OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
En hebbie al een vraag?? Kan ik mijn stukje gaan typen, vriend ligt al de hele dag ziek te bed en Noortje is ook al onder de pannen.quote:Op dinsdag 9 november 2010 12:18 schreef Sorbootje het volgende:
Ik ga even over een vraag nadenken, maar een extra vraag van je secret mag natuurlijk altijd!
Of mag het stukje ook zonder vraag?
Ok, komt ie:
Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt?
Misschien een vage vraag, maar het moederschap heeft in mij zoveel veranderd...ik ben benieuwd hoe dat voor jou is!
Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt?
Misschien een vage vraag, maar het moederschap heeft in mij zoveel veranderd...ik ben benieuwd hoe dat voor jou is!
Nee hoor, daar kan ik wel wat mee.quote:
Ok, komt ie:
Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt?
Misschien een vage vraag, maar het moederschap heeft in mij zoveel veranderd...ik ben benieuwd hoe dat voor jou is!
Eeeeeen, tweeeeee, drie!
Nou daar gaat ie dan, over het algemeen ben ik wel een open boek, kan makkelijk over gevoelens praten en het kan me eigenlijk ook niet zo veel schelen dat mensen weten hoeveel ik verdien en wat er op de bankrekening staat.
Ik ben dus Conny, 31 jaar geleden geboren en getogen in het mooie Brabant, uitkijkend op de Efteling, waar ik honderden keren ben geweest want wij hadden vroeger een abonnement op de Efteling.
Ik heb echt een fantastische jeugd gehad, mijn ouders hebben een melkveehouderij, met veel dieren, ruimte en vrijheid. Ik ben de oudste uit een gezin van drie, ik heb een zusje en een broertje. We waren veel, heel veel buiten, hutten en vlotten bouwen, met een schepnet stekelbaarsjes vangen die ik in de vijver in mijn eigen tuin achter de varkensstal veel te snel liet voortplanten. Onbezorgd, alles mocht eigenlijk. Wij gingen niet op zomervakantie, dat ging niet met de boerderij en wat ik niet wist, dat miste ik niet.
Wel vond mijn vader, toendertijd nogal van de oude stempel, nu nog steeds wel eens, dat ik niet iedere zaterdag maar thuis aan het rommelen moest zijn maar dat ik maar aan het werk moest. En zo geschiedde. Waar iedereen nu denkt, wow wat jong, ging ik op mijn 7e bij de buurman werken, voor 2 gulden per uur. Dat heb ik 9 jaar volgehouden, bij de buurman en bij andere tuinders. Ik vond het fantastisch, hou van sociale contacten en leerde iedere zomer nieuwe mensen kennen en verdiende een centje bij.
Naast het buiten spelen en het werken was (juist was) ik een fanatiek sportster. Turnen, schaatsen, atletiek, wielrennen en dansen, eerst rock n roll en daarna stijldansen.
Als kind was het super thuis. Als puber ook, en ik was best wel een beetje verwend. Mijn ouders lieten me vrij en ik heb daar nooit misbruik van gemaakt. Als iets niet mocht deed ik het ook niet stiekem. Hierin hoop ik dat ik Noortje op dezelfde manier opvoed en zij hetzelfde als ik, en die vrijheid niet tegen me gaat gebruiken. Ik ging vanaf mijn 14e de kroeg in om te darten, ik mocht 1 sneeuwwitje en mijn vader kwam me halen, of ik ging naar DE discotheek en mijn ouders kwamen om 12 uur na hun dansles mij bij de kerk ophalen. Ik vond het prima, ik mocht tenminste weg. Vanaf mijn 16e kreeg ik een scooter en mocht ik het zelf uitzoeken. Heel vrij en ook met het idee dat ik niet in zeven sloten tegelijk zou lopen. Deed ik ook niet, maar ik was wel een type. Ik hield van Nirvana, Pearl Jam, Motorhead, NOFX en nog meer van dat soort muziek, ik had wel eens blauw haar, zwarte nagels en wijde kleding aan. Ik hield wel van een biertje en een jointje en ging wel eens stoned in de klas zitten.
Na de basisschool ging ik naar de HAVO, wat ik makkelijk kon, waar ik wel eens spijbelde en wel eens suf in de klas zat maar ook 1 van de lievelingetjes van de leraren was en toch altijd over ging en uiteindelijk met de hakken over de sloot binnen de vijf jaar mijn diploma haalde.
17 En heul bleu ging ik in 1996 studeren, in Den Bosch, echt 1 van de meest fantastische steden in Nederland, aan de Hoger Agrarische School. Want zo braaf als ik was, ik wilde graag binnenhuisarchitectuur doen, maar dat vonden mijn ouders niet zon goed idee. Dus ik ging voor mijn tweede keus, Agrarische Bedrijfskunde. Het eerste jaar was heel gaaf, bij de studentenvereniging, in allerlei commissies, vriendje (en met mijn middelbare schoolvriendje met toch een zeer kwade dronk ging het lekker uit), veel reizen want ik mocht niet op kamers. Dat, en de opkomst van de ziekte van mijn moeder, een chronische vermoeiheidssyndroom, heeft er wel voor gezorgd dat ik het eerste jaar niet haalde.
Balen, maar nieuwe ronde nieuwe kansen en ik vertrok, geheel tegen de zin van mijn ouders in, naar Delft. Om weer Agrarische Bedrijfskunde te studeren. Ook daar weer een zeer actief verenigingsleven, allerlei besturen, maar het leren studeren zorgde er voor dat ik met gemak, inclusief alle activiteiten, en het op kamers wonen, door de studie heen fietste. Vond het erg makkelijk eigenlijk. Had altijd al bedacht dat ik na mijn HBO toch nog de universiteit wilde doen. Bestuurskunde, want ik wel de Europese landbouwpolitiek in. Ik was nog niet begonnen aan de studie, toen de aanslagen van 11 september plaatsvonden. Op een of andere manier was ik snel genezen van de drang om iets in de politiek te doen en ging ik toch maar Bedrijfskunde studeren. Ook een erg makkelijke studie, vond ik, maar door omstandigheden heb ik hier toch wat langer over gedaan dan de bedoeling was.
Die omstandigheden kwamen aan licht toen rond mijn 18/19 de wijnvlek op mijn rug wat dikker werd. Om een heel langdradig verhaal kort te maken, van huisarts naar streekziekenhuis naar het Radboud in Nijmegen gestuurd om te onderzoeken wat het nou was. Na drie jaar onderzoeken bleek het een goedaardige (dus geen kanker) maar agressieve tumor te zijn. Mijn rug was inmiddels zo dik dat ik gekscherend wel eens Quasimodo werd genoemd. Ook in dat opzicht was ik vrij open, kon er goed over praten, en maakte me ook niet zo druk daarover, ze konden ook nog geen behandelmethode vinden dus de tijd ging voort. Helaas was de huid op de plek vrij dun en ik had wel eens last van een kleine slagaderlijke bloeding. Na de 5e of 6e bloeding was ik het zat, belde met het ziekenhuis dat er maar eens wat aan gedaan moest worden, en warempel, ze hadden pasgeleden een methode gevonden en konden me behandelen. 7 plaatselijke operaties en 2 plastische behandelingen later heb ik het 2 jaar geleden af kunnen sluiten. In 2006 ben ik officieel genezen verklaard en een maand later had ik een huis gekocht. Misschien dat sommigen zich mijn verbouwing nog wel kunnen herinneren in K&W.
Enniewee, na een aantal jaren studeren was natuurlijk mijn stufi afgelopen en had ik ook geen recht meer op een lening. Toen ben ik fulltime, naast een fulltime studie gaan werken. Ik had allerlei bijbaantjes gehad en was ook wel toe aan iets meer uitdaging. En zo begon ik als management assistent in de toerismebranche. Ambitieus als ik ben, ging ik daar 3.5 jaar later als zon beetje de plaatsvervangend directeur weg. Ik zat zoveel in het buitenland, vloog van Adam, naar Geneve, naar Salzburg, terug naar Geneve en weer naar Nederland, dat ik er wel klaar mee was. En toen, op het moment dat ik zelf terug kwam van de wintersport werd ik gebeld of ik niet wilde solliciteren bij het Ministerie van Landbouw als aanbesteder. Zo gezegd, zo gedaan en tijdens mijn eerste gesprek ben ik aangenomen. Na een interne opleiding, want nog steeds die ambitie, van anderhalf jaar ben ik nu werkzaam als regelingsmanager, waar ik er voor zorg dat boeren in Nederland subsidie krijgen, en mag ik mijn handtekening onder de beschikkingen, waaronder die van mijn vader (en dat is best gek), zetten. Ik wil wel wat anders gaan doen, ik vind het heel belangrijk mezelf te blijven ontwikkelen en ben weer op zoek naar een leuke interne baan als strategisch adviseur, nu nog te hoog gegrepen, maar dat kan ik wel bereiken. Kan niet bestaat niet was altijd mijn motto.
