Het centrale Budo topic!

Het centrale Budo topic.



Budo (武道) en Bujutsu(武術) zijn termen voor Japanse vechtsporten (of krijgskunsten). Zij omhelzen alle vaardigheden en technieken (aanvallen, grijpen en wapens) van een samurai of een andere Japanse krijger. Budo is een samenstelling van twee kanji: 武 (bu) wat oorlog, krijger, gevecht of vechter betekent en 道 (do) wat pad of weg betekent.


Aikido

Aikido (合気道 aikidō), letterlijk vertaald "de weg van harmonie met Ki" is een Japanse krijgsdiscipline met een sterk filosofische inslag, die in het begin van de 20e eeuw door Morihei Ueshiba ontwikkeld werd. Ueshiba, door aikidoka's O'Sensei (de grote meester) genoemd, liet zich hierbij inspireren door de technieken van de Japanse samoerai en krijgskunsten en/of vechtsporten als Daito ryu jiu jitsu, jiujitsu en kenjutsu. Ueshiba voegde ook een morele waarde toe aan de kunst van aikido, die ontleend werd aan de toen nieuwe Japanse religie Omoto-kyo.



Beoefenaars van het aikido ontkennen dat het een vechtsport is. Kenmerkend is vooral dat er nimmer aangevallen wordt en dat alle technieken juist bedoeld zijn als verdediging, reactie óp een aanval. Ook worden er in het (inmiddels) traditionele aikido géén wedstrijden gehouden, hoewel dit principe is losgelaten in de variant tomiki-aikido. Een ander belangrijk kenmerk is het beginsel van het ju no ri, zoals ook in het oorspronkelijke judo voordat dit een wedstrijdsport werd: op door de tegenstander uitgeoefende kracht wordt niet gereageerd met tegenkracht ("schrap zetten"), maar met méégeven, waarop diens kracht zich tegen hem kan keren wanneer hij uit balans gebracht wordt.

* Vechtsport: het doel is om te winnen in een wedstrijd, er zijn regels en scheidsrechters, een
winnaar en een verliezer.
* Krijgskunst: doel is het leren uitschakelen van de tegenstander (dualiteit).
* Krijgsdiscipline: doel is in een martiale context met een partner de basisprincipes eigen maken.

Het grote verschil met vechtsporten als karate en judo is dat er in Aikido (op de tomiki stijl na), geen nadruk ligt op het competitie-element. Sterker nog, iedere vorm van competitie is afwezig in Aikido. Aikido is defensief, echter niet in de absolute zin des woords. De beoefenaar neemt het initiatief om de situatie onder controle te krijgen


Iaido

Iaido (居合道; Japans: iaidō) is te omschrijven als de kunst van het snel en vloeiend trekken van het zwaard, gevolgd door een aanval en behoort tot het Budo. Iaido is sterk verwant aan andere Japanse vechtkunsten als kendo en jodo. Het komt voort uit de culturele krijgstraditie van de samoerai (bushi) van het klassieke Japan.

Iaido wordt beoefend met een houten zwaard (木剣 = bokken), metalen oefenzwaard (居合刀 = iaitō) of gesmeed scherp zwaard (真剣 = shinken). Welk type zwaard wordt gebruikt heeft veelal te maken met de mate van geoefendheid van de iaidoka.

Iaido is opgebouwd uit de elementen:

* Nukitsuke, het trekken van het zwaard, gevolgd door een snijdende slag
* Kiritsuke, de snijdende of stekende slag na nikitsuke
* Chiburi, het afschudden van het bloed van het zwaardblad
* Noto, het insteken van het zwaard in de schede



Alle bewegingen dienen vloeiend, zuiver en resoluut te worden uitgevoerd. De vele kata omvatten zittende en staande technieken, waarbij aanvallen van voor, achter en opzij kunnen komen. Hierbij kan het om één of meerdere (denkbeeldige) tegenstanders gaan. De uitvoering wordt gekenmerkt door concentratie en voortdurende waakzaamheid (残心 = zanshin).

De meeste kata (oefenvormen) worden zonder daadwerkelijke tegenstander uitgevoerd. Bij de uitvoering van technieken moet men zich echter wel een tegenstander voor de geest halen zodat je een zo realistisch mogelijke situatie creëert. Het gevoel van een werkelijk gevecht moet worden opgebouwd. Bij het onderdeel tameshigiri worden de slagen geoefend op opgerolde tatami.


Jiujitsu

Jiujitsu (柔術), jūjutsu, ju-jitsu of jioe-jitsoe kan vertaald worden als "zachte kunst" of nog correcter als "soepele techniek". Het is een zelfverdedigingskunst waarmee men in een paar seconden een aanvaller kan controleren of uitschakelen. De beoefenaar ervan heet een jiujitsuka. Jiujitsu is als budokunst geschikt voor jong en oud. Het internationaal geldende Hepburnsysteem vertaalt de kanji overigens met "jūjutsu". In het jiujitsu leer je niet alleen je te verdedigen tegen verschillende aanvallen maar ook het uitvoeren van verschillende aanvalstechnieken zoals atemi (stoten en schoppen), klemmen, drukpunten en wurgingen.



