quote:
Op maandag 18 juni 2012 21:06 schreef AverageJoe het volgende:Niet enthousiast. Wat een muzikale verloedering is die dubstep hype. Geen echte parels op het album, geen interessante gitaar / baslijnen. Misschien denk ik er over een paar weken anders over, maar ik geef het weinig hoop.
Hoe in godsnaam kom je erbij dat dit Dubstep is?
Hoe is een nummer als dit (Voorbeeld van Dubstep)
ook maar 'iets' gerelateerd met Linkin Park's nieuwe album?
En Linkin Park en interessante gitaar / baslijnen?
Goede grap, ik vind Linkin Park's muziek erg tof, maar ik speel zelf gitaar en technisch gezien is Linkin Park de meest makkelijkste muziek als je het chord-wise neerzet. Het is gewoon powerchords van begin tot eind en dan niet eens geavanceerde, nee gewoon fucking easy ones waar ik alle nummers van Hybrid Theory in een kwartiertje oefenen perfect kan naspelen. Ook de bass van Phoenix zijn gewoon wat opvul bass-lines om de overall sound wat dikker te maken. No special thing.
Ontopic:Heb net het nieuwe album beluisterd. Vind het wel tof dat ze die energie weer terug hebben, zoals Meteora en Hybrid Theory. De 'sound' blijft anders natuurlijk, maar ik zelf ben naast Hip-hop, Rock/Metal ook een ferfente Electronica liefhebber en vind die blister-synth's en die hyper moderne beats wel vet gedaan. Wel jammer vind ik, is dat de eerste helft echt super vet begint, lekkere energie. Goede beats en chord-progression, maar de tweede helft gaat al gauw over naar hele softe material. In hun oude tracks deden ze die overgang in één nummer. Zoals 'In the End'... die rustige piano opbouw waarna vervolgens een gierende gitaar in opkomst kwam. Die interactie en melodic was gewoon geniaal, maar in dit album maken ze de gehele nummer of TE hard (Victimized, Lies Greed Misery) of TE soft (Powerless, Castle of Glass, Skin to Bone). Alleen Lost in the Echo en Burn it Down doen het een beetje in de Hybrid Theory structuur.
Toppers van deze album: Lost in the Echo, In My Remains, Burn It Down, Lies Greed Misery, Powerless
Echt een grote misser vind ik Skin to Bone. Die synth-line in het begin klonkt zo promising. Het bouwde zich zo enorm lekker op met de verwachting dat Mike Shinoda er keihard overheen zou rappen. Maar instead was het gewoon een simpel softe lullaby-singing van Mike.
Voorderest vind ik het een toffe album! Sommige nummers vond ik niet meteen raak, duurde even maar hoe vaker je ze luistert hoe toffer ze worden, zoals Lies Greed Misery.