Depressief door de hormonen, deel 10

Mensen hier die ervaring hebben met een postnatale depressie?

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 15:04 schreef vencodark het volgende:
Mensen hier die ervaring hebben met een postnatale depressie?

yep..

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 15:05 schreef Vicky het volgende:

[..]

yep..

Wil je er iets over kwijt? Bedoel, hoe merk je dat in het dagelijks leven?
Ik heb mij wel ingelezen in de symptomen en herken er angstvallig veel in. Daarom ben ik geïnteresseerd.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 15:07 schreef vencodark het volgende:

[..]

Wil je er iets over kwijt? Bedoel, hoe merk je dat in het dagelijks leven?
Ik heb mij wel ingelezen in de symptomen en herken er angstvallig veel in. Daarom ben ik geïnteresseerd.

het is voor mij al weer 8jr geleden.
Ik was totaal futloos, erg huiverig, kon niks hebben

Als je dingen herkent, is het vast geen rozengeur en maneschijn bij je nu.
Het allerbelangrijkste is (IMO) of je in je dagelijkse leven rcht gehinderd wordt door je neerslachtige stemming. Als dat zo is, dan zou ik hulp zoeken.

En ja, hier ook pnd gehad. Als je specifieke vragen hebt, zal ik proberen je te antwoorden uit eigen ervaring.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 15:04 schreef vencodark het volgende:
Mensen hier die ervaring hebben met een postnatale depressie?

Ja, helaas wel... Ik heb vrijwel dezelfde klachten als Vicky noemt. Wat wil je weten?

Pardon, lezen... Ik merk het in m'n dagelijks leven doordat ik continue vermoeid ben, me ergens toe zetten een opgave is en ik paniekerig word zodra ik een beslissing moet nemen - ik lijk geen verantwoordelijkheid meer aan te kunnen.
Daarnaast schiet ik om niks uit m'n slif als ik niet uitkijk, heb ik vrij vaak huilbuien, met name als ik moe ben, en is m'n zelfbeeld heel laag, wat vroeger niet zo was.

Ik zei het vandaag toevallig nog in het babytopic... Ik zou zo graag weer m'n doortastende zelf zijn, in plaats van deze onzekere schim. Dat somt het wel aardig op.

Ik loop nu bij een psycholoog maar die weet niet wat ze ermee moet, dus ik word doorgestuurd. M'n man denkt dat het allemaal niet zo nodig is, maar hij doet z'n best. Hoe reageert jouw man?

[ Bericht 24% gewijzigd door Cwen op 21-05-2014 16:25:20 ]

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 15:07 schreef vencodark het volgende:

[..]

Wil je er iets over kwijt? Bedoel, hoe merk je dat in het dagelijks leven?
Ik heb mij wel ingelezen in de symptomen en herken er angstvallig veel in. Daarom ben ik geïnteresseerd.

heb je al contact met je huisarts of verloskundige of andere professional hierover?

Het lijkt mij erg belangrijk dat je goede begeleiding zoekt. In ieder geval veel sterkte.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 15:36 schreef Cwen het volgende:

[..]

Ja, helaas wel... Ik heb vrijwel dezelfde klachten als Vicky noemt. Wat wil je weten?

Pardon, lezen... Ik merk het in m'n dagelijks leven doordat ik continue vermoeid ben, me ergens toe zetten een opgave is en ik paniekerig word zodra ik een beslissing moet nemen - ik lijk geen verantwoordelijkheid meer aan te kunnen.
Daarnaast schiet ik om niks uit m'n slif als ik niet uitkijk, heb ik vrij vaak huilbuien, met name als ik moe ben, en is m'n zelfbeeld heel laag, wat vroeger niet zo was.

Ik zei het vandaag toevallig nog in het babytopic... Ik zou zo graag weer m'n doortastende zelf zijn, in plaats van deze onzekere schim. Dat somt het wel aardig op.

Ik loop nu bij een psycholoog maar die weet niet wat ze ermee moet, dus ik word doorgestuurd. M'n man denkt dat het allemaal niet zo nodig is, maar hij doet z'n best. Hoe reageert jouw man?