Dit is waar ik vandaan kom en wat ik zoal doe in het dagelijks leven. Ik zal de rest vrij kort proberen te houden want ik las dat er beperkingen in aantal tekens per post.
Hobbys, ik sport wel graag, tennis, squash en snowboarden. Moet natuurlijk hier even melden dat de papa van mijn fantastische dochter Noortje ook mijn tennisleraar is geweest. Lekker cliché.
Verder kook ik enorm graag en ben ik nog van alles aan het uitproberen. Helaas heb ik alleen in het weekend tijd echt tijd om uitgebreid te koken.
Een passie is wijn, proeven, erover lezen, inkopen in Frankrijk, en nog meer proeven. Er is zoveel over leren, er zijn alleen al meer dan 5.000 druiven waar men wijn van maakt.
Vanuit mijn studententijd heb ik een passie voor fotografie ontwikkeld, maar ook daar moet ik nu echt tijd voor maken.
[ Bericht 1% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:50:40 ]
Nou daar gaat ie dan, over het algemeen ben ik wel een open boek, kan makkelijk over gevoelens praten en het kan me eigenlijk ook niet zo veel schelen dat mensen weten hoeveel ik verdien en wat er op de bankrekening staat.
Ik ben dus Conny, 31 jaar geleden geboren en getogen in het mooie Brabant, uitkijkend op de Efteling, waar ik honderden keren ben geweest want wij hadden vroeger een abonnement op de Efteling.
Ik heb echt een fantastische jeugd gehad, mijn ouders hebben een melkveehouderij, met veel dieren, ruimte en vrijheid. Ik ben de oudste uit een gezin van drie, ik heb een zusje en een broertje. We waren veel, heel veel buiten, hutten en vlotten bouwen, met een schepnet stekelbaarsjes vangen die ik in de vijver in mijn eigen tuin achter de varkensstal veel te snel liet voortplanten. Onbezorgd, alles mocht eigenlijk. Wij gingen niet op zomervakantie, dat ging niet met de boerderij en wat ik niet wist, dat miste ik niet.
Wel vond mijn vader, toendertijd nogal van de oude stempel, nu nog steeds wel eens, dat ik niet iedere zaterdag maar thuis aan het rommelen moest zijn maar dat ik maar aan het werk moest. En zo geschiedde. Waar iedereen nu denkt, wow wat jong, ging ik op mijn 7e bij de buurman werken, voor 2 gulden per uur. Dat heb ik 9 jaar volgehouden, bij de buurman en bij andere tuinders. Ik vond het fantastisch, hou van sociale contacten en leerde iedere zomer nieuwe mensen kennen en verdiende een centje bij.
Naast het buiten spelen en het werken was (juist was) ik een fanatiek sportster. Turnen, schaatsen, atletiek, wielrennen en dansen, eerst rock n roll en daarna stijldansen.
Als kind was het super thuis. Als puber ook, en ik was best wel een beetje verwend. Mijn ouders lieten me vrij en ik heb daar nooit misbruik van gemaakt. Als iets niet mocht deed ik het ook niet stiekem. Hierin hoop ik dat ik Noortje op dezelfde manier opvoed en zij hetzelfde als ik, en die vrijheid niet tegen me gaat gebruiken. Ik ging vanaf mijn 14e de kroeg in om te darten, ik mocht 1 sneeuwwitje en mijn vader kwam me halen, of ik ging naar DE discotheek en mijn ouders kwamen om 12 uur na hun dansles mij bij de kerk ophalen. Ik vond het prima, ik mocht tenminste weg. Vanaf mijn 16e kreeg ik een scooter en mocht ik het zelf uitzoeken. Heel vrij en ook met het idee dat ik niet in zeven sloten tegelijk zou lopen. Deed ik ook niet, maar ik was wel een type. Ik hield van Nirvana, Pearl Jam, Motorhead, NOFX en nog meer van dat soort muziek, ik had wel eens blauw haar, zwarte nagels en wijde kleding aan. Ik hield wel van een biertje en een jointje en ging wel eens stoned in de klas zitten.
Na de basisschool ging ik naar de HAVO, wat ik makkelijk kon, waar ik wel eens spijbelde en wel eens suf in de klas zat maar ook 1 van de lievelingetjes van de leraren was en toch altijd over ging en uiteindelijk met de hakken over de sloot binnen de vijf jaar mijn diploma haalde.
17 En heul bleu ging ik in 1996 studeren, in Den Bosch, echt 1 van de meest fantastische steden in Nederland, aan de Hoger Agrarische School. Want zo braaf als ik was, ik wilde graag binnenhuisarchitectuur doen, maar dat vonden mijn ouders niet zon goed idee. Dus ik ging voor mijn tweede keus, Agrarische Bedrijfskunde. Het eerste jaar was heel gaaf, bij de studentenvereniging, in allerlei commissies, vriendje (en met mijn middelbare schoolvriendje met toch een zeer kwade dronk ging het lekker uit), veel reizen want ik mocht niet op kamers. Dat, en de opkomst van de ziekte van mijn moeder, een chronische vermoeiheidssyndroom, heeft er wel voor gezorgd dat ik het eerste jaar niet haalde.
Balen, maar nieuwe ronde nieuwe kansen en ik vertrok, geheel tegen de zin van mijn ouders in, naar Delft. Om weer Agrarische Bedrijfskunde te studeren. Ook daar weer een zeer actief verenigingsleven, allerlei besturen, maar het leren studeren zorgde er voor dat ik met gemak, inclusief alle activiteiten, en het op kamers wonen, door de studie heen fietste. Vond het erg makkelijk eigenlijk. Had altijd al bedacht dat ik na mijn HBO toch nog de universiteit wilde doen. Bestuurskunde, want ik wel de Europese landbouwpolitiek in. Ik was nog niet begonnen aan de studie, toen de aanslagen van 11 september plaatsvonden. Op een of andere manier was ik snel genezen van de drang om iets in de politiek te doen en ging ik toch maar Bedrijfskunde studeren. Ook een erg makkelijke studie, vond ik, maar door omstandigheden heb ik hier toch wat langer over gedaan dan de bedoeling was.
Die omstandigheden kwamen aan licht toen rond mijn 18/19 de wijnvlek op mijn rug wat dikker werd. Om een heel langdradig verhaal kort te maken, van huisarts naar streekziekenhuis naar het Radboud in Nijmegen gestuurd om te onderzoeken wat het nou was. Na drie jaar onderzoeken bleek het een goedaardige (dus geen kanker) maar agressieve tumor te zijn. Mijn rug was inmiddels zo dik dat ik gekscherend wel eens Quasimodo werd genoemd. Ook in dat opzicht was ik vrij open, kon er goed over praten, en maakte me ook niet zo druk daarover, ze konden ook nog geen behandelmethode vinden dus de tijd ging voort. Helaas was de huid op de plek vrij dun en ik had wel eens last van een kleine slagaderlijke bloeding. Na de 5e of 6e bloeding was ik het zat, belde met het ziekenhuis dat er maar eens wat aan gedaan moest worden, en warempel, ze hadden pasgeleden een methode gevonden en konden me behandelen. 7 plaatselijke operaties en 2 plastische behandelingen later heb ik het 2 jaar geleden af kunnen sluiten. In 2006 ben ik officieel genezen verklaard en een maand later had ik een huis gekocht. Misschien dat sommigen zich mijn verbouwing nog wel kunnen herinneren in K&W.
