Hier mijn verhaal:
Al 2 dagen heb ik last van oefenweeen. Steeds hoop ik dat het doorzet, maar nee.
6 februari 's avonds.
Weer last van buikkrampen, ik bel toch maar even de verloskundige.
Ik krijg de assistente, en leg mijn verhaal uit. Of het misschien ook een blaasontsteking kan zijn.
Ik moet heel vaak naar de wc, en dan de buikkrampen. Ze kan er niks over zeggen. Het kan ook komen doordat de baby helemaal is ingedaald. Maar als ik het niet vertrouw, moet ik maar even wat urine naar de huisarts brengen om te laten controleren. Ik besluit vannacht nog even af te wachten, en anders morgen naar de huisarts te gaan.
Om 23.00 uur gaan we naar bed en ik val al snel in slaap.
7 februari 01.00 uur
Ik word wakker van de buikkrampen, ze zijn nog erg onregelmatig.
02.00 uur
Hmmm... de krampen worden iets erger. Zou het dan toch begonnen zijn?
Ik pak de Ipod erbij om te kijken of er regelmaat in zit, en hoe lang de weeen duren.
03.00 uur
De weeen komen om de 5 minuten en worden sterker. Slapen lukt me toch niet meer, dus ik stap voorzichtig uit bed.
Ik wil Michael niet wakker maken, maar met dat ik de sleutels pak om beneden het alarm uit te zetten word Michael ook wakker. Hij vraagt wat ik ga doen, dus ik zeg dat ik denk dat het is begonnen.
En dat ik maar even de verwarming op de babykamer aan ga zetten, en de kruiken ga controleren.
Van mij mocht hij nog even blijven liggen, maar nee. Michael doet het licht aan, en gaat ook uit bed.
04.00 uur
De weeen komen weer iets onregelmatiger, misschien omdat ik wat aan het rondlopen ben.
Ik besluit toch de verloskundige te bellen en ze komt zo snel mogelijk.
Ondertussen ga ik vast op het kraambed liggen met sudoku, de Ipod en klets nog vrolijk met Michael.
04.20 uur
De verloskundige is er. Ze zet de spullen klaar en daarna toucheert ze me. 2 cm ontsluiting.. hmmm.. dat is niet veel! Omdat ik nog zo vrolijk was, dacht ze al, dat het niet zo ver kon zijn.
04.30 uur
De verloskundige wil proberen om mijn vliezen te breken. En het lukt! Ze verwacht dat de weeen nu sneller en heftiger zullen worden.
Michael belt het kraambureau dat er een kraamverzorgster moet komen.
Ik moet nog regelmatig naar de wc en ga dan weer op bed liggen om de weeen op te vangen. Elke wee wordt heftiger.
05.30 uur
De kraamverzorgster is er. Ik moet weer naar de wc, en moet een wee staand opvangen. Hmm.. dat voelt ook wel fijn.
Ik besluit om niet meer te gaan liggen en staand de weeen op te vangen. Tussen de weeen door klets ik nog met de verloskundige en kraamverzorgster.
06.00 uur
Michael belt mijn ouders, zodat zij op tijd zijn om Sarah en Kevin op te halen.
Mijn moeder komt zo snel mogelijk, maar het zal toch minimaal 1,5 uur duren voordat ze hier kan zijn. De weeen zijn nog op te vangen, maar ik merk dat het steeds moeilijker gaat.
06.30 uur
ooooowww wat een pijn! Maar ik weet dat het nog pijnlijker en heftiger gaat worden. Ik vang de weeen nog steeds staand op, maar nu met mn onderarmen leunend op het bed.
Ook moet ik overgeven. De verloskundige en kraamverzorgster zijn ondertussen even naar beneden gegaan, zodat ik alleen met Michael de weeen kan opvangen.
06.55 uur
De verloskundige wil weer toucheren. 7 cm. Nog even dus..
07.00 uur
Ik kan niet meer. Ik ben zo moe. De weeen vang ik nog steeds staand op, maar ik kan soms niet eens meer op mijn benen staan.
