Depressief door de hormonen, deel 9

Davinia, wat fijn dat je psych meedenkt ook om de tijd te overbruggen!

Ik meld mij hier ook maar een keer.

Ik ben nu ongeveer 10 weken zwanger. En een week of 8 beroerd waarvan 6 echt ziek.
In 1e instantie kreeg ik niets van de HA later emesafane. Afgelopen ma mijn vriend de HAP laten bellen omdat ik bloed aan het spugen was. Toen primperan gekregen.
Omdat moment spuug ik nog steeds meerdere keren per dag en ben ik de hele dag heel er misselijk. Mijn gedachtes zijn op dit moment alles behalve positief.
Ik schaam mij er eigenlijk heel erg voor maar op dit moment denk ik meer van ik wil het niet. En ik moet nog zolang.
Daarbij word ik ook steeds onzekerder ik heb geen vaste baan en was mentaal nog niet voorbereid op de komst van een kindje. Het is zeker welkom maar ik voel wel de angst voor straks hoe moeten we alles betalen? zal ik wel een goede moeder zijn? Krijgt het iets mee van hoe ik mij voel?

Do moet ik weer naar de VK en dan wil ik het hier zeker over hebben.

Sorry dat ik zo egoïstisch dit forum kom binnen denderen maar wilde gewoon even mijn verhaal kwijt.

Davinia, dat afsluiten voor je gevoel komt ook door medicijnen. Dingen die daardoor anders hard aankomen, doen nu weinig. En wie weet is het bij mij voor eeuwig zo (ik ben aan het afbouwen, maar weet niet of ik ooit zonder kan), dan is dat zo. Liever zo, met minder emoties en dat ik het leven dan volhoud, dan zoals het was. Niet terug naar toen, dat nooit. Dan maar zo'n dunne sluier.

Prima toch, zo tijdens de meet. Een veilige plek, ik gok dat iedereen op de hoogte was van je depressie en je bent eerlijk geweest. Dat is goed.
Mijn emoties masker ik soms nog steeds en eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Er zijn nu eenmaal situaties waarin ik niet eerlijk kan zijn. Op mijn werk zijn de collega's waar ik wat meer contact mee heb op de hoogte. En een paar externe contacten, maar de 'klanten' niet. Dat zou mijn positie ook onderuit halen. Eventueel kan ik wel vertellen dat ik de ppd heb gehad, maar niet dat ik nu met het afbouwen zit en de twijfels daaruit. Dan zou ik mijn werk niet goed meer kunnen doen.

Die psycholoog klinkt goed. Fijn dat ze wat extra moeite voor je wil doen ook.

ferrari_rood. Gedeeltelijk zijn de gevoelens die je beschrijft heel normaal. Dat je zwanger bent en dan twijfel. Kan ik het wel? Hoe moet ik oooooit tegen de luierstank kunnen??? Hoe weet ik nu wat dat huilen betekent? Hebben we genoeg geld? Is het huis goed? En dan heb jij nog de onzekerheid van een vaste baan en dat je lichamelijk op aan het raken bent.
Verstandig om het bij de vk aan te kaarten. Juist omdat je meer risico's op een depressie is het heel goed dat o.a. zij je extra in de gaten houdt. Heb je een partner die extra op je let? En/of een goede vriendin? Dat je hen vraagt om heeeeel eerlijk tegen je te zijn als ze iets aan je merken?

quote:

Op zondag 28 november 2010 19:00 schreef ferrari_rood het volgende:
Ik meld mij hier ook maar een keer.

Ik ben nu ongeveer 10 weken zwanger. En een week of 8 beroerd waarvan 6 echt ziek.
In 1e instantie kreeg ik niets van de HA later emesafane. Afgelopen ma mijn vriend de HAP laten bellen omdat ik bloed aan het spugen was. Toen primperan gekregen.
Omdat moment spuug ik nog steeds meerdere keren per dag en ben ik de hele dag heel er misselijk. Mijn gedachtes zijn op dit moment alles behalve positief.
Ik schaam mij er eigenlijk heel erg voor maar op dit moment denk ik meer van ik wil het niet. En ik moet nog zolang.
Daarbij word ik ook steeds onzekerder ik heb geen vaste baan en was mentaal nog niet voorbereid op de komst van een kindje. Het is zeker welkom maar ik voel wel de angst voor straks hoe moeten we alles betalen? zal ik wel een goede moeder zijn? Krijgt het iets mee van hoe ik mij voel?

