Emancipatie veroorzaakt moeder sterfte

quote:

http://extra.volkskrant.n(...)kind_baren_is_nuttig
De discussie over de bevallingscultuur verhult een groter probleem, namelijk dat de zwangere vrouw sinds de emancipatie slechts wordt gezien als een weinig productieve werknemer.

‘Er moet een omslag in de Nederlandse bevallingscultuur komen. De verloskunde in Nederland vertrouwt te veel op de natuur en is te afwachtend. Daardoor sterven er in de laatste weken van de zwangerschap onnodig baby’s in de baarmoeder’, aldus Gerard Visser, gynaecoloog en hoogleraar verloskunde.

Vissers staat in zijn kritische kanttekeningen niet alleen. Deze ontwikkeling werd tweede helft jaren negentig al zichtbaar. Vanaf 2003, toen een onderzoek in 25 EU-landen en Noorwegen duidelijk maakte dat ons land het slechtste scoorde op het gebied van perinatale sterfte, is dit voortdurend onderwerp van discussie geweest.


Al die terechte aandacht voor de bevallingscultuur verhult echter dat het hele traject van begeleiding en zorg voor zwangere vrouwen - vanaf het moment van conceptie tot en met de eerste maanden na de bevalling – zorgelijke hiaten vertoont. Niet alleen baby’s sterven onnodig in de laatste weken van de zwangerschap, ook de moedersterfte is sterk toegenomen. Oorzaak: ernstige zwangerschapsvergiftiging of het zogeheten HELLP-syndroom. Complicaties die in de meeste gevallen voorkomen had kunnen worden door een betere controle met eenvoudige diagnostiek: bloeddrukmeting en urineonderzoek.

Huisarts

Diagnostiek die in de jaren zeventig, toen mijn generatie haar kinderen kreeg, standaard werd uitgevoerd. In die dagen speelde de huisarts een centrale rol bij zwangerschapscontroles en bevallingen. Hij was intermediair tussen verloskundige en gynaecoloog. Als zwangere werd je aangemoedigd het wat rustiger aan te doen, niet zo moeilijk want de meeste vrouwen waren toen ze trouwden, gestopt met werken. Moeders konden bovendien rekenen op maatschappelijk respect, steun en bijval.
De huidige generatie jonge vrouwen heeft bij gezinsvorming veel minder houvast, medisch en maatschappelijk.

Na een positieve doehetzelfzwangerschapstest vernemen zij van de verloskundige – nu de eerst aangewezene voor de begeleiding van zwangerschap en bevalling – dat je als prille zwangere pas zo’n tien weken later voor een eerste controle wordt verwacht. In meest cruciale periode van de zwangerschap: de eerste drie maanden wanneer alles wordt aangelegd wat een embryo tot een foetus maakt, is er nauwelijks medische voorlichting over de schadelijke effecten van roken, drank- en medicijngebruik, over wat te doen en wat te laten. Het inzicht dat een zwangerschap dubbel kwetsbaar maakt, fysiek en emotioneel, krijgt geen maatschappelijk erkenning en ondersteuning meer.

Op de werkplek wordt van zwangere vrouwen verwacht dat ze hun zwangerschap negeren. Toch zouden ze vanaf hun tweede zwangerschapsmaand eigenlijk niet meer dan drie dagen mogen werken, is het standpunt van de Nederlandse Vereniging van Gynaecologen.
Zo blijven vrouwen gemankeerde mannen
De helft van de gynaecologen is tegenwoordig vrouw, zij hebben dikwijls zelf ook als aanstaande moeder ook, werkend in een stressbaan, de consequenties daarvan ervaren: een lager geboortegewicht van de baby, vroege bevallingen en huilbaby’s.

Verschillend

Onvoldoende controle, diagnostiek en behandeling tijdens zwangerschap en bevalling is vooral wijten aan organisatorische, financiële en culturele verschillen tussen de eerste- en de tweedelijnsverloskundige zorg. Verloskundigen hebben beperkte bevoegdheden, zijn een fervent voorstander van de natuurlijke bevalling, bij voorkeur thuis. Gynaecologen hebben aanzienlijk meer bevoegdheden en zijn een voorstander van een poliklinische bevalling. Hun te afwachtende houding bij de bevalling maakt deel uit van een lange, diepgewortelde traditie binnen de Nederlandse verloskunde.
Vijftig procent van de vrouwen die bij een eerste zwangerschap thuis wilden bevallen, belandt alsnog in het ziekenhuis.

Een traumatische ervaring, te meer omdat ziekenhuizen niet zijn ingericht voor de opvang van allerlei onverwachte, acute verloskundige problematiek. Vroeger wachtte je als vrouw na de bevalling een onbezorgde, feestelijke kraamperiode waarin de controle en begeleiding van moeder en kind centraal stond. Ook die periode vormt nu een zwakke schakel in de begeleiding. Te krappe kraamzorg is aan de orde van dag. Het aantal uren verzorging waar een kraamvrouw recht op heeft wordt in de praktijk dikwijls niet gehaald.

Gelijkheidsideologie

Vervolgens moeten Nederlandse moeders drie maanden later weer aan het werk. In tal van Europese landen zijn er wettelijke regelingen die werkende moeders toestaan geruime tijd thuis te blijven met de baby, doorbetaald en met behoud van baan. Niet in Nederland. Reden voor de VN-organisatie Unicef om ons land te bekritiseren met het de korte duur van het verlof, een van de kortste van Europa.


Moederschap wordt hier beschouwd als contraproductief voor het emancipatieproces, dat zich versmald heeft tot maar één doel: fulltime werken voor vrouwen. Die opvatting wortelt in een gelijkheidsideologie die de arbeidsparticipatie van de man, met de daarbij behorende arbeidsopvattingen als norm neemt. Op die manier blijven vrouwen altijd gemankeerde mannen.

Datgene waartoe mannen niet of minder goed in staat zijn, namelijk het spelen van een cruciale rol in de voortplanting door zwangerschap, bevalling, zorg en opvoeding van een kind in de eerste levensjaren, wordt beschouwd als handicap waaraan vrouwen bij uitstek lijden.

Het besef zou moeten overheersen dat vrouwen via het moederschap óók een onmisbare bijdrage leveren aan de toekomst van een land. Een bijdrage die alleen al daarom tot de beste mogelijke begeleiding van zwangerschap, bevalling en zorg voor moeder en kind zou moeten leiden.

Heleen Crul is auteur van het recent verschenen boek:Tussen de generaties, de nieuwe grootouders, uitgegeven door Atlas. Crul schreef in totaal acht boeken over levensloopfasen, gezinsvorming, kinderopvoeding, gezondheidszorg, emancipatie.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 16:04 schreef Papierversnipperaar het volgende:
Het blijft een mannenmaatschappij.

Als we nu eens gaan naar een mensenmaatschappij?