Hond van de buren dood

Overdag hadden we altijd een beetje last van het geblaf van de hond van de buren. Nu is het niet zo dat wij hier zelf last van hebben, maar de kinderen werden daar telkens wakker van.
Dat hadden we terloops tegen de buurvrouw verteld, en die vond het heel erg, ze zei dat ze zich rot schaamde en dat ze er iets aan doen zou. Ook blafte de hond eigenlijk nooit als zij thuis was (dat klopte ook), maar miste hij haar altijd als ze moest werken.

Enfin, er veranderde eigenlijk niks. Toen kwamen we de buurvrouw tegen bij de Albert Heijn en ze vertelde dat ze zo'n schokbandje voor de hond gekocht had. Iedere keer als het hondje dan blaft krijgt het een klein schokje, waardoor het blaffen snel afgeleerd wordt. Wij zeiden dat er we de hond nog steeds hoorden blaffen.

Toen kwam ze twee dagen later (in tranen) vertellen dat ze de hond had laten inslapen (was al 12), want in het asiel vond ze zielig en ze kon hem nergens anders kwijt. Wij vonden dat wel zielig, maar waren eigenlijk ook wel blij, want dan waren we eindelijk van dat pauzeloze geblaf af.

Maar de volgende keer dat de buurvrouw weg was hoorde wij wéér geblaf! Nu snapten we er helemaal niks van. Zou het de geest van de hond zijn die wraak kwam nemen? Toch even op onderzoek gegaan, bleek het een hond twee huizen verderop te zijn!

Nu durven we niet meer te klagen, en de buurvrouw ook niet meer te vertellen wat er gebeurt is! Wat nu?