Katten met foto's # 73 Foto's van katten O+

Wat een lieve katten allemaal... Eens kijken of het mij ook lukt om een foto van mijn schatjes te plaatsen.

Terrorist #1: Stalin

Terrorist #2: Leena


Donderdag zijn het officieel mijn huisgenootjes

veel plezier met ze. Met die namen moeten het wel echte boefjes worden

Stalin was toch rood?

Ze zijn leuk!

Even opnieuw posten met nieuwe linkjes:

Stalin:


Leena:


Ik mag deze schatjes donderdag meenemen!

Uploaded with ImageShack.us
Fire

tinypic doet het op de een of andere manier niet meer dus even kijken of dit ook werkt.

Meet Seop! 1,5 jaar oud



Op haar nieuwe krabpaal


Zitten doe je op je billen!

mijn dikkebuiken varken

Diesel houdt erg van thee. Als mijn theedoos open staat gaat ze er helemaal overheen wrijven met haar kopje:



Het lijkt wel of ze er stoned van wordt:

Muis met zijn tongetje eruit

ZzZ

Vandaag overleden

het doet een beetje heel veel pijn.

Toffe brede kop PhalanX maakt(e) m een beetje menselijk
Jammer sterkte, het voelt vaak hetzelfde als een verlies van een dierbaar persoon

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 22:51 schreef PhalanX het volgende:
[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

Vandaag overleden

het doet een beetje heel veel pijn.

Sterkte! Mooi beestje. Hopelijk heeft ie een mooie leeftijd bereikt.

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 22:51 schreef PhalanX het volgende:
[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

Vandaag overleden

het doet een beetje heel veel pijn.

Mooi beestje PhalanX! Waaraan is hij overleden? Veel sterkte!

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 23:04 schreef Oognip het volgende:
Mooi beestje PhalanX! Waaraan is hij overleden? Veel sterkte!

Hij had een tumor in z'n kopje, en hij was terk afgevallen, hij heeft de laatste tijd veel te verduren gehad... toen de dierenarts vorige maand langskwam wist die te vertellen dat het niet lang meer zou duren.

Beslissing genomen om hem de laatste paar weken zo veel mogelijk te verwennen en te vertroetelen en als hij pijn zou krijgen dan zouden we de dierenarts bellen.

Ging een lange tijd goed, nou ja lang, anderhalve maand lang ging het met ups en downs, maar hij had geen pijn, wilde nog altijd knuffelen en kroelen, en kwam op z'n gemak de dag goed door.

Ik woon al lang niet meer bij m'n ouders, maar omdat de kat het toch een beetje naar z'n zin moest hebben kwam ik iedere dag als mijn ouders aan het werk waren op bezoek voor de kat.

Vandaag stap ik binnen, ik roep zijn naam, normaal gaat z'n kopje dan omhoog, reageert hij op wat ik zeg en loopt hij met me mee de keuken in voor wat worst of rosbief. Maar vandaag reageerde hij niet meer. Hij is 1 keer opgestaan, is halverwege de gang gekomen en is toen terug naar de slaapkamer gehobbeld om zich daar neer te leggen en zich niet meer te veroeren eigenlijk.

En dat was het moment waarop ik wist dat het heel erg fout zat.

Gezien de tumor, en z'n leeftijd, 17 jaar, dierenarts gebeld om te vragen of die langs kon komen. Ouders gebeld op hun werk, of ze zo snel mogelijk naar huis konden komen. Nog even aangezien hoe het met hem ging maar er kwam geen verbetering in, als hij al reageerde dan was het minimaal, bijna niet te zien. Dus hebben we allemaal afscheid genomen en een partij lopen janken toen de dierenarts langskwam.

ik heb 'em langer gehad dan dat ik 'em niet heb gehad, en het doet pijn nu 'ie er ineens niet meer is.

