Het OUD Estafette Topic Deel 10

Wat een heerlijke laatste zin, de toekomst ligt zo open, heerlijk lijkt me dat. Ik hoop voor je dat je lekker je neus achterna kan gaan!

En wat blijft dit toch een bijzonder topic! Echt leuk al die kijkjes in iedereens leven!

Mooi en interessant verhaal Oeke!

Sow heej, oeke, wat een gaaf leven leiden jullie zeg! Ik moet eerlijk zeggen, petje af, want ik zou het echt niet kunnen.

Oeke wat ontzettend leuk om je verhaal te lezen, klinkt echt heerlijk!
Grappige is dat ik dacht dat je jonger was! Toen ik je laatst ontmoet had kon ik het niet helemaal inschatten maar dacht dat je rond mijn leeftijd zat
_{Hopelijk is het een complimetje}

Ik ben heel benieuwd wie het stokje over gaat nemen!

Wat een mooie verhalen weer!!!

Wat een bijzonder leven heb jij Oeke!

Ik ben ook benieuwd naar het volgende verhaal.

Wat een leuk stuk Oeke. Ik wilde je nog iets vragen: jij was tussen je 7e en 12e in Nederland. Volgens veel mensen die ik ken (ik heb zelf twee "Third Culture Kids" en we wonen niet in Nederland) is dat precies de periode waarin kinderen hun 'basis', hun wortels krijgen. Is dat uiteindelijk ook jouw ervaring, of blijft Afrika toch trekken?

wat een mooi verhaal, en zo vol met liefde.. Ik ben best wel jaloers hoor.. door je vader heb je veel van de wereld kunnen zien, en heb je ook veel culturen meegemaakt.. Waar ik wel benieuwd naar ben is, neem je dan die dingen die zo anders zijn dan hier in nederland dan ook over in je eigen leven en in de opvoeding van je zoontje??

quote:

Op zondag 18 oktober 2009 23:34 schreef oeke het volgende:


Poeh, het was eng.
* zweet van voorhoofd veegt.

Nergens voor nodig dus

Leuk en interessant om te lezen !

Leuk om te lezen Oeke!

Oeke wat heb jij een roerig leven, leuk om te lezen

Gaoxing, ik was al aan een antwoord begonnen maar dat werd weer enorm langdradig en dus even kort door de bocht: Met de plek waar ik in die periode woonde heb ik helemaal niets meer, behalve herinneringen, die niet mooier of lelijker zijn dan die aan de andere plekken waar ik gewoond heb.
Zoals ik altijd begrepen heb, hebben 'third culture' kinderen geen diepe wortels maar wel brede wortels. Dus weinig binding met het land/de grond waarop ze leven en wel een groot netwerk van bekenden. Maar dat is natuurlijk algemeen.
Bij mijzelf herken ik het gemakkelijk binden aan iemand/ergens als ook weer gemakkelijk loslaten. Weg is weg zeg maar. _{dat zeg ik nu makkelijker dan ik het vind trouwens}
Afrika heeft heel lang getrokken en trekt nog steeds. Ik voel grote behoefte mijn lief en kind mijn thuiscontinent te laten zien terwijl dat toch ook gewoon hier is. Hoezo tweeslachtig?
Nieuws over Afrika en in het bijzonder Rwanda lees ik altijd.

Nu word ik toch lang van stof.

De plek waar ik het langst gewoond heb (7 jaar) is trouwens Utrecht. De enige plek in Nl waar ik me meteen thuis voelde, zelfs toen ik er nog niet woonde. Toch raakte ik daar ook op uitgekeken en ben ik weg gegaan.

Droomvrouwtje: dat weet ik niet. Echt een moeilijke vraag. Ik heb natuurlijk gewoon een Nederlandse achtergrond, met sinterklaas en drop en stamppot. Maar ik maak graag couscous en houd van Afrikaanse muziek. Hier in huis is het vrij multiculti.

Ik denk nog even na over wie ik wil vragen, ik heb al een idee en ga morgen even polsen.

Oeke! Goed verhaal.

Interessant Oeke. Ben ook wel benieuwd naar de vraag die hierboven staat. Of eigenlijk komt het bij mij meer op de volgende vraag neer: voel je je wel ergens echt thuis?

