Bloedverlies tijdens de zwangerschap (deel 3)

Vervolg van OUD / Bloedverlies tijdens de zwangerschap

quote:

Op maandag 22 maart 2004 13:41 schreef Karin het volgende:
Omdat er regelmatig vrouwen zijn met bloedverlies tijdens de zwangerschap is het misschien handig om alle ervaringen te bundelen.
In de hoeveelste week had je bloedverlies? Had je krampen erbij? Ben je bij de huisarts/verloskundige geweest? Heeft de huisarts/verloskundige je doorgestuurd voor een echo? Was het helder bloed of bruine afscheiding? Liep het goed of slecht af?
_{dus niet alleen bedoeld voor "goede afloop", helaas loopt dit ook vaak slecht af. Maar dan weten de vrouwen die hier vragen over hebben wat hun eventueel te wachten staat, wel zo reëel.}

Ha, gelukt! Merci, buuf!

Ik heb dit topic even nodig, geloof ik.

Afgelopen zondag ben ik met 21w6d flink bloed verloren. Zomaar, ineens. De vk is langs gekomen en na wat voelen en het hartje gehoord te hebben was de initiële geruststelling groot. Ze kon niet aangeven waarom ik bloed verloor, maar zo lang ik geen weeën/harde buiken had was het niet zo erg. Ze vertrok en wij bleven achter met belinstructies en het advies rustig aan te doen.

Eenmaal weer tot bedaren gekomen, doemden de vragen en daarmee ook de rampscenario's op. Het waarom van het bloedverlies was immers niet aan het licht gekomen. Placenta, navelstreng, beeb, baarmoederhals, vaginawand: waar komt het vandaan en waarom? Op maandag de vk nog maar eens gebeld en gevraagd of het echt niets naars kon zijn of worden, maar dat was niet zo. Enkel nieuw bloedverlies zou aanleiding vormen tot verdere actie.

Op dinsdag ben ik op 't werk (ZH) op de tafel van de gynaecoloog beland. Ze was danig ontstemd over het feit dat ik niet doorverwezen was en wilde graag even kijken. Echo liet een druk meiske zien en alles zag er goed uit, op een hematoom in de baarmoeder na dan. Een flinke bloeduitstorting, die mogelijk nog meer bloedingen zou gaan veroorzaken, aldus de gyn. Niet meer tillen en rustig aan. Weer geruststelling, want de placenta was ok, de beeb deed het super en ook andere nare dingen werden uitgesloten. Een hematoom kan immers ook zo weer oplossen, zei ik heel rationeel tegen mezelf.

Ondertussen merk ik echter dat ik mentaal een flinke tik heb gehad van dit akkefietje. Google is niet mijn vriend, maar tegen beter weten in staan de nare verhalen op mijn netvlies gebrand. Ik sta de hele dag op scherp en durf nauwelijks te hoesten, niesen, naar het toilet te gaan, en iedere beweging ben ik bang dat ik t voel lopen (het lijken verdorie wel wachtweken, Inc. eindeloos broekloeren) zeker nadat ik vanmiddag na de ontlasting weer bloed verloor. Druppels in het toilet en een rode papiertjes in mijn hand. Ik heb niet gebeld, omdat ik weet dat het goed getriggerd kan zijn door de ontlasting en de gyn al gewaarschuwd had voor meer bloedverlies. Daarbij kunnen ze toch niks en heb ik eergisteren nog gezien dat alles goed is, vertelde ik mezelf heel dapper. Meiske is druk en beweegt goed, geen harde buiken maar toch angst. Ik ben zo zo bang dat ze te vroeg komt (want statistieken en ervaringen dichtbij huis). Morgen, volgende week of over een maand. Alsof die zorgen ook maar enig positief effect kunnen hebben .

Dus. Ik maak me de (on)nodige zorgen en hoewel ik ze rationeel prima kan weer leggen slaat de angst me telkens om het hart. Truthola.

