Miles Kane #3

quote:

Op zaterdag 4 mei 2013 19:35 schreef AMDB het volgende:
Matigjes, meer kan ik er niet van maken

Ik vind het wel tof

Gehele album hier te luisteren
http://www.nme.com/blogs/(...)t-forget-who-you-are

quote:

Op maandag 27 mei 2013 11:12 schreef Jacobuspower het volgende:
Gehele album hier te luisteren
http://www.nme.com/blogs/(...)t-forget-who-you-are

Klinkt wel lekker so far. Blijven toch altijd wel gave gitaarrifjes voor op de achtergrond.

Klinkt wel prima allemaal. Een leuk tegengewicht voor alle folk-achtige Mumford & Sons klonen die tegenwoordig als paddestoelen uit de grond schieten .

Klinkt goed, ja. Ben nog niet overtuigd over alle songs, maar misschien komt dat nog. Wel weer heerlijke riffs ja. Enige song die me wat teleurstelt is Out of Control, ik vond de liveversie veel sterker. Maar de andere ballad, Fire In My Heart, maakt veel goed. Teksten zijn trouwens ook wel beter geworden vind ik zo op het eerste gehoor.

Al toen ik een week of 3 geleden het merendeel van de nieuwe liedjes live hoorde in Brussel - waarover later misschien nog meer - wist ik dat het goed zat: dit is opnieuw een 3,5/4-sterren plaat van Miles Kane. Maar ik moet ook gelijk zeggen, veel randverschijnselen komen overeen met het debuut: de grootste parels kennen we al maanden van de eerder genoemde live-optredens, radio-sessies en als singles, die paar nummers die nog we tegen de tijd van de album-release nog niet gehoord hebben zijn opvullers.

Ook moet hij zich toch eens gaan afvragen of hij wel met de juiste mensen werkt: wederom zijn de live-sessies superieur aan de meeste studio-versies. En dit komt van iemand die 'My Fantasy' en 'Come Closer' perfect vind in de album-versie. Ik snap niet waarom ze er voor kiezen om zijn fabuleuze live-band - die zijn uitgegroeid tot een van de beste rock 'n' roll-acts uit Engeland van dit moment - vrijwel links te laten liggen. Hoor alleen al het verschil met B-kant 'The Competition'. Al zal het allemaal een bewuste keuze zijn: het is erg radiovriendelijk. Het album heeft een perfecte lengte, en de sound heeft dan wel weer een veel beter geheel dan op het solo-debuut.

Bij veel van de nieuwe nummers vraag je je af en toe welke Stones-riff of Motown- of Kinks-quote je nu weer denkt te herkennen. 'Taking Over' begint met een bluesy groove en ontpopt in het ijzersterke refrein tot een opener van formaat. Live een hoogtepunt, een van de weinige nummers waar de volle potentie in de studio-versie benut lijkt. Miles blijft de koning van de 'middle eight'.

'Don't Forget Who You Are' is alles al over gezegd in de afgelopen maanden: de voorlopige single van het jaar, een van z'n beste songs tot nu toe. Studio-versie ben ik aan gaan wennen, ik ben best een sucker voor die corny trucjes zoals in de breakdown aan het einde. 'Better Than That' vind ik persoonlijk een beetje té laagdrempelig. Het is wel héél erg fout, en in deze studio-versie wordt dat nog verder uitvergroot. Maar het is ook weer niet tenenkrommend, de feelgood-vibe is meer dan vermakelijk. Je zult zien dat dit nog wel eens een single zou kunnen worden. 'Out Of Control' is de gedoodverfde 'single not to be' zoals 'My Fantasy' dat was. Grijpt je vanaf de eerste keer dat je 'em (live) hoort. Instant klassieke Miles Kane-ballad. Aanstekers in de lucht, en groeten aan Noel.

De eerste 4 tracks doen een meesterwerk vermoeden, maar het middenstuk van het album is (alweer) behoorlijk zwak. 'Bombshells' is voorbij voordat het start. 'Tonight' is me iets te Kasabian, maar heeft genoeg leuke hooks om het de moeite waard te houden. Ik noemde Stones-riffs, of in het geval van 'What Condition Am I In', Beatles-riffs ('Birthday'), hapslikweg. 'Fire In My Heart', erg flauw. Zoals je merkt is er gewoon weinig van die 4 tracks te vinden: ik denk niet dat ze veel luisterbeurten overleven. Zelfs een fan moet eerlijk zijn. Toch is hij een betere keurmeester over zijn eigen werk dan uit zijn geschiedenis blijkt, want ik kan me niet voorstellen dat het zonder reden is dat hij precies die 4 tracks nog nergens live heeft gedaan. Je snapt niet hoe de briljante recente B-kanten als 'The Competition', 'Get Right', 'Woman's Touch' (!!! ) , enzovoorts de selectie voor een album niet overleven.