Jiujitsu is in principe geen sport, hoewel er wel een sportieve versie van bestaat die vaak ook kortweg jiujitsu genoemd wordt, dat het fighting system en duo system kent. Een vechtsport is gebonden aan regels, jiujitsu daarentegen is bij uitstek een vechtkunst, gebaseerd op de aanval van een tegenstander vanuit alle denkbare posities en vanuit diverse vechtdisciplines. Dit impliceert een verdediging die gebruik maakt van de meest geschikte technieken tegen die aanval. Dat dit gepaard kan gaan met technieken die als onsportief en oneerlijk worden beschouwd in de reguliere vechtsporten kenmerkt juist het jiujitsu. Het moment van verdedigen en de manier waarop er verdedigd wordt is immers het gevolg van de aanval van de tegenstander, hij of zij neemt immers op dat moment het risico en probeert de integriteit van de aangevallene te beschadigen.


Jodo

Het Shindo Muso Ryu Jodo werd ruim 300 jaar geleden gesticht door Muso Gonnosuke. Hij combineerde de belangrijkste technieken van het Kenjutsu (zwaardkunst), Sojutsu (speerkunst) en naginatajutsu (hellebaardkunst) en gebruikte daarvoor een hardhouten stok van 128 cm lang en 2,4 cm doorsnede. De strategie en technieken van de school waren erg moeilijk om te leren en gedurende vele jaren werd in het geheim les gegeven.



Het beoefenen van jodo heeft vele positieve kanten. Daarom besloot men in Japan, onder leiding van de 25ste hoofdmeester Takaji Shimizi Dai Sensei, om het Jodo voor meer mensen toegankelijk te maken. In het originele systeem bestonden er 64 kata (vormen) en 12 kihon (basistechnieken). Hieruit werd een systeem ontwikkeld dat bestond uit 12 kata en 12 kihon, die de fundamentele principes van de school tot uitdrukking brachten. Deze leerstof heet de Zen Nippon Kendo Renmei Seitei Jodo Kata. Deze kata werden na 5 jaar studie, in 1968 geformeerd. Indien men deze 12 kata meester is, kan men verder gaan met de beoefening van de oude (Koryu) school.Het belangrijkste doelwit waar de slagen en stoten op gericht zijn is de Plexus Solaris. Hiernaast zijn de slaap, het punt tussen de ogen en de zijkanten van de romp het belagrijkste doelwit. De acties van de Jo zijn, wanneer ze in series worden gecombineerd, zeer effectief als verdediging tegen aanvallen met bijvoorbeeld een zwaard. Een opmerkzaam detail van het Jodo is de snelheid en de hoge frequentie waarmee de Jo wordt gebruikt. Dit komt omdat de jo geen begin of einde heeft, waardoor vele combinaties mogelijk zijn.


Judo

Judo (柔道 jūdō) is een van oorsprong Japanse vechtsport die rond 1882 is ontworpen door Jigoro Kano. Het woord betekent 'zachte weg', waarbij het woordje do (weg) verwant is aan tao en naast de betekenis 'manier' ook de connotatie heeft van 'levenspad'. Een beoefenaar van het judo heet een judoka.



Jigoro Kano had bij het ontwerpen van de sport, die ontleend is aan oudere verdedigingskunsten als jiujitsu, ook nadrukkelijk een training van de geest voor ogen. Zijn filosofie wordt gekenmerkt door twee begrippen:

* Seiryoku Zenyo (Maximale effectiviteit met minimale inzet): wat een persoon doet, moet met optimale inzet van geestelijke en lichamelijke energie gebeuren. In het judo leert men de kracht van de tegenstander te gebruiken om hem ten val te brengen. In het leven is dit het principe van de juiste dingen doen op het juiste moment.
* Jita Kyoei (Wederzijds profijt en welbevinden): de spelers dienen respect te hebben voor zichzelf en voor anderen. Bij het beoefenen van het judo leren ze samen te werken om zich de vaardigheden eigen te maken. Zonder tegenstander om mee te judoën kan men de sport immers niet leren; men werpt zelf en wordt op zijn beurt geworpen. Deze opvatting van samenwerkend leren is ook in andere gebieden van het leven geldig.


Kendo

Kendō (剣道) (Japans: ken, zwaard; do, manier, kunst; De Weg van het Zwaard) is een Japanse zwaardvechtkunst die in de 16e eeuw is ontwikkeld om een groot aantal verschillende technieken te verenigen. Het moderne kendo is echter pas in de tweede helft van de twintigste eeuw ontwikkeld. Een beoefenaar van de sport wordt kendoka genoemd.

Sinds 1975 wordt het concept van kendo als volgt verwoord: "het disciplineren van het menselijk karakter door het toepassen van de principes van Katana". Kendo is dus oefening in zelfdiscipline terwijl kenjutsu daarentegen een echte gevechtstechniek is.