Is er iemand met ervaringen, het liefst ervaringen met happy end? Om al die internetnarigheid wat de kop in te drukken?

quote:

Op donderdag 14 november 2013 21:16 schreef _NIKKI_ het volgende:
KP mijn ervaring is niet vergelijkbaar met de jouwe qua termijn, omdat het bij mij tussen 8 en 11 weken gebeurde.
Toch herken ik wel veel van je angst dat het fout gaat en het continue broekloeren. Angst om naar de wc te gaan, bang voor wat je zult aantreffen het is een heel aantal weken dagelijkse kost geweest hier.
Helaas kan ik geen happy end verhaal met je delen, want het verschil in termijn tussen jouw bloeding en mijn bloeding is gewoon te groot. Ik hoop dat je snel weer een beetje vertrouwen in je lichaam zult krijgen, al kan daar best een hele tijd overheen gaan hoor.

Nik, natuurlijk! jouw happy end is dat het nog steeds super gaat met je 2 mennekes, das ook al veel waard! Ik hoop ook snel wat vertrouwen terug te krijgen, dit kost echt keiveel energie. Ik ben van mezelf geen klager en praat dus niet makkelijk over dit soort dingen, over wat het echt met me doet. Meer zo van, het is gebeurd en nu gaat alles goed /happydance. Maar das eigenlijk helemaal niet waar . Stom.

Vinden we leuk! Thanks for sharing, Vicks.

Hier gaat t wisselend goed/niet goed. Mentaal is t vooral zwaar, ik maak me met vlagen echt alles overheersend zorgen. Tot aan liedjes voor een worst-case-scenario-geboortekaartje aan toe. Ik dacht dat ik wel wat nuchterder was dan dat . Gelukkig kan ik het op andere momenten ook goed relativeren of er minder mee bezig zijn. Voel me een Beetje een tut ook, want zo fors zijn deze problemen niet (in mijn geval).

Do en vandaag weer bloedingen gehad, maar in deze gevallen na toiletbezoek dus n minder harde tik in t gezicht. Heb r ook nog niet voor gebeld. Maar t zit niet lekker, zeker niet als ze dan zo rustig is als vandaag (relatief, want wel gevoeld). Heb 2 x geluisterd met de angelsounds .

Ik hoop dat ik heel gauw wat rust terug krijg. Morgen 23 weken, nog 1 tot de magische 24 en dan nog een heel hoop weken mét baby in buik aub

/einde dramapost

Ha, success story bedankt voor het delen. Doet goed!

Hier nog steeds bloed. Niet veel, maar genoeg om telkens flink te schrikken. Meh. In momenten gaat t heel goed en ben ik heel optimistisch en op andere momenten kan ik alleen maar denken aan t Rotterdam/longrijpingsspuiten-voorlichtingspraatje van de gyn. Maandag 24 weken!

Je bent lief

De kans dat ze (veel) te vroeg komt is relatief groot, dus ze vond t belangrijk om het met ons te bespreken. We wonen redelijk ver van een goede NICU af, dus als er nu iets gebeurt (forser bloedverlies, regelmatiger harde buiken, of in het worst case scenario gebroken vliezen en/of weeën), gaan ze direct schakelen met hen en zal ik waarschijnlijk niet hier opgenomen worden maar direct in het Sophia. Maar: geen reden tot paniek, vond ze . Zo lang het blijft zoals nu kunnen we verder zoals we nu gaan. Als ze over 2 wk ontsluiting/verwerking/verstreken bmm constateren dan kan ik evt. wel hier blijven (thuis, dan wel in ZH), omdat dat niet direct betekent dat ze nu nu onderweg is.

T'is wat. In momenten kan ik ook zo jaloers zijn op die probleemloze, zorgeloze zwangerschappen in m'n omgeving. Van die naïeve, vrolijke dames die nog niks meegemaakt hebben (in het leven überhaupt) en die zich daarmee ook niet realiseren hoe groot het wonder is als het zwanger raken, zwanger blijven en het op de wereld zetten van een gezond kleintje allemaal zo vanzelfsprekend lijkt te zijn. Maar goed, ik geloof niet in toeval. Ik geloof oprecht dat hier waardevolle levenslessen in zitten voor mij (ons), in bijv. Het loslaten, het leren vertrouwen van mijn lijf en het optimistisch blijven. Er van uitgaande dat ook ons dat happy ending gewoon gegund is, natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 22 november 2013 23:55 schreef Burdie het volgende:
Dus de hematoom veroorzaakt onrust in je buik, wat weeën en evt. zelfs een bevalling zou kunnen opwekken? Heftig idee hoor . Moet je ook volledige rust houden nu?

