Relatie alleenstaande moeder met kindje?

Het kind is 2.. als jij er vanaf die leeftijd voor het kind zou zijn weet het kind later niet beter dan jou als 'vader' te zien.

De ex zal altijd in beeld blijven omdat het de echte vader is. (Uitzonderingen daar gelaten)

Dat hoeft echter geen probleem te zijn... Ik ken genoeg situaties waarin het prima werkt.

Ik denk dat het best te doen moet zijn hoor maar zie jij het wel zitten om later misschien ook voor een kind van een ander te moeten zorgen

been there, idd biologische vader blijft altijd rondhangen.
Ook stap je dus in een gezinnetje en heb je niet altijd evenveel tijd voor elkaar.

Wil jij nog kinderen? misschien wil zij er geen meer omdat ze dat al heeft..

Etc

maar andere kant, gewoon proberen en kijken of gaat, anders weet je het nooit.
Elke vrouw is anders elke situatie is anders....

Succes and have fun

Doe als een leeuw, verscheur het kind en paar met het vrouwtje! RAWR!

bekijk het van de positieve kant - nog anderhalf jaar maximaal (gemiddeld) en je bent uit de luiers. Geloof me, dat kan niet snel genoeg gaan

Zoals hierboven gezegd, tenzij de vader nog iedere week aanwezig is zal het kind jou al snel als vaderfiguur zien (als je bij haar in zou trekken, waar ik in ieder geval voorlopig niet vanuit ga). Bovendien, misschien loop je wel gewoon te hard van stapel en wil ze gewoon even flink van bil!

Ik heb er hier nog geen goede topics over gezien, check eens de Viva forums. Daar zitten echte ervarings deskundigen.

Eventuele partner met kind

Wat mij opviel, is dat mensen eerst de relatie beginnen, en denken dat dat kind geen probleem is. Later blijkt dat het toch heel lastig is. Aan de andere kant doet een kennis van mij het wel succesvol.

Dit dus.

quote:

Op zaterdag 24 december 2011 21:31 schreef mdr0806 het volgende:
Het kind is 2.. als jij er vanaf die leeftijd voor het kind zou zijn weet het kind later niet beter dan jou als 'vader' te zien.

Been there, done that. Totaal geen problemen mee gehad ook. Sterker nog, die relatie is beeindigd, en mijn voormalige ''stiefdochter'' komt zo nu en dan nog steeds mee met haar half-broertje omdat ze het zo gezellig vindt (we kregen een kind samen uiteindelijk).

Een ex kan een probleem zijn uiteraard, maar het is vaak maar net hoe de verstandshouding tussen hem en jouw potentiele vriendin is natuurlijk.

Been there, done that...

Met kinderen die hoopte op een nieuwe "pappa", omdat de vorige ze bont en blauw sloegen

Moeders met kinderen hebben sowieso veel minder behoefte aan een vent, ze hebben hun kids al immers en jij bent geschikt voor af en toe een wip. Uiteraard was ze natuurlijk al wantrouwig geworden door haar ex man, die haar ook bont en blauw had geslagen...

Enige wat positief was, dat ik toch met kinderen kon omgaan, kwam ik achter, iets wat ik 5 jaar daarvoor nog niet kon. Dus blijkbaar toch een tikkeltje volwassener geworden dus dat was wel een positieve spiegel naar mijzelf toe...

Een andere vrouw die ik had gehad was ook ongeveer hetzelfde. Haar kind was alleen wat oudere puber en deed heel nonchalant. "Zo, gaan jullie maar neuken, ik ga naar mn vrienden" riep ie

Verder zie ik er alleen maar nadelen aan:
-het zijn je eigen kinderen niet en de spanning van gezamenlijk vers aan kinderen beginnen deel je niet (zij weet immers al hoe het is).
-toch vaak zo'n ex in beeld
-met een beetje pech, accepteren haar kinderen je ook niet, of later niet als ze erachter komen dat jij hun vader niet bent...
-met de kinderen van je vlam hun opvoeding bemoeien wordt ook niet altijd gewaardeerd door je vriendin.

Kortom, ik zie alleen beren op de weg, en mij lijkt er gezamenlijk met een kinderloze vriendin eraan beginnen veel spannender. Hoewel dat ook zwaar kan uitpakken natuurlijk (zwangerschapsmisselijkheid, post-partum depressie, psychoses, aangeboren afwijkingen, vrouw die bijna dood gaat aan zwangerschapsvergiftiging etc).

Hoe dan ook, tis jouw keus, suc6

Net de film 'Lolita' gezien.. Ik dacht even dat de TT op een relatie van een alleenstaande moeder met haar kindje sloeg.

Vaak is het leuk als het klikt tussen jou en het kind. Ik heb een paar keer een vriendin met kinderen gehad en we hadden vaak de grootste schik.
Er is wel een valkuil: je vriendin zal je dankbaar zijn voor het feit je je over haar en haar kind ontfemt, zolang het haar uitkomt en jouw ideeën over de opvoeding stroken met de hare. Krijg je daar strijd over.dan is het opeens háár kind. Je komt al snel in de rol van verzorger en opvoeder terecht als je gaat samenwonen en in zo'n spagaat, dus.
Jaloezie komt ook nog wel eens voor als je goede band met haar kind hebt, en dan kan de vader ook nog wel eens jaloers worden. Beide zijn onnodig jaloers want ouders blijven toch ouders, zelfs als ze verre van perfect zijn.
Dus zorg dat je er niet te snel te diep in raakt.. Verder vond ik het echt maar leuk, misschien wel leuker dan een vriendin zonder kinderen.

Ik als puber wil er zelf even aan toevoegen dat ik sinds mijn 12de een stiefvader heb, een relatie die al liep toen mijn ouders gingen scheiden. En dat die stiefvader gewoon heel overtuigend bij mij overkwam dat hij echt om mij gaf, als zijn dochter.

Aan de andere kant, heb ik mijn stiefmoeder nooit geaccepteerd. Waarom niet? Omdat ze mij nooit behandelde als d'r eigen kind, of als iemand die 'part of the family' is.

Mijn punt wat ik hiermee wil zeggen is; Als jij er moeite voor doet, en laat zien dat je om het kind geeft alsof het je eigen is, is de kans dat die je niet accepteert heel klein, vooral omdat hij/zij nog maar 2 jaar oud is.

big no-no