Kendo komt voor uit de samoeraitraditie van het feodale Japan en gelijkt daarin met aanverwante budodisciplines als iaido en jodo. Kendo is de moderne sportvariant van het kenjutsu. Evenals judo, karate, aikido etc. behoort kendo tot het budo. Vooral in Japan, de Verenigde Staten, Duitsland en Frankrijk wordt de sport beoefend. Ook buiten Japan heeft Kendo grote bekendheid gekregen. In Nederland wordt kendo al ruim 25 jaar beoefend en zijn er in de meeste grote steden wel dojo te vinden.


Alhoewel dit een mooie foto is, normaal gesproken kendo in een dojo gedaan.

Kendo wordt onderwezen met "zwaarden" gemaakt van gespleten bamboe, (shinai) geheten. De beoefenaar (kendoka) draagt een uitgebreid beschermend harnas (Bogu). Bij het kenjutsu en 'kendo kata' worden boken (houten zwaarden) en katana (stalen zwaarden) gebruikt. In het moderne kendo zijn twee soorten aanvallen: slagen en stoten. Slagen zijn alleen toegestaan op bepaalde delen van het lichaam: de bovenkant en slapen van het hoofd, de rechter- en linkerzijde van het lichaam en de onderarmen. Stoten mogen alleen op de keel zijn gericht; of op de bovenkant van de borstplaat, bij wijze van verdediging, of om de tegenstander weg te stoten om daarna naar bijvoorbeeld het hoofd aan te vallen. Aangezien een verkeerd geplaatste stoot op de keel verwondingen kan veroorzaken wordt deze techniek op beginnersniveau veelal niet toegepast en pas later geïntroduceerd.

Bij wedstrijden worden alleen punten toegekend wanneer de aanvallen goed, gecontroleerd en vastberaden worden uitgevoerd. Ook moet de aanvaller met een (Japanse) kreet (kiai) aangeven welk lichaamsdeel hij aanvalt. Wanneer bijvoorbeeld het doel het hoofd van de tegenstander is, moet de kreet "men" worden geslaakt. Bij een aanval op de pols moet "kote" geroepen worden Een aanval op de romp gaat vergezeld met do en bij een stoot op de keel van de tegenstander moet "tsuki" geroepen worden. Winnaar is degene die als eerste twee punten (ippon) scoort. De Internationale Kendo Federatie (IKF) is opgericht in 1970 en heeft leden in 44 landen. Iedere 3 jaar worden wereldkampioenschappen gehouden.

Budo clubs in Nederland
http://maps.google.com/maps/ms?hl=en&ie=UTF8&oe=UTF8&msa=0&z=7&msid=112224185458815416430.0004540cc2da3d7a3c01d

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Alle onderwerpen op Jodo na hebben wikipedia als bron, Jodo heeft de nkr site als bron.
Op of aanmerking voor de op? Laat het weten!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik doe nu circa een jaar Iaido (zou je niet zeggen want ik ben erg slecht) en circa 4 maanden Kendo.

Meer weet ik even niet want heb echt slaaptekort en ga nu dan ook slapen.

quote:

Op woensdag 11 februari 2009 19:12 schreef uppie83 het volgende:
Ik zie dat in het bovenstaande lijstje vooral traditionele koryu zijn opgenomen. Is dat de eis om in het lijstje te mogen?

Nope er zijn geen eisen, dus voeg toe wat je toe wil voegen.

Het centrale Budo topic.

afbeelding

Budo (武道) en Bujutsu(武術) zijn termen voor Japanse vechtsporten (of krijgskunsten). Zij omhelzen alle vaardigheden en technieken (aanvallen, grijpen en wapens) van een samurai of een andere Japanse krijger. Budo is een samenstelling van twee kanji: 武 (bu) wat oorlog, krijger, gevecht of vechter betekent en 道 (do) wat pad of weg betekent.


Aikido

Aikido (合気道 aikidō), letterlijk vertaald "de weg van harmonie met Ki" is een Japanse krijgsdiscipline met een sterk filosofische inslag, die in het begin van de 20e eeuw door Morihei Ueshiba ontwikkeld werd. Ueshiba, door aikidoka's O'Sensei (de grote meester) genoemd, liet zich hierbij inspireren door de technieken van de Japanse samoerai en krijgskunsten en/of vechtsporten als Daito ryu jiu jitsu, jiujitsu en kenjutsu. Ueshiba voegde ook een morele waarde toe aan de kunst van aikido, die ontleend werd aan de toen nieuwe Japanse religie Omoto-kyo.

afbeelding

Beoefenaars van het aikido ontkennen dat het een vechtsport is. Kenmerkend is vooral dat er nimmer aangevallen wordt en dat alle technieken juist bedoeld zijn als verdediging, reactie óp een aanval. Ook worden er in het (inmiddels) traditionele aikido géén wedstrijden gehouden, hoewel dit principe is losgelaten in de variant tomiki-aikido. Een ander belangrijk kenmerk is het beginsel van het ju no ri, zoals ook in het oorspronkelijke judo voordat dit een wedstrijdsport werd: op door de tegenstander uitgeoefende kracht wordt niet gereageerd met tegenkracht ("schrap zetten"), maar met méégeven, waarop diens kracht zich tegen hem kan keren wanneer hij uit balans gebracht wordt.

