Het OUD Estafette Topic deel 7

Leuk verhaal Davinia. Ik kon je niet zo goed, en nu iets beter. Onze kinderen schelen slechts 4 maanden. Erg spijtig dat je moeder al is overleden, wel mooi dat ze nog bij je huwelijk aanwezig kon zijn.
Mijn oma was Joods, mijn opa katholiek. Mijn vader is katholiek opgevoed en gedoopt. Ik weet dus heel weinig van het Joodse geloof af. Het is wel iets dat me interesseert. Stukje afkomst dat vragen opblijft roepen.

quote:

Op maandag 27 april 2009 07:51 schreef Stout het volgende:
Freecell ! Bijzonder dat jullie koster zijn ! Maar wat mooi Welke kerk als ik vragen mag (Ja, ik ben ook gek op God en Jezus, ik ga naar een PKN kerk maar ook wel naar een Evangelische gemeente (vooral vanwege het samen Praisen)

Davina : prachtig verhaal. Een Synagonaal huwelijk : je bent Joods ? (en zo ja heeft dat invloed op je leven ?)

Ja, en ja
ik leef traditioneel behoudend zoals dat netjes heet, dus wel koshere huishouding (geen varken en zo, gescheiden keuken, want je mag zuivel en vlees niet mengen, etc.) en ik vier de joodse feestdagen (tot enig ongenoegen van mijn baas die me dan dus steeds een paar dagen moet missen. na ieder feest vraagt hij hoelang het duurt tot de volgende, kan hij zich psychisch voorbereiden ), ik eet ook geen vlees buitenshuis (niet koshere restaurants en niet kosher etende vrienden dus), dus dan zeg ik op mijn werk maar dat ik vegetarisch eet, en als ze dan gaan doorvragen, of vragen naar je favoriete gerecht, ja, dan is dat toch gehaktballen met spinazie

verder merk je er niet zoveel van in het dagelijks leven.

trouwens, heb ff een addendum toegevoegd aan mijn stukje...

Leuke verhalen

Wat tof Davina!
Kan je niet gewoon tegen mensen zeggen dat je Kosher eet? Of krijg je dan ook weer allerlei vragen?

quote:

Op maandag 27 april 2009 11:15 schreef freecell het volgende:
Wat tof Davina!
Kan je niet gewoon tegen mensen zeggen dat je Kosher eet? Of krijg je dan ook weer allerlei vragen?

dat niet alleen, maar als ik zeg, ik eet geen vlees, geen schaal- en schelpdieren (vis), dan komen ze aanzetten met een heerlijk palingfilet, wat ook niet mag, of kip, want dat is dan toch gevogelte? Nee, gevogelte valt ook onder vlees... De lijst is zo lang, en je vergeet altijd wel iets te noemen, dat het veel makkelijker is om gewoon "vega" te roepen.

Vandaar!

Ik hoor ook vaak genoeg mensen die alleen halal vlees eten. Ik ben overigens zwaar allergisch voor varkensvlees en lamsvlees. Varkensvlees vind ik zo ie zo niet lekker alleen jammer van de broodjes shoarma en doner. Leuk dat je vader idd nu een hondje heeft terwijl hij dat vroeger niet wou.

Dat klinkt logisch inderdaad, je moet er ook wel aardig in thuis zijn om het allemaal te weten inderdaad

Lief van je Davinia om mij te vragen.

Inmiddels 28 jaar geleden geboren in Zuid-Limburg. Als tweede dochter van twee ontzettend lieve ouders.
Ouders die eerst een lieve rustige dochter kregen, en dan een dochter krijgen die veel huilt. Heel veel huilt.
Achteraf bleek dat ik veel pijn in mijn lijf had van de melk en daarom veel huilde. Later kon men daar nog kleurstoffen bij optellen.

De basisschool waar ik naar toe ging was een fijne school. Veel tijd voor creativiteit en knutselmidagen. Maar tot 14.25 uur naarschool, enorm schoolplein, en ontzettend leuke inzegeningen van de grote vakantie. Ik kan me nog een jaar herinneren waarbij men een trampoline, bok, dikke mat etc voor de uitgang had liggen om de vakantie in te springen.
Rond mijn 11e zijn we verhuisd naar een dorp in het heuvelland. Mooie omgeving, leuk huis, grote tuin, school daar was minder.

