Ik heb weer enorm genoten!

Ik snap dat men misschien teleurgesteld kan zijn in de kwaliteit van z'n stem, maar dat is nu eenmaal een gegeven en dat had je van te voren kunnen weten. Natuurlijk zou ik 'm ook liever anno 1965 gehoord hebben, maar het is nu eenmaal 2011, de man is 70 jaar oud en hij heeft nogal een leven achter de rug (en dat is terug te horen in z'n vernaggelde stem).
Toch blijft het een verschijning, vond ik dat hij vanavond spontaan op de planken stond en werd hij zoals altijd ondersteund door een ijzersterke band. En die stem... die vind ik ook wel wat hebben. Zeker in z'n nieuwe nummers, die er natuurlijk naar gevormd zijn, gaat dat prima. Het oudere werk komt dan wat minder uit de verf, maar wie hoor je die nummers uiteindelijk het liefst zingen en wie heeft er het meeste recht om ze überhaupt ten gehore te brengen? Bob natuurlijk.
Dat hij de uithaal bij 'how does it feel?!' niet meer haalt is jammer, maar wanneer hij voor jouw ogen/oren de zin, die je al honderd keer op opnamen hebt gehoord, daadwerkelijk uit z'n strot douwt, dan kan ik de kippenvel niet onderdrukken en zit ik gewoon te genieten.
Ik kan dan ook gewoon niet naar 'm kijken zonder die verlepte verschijning te koppelen aan de gigantische dingen die hij gedaan heeft. Al met al dus gewoon weer een super indrukwekkend concert. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om Dylan nu voor de derde keer te hebben gezien en als hij over een jaar of twee ons land weer aandoet ben ik er waarschijnlijk gewoon weer bij.

Niets dan respect en bewondering voor deze baas.