In hoeverre is financiële zekerheid bij een partner belangrijk? #2

quote:

Op woensdag 5 maart 2014 22:00 schreef DS4 het volgende:

[..]

Het is ook weer minder simpel dan je denkt. Kinderen vragen niet alleen tijd, je wil ook tijd met ze doorbrengen. 40 uur knallen in 4 dagen icm kinderen geeft een hoop druk.

Velen kunnen dat niet aan.

Het is niet voor niets dat de overgrote meerderheid genoegen moet nemen met minder, financieel gezien dan. Of ze daar ook minder gelukkig door zijn is ernstig de vraag... Maar goed, dat weet je pas als je daar bent.

Dat weet ik ook, maar carrière vind ik belangrijk en op het moment dat je besluit minder te werken voor je kids, kan je het vergeten wat betreft je carrière.

Aan de ene kant goed, tijd doorbrengen ermee, maar als je het niet doet is het ook niet slecht. Mijn ouders werken/werkten beide ongeveer 50 uur per week en ik kan nu niet zeggen dat ik iets gemist heb oid doordat m'n ouders zoveel werkten. Daarentegen was er altijd geld over aan het einde van de maand en dat is hoe ik mijn leven ook wil zien. Dat geld zorgt ervoor dat je een mooi leven kan leiden, het 4 dagen thuis zitten en drie halve dagen werken, maar wel hele dagen spelletjes spelen met je kids niet. (Bij wijze van, dit is nu een beetje overdreven natuurlijk)

Misschien dat ik nu wel iets te optimistisch ben en op me 35e als ik ooit eens kids wil niet de weken kan maken die ik nu voor ogen heb, maar dit is m'n roze wolk-visie voor nu .

Absoluut niet van belang, ben zelf inmiddels al gestopt met werken omdat het niet meer hoeft.

quote:

Op woensdag 5 maart 2014 22:10 schreef Plofkipje het volgende:

Dat weet ik ook, maar carrière vind ik belangrijk en op het moment dat je besluit minder te werken voor je kids, kan je het vergeten wat betreft je carrière.

Aan de ene kant goed, tijd doorbrengen ermee, maar als je het niet doet is het ook niet slecht. Mijn ouders werken/werkten beide ongeveer 50 uur per week en ik kan nu niet zeggen dat ik iets gemist heb oid doordat m'n ouders zoveel werkten. Daarentegen was er altijd geld over aan het einde van de maand en dat is hoe ik mijn leven ook wil zien. Dat geld zorgt ervoor dat je een mooi leven kan leiden, het 4 dagen thuis zitten en drie halve dagen werken, maar wel hele dagen spelletjes spelen met je kids niet. (Bij wijze van, dit is nu een beetje overdreven natuurlijk)

Misschien dat ik nu wel iets te optimistisch ben en op me 35e als ik ooit eens kids wil niet de weken kan maken die ik nu voor ogen heb, maar dit is m'n roze wolk-visie voor nu .

Geld is leuk. Believe me, I know...

Kinderen zijn nog leuker.

Al is dat ook maar een mening.