Ook in jouw klachten herken ik mezelf.
Mijn zoontje is nu net 1. En sinds mijn zwangerschap eigenlijk al ben ik veel moe gebleven. Alles kost mij bergen energie en ik heb weinig puf. Ik doe het allemaal wel maar ik zucht en steun erbij.
Verder ben ik vreselijk ongeduldig, prikkelbaar en kan mij nergens echt op concentreren.
Ik ben ook driftig maar ik hou mij vreselijk in. Mijn handen kriebelen om op de tafel te slaan maar ik doe het niet. Ik wil niet dat die kleine mij agressief ziet.
Wat jij ook zegt: beslissingen kan ik amper nemen. Kan geen keuzes maken, pas na een hele tijd denken en twijfelen.
Ik laat alles qua regel zaken aan mijn man over. Achter dingen aanbellen, rekeningen betalen etc., man moet mij achter de vodden aanzitten en ik doe het gewoon niet. Schuif het uit totdat hij het doet of nadat hij eerst boos geworden is.

Ik verwens mezelf en de hele situatie. Huilbuien, onzeker, behoefte aan volledige rust. Ik zeg vaak dat ik er simpelweg niet geschikt voor ben, het moederschap. Ik denk heel vaak aan het leven voor mijn zoontje en hoe rustig het was.
Ik schaam mij ervoor want ik hou zielsveel van hem en doe veel voor hem.
Maar ik blijf dat gevoel houden dat het niet klopt ofzo. Of dat het voor iedereen leuker is dan voor mij.
Ook ben ik gespannen omdat ik steeds erop moet letten hoe anderen met hem omgaan en of ik dat dan wel goedkeur.
Het is niet meer zo zorgeloos.

Ik slaap wel goed, eet ook normaal gelukkig.

Mijn man merkt wel genoeg aan me. Hij heeft zelfs al eens gezegd dat ik het misschien inderdaad niet aankan.
Ik ben ook wel huiverig om hem echt alles te zeggen want ik wil niet dat hij mij gaat wantrouwen dat ik ons zoontje iets aan ga doen of mezelf. Daar is echt geen sprake van. Nooit.

Dat speelt er nu dus. En ik merk dat het erger wordt naarmate mijn zoontje groter wordt en dus steeds stouter.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 15:57 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

heb je al contact met je huisarts of verloskundige of andere professional hierover?

Het lijkt mij erg belangrijk dat je goede begeleiding zoekt. In ieder geval veel sterkte.

Nog niet. Wil ik wel binnenkort gaan doen.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 15:33 schreef DaviniaHR het volgende:
Als je dingen herkent, is het vast geen rozengeur en maneschijn bij je nu.
Het allerbelangrijkste is (IMO) of je in je dagelijkse leven rcht gehinderd wordt door je neerslachtige stemming. Als dat zo is, dan zou ik hulp zoeken.

En ja, hier ook pnd gehad. Als je specifieke vragen hebt, zal ik proberen je te antwoorden uit eigen ervaring.

Ik heb net mijn verhaal gedaan. Wat ik graag wil weten is hoe jullie dit hebben ervaren en wat er geholpen heeft.
Hoe wist je dat jij bijv. hulp moest zoeken?

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 17:27 schreef vencodark het volgende:

[..]

Nog niet. Wil ik wel binnenkort gaan doen.

Ik denk wel dat dat verstandig is als ik jouw verhaal zo lees.

Sterkte

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 17:26 schreef vencodark het volgende:

[..]

Ook in jouw klachten herken ik mezelf.
Mijn zoontje is nu net 1. En sinds mijn zwangerschap eigenlijk al ben ik veel moe gebleven. Alles kost mij bergen energie en ik heb weinig puf. Ik doe het allemaal wel maar ik zucht en steun erbij.
Verder ben ik vreselijk ongeduldig, prikkelbaar en kan mij nergens echt op concentreren.
Ik ben ook driftig maar ik hou mij vreselijk in. Mijn handen kriebelen om op de tafel te slaan maar ik doe het niet. Ik wil niet dat die kleine mij agressief ziet.
Wat jij ook zegt: beslissingen kan ik amper nemen. Kan geen keuzes maken, pas na een hele tijd denken en twijfelen.
Ik laat alles qua regel zaken aan mijn man over. Achter dingen aanbellen, rekeningen betalen etc., man moet mij achter de vodden aanzitten en ik doe het gewoon niet. Schuif het uit totdat hij het doet of nadat hij eerst boos geworden is.