Do moet ik weer naar de VK en dan wil ik het hier zeker over hebben.

Sorry dat ik zo egoïstisch dit forum kom binnen denderen maar wilde gewoon even mijn verhaal kwijt.

Over die onzekerheden die je hebt heb ik wel wat tips voor je, hoor. Je kunt ook best terecht om samen eens een bakkie te doen als je weer eens in de buurt bent. Je weet waar mijn huis woont.

Dank je. Ik hou het in gedachten.
Voorlopig ben ik niet echt in de buurt. Werken en slapen nou ja in bed liggen. dat is het

quote:

Op zondag 28 november 2010 20:58 schreef ferrari_rood het volgende:
Dank je. Ik hou het in gedachten.
Voorlopig ben ik niet echt in de buurt. Werken en slapen nou ja in bed liggen. dat is het

Nou ja.... kijk maar. De uitnodiging staat. Ik deed het ooit alleen en met weinig geld en had toen een postnatale depressie. Knap klote, maar achteraf gezien heeft het goed uitgepakt en kind is nu bijna volwassen.

ferrari_rood, wat rot dat je je zo voelt! Geef bij je vk ook echt nog even aan dat het vele spugen niet is opgehouden. Die primeran is volgens mij alleen maar tegen de misselijkheid en doet weinig voor je slokdarm. Ergens ook wel logisch dat genieten er zo echt niet bij is.

F_R, ik heb je ergens anders al advies gegeven over je volgende VK bezoekje.
Mefke heeft gelijk. Primperan doet niks om je slokdarm te beschermen. Echt balen dat het voor jou niet werkt. Kersjes en ik hebben veel baat bij primperan (gehad).
Verder is alles wat je zegt zo herkenbaar. Ik kan alleen maar hopen dat voor jou de tijd na het eerste trimester wel fijn is.
Sterkte

Ten eerste, ik vind het altijd heel bijzonder als mensen hier reageren.
Het is een emotioneel beladen onderwerp, voor sommigen meer herkenbaar dan ze willen toegeven (zowel aan zichzelf als aan anderen). Tsja, en post dan maar eens iets...
Dat wilde ik ff zeggen. Dat ik het erg waardeer.
Ik reageer niet snel, maar dat is ook omdat ik hiervoor ff rustig de tijd wil nemen. En dat lukt niet altijd. Is dus geen desinteresse naar jullie reacties.

chaca, ik vind je sig ook zo mooi "emotioneel sta ik als een huis. alleen is het een bouwval."
wat vind je er zelf van dat het sterkzijn zo wisselt? ik had stiekem de hoop dat dat tzt wel weg zou gaan...

DF, het gaat idd vooruit. En het gaat (hopelijk) voorbij. Langzaam. Maar inmiddels heb ik geduld gekregen! Ik zit al zo lang thuis, die paar weken zullen het verschil niet meer maken.

YPPY, in principe is er ook niets mis met maskeren zoals jij het gebruikt. Dan doe je het bewust en is het een (positieve) keuze. Dan is het eigenlijk alleenmaar nuttig. Ben ik te optimistisch als ik hoop dat de sluier helemaal verdwijnt? Hopelijk niet. Onze situaties zijn natuurlijk niet vergelijkbaar wegens mijn bipolaire component, dus ik hoop ook op ander herstel.

F_R, ik hoop dat je je inmiddels fysiek beter voelt (spugen en slokdarm). Heb je eea met de vlos besproken? Hoe gaat het nu?

DML, hoe gaat het met jou?

Gister weer gesprek gehad met de bedrijfsarts, en telefonisch consult met psychiater. Ik zou dinsdag een afspraak hebben, maar door problemen met mn elleboog heb ik die afgezegd. De psychiater had voor de vervolgtherapie (bij een psycholoog) nog niet definitief iets gevonden, maar heeft me wel alvast op een wachtlijst gezet. Iedere week telt, nietwaar?
Gesprek met de bedrijfsarts was dus zeer nuttig. Had eigenlijk weinig te vertellen anders dan dat het langzaam vooruit gaat en we nog steeds wachten op het begin met de vervolgtherapie.
Over 7 wk weer afspraak met de bedrijfsarts. Dan kijken of de vervolgtherapie al begonnen is, en zo ja, wanneer we eens kunnen gaan denken aan herintegratie.
Krijg al de zenuwen bij de gedachte...
Hopelijk over 7 wk niet meer.

