En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 3

Ik zei het net nog tegen WupWup, ik vind het grandioos fantastisch 2 kinderen
Natuurlijk zijn er ook de moeilijke momenten zoals vanochtend, slecht weer, peuter verveelt, baby wil niet slapen en niks is goed, ik ook slecht geslapen.... Dan is het even herpakken en jezelf en de kinders uit de situatie halen.
Maar dan een paar uur later is het weer de omgekeerde wereld. Iedereen happy en tevrede.
En die lieve meisjes van mij spelen zo leuk samen en van strijd is haast geen sprake. Gewoon samen dingen ondernemen. Het helpt heel erg mee dat Wies helemaal idolaat van Mette is en dat ze een ontzettende vluggert is. Ze kan al vanaf maand 6 kruipen en zelfstandig zitten. Nu met 10 maanden gaat ze met gemak overal achteraan.
Ik heb dus ook niet echt tips BJ. Op de moeilijke momenten die ik hetzelfde als wat Trui vertelde. En ik doe hetzelfde met Mette voor haar frustratie wat Claudia vertelde en zeker de laatste weken werkt dat echt als een tierelier. Ze heeft ook echt het gevoel dat ze gefrustreerd mag zijn en voelt een soort van vrijheid waardoor ze het kan benoemen.
En wij zeggen wel bewust als Wies iets 'niet mag', dat is dus vooral voor Mette want Wies doet daar nog vrij weinig mee natuurlijk, maar ook dat wordt prettig bevonden door Mette. Het werkt om een soort schijn gelijkheid te hebben.

Ik denk dat je in zekere mate zulk gedrag ook al wel bij Liene kunt aanleren. Eva is nu 14 maanden en praat nog amper. Als ik haar niet snel genoeg naar haar zin begrijp en uitvoer wat ze wilt, begint ze te huilen. Boos/gefrustreerd en reageert dan naar mij alsof ik het expres doe.
Toen ik dat merkte ben ik het gaan uitleggen aan haar door te zeggen dat ze niet hoeft te huilen, maar dat mama haar niet begrijpt. Ik vraag dan of ze het nog eens wil zeggen en ik zal dan goed opletten. Dan zijn de tranen eigenlijk gelijk weg en vraagt ze opnieuw. En zo komen we uiteindelijk toch bij het gewenste effect.

Het is iets heel kleins en ik begrijp dat de oudste vaak het meeste verantwoordelijkheidsgevoel krijgt opgelegd en de jongste ontzien wordt, maar toch is dat niet altijd eerlijk naar de oudste toe.

Ik weet niet echt wat ik hier nu mee wil zeggen anders dan, probeer te voorkomen dat Evie altijd 'de boosdoener' is, omdat zij al dingen beter begrijpt. Liene is nu wel op een leeftijd dat je haar dingen kan leren wat wel en niet mag. Maar dan op een ander niveau dan bij Evie.
_{Dit weet je ws allang, maar toch.}

Absoluut, danic! Maar het is ook wel goed om realistische verwachtingen te hebben. Lena leeft heel erg in het heden. Als ze iets nu niet mag en later wel, dan kan ze dat niet accepteren. Bij Ivan ligt dat anders, al heeft hij er ook nog wel moeite mee. Dat is ook een valkuil, om van je oudste te veel te verwachten (wat jij al zegt, dat is niet eerlijk).

ik snap wat je bedoelt hoor Danic, en in sommige gevallen probeer ik ook Liene wel te corrigeren. Bijvoorbeeld dr handje terugtrekken als ze Evie dr haren wil pakken, en dan ook benoemen dat ze niet aan Evie dr haar mag komen. (meestal gewoon; mag niet ) Maar onthouden en opvolgen is wat anders.
En voor Evie is het inderdaad wel prettig om ook te horen dat ik Liene corrigeer als ze iets doet wat voor Evie niet leuk is. En niet alleen andersom.

Maar wat Claudia ook zegt; echt onthouden/ begrijpen is misschien nog een beetje hoge verwachting, Liene is nog maar 10,5 maand natuurlijk. (ook al zou je dat soms vergeten door hoe ze zich ontwikkelt).

en ook ik ben heeeeeeeel blij met de keuze voor een 2e hoor. Ik ben superblij met mijn 2 meiden.

Je trots en plezier in die twee stralen ook van elke foto die je maakt af, BJ.

Daar sluit ik me volledig bij aan Claudia! Het is heel duidelijk zichtbaar dat je van die twee meisjes geniet hoor BJ.

En idd, Liene is pas 10,5 maand en daar mag je gewoon nog niet teveel van verwachten. Maar gewoon wel iedere keer consequent zijn en herhalen. Meer kan je niet doen denk ik. En idd goed dat Evie hoort dat je ook Liene corrigeert is denk ik belangrijk. Zo voelt zij zich niet altijd de boosdoener, maar krijgt ze het gevoel dat mama rechtvaardig is en ook voor haar opkomt.