* Vechtsport: het doel is om te winnen in een wedstrijd, er zijn regels en scheidsrechters, een
winnaar en een verliezer.
* Krijgskunst: doel is het leren uitschakelen van de tegenstander (dualiteit).
* Krijgsdiscipline: doel is in een martiale context met een partner de basisprincipes eigen maken.

Het grote verschil met vechtsporten als karate en judo is dat er in Aikido (op de tomiki stijl na), geen nadruk ligt op het competitie-element. Sterker nog, iedere vorm van competitie is afwezig in Aikido. Aikido is defensief, echter niet in de absolute zin des woords. De beoefenaar neemt het initiatief om de situatie onder controle te krijgen


Iaido

Iaido (居合道; Japans: iaidō) is te omschrijven als de kunst van het snel en vloeiend trekken van het zwaard, gevolgd door een aanval en behoort tot het Budo. Iaido is sterk verwant aan andere Japanse vechtkunsten als kendo en jodo. Het komt voort uit de culturele krijgstraditie van de samoerai (bushi) van het klassieke Japan.

Iaido wordt beoefend met een houten zwaard (木剣 = bokken), metalen oefenzwaard (居合刀 = iaitō) of gesmeed scherp zwaard (真剣 = shinken). Welk type zwaard wordt gebruikt heeft veelal te maken met de mate van geoefendheid van de iaidoka.

Iaido is opgebouwd uit de elementen:

* Nukitsuke, het trekken van het zwaard, gevolgd door een snijdende slag
* Kiritsuke, de snijdende of stekende slag na nikitsuke
* Chiburi, het afschudden van het bloed van het zwaardblad
* Noto, het insteken van het zwaard in de schede

afbeelding

Alle bewegingen dienen vloeiend, zuiver en resoluut te worden uitgevoerd. De vele kata omvatten zittende en staande technieken, waarbij aanvallen van voor, achter en opzij kunnen komen. Hierbij kan het om één of meerdere (denkbeeldige) tegenstanders gaan. De uitvoering wordt gekenmerkt door concentratie en voortdurende waakzaamheid (残心 = zanshin).

De meeste kata (oefenvormen) worden zonder daadwerkelijke tegenstander uitgevoerd. Bij de uitvoering van technieken moet men zich echter wel een tegenstander voor de geest halen zodat je een zo realistisch mogelijke situatie creëert. Het gevoel van een werkelijk gevecht moet worden opgebouwd. Bij het onderdeel tameshigiri worden de slagen geoefend op opgerolde tatami.


Jiujitsu

Jiujitsu (柔術), jūjutsu, ju-jitsu of jioe-jitsoe kan vertaald worden als "zachte kunst" of nog correcter als "soepele techniek". Het is een zelfverdedigingskunst waarmee men in een paar seconden een aanvaller kan controleren of uitschakelen. De beoefenaar ervan heet een jiujitsuka. Jiujitsu is als budokunst geschikt voor jong en oud. Het internationaal geldende Hepburnsysteem vertaalt de kanji overigens met "jūjutsu". In het jiujitsu leer je niet alleen je te verdedigen tegen verschillende aanvallen maar ook het uitvoeren van verschillende aanvalstechnieken zoals atemi (stoten en schoppen), klemmen, drukpunten en wurgingen.

afbeelding

Jiujitsu is in principe geen sport, hoewel er wel een sportieve versie van bestaat die vaak ook kortweg jiujitsu genoemd wordt, dat het fighting system en duo system kent. Een vechtsport is gebonden aan regels, jiujitsu daarentegen is bij uitstek een vechtkunst, gebaseerd op de aanval van een tegenstander vanuit alle denkbare posities en vanuit diverse vechtdisciplines. Dit impliceert een verdediging die gebruik maakt van de meest geschikte technieken tegen die aanval. Dat dit gepaard kan gaan met technieken die als onsportief en oneerlijk worden beschouwd in de reguliere vechtsporten kenmerkt juist het jiujitsu. Het moment van verdedigen en de manier waarop er verdedigd wordt is immers het gevolg van de aanval van de tegenstander, hij of zij neemt immers op dat moment het risico en probeert de integriteit van de aangevallene te beschadigen.


Jodo

Het Shindo Muso Ryu Jodo werd ruim 300 jaar geleden gesticht door Muso Gonnosuke. Hij combineerde de belangrijkste technieken van het Kenjutsu (zwaardkunst), Sojutsu (speerkunst) en naginatajutsu (hellebaardkunst) en gebruikte daarvoor een hardhouten stok van 128 cm lang en 2,4 cm doorsnede. De strategie en technieken van de school waren erg moeilijk om te leren en gedurende vele jaren werd in het geheim les gegeven.