[ Bericht 13% gewijzigd door DaviniaHR op 02-12-2010 16:05:44 ]

Ik moet zeggen, het begint me een beetje de strot uit te hangen, dat hele depressie-gebeuren. Ben er wel klaar mee, eigenlijk. Alles gaat goed, tot er een (echte) belasting op me komt. Een paar weken slecht slapen (Aviva had dubbele oorontsteking, is alweer een week of 2 geleden), of een sociale gelegenheid, de belastbaarheid blijft superlaag.
Eergister een lunch gehad met veel mensen. Ging allemaal goed. Gister en vanochtend bijna weer een borstontsteking gehad (details verder niet belangrijk, die riedel kennen we nu wel), geeft ook stress. En weer geen rust omdat de kinderen in het weekend thuis zijn.
En dan is het weer vandaag… En gebeurt er weer niets. Ik vlucht weer in een chicklit-romannetje, en heb me misselijk gevroten aan M&M’s , en kan me wederom nergens toe zetten. Misschien ga ik maar het huis schoonmaken of zo. Of niet.

En dan die sneeuw en de kou. Ik verlies al het gevoel in mijn vingers bij het zien van die sneeuw. Het brengt zoveel herinneringen van vorig jaar terug. De doffe ellende van de laatste weken zwangerschap, waarbij ik eigenlijk de deur niet uitkon, omdat ik met goed fatsoen niet door de sneeuw kon lopen, door de bekkenklachten. En sowieso het feest dat zwangerschap heet. Aviva is dus bijna jarig. Er is alweer een jaar voorbij. Waarvan ik minstens 7 maanden ziek ben geweest. En nog steeds ben.

Hoe moet ik zo weer mijn leven oppakken? Iedere week krijg ik (de groep) mailtjes van de baas van onze afdeling, hoe goed de afdeling loopt en dat we zulke geweldige resultaten boeken. Hij supertrots, natuurlijk. Wat heb ik eraan bijgedragen? Niets. Zij gaan door, en ik sta stil. Tenminste op werkgebied.
Hoe moet ik nou proberen iets van een sociaal leven op te pakken als iedere sociale gelegenheid eindigt in een baggerdag? Of twee? Ik weet het allemaal even niet meer. Ik ga maar een wasje draaien of zo. Moet ook gebeuren.

Davinia,

Ik hoop zo voor je dat het snel de goede kant op gaat.. Al is het eerst maar wat meer weerbaarheid, wat minder baggerdagen.

December is ook een rotmaand, met slecht weer, virusjes, sociale verplichting etc. Over 2 weekjes is dat allemaal weer voorbij. Misschien dat je dan wat meer rust krijgt in je hoofd?

Is er geen manier om die werk-mailtjes niet te lezen? Dat je het alleen bekijkt als het jou uitkomt?

Och, lieve Davina. Het is zo'n strijd. Hoe krijg je jezelf weer op de rit. Dat is de vraag die dan in je hoofd blijft dwalen. Hoe moet ik dit nu toch doen? Daar is geen pasklaar antwoord op. En de vraag is en blijft, gaat het ooit nog goed komen? Eerlijk gezegd....als ik naar mezelf kijk, kan ik alleen maar zeggen: ja en nee. Het wordt niet meer zoals vroeger. Dit draag je mee. Het zorgt voor een bescherming. En soms is dat fijn, maar soms kun je je er ook flink aan ergeren. Dan hoor je jezelf roepen: ja, maar vroeger...toen...toen kon ik het wel!

Het hier schrijven is een manier van actief ermee bezig zijn. Het accepteren van de situatie. Dat is goed! En dit geldt ook voor de andere meiden. Door hier te schrijven en te delen, maak je het voor jezelf tastbaar. Iets waar je aan kunt werken. En uiteindelijk op een punt komt waarbij je tegen jezelf kunt zeggen: ok, dit ben ik. Misschien niet helemaal zoals ik was, maar wel iemand die ik weer in de spiegel kan aankijken en tegen kan zeggen: hoi, fijn om je te zien. We gaan vandaag weer wat doen!

Mijn sig....ja, dat ben ik. Dat is niet altijd zo geweest. Ik was voor de zwangerschap van Fleur (en het overlijden van mama) anders. Ik was niet zo emotioneel labiel. Maar nu ben ik dat wel. Ik kan het niets anders formuleren. De ene dag maak ik de goede deur open bij een gebeurtenis en zie ik weer wie ik was. Dan kan ik wel logisch denken en reageren, maar op het andere moment pak ik de verkeerde deur en stort alles in. Dan kan ik janken, schreeuwen onlogisch reageren en moet ik alle zeilen bij zetten om weer logisch te worden. Of dat ooit verandert? Misschien als ik de overgang heb gehad, want ik ben er van overtuigd dat het hormonaal is bij mij. Ik kan het in elk geval niet anders verklaren. En of ik het lastig vind...ja absoluut, maar omdat het zo wisselt, probeer ik ook de goede deur te zoeken. Het is alleen zo jammer dat er geen bordjes op staan: "flits-reactie" deze dus niet nemen!!!