Enniewee, na een aantal jaren studeren was natuurlijk mijn stufi afgelopen en had ik ook geen recht meer op een lening. Toen ben ik fulltime, naast een fulltime studie gaan werken. Ik had allerlei bijbaantjes gehad en was ook wel toe aan iets meer uitdaging. En zo begon ik als management assistent in de toerismebranche. Ambitieus als ik ben, ging ik daar 3.5 jaar later als zon beetje de plaatsvervangend directeur weg. Ik zat zoveel in het buitenland, vloog van Adam, naar Geneve, naar Salzburg, terug naar Geneve en weer naar Nederland, dat ik er wel klaar mee was. En toen, op het moment dat ik zelf terug kwam van de wintersport werd ik gebeld of ik niet wilde solliciteren bij het Ministerie van Landbouw als aanbesteder. Zo gezegd, zo gedaan en tijdens mijn eerste gesprek ben ik aangenomen. Na een interne opleiding, want nog steeds die ambitie, van anderhalf jaar ben ik nu werkzaam als regelingsmanager, waar ik er voor zorg dat boeren in Nederland subsidie krijgen, en mag ik mijn handtekening onder de beschikkingen, waaronder die van mijn vader (en dat is best gek), zetten. Ik wil wel wat anders gaan doen, ik vind het heel belangrijk mezelf te blijven ontwikkelen en ben weer op zoek naar een leuke interne baan als strategisch adviseur, nu nog te hoog gegrepen, maar dat kan ik wel bereiken. Kan niet bestaat niet was altijd mijn motto.
Dit is waar ik vandaan kom en wat ik zoal doe in het dagelijks leven. Ik zal de rest vrij kort proberen te houden want ik las dat er beperkingen in aantal tekens per post.
Hobbys, ik sport wel graag, tennis, squash en snowboarden. Moet natuurlijk hier even melden dat de papa van mijn fantastische dochter Noortje ook mijn tennisleraar is geweest. Lekker cliché.
Verder kook ik enorm graag en ben ik nog van alles aan het uitproberen. Helaas heb ik alleen in het weekend tijd echt tijd om uitgebreid te koken.
Een passie is wijn, proeven, erover lezen, inkopen in Frankrijk, en nog meer proeven. Er is zoveel over leren, er zijn alleen al meer dan 5.000 druiven waar men wijn van maakt.
Vanuit mijn studententijd heb ik een passie voor fotografie ontwikkeld, maar ook daar moet ik nu echt tijd voor maken.
[ Bericht 1% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:50:40 ]
En nummer twee
Favoriet boek, ik heb er veel, ik ben aan het sparen voor een heuse bibliotheek en heb ook bijna alles wat er nu thuis staat gelezen. Ik hou van (opletten SS
) thrillers van Mo Hayder, David Baldacci, Tess Gerritsen en nog meer. Verder hou ik er van oud Engelse literatuur en van Nederlandse schrijvers als Giphart, Campert, Mulisch, Brusselmans en zo kan ik er nog wel een paar noemen.
Met films heb ik daadwerkelijk helemaal niets, ik heb er helemaal niets mee. Duurt me allemaal te lang, ik heb er geen geduld voor. Dat geldt trouwens ook voor series als Lost en Prison Break, ik wil gewoon weten hoe het afloopt.
Wel wil ik van de films die ik heb gezien twee favorieten benoemen, The Game, daar heb ik met open mond naar zitten kijken en (daar is ie weer Sorbootje) La vita e bella.
Op dit moment geniet ik te veel van mijn nachtrust (als ik die heb) om s nachts gewekt te worden voor eten of drinken maar als ik moet kiezen lust ik altijd wel een glaasje goede champagne of een vette chardonnay. Of in de winter wanneer het ook in de slaapkamer ijskoud is een kop erwtensoep.
De mooiste uitspraak ooit komt van mijn oppaskindje: papa en mama hebben een verrassing maar ik mag het pas vertellen als mama bij de dokter is geweest. Tja, weg verrassing haha.
Nu de vraag van Sorbootje:
Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt?
Veel, heel veel. Ik moet ineens volwassen zijn, en dat vind ik af en toe confronterend. Ik fiets met mijn eigen kind achterop, in dezelfde stad waar ik ook altijd als student fietste. Voor mijn gevoel ben ik nog steeds die student van 22 maar dat is niet zo. Voor die studenten van 22 ben ik een moeder. Een moeder, aaaarrrgggg, hoe eng eigenlijk. Ik ben de mama van Noortje, ik vind het nog steeds heel gek om te zeggen, of Noortje is mijn dochter. Ik heb nu een verantwoordelijkheid voor mijn meisje, terwijl ik voorheen vooral alleen de verantwoordelijkheid voor mezelf had. Daar waar ik altijd maar doorging (want kan niet bestaat niet ) moet ik nu soms stil blijven staan want mijn kleine meid heeft me nodig. Weg onbezorgdheid.
Wat ik nu pas begrijp, is hoe bezorgd mijn ouders zijn geweest in de periode dat ik zo ziek was terwijl ik er zelf echt heel relaxed in stond. Ik wilde ze niet ongerust maken en heb redelijk wat dingen voor ze verzwegen in die tijd. Het eerste jaar van de universiteit heb ik bijna alleen maar in bed doorgebracht omdat ik zon pijn had, terwijl ik voor de buitenwacht diegene was die nooit klaagde. Ik weet nu, nu ik zelf moeder ben, dat ik dit nooit meer zou doen.
Ehm, dit was het wel geloof ik, kan volgens mij nog paginas vollullen maar dat doe ik maar niet. Maar vragen staat altijd vrij!
Ik heb degene aan wie ik het stokje wil overdragen een pm gestuurd. Eerst maar eens kijken of ze wel wil.
[ Bericht 0% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:50:13 ]
Favoriet boek, ik heb er veel, ik ben aan het sparen voor een heuse bibliotheek en heb ook bijna alles wat er nu thuis staat gelezen. Ik hou van (opletten SS
) thrillers van Mo Hayder, David Baldacci, Tess Gerritsen en nog meer. Verder hou ik er van oud Engelse literatuur en van Nederlandse schrijvers als Giphart, Campert, Mulisch, Brusselmans en zo kan ik er nog wel een paar noemen.Met films heb ik daadwerkelijk helemaal niets, ik heb er helemaal niets mee. Duurt me allemaal te lang, ik heb er geen geduld voor. Dat geldt trouwens ook voor series als Lost en Prison Break, ik wil gewoon weten hoe het afloopt.
Wel wil ik van de films die ik heb gezien twee favorieten benoemen, The Game, daar heb ik met open mond naar zitten kijken en (daar is ie weer Sorbootje) La vita e bella.
Op dit moment geniet ik te veel van mijn nachtrust (als ik die heb) om s nachts gewekt te worden voor eten of drinken maar als ik moet kiezen lust ik altijd wel een glaasje goede champagne of een vette chardonnay. Of in de winter wanneer het ook in de slaapkamer ijskoud is een kop erwtensoep.
De mooiste uitspraak ooit komt van mijn oppaskindje: papa en mama hebben een verrassing maar ik mag het pas vertellen als mama bij de dokter is geweest. Tja, weg verrassing haha.
Nu de vraag van Sorbootje:
Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt?
Veel, heel veel. Ik moet ineens volwassen zijn, en dat vind ik af en toe confronterend. Ik fiets met mijn eigen kind achterop, in dezelfde stad waar ik ook altijd als student fietste. Voor mijn gevoel ben ik nog steeds die student van 22 maar dat is niet zo. Voor die studenten van 22 ben ik een moeder. Een moeder, aaaarrrgggg, hoe eng eigenlijk. Ik ben de mama van Noortje, ik vind het nog steeds heel gek om te zeggen, of Noortje is mijn dochter. Ik heb nu een verantwoordelijkheid voor mijn meisje, terwijl ik voorheen vooral alleen de verantwoordelijkheid voor mezelf had. Daar waar ik altijd maar doorging (want kan niet bestaat niet
) moet ik nu soms stil blijven staan want mijn kleine meid heeft me nodig. Weg onbezorgdheid.Wat ik nu pas begrijp, is hoe bezorgd mijn ouders zijn geweest in de periode dat ik zo ziek was terwijl ik er zelf echt heel relaxed in stond. Ik wilde ze niet ongerust maken en heb redelijk wat dingen voor ze verzwegen in die tijd. Het eerste jaar van de universiteit heb ik bijna alleen maar in bed doorgebracht omdat ik zon pijn had, terwijl ik voor de buitenwacht diegene was die nooit klaagde. Ik weet nu, nu ik zelf moeder ben, dat ik dit nooit meer zou doen.
