Depressie & Angst #7

Ik heb soms angst tijdens rijles, en dan gaat alles fout.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 08:55 schreef Nijna het volgende:
Nog even mijn reactie naar cafpow uit het vorige topic:

En is het een optie om even te gaan? Uurtje en dan weer naar huis ofzo?
En als je gaat een standaard antwoord bedenken op zulke standaard vragen. Ik werk aan mezelf en verder wil ik het er niet over hebben, zoiets?

het is bijna 3 kwartier tot een uurtje reizen om even te gaan. En van die standaardantwoorden heb ik ook wel, alleen dan gaan ze doorvragen en dat vind ik lastig en verder tja heb ik eigenlijk ook geen zin om antwoorden te geven..want ik zie ze toch maar 1x per jaar..
en ik heb ook echt zoiets van en wat intereseert het jou nou...zoiets...

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 09:30 schreef drvc het volgende:
Ik heb soms angst tijdens rijles, en dan gaat alles fout.

ach, dat is helemaal niet zo erg, want dat heeft iedereen wel eens ....had ik vroeger ook tijdens mijn rij-lessen

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 09:30 schreef drvc het volgende:
Ik heb soms angst tijdens rijles, en dan gaat alles fout.

Goh dat heb ik ook heel lang gehad, had ook te maken met een ervaring niet ver voor ik begon met lessen, maar gewoon doorzetten, het wordt wel minder hoe vaker je rijdt omdat je dan weet hoe je op situaties moet reageren!

@Ninja, balen dat het niet doorgaat! Ik ben gisteren nog gebeld door mijn psych. Omdat ze dadelijk op vakantie gaat en niet te lang ertussen wilde hebben zitten.

Ik voel me dubbel, heb gisteren te horen gekregen dat ik toch naar de 2e hulplijn moet, ergens fijn dat ik de tijd krijg alles op te lossen, maar aan de andere kant zag ik niet in dat het zo erg was. Wel dat t niet met een paar afspraken was opgelost, maar het voelt toch wel een beetje als falen nu....

Vandaag een beetje een baaldag! Heb weer erg last van hartkloppingen en voel mij weer erg alleen in mijn cocon! En daar loop ik weer lekker tegen aan te schoppen want ik heb straks het vrijgezellenfeest van mijn zus! En ik heb dat voor het grootste gedeelte georganiseerd, en misschien is het juist wel de reden dat ik paniek heb, Bang dat er iets mis gaat of dat ze het niet leuk vind! Blegh!

Gisteren aan het eind van de dag ook een baalmoment, maar gisterenavond toch gewoon gaan sporten en dat was wel erg lekker, gewoon mijn hoofd even lekker leeg maken!
Ik heb voor mezelf wel besloten dat ik misschien moet accepteren dat ik voorlopig nog even niet kan werken, Ik kan amper verantwoording dragen voor mijzelf, hoe kan ik dat dan voor de kinderen van anderen mensen?? Dus daar zal eerdaags wel een uitnodiging van de arbo dienst op volgen, waar ik mij dan ook weer druk om kan maken, want gelooft die man mij wel als ik zeg dat ik er doorheen zit? want je kunt het niet zien als je mij niet kent!
Pffft zorgen en gepieker alom dus!

quote:

Op zaterdag 11 juni 2011 08:55 schreef Spacekitten het volgende:

[..]

Goh dat heb ik ook heel lang gehad, had ook te maken met een ervaring niet ver voor ik begon met lessen, maar gewoon doorzetten, het wordt wel minder hoe vaker je rijdt omdat je dan weet hoe je op situaties moet reageren!

@Ninja, balen dat het niet doorgaat! Ik ben gisteren nog gebeld door mijn psych. Omdat ze dadelijk op vakantie gaat en niet te lang ertussen wilde hebben zitten.

Ik voel me dubbel, heb gisteren te horen gekregen dat ik toch naar de 2e hulplijn moet, ergens fijn dat ik de tijd krijg alles op te lossen, maar aan de andere kant zag ik niet in dat het zo erg was. Wel dat t niet met een paar afspraken was opgelost, maar het voelt toch wel een beetje als falen nu....