Dat laatste wat je schrijft is om andere redenen voor mij wel herkenbaar, maar iedereen krijgt weer een andere zwangerschap. Knap dat je iig het positieve eruit probeert te halen .

Jap. Precies dat. Plus dat ze de formule 'geringe druk op bekkenbodem = bloed' niet vertrouwen, vandaar dat ze m'n bmm ook in kaart willen gaan brengen. Maar niet nu, want te risky.

Hij hoeft ook niet perse vanuit mijn kadertje te komen, ik denk dat dames die moeite hebben met al die genoemde zaken op wat voor manier dan ook hem op momenten wel zullen herkennen. Het op de wereld van een gezond kindje is echt een wonder.

quote:

Op zaterdag 23 november 2013 10:49 schreef Spees_Eend het volgende:
Kim, een n00bvraagje: kunnen ze jou ook voor de zekerheid sowieso vanaf 24 weken longrijpingsspuiten gaan geven? Stel dat er weeën zouden beginnen en je niet een paar dagen de tijd zou hebben voor die spuiten? Of zitten er nadelen aan die spuiten waardoor het niet de bedoeling is dat je die krijgt tenzij strikt noodzakelijk?

Longrijpingsspuiten schijnen pas echt zin te hebben vanaf een week of 26/27, omdat je kindje al bepaalde receptoren ontwikkeld moet hebben om de cortosteroiden (geloof ik) te kunnen verwerken. Daarvoor kunnen ze het wel geven, maar is het maar de vraag wat het dan uithaalt. Ik geloof dat de voordelen op het moment dat je ze echt nodig hebt altijd opwegen tegen de nadelen, omdat het een soortje laatste preventieve redmiddel is.

Oh op die fiets! Nee, volgens mij gaan ze die wel echt pas geven als er aanleiding toe is. Als de situatie stabiel blijft dus niet en anders wel (Bij opname)

Merci dames!

Hier op dezelfde voet voort. Langzaam accepteren dat het erbij zal horen voor me. Maar: 24grens gepasseerd en dat doet goed!

Die mijlpaal biedt rust ja, want nu gaan ze echt helpen en heeft ze een soort van kans als de boel escaleert. Maar we kijken vooruit! Op de volgende afspraak met de gyn ben ik 26 weken en daar gaan we gewoon heen met baby in buik!

Ik moet rustig aan doen, maar er zijn naast seks, tillen en heel lang staan/lopen (ivm druk op bmm en bekken) geen specifieke verboden opgelegd. Dat vind ik overigens tweeledig, want ik heb iemand die verboden nodig heeft. 'Je mag niet meer paardrijden', oké, dan doen we het niet meer. Maar zelf stoppen? Dat vind ik moeilijk. Hetzelfde geldt voor werken; ik doe rustiger aan, waar het kan begin ik later en stop ik eerder en ik werk veel thuis (behalve de afgelopen 2 weken ivm idioot veel afspraken), maar het echt loslaten of inperken lukt me niet. In de praktijk werk ik denk ik nog zo'n 30 uur van de 36. Soms zou ik wel willen dat iemand tegen me zegt dat ik niet meer mag, of nog maar x-uur. Zeker als ik na een drukke dag als vandaag weer bloed verlies.

Het voelt heel knullig om niet zelf te kunnen stoppen, maar ik heb het al eerder geroepen: ik voel mezelf zo vlug een aansteller en ik ben daarin erg onzeker. Dat je in de wachtkamer van de gyn peentjes zit te zweten 'omdat je daar toch helemaal niet hoort, want het valt echt heus wel mee' etc. Leeeeerproces. Precies daarom denk ik ook dat in deze narigheid waardevolle lessen verstopt zitten voor me.