The National #2 - Trouble will find me

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 7 november 2013 19:22 schreef Nober het volgende:

[..]

Je hebt die cd nog niet gehoord ondanks dat 'ie in mei uitkwam? Stay maar down with your demons.

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 10:52 schreef Misstique het volgende:
Hij sloeg een fles wijn stuk en ramde met de microfoon tegen zn hoofd en dat is spel? Neuh, hij was gewoon ladderzat.

Laatste keer voor mij iig .

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 10:57 schreef Dagonet het volgende:
Als het maar spel (en uit interviews blijkt dat hij minimaal een fles wijn per optreden opzuipt, dan ben je een aardige alcoholist), dan is het nog wat erger eigenlijk. Dan probeert hij zich een image aan te meten (en in interviews zegt hij juist dat hij dat niet kan).

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 11:09 schreef Norrage het volgende:
Niks mis met hun performance hoor, kwam totaal niet over als ladderzat en is juist grappig om het zo te zien. Totaal niet aan geergerd en vond dat zijn stem prima te horen. Dat schreeuwen vond ik juist mooi, zat er gisteravond nog ergens emotie in de muziek. Dat ontbrak in het eerste deel

quote:

CONCERT REVIEWTERUG
THE NATIONAL INTENS EN ONTROEREND IN DE HMH
08 NOVEMBER 2013

Deel op Hyves Deel op Facebook Deel op Twitter Print artikel
Trouble Will Find Me, het laatste album van The National, had gezien het succes van voorganger High Violet één van de grote releases van 2013 moeten zijn. In plaats daarvan is het misschien wel de plaat die het meest over het hoofd is gezien dit jaar. Heel verrassend is dat niet. Waar vergelijkbare bands als Arcade Fire en Vampire Weekend opvallend in de breedte vernieuwden, daar vonden de vernieuwingen bij The National vooral in de diepte plaats. Trouble Will Find Me is een subtiel meesterwerk. Een donkere parel van een plaat, met dertien songs die aanvankelijk weer 'gewoon prachtig' lijken, totdat die ene oneliner, die ene wending of dat ene zanglijntje je pakt en je wereld op zijn kop zet.

Live is The National altijd al directer geweest dan dat. Ook vanavond, in een uitverkochte HMH, hebben vrijwel alle 24, vlot achter elkaar gespeelde nummers geen rijpingstijd nodig, maar slaan ze linea recta in als een bom. Ex-roker en voormalig beroepsmompelaar Matt Berninger kruipt bijna letterlijk in zijn liedjes over 'nare emoties' als angst, woede en onzekerheid en sleept het publiek met zich mee, de duistere diepte in. Nieuw zijn de momenten waarop hij dat met louter schoonheid weet klaar te spelen, zoals tijdens Hard To Find en Pink Rabbits. Dan blijkt ook hoeveel mooier hij tegenwoordig zingt. Reeds bekend, maar nog steeds overweldigend zijn de momenten waarop Berninger de longen uit zijn lijf schreeuwt. Waarop de zanger al zijn frustraties in het muzikale equivalent van een gebalde vuist stopt en daarmee het publiek in de onderbuik stompt.

In tegenstelling tot eerdere shows zijn die momenten niet zeldzaam meer. Zo is vrijwel ieder nummer van High Violet, de moeilijkste plaat die de band naar eigen zeggen maakte, van begin tot eind een intense beleving. Bloodbuzz Ohio opent onheilspellend, met de band in extase onder een afdak van rode verlichting, en eindigt na een massaal doch zacht meegezongen laatste refrein in een explosie van drum- en blazersgeweld. Gedurende Afraid Of Everyone maken angstige zang en zenuwachtig gitaarspel geleidelijk plaats voor instrumentale en vocale woede uitbarstingen. 'I don't have the drugs to sort it out!', schreeuwt Berninger verontschuldigend, terwijl hij met de microfoon tegen z'n hoofd bonkt. Voor geen moment lijken zijn uitingen gespeeld.

Enigszins teleurstellend, is het gebrek aan meer en beter passend materiaal van albums Alligator en Boxer. The National put vanavond voornamelijk uit de laatste twee platen en het overgrote deel van wat er van eerder werk wordt gespeeld, voegt niet heel erg veel toe aan de show. Wanneer ook Humiliation en Graceless in een snoeiharde vorm worden gegoten, - met geschreeuw en zelfs een metalachtige gitaarsolo - voelt een eveneens uitzinnig Abel aan als overdaad. Mr. November, het nummer waarbij Berninger altijd het publiek in gaat, was ooit hčt hoogtepunt van The Nationals optredens, maar is niet echt besteedt aan grote zalen als de HMH. Klom de zanger ruim twee jaar geleden nog over stoelen in De Doelen, om vervolgens vanaf een balkon victorieus het laatste refrein te schreeuwen; nu loopt hij door een mensenmassa en eindigt hij op de bar rechts in de zaal. Velen die er niets van hebben meegekregen. Het is het enige moment waarop The National te klein voor zalen van dit formaat lijkt.

Ironisch dus, dat hčt hoogtepunt van de avond een relatief klein, oud en tekstueel simpel nummer in het oeuvre van de band is. 'Hey, are you awake? I'm right here', mompelt Berninger in het donker, met alleen zacht tromgeroffel hoorbaar op de achtergrond. About Today zoals het vanavond wordt gespeeld, is het type concertmoment dat je ter plekke moet koesteren, omdat het te mooi, te geweldig, te perfect is om achteraf mentaal te herbeleven. Het zijn tevens pakweg tien minuten van een twee uur durende show, waarin The National (opnieuw) bewijst tot de beste livebands ter wereld te behoren.

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 10:56 schreef MaJo het volgende:

[..]

Was dit de eerste keer dat je ze zag? Dit doet hij altijd. En ja, dat is spel.

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 11:23 schreef Misstique het volgende:

[..]

Was idd mn eerste keer, maar ik ben er heen gegaan met iemand die ze op Lowlands had gezien en had gezegd dat dat zo enorm goed was, dat we hier wel heen moesten gaan. Hij was gisteren ook helemaal verbaast over het optreden en zei dat ze op Lowlands veel beter waren.