Uiteindelijk via vbo richting detailhandel in op het Grafisch Lyceum terecht gekomen. Een school waar je thuis kwam. Iedereen werd geaccepteerd voor wie hij of zij was. Heelijke tijd gehad op deze school. Daarna HBO Communication and MultimediaDesign gedaan. Tijdens mijn afstuderen richting Utrecht vertrokken. Gedoe om een relatie, dan maar het land in. Vluchtgedrag? ja. Maar ergens was t voor nodig. De boel de boel laten en opnieuw beginnen. Afgestudeerd, nog een jaar gewerkt bij mn afstudeerbedrijf. N jaartje bij KPN gezeten. Vandaar uit gesolliciteerd bij het NOB, en aangenomen. Iets wat me al trok tijdens mijn opleiding, die magische televisiewereld. En daar mocht ik gaan werken! Het was een luchtballon, die dan ook uiteindelijk geknapt is.

Tijdens mijn opleiding had ik ook fotografie, t trok me, t sleepte me mee, dat vond ik heerlijk. Tijdens een vakantie in Schotland, samen met de spiegelreflex van mn vader wist ik, hier wil ik meer mee doen. Van mn eerste salaris mn eerste spiegelreflex gekocht.

Wat doet fotografie met me?
Dat is een goede vraag, t neemt me mee, k kan me uiten ermee. k geniet ervan als anderen blij zijn met een van mijn foto's. Het is zo leuk om af en toe eens terug te bladeren in je foto's en te zien wat de vooruitgang is die je geboekt hebt.

Om terug te gaan na het werk bij de tv. Leuke collega's, leuk om mee te maken, t uitzendproces te leren kennen etc. Veel uren werken, vaak rare tijden. Maar hey, je werkt bij de tv!
Tot de laatste dag van februari vorig jaar. Slecht weer, olie op t wegdek, en voor je het weet sta je omgekeerd op de weg op 5 cm van een boom, midden in de nacht. Wat doe je dan? je belt je ouders, 200 km verderop uit hun bed, en t enige dat je weet te vertellen is: "pap, mn auto is kapot!"
Het zou me niets verbazen dat mijn ouders die nacht 10 jaar ouder geworden zijn.
Uiteindelijk na nagekeken te zijn door de ambu, politie door de takelwagen naar huis gebracht. Waarna ik de volgende morgen zo goed als niet uit mijn bed kon opstaan. Inmiddels waren mijn ouders op weg naar Utrecht, en ben ik nog naar de HAP geweest, Hersenschudding en wat spierpijn, moet met een week over zijn. Helaas, dat was niet zo. Enfin, wat later is toch een whiplash geconstateerd, en zit ik nog altijd ziek thuis. Wie had dat gedacht? Ik niet, k bleef niet eens met een verkoudheid thuis.
Uiteindelijk vanuit het ongeluk in een burnout/depressie gerold. Lichamelijk gaat het aardig goed met me nu. Hoewel ik er echt rekening mee moet houden als ik veel doe, dat ik later rust kan houden.
Waar ik nog altijd veel moeite mee heb zijn drukke ruimtes. Ik ga de confrontaties wel aan, maar t is een aanslag op mn energielevel. Proberen grenzen te verleggen, en doorgaan, niet bij de pakken neer gaan zitten. Gelukkig heb ik medicatie die mijn stemmingswisselingen wat rustig houd, zodat ik wel die confrontaties aan kan gaan.Waar ik wel ontzettend van baal is dat veel mensen me niet kunnen of willen begrijpen. Ja ik ga er een dag op uit om te fotograferen, maar lever daar wel enorm veel voor in, maar ik moet eruit, ik moet dingen kunnen doen. Soms denk ik wel eens, je kunt beter je been breken, dan ziet men het gips en word er niet zo snel geoordeeld.

