Genderdysforie - deel 28

quote:

Op vrijdag 18 mei 2012 16:17 schreef Abby79 het volgende:

[..]

Ik vraag me trouwens sowieso af hoelang dit soort zaken nog vergoed blijven... als je ziet wat ze nu allemaal weer aan het bezuinigen moeten in de zorg, het is niet normaal meer. Over een paar jaar mag ik m'n hormonen en m'n insuline ook zelf gaan betalen zeker . Maar ja, met het huidige percentage ouderen en de wil om die allemaal 100 te laten worden wordt de zorg wel onbetaalbaar ja... ^{(en zaken als vergrijzing enzo zagen ze 30 jaar geleden al aankomen, maar daar van te voren op inspelen, nergens voor nodig joh!)}

Zolang er nog Gggrrrristenen aan de macht zijn zal het gesukkel voortduren. Een van de economischerekendenktanks heeft niet zo lang geleden eens een beetje uitgerekend wat het kost om het leven van een terminaal patient een maand op te rekken. Ze spraken (als ik het goed herinner) over minstens ¤ 30.000 per maand. Dan blijft iemand technisch in leven, dan hebben we het nog niet eens over de kwaliteit ervan. Er werdt toen ook de vraag bijgesteld hoeveel een mensenleven ons waard is.

Een verruiming van mogelijkheden tot actieve euthenasie is volgens mij een enorme besparing in de zorg opleveren. Zowel voor zieken als voor mensen die gewoon klaar zijn met leven. Tevens zouden mensen meer moeten nadenken over het nut van bepaalde ingrepen. Bijvoorbeeld: een nieuwe hartklep op je 81e, heeft dat nog zin? Niet dat het niet meer mag ofzo. Maar er moet meer ruimte en respect zijn voor hen die van zo'n ingreep afzien. Net zoals de vraag of een meervoudig zwaar gehandicapt kind wel een fatsoenlijk leven tegemoet kan zien. Dat is een moeilijke om wat van te zeggen, als je het niet koste wat het kost zo'n kind in leven wil houden wordt je gelijk vergeleken met Hitler.

Maar ja, bij het cda en sgp vinden ze het gods wil om te sterven en zien ze een terminale ziekte blijkbaar niet als een hint van god dat het wel eens 'tijd' zou zijn.

Fixers, bedankt voor de tip, ik heb weer spuiten

Graag gedaan hoor. Het is natuurlijk fijner als het allemaal uit je zorgverzekering eigen risico komt. Maar evengoed. Belangrijkste is dat je geen dosis hoeft te missen nu en op je gemak een huisarts kunt zoeken. Wat kost dat eigenlijk een paar spuitjes en naalden? (pure nieuwschierigheid).

Ik zat afgelopen week precies een maand aan de cyproteronacetaat. Heb net mijn eerste herhaalrecept bij de lokale apotheek opgehaald. Dit lijken net xtc-pilletjes met een aan-uitknoplogo'tje erin. Maar de effecten zijn merkbaar. Zelfs mijn macho niet-metroseksuele hetero collega's viel het al op dat ik veel minder pukkeltjes en puistjes heb. "Down there" is ook amper teken van leven meer te bekennen.

Fijn dat je de effecten goed merkt Fixers. Mijn huid was ook het eerste wat flink verbeterde toen ik aan de andro begon.

Naalden had ik nog, de spuiten zijn 50 ct per stuk en ik gebruik er een per week. Ga nog wel even kijken of ik die 4 euro kan declareren, voor 250 euro per maand mogen ze wel iets terugdoen bij de verzekering

quote:

Op vrijdag 18 mei 2012 18:42 schreef Fixers het volgende:

Zolang er nog Gggrrrristenen aan de macht zijn zal het gesukkel voortduren.