Ik wist dat de dag er aan zat te komen, maar omdat hij de laatste maand toch nog een beetje opleefde en eigenlijk niet liet zien dat er iets mis was had ik de hoop dat hij het stiekem nog wel langer uit zou houden. Hij had in die periode helemaal geen pijn, en hij genoot van zijn oude dag waar we hem op z'n wenken bedienden... maar helaas. Nu issie er niet meer en mis ik de kat die me naar de middelbare school heeft zien gaan, die me heeft zien afstuderen, die er was toen het moeilijk ging, toen het goed ging, toen ik mijn eerste baan kreeg, degene die er altijd voor me was.

Het doet stiekem heel veel meer pijn dan ik had gedacht.

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 23:20 schreef PhalanX het volgende:

[..]

Hij had een tumor in z'n kopje, en hij was terk afgevallen, hij heeft de laatste tijd veel te verduren gehad... toen de dierenarts vorige maand langskwam wist die te vertellen dat het niet lang meer zou

[...]

Ik wist dat de dag er aan zat te komen, maar omdat hij de laatste maand toch nog een beetje opleefde en eigenlijk niet liet zien dat er iets mis was had ik de hoop dat hij het stiekem nog wel langer uit zou houden. Hij had in die periode helemaal geen pijn, en hij genoot van zijn oude dag waar we hem op z'n wenken bedienden... maar helaas. Nu issie er niet meer en mis ik de kat die me naar de middelbare school heeft zien gaan, die me heeft zien afstuderen, die er was toen het moeilijk ging, toen het goed ging, toen ik mijn eerste baan kreeg, degene die er altijd voor me was.

Het doet stiekem heel veel meer pijn dan ik had gedacht.

Heel veel sterkte toegewenst.
Ben ontroerd door dit verhaal
Katten zijn zulke lieve beesten. Ik kan er echt niet aan denken dat een van onze dood zou gaan
17 is een mooie leeftijd

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 23:20 schreef PhalanX het volgende:

[..]



Hij had een tumor in z'n kopje, en hij was terk afgevallen, hij heeft de laatste tijd veel te verduren gehad... toen de dierenarts vorige maand langskwam wist die te vertellen dat het niet lang meer zou duren.

Beslissing genomen om hem de laatste paar weken zo veel mogelijk te verwennen en te vertroetelen en als hij pijn zou krijgen dan zouden we de dierenarts bellen.

Ging een lange tijd goed, nou ja lang, anderhalve maand lang ging het met ups en downs, maar hij had geen pijn, wilde nog altijd knuffelen en kroelen, en kwam op z'n gemak de dag goed door.

Ik woon al lang niet meer bij m'n ouders, maar omdat de kat het toch een beetje naar z'n zin moest hebben kwam ik iedere dag als mijn ouders aan het werk waren op bezoek voor de kat.

Vandaag stap ik binnen, ik roep zijn naam, normaal gaat z'n kopje dan omhoog, reageert hij op wat ik zeg en loopt hij met me mee de keuken in voor wat worst of rosbief. Maar vandaag reageerde hij niet meer. Hij is 1 keer opgestaan, is halverwege de gang gekomen en is toen terug naar de slaapkamer gehobbeld om zich daar neer te leggen en zich niet meer te veroeren eigenlijk.

En dat was het moment waarop ik wist dat het heel erg fout zat.

Gezien de tumor, en z'n leeftijd, 17 jaar, dierenarts gebeld om te vragen of die langs kon komen. Ouders gebeld op hun werk, of ze zo snel mogelijk naar huis konden komen. Nog even aangezien hoe het met hem ging maar er kwam geen verbetering in, als hij al reageerde dan was het minimaal, bijna niet te zien. Dus hebben we allemaal afscheid genomen en een partij lopen janken toen de dierenarts langskwam.

ik heb 'em langer gehad dan dat ik 'em niet heb gehad, en het doet pijn nu 'ie er ineens niet meer is.

