11 dagen naar Tunesië (reisverslag)

Sousse, Tunesië

7 t/m 17 september 2002

In eerste instantie maak ik een reisverslag voor mezelf en niet voor anderen. Ik heb dit verslag dan ook een beetje aangepast, zodat het voor jullie ook nog leuk is om te lezen. Het originele verslag is bijna 11 A-4tjes, dus ik heb flink geschrapt.

Zaterdag 7 september 2002 Heenreis

Op Schiphol konden we meteen onze tickets ophalen. Die lagen al klaar. Omdat we vrij laat hadden geboekt, wilden ze de tickets niet opsturen. Het was dan niet zeker of ze nog op tijd bij ons zouden zijn.
We vlogen met een 737-800. Het opstijgen ging niet helemaal goed. Het was slecht weer bij Schiphol en dat was te werken. We hadden last van turbulentie. Toen we eenmaal boven de wolken vlogen werd die gelukkig een stuk minder.
Het landen ging beter dan het stijgen. Mijn oren zaten wel dicht. Door de kauwgom werd het wel wat minder. Ik was blij toen we op de grond stonden en nog blijer toen we buiten het vliegtuib waren.
Vanaf het vliegtuig naar de aankomsthal gingen we met een heel volle bus. In het vliegtuig hadden we al een kaartje ingevuld. Een gedeelte daarvan moesten we inleveren bij de douane. Onze paspoorten werden veel beter bekeken dan in Nederland. Bij de tassencontrole gingen er meerdere piepjes af bij verschillende mensen, maar de douanier deed daar niets mee en liet iedereen doorlopen. Goede controle zo. De tassen moesten weer door een apparaat. Er was een ruimte tussen het apparaat en de rolletjesband daarachter. Sommige tassen vielen daar tussendoor en op de grond.
In de aankomsthal stonden er twee mensen van de reisorganisatie te wachten. Wij moesten naar bus 2. Die vonden we vrij snel. Het was een touringcar. Er zaten ook mensen van andere hotels in de bus. Het derde hotel waar we stopten, was ons hotel. Binnen moeten we een politiekaart invullen. Voor we naar de kamer gingen, kregen we iets oranjes te drinken. Dat was erg zoet. Ik deed er stiekem wat water bij zoets het beter smaakte. Het leek wel sterke limonadesiroop. Dit bleek het ook te zijn. Ze houden in Tunesië bijzonder veel van zoet eten en drinken.

Zondag 8 september 2002 Kamelenmarkt en Medina

Na het ontbijt zijn we langs geweest bij de reisleidster. Zij hield een welkomspraatje voor degenen die gisteren aan zijn gekomen. Ze vertelde wat over het hotel, de omgeving en het geld. Ook vertelde ze wat over excursies die je hier kunt boeken.
Na de informatie wilden we naar de kamelenmarkt gaan. Die is maar één keer per week. We wilden bij de toeristeninformatie een plattegrond halen, maar die was gesloten. We liepen dus maar op goed geluk door de Medina, de oude ommuurde stad. We wisten dat de markt aan de andere kant ervan moest zijn. De kamelenmarkt hebben we niet gezien, maar wel veel andere winkeltjes. Soms waren hele straten overdekt.
Jongens en mannen probeerden ons over te halen om te kijken in hun winkeltje en wat te kopen. Natuurlijk was ik een nice lady. Ze spraken vaak Duits tegens ons. Geen idee waarom. Misschien hoorden ze ons Nederlands tegen elkaar praten?

Maandag 9 september 2002 Rustige dag

Vanochtend hebben drie excursies gereserveerd. Dinsdag gaan we naar berberdorpen in het norden van Tunesië. Woensdag gaan we naar Tunis/Carthago en donderdag en vrijdag doen we de jeepsafari naar het zuiden. Ik vind het heel leuk dat we naar het amfitheater en het ondergrondse dorp gaan. Dat lijkt me wel spannend.
We hebben vandaag niet zoveel gedaan. Na het eten zijn we buiten bij het zwembad gaan zitten. Er was weinig zon en na een tijdje gingen we naar onze kamer. De schoonmaakster kwam, dus gingen we op het balkon zitten. We hadden een dinar op een kussen gelegd. Toen de schoonmaakster weg was, lagen er 2 hartjes van rozenblaadjes op bed. Dat was leuk!
We hebben een broodje gegeten bij het zwembad. Dat was niet zon succes. Ik geloof dat ik geen grote avonturier ben. Op het tafeltje waar we zaten lagen vieze place-mats en etensresten. Daar kwamen natuurlijk vliegen op af. En het regende een beetje. Ik heb een broodje kip besteld. Daar moest ik van griezelen. De kip was koud en er zat wat doorzichtigs in het broodje. Het leek wel wat op vet. We kostte me moeite om het hele broodje op te eten, maar het is gelukt