afbeelding

Het beoefenen van jodo heeft vele positieve kanten. Daarom besloot men in Japan, onder leiding van de 25ste hoofdmeester Takaji Shimizi Dai Sensei, om het Jodo voor meer mensen toegankelijk te maken. In het originele systeem bestonden er 64 kata (vormen) en 12 kihon (basistechnieken). Hieruit werd een systeem ontwikkeld dat bestond uit 12 kata en 12 kihon, die de fundamentele principes van de school tot uitdrukking brachten. Deze leerstof heet de Zen Nippon Kendo Renmei Seitei Jodo Kata. Deze kata werden na 5 jaar studie, in 1968 geformeerd. Indien men deze 12 kata meester is, kan men verder gaan met de beoefening van de oude (Koryu) school.Het belangrijkste doelwit waar de slagen en stoten op gericht zijn is de Plexus Solaris. Hiernaast zijn de slaap, het punt tussen de ogen en de zijkanten van de romp het belagrijkste doelwit. De acties van de Jo zijn, wanneer ze in series worden gecombineerd, zeer effectief als verdediging tegen aanvallen met bijvoorbeeld een zwaard. Een opmerkzaam detail van het Jodo is de snelheid en de hoge frequentie waarmee de Jo wordt gebruikt. Dit komt omdat de jo geen begin of einde heeft, waardoor vele combinaties mogelijk zijn.


Judo

Judo (柔道 jūdō) is een van oorsprong Japanse vechtsport die rond 1882 is ontworpen door Jigoro Kano. Het woord betekent 'zachte weg', waarbij het woordje do (weg) verwant is aan tao en naast de betekenis 'manier' ook de connotatie heeft van 'levenspad'. Een beoefenaar van het judo heet een judoka.

afbeelding

Jigoro Kano had bij het ontwerpen van de sport, die ontleend is aan oudere verdedigingskunsten als jiujitsu, ook nadrukkelijk een training van de geest voor ogen. Zijn filosofie wordt gekenmerkt door twee begrippen:

* Seiryoku Zenyo (Maximale effectiviteit met minimale inzet): wat een persoon doet, moet met optimale inzet van geestelijke en lichamelijke energie gebeuren. In het judo leert men de kracht van de tegenstander te gebruiken om hem ten val te brengen. In het leven is dit het principe van de juiste dingen doen op het juiste moment.
* Jita Kyoei (Wederzijds profijt en welbevinden): de spelers dienen respect te hebben voor zichzelf en voor anderen. Bij het beoefenen van het judo leren ze samen te werken om zich de vaardigheden eigen te maken. Zonder tegenstander om mee te judoën kan men de sport immers niet leren; men werpt zelf en wordt op zijn beurt geworpen. Deze opvatting van samenwerkend leren is ook in andere gebieden van het leven geldig.


Kendo

Kendō (剣道) (Japans: ken, zwaard; do, manier, kunst; De Weg van het Zwaard) is een Japanse zwaardvechtkunst die in de 16e eeuw is ontwikkeld om een groot aantal verschillende technieken te verenigen. Het moderne kendo is echter pas in de tweede helft van de twintigste eeuw ontwikkeld. Een beoefenaar van de sport wordt kendoka genoemd.

Sinds 1975 wordt het concept van kendo als volgt verwoord: "het disciplineren van het menselijk karakter door het toepassen van de principes van Katana". Kendo is dus oefening in zelfdiscipline terwijl kenjutsu daarentegen een echte gevechtstechniek is.

Kendo komt voor uit de samoeraitraditie van het feodale Japan en gelijkt daarin met aanverwante budodisciplines als iaido en jodo. Kendo is de moderne sportvariant van het kenjutsu. Evenals judo, karate, aikido etc. behoort kendo tot het budo. Vooral in Japan, de Verenigde Staten, Duitsland en Frankrijk wordt de sport beoefend. Ook buiten Japan heeft Kendo grote bekendheid gekregen. In Nederland wordt kendo al ruim 25 jaar beoefend en zijn er in de meeste grote steden wel dojo te vinden.

afbeelding
Alhoewel dit een mooie foto is, normaal gesproken kendo in een dojo gedaan.

Kendo wordt onderwezen met "zwaarden" gemaakt van gespleten bamboe, (shinai) geheten. De beoefenaar (kendoka) draagt een uitgebreid beschermend harnas (Bogu). Bij het kenjutsu en 'kendo kata' worden boken (houten zwaarden) en katana (stalen zwaarden) gebruikt. In het moderne kendo zijn twee soorten aanvallen: slagen en stoten. Slagen zijn alleen toegestaan op bepaalde delen van het lichaam: de bovenkant en slapen van het hoofd, de rechter- en linkerzijde van het lichaam en de onderarmen. Stoten mogen alleen op de keel zijn gericht; of op de bovenkant van de borstplaat, bij wijze van verdediging, of om de tegenstander weg te stoten om daarna naar bijvoorbeeld het hoofd aan te vallen. Aangezien een verkeerd geplaatste stoot op de keel verwondingen kan veroorzaken wordt deze techniek op beginnersniveau veelal niet toegepast en pas later geïntroduceerd.

Bij wedstrijden worden alleen punten toegekend wanneer de aanvallen goed, gecontroleerd en vastberaden worden uitgevoerd. Ook moet de aanvaller met een (Japanse) kreet (kiai) aangeven welk lichaamsdeel hij aanvalt. Wanneer bijvoorbeeld het doel het hoofd van de tegenstander is, moet de kreet "men" worden geslaakt. Bij een aanval op de pols moet "kote" geroepen worden Een aanval op de romp gaat vergezeld met do en bij een stoot op de keel van de tegenstander moet "tsuki" geroepen worden. Winnaar is degene die als eerste twee punten (ippon) scoort. De Internationale Kendo Federatie (IKF) is opgericht in 1970 en heeft leden in 44 landen. Iedere 3 jaar worden wereldkampioenschappen gehouden.