Volgens mij ging het over bezuinigingen op de zorg, en dat is niet iets dat je alleen de christelijke partijen aan kunt rekenen, de liberalen met hun marktwerking zijn daarbij een veel groter probleem.

quote:

Een verruiming van mogelijkheden tot actieve euthenasie is volgens mij een enorme besparing in de zorg opleveren.
...
Dat is een moeilijke om wat van te zeggen, als je het niet koste wat het kost zo'n kind in leven wil houden wordt je gelijk vergeleken met Hitler.

Niet zo vreemd, want je betreedt hier heel gevaarlijk terrein door de waarde van iemand's leven ter discussie te gaan stellen. Op zich is het niet verkeerd om je af te vragen of een zwaar-gehandicapt kind een goed leven tegemoet gaat, maar wat jij nu doet is deze discussie voeren in het kader van een bezuinigingsdiscussie, en dat vind ik echt niet kunnen.

Bovendien is het niet nodig, niet de zorg is duur, maar het zorgstelsel. Er kan genoeg bezuinigd worden zonder dat dat ten koste gaat van de kwaliteit van onze zorg.

Je moet de waarde van een leven niet ter discussie stellen alleen maar om de bezuinigingsproblematiek. Dat moet ook in tijden van economische voorspoed. Met de voortschrijdende ontwikkelingen in de medische wetenschap is het niet raar om na te denken over het nut van behandeling in ieder afzonderlijk geval. Er zijn steeds meer levensverlengende opties, die niet noodzakelijkerwijs een daadwerkelijke verbetering betekenen.

Je hebt gelijk dat het in de zorg ook grondig misgaat door de inrichting van het stelsel. Daar blijft volgens mij een enorme berg geld hangen in burocratie en management lagen.

Damn, zit je te chatten met iemand die ik nog niet kende op een datingsite, krijg je nadat ze de foto's kon zien van me de volgende opmerking:

quote:

op deze foto's zie ik een vrouw met een mooie en zachte uitstraling

Fijn Bevestiging EN complimentje

Iemand vroeg zich af waarom mannen altijd rood en zwart kiezen voor interieurs, op basis van een foto van mijn slaapkamer, was ook leuk

Haha, da's ook een leuke bevestiging

Ik weet niet precies hoe het hier werkt - of ik zomaar met jullie mee mag schrijven - maar ik lees al een tijd mee met dit topic.

Al heel erg lang voel ik dat ik eigenlijk als het andere geslacht geboren had moeten zijn, dat mijn lichaam niet bij mij past, ik denk dat ik dat gevoel hier verder niet hoef toe te lichten. De laatste tijd is dit gevoel sterker geworden en nu ben ik op een punt dat ik gewoon heel erg in de war ben. Ik kan/durf er eigenlijk met niemand die ik ken over te praten terwijl ik die behoefte wel heb, vandaar dat ik me hier meld. Jullie zijn veel verder dan ik, maar ik herken toch veel in wat jullie schrijven en dat helpt me enorm!

quote:

Op donderdag 24 mei 2012 23:40 schreef robinpunt het volgende:
Ik weet niet precies hoe het hier werkt - of ik zomaar met jullie mee mag schrijven - maar ik lees al een tijd mee met dit topic.

Al heel erg lang voel ik dat ik eigenlijk als het andere geslacht geboren had moeten zijn, dat mijn lichaam niet bij mij past, ik denk dat ik dat gevoel hier verder niet hoef toe te lichten. De laatste tijd is dit gevoel sterker geworden en nu ben ik op een punt dat ik gewoon heel erg in de war ben. Ik kan/durf er eigenlijk met niemand die ik ken over te praten terwijl ik die behoefte wel heb, vandaar dat ik me hier meld. Jullie zijn veel verder dan ik, maar ik herken toch veel in wat jullie schrijven en dat helpt me enorm!

Welkom En kom maar op hoor wij staan altijd open voor gepraat. Ben je als jongen geboren of als meisje? (dat maakt de boel wat makkelijker, haha )

Bij mij was dat ook zo, dat het telkens erg werd en erger, en dat het er dan ineens uitkwam, en dat ik daarna weer probeerde het te negeren, en dat het dan weer langzaam kwam opzetten.