Bij mijn lief en kind, bij mijn spulletjes en met mijn neus in een boek. Maar huizen kunnen zeer tijdelijk voor mij voelen.
En soms vind ik het heel jammer dat ik geen geboortegrond heb, zoals bv mijn vriend die zijn hele leven al in Amsterdam woont.

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 21:55 schreef oeke het volgende:
Nu word ik toch lang van stof.

Áls dat al zo zou zijn, vind ik het iig niet storend.
Tnx voor je bijzondere verhaal.

Incantrix heeft het stokje van me aangenomen!

Ik heb al een vraag in gedachten maar ik wil hem nog even goed formuleren. Komt eraan dus.

Bedankt trouwens voor alle lieve woorden.

Het is een erg mooi verhaal Oeke.

Ik vind het ook erg bijzonder, dat jij veel van de wereld hebt gezien enzo. Vond jij het niet soms storend om steeds weer ergens anders opnieuw te moeten beginnen?

Tinuviel, in mijn jeugdig enthousiasme dacht ik vaak dat het juist een uitkomst was, naar een nieuwe plek waar ik dan wel heel populair kon worden. Of heul veel vriendjes zou krijgen. Maar dat viel tegen, je komt toch steeds in een groep die al gevormd is.
Verder ga je gewoon mee met je ouders. Bv. toen ik bijna 12 was en weer verhuisde zat ik op Ritmisch Gym en we zouden een voorstelling doen op muziek van de Pink Panther met roze laarsjes en alles. Dat ik daar niet aan mee kon doen en dus ook geen roze laarsjes kreeg vond ik geloof ik erger dan dat ik mijn klas niet meer zou zien.

Anyway, Incantrix!

Mijn vraag: waar ik aan dacht was dat ik gelezen had dat je veel spullen tweedehands aanschaft vanuit een idealisme. Zo ook wasbare luiertjes.
Ik herken daar iets in en ik ben nieuwsgierig naar je redenen en motivatie.
Wil je dat bewustzijn ook graag meegeven aan je kind?

Da's een leuke vraag waar ik met plezier antwoord op ga geven, Oeke Ik ga morgen aan de schrijf, hopelijk krijg ik het in één dagje af.. Maar voor nu: welterusten

Ik wou even zeggen dat je heel erg happy klinkt Oeke! Zo met je gezinnetje, je aterliertje, het reizen etc. Lijkt me heerlijk om zo veel van de wereld te hebben gezien en aan van zo veel culturen te hebben mogen proeven. Leuk ook dat je in Amsterdam woont, ben benieuwd wel stadsdeel. Je vriend is in A'dam geboren en getogen. Ik ook maar ik zou het niet erg vinden om het in te ruilen voor een compleet andere stad of dorp.

Noot ná het schrijven van het hele verhaal: ik durf het eigenlijk niet te posten, niet eens vanwege de persoonlijke dingen die erin staan, maar vooral vanwege de lengte Sowwy.. _{En waar ik dan eigenlijk nog het bangst voor ben: dat niemand zal reageren en iedereen me zo laat staan met mijn verhaal}

************

Hoi Ik ben Incantrix, ook wel bekend als An of Annibal, ik ben 30 jaar oud en geboren en getogen in Den Haag. Ik heb nooit in een andere stad gewoond of gewerkt (geschoold stiekum wel trouwens, maar ok) en ik voel me sterk verbonden met 'mijn' stad. Ik ben opgegroeid in een gezin van 4 mensen: mama, papa, ik en mijn 5 jaar jongere broertje (W.). Mijn jeugd bracht ik door aan de rand van Den Haag en ik ben nog steeds erg verknocht aan dit stukje van de stad en woon er op dit moment dan ook niet al te ver vandaan. Als je niet van lange verhalen houdt is dit een mooi moment om te skippen naar mijn favoriete films ofzo, want hoewel ik het moeilijk vind om over mezelf te vertellen schrijf ik wel erg graag en daarbij ben ik nogal lang van stof

Ja, wie ben ik dan? Ik ben iemand niet meer zoekende is, maar wel lerende. Een lange tijd heb ik gezocht in mijn leven, naar bevestiging, naar troost, naar liefde. Een honger gevoed vanuit een diepgeworteld gevoel van minderwaardigheid dat ik het grootste deel van mijn dagen met me meezeulde. De deuren naar waar dit vandaan kwam hou ik liever gesloten, want deze dingen liggen achter me: de afgelopen jaren heb ik geleerd dat ik in al die dingen die ik zocht geen anderen nodig heb. Nu kan ik dit aan mezelf geven.