Ik heb dit topic pas net ontdekt. Erg leuk topic trouwens. Ik vond het interessant om te zien welke angsen andere moeders hadden. Ik moet zeggen dat die doemscenario's met in het water rijden en welke kinderen redden, heb ik tot nog toe niet gehad. Wel angsten of de grote broer zijn kleinere broer wel zal liefhebben en of hij ermee om kan gaan. En nu als ik met de kleine bezig ben, vraag ik me weleens af of ik mijn grote niet tekort doe en of hij wel begrijpt waarom ik zoveel tijd met de kleine bezig ben. Tot nu toe zit dat wel redelijk goed. Ik kan me ook goed voorstellen dat bij een derde kind de rolverdeling weer heel anders is.

BJ ik weet zeker dat je het heel goed doet. En deze rivaliteit om aandacht zullen denk ik de meeste moeders ervaren. Nu de kleine bij ons nog zo klein is doet hij dat nog niet. Mijn grote vraagt weleens aandacht door dingen te doen, die niet mogen.

Dat is ook mijn enige 'angst' of liever gezegd zorgen, het aandacht verdelen.
Je wil niemand tekort doen, je wil met de 1 samen tekenen of leren schrijven, met de ander iets bouwen, en nog een ander een beetje stoeien. Maar als je 1 aandacht geeft, willen de ander ook special time, dus die gaan achter je rug elkaar soms even klieren, moet je daar bozig om worden. Of dan valt er altijd per ongeluk wat om, of de een duwt de ander met zn hoofd tegen een deur.
Maw je zit dan niet lekker, met als gevolg dat je er ook geen zin meer in hebt. Dat is het enige waar ik mij wel eens zorgen om maak, hoe kan ik mijzelf in 3 delen.

Ja aandacht verdelen kan best moeilijk zijn. Aan de andere kant denk ik dat een kind echt profiteert van een broertje of zusje, zeker op latere leeftijd & dat het verdelen van de aandacht ook goed is om te leren. Ik bedoel op een kdv, psz, later op school en in het volwassen leven kn je ook niet altijd onverdeelde aandacht van iemand hebben. Soms kan het en soms niet. Dus het kan ook een voordeel zijn, dat ze dat al op jonge leeftijd leren.

dat ben ik met je eens hoor Tinuviel, het is heel gezond voor de ontwikkeling om al vroeg te leren dat je sommige dingen moet delen, of ook wel eens even moet wachten. maar 't is vanuit de opvoeder gezien soms best een lastige taak, al dat ge-verdeel.

Trui, ja dat weet ik nu sinds 2 maanden, sinds de komst van onze baby maar al te goed. En dan scheelt het nu misschien nog dat maar 1 kind bewust de aandacht van de opvoeder en zijn mama/ papa vraagt.

Ik doe een enorme schop (hoor het wel als het niet okee is!) ik kwam dit topic tegen terwijl ik naar een andere topic zocht en het leek me wel interessant om te lezen hoe het ging met de nieuwe mama's (die al een dreumes/peuter) in huis hadden!

Ik heb inmiddels heel andere angsten

Schop is prima hoor. Leuk om te lezen.

Mijn grootste beperking is dat ik 2 handen en 3 kinderen heb.

Ik lees vaak dat moeders inderdaad zijn bang om handen te kort te komen, of logistieke issues maar zijn er dames die ook twijfelen aan een gezinsuitbreiding omdat ze bang zijn voor de reactie van hun oudste kindje?

quote:

Op zondag 26 oktober 2014 21:48 schreef bitterend het volgende:
Ik lees vaak dat moeders inderdaad zijn bang om handen te kort te komen, of logistieke issues maar zijn er dames die ook twijfelen aan een gezinsuitbreiding omdat ze bang zijn voor de reactie van hun oudste kindje?

Precies handen genoeg hier
en eigenlijk nooit echt getwijfeld. Eerlijk gezegd ook niet eens over nagedacht Wij wilden graag twee kindjes en het leek ons geweldig voor Lars om een broertje of zusje te krijgen. Om mee te spelen, om mee te knuffelen, en om ruzietjes mee te maken. Enneh... je hebt een maand of negen om de oudste(n) er op voor te bereiden he

Ik vind momenteel de interactie tussen die twee van ons geweldig. Gevalletje 'kannie met en kannie zonder'. Als Femke continu bij Lars zit - want geweldige grote broer - dan ergert hij zich wild, maar als ze eens voor zichzelf bezig is, dan gaat ie bij haar zitten - want lief klein zusje.
Vanmiddag nog, toen ik Femke naar boven bracht voor een middagdutje, hoorde ik Lars ineens heel hard huilen. Ik schrok me wild, dacht dat ie minstens ergens vanaf gevallen was, en ik 112 moest gaan bellen... dus ik mik Femke in d'r bed en trek een sprintje naar beneden... staat meneer daar intens verdrietig midden in de kamer: "Ik -boehoe- ik wilde Fenke nog een knu-huffel geven -boehoe!!"