Tot de laatste keer zo heftig was dat ik er hoofdpijn van kreeg en dat ik er dus echt gek van werd, toen heb ik het iemand verteld.

Dank je Maisnon! Ik ben geboren als meisje. Ook al weet ik allang dat ik eigenlijk een jongen ben, ik heb niet eerder op dit punt gestaan, dat ik ook echt wilde veranderen van geslacht. Nu al die twijfels en angsten. Ik heb altijd als vrouw geleefd, ik ben van buiten super vrouwelijk. Van de andere kant voel ik me zo ongemakkelijk bij vrouwendingen en fantaseer ik over en verlang ik naar het starten van het transitieproces en alle lichamelijke veranderingen die dat met zich mee zou brengen. Wanneer wist jij niet alleen zeker dat je in het verkeerde lichaam zat maar ook dat je het wilde veranderen?

Gisteren moest ik lingerie gaan kopen.
Ik natuurlijk weer honderd jaar zoeken in die winkel want ik ben gewoon slecht in vrouwenkleding kopen. Uiteindelijk was het gelukt. Wel kocht ik ter compensatie ook een mannelijke pyjamabroek, met van die blauwe ruiten enzo. Hahaha. Die heb ik nu aan. Morgen weer in een jurkje naar het werk. Tsja zo gaat mijn leven dus.

Welkom hier robinpunt, moedig dat je dit zo durft te vertellen. Het is toch altijd wel een grote stap lijkt me om er (ook al is het anoniem) voor uit te komen dat je je zo voelt.

Ik herken me wel in dingen die je zegt (het gevoel dat je als het verkeerde geslacht geboren bent).

Gisteren heb ik trouwens met mijn huisarts gesproken en die zei dat ze het voor me zou uitzoeken en me terug zou bellen (ze heeft m'n mobiele nummer opgeschreven). Ze had het al over de transgender poli van het UMCG dus ik ben benieuwd met wat voor informatie en advies ze komen gaat.
Alleen ik heb nog niks van d'r gehoord .

Vandaag zijn m'n nieuwe schoenen wel aangekomen . Dus nu eindelijk een paar mooie pumps en korte laarsjes naast die (veel te dure) hoge laarzen . Met dank aan Abby79 voor de tips voor winkels .

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 00:14 schreef robinpunt het volgende:
Dank je Maisnon! Ik ben geboren als meisje. Ook al weet ik allang dat ik eigenlijk een jongen ben, ik heb niet eerder op dit punt gestaan, dat ik ook echt wilde veranderen van geslacht. Nu al die twijfels en angsten. Ik heb altijd als vrouw geleefd, ik ben van buiten super vrouwelijk. Van de andere kant voel ik me zo ongemakkelijk bij vrouwendingen en fantaseer ik over en verlang ik naar het starten van het transitieproces en alle lichamelijke veranderingen die dat met zich mee zou brengen. Wanneer wist jij niet alleen zeker dat je in het verkeerde lichaam zat maar ook dat je het wilde veranderen?

Gisteren moest ik lingerie gaan kopen.
Ik natuurlijk weer honderd jaar zoeken in die winkel want ik ben gewoon slecht in vrouwenkleding kopen. Uiteindelijk was het gelukt. Wel kocht ik ter compensatie ook een mannelijke pyjamabroek, met van die blauwe ruiten enzo. Hahaha. Die heb ik nu aan. Morgen weer in een jurkje naar het werk. Tsja zo gaat mijn leven dus.

Nadat ik het voor het eerst iemand vertelde duurde dat actie ondernemen nog wel even, ik kwam op een gegeven moment op een soort 'okay, hoe moet ik nu verder?' punt, en alles is natuurlijk een ver van je bed show: ik kom uit een dorp in het zuiden, en dan moet ik helemaal naar een of ander medisch centrum in Amsterdam, hoe gaat dat allemaal en hoe moet dat met mn studie etc maar het viel allemaal wel mee uiteindelijk.

