Bevallingsverhalen deel 13

Godsamme Jipster, wat heftig! Wat een onwijze shock dat het zó slecht had kunnen aflopen.

Wat goed dat er zo is ingegrepen en dat jullie J. nu gewoon bij jullie is.

Jemig Jipster, wat een heftig verhaal! Wat goed dat ze naar je geluisterd hebben zeg.
En wat een eng idee, hoe het had kunnen aflopen zeg.

Wat fijn dat jullie jongetje nu gewoon bij jullie is, ik zag een foto van de knapperd!

Wat een verhaal Jipster! Wow! En J. Is een prachtventje!

Zo, zeker een eng idee van hoe t had kunnen aflopen zeg!
Wat een verhaal en wat een goeie gut-feeling heb jij!

Inderdaad wat TAP ook al zegt: jij kan echt heel goed luisteren naar dat stemmetje in je hoofd dat je verteld of iets wel of niet goed zit zeg.

Wat een eng idee hoe het had kunnen aflopen! Maar gelukkig is dat helemaal niet gebeurd en heb je een heerlijk gezond ventje.

En voor mij zet het ook weer even het een en ander in perspectief... Ik heb het als een groot gemis ervaren dat ik niet helemaal helder was bij de bevalling en dat ik Jesper niet meteen bij me kreeg... Maar ik kreeg hem tenminste wel meteen op mijn kamer en dat hoeft dus niet de normaalste zaak van de wereld te zijn!

Jeetje Jipster, wat een eng verhaal zeg! Gelukkig is het goed afgelopen!

Dank voor de reacties, dames!

Ik kreeg letterlijk kippenvel van je verhaar Jipster!! fantastisch hoe je mannetje het nu doet!

Jipster, heftig hoor. Kan me helemaal invoelen in je verhaal. Wat fijn dat het allemaal goed is gekomen.

Ik wil mijn verhaal toch ook hier delen. Het voelt wel een beetje dubbel, alsof ik hier niet echt hoor ofzo. Maar heb toch behoefte om dit te doen.
Disclaimer: heel erg lang verhaal... (sorry daarvoor)

Op Tweede Kerstdag 2010 doe ik een zwangerschapstest; hoera!! Zwanger! Ik kan mijn geluk niet op en maak Z. wakker die heel verdwaasd reageert; 'beter... ik zei het toch dat het ging lukken. Nog een lange weg te gaan'. En hij valt weer in slaap.

Bij de termijnecho zien we een klein boksend mensje. Ik ben uitgerekend op 1 september.
De zwangerschap verloopt prima, de 20-weken echo geeft aan dat we een jongetje krijgen. Een jongen?? Roep ik heel verbaasd. Ik moet even wennen aan het idee. Zie mezelf meer als meisjes-mamma. Maar de volgende dag vind ik het helemaal prima. Ik durf wat te kopen; het wordt een paars rompertje met daarop 'Lady's man'. Want... uiteraard krijgen wij een knappe zoon

Op 28 mei, het is dan zaterdag en we zitten in een halve verbouwing, realiseer ik me dat ik de baby nog niet veel heb gevoeld. Ik bel mijn beste vriendin, (op dat moment is zij ook zwanger en 5 weken verder) en zij zegt dat ik even moet gaan liggen en porren. Zo gezegd, zo gedaan. Meneertje trapt een keer flink en die dag daarop voel ik hem regelmatig bewegen. Wel wat minder hard dan normaal, maar ik denk dan dat hij anders is gaan liggen en maak me geen zorgen.
Op 30 mei 'vier' ik mijn 30e verjaardag op de rand van het bed omdat dat de enige plek is waar we nog meubels hebben staan en ik fatsoenlijk kan zitten.