Kyudo


Kyudo, (弓道 Kyūdō) wat letterlijk de weg van de boog betekent, is een traditionele Japanse vorm van boogschieten. In het verleden werd de Japanse boog, yumi, gebruikt voor de jacht, oorlog, hofceremonies, spelen en vaardigheidswedstrijden. Het originele woord voor Japans boogschieten was kyujutsu (boogtechniek) dat de vaardigheden en de technieken van de strijdsschutter omvatte. Moderne kyudo wordt hoofdzakelijk uitgeoefend als methode tot fysieke, morele en geestelijke ontwikkeling. Het doel is op de correcte manier te schieten, het raken van het doel 'komt dan vanzelf'.

In tegenstelling tot westers boogschieten wordt Kyudo beoefend in traditionele Japanse kleding en met een traditionele Japanse boog (Yumi), die vaak nog gemaakt is van bamboe. Een ander verschil t.o.v. westers boogschieten is dat bij Kyudo de pees van de boog tot achter het oor wordt getrokken ipv op de wang. Kyudo omvat daarnaast meer dan alleen een pijl schieten op een doel. Binnen Kyudo is het totale schot belangrijk en dat begint op het moment dat men de dojo binnenloopt. Daardoor wordt niet alleen het schieten geoefend, maar ook de correcte Japanse bewegingen (zitten, lopen etc.) Binnen Kyudo is het gebruikelijk om het geheel te oefenen in een ceremonie van meerdere schutters waar elke schutter na elkaar een pijl lost. Kyudo wordt vaak een zenkunst genoemd vanwege het meditatieve karakter. Kyudo wordt in Nederland door ongeveer 100 personen beoefend.


De essentie van moderne kyudo is synoniem met het streven naar waarheid, goedheid en schoonheid

De waarheid in kyudo manifesteert zich in schieten dat puur en rechtschapen is, waar de drie elementen van houding, beweging en techniek zich in een staat van perfecte harmonie verenigen. Een waar schot in kyudo is niet één dat enkel maar het midden van het doel raakt, maar is er één waarvan gezegd kan worden dat de pijl in het doel is voordat er gelost wordt.

De goedheid omvat kwaliteiten zoals hoffelijkheid, medeleven, ethiek en niet-agressie. In kyudo wordt de goedheid getoond door juiste houding en gedrag te tonen in alle situaties. Een goede kyudoschutter is een persoon die zijn of haar kalmte en deugden bewaart in momenten van grote spanning en conflict.

De schoonheid verbetert zowel het leven als het de geest bevordert. In kyudo worden de waarheid en de goedheid zelf, beschouwd als mooi. De schoonheid kan ook gevonden worden in de uitstekende gratie en kunstgevoel van de Japanse boog en de elegantie van de kledij van de traditionele schutter. Het is ook aanwezig in de verfijnde etiquette die de kyudoceremonie omringt. Etiquette die eenvoudig gemeenschappelijke hoffelijkheid en eerbied voor anderen is, is een essentieel element van de kyudopraktijk.


Naginata

Naginata is een zeer oude Japanse krijgskunst die zijn oorsprong vond op het slagveld tijdens de Nara-periode (710-784). De krijgskunst naginata heeft zijn naam te danken aan het gelijknamige wapen dat tijdens het gevecht gebruikt wordt.

Dit wapen werd oorspronkelijk gebruikt door de infanterie. Het werd onder andere ingezet tegen de cavalerie: met de eerste slag trof men het been van het paard waarbij de ruiter van zijn paard viel, de tweede slag trof de vallende ruiter.

In het beroemde gevecht van de Taira tegen de Minamoto bij Dan-No-Ura speelde de naginata een belangrijke rol. Ook de monnik Benkei, de beschermer van Yoshitsune, die de aanvoeder van de Minamoto-clan was, gebruikte een naginata.

Naginata, de weg van de hellebaard

In reeds eeuwenoude bronnen worden verschillende beschrijvingen gegeven van de eerste naginata. Zo zijn er bronnen die beschrijven dat de naginata uit een hard houten staf bestond met daaraan een wakazashi (kort zwaard) verbonden.


Naginata

Andere bronnen vertellen ons dat de naginata afgeleid is van de Chinese bronzen hellebaarden, ook wel 'kwanto'. Over het algemeen kan gezegd worden dat de eerste naginata opgebouwd waren uit een twee meter lange hardhouten staf met daaraan verbonden een kort, aan één kant snijdend zwaard van ongeveer 40 cm. In sommige gevallen kon deze kling echter een lengte hebben van 60 cm tot meer dan één meter.



Vanaf de Heian-periode (784-1184) werd het hanteren van de naginata ook aan vrouwen en yamabushi (krijgsmonniken die met name in de bergen leefden) geleerd. Vrouwen konden zo het huis verdedigen in perioden van chaos. De krijgsmonniken werden al snel gevreesd met hun 'dodelijke' naginata.