Dat je er van buiten heel vrouwelijk uitziet wil niet zeggen dat het dit minder kan zijn ofzo: hoewel vrouwen sowieso wat meer vrijheid hebben in hun kledingkeuze zijn er vast net zoals bij die als man geboren zijn, die gewoon zich proberen zo sterk mogelijk in hun eh, geslachtsrol te leven om die verwarrende gevoelens weg te laten gaan (wat dus meestal niet lukt )

Welkom Robin!

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 00:14 schreef robinpunt het volgende:Wanneer wist jij niet alleen zeker dat je in het verkeerde lichaam zat maar ook dat je het wilde veranderen?

Voor mij was dit een hele lastige... ik heb er dan ook veeeeel te lang mee gelopen eigenlijk, gewoon omdat ik "de stap" niet durfde te zetten. Zolang je je keus maar eerder maakt als ik komt het wel goed! (mijn keus werd namelijk gemaakt na een mislukte zelfmoordpoging )

quote:

Gisteren moest ik lingerie gaan kopen.
Ik natuurlijk weer honderd jaar zoeken in die winkel want ik ben gewoon slecht in vrouwenkleding kopen. Uiteindelijk was het gelukt. Wel kocht ik ter compensatie ook een mannelijke pyjamabroek, met van die blauwe ruiten enzo. Hahaha. Die heb ik nu aan. Morgen weer in een jurkje naar het werk. Tsja zo gaat mijn leven dus.

Haha, dat klinkt zooo bekend (maar dan andersom), ik was vroeger echt slecht in kleding e.d., gewoon omdat ik niet weet wat ik als man aan zou willen. M'n collectie dameskleding is echter altijd goed in orde geweest, en m'n moeder en schoonzus zijn behoorlijk jaloers op mijn kleding soms

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 00:37 schreef J.Gibbs het volgende:
Vandaag zijn m'n nieuwe schoenen wel aangekomen . Dus nu eindelijk een paar mooie pumps en korte laarsjes naast die (veel te dure) hoge laarzen . Met dank aan Abby79 voor de tips voor winkels .

Huisartsen moet je vaak even nabellen is mijn ervaring En graag gedaan hoor! (Ik heb die zaterdag dat je me aan het DMen was ook nieuwe schoenen besteld )

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 00:47 schreef Maisnon het volgende:
Nadat ik het voor het eerst iemand vertelde duurde dat actie ondernemen nog wel even, ik kwam op een gegeven moment op een soort 'okay, hoe moet ik nu verder?' punt, en alles is natuurlijk een ver van je bed show: ik kom uit een dorp in het zuiden, en dan moet ik helemaal naar een of ander medisch centrum in Amsterdam, hoe gaat dat allemaal en hoe moet dat met mn studie etc maar het viel allemaal wel mee uiteindelijk.

Ik had dat anders, ik heb er, zoals hier boven al staat, heel lang over gedaan voor ik het iemand vertelde, maar heb me de eerste maandag na dat weekend meteen aangemeld bij het VU.

En dat in het zuiden wonen is inderdaad een onhandig iets... ik ben al lang blij dat ik uit m'n oude dorpje ben vertrokken en in Eindhoven woon tegenwoordig, maar dan nog is de reistijd naar Amsterdam of in mijn geval Gent gewoon vervelend . En nu ben ik een paar maanden terug nog zo idioot geweest voor vanmiddag - de dag voor het pinksterweekend - een afspraak te plannen... dat wordt file rijden in Antwerpen, gegarandeerd

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 00:14 schreef robinpunt het volgende:
Dank je Maisnon! Ik ben geboren als meisje. Ook al weet ik allang dat ik eigenlijk een jongen ben, ik heb niet eerder op dit punt gestaan, dat ik ook echt wilde veranderen van geslacht. Nu al die twijfels en angsten. Ik heb altijd als vrouw geleefd, ik ben van buiten super vrouwelijk. Van de andere kant voel ik me zo ongemakkelijk bij vrouwendingen en fantaseer ik over en verlang ik naar het starten van het transitieproces en alle lichamelijke veranderingen die dat met zich mee zou brengen. Wanneer wist jij niet alleen zeker dat je in het verkeerde lichaam zat maar ook dat je het wilde veranderen?