En op deze manier kan ik met een geweldig mooi en heel onpersoonlijk verhaal uren doorratelen over mezelf zonder ooit iets van mezelf bloot te geven. Maar wie bén ik nou? Dit stokje kun je voor mijn gevoel niet aannemen zonder eerlijk en openhartig te zijn; vertellen over wie je bent is vertellen over je verleden, want dit heeft je gevormd. Dat hierbij niet alle deuren naar het verleden geopend worden lijkt me daarbij wel acceptabel. Goed. Here goes.

Helaas is de diepste bodem, de fundering waarop 'ik' gebouwd ben, geen al te gezellige. Een vroege jeugd waarin ik leerde minderwaardig en ondergeschikt te zijn aan anderen, mezelf in dienst te stellen aan mijn 'meerderen' en niet te klagen. Dat is wie ik, in de basis, ben. Het is voor mij een tweede natuur om aan te voelen wat anderen willen en voelen en daaraan te voldoen voor zover ik maar kan. Hooggevoeligheid noemen ze dat ook wel eens. Ik zie het zelf niet zo, dit is simpelweg hoe ik altijd ben geweest.

Ik weet nog heel veel van toen ik héél klein was en daar ben ik extreem dankbaar voor. Zo kan ik me mijn opa nog herinneren, die overleed toen ik 3 jaar oud was. Tenminste, ik weet zijn benen nog (altijd strak in grijze of bruine pantalon met zo'n vouw erin gesteven) en zijn stem. Ik kan me herinneren dat mijn broertje kwam, mijn moeder stond in de keuken en riep mijn vader; er lag een plas water onder haar. Daarna kwam oma me halen. Toen was de baby er en ik en mijn vader gingen samen naar het ziekenhuis om te kijken. Zulke dingen. Na de komst van mijn broertje zit een periode die gesloten blijft en als ik het verhaal weer oppak ben ik 10 jaar oud. Mijn vader is loodgieter en is op zijn werk, als mijn moeder aan het eind van de middag een telefoontje krijgt van een collega van mijn vader. Hij is van een ladder gevallen en mijn moeder moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. Ik en W. gaan bij de buren eten en met hun zoontje spelen en moeder vertrekt. Mijn vader blijkt tijdens een klus met zijn ladder van een trap te zijn gevallen (in een portiek) en hij is daarbij zo rottig op zijn been terecht gekomen dat de artsen eigenlijk niet zo goed weten wat ze ermee moeten. De enkel is zo verbrijzeld dat er her en der botten uit zijn huid steken, zijn scheenbeen is gebroken, zijn dijbeen ook, op 3 plaatsen. Na veel gedoe wordt uiteindelijk besloten de reeds geplande amputatie uit te stellen en een experiment uit te voeren: eerst krijgt mijn vader tape en gips om het bot weer zijn been ín te dirigeren, daarna een constructie met schroeven en een soort van 'kunstbot' aan de buitenzijde van zijn been.

Een revalidatieproces van meer als een jaar volgt en uiteindelijk geschied een wonder: mijn vader loopt weer! Al deze tijd is het contact tussen hem en zijn werkgever goed gebleven en de dag breekt aan dat hij weer, voorzichtig, mag gaan werken. Echt volledig loodgieterswerk zal hij nooit meer kunnen doen: op ladders staan kan hij niet meer, op het dak werken is te gevaarlijk en door kruipruimtes kruipen is ook niet meer aan de orde. Aangepast werk moet hij dus hebben, voorbereiden voor de andere loodgieters op de werkplaats. Maar dan begint de ellende: ineens is de baas een héél stuk minder blij met hem en dan begint het: mijn vader wordt getreiterd. Eerst alleen door de baas, maar al snel denken bepaalde collega's een wit voetje bij de baas te kunnen halen door hieraan mee te gaan doen. Eén van die collega's is mijn vaders broer, en dat komt héél erg hard aan. Mijn vader kan echter niet zonder werk en blijft gaan, maar dat is niets dat de baas niet aankan: hij betaalt gewoon geen salaris meer uit. Oktober, november, december.. Met de kerst zitten mijn ouders volledig aan de grond, we eten vaak bij oma en oma koopt ook een kerstboom voor ons. Mijn oom verspreid ondertussen leugens onder de familie van mijn vader en zij laten mijn ouders vallen, terwijl mijn ouders leven op automatische piloot: ze staan in modus 'overleven'. Er is geen ruimte om ons, de kinderen, nog enige vorm van emotionele opvoeding danwel opvang te geven en ik zie dankzij eerder opgedane 'skills' precies waar ik het hardst nodig ben: ik vang mijn broertje op, luister naar hem, neem hem op sleeptouw met van alles en nogwat. Het werd een kerst om nooit te vergeten.. Ik heb mijn moeder nog nooit zó hard zien huilen als toen ze de 'cadeau'tjes' onder de kerstboom zag die mijn broertje en ik onhandig bij elkaar hadden gescharreld van het kleine beetje muntgeld uit onze spaarpotten en in hadden gepakt in alumiumfolie omdat cadeaupapier te duur was. En ik.. Ik kon nog kind zijn bij mijn oma, dus daar kwam ik graag. Met de hond spelen, yoghi drinken..

