Moonah, Mooie tip, dankje, heb idd wel eens een foto van mezelf gezien als een schattig meisje (met kort haar
) die zooo vrolijk/gelukkig keek dat het me raakte. Iig is dat ook wat de psychotherapeut min of meer vertelde, dat ik van 'dat kleine meisje dat ooit ergens bang en niet geaccepteerd door was' moest gaan houden.
Ik heb geen borderline trouwens(wel add), maar herken zeer veel in alle emotionele stemmingen en de beschrijvingen. Borderline komt verder wel in de familie voor.
Idd, ook niet invullen wat mijn vriend wil en denkt (zei....naamkwijt). Scheelt erg veel om geen veronderstellingen te maken over (wat) andere mensen (denken). En eigenlijk het meeste wat ik na mijn bericht heb gelezen klopt wel. Denk dat (wat voor iedereen geldt, maar vooral voor mensen met psychische beperkingen en vooral met borderline) het enorm helpt als je jezelf leert kennen en voor jezelf kunt aangeven wat je wil en kan, wat je van anderen verwacht en wat je grenzen zijn, dit heel veel frustratie scheelt. Leren kennen van jezelf en omgaan met jezelf kost vooral veel tijd, zeg gerust jaren. Vooral leren om negatieve emoties te herkennen en deze te accepteren, zonder mee te gaan in het negatieve, of om te kunnen draaien in een positieve emotie (uit je dip kunnen komen) is erg belangrijk. Sommige mensen blijven echt hangen in het negativisme en de slachtofferrol waardor je de negativiteit qua emoties en gedachten voor jezelf alleen maar steeds opnieuw bevestigd en hiermee versterkt (letterlijk, de neuronenverbinding in je hoofd sterker maakt doordat deze vaker gebruikt worden, waardoor het zo moeilijk is om dit patroon te laten sluiten. Immers voor positive gevoelens en gedachten zijn letterlijk nieuwe verbindingen nodig die gestimuleerd moeten worden, cq aangelegd kunnen worden. Dit verder terzijde, want ik wijk af van mijn verhaal door in details te willen verzanden
). Ok, nog 1 tip dan, sporten helpt bij het creëren van nieuwe verbindingen tussen neuronen en de aanmaak van serotonine.... Waar was ik,
Iig wees niet te streng (ongeduldig) voor jezelf, leren omgaan met je stoornis heeft (veel) tijd nodig. Verder zit er een verschil tussen een slachtoffer zijn en hierover praten en dit verwerken wat wel vervelend is, maar wat mag en nodig is, en tussen jezelf in een slachtofferrol plaatsen. Met slachtofferrol bedoel ik dat je jezelf (op dat moment) nog niet wil of kan veranderen en de makkelijkste weg kiest. Deze mensen kosten meestal de meeste energie voor hun omgeving, en ik kan me niet voorstellen dat je er zelf gelukkiger van wordt. Probeer dus, als je dit herkent, jezelf af te vragen wat je wilt en kan en of je aan jezelf wil werken om gelukkiger te worden. Zoek vervolgens de beste plaats waar je hulp kan krijgen (huisarts, psycholoog, MEE, vrienden, ouders bijv.)
[ Bericht 12% gewijzigd door pannenkoekenpanpannenkoek op 05-09-2010 02:26:36 ]