Dinsdag 10 september 2002 Berberdorpjes

We stopten 40 kilometer van Sousse bij een dorpje op een berg, waarschijnlijk Takrouna. We zijn niet in het dorp geweest. Dat vond ik jammer. Op de heuvel heeft de gids wel verteld over de Islam. Er waren jongens die ons vruchten van een cactus wilden geven (nou ja, geven, ze wilden er natuurlijk wel geld voor hebben). Ik heb er geen op. De zakmessen waarmee ze die dingen opensneden zagen er niet zo heel schoon uit. De jongens probeerden ook schilpadjes te verkopen. Ze vroegen ook steeds om sigaretten en pennen. Dat wat best irritant. De cactussen daar waren groter dan ik. Ik denk dat het soms een vervanging is voor prikkeldraad.

In Jeradau gingen we wel het dorp in. We hebben gezien hoe ze manden en andere voorwerpen maken van gras. Ik heb ook wat van dat gras meegenomen. We mochten binnen in een huis kijken. Ik heb daar een stukje brood op. Het dorp lag heeft hoog. Zó hoog dat we vanaf het huis waar we binnen waren de zee konden zien.

In Hamman Zriba stopten we weer. We gingen daar kijken naar een badhuis. Dat ligt op een natuurlijke bron en het water is daar 60º C. Vanuit heel Tunesië komen er mensen met bijvoorbeeld reuma of huidaandoeningen. Het water heeft een genezende werking. Een paar vrouwen van onze groep liepen door het water. Ik niet. Ik vond het water veel te vies en onhygiënisch en ik was bang dat ik last van voetschimmel zou krijgen. We liepen ook naar boven, maar de privé baden. Daar mochten we niet binnen kijken, er zat vast iemand in.

De volgende stop was Zaghouan. Op een berg lag een Romeinse ruïne. Deze ruïne ligt op een bron. Het drinkwater voor Tunis kwam tot in de jaren 50 door het aquaduct vanuit deze bron. Er was een soort zuilengang. Dit vond ik het leuk om te zien, omdat het zo oud is.

Na de Romeinse tempel van het water gingen we naar een restaurant om te eten. Het voorgerecht was een soort tomatensoep. Daarna kregen we iets van aardappelen en groente in een omhulsel dat leuk op dat van een Vietnamese loempia. Er kwam nog meer, dat hadden we niet verwacht. Het was couscous met vlees en een stukje aardappel. Ik heb maar één hapje couscous op en dat was erg heet. Als toetje hadden we meloen. Die heb ik wel helemaal opgegeten.

De laatste stop was Hergla. Onderweg hiernaartoe reden we door een zoutwoestijn. Vroeger was daar een zee. Het water droogde op en het zout bleef over. De bodem is gewoon bruin, net als zand. In de jeep en toen we uitstapten, zagen we een fata morgana. Het leek alsof er water was, maar volgens de gids was dat niet zo. We reden er door heen en er was inderdaad geen water. Ik was bang dat we verkeerd zouden rijden, want er was geen weg, alleen een grote vlakte en wat bandensporen die verschillende kanten op gingen.

Gelukkig kwamen we goed bij Hergla aan. Dit is een visserdorpje, maar daar hebben we weinig van gezien, want alle boten lagen in de haven. Het was een leuk haventje, maar voor het binnenbrengen van de vis waren we te laat. We hebben nog even op een terras gezeten en ik heb voor de eerste keer het afdingen geprobeerd. Er waren twee kaarten van het drop. Voor twee kaarten vroeg de verkoopster één dinar. Ik wilde er vijf voor dat geld. Zij zei vier en dus zei ik dat ik wel ergens anders kaarten zou gaan kopen en ik wilde weglopen. Ze hield me tegen en ik kreeg toch vijf kaarten voor één dinar. Wat ik ermee ga doen weet ik nog niet, maar dit is me tenminste gelukt.