Op mijn middelbare school hadden mijn klasgenoten ondertussen wel ontdekt dat er iets niet klopte aan mij en mijn groeistuip precíes in deze periode kwam érg onhandig uit. Ik HAAT de uitdrukking 'hoog water op Scheveningen' want meer dan dit werd er door veel klasgenoten niet tegen me gezegd. Ik kon er niets mee, maar het deed oneindig veel zeer.

Mijn vader ging uiteindelijk weg bij zijn werkgever wegens een verstoorde werkrelatie en omdat hij lid was van de bond kregen we de mogelijkheid om een advocaat in te schakelen om de ex-baas van mijn vader aan te pakken omtrent de niet in acht genomen veiligheidsmaatregelen waardoor mijn vader heeft kunnen vallen. Na heel veel moeite vond hij een baan als conciërge op een school en vlak na mijn 14e verjaardag was dit gevecht over en de verzekering van de ex-baas moest een recordbedrag aan gederfde inkomsten en smartengeld betalen. Eind goed al goed.

Dus toen kreeg mijn oma kanker. Ze ging het ziekenhuis in en is er, op 2 weken 'vakantie' na, nooit meer uitgekomen. Een jaar deed ze erover om weg te kwijnen en te sterven, op het laatst kon ze niet meer praten, was ze van een forse vrouw verworden tot een hoopje vel met botten, 'at' ze via een infuus, haar operatiewonden heelden niet meer waardoor er telkens dood vlees weggesneden moest worden en ademen deed ze door een canule (een gaatje in haar keel) omdat haar verhemelte te vol kanker zat. En ik weet dat het niet logisch is, maar dít voelt nog steeds alsof ik werd gestraft voor iets: hierop toe moeten zien tot het over was is 15 jaar na dato nog steeds een verschrikkelijke kwelling.

Ondertussen begon te puberen en wilde ik niet langer dienstbaar zijn. Dus het begon te botsen, thuis. Heel erg te botsen zelfs, waardoor ik na een paar jaar moeilijkheden het hazenpad koos en een huis kocht met mijn toenmalige vriend (voor huurwoningen waren erg lange wachttijden en alleen een huis kopen was niet mogelijk met mijn salaris). Dat werd natuurlijk een grote deceptie: het voelde alsof ik een klein kind in huis had voor wie ik moest zorgen. Hij deed helemaal níks in huis en verwachtte bediend te worden, als mijn vader stond te klussen stond ik mijn vader te helpen en zat híj te playstationnen en dat soort dingen meer. Ik kon nergens meer heengaan, hij moest altijd mee en een mening had hij nooit, ik moest alles maar zelf uitzoeken. Ik hield 10 maanden vol en toen was ik er klaar mee: ik maakte het uit en hij pakte zijn biezen richting zijn ouders. Ik zou in het huis blijven wonen met onze (vanaf dat moment míjn) kleine katjes tot het verkocht zou zijn. Ik nam al snel een ander telefoonnummer en ontfutselde ex met enige moeite de huissleutel die hij nog had 'omdat het ook zijn huis was' (ex had nogal moeite met loslaten, zullen we maar zeggen ) en een wonderlijke tijd brak aan: ik had ineens een vrijheid zoals ik 'm nog nóóit had gekend! Niet meer voor anderen zorgen, niet meer doen wat anderen van me verwachtten, geen verplichtingen meer aan wie dan ook! Mijn vrienden namen me op sleeptouw en ookal had ik het niet zo breed vanwege dat nog onverkochte huis, ik had de tijd van mijn leven. Ik was vrij en dat gevoel was het mooiste dat ik ooit gekregen had. Nóóit meer en vent voor mij! Ik, mijn katten, mijn vrienden, en verder niks.