Hobbies:
Fotograferen, lezen (langzaam komt het weer op gang), muziek maken, genieten van de zon.
Muziek:
veel verschillend, dat kan de ene dag van Enigma tot Ayreon gaan maar ook van Rowwen Heze tot Blof
Films:
Ik begin te kijken en val halverwege in slaap, niet echt aan mij besteed dus
Wakker maken snachts:
Doe maar niet, heb mijn rust veel te veel nodig


Dan de vraag van Davinia.
Wat voor meerwaarde heeft Fok! voor jou?
Veel, vooral in de tijd dat ik nu thuis zit. Het heeft me door de moeilijke tijden heen getrokken, ik heb er mensen door leren kennen die me accepteren voor wie ik ben, en voor wat ik kan. mensen die mijn werk waarderen, en die begrijpen dat er momenten zijn dat er niets/weinig kan. Fok! heeft veel tijd gehad de laatste tijd, in Fot lekker kletsen over fotografie, in Oud waar ik ervan genoot als ik jullie blij kon maken met leuke foto's. Het klinkt misschien raar, maar Fok! heeft me geholpen om niet knettergek te worden thuis, niet tegen de muren op te vliegen.

Hoe zie ik de toekomst, als spannend, ontzettend spannend. Thuis zitten is gewoon niet mijn ding, en ik krijg nu de kans geboden om vanuit mijn ziekteperiode meer te doen met mijn fotografie. Een stap die ik vanuit een baan niet zou durven zetten, maar ik heb niets te verliezen nu. Het is niet makkelijk, maar als ik kijk hoe de fotografie me door heeft laten gaan met het kunnen zijn. Inmiddels is het bedrijf opgestart, ingeschreven bij de kvk, de eerste 2 opdrachten achter de rug, 1 opdracht in de planning. Netwerken, netwerken en nog meer netwerken. Dat samen met de begeleiding die ik krijg zal hoop ik ervoor zorgen dat het bedrijf blijft draaien.

De vraag is nu nog waar wil je blijven. In Utrecht? Eindhoven? toch terug naar het Zuiden? Ik weet het niet, tuurlijk mis ik het zuiden. Het is daar zo ontzettend mooi, maar echt als je er woont zie je het niet meer. Ik weet wel, dat ik hoop snel iets te vinden waar ik meer ruimte heb, eventueel een fotostudio ooit voor mezelf te hebben. Maar dat is meer toekomstmuziek. Ik ben niet plaatsgebonden, het bedrijf ook niet, ik heb nu ook opdrachten gedaan in Limburg. Daar draai ik mn hand niet voor om, dan plan ik een periode erom heen om even bij mijn ouders te zijn voordat ik weer terug naar Utrecht kom.


Ik geef het stokje door aan Jojogirl
Ik las dat je je interesseert in het dragen met een doek. Heb je het idee dat je het fysieke contact van het dragen gemist hebt toen Finn klein was?

Ik loop een beetje achter met lezen.. Ben weer begonnen bij Amaranta, mijn oud buurtgenootje
_{Ik zag laatst iemand lopen met een klein meisje. Toen ik haar voorbij was dacht ik ineens: heej, dat leek Amaranta wel! Dus ik nog roepen: 'Ben jij M*?' Nee.. *oops*}

Herkenbaar hoe je denkt over het respect hebben voor je eigen lichaam, ik hoop dat ik dat mijn eigen kinderen ook bij mag brengen.
Op het volgende wilde ik wel even iets zeggen:

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 12:20 schreef amaranta het volgende:
Overigens vind ik het vrij pijnlijk dat mijn schoonvader en mijn broer nooit iets voor Eva zullen betekenen, zij zullen niets meer zijn dan de opa en de oma die ze alleen van foto’s en verhalen kent. En dat terwijl ze voor ons zo belangrijk zijn geweest.

Natuurlijk gaan deze mensen iets voor Eva betekenen! Mijn oma is overleden toen mijn moeder 17 was. Ik heb haar dus nooit gekend. Maar mijn moeder heeft veel over haar verteld. Dit vond ik als kind al geweldig en daardoor is mijn oma zeker heel veel voor me gaan betekenen!
Ook voor Eva zullen haar opa en oom heel belangrijk worden, zeker als jullie veel over hen vertellen.