Ehm, dit was het wel geloof ik, kan volgens mij nog paginas vollullen maar dat doe ik maar niet. Maar vragen staat altijd vrij!
Ik heb degene aan wie ik het stokje wil overdragen een pm gestuurd. Eerst maar eens kijken of ze wel wil.
[ Bericht 0% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:50:13 ]
Ik besef nu pas dat ik eigenlijk vrijwel niks van je wist, Becky! Wat mooi om over je fijne jeugd te lezen. Ik dacht dat het een en al feelgood zou worden, maar jij hebt ook met het een en ander te kampen gehad. Je verhaal werd verrassender naarmate ik door bleef lezen. Landbouw, wijn, ambitie, ik vind het geweldig!
Grappig trouwens ook om te zien wat je belicht hebt uit je leven. Zo komen je lief en je keuze voor het moederschap vrijwel niet aan bod!
Grappig trouwens ook om te zien wat je belicht hebt uit je leven. Zo komen je lief en je keuze voor het moederschap vrijwel niet aan bod!
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
becky mooi openhartig verhaal
en (op je ziekte met wijnvlek na) klinkt het allemaal heel gelukkig!
ben benieuwd wie je een pm hebt gestuurd en dank voor het delen
en (op je ziekte met wijnvlek na) klinkt het allemaal heel gelukkig!
ben benieuwd wie je een pm hebt gestuurd en dank voor het delen
claudia, die periodes van studeren (vond het zo leuk, ik zou zo weer een studie oppakken) en studeren en werken tegelijkertijd met daarin al die operaties waren de heftigste periodes uit mijn leven. Ik werkte 40 uur in de toerismebranche, fulltime studie, stond ook nog achter de bar bij een dansschool en had een vast oppasadres 2 dagen per week. Die periodes hebben een behoorlijke impact op mij als persoon gehad.
Mijn allerliefste ken ik eigenlijk pas 2,5 jaar, en Noortje is ook nog maar zo kort in mijn leven, hoewel zij wel echt alles voor me betekenen.
Misschien had ik van te voren moeten waarschuwen, ik heb niet een heel bijzonder verhaal. Maar wel een fijn verhaal denk ik.
[ Bericht 3% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:49:28 ]
Mijn allerliefste ken ik eigenlijk pas 2,5 jaar, en Noortje is ook nog maar zo kort in mijn leven, hoewel zij wel echt alles voor me betekenen.
Misschien had ik van te voren moeten waarschuwen, ik heb niet een heel bijzonder verhaal. Maar wel een fijn verhaal denk ik.
[ Bericht 3% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:49:28 ]
Ik vind het juist een heel bijzonder verhaal, becky! En het doet me deugd dat je zo gepassioneerd over je studie en werk schrijft. Dat wil zeggen, ik vind het herkenbaar. En je passies maken je juist interessant. Ik had al eens foto's gezien van het wijnproeven waar jullie Noortje mee naartoe namen en daar was ik al erg door geïntrigeerd!quote:
claudia, die periodes van studeren (vond het zo leuk, ik zou zo weer een studie oppakken) en studeren en werken tegelijkertijd met daarin al die operaties waren de heftigste periodes uit mijn leven. Ik werkte 40 uur in de toerismebranche, fulltime studie, stond ook nog achter de bar bij een dansschool en had een vast oppasadres 2 dagen per week. Die periodes hebben een behoorlijke impact op mij als persoon gehad.
Mijn allerliefste ken ik eigenlijk pas 2,5 jaar, en Noortje is ook nog maar zo kort in mijn leven, hoewel zij wel echt alles voor me betekenen.
Misschien had ik van te voren moeten waarschuwen, ik heb niet een heel bijzonder verhaal. Maar wel een fijn verhaal denk ik.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Thanx voor jullie lieve en leuke reacties!
Iedere keer als ik zelf die hele lap tekst doorneem kom ik weer (spel)fouten tegen. Hoe slecht
Ik ga een dutje doen. Oh nee, eerst een lief klein meisje een dikke papfles geven en hopen dat ze doorslaapt.
Iedere keer als ik zelf die hele lap tekst doorneem kom ik weer (spel)fouten tegen. Hoe slecht
Ik ga een dutje doen. Oh nee, eerst een lief klein meisje een dikke papfles geven en hopen dat ze doorslaapt.
wat een bijzonder openhartig verhaal.. en wat heb je een fijne jeugd gehad als ik dat zo lees..
Be happy with the little things in life
Ook al weer zo'n mooi verhaal...
wat zal mijn verhaal toch tegenvallen als ik ooit eens aan de beurt ben...
Dit vind ik een mooi stukje, heel herkenbaar. Mijn ouders hebben mij (en m'n broertje) vroeger ook heel vrij gelaten, en het kwam niet in me op om daar misbruik van te maken. Ik hoop ook dat ik Lars datzelfde mee kan geven...quote:Mijn ouders lieten me vrij en ik heb daar nooit misbruik van gemaakt. Als iets niet mocht deed ik het ook niet stiekem. Hierin hoop ik dat ik Noortje op dezelfde manier opvoed en zij hetzelfde als ik, en die vrijheid niet tegen me gaat gebruiken.
wat zal mijn verhaal toch tegenvallen als ik ooit eens aan de beurt ben...
Mama van Lars & Femke
Becky, wat een inspirerend verhaal. Grappig ook dat jij jezelf nog als die 22-jarige ziet, terwijl ik juist vind dat je erg volwassen overkomt. Je hebt je zaakjes goed op orde en lijkt me iemand die rationele en doordachte keuzes maakt. Je komt op mij iig over als een nuchter type, zonder dubbele bodem. 
Bedankt voor je pm, wat discreet! Ik neem het stokje graag over. Maar geef me even een paar dagen, ik moet morgen van 's ochtends vroeg tot zo'n 2300 uur werken, vrijdag ook en heb het weekend ook verplichtingen. Maar ik ga m'n best doen!
Bedankt voor je pm, wat discreet! Ik neem het stokje graag over. Maar geef me even een paar dagen, ik moet morgen van 's ochtends vroeg tot zo'n 2300 uur werken, vrijdag ook en heb het weekend ook verplichtingen. Maar ik ga m'n best doen!
Wauw Becky, stoer dat ambitieuze van je. Leuk om te lezen hoe je ervan geniet, het studeren en het beklimmen van de ladder. 
En wat heerlijk zoals je je jeugd beschrijft. Zal je ouders vast ook een hoop goed doen, zo'n feedback te krijgen.
Leuk! Ons Zeeuwse tutje krijgt het stokje! Ik ben benieuwd naar je verhaal, Ssserpente.
En wat heerlijk zoals je je jeugd beschrijft. Zal je ouders vast ook een hoop goed doen, zo'n feedback te krijgen.
Leuk! Ons Zeeuwse tutje krijgt het stokje!
Ik ben benieuwd naar je verhaal, Ssserpente.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Becky, wat heerlijk, z'n buitenjeugd.
En wat knap dat je steeds zo door wilt leren.
Ik ben zelf nl aan mijn vijfde studie bezig en ik 
er zo ongeveer op.
En wat knap dat je steeds zo door wilt leren.
Ik ben zelf nl aan mijn vijfde studie bezig en ik er zo ongeveer op.
Ik vind het juist een heel bijzonder verhaal Becky! Echt wauw, wat een hoop passies heb je, je klinkt alsof je midden in het leven staat en er helemaal voor gaat! Heerlijk En enorm knap vind ik het ook!
Sserpente ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal!
En enorm knap vind ik het ook!Sserpente ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal!
Leuk, ga ik nog even een goede vraag verzinnen!quote:
Becky, wat een inspirerend verhaal. Grappig ook dat jij jezelf nog als die 22-jarige ziet, terwijl ik juist vind dat je erg volwassen overkomt. Je hebt je zaakjes goed op orde en lijkt me iemand die rationele en doordachte keuzes maakt. Je komt op mij iig over als een nuchter type, zonder dubbele bodem.