En als je niet zoekt, dan vind je. Via mijn vrienden kwam ik iemand tegen van wie mijn hart oversloeg. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Als hij tegen me praatte begon ik te tintelen en wist ik spontaan niet meer hoe ik ook al weer moest praten. Als een willekeurige vriend of vriendin een feestje gaf of wat mensen thuis uitnodigde begon ik steeds harder te hopen dat híj er ook zou zijn. Toen mijn beste vriendin op een dag aan me vroeg 'wat ik eigenlijk van P. vond, want hij had al een paar keer naar me gevraagd als ik er niet was' kneep mijn strot dicht en stamelde ik wat onsamenhangends, maar ondertussen was het gebeurd: ik was reddeloos verloren. We draaiden nog een tijdje verlegen om elkaar heen, maar uiteindelijk durfde ik (via MSN, dat dan weer wel) op te biechten hoe ik me voelde en na nog een héleboel verlegen heen-en-weer-ge-'hihiiiiii' gingen we samen even snel wat eten bij de Mac en naar de film. Bij de Mac bleek dat hij een waxinelichtje mee had genomen, dus we aten bij kaarslicht. Nouja, híj dan, want eten, dat was echt beyond me. Ik verzon ter plekke dat ik thuis stiekum al wat had gegeten omdat ik zo'n honger had (insert zoemer van fout antwoord hier, ik had al sinds we afspraken geen hap meer door mijn strot gekregen) en toen we bij de bios aankwamen bleken alle films die potentieel interessant waren al te zijn begonnen dus kochten we uiteindelijk twee kaartjes voor een film uit het genre dat we beiden niet te prúimen vinden: een romantische comedy (met Sandra Bullock en Hugh Grant for crying out loud!). Gelukkig vermaakten we ons prima door de (vele) foutjes in de beelden op te sporen en toen ik zo rond een uur of twee in de nacht naar huis ging hadden we verkering.

En we zijn een perfect match, altijd gebleven. We hadden een ruwe start samen, ik heb nog anderhalf jaar moeten vechten om het huis verkocht te krijgen (met beschuldigingen en bemoeizucht van ex en zijn familie op de achtergrond), hij raakte zijn baan kwijt en nog allemaal crap, maar dat konden we allemaal aan, samen. En een steviger fundering voor een relatie is er niet. Dus zijn we nog steeds samen en leren we nog steeds van elkaar. Hij prikkelt me om verder te komen, mezelf te ontwikkelen, door te blijven zoeken en niet stil te blijven staan. Mijn leergierige persoonlijkheid niet langer te onderdrukken omwille van anderen. Dankzij hem durfde ik in therapie te gaan om af te rekenen met de skeletten in mijn kast. Hij leerde me in mezelf te geloven, verving samen met mijn therapeut heel langzaam maar zeker mijn grote 'ik ben niet goed genoeg' door 'ik heb niemand nodig om van mij te houden, want dat kan ik zelf'. En nu, iets meer dan 6,5 jaar nadat wij samen naar een superstomme film gingen, ben ik in staat om mijn 'eisers' toe te laten in mijn leven voor zo ver ík dat wil en verder niet. Ik ben ik geworden, en ik mag er zijn. Mijn therapie sloot ik af met een tatoeage op mijn been die staat voor mij, mijn vrijheid, mijn leven. Ik ben niet meer afhankelijk van anderen voor troost, steun en liefde, ik regel het zelf wel. En voor het eerst in mijn leven ben ik perfect gelukkig.

Toen het huis verkocht raakte, op een maand na 2 jaar nadat het in de verkoop ging en anderhalf jaar nadat P. en ik verkering kregen, trok ik bij hem in en na iets meer als een jaar kochten we samen dit huis. Dicht bij het strand, waar mijn hart ligt. Op een rustige plek. Juli 2007 trouwden we. En nu, vandaag, ben ik 33 weken en 6 dagen zwanger van ons eerste kind en we kijken samen érg uit naar het begeleiden van dit kereltje naar de volwassenheid. Ook zijn grenzen zullen streng bewaakt zijn voor 'eisers' en ik weet één ding heel erg zeker: van dit kind zal onvoorwaardelijk gehouden worden..