Woensdag 11 september 2002 Ziek

Vandaag zouden we naar Tunis gaan, maar ik ben ziek. Ik heb niet veel gedaan, vooral geslapen.

Donderdag 12 september 2002 Safari dag 1

Vandaag voelde ik met gelukkig een stuk beter. Helemaal goed is het nog niet, maar al wel veel beter.
Bij de receptie hebben we niet zo lang op de gids gewacht. Hij was maar een beetje te laat.
In Monastir moesten we meer dan een half uur wachten op twee andere jeeps. In totaal zijn we met één gids, vier chauffeurs en 21 toeristen.

Onze eerste stop was bij El Djem. Daar is een afitheater, net zoiets als het Collosseum in Rome. Het is het grootste amfitheater van Afrika en het derde ter wereld. Het is, denk ik, niet veel lager dan in Rome, maar wel wat kleiner. We hebben een half uur binnen rondgelopen. We zijn ook bovenaan geweest.

Voor en na El Djem reden we door het grootste olijfbomenbos van Tunesië. Soms waren er aan beide kanten van de weg olijfbomen, zover als we konden kijken. Onderweg zagen we wat engs. Er hingen dode schapen aan haken langs de kant van de weg. Sommigen leken net dood en anderen hadden al geen vel meer. Het ergst vond ik het dat er levende schapen bij stonden. Misschien zagen zij wel dat hun schapenvriendjes werden geslacht en zagen ze hen dood hangen. Het schapenvlees wordt veel verkocht aan mensen die de weg afrijden naar Libië. Dat is nog ver.

De oases hier zijn zeeoases, zo heten ze omdat ze vlak bij zee heten, logisch. Als er alleen palmbomen zijn, is er nog geen sprake van een oase. Er moeten palmbomen, fruitbomen en lage vegetatie zijn. Dan wordt het pas oase genoemd.

We lunchten in hotel Anis in Gabes. Als voorgerecht hadden we briq met ei. Dat is van de buitenkant hetzelfde als een Vietnamese loempia. Eergisteren hadden we een briq met aardappel en nog wat. Na de briq kwam couscous. Hier heb ik niets van op, want ik had niet zon trek na de couscous van eergisteren. Het toetje was een soort taartje het bovenste versiersellaagje was puur niet zo lekker, maar met de rest erbij proefde je dat niet zo goed.

Na de lunch gingen we naar Matmata. Dit is een dorp onder de grond. In 1969 is het door veel regen verwoest. Er is toen, bovengronds, een nieuw Matmata gebouwd. Wij gingen binnen kijken bij een grotwoning waar nu nog steeds mensen in wonen. Dit viel een beetje tegen, niet omdat het huis een elektrisch fornuis had, maar vooral omdat ik verwachtte dat we onder de grond zouden gaan kijken in plaats van naar een paar grotten in een rots. Het landschap leek inderdaad erg op de maan. Het zag er een beetje onnatuurlijk uit en ik vind het moeilijk om me voor ste stellen dat daar vroeger mensen woonden. Nu ben je met de auto zo in een grote stad, maar 50 of 100 jaar of langer gelden was dat natuurlijk niet zo.

Op weg naar de laatste stop reden we door de woestijn. Dat vond ik vreselijk eng en ik was bang dat ik misselijk zou worden. De andere drie vonden het wel leuk. Soms bonkten we zó hard, dat ik met mijn hoofd tegen het dak van de jeep kwam. Eén jeep kwam twee keer vast te zitten in het zand. Ik denk dat de chauffer nog niet zo veel in de woestijn had gereden en ik ben blij dat ik niet in die jeep zat. Onderweg ging het regenen en de ruitenwisser was kapot. Dat maakte het nog enger. Ik was blij toen we de woestijn uitreden.