Gelukkig hebben we de afsluitende 3 tracks van het album nog: 'You're Gonna Get It' is de beste live-opener die hij ooit gehad heeft en een bloedstollende rocker. 50/50 Weller/Kane. Dít is zoals hij het album zelf al tijden omschreef: "balls out rock and roll". Alhier al een half jaar op hoge rotatie in de bekende live-versies. Welke natuurlijk… je verwacht het niet… superieur zijn. Want moet ik nog vermelden hoe alle spannende elementen uit de live-versie niet terug zijn te horen op de album-versie?

'Give Up' blijft een beest van een track, hoe makkelijk het refrein ook is. Had met gemak het album mogen openen. 'Darkness In Our Hearts' is een volgend hoogtepunt, maar in tegenstelling tot de live-versie een klapje met de vlakke hand in plaats van een mokerslag. YouTube de (live-)studiosessies en je wilt nooit meer terug naar de album-versie.

Ben het redelijk met je eens, behalve over Out Of Control, wat voor mij allemaal weinig memorabel is. Misschien moet ik het live horen .

quote:

Op maandag 27 mei 2013 16:21 schreef Merkie het volgende:
Ben het redelijk met je eens, behalve over Out Of Control, wat voor mij allemaal weinig memorabel is. Misschien moet ik het live horen .

Ja, precies. Was ik vergeten te vermelden .

quote:

Op maandag 27 mei 2013 16:23 schreef Aisumasen het volgende:

[..]

Ja, precies. Was ik vergeten te vermelden .

Ja, ik dacht al, normaal gesproken maak je wel één of twee referenties naar de live-uitvoeringen, dat bleef nu wat achterwege.

Ik begin me steeds meer aan Miles' stem te ergeren, vooral als het overgedubd is. Zijn gezang komt vaak over op mij als monotoon gekrijs dat overdreven duidelijk gearticuleerd is. Daar passen zijn teksten met oerkreten als "Come up and give up control" perfect bij, maar dat is dus niet positief. Het is zo bombastisch allemaal. Ik vind het maar wannabe Rockstar en adolescent overkomen.
Die bombast is ook te horen in de productie, het klinkt allemaal zo gladjes en niet spontaan. Doet de nummers weinig ten goede. Jammer, want ik vind zijn riffs en de concepten van de liedjes opzich wel gaaf.

Gitaarsolo in Darkness In Our Hearts klinkt als een fluitketel op de plaat. Live klinkt het veel beter, zoals al zijn werk.
De ballads vind ik sowieso niks aan, die mogen er wel uit van mij en The Competition erin.
Ik moet het allemaal nog maar een paar luisterbeurten geven.

Als hij live weer zoveel beter is dan op het album, dan moet hij snel maar weer komen optreden in een club.

Professor Green feat. Miles Kane

https://soundcloud.com/professorgreen/are-you-getting-enough

Lekker nummer!

Dieptepuntje voor Miles, dat Professor Green nummer

Heerlijk album. Knap als Darkness in Our Hearts live nóg beter kan klinken..

quote:

Op donderdag 30 mei 2013 14:57 schreef Kabouter_Krulleput het volgende:
Heerlijk album. Knap als Darkness in Our Hearts live nóg beter kan klinken..

quote:

Op donderdag 30 mei 2013 15:37 schreef Aisumasen het volgende:

[..]

Miles Kane - Darkness In Our Hearts [Live at Les Nuits Botanique, Brussels - 09-05-2013]

Hopelijk komt-ie nog ff naar Biddinghuizen in augustus, of is de kans daarop nihil?

Vind Miles Kane eigenlijk veel leuker wanneer hij nummer zoals Happenstance maakt, en niet dat schreeuwerige zoals ook "Don't forget who you are".

quote:

Op donderdag 30 mei 2013 15:47 schreef Kabouter_Krulleput het volgende:

[..]



Hopelijk komt-ie nog ff naar Biddinghuizen in augustus, of is de kans daarop nihil?

"Although we are close, we are Miles apart"

De deluxe-editie is de moeite waard, toffe uitklaphoes met postkaarten, 2 nieuwe bonus-tracks: 'Caught In The Act' heeft een heel klein beetje die oude Rascals-invloeden, en 'Start Of Something Big' is zó Weller!

Lekker is dat! Koop ik vanochtend de deluxe-editie, zit de cd er niet in. Terwijl er gewoon plastic omheen zat . Net terug gegaan, en bij de andere zat ie er wel gewoon in, productiefoutje blijkbaar.

Zo met de bonustracks erbij is het toch wel een echt lekker album! Darkness in our Hearts is voor mij wel het hoogtepunt

Een paar goede liedjes. Verder ben ik het volledig eens met wat Aisumasen erover zegt in zijn 'recensie'.
Na de eerste vier tracks (ik vind Taking Over en Out Of Control de beste twee liedjes) kakt het gewoon in. Track 5 t/m 8 is gewoon volledig inwisselbaar. Het is allemaal een beetje zo-zo.

De twee bonustracks van de deluxe edition vind ik beter als daadwerkelijk albummateriaal, en idd de recente b-kanten waren ook erg goed.

Ik wil het wel live zien uiteraard. Dat is toch de manier waarop je Miles moet beleven, maar de plaat vind ik toch een beetje teleurstellend. Die productie is te glad en het gros van de liedjes is gewoon weer niet sterk genoeg.