Bedankt voor je pm, wat discreet! Ik neem het stokje graag over. Maar geef me even een paar dagen, ik moet morgen van 's ochtends vroeg tot zo'n 2300 uur werken, vrijdag ook en heb het weekend ook verplichtingen. Maar ik ga m'n best doen!
Becky, wat grappig, ik had ook altijd een abo op de efteling 
. Samen met 2 vriendinnen hebben we daar heel wat zomers door gebracht. (ik was 1 hele zomer verlieft op de jongen die in het carnaval festival werkte).
Leuke vraag ook van Sorbo!
. Samen met 2 vriendinnen hebben we daar heel wat zomers door gebracht. (ik was 1 hele zomer verlieft op de jongen die in het carnaval festival werkte).Leuke vraag ook van Sorbo!
Niet mieten! Door gieten!
Becky, mooi verhaal. Fijn, ook.
En ik kan een heleboel met je verhaal.
Is het erg als ik van je verlanglijstje afwijk? Ik zag iets leuks namelijk.
En ik kan een heleboel met je verhaal.
Is het erg als ik van je verlanglijstje afwijk? Ik zag iets leuks namelijk.
Kloon in de recycling
Ahum, heb het toch maar even snel geschreven. Het zat in mijn hoofd en moest eruit... Ik ga nu maar even naar buiten om uit te waaien. Ik hoop dat het een beetje begrijpelijk en niet te warrig is opgeschreven. Zoals ik halverwege ook al aangeef, kan ik me niet alles meer chronologisch herinneren. Ik heb m'n best gedaan, maar heb het in zo'n anderhalf uur opgeschreven, dus misschien dat sommige dingen niet helemaal duidelijk zijn. Kortom: succes met lezen!
Komt ie:
Mijn moeder wilde graag een groot gezin. Maar mijn oudere zus heeft haar geboorte niet overleefd en mijn jongste broertje of zusje heeft slechts een paar maanden in mijn moeders buik geleefd. In 1981 werd ik geboren. Mijn moeder was zo ontzettend blij dat ik leefde dat ze haar baan opzegde om volledig voor mij te kunnen zorgen. De eerste drie jaar van mijn leven woonden we in een dijkdorp onder de rook van Rotterdam. We hadden een klein huisje met kippen, konijnen, honden, katten en zelfs een geit. Ik herinner me deze periode als een eindeloos warme zomer, waarin ik op mijn klompjes tussen de kippen scharrelde. Ik had één lievelingskip, Sneeuwwitje, die nam ik onder mijn arm overal mee naar toe. Ik leefde in een heerlijk coconnetje. In mijn herinnering bestaat die tijd ook slechts uit mijn ouders, de beestjes en de buurvrouw. In die tijd had ik ook een hoop pleegbroers en -zussen, een stuk of tachtig in totaal, maar van hen kan ik me er slechts één herinneren: Danielle. Zij heeft dan ook een jaar of zes bij ons gewoond. Kinderen van mijn leeftijd kende ik nauwelijks. Mijn moeder heeft wel geprobeerd om me naar de kinderopvang te brengen, maar daar werden we beiden zo ongelukkig van, dat ze het snel heeft opgegeven om me weer lekker thuis te houden.
Wel kan ik me wel herinner is dat mijn ouders regelmatig ruzie hadden. Ik had dan zo’n medelijden met mijn vader als hij op de bank zat te huilen, dat ik naast hem ging zitten om hem te troosten.
Toen ik twee was, kreeg ik een hondje: Juni, een kruising tussen een poedel en een schnautzer. Juni en ik waren onafscheidelijk en ik denk dan ook nog elke dag aan haar. Juni is 17 jaar geworden en is dus zo goed als mijn hele jeugd bij me geweest.
Na een jaar of drie verhuisden we naar een dorpje in de Hoekse Waard. Ik ging hier naar de basisschool en had één beste vriendin: Sandra. Met Sandra speelde ik elke dag. Meer vriendinnetjes had ik niet, daar was ik te verlegen voor. Ook bij Sandra thuis vond ik het best eng. Ik durfde bijvoorbeeld niet bij haar ouders aan te bellen, maar stond vaak onder haar slaapkamerraam te roepen of ze buiten kwam spelen.
Toen ik acht jaar jas, besloten mijn ouders dat ze wegwilden uit de Randstad. We verhuisden naar een klein Christelijk dorpje in Zeeland, zo’n 20 kilometer van een stad vandaan. We woonden ook niet in het dorp zelf, maar er drie kilometer buiten, in een vakantiepark waar slechts enkele gezinnen permanent woorden. Ik vond het zo eng en voelde me zo niet thuis tussen die kinderen met dat gekke accent, dat ik na m’n eerste schooldag al huilend thuiskwam. Ik zou er nooit bijhoren, dat besefte ik direct. Het was dan ook een vrij bekrompen dorp dat niet van nieuwkomers hield. Dit, i.c.m. mijn verlegenheid en het feit dat we zover buitenaf woonden, zorgde er voor dat ik flink gepest werd. Ik moet toegeven dat ik ook vrij weinig kon hebben. Ik wist niet zo goed hoe ik me staande moest houden in een groep en voelde me vaak en snel aangevallen. Gelukkig had ik twee goede vriendinnen waarmee ik veel optrok. We waren elke dag met emmertjes en netjes aan het Veerse Meer te vinden om visjes en krabbetjes te vangen. Ik was dag en nacht buiten en had ook hier een fijne tijd.
Toen ik naar de middelbare school ging, hield het pesten helaas niet op. Ook hier lag het grotendeels aan mijn eigen houding, denk ik nu. Ik wilde overal en nergens bijhoren. Liep de ene dag op kistjes tussen de alternatievelingen en de volgende dag op Nikes tussen de gabbers. Mijn moeder begon in die tijd haar eigen zaak aan huis. Hiervoor werd er een porto cabin in de tuin gezet. Ze werkte dag en nacht en had nergens anders meer tijd voor. Mijn vader werkte nog steeds in ploegen in Rotterdam, dus ook hem zag ik weinig. Ik groeide ondertussen op tot een echte puber. Ik deed geen rare dingen en was altijd op tijd thuis, maar werd wel verbaal steeds sterker en opstandiger. Mijn vader kon daar moeilijk mee omgaan en voelde zich erg geïntimideerd door mij. Hiernaast ging hij steeds meer drinken, was hij psychisch niet in orde en ontwikkelde hij een ziekelijke obsessie voor mijn moeder. Mij kon hij niet meer uitstaan, luchten of velen. Regelmatig kregen we steeds heftigere ruzies die vaak met iets kleins en nietszeggends begonnen maar volledig escaleerden. Als hij de huiskamer inkwam waarin ik op een stoel zat, waren zijn eerste woorden: “Sodemieter jij eens van die stoel af.” Tijdens ruzie bespuugde hij me, sloeg me en maakte hij me uit voor smerige rat of pissebed, die het liefst onder zijn schoenzool zou willen vermorzelen. Hij zei regelmatig dat hij nog meer van zijn pleegkinderen hield dan van mij en dat ik enkel geboren was om het huwelijk tussen hem en mijn moeder kapot te maken.
Hoewel ik mezelf regelmatig in slaap huilde, ben ik altijd sterk gebleven en bleef ik tegen hem in opstand komen. Al betekende dit meestal dat de boel zodanig escaleerde dat ik in mijn nakie buiten geschopt werd terwijl mijn vader al mijn persoonlijke bezittingen op straat kieperde en er met zijn auto een aantal keer overheen reed. Hij trok hiervoor zelfs de lades uit mijn kasten. Op dagen dat ik alleen thuis was, trok hij alle stekkers uit de televisie en moest ik mijn dagen doorbrengen met het huishouden. De obsessie voor mijn moeder werd intussen alleen maar erger. Hij bouwde zelfs een installatie die dagelijks automatisch al haar telefoongesprekken opnam zodat hij deze kon terugluisteren zodra hij thuiskwam. Ik kan me deze periode helaas niet meer chronologisch voor de geest halen. Hij bestaat uit een brei van groezelige en wattige herinneringen aan een hoop ruzies, onmacht, onbegrip en nachtenlang gehuil.