Gisteren moest ik lingerie gaan kopen.
Ik natuurlijk weer honderd jaar zoeken in die winkel want ik ben gewoon slecht in vrouwenkleding kopen. Uiteindelijk was het gelukt. Wel kocht ik ter compensatie ook een mannelijke pyjamabroek, met van die blauwe ruiten enzo. Hahaha. Die heb ik nu aan. Morgen weer in een jurkje naar het werk. Tsja zo gaat mijn leven dus.

Wat vervelend dat je uiterlijk en je innerlijk zo haaks op elkaar staan. Dat maakt het vast nog lastiger. Ik was al een halve vent voor mijn transitie dus de overgang was bijna onmerkbaar.

Misschien kun je vast beginnen met wat meer dragen waar je je echt prettig in voelt? Niet meteen morgen je haren afknippen en een spijkerbroek en overhemd aan, maar in kleine stapjes zodat je omgeving er wat meer aan kan wennen?

Heb je al een hesje, of overweeg je dat?

Ik heb destijds niet gewacht tot ik echt rock bottom had bereikt en ik hoop dat jij (of wie dan ook) het ook niet zo ver laat komen, puur uit angst voor het onbekende. Uiteindelijk moet het er toch van komen, dan kun je gewoon niet doorgaan, en om er ook nog een flinke depressie bij te krijgen maakt het niet bepaald makkelijker. Het is nu eng en moeilijk, en dat zal het over een jaar ook zijn, dus dan kun je maar beter nu beginnen

Tot zover mijn advies. Als je verder nog iets wilt weten over ftm moet je maar vragen

Voor iedereen die in Zeeland, N-Brabant of Limburg woont, is UZG (Gent) ook nog een optie. Je moet wel zelf toestemming vragen bij de zorgverzekeraar, maar Gent heeft een veel betere 'doorlooptijd' en accepteren NL-ers uit het zuiden (en scheelt vaak veel reizen).

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 00:37 schreef J.Gibbs het volgende:
Welkom hier robinpunt, moedig dat je dit zo durft te vertellen. Het is toch altijd wel een grote stap lijkt me om er (ook al is het anoniem) voor uit te komen dat je je zo voelt.

Dank je voor je lieve reactie Gibbs! Ja, het gevoel is zo sterk dat ik wist dat ik er met iemand over moest praten zonder dat ik het gelijk aan iemand in mijn directe omgeving wilde vertellen. Nou dat is nu dus gelukt. Voel me wel een beetje opgelucht dankzij jullie!

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 00:47 schreef Maisnon het volgende:
Nadat ik het voor het eerst iemand vertelde duurde dat actie ondernemen nog wel even, ik kwam op een gegeven moment op een soort 'okay, hoe moet ik nu verder?' punt, en alles is natuurlijk een ver van je bed show: ik kom uit een dorp in het zuiden, en dan moet ik helemaal naar een of ander medisch centrum in Amsterdam, hoe gaat dat allemaal en hoe moet dat met mn studie etc maar het viel allemaal wel mee uiteindelijk.

Ik zit nog een stukje vóór het punt waarop ik werkelijk ga bedenken hoe dit nu verder moet, denk ik. Ik realiseer me wel dat ik echt heel graag ook qua uiterlijk een jongen wil zijn en nu ik me daar bewust van ben, valt er veel uit het verleden op z'n plaats. Maar het is nu nog zo pril en vers allemaal dat ik nog veel moet nadenken.