Maar ik kijk nu na 7 jaar wel in de spiegel 's ochtends en zeg tegen mezelf: vandaag wordt een goede dag!

Dames, step by step. Echt, leg de lat niet te hoog.
_{Anders spring je er alleen maar tegenaan.}

En DF, ik ben het niet met je eens hoor, dat december een rotmaand is.
Mss als je niet lekker in je vel zit...

Ik bedoelde vooral dat je in december wat meer momenten hebt dat je van je padje geduwd kunt worden.. En dat gaat makkelijk als je niet zo in je vel zit inderdaad..

Ik gooi er gewoon nog een voor iedereen die hem nodig heeft..

DF, op zich zijn de werkmailtjes wel leuk. Blijf je een beetje op de hoogte. Voor de echte roddels heb je de secretaresse, uiteraard het feit dat ik niets heb bijgedragen aan het succes, dat steekt.

Chaca, dat ik na dit hele gebeuren niet meerdeElfde ben als voorheen, lijkt me niet meer dan logisch. Dit laat zeker (emotionele) littekens achter, en dat hoeft helemaal niet slecht te zijn. Gewoon anders.
Ik vond het vooral naar dat je op een gegeven moment gaat vertrouwen op bepaalde vooruitgang, en dat dat vertrouwen/hoop keer op keer de grond ingedrukt wordt. Word ik een beetje flauw en moedeloos van. Maar opgeven is nog steeds geen optie. Dus we baggeren/modderen maar door.

Wat je beschrijft over die deuren herken ik niet helemaal, maar dat klinkt ook zwaar/moeilijk. Zeker als je verwacht dat het nog een tijd gaat duren voor het voorbij is.

December is niet zo'n hele nare maand an sich. Alleen Sinterklaas en O&N. De kou is een ander verhaal... Maar in februari is het ook koud

Nu heb ik pijn aan m'n vingers van typen op een iPhone

nu weet ik dus waarom ik geen I-phone heb.

Dat aan modderen werd bij mij wel minder naar mate ik meer in gesprek was met de psycholoog. Zij wist mij inzicht in mezelf te geven waardoor ik de valkuilen beter kon zien. En ook meer en meer leerde te ontwijken. Tuurlijk val ik er soms nog in, maar ik merk ook dat ik dan eerder zie dat het een valkuil is en dan eerder iemand (mijn lief) kan vragen om een touwtje te gooien zodat ik er uit kan klimmen en het niet meer op eigen kracht hoef te proberen als ik al op de bodem zit.

Dat het bij mij nog wel even kan duren voordat ik uit die hormonale achtbaan ben, weet ik. Maar ik heb dan ook de stille hoop dat ik net als mijn moeder vervroegd de overgang in ga. Ik weet dat het risico's met zich meebrengt, maar die wil ik wel accepteren als ik daardoor sterker in mijn doen en laten wordt.

Het belangrijkste is toch wel dat ik geleerd heb, dat niemand perfect is en dat je dat ook niet van jezelf mag verlangen om te zijn. Ik probeer dan ook die spreekwoordelijke lat zoveel mogelijk op de grond te laten liggen.

Dikke en sterkte met O&N. Mijn minst favoriete feestdag. Ik heb het nooit wat gevonden en zal het waarschijnlijk ook nooit leuk gaan vinden ook. Dat nieuwe jaar komt vanzelf....dat hoef ik niet te vieren.

Ik heb veel gedacht over die laatste paragraaf en vind het ergens best triest of zo. Het is zeker correct, maar het gevoel erachter voelt verdrietig. Ik weet niet.

Zometeen wordt er een jaar afgesloten. Op zich is morgen niet heel anders dan vandaag, maar toch. het was toch het meest bizarre jaar uit mijn leven. Van enorme roze wolk naar en nog veel zwarter diep dal. En dan vind ik het moeilijk om in mijn gevoel over het afgelopen jaar ook die mooie eerse maanden te laten meetellen. Want als ik dat nietdoe, voel ik me schuldig naar Aviva...