Ik probeerde in die tijd een opleiding af te ronden. Mijn havodiploma haalde ik nipt en ik besloot om naar de Middelbare Hotelschool te gaan. Hiermee heb ik halverwege wegens te slechte resultaten moeten stoppen. Op een avond (ik was een jaar of 18/19, schat ik) liep een ruzie opnieuw zo uit de hand dat ik buiten stond te schreeuwen terwijl mijn vader mijn moeder een kapotgeslagen bierflesje onder haar keel hield. Ik belde huilend 112 en binnen een half uur was de politie aanwezig. Mijn vader was intussen vertrokken met zijn auto, dachten we. De politie kon weinig anders doen dan de situatie opmaken en weer vertrekken. Zodra ze echter hun hielen hadden gelicht, verscheen mijn vader opnieuw in huis. Die had zich de hele tijd verstopt in de schuur. Hij vetrok opnieuw, dit keer wel met de auto en de politie hield hem een alsnog aan. Zijn blaastest was echter prima, waarop ze hem doodleuk weer bij ons thuis afleverden.
Ik ben die avond bij een vriendin en haar moeder ingetrokken. Mijn moeder smeekte me zoals altijd om terug te komen. Zij was ook de reden dat ik nooit eerder weg durfde te gaan. Ze was en is een sterke vrouw, maar wilde koste wat kost het gezin bij elkaar houden. Toch neem ik het haar nog steeds wel eens kwalijk dat ze nooit in mijn bijzijn voor me op is gekomen. Hoewel dit het alleen maar erger had gemaakt.
Na weken en een kerst bij die vriendin, smeekte mijn moeder me opnieuw om terug naar huis te komen. Ze miste me en had de perfecte oplossing: ik zou in de porto cabin in de tuin gaan wonen. Die had een eigen slaapkamertje, een keukentje en een douche en zou zouden mijn vader en ik elkaar niet voor de voeten lopen. Omdat de situatie bij die vriendin ook niet ideaal was (haar moeder heeft borderline en is manisch depressief), besloot ik op mijn moeders aanbod in te gaan. Het werd een bizarre onderneming. Ik woonde in de tuin om 50 cm afstand van mijn ouderlijk huis, maar mocht van mijn vader geen stap binnenzetten. Als ik zelf geen brood in huis had en bij mijn ouders een boterham haalde, schopte mijn vader me terug de unit in. “Opkankeren mijn huis uit!”
Gelukkig leerde ik in die tijd Nils kennen. Hoewel ik niet direct verliefd op hem was, zag ik in hem wel alles wat ik zocht in een man. Na diverse afwijzingen van mijn kant, besloot ik het toch met hem te proberen. Het bleek de beste keuze uit mijn leven. Na een opnieuw mislukte studie Journalistiek, huurden Nils en ik een huisje in de stad en begon ik aan de opleiding HEAO Communicatie. Hoewel ik dolgelukkig was en mijn opleiding prima ging, heb ik het in deze periode erg moeilijk met mezelf gehad. En Nils met mij. Pas nu ik uit mijn thuissituatie was, begon ik het er emotioneel moeilijk mee te krijgen. Ik kreeg huilbuien en was ervan overtuigd dat Nils toch wel bij me weg zou gaan. Dus bleef de boel maar op de spits drijven. Hiernaast was ik ook niet in staat om een normale discussie of woordenwisselingen te hebben. Ik was immers gewend dat dit helemaal uit de hand liep en kon ook niet anders dan er zo mee omgaan. Na elke ruzietje stond ik dan ook huilend met mijn koffers bij de achterdeur, klaar om te vertrekken. Pas na een en paar jaar en een paar korte gesprekjes met een psycholoog, werd ik weer een beetje mezelf en begon ik te beseffen dat Nils echt van me hield en dat ie echt niet zomaar bij me weg zou gaan.
Het ging steeds beter tussen ons. Mijn moeder sprak ik regelmatig en mijn vader zelden. Over ‘vroeger’ spraken we niet meer. Mijn vader bleef mij de schuld geven van wat er gebeurd was, dus ik begon er liever niet meer over.
Op een avond belde mijn moeder me huilend op. Ze had de knoop doorgehakt en ging weg bij mijn vader. Nu ik het huis uit was, vond ook zij het onhoudbaar geworden. Hiernaast vertrouwde ze me toe dat mijn vader rond mijn tweede jaar maandenlang een seksuele relatie had gehad met een pleegkind (dat pleegkind was 17, mijn vader 24). Dit had ze hem nooit kunnen vergeven. Kortom, mijn moeder pakte haar spullen, zette de scheiding in gang en woonde een tijd lang in divers vakantiewoningen. Mijn vader ging kapot. Hij belde mij maandenlang dagelijks huilend en volledig over zijn toeren op. De strekking van zijn telefoontjes was steeds dezelfde: zijn leven was ten einde en hij ging zichzelf van kant maken. Intussen ging ook mijn moeders nieuwe relatie uit en ook zij huilde dagelijks bij mij uit. Ik kon hier slecht mee omgaan en heb dit aan hen beiden na veel schuldgevoelens en lang wikken en wegen aangegeven. Hierop belastten zij mij beiden gelukkig minder. Maar als ik mijn moeder belde, nam zij nog vaak snikkend de telefoon op. Ze was zo eenzaam in d’r kille vakantiewoningen en had totaal geen vrienden meer door de bizarre thuissituatie dat zij ook weinig zin meer om voor te leven had.
Ik studeerde in die tijd Communicatie, liep 36 uur per week stage en werkte zo’n 20 uur in een winkel en in de horeca. Nils en ik besloten om samen met vrienden lekker op vakantie naar Italië te gaan. Wat had ik me hierop verheugd! Weg van alle sores! We vertrokken ’s nachts met de auto en toen we de volgende avond aankwamen, belde ik mijn moeder om te zeggen dat we veilig waren gearriveerd. Ze klaagde over hoofdpijn, maar dat deed ze wel vaker, dus ik dook m’n bed in.
Een paar uur later belde mijn vader. Mijn moeder had een hersenbloeding gehad. Dit topic heb ik daar destijds over bijgehouden: Hersenbloeding. Mijn vader had een afspraak met haar en vond haar toevallig. Ze werd direct per ambulance naar het EMC in Rotterdam gebracht. Daar bleek dat de bloeding in het buitenste deel van de hersenen, aan de linkerkant tegen het hersenvlies aan te zitten. In het ziekenhuis was ze erg helder en was gelukkig geen sprake van uitval van spraak, geheugen of lichaamsfuncties.
Ik nam direct het vliegtuig terug naar huis. Omdat de artsen nog geen idee hadden van haar toestand en zij een erg sterke en zeer sportieve vrouw is, besloot Nils om in Italië te blijven. Ik hoopte een paar dagen later ook weer terug te komen.
Mijn moeder is in die tijd diverse malen geopereerd en heeft nog twee infarcten gehad. Het communicatiegedeelte in haar hersenen was volledig uitgevallen. Ze kon zich op geen enkele manier meer uiten en zat volledig gevangen in zichzelf. Ik durf oprecht te zeggen dat dit een van de ergste dingen is die een mens kan overkomen. De artsen schatten in dat haar spraak 50% zou worden zijn van wat ie ooit geweest was. Maar mijn moeder is een vechter! Ze heeft als een kind opnieuw leren praten en hoewel ze alsnog volledig is afgekeurd, heeft ze een jaar na d’r hersenbloeding zelf een pittige functie bij de Gemeente gehad. Helaas bleek ze zit fysiek toch niet meer aan te kunnen.
Mijn studie Communicatie had ik inmiddels met verve behaald, ik had een leuke baan als intercedent en in 2008 wilden Nils en ik graag een kindje. Ik stopte met de pil en was ongeveer een jaar later zwanger van Lente, dat verhaal kennen jullie inmiddels.
Lente is mijn alles. Ik wist niet dat ik instaat was om zoveel van iemand te houden. Ik geniet elke dag vreselijk van haar en blijf me verbazen over haar persoonlijkheidje. Ik hoop zo vreselijk dat ik het anders aan ga pakken dan mijn vader. Ik ben als de dood om trekjes van hem in mijzelf te ontdekken.