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 06:21 schreef Abby79 het volgende:
Voor mij was dit een hele lastige... ik heb er dan ook veeeeel te lang mee gelopen eigenlijk, gewoon omdat ik "de stap" niet durfde te zetten. Zolang je je keus maar eerder maakt als ik komt het wel goed! (mijn keus werd namelijk gemaakt na een mislukte zelfmoordpoging )

Wow, dat is schrikken! Dan had je veeeel te lang gewacht! Gelukkig is het goedgekomen, toch? Hoever ben je nu?

quote:

Haha, dat klinkt zooo bekend (maar dan andersom), ik was vroeger echt slecht in kleding e.d., gewoon omdat ik niet weet wat ik als man aan zou willen. M'n collectie dameskleding is echter altijd goed in orde geweest, en m'n moeder en schoonzus zijn behoorlijk jaloers op mijn kleding soms

Dat is inderdaad precies hetzelfde, maar dan andersom!!
Ik vind het altijd helemaal geweldig om kleren te kopen voor mijn vriend... Dat zijn stiekem de kleren die ik zelf zou willen dragen.

quote:

En nu ben ik een paar maanden terug nog zo idioot geweest voor vanmiddag - de dag voor het pinksterweekend - een afspraak te plannen... dat wordt file rijden in Antwerpen, gegarandeerd

Nog in de file gestaan en hoe ging je afspraak?

quote:

Op vrijdag 25 mei 2012 09:14 schreef wonderer het volgende:
Wat vervelend dat je uiterlijk en je innerlijk zo haaks op elkaar staan. Dat maakt het vast nog lastiger. Ik was al een halve vent voor mijn transitie dus de overgang was bijna onmerkbaar.

Misschien kun je vast beginnen met wat meer dragen waar je je echt prettig in voelt? Niet meteen morgen je haren afknippen en een spijkerbroek en overhemd aan, maar in kleine stapjes zodat je omgeving er wat meer aan kan wennen?

Heb je al een hesje, of overweeg je dat?

Ik heb destijds niet gewacht tot ik echt rock bottom had bereikt en ik hoop dat jij (of wie dan ook) het ook niet zo ver laat komen, puur uit angst voor het onbekende. Uiteindelijk moet het er toch van komen, dan kun je gewoon niet doorgaan, en om er ook nog een flinke depressie bij te krijgen maakt het niet bepaald makkelijker. Het is nu eng en moeilijk, en dat zal het over een jaar ook zijn, dus dan kun je maar beter nu beginnen

Tot zover mijn advies. Als je verder nog iets wilt weten over ftm moet je maar vragen

Dank je wel voor je advies Wonderer!
Ik draag wel vaak jongensbroeken maar kleed me verder niet overdreven jongensachtig. Er zullen mensen in mijn omgeving zijn die zeggen 'verbaast me niks' als ik op een dag zou komen opdraven als jongen maar vooralsnog leef ik het leven van een heteroseksuele vrouw. Ik heb ook absoluut geen hekel aan mijn lichaam, ik probeer vrouwelijke vormen niet te verbergen, maar het voelt niet als mezelf. Mijn plan is dat ik, als ik me over 3 maanden nog steeds zo voel, naar de huisarts ga. Tot die tijd moet ik goed nadenken. Ik zou mijn relatie moeten verbreken, en alles.
Ik ga alvast beginnen met fitnessen. Ik ben erg slank en smal en als ik zou kiezen voor transitie (en over 2 jaar eens aan de beurt ben...) denk ik dat het het beste is als ik al wat spier heb gekweekt, vetpercentage zo laag mogelijk is en in het fitnessritme zit. Ik zou me ook pas echt gaan kleden als man en een hesje dragen als ik aan de hormonen kan. Wanneer ben jij daarmee begonnen? Ik heb je foto's gezien en je bent echt een mooie jongen! Ben jaloers...

quote:

Op zaterdag 26 mei 2012 00:29 schreef robinpunt het volgende:
Wow, dat is schrikken! Dan had je veeeel te lang gewacht! Gelukkig is het goedgekomen, toch? Hoever ben je nu?