_{(btw, is het nog mogelijk om dit topic te reeksen met z'n 2 voorgangers?)}

quote:

Op zondag 26 oktober 2014 21:59 schreef Shandaly het volgende:

[..]

Precies handen genoeg hier
en eigenlijk nooit echt getwijfeld. Eerlijk gezegd ook niet eens over nagedacht Wij wilden graag twee kindjes en het leek ons geweldig voor Lars om een broertje of zusje te krijgen. Om mee te spelen, om mee te knuffelen, en om ruzietjes mee te maken. Enneh... je hebt een maand of negen om de oudste(n) er op voor te bereiden he

Ik vind momenteel de interactie tussen die twee van ons geweldig. Gevalletje 'kannie met en kannie zonder'. Als Femke continu bij Lars zit - want geweldige grote broer - dan ergert hij zich wild, maar als ze eens voor zichzelf bezig is, dan gaat ie bij haar zitten - want lief klein zusje.
Vanmiddag nog, toen ik Femke naar boven bracht voor een middagdutje, hoorde ik Lars ineens heel hard huilen. Ik schrok me wild, dacht dat ie minstens ergens vanaf gevallen was, en ik 112 moest gaan bellen... dus ik mik Femke in d'r bed en trek een sprintje naar beneden... staat meneer daar intens verdrietig midden in de kamer: "Ik -boehoe- ik wilde Fenke nog een knu-huffel geven -boehoe!!"

_{(btw, is het nog mogelijk om dit topic te reeksen met z'n 2 voorgangers?)}

Volgens mij niet alleen jij..ik lees heel vaak dat men graag een tweede wil en dat uit een grote verlangen komt voor nog een kindje maar ik was benieuwd of er mensen zijn die ook eerst nadenken over de gevolgen voor de eerste? (niet negatief bedoeld! ik leg het moeilijk uit)

Toen ik net positief testte voor de tweede keer overigens wel... dat je dan ineens bang bent voor "wat als deze minder gezond is dan Lars? Hoe gaat dat dan ons en zijn leven beïnvloeden?" etc... maar ja, dan is het dus eigenlijk al wel te laat
En gelukkig is alles goed gegaan

Ik begrijp wel wat je bedoelt Bitterend. Hier werd voor ons besloten en M was ook nog erg jong. Ik denk dat hoe ouder je oudste is, hoe meer je er ook over na gaat denken wat de gevolgen zijn voor je oudste.

Maar ik denk echt dat elk leeftijdsverschil zijn eigen voor- en nadelen heeft, net als het wel of niet enig kind blijven. En de zwaarte van die voor- en nadelen kunnen voor iedereen ook weer anders liggen.

_{is ie niet gereekst dan? Ik ga even kijken.volgens mij is ie gewoon gereekst hoor}

quote:

Op zondag 26 oktober 2014 22:09 schreef Kyara het volgende:
_{is ie niet gereekst dan? Ik ga even kijken.volgens mij is ie gewoon gereekst hoor}

Verrek...
Waarom zag ik dat net dan niet? Sorry! Brak hoofd hier

quote:

Op zondag 26 oktober 2014 22:03 schreef bitterend het volgende:

[..]

Volgens mij niet alleen jij..ik lees heel vaak dat men graag een tweede wil en dat uit een grote verlangen komt voor nog een kindje maar ik was benieuwd of er mensen zijn die ook eerst nadenken over de gevolgen voor de eerste? (niet negatief bedoeld! ik leg het moeilijk uit)

Ik begrijp je wel, maar als je kiest voor maar één kindje, denk je dan ook na over de gevolgen? En in hoeverre zijn er niet altijd positieve en negatieve gevolgen tegen elkaar weg te strepen, of het nou om één kind gaat of om meer?

Ik heb er altijd meer dan één gewild, omdat ik zelf enig kind ben. Ik ben heel blij dat dat ook mogelijk was uiteindelijk

Troel ja inderdaad ik heb 3 zusjes en 1 broertje en ik heb nooit echt een sterke band mee gehad. Altijd de outsider geweest..vind het altijd interessant om te lezen hoe anderen hier tegenaan kijken en wat voor afwegingen ze hebben gemaakt.

Impact hier is best groot (geweest). De zwangerschap en de komst van z'n broertje waren voor onze oudste best heftig. Het is een gevoelig jongetje en hij heeft erg moeten wennen aan alles, vooral het feit dat hij opeens zijn mama moest delen. Het is lastig om te delen als je een eigenzinnige peuter bent, maar ik denk wel dat het een heel waardevolle les is.

En ter geruststelling, volgens S heeft zijn mama "gelukkig twee schoten"

Toevoeging, misschien was niet zozeer de komst van z'n broertje heftig voor onze peuter, maar het feit dat wij door de intensiteit van een baby vermoeider waren en minder met onze aandacht bij hem waren. Nu alles hier weer een ritme heeft en wij ons als ouders goed voelen, is het eigenlijk geen probleem om de aandacht te delen.