Volgend jaar wordt iig heel anders. De vervolgtherapie gaat snel van start (kan zo snel omdat ik al in ht systeem stond. Heeft het toch z'n nut gehad ) en dan tijdens de echte therapie zal ik gaan beginnenmet de reïntegratie. Op dit moment word ik nog fysiek benauwd van de gedachte.
Veel over denken, dus. Dan verzwakt de respons vanzelf, heb ik gemerkt. Maar eng blijft het wel...

Naja, rest me om een ieder een zo gelukkig en volledig mogelijk nieuwjaar te wensen!

Davinia hopelijk wordt 2011 een topjaar voor je! _{Ik ga je morgen pm-en... Vakantie, maar retedruk met alles...}

Chaca, hoe was je Nieuwjaar?

Mij 2011 is tnt al best heftig. Te beginnen met Nieuwjaar. Alle emoties van het afgelopen jaar kwamen nog even dunnetjes terug. Dat is best veel voor een dag.

Ik denk dat mede vanwege het heftige Nieuwjaar mijn emotionele achtbaan rondom Aviva’s verjaardag wel meeviel. Daar zitten maar 6 dagen tussen, dus de ontlading was nog vers. Ook het herbeleven van de bevalling ging een beetje moeilijk, omdat het echt heftig deel maar een half uur heeft geduurd. Maar toen ze om 20:37u bij me lag te drinken (had het allemaal een beetje gerekt) had ik wel een emo-moment. Voornamelijk door het grote contrast met vorig jaar. Ze werd geboren en de donkergrijze waas verdween samen met de placenta (of eerder). Kind eruit, enter roze wolk. En nu? Nu is het nog steeds bagger. Om 20:30u net zo bagger als om 20:40u.
En dan kwam de vraag "Zal ik ooit weer zo gelukkig zijn als toen?" Waarschijnlijk niet. Is dat erg? Weet ik niet. Maar het blijft wel een moeilijke vraag om aan jezelf te (moeten) stellen.

Aviva's verjaardag was vrijdag. Het weekend 8 en 9 januari was ook erg druk. Lunch en kinderfeestje, en alls wat erbij hoort.
Na het weekend dacht ik een dagje rust te kunnen hebben. ’s Avonds werd ik al beroerd, en maandag heb ik de hele dag rillend van de koorts op de bank gelegen, dvd’s kijken. Fijn, overbelasten. Maar we gaan vooruit! Overdag bleef mijn stemming goed. Fysiek over de zeik ipv psychisch. Wat een vooruitgang.

Dinsdag was ook moeilijk. Privéredenen.

Woensdag had ik intake bij de vervolginstelling (psycholoog). Die begon met mijn dossier door te nemen, om het verhaal kloppend te krijgen. En dat begon dus met de intake van vorig jaar mei. Dat viel me erg zwaar. Ineens kwam het hele jaar me weer terug in die paar minuten. Het gevoel van begin mei, het wachten, de aanmelding bij de nieuwe instelling, de diagnose, de behandeling, de onzekerheden, alle gevoelens van die termijn. En toen begon ik te janken. En hield niet meer op. Was een beetje jammer. Vraagt hij "zie je jezelf weer aan het werk gaan?" ik zeg "nee, ik moet er niet aan denken!" "Waarom moet je er niet aan denken?" "ik ben 3 dagen druk bezig, en ik krijg direct 39oC koorts ervan. Wat denk je zelf?" "ik denk niet, ik schrijf het op!" LOL

Drie snotlappen later hadden we het verhaal weer compleet, en zou de meneer terugkoppelen met de psychiater (kennelijk verantwoordelijk voor intakes, weet het nog niet precies hoe het zit) en ik moest even wachten. Ik word na een paar minuten weer teruggeroepen, en die psychiater stelde nog een paar vragen. Ik weer janken. Tsja, als de sluizen open zijn, gaan ze niet zo snel meer dicht. "Goh, ik hoef maar *dit* te doen en u gaat al huilen." "jaahaahaaa*brul* " ahum. "Nou mevrouw, ik twijfel nu wel of de diagnose wel goed gesteld is en of de medicatie voldoende voor u werkt" Dus ik uitleggen dat ik een hele zware week had gehad, etc. "Ik heb toch het gevoel dat u meer depressieve klachten heeft dan u nu rapporteert" Zucht. Krijgen we dat weer. Heb ik dus even helemaal geen zin in. Daarna zegt ze "u oogt slank, bent u afgevallen?" Ja, 6 kg of zo "Waar zijn die kilo’s gebleven?" Weet ik veel! In de WC, denk ik. (heb ik letterlijk gezegd )
Maar ze vindt iig wel dat ik snel geholpen moet worden met de vervolgtherapie, ongeacht of ze de diagnose in twijfel trekt. Dat is dan wel weer fijn.