Pfiew, nou, respect voor degenen die nog aan het lezen zijn Hopelijk zullen jullie dit verhaal niet opvatten als een klaagzang, maar als een succesverhaal, want ik ben behoorlijk trots op wat ik heb bereikt en op wie ik nu ben.

Kan ik jullie dan ook nog verblijden door het beantwoorden van de wat meer lichthartige vragen? Vást (oh, jolly! ):

Ik ben afgestudeerd schoonheidsspecialiste en visagiste en werk op een kantoor omdat die wereld lastig is voor mensen die wél een vast dienstverband ambiëren, maar niet in een schoonheidssalon maskertjes willen smeren de rest van hun leven. Ik doe er nog wel met regelmaat leuke dingetjes mee en het voordeel hiervan is, dat dat dan voelt alsof ik even 'buiten mag spelen'. Vanwege mijn creatieve vriendengroep komen er nog wel eens leuke opdrachten op mijn pad. Zo heb ik onlangs (mijn laatste opdracht voor de zwangerschaps-ischias te heftig werd om nog te kunnen staan) meegewerkt aan een film en heb ik o.a. de make-up gedaan voor de nieuwe wervingsposters van het haagse buddy-netwerk (die hangen nu overigens door heel Den Haag en ik ben er best trots op ). Een andere grote passie is het bezoeken van festivals en concerten, ik hou erg van fotograferen met mijn spiegelreflex, bak graag taarten bij gelegenheid, ben een Nintendo-fanboy (jóh!) en wordt heel blij en stuiterig van schattige beestjes (tot grote ergernis van mijn lief, die mijn tassen liever niet in het openbaar vasthoudt voor me).

Mijn favoriete boeken zijn LOTR (geen verdere introductie nodig lijkt me) en de boeken van Clive Barker en Jeff Noon. Op dit moment lees ik 'Een goede man slaat soms zijn vrouw' van Joris Luiendijk en ik probeer altijd wanhopig tearjerker-boeken te vermijden, want van huilen krijg ik hoofdpijn. Films zijn een passie van mij en lief samen, het Rotterdams Filmfestival slaan wij bijvoorbeeld nooit over. Mijn favo films zijn Donnie Darko (met stip op 1, wát een juweel.. En die muziek!), Starship Troopers (heerlijk sarcastische aanklacht tegen de hedendaagse maatschappij in Amerika), The Exorcist (de spiderwalk!!! I love de ónovertroffen gruwel daarvan ), The Transformers: The Movie (uit 1986 dus, de tekenfilm-film. Niet de Michael Bay-crap, ik ben een G1-obsessieveling en kan de hele film meepraten, lief wil 'm niet eens meer met me kijken) Pulp Fiction (de dead nigger storage sequence is zó briljant..) en Monty Python and the Holy Grail (onovertroffen absurditeit). Ik word trouwens ook heel blij van Aziatische horror met als toppers Ringu, a Tale of Two Sisters en Ichi the Killer Muziek is ook belangrijk voor mij, met name Punk, Metal en Ska. Mijn all-time favoriete cd's zijn Demanufacture van Fear Factory en City van Strapping Young lad.

Mij wakker maken voor welke vorm van voedsel dan ook heeft weinig zin, als ik wakker wordt buiten mijn bioritme om ben ik misselijk en kan ik niet eten. Als je me echter in wakende toestand treft kun je me normaalgesproken érg blij maken met chocolade en slagroom (los, gecombineerd, whatever), een broodje frikandel met mayo of een goed gegrilde halve kip.

En leuke uitspraken, tjonge.. Ik weet nog wel een heel oude, van, naar ik meen, een vriendje van mijn broertje van de kleuterschool:
moeder: "Piet, jij komt met mij mee, we gaan zo boodschappen doen."
Piet: "Mama, ik wil niet! Ik wil bij papa blijven!"
moeder: "Dat kan niet liefje, papa gaat zo even fietsen met de hond."
Piet: *grote ogen* "Heeft Fido dan een fíetsje??"