Ik wist dat de dag er aan zat te komen, maar omdat hij de laatste maand toch nog een beetje opleefde en eigenlijk niet liet zien dat er iets mis was had ik de hoop dat hij het stiekem nog wel langer uit zou houden. Hij had in die periode helemaal geen pijn, en hij genoot van zijn oude dag waar we hem op z'n wenken bedienden... maar helaas. Nu issie er niet meer en mis ik de kat die me naar de middelbare school heeft zien gaan, die me heeft zien afstuderen, die er was toen het moeilijk ging, toen het goed ging, toen ik mijn eerste baan kreeg, degene die er altijd voor me was.

Het doet stiekem heel veel meer pijn dan ik had gedacht.

Ontroerend verhaal inderdaad. Het lijkt erop dat jullie kat zeer geliefd was en hij prima verzorgd werd. Echt lief dat je speciaal voor de kat thuis kwam om bij hem te zijn. Echt super lief.
Heel veel sterkte toegewenst en troost je met de gedachte dat hij toch best oud is geworden, maar moeilijk zal het blijven als je zo'n trouwe vriend, die er inderdaad altijd voor je is, moet missen. Bah!

Ik kwam Koemba net tegen in de vensterbank van mijn slaapkamer. Ligt ze wel vaker in de zon.
Maar ik heb haar nog niet eerder er zo zien bij liggen terwijl ze aan het zonnebaden is...



Ze kijkt hier ook iets te geïnteresseerd naar mijn hand...

quote:

Op zaterdag 21 augustus 2010 13:21 schreef freshy98 het volgende:
Ik kwam Koemba net tegen in de vensterbank van mijn slaapkamer. Ligt ze wel vaker in de zon.
Maar ik heb haar nog niet eerder er zo zien bij liggen terwijl ze aan het zonnebaden is...

[ afbeelding ]

Ze kijkt hier ook iets te geïnteresseerd naar mijn hand...

Wat is Koemba mooi! Bijzondere kleuren heeft ze!

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 23:20 schreef PhalanX het volgende:

[..]



Hij had een tumor in z'n kopje, en hij was terk afgevallen, hij heeft de laatste tijd veel te verduren gehad... toen de dierenarts vorige maand langskwam wist die te vertellen dat het niet lang meer zou duren.

Beslissing genomen om hem de laatste paar weken zo veel mogelijk te verwennen en te vertroetelen en als hij pijn zou krijgen dan zouden we de dierenarts bellen.

Ging een lange tijd goed, nou ja lang, anderhalve maand lang ging het met ups en downs, maar hij had geen pijn, wilde nog altijd knuffelen en kroelen, en kwam op z'n gemak de dag goed door.

Ik woon al lang niet meer bij m'n ouders, maar omdat de kat het toch een beetje naar z'n zin moest hebben kwam ik iedere dag als mijn ouders aan het werk waren op bezoek voor de kat.

Vandaag stap ik binnen, ik roep zijn naam, normaal gaat z'n kopje dan omhoog, reageert hij op wat ik zeg en loopt hij met me mee de keuken in voor wat worst of rosbief. Maar vandaag reageerde hij niet meer. Hij is 1 keer opgestaan, is halverwege de gang gekomen en is toen terug naar de slaapkamer gehobbeld om zich daar neer te leggen en zich niet meer te veroeren eigenlijk.

En dat was het moment waarop ik wist dat het heel erg fout zat.

Gezien de tumor, en z'n leeftijd, 17 jaar, dierenarts gebeld om te vragen of die langs kon komen. Ouders gebeld op hun werk, of ze zo snel mogelijk naar huis konden komen. Nog even aangezien hoe het met hem ging maar er kwam geen verbetering in, als hij al reageerde dan was het minimaal, bijna niet te zien. Dus hebben we allemaal afscheid genomen en een partij lopen janken toen de dierenarts langskwam.

ik heb 'em langer gehad dan dat ik 'em niet heb gehad, en het doet pijn nu 'ie er ineens niet meer is.