Het is absoluut goedgekomen! Het verschil tussen nu en 5 jaar geleden is echt enorm... zelfs het verschil tussen nu en een jaar geleden is enorm (in positieve zin dus!). Scheelt natuurlijk dat ik net een jaar full-time ben en dat ik 11 maanden aan de hormonen zit, maar ik ben wel happy op het moment ja .

En dat viel m'n psychologe ook op, haha, Die afspraak ging dus heel goed, was meer even bijkletsen en de zorgen over m'n moeder uiten bij haar (maar die zorgen over m'n moeder hebben helemaal niets met mijn traject te maken hoor ). De file viel gelukkig mee, zowel heen als terug maar 30m extra... ik had op veel meer gerekend!

^{(Overigens ben ik nu opeens benieuwd naar Wonderer vóór, ik heb in zijn foto's ook nooit een haar kunnen ontdekken, haha)}

Hier is een foto van "voor" Da's zonder hesje nog volgens mij.

Robin, sporten is een goed idee, voelt ook lekker om zo met je lichaam bezig te zijn. Ik had ook geen hekel aan mijn lichaam (alleen aan bepaalde delen) en droeg ook voor de operatie skin tight shirts en zo. Vond ik leuk, kwamen mijn schouders goed in uit en alles.

Zou je huidige partner je transitie niet trekken? Heb je er met hem over gepraat? Ik weet niet wat voor type het is natuurlijk, maar ik heb wel spijt dat ik niet meer gepraat heb met de mijne.

Ik heb zaterdag in mijn zwembroek op het strand gelegen (met de verkeerde packer, dat wel, hopelijk dachten mensen niet dat ik het uitzicht extra waardeerde ) en het voelt zo goed om dat te doen Was met drie vriendinnen die van niets weten en niemand heeft iets over mijn littekens gezegd, maar ik had ze geloof ik al op de hoogte gebracht dat ik in ieder geval littekens had. Misschien komt het nog.

Maar echt, de wind op mijn borst, zand op mijn rug... geweldig

quote:

Op maandag 28 mei 2012 18:48 schreef wonderer het volgende:
Ik heb zaterdag in mijn zwembroek op het strand gelegen (met de verkeerde packer, dat wel, hopelijk dachten mensen niet dat ik het uitzicht extra waardeerde ) en het voelt zo goed om dat te doen

Jij hebt daar zelf nog invloed op. Ik heb in mijn puberteit wel eens heel snel naar het koude water moeten hollen.

@Robinpunt welkom hier!

quote:

Op zaterdag 26 mei 2012 00:29 schreef robinpunt het volgende:

Ik zit nog een stukje vóór het punt waarop ik werkelijk ga bedenken hoe dit nu verder moet, denk ik. Ik realiseer me wel dat ik echt heel graag ook qua uiterlijk een jongen wil zijn en nu ik me daar bewust van ben, valt er veel uit het verleden op z'n plaats. Maar het is nu nog zo pril en vers allemaal dat ik nog veel moet nadenken.

Herkenbaar. Toen ik besefte dat ik wellicht toch beter als meisje geboren had kunnen worden, snapte ik ineens mijn jeugd. Ik speelde met poppen en zat op een creaclubje. Maar ik was ook altijd bezig met lego en speelde met treintjes, dat verhulde een en ander een beetje. Veel gehoord na mijn comingout: "Dat verbaasd me eigenlijk helemaal niets."

Denk er veel over na! Denken is goed. Mij helpt het om dingen op te schrijven, dat ordent gedachten.

quote:

Dank je wel voor je advies Wonderer!
Ik draag wel vaak jongensbroeken maar kleed me verder niet overdreven jongensachtig. Er zullen mensen in mijn omgeving zijn die zeggen 'verbaast me niks' als ik op een dag zou komen opdraven als jongen maar vooralsnog leef ik het leven van een heteroseksuele vrouw. Ik heb ook absoluut geen hekel aan mijn lichaam, ik probeer vrouwelijke vormen niet te verbergen, maar het voelt niet als mezelf. Mijn plan is dat ik, als ik me over 3 maanden nog steeds zo voel, naar de huisarts ga. Tot die tijd moet ik goed nadenken. Ik zou mijn relatie moeten verbreken, en alles.