Op 31 mei hebben we de eerste avond van 'Samen Bevallen'. Er is één stel later, ze moesten naar het ziekenhuis omdat ze minder leven voelde, ze komen even later binnen en alles was gelukkig in orde met hun baby. We doen wat ademhalingsoefeningen en de mevrouw van Samen Bevallen zegt dat de baby'tjes heel actief worden van de oefening. Nou.. die van ons dus niet, maar ik denk 'het is net zo'n luilakje als zijn moeder'.

Dan is het 1 juni, ik zit op kantoor en realiseer me in de loop van de ochtend dat ik de baby nog niet heb gevoeld. Als ik goed bedenk wanneer de laatste keer is geweest bedenk ik me dat dat pas de vorige middag was. Ik plaats een berichtje in het Z&G topic want ik twijfel of ik nu moet bellen. Ik wil me geen zeur voelen tenslotte.
Mijn collega haalt me over de streep. Ze zegt; 'als jij je zorgen maakt, dan schijt aan wat anderen denken, gewoon bellen! Jij bent de moeder van je kind'.
Ik bel en mag om 13.35 uur langskomen bij de verloskundige om het hartje te luisteren. Het is dan 12.50 uur.
Om 13.30 stap ik op mijn fiets nadat ik tegen mijn collega's zeg; 'tot straks, ga even het hartje luisteren'.

Ik kom bij de verloskundige en mag meteen naar binnen en ga op de bank liggen. Ze zet de doptone op mijn buik, maar we horen geen babyhartje. Alleen een heel rustige hartslag waarvan ze denkt dat het de mijne is. Nog eens zet ze de doptone op een andere plek op mijn buik, weer hetzelfde. Ik wordt een beetje ongerust, er zou toch niks zijn?
Dan stopt ze en zegt ze tegen me; 'we stoppen ermee, we gaan naar het ziekenhuis.'
Nu begin ik me echt zorgen te maken, begin te trillen. Ik realiseer me nu dat er echt wel eens iets mis kan zijn. Ik moet Z. bellen, hij moet ook naar het ziekenhuis komen.

Met de verloskundige rijd ik naar het ziekenhuis, onderweg kletsen we over van alles en nog wat. Ik moet mijn werk bellen dat ik niet meer terugkom, ook als blijkt dat alles goed is.
Bij het ziekenhuis aangekomen rijden we naar de dienstingang. Arm in arm loop ik met de verloskundige naar binnen. We grappen nog over dat ik zomaar de VIP ingang mag gebruiken.
We komen bij de afdeling en we lopen een kamer binnen met zo'n 'stijgbeugelstoel'. Even later (het lijkt uren te duren) komt Z. hij is helemaal bezorgd maar ik stel hem gerust met mijn breedste smile en zeg dat alles heus wel goed komt. We zijn immers in het ziekenhuis?

Even later komen er 2 gynaecologen binnen. Ze stellen zich voor en zeggen dat ik in die stoel mag gaan liggen/hangen. Het licht gaat uit en ik denk 'dit is het moment van de waarheid' en ik kruis mijn vingers. De echo wordt gemaakt en ik zie aan de gezichten om me heen dat het mis is. Hoe mis weet ik nog niet, maar het is niet goed want ik zie geen opgeluchte gezichten.
Dan hoor ik iemand zeggen 'terminaal' en ik kijk om het hoekje naar het scherm van de echo en zie daar een stille baby. Dan stort mijn wereld in, maar nog steeds besef ik niet hóe ernstig het is. De gyn laat het hartje horen, 3x horen we een heel, heel langzaam geklop.
Het woord 'keizersnede' valt en ik denk; 'maar ik ben nog helemaal niet klaar, ik heb geen maxi cosi of kleertjes bij me en thuis zijn we nog niet klaar!' Ik zie dat Z. zijn hoofd naar beneden laat zakken.