Toen in 1542 de vuurwapens hun intrede deden op het Japanse slagveld, kwamen het zwaard en de naginata op een tweede plaats. Toch verdwenen deze wapens niet van het 'strijdtoneel': aan het einde van de Tokugawa-periode (1600-1668) werd op tal van ryu (scholen waar men de krijgskunst kon leren) naast het trainen met het zwaard, ook met de naginata getraind.

De hedendaagse naginata-sport zoals die in Japan wordt beoefend, is in twee hoofdstromingen, en daarmee twee ryu onder te verdelen: in het zuiden van Japan in het plaatsje Itami de Tendo-ryu - en in het midden van Japan in Tokyo en omgeving de Jiki shinkage ryu.

Op bijna alle Japanse lagere scholen, middelbare scholen en universiteiten wordt naginata onderwezen, net als gymnastiek in het Westen. De training van naginata is voor iedereen toegankelijk, vrouwen en mannen trainen gemengd. Bij naginata gaat het niet om fysieke kracht, maar om techniek en souplesse. De eerste zes maanden traint men op de basisslagen.

Indien men overgaat naar een bogu-training (bogu is het geheel aan beschermende kleding), begint men opnieuw met de basisslagen om te wennen aan de zware bogu (varierend van 6 tot 15 kg). Het is dan net of je opnieuw leert lopen. Tijdens deze fase traint men in paren en oefent men basisslagen op elkaar.

In de naginata-gevechten bestrijdt men elkaar, net als vroeger op het slagveld, met een naginata. Het grote verschil met deze oorspronkelijke naginata is dat het tweede deel van de nu gebruikte wedstrijdnaginata van bamboe gemaakt is. De lengte van een wedstrijdnaginata is 225 cm. Het eerste gedeelte van de naginata, de staf, is 175 cm lang en het bamboe bovengedeelte is 50 cm lang.
Bron: http://martialarts.pimpblog.nl/26915/NAGINATA.html

Ninjutsu

Ninjutsu (Japans: 忍術 - "de kunst van verbergen") is een Japanse vechtkunst, ontwikkeld door bewoners van de bergstreken in de voormalige provincie Iga (het huidige Mie) en Kōka (in Shiga) uit hun kennis van jacht- en vechttechnieken.

Ninjitsu is een veel voorkomende foutieve spelling. "Jitsu" (Japans: 実) betekent "waarheid" en heeft in deze context weinig te maken met het onderwerp.

Ninjutsu werd ontwikkeld als antwoord op de samoerai, de bijna almachtige krijgersklasse in Japan die alleen verantwoording hoefden af te leggen aan hun heer, de shogun. De beoefenaars van ninjutsu werden ninja's genoemd. De meeste ninja waren evenwel zelf samoerai



Ninjutsu ontstond ergens tussen de 12e en 15e eeuw. Speciale Ninjutsu technieken zijn het verborgen blijven, ontwijken, dwaalsporen uitzetten en vergaren van informatie. Ook werd geoefend in vermommingen, ontsnappingen, camouflage, medicijnen en giffen, explosieven en wapens, vooral boogschieten, zwaardvechten en behendigheid met de shuriken (ook wel bekend als werpster). De technieken werden in het geheim beoefend. Er zijn slechts drie geheime manuscripten uit de 16e en 17e eeuw overgebleven: de Shōninki, Bansenshūkai en Ninpiden genaamd.

Ninja's zijn bij het grote publiek vooral bekend als spionnen en huurmoordenaars.

Ninjutsu wordt tegenwoordig ook als verdedigings / gevechtssport beoefend. Hiervan bestaan verscheidene varianten afhankelijk van de club. De ene baseert zich meer op karate, de andere op jujutsu,.. . Uiteraard worden een aantal vaardigheden niet meer onderwezen (denk aan explosieven, giffen,..). De lengte van de opleiding varieert ook van club tot club en land tot land. Enkel verantwoording afleggen aan één heer is er tegenwoordig uiteraard niet meer bij en in het geheim trainen lijkt wel iets uit een andere dimensie. Sommige clubs houden er echter toch een soort erecode op na en bepaalde technieken worden slecht aan gevorderden onthuld. De meeste van dat soort verenigingen zijn evenwel zeer dubieus. Ze leveren vaak erg goed werk af, maar bijvoorbeeld karate is geen van oorsprong Japanse, maar een Okinawaanse stijl. Japan had voor 1860 nauwelijks contact met Okinawa. Pas Funakoshi Gichin importeerde karate in Japan, na de Meiji-restauratie. Ninjutsu heeft dus niets te maken met karate.

De meest betrouwbare organisaties voor authentiek ninjutsu zijn Bujinkan, Genbukan en Jinenkan hoewel zelfs voor deze organisaties geen definitief uitsluitsel inzake historische accuraatheid bestaat.


Sumo

Sumo (相撲 Sumō) of sumoworstelen is een traditionele Japanse worstelsport die meestal wordt beoefend door zeer zwaarlijvige mannen. De worstelpartij vindt plaats in een cirkelvormig deel van een kleibodem en gaat gepaard met vele rituelen. De Japanners beschouwen Sumo als een moderne krijgskunst; het is daarbij een populaire sport die vaak op televisie uitgezonden wordt. Behalve in Japan begint de populariteit van de sport ook toe te nemen in andere landen.