Ik verwens mezelf en de hele situatie. Huilbuien, onzeker, behoefte aan volledige rust. Ik zeg vaak dat ik er simpelweg niet geschikt voor ben, het moederschap. Ik denk heel vaak aan het leven voor mijn zoontje en hoe rustig het was.
Ik schaam mij ervoor want ik hou zielsveel van hem en doe veel voor hem.
Maar ik blijf dat gevoel houden dat het niet klopt ofzo. Of dat het voor iedereen leuker is dan voor mij.
Ook ben ik gespannen omdat ik steeds erop moet letten hoe anderen met hem omgaan en of ik dat dan wel goedkeur.
Het is niet meer zo zorgeloos.

Ik slaap wel goed, eet ook normaal gelukkig.

Mijn man merkt wel genoeg aan me. Hij heeft zelfs al eens gezegd dat ik het misschien inderdaad niet aankan.
Ik ben ook wel huiverig om hem echt alles te zeggen want ik wil niet dat hij mij gaat wantrouwen dat ik ons zoontje iets aan ga doen of mezelf. Daar is echt geen sprake van. Nooit.

Dat speelt er nu dus. En ik merk dat het erger wordt naarmate mijn zoontje groter wordt en dus steeds stouter.

Dit is echt zoooooo mijn verhaal . Het is enorm lastig maar ik denk, nee, ik weet eigenlijk gewoon, dat het je goed gaat doen om hulp te zoeken. Ga naar de huisarts, want ja, we functioneren, maar het is ook niet meer dan dat. En dat is, volgens mij, echt niet hoe het 'hoort' te zijn.

Ik herken ook wat je zegt over jezelf en de situatie verwensen. Ik heb al eens geroepen dat mijn leven nu een deceptie is... Ondanks dat ik zielsveel van m'n baby hou. Maar echt, het staat er los van. Hoe je je voelt doet niets af aan je liefde voor je knulletje! Zeg dat ook tegen je man, dat het moeilijk is maar dat je echt niet over de schreef zal gaan, wil gaan! Maar dat je wel denkt hulp nodig te hebben - en zijn steun. Dat is zo belangrijk.

Heel veel sterkte de komende periode. Ik kan helaas nog weinig zeggen over de behandeling aangezien ik blijkbaar een lastig geval ben, maar ga het open gesprek aan met je man. Bespreek de opties en de stappen want samen is het makkelijker. En denk, hoe cru dit ook klinkt, vast na of je evt medicatie zou willen - dat was nl de eerste vraag die ik kreeg.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 17:42 schreef Cwen het volgende:

[..]

Dit is echt zoooooo mijn verhaal . Het is enorm lastig maar ik denk, nee, ik weet eigenlijk gewoon, dat het je goed gaat doen om hulp te zoeken. Ga naar de huisarts, want ja, we functioneren, maar het is ook niet meer dan dat. En dat is, volgens mij, echt niet hoe het 'hoort' te zijn.

Ik herken ook wat je zegt over jezelf en de situatie verwensen. Ik heb al eens geroepen dat mijn leven nu een deceptie is... Ondanks dat ik zielsveel van m'n baby hou. Maar echt, het staat er los van. Hoe je je voelt doet niets af aan je liefde voor je knulletje! Zeg dat ook tegen je man, dat het moeilijk is maar dat je echt niet over de schreef zal gaan, wil gaan! Maar dat je wel denkt hulp nodig te hebben - en zijn steun. Dat is zo belangrijk.

Heel veel sterkte de komende periode. Ik kan helaas nog weinig zeggen over de behandeling aangezien ik blijkbaar een lastig geval ben, maar ga het open gesprek aan met je man. Bespreek de opties en de stappen want samen is het makkelijker. En denk, hoe cru dit ook klinkt, vast na of je evt medicatie zou willen - dat was nl de eerste vraag die ik kreeg.

Is de baby ook jouw eerste?
Ben blij met de herkenning want ergens denk ik dat mijn klachten ernstiger moeten zijn ofzo om serieus genomen te worden. Snap je?
En medicatie...geen idee. Dan moet ik eerst echt goed voorgelicht zijn om die afweging te maken.

