Ruzie tijdens de Sinterklaasintocht

De meeste fokkers kennen mij als een rustige jongen. Er zijn echter zaken die mij gek.. maar dan ook knettergek maken. Nee stop!! lees door!

Zoals menig FOK!ker inmiddels zal weten heb ik een halfbroertje onder de naam Skull de Vries. Skull is een goede jongen, af en toe een beetje ruw maar heeft een hart van goud. Af en toe komt hij wel eens bij bureau HALT uit, omdat hij zich snel laat beïnvloeden en er een foute vriendenkring op nahoudt. Verleden week echter had hij een maand lang geen ruzie gehad met de politie/bureau HALT en om dat te vieren besloot ik om hem mee te nemen naar de intocht van Sinterklaas. Deze oude baas is altijd één van de lichtpuntjes in het leven van Skull geweest en ik, als mentor en voorbeeld, moet goed gedrag natuurlijk aanmoedigen en dus we gingen op pad naar Dordrecht.
Daar aangekomen was het natuurlijk een drukte van jewelste, maar dat kon ons niet deren. Na, door het nodige elleboogwerk ( ) een plek mooi vooraan te hebben bemachtigd, een spoor van boze vaders en schreeuwende moeders achter ons latende, waren we klaar voor dit machtig schouwspel. De boot kwam binnen terwijl een of andere malloot (de burgemeester?) Sinterklaasliedjes stond te zingen en stond te dansen op een soort rode loper, iedereen juichte inclusief Skull en ikzelf en het was blijdschap en lachende gezichten alom, niets kon de pret drukken en de middag kon niet meer kapot. Of toch?
Juist toen de Sint zijn intocht deed en statig over de rode loper tussen de juichende mensenmassa doorliep, kreeg ik iets hards tegen mijn gezicht gegooid. Kwaad en ook een beetje geschrokken probeerde ik het traject te bepalen en op die manier te zien welke onverlaat iets tegen mijn gezicht gooide, toen ik weer een impact tegen mijn gezicht voelde. Ik kwam in een soort roes terecht en alles om me heen vertraagde, terwijl ik probeerde vast te stellen wat er gebeurde. Boos keek ik naar links, daarna naar rechts maar ik zag niets behalve lachende gezichten en brave vaders en moeders die hun kinderen vasthielden, ik checkte de overkant en ook daar zag ik op het eerste gezicht niets... Zou het dan misschien... Langzaam begon ik de zwarte pieten af te speuren toen ik weer iets tegen mijn gezicht kreeg. Ik zag nog net iemand wegduiken achter de tabberd van de Sint maar mij begon iets te dagen... Ik herkende enkele van de pieten! Toen schoot me te binnen dat ik de dag ervoor nog samen met Skull hartelijk had zitten lachen om Ramazan en zijn kornuiten, die voor de zoveelste keer opgepakt waren en nu maatschappelijk werk moesten doen, als dienst aan de samenleving. Een kil gevoel maakte zich van me meester, toen ik me realiseerde dat Ramazan met zijn hele posse daar nu, tussen de zoete kinderen, brave huisvaders en moeders met pittige koppies, op hadden gemerkt dat ik tussen het publiek stond en nu een soort vrijbrief hadden om me te terroriseren. Terwijl ik me bukte voor een welgemikte taai-taai pop (die een huisvrouw haar hippe bril van haar kop veegde, die ze vervolgens met een domme lach weer opzette) tikte ik Skull aan en wees naar de duivelse zwarte pieten. Skull zag wat ik zag, knikte, en na een paar seconden peinzen leek hij een plan te hebben gevormd. Hij pakte de (keiharde) taai-taai pop en gooide hem volle kracht terug naar de pieten waardoor hij een totaal verraste vriend van Ramazan tegen zijn slaap raakte. Die wilde niets laten merken, trok een gek gezicht naar ons en liep door, lachend als een boer met kiespijn. Ik begreep wat Skull van plan was en met een overdreven vrolijke juich pakte ik een handvol pepernoten van de grond, begon überblij te springen en smeet het strooigoed naar de pieten, die ondanks alles bleven lachen. Nu was het hek van de dam, overal om me heen begonnen huisvaders en brave kinderen snoepgoed uit hun jaszakken te pakken en onder luid gejoel en blij gejuich werd het van alle kanten naar de, inmiddels dekking zoekende, pieten geslingerd. Ze zetten het op een loopje, boos naar achteren kijkend en Ramazan maakte nog een obsceen gebaar dat niemand leek te zien in de algehele vrolijkheid. De slag was gewonnen!
Een half uurtje later was de feestelijkheid gedaan en tegen beter weten in besloten Skull en ik om nog even rond te kijken in Dordrecht, een plaats waar we beiden nog nooit waren geweest.