Davinia, mooi om te lezen. En wat fijn dat je moeder nog bij je huwelijk aanwezig is geweest.

Goh Ynske, fijn om te lezen dat je lekker met fotografie bezig bent. Hopelijk komt het echt snel lekker van de grond.

Zo. Weer bijgelezen (wel jammer dat het stuk van Guus inmiddels alweer verwijderd is, heb helaas niet de kans gehad het te lezen).

(en ik ben het sterk eens met lcicle. Ook al kent Eva de mensen niet persoonlijk, door veel te vertellen zal het wel degelijk ook voor haar een betekenis gaan krijgen. Misschien nu nog niet, maar als ze wat groter is zeker wel

is guus'bijdrage weg? jammer inderdaad! ik lees vaak te vluchtig bij hier en dan denk ik 'later nog maar eens op m'n gemakje over doen'.

Davinia, interessant verhaal ook. dat beschermde in je eigen opvoeding, hoe ervaar je dat nu je zelf moeder bent. wil je Eli ook graag zo opvoeden of juist liever heel anders?

wat gaan de verhalen snel hier ineens!

Wauw, waarom ontdek ik dit topic nu pas? Wat een mooi geschreven verhalen! Ik ben waarschijnlijk nog wel een paar weken bezig om alles te lezen, maar ben erg onder de indruk van de verhalen die ik tot nu toe gelezen heb. Zelfs tot tranen geroerd een paar keer.

quote:

Op maandag 27 april 2009 13:43 schreef bixister het volgende:
is guus'bijdrage weg? jammer inderdaad! ik lees vaak te vluchtig bij hier en dan denk ik 'later nog maar eens op m'n gemakje over doen'.

Davinia, interessant verhaal ook. dat beschermde in je eigen opvoeding, hoe ervaar je dat nu je zelf moeder bent. wil je Eli ook graag zo opvoeden of juist liever heel anders?

wat gaan de verhalen snel hier ineens!

Ik wil het juist liever anders. Toen ik naar Delft ging, was het echt een cultuurshock voor me. De eerste keer dat ik echt contact kreeg met vnl. niet joodse mensen. Ik zou willen dat Eli al op eerdere leeftijd goed contact krijgt met niet joodse kinderen en mensen.
Als hij later op sport gaat, dan wordt het dus niet vanzelfsprekend de ene waar de halve school al op zit, als het even kan gaat hij dan naar eentje waarbij hij nieuwe vriendjes kan leren kennen.

Ynske, leuk verhaal!

Mag ik alvast even zeggen dat ik zeer vereerd ben en dat ik dit nog steeds een geweldige topicreeks vind. Ik kom er niet aan toe om ook nog te reageren op alles wat ik hier elke keer weer lees, maar ik vind het echt zo mooi wat hier gebeurd.

En mijn verhaal is onderweg, ik wil het morgen nog even controleren op foutjes en even wachten tot ik antwoord heb van degene aan wie ik wil doorgeven.

Tof zeg!
Je school klinkt geweldig Ynske! EN wat balen van de whiplash...

Davinia en Ynske, thanks voor de verhalen!

Het verhaal van Guus is in overleg weer teruggezet.
Het is niet de bedoeling dat we posts wissen, alleen bij vreselijke opmerkingen en foute plaatjes doen we dat eigenlijk

Guus je smilies zet ik er vanavond weer tussen, zit nu op kantoor en kan niet al te lang online

Helaas nog geen PM terug gehad, maar ik post mijn stukje maar vast (voordat ik niet meer durf). Verder wacht ik nog een dagje op antwoord en anders PM ik iemand anders voor het stokje.