Mischien is het toch beter om naar de 2e hylplijn te gaan, zij kunnen je mischien beter helpen. En geloof me je faalt niet, het loopt alleen anders dan verwacht en gehoopt. En je moet maar denken dat dit net als leren fietsen is, je leert het stap per stap met opstaan en vallen. En kwa het psycholigische zorgt het er alleen voro dat je er sterker door word.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2011 09:28 schreef Nijna het volgende:
Spacekitten, fijn dat er meegedacht wordt.
Het is geen falen! Je bent bezig met de boel weer op de rit krijgen, duurt misschien wat langer dan je had bedacht zelf, maar dat is dan maar even zo...
Fijn dat je voor de vakantie nog een gesprek krijgt.

Balen, van dat gesprek dat is afgezegd. dat ken ik maar al te goed, en het is net alsof mijn psycholoog het soms aanvoelt want des te meer ik het nodig denk te hebben des te groter de kans dat de afspraak afgezegd word.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2011 12:47 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Vandaag een beetje een baaldag! Heb weer erg last van hartkloppingen en voel mij weer erg alleen in mijn cocon! En daar loop ik weer lekker tegen aan te schoppen want ik heb straks het vrijgezellenfeest van mijn zus! En ik heb dat voor het grootste gedeelte georganiseerd, en misschien is het juist wel de reden dat ik paniek heb, Bang dat er iets mis gaat of dat ze het niet leuk vind! Blegh!

Gisteren aan het eind van de dag ook een baalmoment, maar gisterenavond toch gewoon gaan sporten en dat was wel erg lekker, gewoon mijn hoofd even lekker leeg maken!
Ik heb voor mezelf wel besloten dat ik misschien moet accepteren dat ik voorlopig nog even niet kan werken, Ik kan amper verantwoording dragen voor mijzelf, hoe kan ik dat dan voor de kinderen van anderen mensen?? Dus daar zal eerdaags wel een uitnodiging van de arbo dienst op volgen, waar ik mij dan ook weer druk om kan maken, want gelooft die man mij wel als ik zeg dat ik er doorheen zit? want je kunt het niet zien als je mij niet kent!
Pffft zorgen en gepieker alom dus!

Om de arbo dienst zou ik geen zorgen maken, gewoon gaan en dingen uitleggen, en anders geef je toch aan dat het voor jou heel lastig is alles uit te leggen en of ze evt. contact met je hulpverlener willen opnemen?
EN die kunnen dan duidelijk aangeven wat er wel of niet mis is..

Hier gaat het na de inzinking van ongeveer 2 weekjes geleden wat beter, hoewel ik toch halverwege ben blijven haken. Ik heb echt bijna nergens zin in en alles kost me meer moeite..het weer helpt ook niet
En dan kom ik weer in de gedachtenspiraal terecht, nu ben ik wel alle gedachten aan het noteren om ze later aan de psycholoog te vertellen, want de gedachten gaan me echt dwarszitten.
En de verjaardag waar ik het over had, ik wacht gewoon lekker het weer af. Is het mooi weer, dan ga ik wel, dan kan je altijd nog in de tuin zitten en neem gewoon mijn nintendo DS mee(ja met 24 jaar speel ik nog soms games) en als ik me teveel verveel zoek ik gewoon een rustig hoekje op en ga lekker gamen.
En als het slecht weer is, wel dan blijf ik gewoon lekker thuis

Hallo, ik zal ook eens beginnen te posten in dit topic. het lijkt me interessant om met anderen over angstklachten te praten.
Zelf kamp ik zo'n 6 jaar met angstaanvallen, en word het inmiddels wel behoorlijk zat. heb hier medicatie tegen en ben eergisteren met een nieuwe begonnen. dus ik wacht het af.
Het is wel heel erg balen wanneer je geen zin meer krijgt om wat te ondernemen omdat je weet dat je weer angstig wordt, al ben ik daar met mijn hoofd niet bewust mee bezig maar onderbewust gebeurt er toch veel in mijn lijf. Het liefst blijf ik thuis, maar dat kan dan ook weer niet. constant de spanning en prikkelbaarheid, en die angst die op komt duiken. zucht.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2011 23:42 schreef TheHolyTiamat het volgende:
Hallo, ik zal ook eens beginnen te posten in dit topic. het lijkt me interessant om met anderen over angstklachten te praten.
Zelf kamp ik zo'n 6 jaar met angstaanvallen, en word het inmiddels wel behoorlijk zat. heb hier medicatie tegen en ben eergisteren met een nieuwe begonnen. dus ik wacht het af.
Het is wel heel erg balen wanneer je geen zin meer krijgt om wat te ondernemen omdat je weet dat je weer angstig wordt, al ben ik daar met mijn hoofd niet bewust mee bezig maar onderbewust gebeurt er toch veel in mijn lijf. Het liefst blijf ik thuis, maar dat kan dan ook weer niet. constant de spanning en prikkelbaarheid, en die angst die op komt duiken. zucht.