Onze laatste stop was bij de drommedarissen. Daar konden we op gaan rijden. Ik wilde niet, want ik was bang dat ik ziek zou worden van het gehobbel. Toen de anderen weg waren, zei de gids dat het een uur zou duren. Dat vonden we wel lang. Het begon heel hard te regenen. Wat was ik blij dat wij binnen in de auto zaten! Om tien voor zeven waren de anderen 50 minuten weg en begon het een beetje donker te worden. We gingen met de jeeps de anderen ophalen. Zij waren helemaal nat en koud. Nadat het begonnen wat met regenen, wilden de drommedarissen niet verder lopen. Ze hadden dus al een hele tijd stil gedaan. Toen we terugkwamen bij de weg, was het heel donker. Dat was erg snel gegaan.

Het hotel
Het was donker en het regende toen we aankwamen. Daardoor krijg je al sneller een slechte indruk dan wanneer het zonnig weer is. Toen we de kamersleutel hadden, moesten we die meteen weer aan een mannetje geven. Hij zou ons de kamer laten zien. We moesten wachten tot de anderen ook hun sleutel hadden. De tweede kamer was gelukkig al voor ons. Het mannetje deed het licht en de airco aan en zei snel nog wat en hield toen zijn hand al op voor geld. Ze willen hier wel snel fooi. Ik vind het helemaal niet erg om even naar een kamer te zoeken. Het is dan juist leuk als ik de kamer vind en als ik dan rustig rond kan kijken.
De kamer zag er wel redelijk schoon uit, maar uit de badkamer kwam een rare lucht. Voor het eten wilden we gaan douchen, maar er kwam bijna geen water uit de kraan. We besloten om dan maar na het eten te gaan douchen.

s Nachts werd ik ineens wakker van een geluid. Het klonk als een muis die rondliep en aan papier liep te knagen. Het geluid kwam van vlakbij mijn dagboek. Ik wilde dus de muis weg jagen. Ik deed het licht aan en zag eerst geen muis. Toen ik nog een keertje keek, zag ik een vreselijk eng beest. Een soort tor/kakkerlak. Hij was meer dan vijf centimeter en ik werd erg bang. Vriendje was ook wakker geworden. Hij probeerde het best te vangen. Dat lukte. Het doodduwen ging niet het goed. Na een tijdje hoorden we wat kraken, dus dachten we dat hij dood was. Vriendje gooide het beest en het zakdoekje in de vuilnisbak. Ineens begon het zakdoekje te bewegen en kwam het beest eronder uit. Vriendje heeft hem maar buiten gegooid.

Vrijdag 13 september 2002 Safari dag 2

De eerste pauze kwam op de helft van de zoutvlakte. Héél lang geleden was daar een zee. Nu is het water weg en is het zout achtergebleven. Je ziet het zout niet zo maar liggen. Er zijn kuilen gegraven die snel vollopen met water. In dit water ontstaan zoutafzettingen. Het meeste zout is wit, maar het kan ook andere kleuren hebben. Er lagen wat bergjes zout. Ik zag ook twee drommedarissen die van zout waren gemaakt. Aan één kant van de vlakte konden we bergen zien, aan de andere kant zagen we geen einde. Dit was geloof ik de grootste zoutvlakte van Afrika.

De volgende stop was in Tozeur. Hier gingen we met mee met karretjes die getrokken werden door een paard. We gingen naar de oase. Daar zagen we bomen met vruchten en een man van 62 die in een palmboom klom. De gids sprak Nederlands met een Brabants accent. Dat was grappig. Ik zag nog een tor (of zoiets) die leek op degene die s nachts op onze kamer zat. Ik heb daar een foto van gemaakt.

Onderweg naar Chebika zagen we wilde drommedarissen. Die stonden te grazen leek het wel, net als koeien in de wei in Nederland. Het is leuk dat er ook nog drommedarissen zijn die niet zijn gevangen door mensen en die kunnen doen wat ze zelf willen. In Chebika gingen we over rotsen klimmen. We gingen tussen twee rotsen door en dat was heel smal. Ik was weer degene die er met een geschaafde knie uit kwam. In de oase ws er een stroompje water. Dat vond ik helemaal niet zo speciaal. Er was ook een klein watervalletje. Het klimmen was wel leuk, dat was een beetje avontuurlijk.