Ik wist dat de dag er aan zat te komen, maar omdat hij de laatste maand toch nog een beetje opleefde en eigenlijk niet liet zien dat er iets mis was had ik de hoop dat hij het stiekem nog wel langer uit zou houden. Hij had in die periode helemaal geen pijn, en hij genoot van zijn oude dag waar we hem op z'n wenken bedienden... maar helaas. Nu issie er niet meer en mis ik de kat die me naar de middelbare school heeft zien gaan, die me heeft zien afstuderen, die er was toen het moeilijk ging, toen het goed ging, toen ik mijn eerste baan kreeg, degene die er altijd voor me was.

Het doet stiekem heel veel meer pijn dan ik had gedacht.

Ik kan het me voorstellen, ik zit hier een traantje weg te pinken. Wel een mooie leeftijd en zo te horen heeft ie een mooi leven gehad bij jullie.

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 23:20 schreef PhalanX het volgende:

[..]



Hij had een tumor in z'n kopje, en hij was terk afgevallen, hij heeft de laatste tijd veel te verduren gehad... toen de dierenarts vorige maand langskwam wist die te vertellen dat het niet lang meer zou duren.

Beslissing genomen om hem de laatste paar weken zo veel mogelijk te verwennen en te vertroetelen en als hij pijn zou krijgen dan zouden we de dierenarts bellen.

Ging een lange tijd goed, nou ja lang, anderhalve maand lang ging het met ups en downs, maar hij had geen pijn, wilde nog altijd knuffelen en kroelen, en kwam op z'n gemak de dag goed door.

Ik woon al lang niet meer bij m'n ouders, maar omdat de kat het toch een beetje naar z'n zin moest hebben kwam ik iedere dag als mijn ouders aan het werk waren op bezoek voor de kat.

Vandaag stap ik binnen, ik roep zijn naam, normaal gaat z'n kopje dan omhoog, reageert hij op wat ik zeg en loopt hij met me mee de keuken in voor wat worst of rosbief. Maar vandaag reageerde hij niet meer. Hij is 1 keer opgestaan, is halverwege de gang gekomen en is toen terug naar de slaapkamer gehobbeld om zich daar neer te leggen en zich niet meer te veroeren eigenlijk.

En dat was het moment waarop ik wist dat het heel erg fout zat.

Gezien de tumor, en z'n leeftijd, 17 jaar, dierenarts gebeld om te vragen of die langs kon komen. Ouders gebeld op hun werk, of ze zo snel mogelijk naar huis konden komen. Nog even aangezien hoe het met hem ging maar er kwam geen verbetering in, als hij al reageerde dan was het minimaal, bijna niet te zien. Dus hebben we allemaal afscheid genomen en een partij lopen janken toen de dierenarts langskwam.

ik heb 'em langer gehad dan dat ik 'em niet heb gehad, en het doet pijn nu 'ie er ineens niet meer is.

Ik wist dat de dag er aan zat te komen, maar omdat hij de laatste maand toch nog een beetje opleefde en eigenlijk niet liet zien dat er iets mis was had ik de hoop dat hij het stiekem nog wel langer uit zou houden. Hij had in die periode helemaal geen pijn, en hij genoot van zijn oude dag waar we hem op z'n wenken bedienden... maar helaas. Nu issie er niet meer en mis ik de kat die me naar de middelbare school heeft zien gaan, die me heeft zien afstuderen, die er was toen het moeilijk ging, toen het goed ging, toen ik mijn eerste baan kreeg, degene die er altijd voor me was.

Het doet stiekem heel veel meer pijn dan ik had gedacht.

Sterkte ermee. Zo te horen heeft hij het goed gehad

Sterkte PhalanX, ik weet hoe verrot het is . Heb het zelf vorige maand nog meegemaakt .