Sterkte ermee en welkom

Tja, angst/paniekaanvallen zijn klote. Vooral omdat het uit een circel bestaat die je moet doorbreken maar welke super lastig is om te doorbreken

Ik was al even bang dat dit soort topic niet bestond
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen

quote:

Op dinsdag 14 juni 2011 17:25 schreef MissVanity het volgende:
Ik was al even bang dat dit soort topic niet bestond
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen

Lastige situatie, ik moet zeggen dat ik ook drie jaar met psychotische klachten rond en er ook geen professionele hulp voor zocht of kreeg omdat ik het zo veel mogelijk verbergde.
Nu ik wel professionele hulp heb hierbij voel ik me begrepen, voorheen heb ik ook altijd maar moeten laten zien dat het goed gaat.
Ik denk dat het verstandig is hiermee naar een arts te gaan, ik weet het wel zeker, want als jij jezelf zo in dit zwarte gat ziet zie je waarschijnlijk ook geen oplossing, en dat zien de artsen wel. met dit soort problemen/ziektes mag je best toegeven dat je hulp nodig hebt, al weet ik hoe moeilijk het is die hulp te vragen als je gewend bent het altijd maar alleen te doen en te laten zien aan de buitenwereld dat het goed gaat met je. terwijl het helemaal niet goed met je gaat.

quote:

Op dinsdag 14 juni 2011 10:53 schreef cafpow het volgende:

[..]

Sterkte ermee en welkom

Tja, angst/paniekaanvallen zijn klote. Vooral omdat het uit een circel bestaat die je moet doorbreken maar welke super lastig is om te doorbreken

Bedankt

Inmiddels weer een gesprek met de psychiater gehad over de nieuwe medicatie, deze werkten echt niet goed op me. had hele vervelende bijwerkingen na 1x slikken al, nu heb ik valium en oxazepam.

Helaas werkt het allemaal ook niet zo..... elke keer wanneer ik weer angstig wordt, denk ik ja maar dit keer is het terecht, en dit keer ga ik écht (bijv.) Dood. en elke keer trap ik dan weer hierin, en krijg ik weer een paniekaanval. die angsten variëren zo sterk allemaal dat ik wel 100 verschillende patronen kan gaan zoeken erin.
alleen al het kijken naar het licht van een kaarslicht kan mij zo een aanval uitlokken. gelukkig heb ik genoeg dagen waar het wel goed gaat en het blijft bij spanning.

-dubbel-

quote:

Op dinsdag 14 juni 2011 17:25 schreef MissVanity het volgende:
Ik was al even bang dat dit soort topic niet bestond
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen

Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd dacht dat hulp voor andere was en niet voor mij, ik kon het wel zelf. Maar nu ik toch eraan begonnen ben (hoe zwaar het ook is soms) ben ik wel blij. Waarom zou je het niet nog een keer proberen? Er is nogal verschil bij wie je loopt. En dat vriendlief de volle lading krijgt kan ik over meepraten, dat was ook één van de redenen dat ik dit wilde, ik kon het hem ook niet meer aandoen.

quote:

Op dinsdag 14 juni 2011 22:21 schreef TheHolyTiamat het volgende:

[..]

Bedankt

Inmiddels weer een gesprek met de psychiater gehad over de nieuwe medicatie, deze werkten echt niet goed op me. had hele vervelende bijwerkingen na 1x slikken al, nu heb ik valium en oxazepam.

Helaas werkt het allemaal ook niet zo..... elke keer wanneer ik weer angstig wordt, denk ik ja maar dit keer is het terecht, en dit keer ga ik écht (bijv.) Dood. en elke keer trap ik dan weer hierin, en krijg ik weer een paniekaanval. die angsten variëren zo sterk allemaal dat ik wel 100 verschillende patronen kan gaan zoeken erin.
alleen al het kijken naar het licht van een kaarslicht kan mij zo een aanval uitlokken. gelukkig heb ik genoeg dagen waar het wel goed gaat en het blijft bij spanning.

Het lijkt me verschrikkelijk zo snel paniekaanvallen te krijgen. Ik heb ze ook, maar vaak alleen als het over zware onderwerpen gaat of juist wanneer ik alleen ben en niks te doen heb...
Ik hoop voor je dat deze medicijnen beter aanslaan! Heel veel sterkte!