Mijn vader is op kraamvisite geweest, daarna heb ik heb niet meer gezien of gesproken. Enerzijds mis ik hem vreselijk, maar anderzijds weet ik dat er geen andere mogelijkheid is. Ik kan het hem nog steeds niet kwalijk nemen en blijf mezelf verwijten maken. Ik hou van hem en ik haat hem. Ik hoop maar dat ie gelukkig is.
Mijn moeder woont al een tijdje met d’r vriend in het Gooi. En ze is meest trotse en gelukkige oma ooit.
En ik ben ook gelukkig. Ik denk nog elke dag aan mijn vader en weet niet of ik hem ooit nog zal zien, maar ik weet nu hoe het ook kan en ik geniet elke dag opnieuw van ons gezinnetje.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 11-11-2010 06:56:18 ]
Komt ie:
Mijn moeder wilde graag een groot gezin. Maar mijn oudere zus heeft haar geboorte niet overleefd en mijn jongste broertje of zusje heeft slechts een paar maanden in mijn moeders buik geleefd. In 1981 werd ik geboren. Mijn moeder was zo ontzettend blij dat ik leefde dat ze haar baan opzegde om volledig voor mij te kunnen zorgen. De eerste drie jaar van mijn leven woonden we in een dijkdorp onder de rook van Rotterdam. We hadden een klein huisje met kippen, konijnen, honden, katten en zelfs een geit. Ik herinner me deze periode als een eindeloos warme zomer, waarin ik op mijn klompjes tussen de kippen scharrelde. Ik had één lievelingskip, Sneeuwwitje, die nam ik onder mijn arm overal mee naar toe. Ik leefde in een heerlijk coconnetje. In mijn herinnering bestaat die tijd ook slechts uit mijn ouders, de beestjes en de buurvrouw. In die tijd had ik ook een hoop pleegbroers en -zussen, een stuk of tachtig in totaal, maar van hen kan ik me er slechts één herinneren: Danielle. Zij heeft dan ook een jaar of zes bij ons gewoond. Kinderen van mijn leeftijd kende ik nauwelijks. Mijn moeder heeft wel geprobeerd om me naar de kinderopvang te brengen, maar daar werden we beiden zo ongelukkig van, dat ze het snel heeft opgegeven om me weer lekker thuis te houden.
Wel kan ik me wel herinner is dat mijn ouders regelmatig ruzie hadden. Ik had dan zo’n medelijden met mijn vader als hij op de bank zat te huilen, dat ik naast hem ging zitten om hem te troosten.
Toen ik twee was, kreeg ik een hondje: Juni, een kruising tussen een poedel en een schnautzer. Juni en ik waren onafscheidelijk en ik denk dan ook nog elke dag aan haar. Juni is 17 jaar geworden en is dus zo goed als mijn hele jeugd bij me geweest.
Na een jaar of drie verhuisden we naar een dorpje in de Hoekse Waard. Ik ging hier naar de basisschool en had één beste vriendin: Sandra. Met Sandra speelde ik elke dag. Meer vriendinnetjes had ik niet, daar was ik te verlegen voor. Ook bij Sandra thuis vond ik het best eng. Ik durfde bijvoorbeeld niet bij haar ouders aan te bellen, maar stond vaak onder haar slaapkamerraam te roepen of ze buiten kwam spelen.
Toen ik acht jaar jas, besloten mijn ouders dat ze wegwilden uit de Randstad. We verhuisden naar een klein Christelijk dorpje in Zeeland, zo’n 20 kilometer van een stad vandaan. We woonden ook niet in het dorp zelf, maar er drie kilometer buiten, in een vakantiepark waar slechts enkele gezinnen permanent woorden. Ik vond het zo eng en voelde me zo niet thuis tussen die kinderen met dat gekke accent, dat ik na m’n eerste schooldag al huilend thuiskwam. Ik zou er nooit bijhoren, dat besefte ik direct. Het was dan ook een vrij bekrompen dorp dat niet van nieuwkomers hield. Dit, i.c.m. mijn verlegenheid en het feit dat we zover buitenaf woonden, zorgde er voor dat ik flink gepest werd. Ik moet toegeven dat ik ook vrij weinig kon hebben. Ik wist niet zo goed hoe ik me staande moest houden in een groep en voelde me vaak en snel aangevallen. Gelukkig had ik twee goede vriendinnen waarmee ik veel optrok. We waren elke dag met emmertjes en netjes aan het Veerse Meer te vinden om visjes en krabbetjes te vangen. Ik was dag en nacht buiten en had ook hier een fijne tijd.
Toen ik naar de middelbare school ging, hield het pesten helaas niet op. Ook hier lag het grotendeels aan mijn eigen houding, denk ik nu. Ik wilde overal en nergens bijhoren. Liep de ene dag op kistjes tussen de alternatievelingen en de volgende dag op Nikes tussen de gabbers. Mijn moeder begon in die tijd haar eigen zaak aan huis. Hiervoor werd er een porto cabin in de tuin gezet. Ze werkte dag en nacht en had nergens anders meer tijd voor. Mijn vader werkte nog steeds in ploegen in Rotterdam, dus ook hem zag ik weinig. Ik groeide ondertussen op tot een echte puber. Ik deed geen rare dingen en was altijd op tijd thuis, maar werd wel verbaal steeds sterker en opstandiger. Mijn vader kon daar moeilijk mee omgaan en voelde zich erg geïntimideerd door mij. Hiernaast ging hij steeds meer drinken, was hij psychisch niet in orde en ontwikkelde hij een ziekelijke obsessie voor mijn moeder. Mij kon hij niet meer uitstaan, luchten of velen. Regelmatig kregen we steeds heftigere ruzies die vaak met iets kleins en nietszeggends begonnen maar volledig escaleerden. Als hij de huiskamer inkwam waarin ik op een stoel zat, waren zijn eerste woorden: “Sodemieter jij eens van die stoel af.” Tijdens ruzie bespuugde hij me, sloeg me en maakte hij me uit voor smerige rat of pissebed, die het liefst onder zijn schoenzool zou willen vermorzelen. Hij zei regelmatig dat hij nog meer van zijn pleegkinderen hield dan van mij en dat ik enkel geboren was om het huwelijk tussen hem en mijn moeder kapot te maken.
Hoewel ik mezelf regelmatig in slaap huilde, ben ik altijd sterk gebleven en bleef ik tegen hem in opstand komen. Al betekende dit meestal dat de boel zodanig escaleerde dat ik in mijn nakie buiten geschopt werd terwijl mijn vader al mijn persoonlijke bezittingen op straat kieperde en er met zijn auto een aantal keer overheen reed. Hij trok hiervoor zelfs de lades uit mijn kasten. Op dagen dat ik alleen thuis was, trok hij alle stekkers uit de televisie en moest ik mijn dagen doorbrengen met het huishouden. De obsessie voor mijn moeder werd intussen alleen maar erger. Hij bouwde zelfs een installatie die dagelijks automatisch al haar telefoongesprekken opnam zodat hij deze kon terugluisteren zodra hij thuiskwam. Ik kan me deze periode helaas niet meer chronologisch voor de geest halen. Hij bestaat uit een brei van groezelige en wattige herinneringen aan een hoop ruzies, onmacht, onbegrip en nachtenlang gehuil.
Ik probeerde in die tijd een opleiding af te ronden. Mijn havodiploma haalde ik nipt en ik besloot om naar de Middelbare Hotelschool te gaan. Hiermee heb ik halverwege wegens te slechte resultaten moeten stoppen. Op een avond (ik was een jaar of 18/19, schat ik) liep een ruzie opnieuw zo uit de hand dat ik buiten stond te schreeuwen terwijl mijn vader mijn moeder een kapotgeslagen bierflesje onder haar keel hield. Ik belde huilend 112 en binnen een half uur was de politie aanwezig. Mijn vader was intussen vertrokken met zijn auto, dachten we. De politie kon weinig anders doen dan de situatie opmaken en weer vertrekken. Zodra ze echter hun hielen hadden gelicht, verscheen mijn vader opnieuw in huis. Die had zich de hele tijd verstopt in de schuur. Hij vetrok opnieuw, dit keer wel met de auto en de politie hield hem een alsnog aan. Zijn blaastest was echter prima, waarop ze hem doodleuk weer bij ons thuis afleverden.