In Tamerza gingen we naar een waterval kijken. Ik heb hem vanaf boven gezien en vond het niet spectaculair. Daarom en door mijn knie ben ik niet beneden gaan kijken. Ik heb natuurlijk wel de toeristenwinkeltjes daar bekeken.

Op 500 meter van de grens met Algerije konden we het niemandsland zien. Daar in de buurt was een politie controle. Die zijn er veel in Tunesië. We moesten stoppen omdat de gids zijn gordel niet om had. De gids praatte heel lang met de agent. Op het eind kreeg de agent de krant van een dag geleden die op het dashbord lag en reden we verder.

In Gafsa gingen we eten: salade, kipfilet, aardappel, couscous, iets groens en als toetje een appel. Ik de hal van het restaurant waren drie parkietjes. Die waren lief!

In Kairouan stopten we even bij de moskee. Het is de oudste moskee in Afrika en Kairouan is in de islam de op drie na heiligste stad, na Mekka, Medina en Jeruzalem. We hadden maar weinig tijd daar.

Dit was het laatste uitstapje vandaag. Gelukkig konden we lekker uitrusten in ons hotel.

Zaterdag 14 september 2002 Fotos

Vandaag hebben we niet veel gedaan. Na het ontbijt hebben we mijn fotorolletje weggebracht naar een één uur service. Het ophalen van de fotos was niet zon succes. Ze waren om te beginnen te laat klaar. Op veel fotos staat een lelijke streep. Die bleek ook op de negatieven te staan. De fotos zijn ook flets en in spiegelbeeld afgedrukt! Ik was dus niet blij. Nu heb ik dus stomme fotos die ook in Nederlands niet goed afgedrukt kunnen worden, omdat het negatief kapot is. Tot overmaat van ramp zakte het bed nog door toen ik er op ging zitten.

Zondag 15 september 2002 Kamelenmarkt en Medina

Om elf uur hadden we met een ander stel afgesproken om naar de kamelenmarkt te gaan. Dat is de wekelijkse markt voor de Tunesiërs. We gingen met een taxi. Dat was sneller en we wisten zelf de weg niet. De taxi kostte nog geen twee dinar. (minder dan 2 euro) Er zijn hier veel meer taxis dan in Nederland en ze zijn heel makkelijk aan te houden. We zagen maar weinig toeristen op de markt en wij zijn ook niet lang gebleven. Het was superdruk en de meeste kraampjes lagen vol (tweedehands) kleding. Ik snap nu waarom ik zo weinig kledingwinkels heb gezien. Veel kleding wordt op de markt gekocht.
We zijn nog de Medina ingeweest. Daar hebben souveniertjes gekocht voor onze ouders en wat voor onszelf.
We hebben gegeten bij een fastfood tentje in de Medina. Ik heb een pannenkoek met chocolade op. Die was heel lekker.

We zijn naar de fakirshow in het hotel geweest. Die viel een beetje tegen. Er was iets met spijkerbedden, messen en slangen. Veel konden we niet zien, want ze deden het op de grond en niet op het podium. Ik kreeg drie slangen om mijn nek en deed niet hysterisch. Een man die ze voor mij kreeg deed wel heel bang. Het was niet eng, ze leken en voelden als palingen.

Maandag 16 september 2002 Geld op maken

Onze laatste dag in Tunesië. Vanochtend zouden we naar de catacomben gaan. We gingen met een taxi. Maar op maandag is het dicht. We gingen dus maar de Medina zoeken, maar die konden we niet vinden, dus namen we een taxi. Nu gingen we met de taxi naar onze kant van de Medina, naar de staatswinkel met vastgestelde prijzen. Daar hebben we flink ingeslagen.

Na het avondeten gingen we naar het casino. Dat was niet zon succes. We hadden vrijkaartjes gehad, dus we hoefden geen entree te betalen. We liepen even rond en het zag er wel mooi uit. Niet groot, maar wel netjes. Om te spelen had je muntjes nodig en die kon je alleen kopen met buitenlands geld. We kwamen om onze dinars op te maken, niet de euros. Op de terugweg liepen we langs veel winkels. We hebben dus nog maar wat gekocht om het geld op te maken. In Tunesië is het zo dat je maar 30% van wat je gewisseld hebt terug mag wisselen. Wat je pint telt telt hiervoor niet mee. We hadden veel gepind en moesten dus ons geld op maken.