Hulp krijgen is lastig. Zeker de juiste hulp.
Een psycholoog helpt niet. Ik denk dat een psychiater beter zou zijn voor mij.
Maar daar krijg ik geen doorverwijzing voor natuurlijk.
Ik denk doordat ik alles rooskleuriger voordoe dan het is.
Ook zijn een hoop onderwerpen taboe. Zoals zelfmoordneigingen.
Daar kan ik gewoon niet over praten. Ik heb nog nooit hardop tegen iemand gezegd dat ik soms echt echt niet meer wil leven. Ik zou nooit zelfmoord plegen.
Maar ik denk er wel over na. Dat maakt me bang!

quote:

Op dinsdag 14 juni 2011 22:21 schreef TheHolyTiamat het volgende:

[..]

[..]

Het lijkt me verschrikkelijk zo snel paniekaanvallen te krijgen. Ik heb ze ook, maar vaak alleen als het over zware onderwerpen gaat of juist wanneer ik alleen ben en niks te doen heb...
Ik hoop voor je dat deze medicijnen beter aanslaan! Heel veel sterkte!

Dat is bij mij dus ook zo, ik krijg niet vaak meer angstaanvallen maar bijvoorbeeld van het weekend had ik er een. En die had te maken met bepaalde muziek waardoor ik gewoon merkte dat ik alle velletjes op mijn vingers aan het aftrekken was omdat dat mij beetje rust gaf, maar die muziek daarvan raakte ik gewoon in paniek en ma 5 minuten ofzo ben ik ook de kamer maar uitgevlucht.

quote:

Op woensdag 15 juni 2011 10:58 schreef MissVanity het volgende:
Hulp krijgen is lastig. Zeker de juiste hulp.
Een psycholoog helpt niet. Ik denk dat een psychiater beter zou zijn voor mij.
Maar daar krijg ik geen doorverwijzing voor natuurlijk.
Ik denk doordat ik alles rooskleuriger voordoe dan het is.
Ook zijn een hoop onderwerpen taboe. Zoals zelfmoordneigingen.
Daar kan ik gewoon niet over praten. Ik heb nog nooit hardop tegen iemand gezegd dat ik soms echt echt niet meer wil leven. Ik zou nooit zelfmoord plegen.
Maar ik denk er wel over na. Dat maakt me bang!

een vraagje? Hoezo past een psychiater beter bij jou denk je?
Iedereen word meestal naar een psycholoog verwezen, end e zoektocht naar de juiste persoon die door je heen kan prikken is lastig. Ik zit nu aan mijn 3e of 4e psycholoog en bij deze begin ik ook pas over dingen te praten zoals echt geen zin meer hebben, dat het allemaal niks uitmaakt.
En pas nu praat ik over mijn echte gevoelens en ik loop nu al bijna 1,5 jaar of 2 jaar bij deze persoon.
Dus het is en blijft lastig maar de hulp is er wel...en om goed geholpen te zijn moet je vooral eerlijk zijn ook tegenover je behandelaar, en als je je niet prettig voelt bij deze persoon moet je het ook gewoon aangeven.

Maar goed, hier heb ik straks weer een gesprek met de psycholoog.. en ben nog verkouden ook

quote:

Op dinsdag 14 juni 2011 22:21 schreef TheHolyTiamat het volgende:

[..]

Bedankt

Inmiddels weer een gesprek met de psychiater gehad over de nieuwe medicatie, deze werkten echt niet goed op me. had hele vervelende bijwerkingen na 1x slikken al, nu heb ik valium en oxazepam.

Helaas werkt het allemaal ook niet zo..... elke keer wanneer ik weer angstig wordt, denk ik ja maar dit keer is het terecht, en dit keer ga ik écht (bijv.) Dood. en elke keer trap ik dan weer hierin, en krijg ik weer een paniekaanval. die angsten variëren zo sterk allemaal dat ik wel 100 verschillende patronen kan gaan zoeken erin.
alleen al het kijken naar het licht van een kaarslicht kan mij zo een aanval uitlokken. gelukkig heb ik genoeg dagen waar het wel goed gaat en het blijft bij spanning.