In mijn optiek is er een groot verschil tussen acute depressiviteit (somber, geen eetlust, slechte gedachtes, geen gevoel, enz.) en herstellen van de totale cognitieve, danwel emotionele verwoesting die dat heeft aangericht. Ach ja, die mevrouw gaat alleenmaar uit van wat ze ziet, en dat was een jankende Davinia, dus ik kan het haar niet kwalijk nemen, ik hoop alleenmaar dat ze inziet dat de intake op een enorm slecht moment was, en dat het eigenlijk best goed gaat.

* Mompelt iets over lattenbodems

Davina. Wat goed! Wat goed zul je misschien zeggen? Nou, uhm gewoon. Dat je het allemaal hebt doorstaan, dat je je emoties hebt kunnen tonen bij de psych. Dat je dit allemaal hebt opgeschreven en vooral en dat is wat ik tussen de regels lees dat je meer en meer in ziet dat het een ziekte is, dat het niet jouw schuld is dat je dit doormaakt. Dat je minder boos op jezelf bent. Of het zo is, weet ik natuurlijk niet zeker, maar zo lees ik het.

dat de intake misschien op het verkeerde moment is geweest omdat de waterlanders zo rijkelijk stroomde, kan zijn. Maar aan de andere kant zorgt het ook voor meer druk bij de artsen en een notitie dat je voorlopig niet werkt.

Succes de komende tijd in elk geval...

Mijn O&N zoals gewoonlijk..... op de bank wachten tot het 12 uur is. Dan - in dit geval met een slapende Maud - op mijn schoot vuurwerk kijken en daarna heerlijk slapen. Het is geen vervelende avond geweest. Ik denk ook dat het kwam omdat ik het als een gewone avond behandeld heb. Ik heb geen terugblikken gezien op tv enz. Dat scheelt voor mij al erg veel.

Ja, het boos op mezelf zijn heb ik maar opgegeven. Gaf niet echt een nuttige uitkomst.

Tsja, ik zal wel binnen 4 mnd moeten gaan beginnen met herintegreren, anders krijg je weer gezeik met UWV. Maar ja, nog 4 mnd volledig thuis is ook niet leuk meer. De therapie moet juist in 'het echte leven' toegepast worden, dus dat zal wel los lopen.

Over die notitie bij hun, ik vond het eerrder vervelend dat ik niet echt gehoord werd in mijn uitleg, en dat zij mij na 5 min. maar ff ging herdiagnostiseren. Maar wat ik al schreef, eerste indruk en zo. Ik moet weer die diagnostische vragenlijst invullen, dan blijkt eea vanzelf wel.

Fijn dat je O&N relatief goed was. Heb wel veel aan je gedacht.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 20:56 schreef DaviniaHR het volgende:
Ja, het boos op mezelf zijn heb ik maar opgegeven. Gaf niet echt een nuttige uitkomst.

mooi zo!

Tsja, ik zal wel binnen 4 mnd moeten gaan beginnen met herintegreren, anders krijg je weer gezeik met UWV. Maar ja, nog 4 mnd volledig thuis is ook niet leuk meer. De therapie moet juist in 'het echte leven' toegepast worden, dus dat zal wel los lopen.
dat zal vast wel gaan lukken, want reintegreren is niet meteen full-time

Over die notitie bij hun, ik vond het eerrder vervelend dat ik niet echt gehoord werd in mijn uitleg, en dat zij mij na 5 min. maar ff ging herdiagnostiseren. Maar wat ik al schreef, eerste indruk en zo. Ik moet weer die diagnostische vragenlijst invullen, dan blijkt eea vanzelf wel.
dat is dan wel fijn, dan kun je het in elk geval even relativeren voor ze

Fijn dat je O&N relatief goed was. Heb wel veel aan je gedacht.

davinia, je klinkt een beetje dwarsig
dat klinkt mij enkel goed in de oren

ik weet wederom niet goed hoe me uit te drukken. je beschrijft periodes van intens geluk en periodes van intens verdriet. dat is heel, heel heftig

en toch is het in mijn ervaring beter dan niks voelen. want als je je nooit ongelukkig voelt, hoe zou je dan moeten herkennen dat je je gelukkig voelt?