Heb je er al eens met je partner over gepraat.

Valt me trouwens op dat ik 'in het wild' vooral ftm's tegenkom. Afgelopen weken twee jongens opnieuw tegengekomen (lang leve social media) die ik jaren geleden nog als meisje heb leren kennen. Ik vind die diversiteit wel leuk.

Persoonlijk klein doorbraakje gehad afgelopen week. Eindelijk weer een klein beetje tevreden met mijn uiterlijk. Na een bezoekje aan de kapper weer eens een avatar voor facebook van mijzelf gemaakt. Had voordien mijn teddybeer als stand in. Jammer genoeg komt die kapster niet iedere morgen mijn haar doen.

[ Bericht 8% gewijzigd door Fixers op 28-05-2012 20:33:07 ]

quote:

Op maandag 28 mei 2012 18:48 schreef wonderer het volgende:
Hier is een foto van "voor"

Ok, het is te zien, maar het valt echt niet op (en aan Robin's posts te lezen ziet die er toch wel iets anders uit nu )

quote:

Op maandag 28 mei 2012 20:28 schreef Fixers het volgende:
Jij hebt daar zelf nog invloed op. Ik heb in mijn puberteit wel eens heel snel naar het koude water moeten hollen.

En toch denk ik dat W dat graag zou willen dat hij dat moest doen

quote:

Persoonlijk klein doorbraakje gehad afgelopen week. Eindelijk weer een klein beetje tevreden met mijn uiterlijk. Na een bezoekje aan de kapper weer eens een avatar voor facebook van mijzelf gemaakt. Had voordien mijn teddybeer als stand in. Jammer genoeg komt die kapster niet iedere morgen mijn haar doen.

Haha, ja, dat zou ik ook wel willen... iedere dag een kapster die dat doet. Maar het lukt mezelf ondertussen ook behoorlijk goed

Nog reacties gehad op die nieuwe profielfoto? (ik had laatst ook een "make-over" gehad - zie fobo voor het verschil - en die foto die daar staat ook op FB gezet, ontzettend veel positieve reacties op gehad )

Ik heb er wel goede reacties op gehad ja. Dat was wel fijn.

quote:

Op maandag 28 mei 2012 20:28 schreef Fixers het volgende:
@Robinpunt welkom hier!

Dank je!

quote:

Herkenbaar. Toen ik besefte dat ik wellicht toch beter als meisje geboren had kunnen worden, snapte ik ineens mijn jeugd. Ik speelde met poppen en zat op een creaclubje. Maar ik was ook altijd bezig met lego en speelde met treintjes, dat verhulde een en ander een beetje. Veel gehoord na mijn comingout: "Dat verbaasd me eigenlijk helemaal niets."

Maar wanneer wist je zeker dat je het ook echt wilde veranderen? Dat je echt aan de hormonen wilde en een operatie? Ik zit nog steeds op een punt dat ik echt 100% zeker weet dat ik genderdysforie heb en ik zou er een moord voor doen om een jongen te kunnen zijn, maar van de andere kant denk ik: wat een gedoe, misschien krijg ik spijt, misschien moet ik er maar mee leren leven.

quote:

Heb je er al eens met je partner over gepraat.

Nee, maar dat ben ik ook niet van plan. Hij is echt heel erg hetero en alles. Daarnaast hebben we nog maar pas een relatie en ben ik sowieso niet zo zeker van ons samen. Ik noemde het moeten verbreken van mijn relatie eerder als een soort heikel punt maar nu ik erover nadenk is dat momenteel eigenlijk the least of my problems.