Sugar toch, jammer dat je zo tegen die therapie op ziet. Hoe gaat zoiets? Niet in detail, maar is het een soort verhoor ofzo? Of moet je de hele tijd vertellen of luisteren?
Maandag heb ik het verteld aan een eerste groep op mijn werk. Die reacties waren goed, had ik ook van hen verwacht. Gisteren, samen met mijn baas, een tweede groep. Daar wel reacties van 'vroeger kregen ze ook kinderen, toen hadden ze dat ook niet', precies van de personen waar ik het van had verwacht.
Soms zijn mensen zo voorspelbaar. Anderen waren heel meelevend, maar toch vandaag weer heel veel van me vragen. Komende week met mp3 speler rustig op kantoor zitten, proberen of dat werkt. Ik vind het een fijn idee dat het bekend is, maar zie wel een beetje op tegen de reacties volgende week.
Verder heb ik last van een terugval. (daarom ben ik ook weer wat minder online) Zie op tegen het komend weekend met veel drukte en zondag dan alles doen voor Anna's verjaardag. Maar het gaat wel lukken. Op zo'n moment ben ik blij dat plannen mijn werk is. Mijn geduld, ook naar Anna toe, is nu wel wat minder, maar ik vind het fijn dat ik het van mezelf herken. "Nee, ik ben niet echt boos, dat is mijn zieke deel maar." En pms erbij helpt ook niet.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*