Oorsprong
De sumotraditie is zeer oud, waarschijnlijk is de sport ontstaan uit een Koreaanse vechtsport, Ssireum genaamd, die aan het Japanse keizerlijke hof geïntroduceerd werd door een Koreaanse prins in ballingschap. Deze sport werd behalve door het hofleven ook door de gewone bevolking beïnvloed, en bevat vele rituele elementen die stammen uit de godsdienst Shinto.

Sumo is onlosmakelijk verbonden met het Japanse keizershuis, de keizer is immers het hoofd van shinto. Sommigen interpreteren daarom de korte, explosieve worstelingen tussen de rikishi (worstelaars, letterlijk kracht-mannen) als gevechten tussen twee kami (godheden), en de rivaliteit tussen de stallen als rivaliteit tussen universele krachten.

Rikishi worden als gelukbrengers gezien. Het aanraken van een rikishi zou zorgen voor kracht en voorspoed, en de rikishi worden dan ook binnen en buiten toernooien soms door fans lastiggevallen.



Shinto en geomantische invloeden
De shinto-invloeden in het sumo zien we onder andere terug in het feit dat rituele zuiverheid benadrukt wordt. Het strooien van zout in de arena (ter purificatie), het afbakenen van de arena met ritueel strotouw en witte papiertjes en het feit dat alleen mannen deel mogen nemen aan de sport zijn allemaal terug te vinden in shinto. Shinto mag soms, op de lagere school, wel door jonge meisjes worden beoefend, maar aangezien bloed (met name menstruatiebloed) ritueel onrein is moeten de meisjes ermee stoppen als ze geslachtsrijp worden.

Geomantie is niet uniek voor shinto, maar speelt ook in andere culturen in Azië een grote rol. De geomantische invloeden zijn zichtbaar in de verdeling van worstelaars over de oostelijke en de westelijke stal, en de rituele manier waarop de ruimte waarin sumo wordt beoefend is ingericht. Zo moet als de keizer aanwezig is deze plaatsnemen op een zitplaats ten noorden van de ring. Als de keizer niet aanwezig is, is dit de plaats voorbehouden aan de priester met de hoogste rang van de aanwezigen. De scheidsrechters van sumo-wedstrijden zijn altijd gekleed als shinto-priesters.

Doel
Er zijn twee manieren om een partij sumoworstelen te winnen:

* De tegenstander raakt binnen de cirkel de grond met een ander deel van zijn lichaam dan zijn voetzolen. Ook het haar geldt hierbij als lichaamsdeel.
* De tegenstander raakt de grond buiten de cirkel.

Het doel is dus om ervoor te zorgen dat de tegenstander zich niet binnen de cirkel op zijn voeten kan handhaven.


Budo clubs in Nederland
http://maps.google.com/maps/ms?hl=en&ie=UTF8&oe=UTF8&msa=0&z=7&msid=112224185458815416430.0004540cc2da3d7a3c01d

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Alle onderwerpen op Jodo na hebben wikipedia als bron, Jodo heeft de nkr site als bron.
Op of aanmerking voor de op? Laat het weten!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Zo beter?

Oh ja om mijn eerder post maar eens af te maken.

Ik doe Iaido en Kendo. Ik ben nadat ik met Iaido ben begonnen na 9 maanden met Kendo gestart en sta sinds korte tijd in Bogu. Ik heb nog een hele lange weg te gaan maar vind het fantastisch om te doen.

Hahaha woops, ik zou toch zweren dat ik Karate erin had staan. Zal hem morgen weer ff aanpassen, iemand een idee hoe dat met zo'n wiki werkt?

Het topic is inderdaad nogal dood datisstom, wat doe jij als ik vragen mag?

quote:

Op zondag 15 april 2012 01:00 schreef datisstom het volgende:

[..]

Ah, de TS. Ikzelf doe sinds een maandje wadoryu karate. Shotokan gecombineerd met JJ. Bevalt me goed tot nu toe.

En jij?

Ik ben een aantal weken/maanden geleden weer begonnen met Kendo. Over een paar maanden hoop ik Iaido weer op te pakken.

Ik had nog nooit gehoord van wadoryu karate, maar eens even youtube checken

quote:

Op zondag 15 april 2012 15:00 schreef datisstom het volgende:
Ben toevallig net terug van een seminar van een 6e dan. Heeft getraind onder Tatsuo Suzuki en de 2e Ohtsuka.

Ik vind seminars geweldig, je leert erg veel door een hele dag budo te doen. Zeker wanneer je moe begint te worden doet dat wonderen voor je techniek

Ik heb wat youtube video's bekeken van wadoryu karate, ik kende het al Bevalt het? Oh en waarom die stroming/karate?

Ik heb mits m;n gezondheid dat toelaat deze zomer een 3 dagen durende seminar op de agenda staan. Onder begeleiding van 4 7e danners (waarvan 3 speciaal overgekomen uit Japan).