Ik ben Jolanda, 30 jaar oud en geboren in Groenlo (Achterhoek), waar ik ook tot mijn 18e heb gewoond. Oppervlakkig bezien een prima jeugd gehad, maar gevoelens waren thuis nooit onderwerp van gesprek en echt scheutig met complimenten waren ze ook niet, wat mij uiteindelijk, mede door de combinatie met een introvert karakter, een gebrek aan zelfvertrouwen (zeker in sociale situaties) heeft opgeleverd. Hierdoor ging ik jarenlang door cycli van vriendengroepje opbouwen en dat dan toch weer afstoten als het ineens toch weer niet goed voelde (door mijn eigen onzekerheid) waarna ik weer in een heel zwart gat viel, eruit krabbelde en dan weer opnieuw begon. Maargoed, ondertussen basisschool doorlopen, VWO gedaan en daarna naar Leiden verhuisd om Biofarmaceutische Wetenschappen te gaan studeren, wat ik al sinds m'n 15e wilde. Een hele brede studie, over alles wat met de scheikundige/biologische kant van het maken van medicijnen te maken heeft. In Leiden leerde ik ook binnen een paar weken M. kennen, een studigenoot. We zaten vlak bij elkaar op weg naar naar het introweekend voor de nieuwe eerstejaars en al snel sprong er een vonk over en werd het wat. Eerst een studentenrelatie, waarvan we allebei geen idee hadden hoelang het zou duren, maar ondertussen zijn we 12.5 jaar verder en getrouwd met 2 kinders
Aan het eind van m'n studie heb ik nog 9 maanden in Engeland (Essex) stage gelopen bij een grote farmaceut, wat me een liefde voor Londen heeft opgeleverd, zo'n geweldige stad. Daarna/ondertussen was het contact met een (studie)vriendengroepje weer eens afgekapt en moest ik gaan afstuderen. Daar heb ik heel lang over gedaan, want ik zat weer eens in een zwart gat. Uiteindelijk net op tijd, precies binnen de 6 jaar, afgestudeerd en toen gaan solliciteren op AIO/wetenschappelijke promotie plekken, want dat was immers waar m'n studie toe opleidde. Dat werd dus niks, een gebrek aan zelfvertrouwen en zelfkennis helpen niet echt als je een baan zoekt en uiteindelijk kwam ik na veel geworstel tot de conclusie dat ik het gewoon niet zou kunnen en ben ik wat anders gaan zoeken, maar wel in het lab. Achteraf denk ik dat ik wel de goede keuze heb gemaakt, maar niet om de goede reden. Qua capaciteiten zou ik het wel aangekund hebben, maar zeker als je wat verder komt, komt wetenschap toch vooral neer op je resultaten goed kunnen opschrijven en nog belangrijker, goed kunnen verkopen aan de instanties die beurzen uitdelen. En aangezien schrijven en verkopen echt niet mijn ding zijn, ben ik blij dat ik wel nog steeds in een lab werk, maar dan gewoon lekker praktisch in de patiëntendiagnostiek. Via een kennis ben ik toendertijd binnengekomen bij mijn (eerste en nu al 6 jaar huidige) baan als laborante op een lab waar we vooral moleculaire diagnostiek doen op bloed en beenmerg van leukemie-patiënten.
Ondertussen gingen M. en ik ook nog samenwonen (2002, verhuisd op de dag dat Wim-Lex en Maxima trouwden ) en enige jaren later kwam er een kinderwens om de hoek kijken. Weer wat later was het echt zover en was Finn in aantocht. M. en ik waren nooit zo van het trouwen, maar toen ik zwanger was, vond M. het ineens wel belangrijk en toen heb ik natuurlijk geen nee gezegd. Uiteindelijk dus met 7 maandenbuik getrouwd