Het ligt ook aan de omstandigheden. 12 jaar geleden had ik een superleuke en verantwoordelijke baan, al 22 jaar werkte ik daar, zelfs een soort paradepaard. Toen ging het bij mijn ouders grondig fout, bepaald zeer grondig. Uiteindelijk overleed mijn moeder en mijn vader was haf mens, Parkinson, dement en met een psychose. Als enig kind had ik geen keuze dus zwaai met het handje naar mijn leuke baan en zorgen voor pap en dat in zijn eigen huis 24/7, al vonden alle hulpverleners dat hij in een tehuis moest, ik verdomde dat compleet, mijn vader in een tehuis? No way.
Vrije keuze en dat kon toen want man heeft een goede baan. Even later kwamen mijn schoonouders ook aan de kwakkel en daar man ook enig kind was moest iemand zorgen dus ik. Heen en weer tot ik er zelf haast aan onderdoor ging. Al die ruim totaal 10 jaar geen enkele vakantie, laat staan weekendje weg, dat kon niet met een demente vader.
Nu leven ze alle drie inmiddels 4 jaar niet meer en ben ik een fors eindje in de 50 en dus al dik 10 jaar uit de running puur omdat ik voor de zorg voor de ouders koos kom ik niet meer aan de bak, ben dus uitgerangeerd . Dus ja, ik ben dus "afhankelijk' van mijn man, wiens ouders' lot dus ook in mijn handen lagen zal ik maar zeggen.
Nu ze er alle drie niet meer zijn vinden man en ik dat ik na dik 10 jaar volledige zorg voor de ouders wel eens even recht heb om aan mezelf te denken.
En zo is dat.
Kortom, "afhankelijk" zijn van je man kan ook een kwestie zijn van keuzes die feitelijk geen keuzes kunnen/mogen zijn. Ik had mijn vader zo dement als hij was niet nog 6 jaar lekker in zijn zelfgebouwde huis kunnen laten wonen ipv in een tehuis zonder de steun van de thuiszorg, de huisarts en vooral mijn man die pal achter mijn keuze stonden. Zelfde gold voor de shit met mijn schoonouders. En verdomd, ik ben trots op die keuze en man ook. Daarom ben ik al die vele jaren al "afhankelijk" van mijn man. Met een hele goede reden dus. Onnodig te zeggen dat man het niet meer dan logisch vindt

[ Bericht 1% gewijzigd door knoblaucha6 op 06-03-2014 18:14:21 ]

quote:

Op donderdag 6 maart 2014 18:05 schreef knoblaucha6 het volgende:
Het ligt ook aan de omstandigheden. 12 jaar geleden had ik een superleuke en verantwoordelijke baan, al 22 jaar werkte ik daar, zelfs een soort paradepaard. Toen ging het bij mijn ouders grondig fout, bepaald zeer grondig. Uiteindelijk overleed mijn moeder en mijn vader was haf mens, Parkinson, dement en met een psychose. Als enig kind had ik geen keuze dus zwaai met het handje naar mijn leuke baan en zorgen voor pap en dat in zijn eigen huis 24/7, al vonden alle hulpverleners dat hij in een tehuis moest, ik verdomde dat
Vrije keuze en dat kon toen want man heeft een goede baan. Even later kwamen mijn schoonouders ook aan de kwakkel en daar man ook enig kind was moest iemand zorgen dus ik. Heen en weer tot ik er zelf haast aan onderdoor ging. Al die ruim totaal 10 jaar geen enkele vakantie, laat staan weekendje weg, dat kon niet met een demente vader.
Nu leven ze alle drie inmiddels 4 jaar niet meer en ben ik een fors eindje in de 50 en dus al dik 10 jaar uit de running puur omdat ik voor de zorg voor de ouders koos kom ik niet meer aan de bak, ben dus uitgerangeerd . Dus ja, ik ben dus "afhankelijk' van mijn man, wiens ouders' lot dus ook in mijn handen lagen zal ik maar zeggen.
Nu ze er alle drie niet meer zijn vinden man en ik dat ik na dik 10 jaar volledige zorg voor de ouders wel eens even recht heb om aan mezelf te denken.
En zo is dat.
Kortom, "afhankelijk" zijn van je man kan ook een kwestie zijn van keuzes die feitelijk geen keuzes kunnen/mogen zijn. Ik had mijn vader zo dement als hij was niet nog 6 jaar lekker in zijn zelfgebouwde huis kunnen laten wonen ipv in een tehuis zonder de steun van de thuiszorg, de huisarts en vooral mijn man die pal achter mijn keuze stonden. Zelfde gold voor de shit met mijn schoonouders. En verdomd, ik ben trots op die keuze en man ook. Daarom ben ik al die vele jaren al "afhankelijk" van mijn man. Met een hele goeden reden dus.

Respect, serieus

Mr. ACE, dat is lief .thanx

[ Bericht 21% gewijzigd door knoblaucha6 op 06-03-2014 20:16:08 ]

Hoe belangrijk financiele zekerheid is in relaties.

quote:

Op donderdag 6 maart 2014 20:26 schreef D.D.W. het volgende:
[ afbeelding ]

Hoe belangrijk financiele zekerheid is in relaties.

Lees ik het goed? Hoe aantrekkelijker de partners, des te minder financiële zekerheid de partner heeft?

quote:

Op donderdag 6 maart 2014 20:31 schreef sylvesterrr het volgende:

[..]