Dan rent de gyn weg en komt weer terug. We moeten kiezen; niets doen of een spoedkeizersnede met een kleine kans. Ze zegt dat we geen minuten meer hebben om te beslissen maar dat het om seconden gaat. Ik denk; 'ik kan dit niet beslissen', mijn moeder moet het zeggen, die blijft altijd bij de grootste crisis kalm en besluitvaardig.' Maar ik ben moeder en ik moet kiezen
De gyn zegt dat ik moet bedenken dat ik een litteken krijg op mijn buik en ik denk; lekker belangrijk... al snij je mijn hoofd eraf en eventuele complicaties bij een volgende zwangerschap. Dat kan me ook niks schelen want ik kies voor mijn kind en zeg; 'als we niets doen gaat hij dood.' Dat wordt bevestigd en dan zeg ik; 'Haal mijn kind, alles voor mijn kind.'

Ineens is er een bed en ik ga erop liggen, de een trekt mijn schoenen uit, weer een ander pakt mijn ring, mijn horloge, bril. Dan gaat het in vliegende vaart door de gangen. Het voelt alsof ik live in Grey's Anatomy zit, ik doe een schietgebedje.
Dan kom ik aan op de OK en zie daar heel veel blauwe pakken en zeg 'nou nou, mijn eerste operatie en meteen spectaculair' en vind het heel raar dat niemand daarom moet lachen.

Er worden me veel vragen gesteld en met 4 man proberen ze me te prikken, dat gaat erg lastig en ik hoor iemand zeggen 'we moeten nú prikken, kom op! Ik ben in shock en laat alles maar gebeuren. De anestesist vraagt steeds of het wel gaat en ik mompel ja hoor. Ik krijg een ruggeprik wat ik doodeng vindt want ik zou in eerste instantie algehele narcose krijgen. Het valt mee, voordat ik het weet zit hij erin en voel ik mijn benen warm worden.
De anesthesist zeg dat ik wat kan voelen omdat er niet veel tijd is om de ruggeprik in te laten werken en ja... ik voel inderdaad wat; alsof ze met een staalborstel binnen in mijn buik bezig zijn. Ik kreun en zucht dat het een enorm rotgevoel is, daarna gaat gelukkig alle gevoel weg.
Ik krijg een zuurstofkapje op en hoor tellen; 1,2 blaas en dat achter elkaar door. Ik realiseer me dat ze aan het reanimeren zijn.

Ook ben ik Z. kwijt en vraag waar hij is. De anesthesist zegt 'hij is bij jullie zoontje'. Ik vraag hoe het met hem is en hij antwoord 'uw man heeft weleens betere dagen gehad zo te zien.'
Ik vraag of ze hem bij mij kunnen laten komen want ik vind het zo rot voor hem dat hij moet zien hoe ze ons kindje reanimeren. Dan komt Z. bij mijn hoofd zitten en ik zeg tegen hem dat het me zo spijt. We huilen samen. Dit is het moment waarop ik me realiseer dat het niet meer goed gaat komen. Ik wil dan ook zeggen dat ze maar moeten stoppen met reanimeren, maar ze gaan maar door.

Dan wordt het heel stil op de OK, alsof iedereen zijn adem inhoudt.
Het blijft stil, geen gehuil. Ze vragen of we al een naam hebben; nou nee, niet echt. Maar ik had wel een lijstje en dan wordt het David. Ik vraag of Z. dat goed vindt en hij vindt het prima.
Dus ik zeg dat hij David moet heten, omdat dat de geliefde betekent 'en dat zegt alles', zeg ik er achteraan. Ik denk nog; 'nu kan ik niet meer terug', nu heeft 'de baby' echt een naam.

Ze vragen of ik David vast wil houden, na enige twijfel zeg ik dat ik dat wil. En dan krijg ik mijn kind in mijn armen en ben op slag verliefd.
Nooit heb ik gedacht dat het echt waar is dat je je eigen kind het mooiste vindt. Maar het klopt echt, ik krijg een heel klein jongetje in mijn armen met heel veel zwarte haartjes. Wat is hij mooi. Ik zuig alles in me op en wil hem nooit meer loslaten. Wat ben ik trots!
Als ik naar de afdeling wordt gereden en een kamer alleen krijg is daar de verloskundige weer. Vol trots (en onder invloed van heel veel adrenaline) zeg ik; Nou we kunnen in ieder geval mooie kinderen maken he?!
Dat wordt beaamd door de vk, we krijgen van iedereen complimenten en ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde.