En toen... was daar Finn. En jeetje wat was een kind krijgen/hebben oneindig veel mooier, geweldiger, moeilijker, nou ja alles meer dan dat ik van tevoren gedacht had. Gelukkig wende het praktische deel al snel. Alleen dat emotionele deel, dat was moeilijker. Ik werd keihard geconfronteerd met al m'n emoties en met hoe slecht ik eigenlijk met emoties kan omgaan. En hoe moest ik in hemelsnaam een kind opvoeden tot een emotioneel gezond, stabiel mens als ik niet eens de moed had mezelf aan te pakken. Jarenlang had ik gedacht (of gedaan) dat al die negatieve gedachten over mezelf niet zo uitzonderlijk waren, maar nu kon ik er niet meer omheen. Zeker niet na wat posts in OUD (depressief door de hormonen-topic) waarbij iemand soortgelijke gedachten had en iedereen geschrokken en geschokt reageerde. Toen viel bij mij wel het kwartje en ben ik hulp gaan zoeken. Ik had geen post-natale depressie (periodes met dit soort gedachten/gevoelens/problemen met sociale interactie had ik immers al jaren), maar "gewoon" ontzettend verwrongen en slecht zelfbeeld. Gelukkig was de acceptatie van het probleem al een groot deel van de oplossing en hebben een paar maanden contact met een psycholoog me erg geholpen. Ik ben nog steeds niet helemaal waar ik wezen wil, maar weet nu al wel veel beter wie ik ben, wat ik allemaal wel en wat ik niet ben en wat ik belangrijk vind. En achteraf gezien is het net op tijd geweest dat ik hulp heb gezocht. Ik weet nl. echt niet hoe ik er anders nu aan toe was geweest...
Want we wisten altijd al dat we niet maar één kind wilden en eind 2007 was het zover, ik was weer zwanger. Probleemloze zwangerschap, al bleek zwanger zijn met al 1 rondlopende peuter weer heel andere koek te zijn dan zwanger zijn van je eerste kindje.
En toen werd het 15 september 2008, de meest bizarre dag uit m'n leven (en ik denk dat ie dat wel altijd zal blijven ook). 's Ochtends was ik nog een zorgeloze bijna uitgerekende moeder van 1 uk, die zich alleen afvroeg wanneer ze nou voor het laatst een schop in d'r buik had gevoeld. 's Avonds laat lag ik op een ziekenhuisbed op een neoIC en keek ik met M. naar ons meisje, Isis, dat in een couveuse lag temidden van tig slangetjes en dingetjes. Ze was gereanimeerd, had waarschijnlijk zuurstoftekort gehad, ze hadden ons verteld dat ze Downsyndroom vermoedden en het drong allemaal niet tot me door. Het was gewoon teveel om te bevatten en het heeft ook wel even gekost voor alles weer op een rijtje kwam.
En nu zijn we ruim 7 maanden verder en hebben we een mooi gezin met een heerlijke super-energieke peuterpuber en een mooi klein gezond meiske met Down Finn vindt Isis lief, is af en toe wat jaloers, maar vooral een apetrotse broer.
En nee, makkelijk is het niet altijd en we gaan nog veel moeten overwinnen met en voor Isis, maar ik wéét gewoon diep van binnen dat het wel goed komt en dat we onze weg wel vinden, waar die ook heen leidt.

