[SC] deel 107 of 108. Eendjes in de tuin van Frutsel..

Jaaa!

Heb ook meestal verdiet om het verdriet van anderen. M'n eigen geef ik (helaas) niet makkelijk bloot.

Gewoon goed uitkijken dus

quote:

Op maandag 17 maart 2008 23:05 schreef Ingetje79 het volgende:
Jaaa!

Heb ook meestal verdiet om het verdriet van anderen. M'n eigen geef ik (helaas) niet makkelijk bloot.

Hoeft ook niet altijd en overal. Als er maar teminste een of twee mensen zijn waarbij je dat wel kan.
dat is waardevol.

Eentje...en da's genoeg.
Die hoef ik het niet eens te vertellen, ze ziet het wel aan me

quote:

Op maandag 17 maart 2008 23:08 schreef Morretje het volgende:
Het moeilijkste moment voor mij tijdens de begrafenis van omi was ook wel dat mijn broertje in tranen uitbarstte, terwijl hij de hele tijd geen enkele emotie had laten zien.. Dat doet hij dus ook verder nooit..

Had ik idd bij m'n zusje...die stortte bijna in. Ze was toen nog maar 13 en in mijn ogen zo klein

Ik relativeer mn eigen verdriet altijd zo erg. Ik denk dan gelijk ja maar dat van die of die das veel erger.
Maar andermans verdriet kan ik dan helemaal in mee gaan.
Begrafenissen vind ik niet eng of naar, ging van kleins af aan altijd mee naar Molukse begrafenissen, dat was altijd een groot feest. Ok klinkt bizar, maar dan was het dus veel eten , veel mensen bij elkaar, dood mens in de kamer, met stoelen erbij met biddende zingende en huilende mensen, en overal spelende kinderen en buiten etende mensen en gezellige verhalen en lachende mensen, gewoon heel mooi dus.
Nederlandse begrafenissen zijn zo anders, allemaal zo stijf en ingehouden verdriet. Gelukkig hebben wij op onze familie hier wat dat betreft wel een "goede" invloed gehad en was het bij mijn opa dus "koffietafel" in zijn stamcafe en ook meteen heel gezellig, alsof ie er zelf nog bij was, en bij mn oma gingen we met de hele familie daarna bij de chinees eten, was ook echt leuk.
Bij mn oma had ik mezelf voorgenomen om blij en gelukkig te zijn voor haar, dat het afgelopen was die ellende.
Maar opeens brak mn vader, die huilde tranen met tuiten en dat had ik hem nog nooit gezien.
Mijn oma was echt zijn tweede moeder, en bij de begrafenis van zijn eigen ouders kon hij niet zijn, dat was in Indonesië. dus er kwam ineens van alles naar boven en toen had ineens niemand het meer. Achteraf zo mooi wel, ze verdiende dat ook wel hoor, mijn oma, al die tranen om haar.

die titel

quote:

Op maandag 17 maart 2008 22:52 schreef Morretje het volgende:
Ha, mooi dat ik wel jank.. Heb geleerd dat ik het echt kwijt moet, anders loop ik op een gegeven moment hartstikke over. Dus ik laat het gewoon stromen..

Heb je een foto Fruts, van je jagende poes en de onschuldige eendjes?

Nee, zal deze week nog eens kijken, want als ik naar me telefoon loop om foto te maken, loopt frutsel op mij af zo van: LAAT ME NAAR BUITEN GAAN!!!!

quote:

Op maandag 17 maart 2008 22:50 schreef Morretje het volgende:

[..]


Hier nog zo'n piepert hoor!

Tja.... tis voor mij dus echt ietsvan het laatste jaar, anderhalf jaar... door diverse omstandigheden... en dat vind ik soms erg vervelend,maarj a, wat komt dat komt. Nu ben ik zo ver dat ik me er langzaam ook niet meer voor schaam en dat ik er wat makkelijker over praten kan. Zie hier

EW heeft er hier eigenlijk heel veel ervaring mee voor iemand van zijn leeftijd. Bijna evenveel als ik. Die stort ook niet zo heel snel meer in.
Hij kan wel huilen en het zeggen,soms kan het hemtijdelijk machteloos boos maken (zoals met onze katjes, Max en Rosa), maar instorten... niet gauw. Zelfs niet bij Rosa's dood. Zelfs niet bij zijn opa's dood.
Hij accepteert het concept dood behoorlijk goed voor iemand van zijn leeftijd. het is een realiteit.
Dat is echt een heel sterk mens.