Dan moeten we onze ouders en familie bellen. Mijn ouders die net die dag op vakantie waren gegaan, ze komen meteen terug. Mijn schoonmoeder die heel hard 'neeeeee' gilt door de telefoon. Mijn vriendin die al heel veel sms'jes heeft gestuurd om te vragen hoe het gaat. Ik vind dit heel erg om te doen.

De echte klap komt pas de ochtend daarna, wanneer ik wakker wordt en me realiseer dat het geen nachtmerrie is geweest, maar dat die mooie droom van zwanger zijn en verwachting zo plotseling en definitief uiteen is gespat.

Het gemis is enorm, maar de liefde blijft..

Och Lenehe, ik zit hier te brullen, jij sterke lieve mama.

Ik kende je verhaal al, maar toch zit ik hier nu weer met tranen in mijn ogen.. het stukje 'ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde' Je hebt toch zo maar even een mooi mannetje gemaakt, met alles er op en eraan. Het is het meest verschrikkelijke en vooral onlogische wat er bestaat. dat zo'n klein menneke, er maar zo kort mag zijn

Lenehe

prachtig verteld lenehe maar oh wat knalt dit binnen...

Pfff LeNeHe, ik hou het niet droog hier.... wat mooi geschreven maar wat wrang dat jullie al zo vroeg afscheid moesten nemen van jullie prachtige jongetje!

lenehe... Hierook tranen wat mooi geschreven. Wat erg dat jullie afscheid hebben moeten nemen van jullie binkie. Sterkte met de verwerking van dit ongelooflijk grote verlies.

LeNeHe, wat heb je al die emoties prachtig verwoord... Ik brak bij het stukje dat je schreef dat Z zijn hoofd liet hangen, wat een gruwelijk moment van de waarheid, van heel hard hopen naar zo'n definitieve omslag.. Wat heb je gehandeld volgens je oer-mama-instinct en wat heerlijk wat heerlijk dat het gevoel van trots en liefde zo heeft mogen overheersen...

Wauw Lenehe, tranen over mijn wangen hier.
De nachtmerrie van elke aanstaande ouder. Maar wat klink je idd trots! En terecht!

_{Een vriend van mij belde me ooit, ook nadat de zwangerschap met 28 weken misgelopen was. En toen hij zei 'We hebben een dochter' was de trots in zijn stem zo overduidelijk dat ik in eerste instantie even dacht 'leeft ze toch?' Zo mooi om te horen, zo vol liefde!}

Ik moest ook huilen . Wat vreselijk oneerlijk dat het zo gelopen is. En wat mooi dat stukje van 'het mooiste kind van de wereld'.

'ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde'
Echt zo herkenbaar! Toen m'n schoonmoeder huilend binnen kwam en Senna nog op m'n borst lag, had ik ook echt zo iets van: Hallo, wat nou huilen... kijk dan hoe mooi en sterk ze is, ik voelde op dat moment ook helemaal geen verdriet alleen maar liefde en trost en snapte ook echt niet waarom ze zo moest huilen... ( nu natuurlijk wel, maar op dat moment voelde ik geen moment verdriet).

en Jipster, wat een heftig verhaal!

LeNeHe

LeNeHe, ik kan me je berichtje toentertijd nog goed herinneren de tranen rollen over mijn wangen.

En voor de rest eigenlijk precies wat Poppedein al zegt

LeNehe ik vind het zo oneerlijk en zo verdrietig

met tranen in mijn ogen zitten lezen!

LeNeHe