Ik ben die avond bij een vriendin en haar moeder ingetrokken. Mijn moeder smeekte me zoals altijd om terug te komen. Zij was ook de reden dat ik nooit eerder weg durfde te gaan. Ze was en is een sterke vrouw, maar wilde koste wat kost het gezin bij elkaar houden. Toch neem ik het haar nog steeds wel eens kwalijk dat ze nooit in mijn bijzijn voor me op is gekomen. Hoewel dit het alleen maar erger had gemaakt.
Na weken en een kerst bij die vriendin, smeekte mijn moeder me opnieuw om terug naar huis te komen. Ze miste me en had de perfecte oplossing: ik zou in de porto cabin in de tuin gaan wonen. Die had een eigen slaapkamertje, een keukentje en een douche en zou zouden mijn vader en ik elkaar niet voor de voeten lopen. Omdat de situatie bij die vriendin ook niet ideaal was (haar moeder heeft borderline en is manisch depressief), besloot ik op mijn moeders aanbod in te gaan. Het werd een bizarre onderneming. Ik woonde in de tuin om 50 cm afstand van mijn ouderlijk huis, maar mocht van mijn vader geen stap binnenzetten. Als ik zelf geen brood in huis had en bij mijn ouders een boterham haalde, schopte mijn vader me terug de unit in. “Opkankeren mijn huis uit!”
Gelukkig leerde ik in die tijd Nils kennen. Hoewel ik niet direct verliefd op hem was, zag ik in hem wel alles wat ik zocht in een man. Na diverse afwijzingen van mijn kant, besloot ik het toch met hem te proberen. Het bleek de beste keuze uit mijn leven. Na een opnieuw mislukte studie Journalistiek, huurden Nils en ik een huisje in de stad en begon ik aan de opleiding HEAO Communicatie. Hoewel ik dolgelukkig was en mijn opleiding prima ging, heb ik het in deze periode erg moeilijk met mezelf gehad. En Nils met mij. Pas nu ik uit mijn thuissituatie was, begon ik het er emotioneel moeilijk mee te krijgen. Ik kreeg huilbuien en was ervan overtuigd dat Nils toch wel bij me weg zou gaan. Dus bleef de boel maar op de spits drijven. Hiernaast was ik ook niet in staat om een normale discussie of woordenwisselingen te hebben. Ik was immers gewend dat dit helemaal uit de hand liep en kon ook niet anders dan er zo mee omgaan. Na elke ruzietje stond ik dan ook huilend met mijn koffers bij de achterdeur, klaar om te vertrekken. Pas na een en paar jaar en een paar korte gesprekjes met een psycholoog, werd ik weer een beetje mezelf en begon ik te beseffen dat Nils echt van me hield en dat ie echt niet zomaar bij me weg zou gaan.
Het ging steeds beter tussen ons. Mijn moeder sprak ik regelmatig en mijn vader zelden. Over ‘vroeger’ spraken we niet meer. Mijn vader bleef mij de schuld geven van wat er gebeurd was, dus ik begon er liever niet meer over.
Op een avond belde mijn moeder me huilend op. Ze had de knoop doorgehakt en ging weg bij mijn vader. Nu ik het huis uit was, vond ook zij het onhoudbaar geworden. Hiernaast vertrouwde ze me toe dat mijn vader rond mijn tweede jaar maandenlang een seksuele relatie had gehad met een pleegkind (dat pleegkind was 17, mijn vader 24). Dit had ze hem nooit kunnen vergeven. Kortom, mijn moeder pakte haar spullen, zette de scheiding in gang en woonde een tijd lang in divers vakantiewoningen. Mijn vader ging kapot. Hij belde mij maandenlang dagelijks huilend en volledig over zijn toeren op. De strekking van zijn telefoontjes was steeds dezelfde: zijn leven was ten einde en hij ging zichzelf van kant maken. Intussen ging ook mijn moeders nieuwe relatie uit en ook zij huilde dagelijks bij mij uit. Ik kon hier slecht mee omgaan en heb dit aan hen beiden na veel schuldgevoelens en lang wikken en wegen aangegeven. Hierop belastten zij mij beiden gelukkig minder. Maar als ik mijn moeder belde, nam zij nog vaak snikkend de telefoon op. Ze was zo eenzaam in d’r kille vakantiewoningen en had totaal geen vrienden meer door de bizarre thuissituatie dat zij ook weinig zin meer om voor te leven had.
Ik studeerde in die tijd Communicatie, liep 36 uur per week stage en werkte zo’n 20 uur in een winkel en in de horeca. Nils en ik besloten om samen met vrienden lekker op vakantie naar Italië te gaan. Wat had ik me hierop verheugd! Weg van alle sores! We vertrokken ’s nachts met de auto en toen we de volgende avond aankwamen, belde ik mijn moeder om te zeggen dat we veilig waren gearriveerd. Ze klaagde over hoofdpijn, maar dat deed ze wel vaker, dus ik dook m’n bed in.
Een paar uur later belde mijn vader. Mijn moeder had een hersenbloeding gehad. Dit topic heb ik daar destijds over bijgehouden: Hersenbloeding. Mijn vader had een afspraak met haar en vond haar toevallig. Ze werd direct per ambulance naar het EMC in Rotterdam gebracht. Daar bleek dat de bloeding in het buitenste deel van de hersenen, aan de linkerkant tegen het hersenvlies aan te zitten. In het ziekenhuis was ze erg helder en was gelukkig geen sprake van uitval van spraak, geheugen of lichaamsfuncties.
Ik nam direct het vliegtuig terug naar huis. Omdat de artsen nog geen idee hadden van haar toestand en zij een erg sterke en zeer sportieve vrouw is, besloot Nils om in Italië te blijven. Ik hoopte een paar dagen later ook weer terug te komen.
Mijn moeder is in die tijd diverse malen geopereerd en heeft nog twee infarcten gehad. Het communicatiegedeelte in haar hersenen was volledig uitgevallen. Ze kon zich op geen enkele manier meer uiten en zat volledig gevangen in zichzelf. Ik durf oprecht te zeggen dat dit een van de ergste dingen is die een mens kan overkomen. De artsen schatten in dat haar spraak 50% zou worden zijn van wat ie ooit geweest was. Maar mijn moeder is een vechter! Ze heeft als een kind opnieuw leren praten en hoewel ze alsnog volledig is afgekeurd, heeft ze een jaar na d’r hersenbloeding zelf een pittige functie bij de Gemeente gehad. Helaas bleek ze zit fysiek toch niet meer aan te kunnen.
Mijn studie Communicatie had ik inmiddels met verve behaald, ik had een leuke baan als intercedent en in 2008 wilden Nils en ik graag een kindje. Ik stopte met de pil en was ongeveer een jaar later zwanger van Lente, dat verhaal kennen jullie inmiddels.
Lente is mijn alles. Ik wist niet dat ik instaat was om zoveel van iemand te houden. Ik geniet elke dag vreselijk van haar en blijf me verbazen over haar persoonlijkheidje. Ik hoop zo vreselijk dat ik het anders aan ga pakken dan mijn vader. Ik ben als de dood om trekjes van hem in mijzelf te ontdekken.
Mijn vader is op kraamvisite geweest, daarna heb ik heb niet meer gezien of gesproken. Enerzijds mis ik hem vreselijk, maar anderzijds weet ik dat er geen andere mogelijkheid is. Ik kan het hem nog steeds niet kwalijk nemen en blijf mezelf verwijten maken. Ik hou van hem en ik haat hem. Ik hoop maar dat ie gelukkig is.
Mijn moeder woont al een tijdje met d’r vriend in het Gooi. En ze is meest trotse en gelukkige oma ooit.
En ik ben ook gelukkig. Ik denk nog elke dag aan mijn vader en weet niet of ik hem ooit nog zal zien, maar ik weet nu hoe het ook kan en ik geniet elke dag opnieuw van ons gezinnetje.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 11-11-2010 06:56:18 ]
Pff Ssserpente. Ik ben er echt even letterlijk stil van. Weet ook even niet wat ik moet zeggen. Wel diep respect dat je het zo kan op schrijven en ik snap ook waarom het in je hoofd zit en er uit moet.
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