Na elke wee ga ik gauw zitten op bed, maar soms komt ook gelijk een volgende wee waardoor ik geregeld door mn benen zak van vermoeidheid.
Ik ben nog steeds misselijk, de lucht is ook zo droog in de kamer dat ik een vreselijk droge mond heb door het puffen.
Ik ben ook erg duizelig, en heb het gevoel alsof ik moet flauwvallen. Ik zie ook erg wit, dus ze halen snel wat ranja omdat ik geen Dextro in huis heb. Gelukkig helpt dat.
De verloskundige zegt dat ik de weeen heel goed en rustig opvang.
Ondertussen zijn Sarah en Kevin ook wakker geworden. Michael kleed ze aan en brengt ze naar beneden zodat ze een broodje kunnen eten. Hij rent heen en weer tussen mij en onze kinderen.
07.30 uur
Ik ben kapot. Ik vraag me af of ik nog de kracht heb om te persen straks. De weeen komen steeds sneller achter elkaar.
Vaak lukt het rustig puffen me niet meer, ik maak nu ook meer geluid en soms is een wee zo sterk dat ik bijna moet hyperventileren door het puffen.
07.50 uur
Michael besluit Sarah en Kevin naar de buren te brengen, zodat mijn moeder ze daar kan ophalen.
07.55 uur
Ineens een perswee! Ik sta nog steeds en probeer te puffen maar dat lukt bijna niet. Ik grom, ik puf, ik schreeuw.
Ik moet snel op bed gaan liggen en er komt gelijk nog een perswee, de verloskundige ziet het hoofdje al.
De kraamverzorgster rent snel naar Michael die net Sarah en Kevin bij de buren heeft gebracht.
Omdat ik de vorige keren ben ingeknipt, wil de verloskundige nu proberen dat te vermijden. Ik moet dus veel zuchten zodat het niet te snel gaat. Al snel staat het hoofdje en moet ik zuchten. Bij de volgende perswee wordt het hoofdje geboren, maar omdat de verloskundige niet wil dat het te snel gaat moet ik de perswee wegzuchten. Maar ow, wat doet dat pijn! Ik schreeuw het uit, zoveel pijn heb ik nog nooit gehad!
08.02 uur
En dan bij de volgende perswee mag ik weer meepersen en word om 08.02 uur ons kindje geboren. Ik hoor de verloskundige zeggen: "een jongetje".
Het dringt nog niet tot me door, pas een paar seconden later reageer ik verbaasd met: "is het echt een jongetje?"
We hebben nog een zoontje gekregen, en hij heet Lucas!
Michael mag weer de navelstreng doorknippen.
Omdat ik erg veel last van naweeen heb, mag Michael al snel Lucas vasthouden. Ondertussen probeert de verloskundige of de placenta wil komen, maar die heeft nog geen zin om geboren te worden.
Om ongeveer 8.30 uur word Lucas gecontroleerd en alles is goed met ons mannetje. Hij weegt 3660 gram en is 52 cm. Apgar score is eerst een 8 (hij had het wat benauwd omdat hij vruchtwater binnen had gekregen), na 5 minuten een 9 en na 10 minuten een 10! Hij krijgt dan ook zijn eerste kleertjes aan.
De placenta wil nog steeds niet komen, en ik krijg een spuit. Na 10 minuten is daar dan ook de placenta. Hij is helemaal compleet.
En dan moet ik nog worden gehecht.
En als alles klaar is, en opgeruimd, mogen Sarah en Kevin dan eindelijk hun broertje ontmoeten. Wat heerlijk is dat, en ze zijn zo trots!
Mijn moeder was ondertussen ook al aangekomen, dus die kwam gelijk mee kijken. Kevin heeft al snel Lucas mogen vasthouden, en ook oma heeft Lucas mogen knuffelen.
Omdat ik na de bevalling gelijk besloot om geen borstvoeding te gaan geven, maakte de kraamverzorgster zijn eerste flesje klaar en die heeft Lucas heerlijk opgedronken.
Wat is het toch weer heerlijk, zo'n klein mannetje!