Eentje die ik recent tegenkwam welke niet funny-haha maar meer clever-funny is (maar misschien moet je daar lichtelijk chaotisch voor zijn) is van A.A. Milne: ""One of the advantages of being disorderly is that one is constantly making exciting discoveries."

En dan tot slot de vraag van Oeke. Wij zijn ons inderdaad erg bewust van de manier waarop wij omgaan met onze gebruiksvoorwerpen en proberen onszelf hier op een actieve manier mee bezig te houden. Dit proberen wij zéker op het vlak van het hergebruiken van voorwerpen en het gebruik van middelen die minder of niet schadelijk zijn (denk inderdaad aan het kopen van tweedehands spullen of het gebruik van wasnoten), maar ook op andere gebieden. Ik denk dat onze beweegredenen hiervoor liggen in het feit dat wij ons meer en meer storen aan de manier waarop deze maatschappij is ingericht en hoe blind en onnadenkend veel mensen volgen. Wij zijn allebei gezegend met een kritische blik en een flinke dosis eigenwijsheid waardoor het ons vrij makkelijk afgaat om ons eigen plan te trekken en ons buiten de meest gebaande paden te wagen. Wij willen onze zoon dit ábsoluut meegeven wanneer hij opgroeit: kijk je niet blind op wat je kant-en-klaar wordt voorgeschoteld, maar probeer zélf na te denken over hoe dingen in elkaar zitten en hoe jij hier mee om wil gaan. Ons idealisme staat ons dagelijks leven niet in de weg, maar wij willen er graag iets aan doen om bewust met onze wereld om te gaan en het voelt gewoon goed om ná te denken over wat je koopt, gebruikt en weggooit.

Waarom raken veel mensen in paniek als hun tv het begeeft of er een storing is in hun kabel-aansluiting? Waarom geloven wij fabrikanten van diervoeding zonder er een mili-seconde over na te denken wanneer ons gezegd wordt dat de inhoud van een blikje met een kat erop per definitie goed is voor de kat? Hoe kan het zijn dat je ¤ 600,= betaalt voor een nieuwe mobiele telefoon, die met nog geen twee jaar meestal alweer uit elkaar klettert van ellende? Waarom hoor je bij een speciale, drukbezochte koopavond mensen sarcastische opmerkingen maken over dat het dús wel meevalt met die economische crisis, terwijl ze zelf net zo hard meelopen in de stroom consumerende mensen? En mensen vinden óns raar?

Wij worden namelijk met regelmaat raar aangekeken om onze manier van met dingen omgaan en iets dat mij érg vaak opvalt is dat heel veel mensen bij voorbaat al héél hard beginnen te roepen dat iets niet kan, niet handig is, niet zal. Als wij het dan toch doen en het wérkt, dan komt de oprechte interesse vaak pas op gang. Dat vind ik erg tekenend voor hoe men over het algemeen met zaken omgaat en ik hoop echt dat ik mijn kind zal kunnen leren dat het niet zo hoeft te zijn.. Ik ga dus lekker aan de slag met mijn wasbare luiertjes, kijk als ik iets nodig heb eerst eens op Marktplaats, kijk practisch geen tv (lekker rustig ) en geef mijn katten geen brok of blik, maar rauw, vers vlees. Als mensen dat raar vinden is dat hun probleem, ik voel me er prima bij

Dan is het nu tijd voor mij om _{met mijn hart in mijn keel} op 'invoeren' te drukken en op zoek te gaan naar iemand die het stokje van mij over zou willen nemen. Ik moet er overigens nog even over nadenken (en ik raak telkens een beetje verloren in dit topic, er staan zó veel prachtige, ontroerende, leuke en geweldige verhalen van mensen dat ik me suflees hier, dus een voor al mijn voorgang(st)ers!), dus jullie horen nog van mij.

Ehm, dit was mijn spreekbeurt.

Wow Icantrix, mooi geschreven (en pakkend ook, want ik heb tot het einde doorgelezen )

Knap vind ik het hoe jullie zo goed je levensverhaal kunnen verwoorden en het hier durven neer te zetten!

Wat een mooie spreekbeurt Incantrix!
Je klinkt in elk geval erg gelukkig. Fijn dat alles een plekje gekregen heeft

dit is toch wel één van de mooiste verhalen die ik tot dusver gelezen heb.

Mooi verhaal Incantrix en je schrijft als een schrijfster...