[Vuelta] Etappe 10: Elche - Alicante (ITT) #2 Remco, oh Remco

Etapa 10: Elche - Alicante, 30,9 km (ITT)

Na de compleet nutteloze start in Nederland gingen we na de vroege eerste rustdag verder in het altijd fenomenale Baskenland, waar de ritten die men had uitgetekend net iets minder fenomenaal waren. Twee heuvelritten zonder veel gelegenheid om te koersen. De eerste van die twee eindigde tussen de wijngaarden van de Rioja Alavesa en Laguardia, alwaar Primoz Roglic het sprintje heuvelop met twee vingers in zijn neus won. Hij was in vorm, dacht je toen. Bleek niet zo te zijn. De rit naar Bilbao werd een prooi voor Marc Soler, die won vanuit de vlucht van de vlucht. Bij de achtervolgende groep werd er net teveel gepokerd en dus werd er achter het net gevist, dat blijft altijd een bijzonder fenomeen. Tijdens de zesde rit van deze Vuelta verlieten we het Baskenland weer en trokken we naar Cantabrië, waar een aankomst bergop op het programma stond. Op Pico Jano ging Jay Vine vrij vroeg in de aanval en ze zagen hem nooit meer terug. Letterlijk, door de weersomstandigheden zagen we helemaal niets. We zagen hem niet over de finish komen, maar hij won toch echt. Geen geringe prestatie, want niet lang nadat hij in de aanval was gegaan ging Remco Evenepoel achter hem aan. Die versnelde overigens niet eens. Nee, reed gewoon zijn eigen tempo en iedereen op Enric Mas na moest lossen. Geen sprake van Roglic, Carapaz, Yates, noem ze allemaal maar op. Er zakte heel wat volk flink door het ijs, wat natuurlijk ook wel weer de vaste rubriek van de Vuelta is. Evenepoel won net niet, maar nam wel de rode trui over, hij pakte ook meteen meer dan een minuut ten opzichte van Roglic. De Sloveen won drie jaar op rij de Vuelta, maar vier op een rij wordt een ontzettend lastig verhaal. Paar weekjes trainen is dan toch te kort, schokkend. Daags nadien stond de merkwaardige rit richting Cistierna op het programma. Een rit met een lange klim halverwege, waar de mannen van Trek een poging waagden om alle sprinters overboord te gooien. Ze slaagden om te beginnen niet in die opzet en daarnaast kregen ze het ook niet voor elkaar om de koplopers bij te benen. Schuld van de motoren, werd achteraf gezegd. Hoe het ook zij, de vroege vluchters hielden stand. In de sprint van die vluchters won Jesus Herrada voor Battistella en Wright. Spanje had al twee jaar niks meer gewonnen in een grote ronde, nu wonnen ze ineens twee ritten in een week.