God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 17:53 schreef -Spring het volgende:
God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!

nou ja dat dus ook ja..

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 17:53 schreef -Spring het volgende:
God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!

Zoiets ja. Even de hele wereld op pauze zetten en een paar dagen helemaal voor mezelf hebben.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 17:49 schreef vencodark het volgende:

[..]

Is de baby ook jouw eerste?
Ben blij met de herkenning want ergens denk ik dat mijn klachten ernstiger moeten zijn ofzo om serieus genomen te worden. Snap je?
En medicatie...geen idee. Dan moet ik eerst echt goed voorgelicht zijn om die afweging te maken.

Ja, de eerste. Geen heel makkelijke zwangerschap, maar ook niets ernstigs, prima bevalling muv laatste kwartier... Ik kan nog altijd niet pinpointen waarom ik het heb. Maar misschien is er ook geen specifieke reden.

Ik snap precies wat je bedoelt mbt serieus genomen worden, dat het lijkt dat je eerst echt in staat moet zijn jezelf iets aan te doen ofzo voor je hulp krijgt. Maar nee, godzijdank is dat niet zo! Je ha hoort je serieus te nemen hiermee. Is dat niet zo, zoek dan een ander.

Spring, heel erg bekend ja. Rust, rust RUST!! Ik zou daar zooooo graag een oplossing voor vinden.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 17:59 schreef vencodark het volgende:

[..]

Zoiets ja. Even de hele wereld op pauze zetten en een paar dagen helemaal voor mezelf hebben.

gaat je kindje wwl eens ergens logeren??
Misschien dat je dat een of een par keer per maand kan doen zodat ook een goede nacht kan maken.
Gun je zelf ook af en toe wat. Lekker naar de sauna, eten met vriendinnen.. even geen moeder zijn

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 18:15 schreef Vicky het volgende:

[..]

gaat je kindje wwl eens ergens logeren??
Misschien dat je dat een of een par keer per maand kan doen zodat ook een goede nacht kan maken.
Gun je zelf ook af en toe wat. Lekker naar de sauna, eten met vriendinnen.. even geen moeder zijn

Hij gaat nog niet logeren. We vinden het op deze leeftijd nog niet zo prettig en we hebben hem graag thuis. De nachten zijn het probleem ook niet. Hij slaapt meestal rond half 8, tot rond half 8 's morgens.
Verder hebben we het financieel nu niet zo breed dus leuke uitjes die geld kosten zijn ook vrij beperkt helaas.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 17:53 schreef -Spring het volgende:
God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!

Dat ja.

Ga hulp zoeken, echt! Mijn dochter was een half jaar toen m'n man een afspraak maakte bij de huisarts. Het hele verhaal is na te lezen in eerdere topics. Zoek hulp. Zoiets los je niet alleen op. De pnd was de reden dat we het bij één kind houden, maar dat gaat nu prima. Ik heb geduld, kan weer veel aan en heb meer energie. Dus: zoek hulp!

Ik ben hulp gaan zoeken naar aanleiding van een "ruzie" met mijn man.
Ik herken de drang naar rust wel ergens. Maar dan vooral geen prikkels kunnen hebben. Ik kon dus niet koken (drie pannen op het vuur) en de kinderen horen. Dat sloeg op tilt in mijn hoofd. Ik heb in het bv-topic weleens genoemd dat de bv een levenslijn voor me was. Ik was en kon werkelijk helemaal niets. Alleen mijn dochter voeden. Verder fysiek contact was eigenlijk al teveel.
Mijn slechte gedachten eindigden niet bij "rusten in het zkh"...

De pnd bij mijn dochter is een belangrijke reden dat hier geen derde kind komt. (Bij mij is er echt iets" stuk" gegaan, waardoor ik de rest van mijn leven aan de medicijnen zit.)

Ik heb onwijs veel steun gehad aan de pm's met YPPY. Waarvoor ik haar eigenlijk nooit bedankt heb :$

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 21:53 schreef YPPY het volgende:

[..]

Dat ja.

Ga hulp zoeken, echt! Mijn dochter was een half jaar toen m'n man een afspraak maakte bij de huisarts. Het hele verhaal is na te lezen in eerdere topics. Zoek hulp. Zoiets los je niet alleen op. De pnd was de reden dat we het bij één kind houden, maar dat gaat nu prima. Ik heb geduld, kan weer veel aan en heb meer energie. Dus: zoek hulp!