We liepen wat rond, checkten een paar etalages je weet hoe het is en toen we besloten terug naar huis te gaan sloeg het noodlot toe: we liepen een hoek om en daar stonden een paar als zwarte pieten verklede mensen rondom een M3, met een traytje Schultenbrau en de deuren open waaruit een hiphop-remix van zie de maan schijnt door de bomen pompte We lieten ons niet afschrikken en liepen stoïcijns door, we waren bijna de straat uit toen een (straalbezopen) piet ons opmerkte, zijn matties aantikte en 'Daar, dat zijn ze!' roepend achter ons aan holde. Er kwamen nog ongeveer acht pieten uit de wagen en een kerel die verkleed was als Sinterklaas en ze hadden van allerhande Sinterklaas-gerelateerde dingen in hun handen zoals juten zakken, een roe en de Sint natuurlijk een grote staf. We waren zwaar in de minderheid dus besloten het op een lopen te zetten, rechtstreeks een drukke straat in met de dronken pieten en aangeschoten schijnheiligman achter ons aan, de meest afschuwelijke verwensingen roepend terwijl ze links en rechts een spoor van huilende kinderen, struikelende huisvrouwen en boze vaders achterlieten. Eerst hadden ze als tactiek om ons, tijdens de achtervolging, te bekogelen met pepernoten en ander snoepgoed maar toen ze doorkregen dat ze zichzelf daarmee alleen maar vertraagden omdat de kinderen in de omgeving zich er allemaal op stortten gaven ze dat al gauw op en werd het een meer standaard achtervolging, waarbij de omgeving het moest ontgelden. Tafeltjes, vuilnisbakken, we gooiden het allemaal om om onze achtervolgers te vertragen maar met weinig effect, na een kwartiertje ongeveer waren Ramazan, een van zijn maten en de Sint nog over en zaten op onze hielen. Ondertussen waren we niet meer zo in de minderheid dus Skull en ik vonden dat het tijd werd om de confrontatie aan te gaan.
We renden een doodlopend steegje in, waar we ons omdraaiden en klaar maakten om onze achtervolgers onder ogen te zien. Ik checkte de mogelijkheden (vuilnisbak tegen de muur, een laddertje, planken op de grond en een hek achter ons waarin geklommen zou kunnen worden) terwijl Skull greep naar zijn stiletto. Aangezien Skull weer op het rechte pad was, lag zijn stiletto thuis dus hij pakte een van de planken terwijl ik even naar hem knikte om hem gerust te stellen. De achtervolgers renden bijna langs ons steegje door toen de Sint ons opmerkte en langzaam, buiten adem, kwamen ze met zijn drieën naar ons toegelopen. 'Zo, jij dacht dat je zo makkelijk van ons af kwam?' beet Ramazan me toe. Ik bekeek het tafereel: Ramazan met een juten zak, halfvol met snoepgoed in zijn handen, zijn makker met een vervaarlijk uitziende roe en de Sint met zijn staf. Ik besloot ze niet de kans te geven de eerste klap uit te delen, tilde nonchalant mijn schouders op terwijl ik zei 'Hoor wie klopt daar kinderen? Het is Michielos!' en stoof op de Sint af met als doel zijn staf uit zijn handen te grissen terwijl hij nog te verrast was. Dit lukte prachtig en terwijl Ramazan een lompe en langzame bovenhandse zwaai probeerde te maken met zijn juten zak, besloot Skull uit te halen naar zijn enkels, precies op het moment dat de zak op zijn hoogste punt was aangekomen. Resultaat was een Ramazan die gillend ter aarde stortte terwijl het pepernoten, taai-taai en marsepein op zijn hoofd regende. Terwijl Ramazan daar uitgeteld (voor nu) op de grond lag had ik de staf van de nepsint buitgemaakt, zwaaide hem boven mijn hoofd en deed hem met schedelsplijtende snelheid neerdalen op de mijter van deze slechtheiligman. De staf klapte dubbel (papier-maché ) en de hulpsinterklaas probeerde hem uit mijn handen te trekken. Gebruik makend van de kracht van zijn ruk aan de staf, liet ik mezelf naar voren schieten en gaf hem een kopstoot recht op zijn smoel waarna hij afdaalde in een langdurige vergetelheid. Nu was het Skull en ik, tegen een langzaam opkrabbelende Ramazan en een enigszins dikkige zwarte piet die trillend zijn roe voor zich hield. Langzaam, stap voor stap liep ik naar hem toe, terwijl hij steeds verder achteruit deinsde, ik keek hem strak aan en met een snelle ruk trok ik zijn roe uit zijn handen, waarna hij zich met een (hoog klonk als een meisje) gilletje omdraaide en wegrende, terwijl ik een paar passen met hem meerende en 'wie stout is de roe!' zong terwijl ik hem ranselde en hij wenste dat hij nooit geboren was. Na een paar seconden gekte te hebben gemaakt besloot ik hem te laten gaan, waarna ik terugging naar Ramazan die de laatste pepernoten van zich af was aan het vegen en woedend een vechthouding aannam. Ik had inmiddels een roe buitgemaakt, stond stijf van de adrenaline en zat in mijn vechters-flow dus het zou een oneerlijk gevecht worden. Hij haalde uit met een (veel te trage) jab, waar ik makkelijk omheen stapte en net toen ik in zijn deadzone stond, roe naar achteren uitgehaald en klaar om contact te maken met zijn gezicht voelde ik een hand mijn pols vastpakken, koud metaal om mijn arm klikken en zuchtte ik. Het was weer eens zover. Volgens de politie was ik 'een van die oproerkraaiers' die blijkbaar kwamen protesteren tegen zwarte pieten? Ramazan keek me geniepig grinnikend na, gooide nog een pepernoot naar mijn hoofd en rende vervolgens snel weg. Skull heeft de eerste trein naar huis gepakt.

Zwarte pieten

De klacht moge duidelijk zijn./ Rest mij jullie niet veel meer dan jullie een spetterend weekend te wensen.

quote:

Op maandag 14 november 2011 17:15 schreef Joipoidoipoipoi het volgende:
Maar Michielos, heb je door al dat geweld nou geen zere armen gekregen?

Ik train al jaren, dus lijkt me niet
Straatvechtrecord inmiddels op 451-0