Lees ik het goed? Hoe aantrekkelijker de partners, des te minder financiële zekerheid de partner heeft?

Nee, aan hoe veel waarde er aan financiele zekerheid wordt gegeven. Logisch lijkt mij dat 1 van de 2 eventueel kan compenseren kwa financien.

quote:

Op donderdag 6 maart 2014 18:05 schreef knoblaucha6 het volgende:
Het ligt ook aan de omstandigheden. 12 jaar geleden had ik een superleuke en verantwoordelijke baan, al 22 jaar werkte ik daar, zelfs een soort paradepaard. Toen ging het bij mijn ouders grondig fout, bepaald zeer grondig. Uiteindelijk overleed mijn moeder en mijn vader was haf mens, Parkinson, dement en met een psychose. Als enig kind had ik geen keuze dus zwaai met het handje naar mijn leuke baan en zorgen voor pap en dat in zijn eigen huis 24/7, al vonden alle hulpverleners dat hij in een tehuis moest, ik verdomde dat compleet, mijn vader in een tehuis? No way.
Vrije keuze en dat kon toen want man heeft een goede baan. Even later kwamen mijn schoonouders ook aan de kwakkel en daar man ook enig kind was moest iemand zorgen dus ik. Heen en weer tot ik er zelf haast aan onderdoor ging. Al die ruim totaal 10 jaar geen enkele vakantie, laat staan weekendje weg, dat kon niet met een demente vader.
Nu leven ze alle drie inmiddels 4 jaar niet meer en ben ik een fors eindje in de 50 en dus al dik 10 jaar uit de running puur omdat ik voor de zorg voor de ouders koos kom ik niet meer aan de bak, ben dus uitgerangeerd . Dus ja, ik ben dus "afhankelijk' van mijn man, wiens ouders' lot dus ook in mijn handen lagen zal ik maar zeggen.
Nu ze er alle drie niet meer zijn vinden man en ik dat ik na dik 10 jaar volledige zorg voor de ouders wel eens even recht heb om aan mezelf te denken.
En zo is dat.
Kortom, "afhankelijk" zijn van je man kan ook een kwestie zijn van keuzes die feitelijk geen keuzes kunnen/mogen zijn. Ik had mijn vader zo dement als hij was niet nog 6 jaar lekker in zijn zelfgebouwde huis kunnen laten wonen ipv in een tehuis zonder de steun van de thuiszorg, de huisarts en vooral mijn man die pal achter mijn keuze stonden. Zelfde gold voor de shit met mijn schoonouders. En verdomd, ik ben trots op die keuze en man ook. Daarom ben ik al die vele jaren al "afhankelijk" van mijn man. Met een hele goede reden dus. Onnodig te zeggen dat man het niet meer dan logisch vindt

Wauw, die (schoon)ouders hadden het wel getroffen met jou.

quote:

Op woensdag 5 maart 2014 22:10 schreef Plofkipje het volgende:
Aan de ene kant goed, tijd doorbrengen ermee, maar als je het niet doet is het ook niet slecht. Mijn ouders werken/werkten beide ongeveer 50 uur per week en ik kan nu niet zeggen dat ik iets gemist heb oid doordat m'n ouders zoveel werkten. Daarentegen was er altijd geld over aan het einde van de maand en dat is hoe ik mijn leven ook wil zien. Dat geld zorgt ervoor dat je een mooi leven kan leiden, het 4 dagen thuis zitten en drie halve dagen werken, maar wel hele dagen spelletjes spelen met je kids niet. (Bij wijze van, dit is nu een beetje overdreven natuurlijk)

Dat verschilt echt per persoon. Sommige kinderen hechten daar meer waarde aan dan anderen.
Mijn ouders werkten ook ontzettend veel (nu nog) en ik heb ze wel echt gemist.

quote:

Op donderdag 6 maart 2014 20:35 schreef D.D.W. het volgende:

[..]

Nee, aan hoe veel waarde er aan financiele zekerheid wordt gegeven. Logisch lijkt mij dat 1 van de 2 eventueel kan compenseren kwa financien.

Ah, dan snap ik het. Ik dacht even dat zowel de x- als y-as betrekking had op de partner.