De hele tijd (sinds zijn geboorte) hoop ik dat alle negatieve gevoelens overgaan, maar het gebeurt niet. Het wordt alleen maar erger terwijl ik echt mijn best doe.
Wij praten thuis weleens over een tweede maar we hebben ook al tegen elkaar gezegd dat het misschien onverstandig zou zijn. Ok, ons zoontje is nog maar 1 dus geen haast maar ik ben bang dat ik een tweede misschien helemaal niet aankan, terwijl ik best zou willen.
Ik zou anderzijds ook bang zijn dat ik ons zoontje iets onthoudt door hem enig kind te laten.

Trouwens, ik vind bet wel knap dat je hier erover durft te posten. Ik vond dat destijds een hele drempel, maar heb er wel veel steun aan gehad.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 22:17 schreef DaviniaHR het volgende:
Trouwens, ik vind bet wel knap dat je hier erover durft te posten. Ik vond dat destijds een hele drempel, maar heb er wel veel steun aan gehad.

Thx.
Ik ben wat dat betreft altijd wel open geweest over mijn gebreken, problemen oid. En ik hoopte herkenning te lezen, wat 'gelukkig' zo is.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 22:16 schreef DaviniaHR het volgende:

Ik heb onwijs veel steun gehad aan de pm's met YPPY. Waarvoor ik haar eigenlijk nooit bedankt heb :$

Bij mij is er ook de kans dat ik levenslang medicijnen moet gebruiken. Die pogingen om af te bouwen zijn mislukt. Nu maak ik de capsules open en haal er wat korreltjes uit. De dosis gaat nu dus (nog) langzamer omlaag. Dit lijkt te werken, er is nu een klein beetje van de oorspronkelijke dosis af.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 22:16 schreef vencodark het volgende:

[..]

De hele tijd (sinds zijn geboorte) hoop ik dat alle negatieve gevoelens overgaan, maar het gebeurt niet. Het wordt alleen maar erger terwijl ik echt mijn best doe.
Wij praten thuis weleens over een tweede maar we hebben ook al tegen elkaar gezegd dat het misschien onverstandig zou zijn. Ok, ons zoontje is nog maar 1 dus geen haast maar ik ben bang dat ik een tweede misschien helemaal niet aankan, terwijl ik best zou willen.
Ik zou anderzijds ook bang zijn dat ik ons zoontje iets onthoudt door hem enig kind te laten.

Als je het al zo lang hebt, en zó ontzettend negatief, dan gaan het niet vanzelf over. Eigelijk wist ik, door posts van een fantastisch mens hier met een zoon net iets jonger dan mijn dochter al veel langer dat het mis was. Herkende veel van haar. Maar ik vond dat ik me aanstelde en maar stoerder moest zijn. Dat heb ik best lang volgehouden. Vind ik. Achteraf stom, maar ja, toen wist ik niet beter. Het heeft wel gezorgd dat ik nu ben wie ik ben. Dat ik het werk doe dat ik nu heb en dat ik verschrikkelijk veel heb geleerd. Maar dat lukte me niet alleen. Ik heb veel gehad aan de psycholoog en de spv'er. Ook ik had veel aan pm's en mails die ik via hier verstuurde. Juist dat ik hier leerde dat ook normale en heel leuke mensen zoiets kan overkomen, dat heeft mij geholpen. Dat ik niet helemaal een compleet verschrikkelijk stom mens was. In theorie dan, want ik geloofde het natuurlijk niet. Daar heb ik later iets over geschreven in een eerder topic. Een post met kut, kut en kut erin. Die ga ik niet opzoeken, dan ga ik weer.

Je mag me altijd pm'en, maar zoek daarnaast ook irl hulp.

Mijn traject is officieel nog niet afgelopen. Misschien gaat het bij mij levenslang duren, maar ik weet nu dat ik het wel waard ben om voor te vechten en dat ik er mag zijn. Heus, het gaat nog regelmatig 'mis' maar die periodes duren heel langzaam steeds korter en ik heb geleerd mezelf minder de put in te praten. Jij bent dat ook waard vencodark, dat weet ik zeker!