Dinsdag 17 september 2002 Terug naar huis

De bus die ons op kwam halen was zelfs nog te vroeg. Dat was fijn, dan hoefden we niet zo lang te wachten. We moesten nog vier hotels langs voor we op het vliegveld stopten.
Het inchecken ging snel, daar kunnen ze op Schiphol nog wat van leren. Net voorbij de incheckbalie hebben we de dinars die we nog hadden omgewisseld. Dat ging erg langzaam. Voor ons was er een mevrouw die alles helemaal uitgelegd wilde hebben en niet helemaal begreep dat er provisie wordt gevraagd. Ik was blij toen we daar klaar waren.
We hebben nog wat taxfree gewinkeld. Daarna was het wachten op het instappen. Dit gebeurde minder dan een half uur voor vertrek, best laat dus. Het vliegen was weer erg eng. Tijdens het opstijgen gingen we ineens een heel stuk naar beneden. Toen schrok ik nogal. Ik was blij toen ik weer in het gebouw van Schiphol stond.
We moesten lang wachten op onze koffer. Uiteindelijk gingen we een uur later dan de bedoeling was de douane voorbij. Onderweg was het wel druk op de weg, maar gelukkig stonden er geen heel lange files, we waren dus redelijk op tijd thuis. We hebben frietjes gehaald met satésaus. Dat was echt lekker na het eten in Tunesië.

Het was leuk om op vakantie te zijn, maar ik ben ook wel heel blij dat ik weer thuis ben en dat ik normaal kan slapen en douchen. Het weer in Tunesië was wel een stuk beter dan hier!

De foto's zijn allemaal gemaakt door vriendje . Die van mijn zijn dus allemaal mislukt. Ze liggen nu bij een Nederlandse ontwikkelcentrale, hopen dat die er nog wat van kan maken.
Die slangen waren eik helemaal niet zo eng als ik verwacht had, viel me 111% mee. Het ging veel te snel om bang te worden en de foto is geeneens zo vreselijk als ik verwacht had.

quote:

---

Op vrijdag 20 september 2002 14:03 schreef k_man het volgende:
Mooie foto's.

Het verslag heb ik met een constante glimlach gelezen, ook erg door de schrijfstijl. Was het de eerste keer dat jullie zo'n soort vakantie gehouden hebben? Je noemt allerlei details die je opvallen en schrijft het met (bijna kinderlijke) verwondering.
Vooral dat laatste; toen we weer thuis waren hebben we frietjes gehaald. Het klinkt net als een verslag van een schoolreisje.

---

Dit is wel de meest avontuurlijke vakantie tot nu toe. Vorige zomer waren we in Malta en dat is toch nog wel een beetje westers en Denemarken is net Nederland.
Juist de details vind ik leuk om op de schrijven, hoe een gebouw eruit ziet kan ik makkelijk terug zoeken in reisgidsen of op internet. Ik schrijf zoals ik me op dat moment voel en soms ik dat goed te lezen. De dag dat mijn foto's mislukt waren heb ik maar niet letterlijk overgetikt.
Owja, ik heb het ergste kinderlijke eruit gehaald, want dat vond ik té. Maar ja, ik kan nog eenmaal vreselijk verbaasd zijn over kleine dingetjes, zoasl 2in1shampoo in een groot woning en dat moet ik dan opschrijven.

Leuk dat jullie het verslag zo leuk vinden.

quote:

---

Op maandag 30 september 2002 10:25 schreef Cavemania het volgende:
Verder hebben we de meeste toeristische dingen wel gezien.

---

Nog toeristische dingen die niet genoemd zijn? Ik wil natuurlijk wel weten wat ik gemist heb.

CMT:
Heb je nog gegokt in het casino? Wij dus niet, want we wilden onze dinars opmaken en niet onze euro's.

Heb je al die foto's aan 'prijswinnaars' aan de muren gezien? 100 euro is daar al een megaprijs.

Sorry, ze zijn weg denk ik. Ik weet ook niet waar ze nu zijn. Misschien staan ze nog ergens op de pc. Gelukkig kun je nog wel genieten van het verslag.