Mag ik nog ff spammen met mn engeltjes in de trein in de buggy, die zich zooooooo lief gedragen hebben de hele reis afgelopen weekend

quote:

Op maandag 17 maart 2008 23:11 schreef oh-oh het volgende:
Ik relativeer mn eigen verdriet altijd zo erg. Ik denk dan gelijk ja maar dat van die of die das veel erger.
Maar andermans verdriet kan ik dan helemaal in mee gaan.
Begrafenissen vind ik niet eng of naar, ging van kleins af aan altijd mee naar Molukse begrafenissen, dat was altijd een groot feest. Ok klinkt bizar, maar dan was het dus veel eten , veel mensen bij elkaar, dood mens in de kamer, met stoelen erbij met biddende zingende en huilende mensen, en overal spelende kinderen en buiten etende mensen en gezellige verhalen en lachende mensen, gewoon heel mooi dus.
Nederlandse begrafenissen zijn zo anders, allemaal zo stijf en ingehouden verdriet. Gelukkig hebben wij op onze familie hier wat dat betreft wel een "goede" invloed gehad en was het bij mijn opa dus "koffietafel" in zijn stamcafe en ook meteen heel gezellig, alsof ie er zelf nog bij was, en bij mn oma gingen we met de hele familie daarna bij de chinees eten, was ook echt leuk.
Bij mn oma had ik mezelf voorgenomen om blij en gelukkig te zijn voor haar, dat het afgelopen was die ellende.
Maar opeens brak mn vader, die huilde tranen met tuiten en dat had ik hem nog nooit gezien.
Mijn oma was echt zijn tweede moeder, en bij de begrafenis van zijn eigen ouders kon hij niet zijn, dat was in Indonesië. dus er kwam ineens van alles naar boven en toen had ineens niemand het meer. Achteraf zo mooi wel, ze verdiende dat ook wel hoor, mijn oma, al die tranen om haar.

Zelfde als de begrfenissen in Zuid Afrika. Klinkt stom, maar ik hou ervan.

quote:

Op maandag 17 maart 2008 23:06 schreef senesta het volgende:
Gewoon goed uitkijken dus

[ afbeelding ]

Hey beeb
jij ook hier ;9

quote:

Op maandag 17 maart 2008 23:17 schreef oh-oh het volgende:
Mag ik nog ff spammen met mn engeltjes in de trein in de buggy, die zich zooooooo lief gedragen hebben de hele reis afgelopen weekend
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

geweldig
Zeker wat bekijks gehad:D

Het is gewoon heel mooi om daar te zien hoe het leven door gaat en hoe iemands leven meteen gevierd wordt op zo'n afscheid. Zoveel generaties, kinderen die rondrennen en niet stil hoeven te zijn. Iedereen die nog naar de kist gaat om nog even iets te zeggen of even te zoenen of te voelen, ik heb de dood nooit eng gevonden maar gewoon iets heel natuurlijks dat er bij hoort.

quote:

Op maandag 17 maart 2008 23:20 schreef Frutsel het volgende:

[..]


geweldig
Zeker wat bekijks gehad:D

Ach dat zijn we wel gewend hoor, ik ben altijd een reizend circus

quote:

Op maandag 17 maart 2008 23:19 schreef Frutsel het volgende:

[..]

Hey beeb
jij ook hier ;9

Jah zeker

Leuke foto oh-oh

quote:

Op maandag 17 maart 2008 23:22 schreef Morretje het volgende:
oh-oh, die engeltjes van jou kijken anders wel alsof ze er zo uit willen...

Bil wil dr niet in. Die wil op zn achterpoten door de trein stuiteren en geen mens overslaan met begroeten
Maar hij moet er van mij af en toe ff in hoor, gewoon ff een time out af en toe.
Karel ( die dikke zwarte met haar ) gaat altijd onder de buggy liggen.
Maar Frits en Chico, die krijg je dr amper uit hoor, die vinden het heeeeeeerlijk in die kar.
Chico heeft zondag de hele dag in coma gelegen in dat ding, en honderden mensen graaien en aaien, hij vindt dat allemaal heerlijk.

Onze hond gaat ook altijd in de Buggy
Lief hoor

Ik vind dode mensen eerder intrigerend dan eng. Ik ben dan ook best morbide.
Heb in het ziekenhuis gewerkt en toen ik wat langer was heb ik toch es een rondleiding door het mortuarium gevraagd en gekregen. Heel interessant.
Zou er zo willen werken...

quote:

Op maandag 17 maart 2008 23:22 schreef oh-oh het volgende:

[..]

Ach dat zijn we wel gewend hoor, ik ben altijd een reizend circus

geweldig
ik zie mij al met me jongens zo op pad gaan:D

quote:

Op maandag 17 maart 2008 23:25 schreef Ingetje79 het volgende:
Onze hond gaat ook altijd in de Buggy
Lief hoor

Ik vind dode mensen eerder intrigerend dan eng. Ik ben dan ook best morbide.
Heb in het ziekenhuis gewerkt en toen ik wat langer was heb ik toch es een rondleiding door het mortuarium gevraagd en gekregen. Heel interessant.
Zou er zo willen werken...

Bones en hoe heet die andere serie ook alweer is dus echt wat voor jou?

Jup....
Maar er gaat niets boven irl obducties