En tot zover de zware teksten en overpeinzingen want ondertussen heb ik ook nog gewoon zo m'n voorkeuren qua hobbies, muziek etc.

Wat hobbies betreft zoek ik het vooral in sporten. In m'n jeugd was ik totaal niet sportief. Alle sporten waar ik op school mee in aanraking kwam, waren dingen die ik echt niet kon en niet leuk vond. Als tiener wel op jazz-ballet gezeten en tijdens m'n studie veel aerobics gedaan. In Engeland heb ik rugby gespeeld, maar dat was niet te doen toen ik terugkwam in Nederland. Daarom toen voor softball gekozen (M. honkbalde al jaren en jaren) en dat doe ik nu nog steeds, dit jaar bij de recreanten (wegens te weinig tijd voor trainen én competitie spelen). Verder ben ik 2 jaar geleden begonnen met hardlopen. Eerst vooral omdat ik het niet kon uitstaan dat ik dat niet kon en ik ooit een keer de Singelloop wilde lopen en nu gewoon omdat ik het lekker vind.
Verder doe ik aan geocachen, een soort schatzoeken met GPS ontvanger. Creatieve dingen (kettingen maken, breien) vind ik ook leuk, maar daar kom ik de laatste jaren niet aan toe.
Lezen is al sinds m'n jeugd een hobby. Als kind en puber lag ik vaak tot 's nachts nog in bed te lezen. Schrijvers als Thea Beckman, Jan Terlouw en Evert Hartman waren toen favoriet en m'n favoriete boek is nog steeds Hasse Simonsdochter. Ook de serie over Thule vind ik nog steeds geweldig. Momenteel lees ik weinig (wederom tijdgebrek) en blijft het bij chicklit en voor de zoveelste keer Harry Potter.
Qua muziek ben ik een alleseter, er is maar weinig dat ik echt niks vind (alleen opera en smartlap-Nederlandstalig vind ik echt verschikkelijk), maar m'n hart ligt toch wel bij de rock/alto dingen en singersongwriters. Wat willekeurige namen waar ik erg blij van wordt: David Gray, Rammstein, The Kaiser Chiefs, Kate Nash.
Aan films kom ik de laatste jaren ook niet echt meer toe, maar ook hier een vrij brede smaak. Zolang het maar geen horror is (boeit me echt niet) of thrillers (heb soms teveel fantasie die dan met me op de loop gaat en dan slaap ik niet meer) of hele melige komedies vind ik eigenlijk alles wel best. Een paar favorieten: The Sound of Music, Memento, The Shawshank Redemption & Top Gun.
Me 's nachts wakker maken is erg moeilijk (zowat onmogelijk), maar met spareribs heb je kans dat ik niet boos word als het je lukt. Ook met een salade met rauwe tonijn, of geitenkaas en noten heb je misschien mazzel
Een leukste uitspraak vind ik moeilijk te verzinnen, die vergeet ik helaas vaak zo snel weer, maar momenteel moet ik vaak erg lachen om de net niet helemaal kloppende woorden die Finn voor dingen heeft: setteplett (sandwichspread) en eispaatje (paaseitje) zijn 2 mooie voorbeelden.

Dan de vraag van Ynske: De interesse in dragen was in eerste instantie vooral praktisch, het leek me handig om je kindje bij je te hebben, maar toch je handen vrij te hebben.
Finn heb ik wel eens gedragen in een BabyBjorn, maar dat vonden we beiden niks, dus dat was al snel weer afgelopen. Toen ik zwanger was van Isis las ik op Fok over de doeken en dat leek me veel fijner dus toen heb ik een Tricotslen besteld. M'n interesse is nog steeds redelijk praktisch, maar inmiddels denk ik dat het ook zijn voordelen kan hebben met betrekking tot het Down-syndroom. Kindjes met Down zijn over het algemeen te flexibel in hun gewrichten en banden en wat zwak in hun spieren en hebben dus veel behoefte aan een ondersteunende basis bij het leren van motorische dingen. Ik denk dat een draagdoek hierbij nuttig kan zijn. Verder denk ik ook dat het op meer gelijke hoogte zien van sociale interactie vanuit de draagdoek ook wel kan helpen bij de sociale ontwikkeling.
En verder ben ik gewoon toch meer een moederlijk type dan ik ooit van mezelf had gedacht en wil ik m'n kleinste ukkie graag bij me hebben. Om de één of andere reden heb ik dat beschermende nu wel veel meer dan bij Finn. Hij was altijd en is nog een robuust, stoer manneke met een uitstraling die schreeuwt "Kom maar op wereld". Isis is heel anders en roept ook heel wat anders bij me op. Misschien door alle zorgen, maar misschien ook wel gewoon omdat ze m'n jongste is.
_{Toch weer een hoop overpeinzingen als slot}

Mooi beschreven Jojo en wat praat je lief over je kindertjes...

Wat een mooi verhaal. Vind het heel knap van je dat je zo sterk bent geweest om de confrontatie met jezelf aan te gaan. Juist als je nooit goed hebt geleerd met je emoties om te gaan lijkt me dat een heel grote stap!

Ik vind het ook een prachtverhaal.
En de liefde voor je kids straalt er vanaf

Super verhaal Jojo! En goede boekensmaak
Ik wist helemaal niet dat je die studie gedaan had, wat knap! Super echt! Ik ken wat mensen die daarvan afgeknapt zijn omdat het te moeilijk was!

Jojo, wat een mooi verhaal!
En idd, de liefde voor je kids spat ervan af!

Jojo, ik vond het verhaal goed geschreven. Mooi ook om te lezen hoe je gegroeid bent dmv hulp en dat je vooral een sterke vrouw bent die onwijs van haar kinderen houdt.