Is AD geen optie? Heeft bij veel mensen goed resultaat met angstklachten.

quote:

Op woensdag 15 juni 2011 11:49 schreef Nijna het volgende:
Waarom zou een psychiater beter passen? En je kan natuurlijk altijd nog doorgestuurd worden...
Ik kom nu bij psycholoog voor gesprekken en de psychiater voor mn medicatie.
Ik heb er al heel wat gezien inmiddels, maar pas nu heb ik het gevoel dat ik (bijna) alles kan zeggen...

Ik heb het gevoel dat psychologen niet diep genoeg gaan. Of eigenlijk heb ik alleen maar psychologen gehad die nergens over praatten behalve over hoe ik beter ging worden.
Nooit over de oorzaak van mijn depressie. De laatste psycholoog zei dat de oorzaak niet belangrijk is. Net zoals praten over de depressie en mijn gevoelens me niet zouden helpen.
Ik mocht het alleen over positieve dingen hebben.
Ik heb toch echt het idee dat een oorzaak vinden en praten over de depressie wel degelijk van belang zijn...Of zie ik dat verkeerd?

quote:

Op woensdag 15 juni 2011 12:30 schreef Nijna het volgende:
Dan moet je kijken of je iemand kan vinden die wel die insteek heeft... ik denk dat er geen garantie is dat een psychiater dat wel doet...

Neh... Je hebt waarschijnlijk gelijk...

quote:

Op woensdag 15 juni 2011 12:19 schreef MissVanity het volgende:

[..]

Ik heb het gevoel dat psychologen niet diep genoeg gaan. Of eigenlijk heb ik alleen maar psychologen gehad die nergens over praatten behalve over hoe ik beter ging worden.
Nooit over de oorzaak van mijn depressie. De laatste psycholoog zei dat de oorzaak niet belangrijk is. Net zoals praten over de depressie en mijn gevoelens me niet zouden helpen.
Ik mocht het alleen over positieve dingen hebben.
Ik heb toch echt het idee dat een oorzaak vinden en praten over de depressie wel degelijk van belang zijn...Of zie ik dat verkeerd?

Als jouw hulpverlener jou alleen maar vertelt hoe het allemaal zou moeten en verder niet echt bereid is om het te zien als een proces waar jullie samen ingaan om jou te krijgen waar je wilt zijn dan zit je verkeerd vind ik, jij verdient hulp die bij jou past, dat verdient iedereen

Of de oorzaak van de depressie achterhalen belangrijk is heeft iedereen een eigen mening over, ik kan je van mij kant vertellen dat ik het allerbelangrijkste vind om voor jezelf volledig te gaan begrijpen hoe je situatie is gekomen zoals ie nu is, vanuit begrip en inzichten tot acceptatie en verwerking te komen terwijl je (in het begin voorzichtig) stappen maakt richting de toekomst; en met ''de toekomst'' bedoel ik dan waar jij naartoe wil met je leven

quote:

Op woensdag 15 juni 2011 13:14 schreef Canillas het volgende:

[..]

Als jouw hulpverlener jou alleen maar vertelt hoe het allemaal zou moeten en verder niet echt bereid is om het te zien als een proces waar jullie samen ingaan om jou te krijgen waar je wilt zijn dan zit je verkeerd vind ik, jij verdient hulp die bij jou past, dat verdient iedereen

Of de oorzaak van de depressie achterhalen belangrijk is heeft iedereen een eigen mening over, ik kan je van mij kant vertellen dat ik het allerbelangrijkste vind om voor jezelf volledig te gaan begrijpen hoe je situatie is gekomen zoals ie nu is, vanuit begrip en inzichten tot acceptatie en verwerking te komen terwijl je (in het begin voorzichtig) stappen maakt richting de toekomst; en met ''de toekomst'' bedoel ik dan waar jij naartoe wil met je leven

Lijkt me toch oorzaak opzoeken..
Je moet toch weten wat je depressief maakt.
Dan kan je dat proberen uit je leven te weren. Of leren hoe je ermee om moet gaan.
Ik weet wel dat mijn ouders en broer een grote invloed op me hebben (hebben gehad)
Dat ben ik nu pas aan het toegeven. Alleen is dit niet bespreekbaar...
Ik probeer het wel eens maar mijn moeder ontkent dat ze dingen zegt die mij pijn doen...
Ik woon nu al meer dan een jaar niet meer thuis. Maar kan nog steeds niet echt mijn eigen beslissingen nemen. Moet altijd rekening houden met wat wel en niet mag van mijn ouders.
Ik denk dat ze zelf niet eens doorheeft dat ze mij dit gevoel geeft.