De laatste twee ritten van de vorige week speelden zich af in Asturië. Op de Fancuaya won Jay Vine zijn tweede rit, ditmaal vanuit de vlucht. Een fenomeen hoor, die Vine. Sterkste klimmer van deze Vuelta, waarschijnlijk, maar als je alleen maar kunt klimmen ga je nooit een grote ronde winnen. Een paar ritten en de bergtrui is geen slecht alternatief, toegegeven. Evenepoel, Mas en Roglic bleven ditmaal bij elkaar, maar dat zou voor de rustdag wel anders zijn. De laatste rit van vorig week eindigde boven op Les Praeres, de krankzinnig steile klim. Kilometertje aan 16%, lachen joh. Weer ging de ritzege naar de vluchters en het was zowaar een historische zege. Louis Meintjes won! Louis Meintjes, die de afgelopen vijf jaar overal in laatste wiel hing. Een aanvallende renner geworden bij Intermarche-Wanty, die ploeg blijft op ieder gebied verrassen. Ineens is Meintjes een rasaanvaller geworden die ook gewoon de juiste vlucht weet te vinden. Op Les Praeres probeerden een paar van zijn vluchtgenoten te anticiperen, maar Meintjes reed ze op eigen tempo allemaal voorbij en bezorgde aldoende Zuid-Afrika een ritzege. Pas de tweede Zuid-Afrikaan die dat voor elkaar krijgt, historisch dus. Dit jaar twee Afrikaanse ritzeges in grote rondes, een jaar om nooit te vergeten. Intermarche heeft twee Afrikanen en ze wonnen allebei een rit in een grote ronde, ik stel dus voor dat Visbeek al zijn Belgen naar buiten schopt en alleen maar Afrikanen haalt. Maar even serieus: mooi om deze zege van Meintjes te zien. Heeft echt lastige jaren gehad, maar komt nu weer helemaal bovendrijven. In de Tour al goed en aanvallend, nu misschien iets minder goed maar ditmaal wel succesvol vanuit de vlucht. Komt hem toe, zeker na zijn transformatie van de afgelopen tijd. In de achtergrond reed Evenepoel opnieuw iedereen uit het wiel zonder te versnellen. Het blijft een bizar beeld. Van demarreren heeft hij nog nooit gehoord, hij begint gewoon met trappen en dan blijft er niemand meer over in zijn wiel. Het ziet er niet uit en het is niet leuk, maar het is ondertussen onvermijdelijk. De bijzonder sterke Juan Ayuso, nog steeds de jongste deelnemer, bleef het dichtst in de buurt, terwijl Mas driekwart minuut verloor en Roglic weer bijna een volle minuut. Boeken toe voor het algemeen klassement, tenzij er onvoorziene dingen gebeuren.

De spanning is wel weg, vooral als je bedenkt dat we na de tweede rustdag verder gaan met de tijdrit. Tel er nog maar een minuut bij op, minstens. Vervolgens trekken we verder naar Murcia, voor een ode aan Valverde. Al is het gezien het profiel van de rit meer een belediging, maar goed. Vlak, een kans voor de sprinters. Wat tijdens de 12e rit dan weer niet het geval zal zijn, op Peñas Blancas (eigenlijk Los Reales) pakt Evenepoel weer een minuut op de rest terwijl Vine zijn derde rit wint. Daarna fietsen we ook nog even van het altijd mooie Ronda naar Montilla, een sprintje heuvelop. Daar gaat Mads Pedersen eindelijk zijn rit pakken, gefeliciteerd Mads. In het volgende weekend krijgen de renners opnieuw met twee aankomsten bergop te maken. Eerst gaan we naar Sierra de la Pandera, waar Evenepoel weer een minuut pakt op de rest terwijl Vine zijn vierde rit wint. De week sluiten we af op de Sierra Nevada, waar Carapaz en Lopez spontaan weer tot leven komen en waar Evenepoel drie kwartier verliest na een monumentale inzinking. En zo wordt het toch nog een mooie Vuelta. Maar eerst is het tijd voor een tijdrit, de enige individuele van deze Vuelta.




Na een verplaatsing van liefst 900 kilometer gaat de Vuelta verder in Elche, een plaats die in het Valenciaans ook wel Elx wordt genoemd. Een stad, een gemeente en de hoofdstad van de Spaanse comarca Baix Vinalopó. Elche ligt op 23 kilometer van Alicante, pakken we tijdens deze tijdrit dus een omweg van liefst acht kilometer mee. Naar inwoneraantal, 234.205 volgens het roadbook, is Elche de op twee na grootste stad van de regio Valencia. Het oorspronkelijke centrum van Elche ligt in de archeologische vindplaats L'Alcudia. Hier is het borstbeeld van de Dama de Elche gevonden. Dit borstbeeld werd 125 jaar geleden gevonden, dat moet gevierd worden. Kicken beeld wel hoor, minder kicken alleen dat het nu ergens in een museum in Madrid te vinden is. Omstreeks de 10e eeuw vestigden de Arabieren de stad op de huidige plaats en omgaven deze met palmbomen. Daardoor wordt Elche in enkele kronieken uit die tijd vergeleken met de heilige stad van de islam. Ook een boomgaard met dadelpalmen en irrigatiesysteem werd in de 10e eeuw door de Moren aangelegd. Deze palmboomgaard (palmeral) is een zeldzaam voorbeeld van Arabische landbouwpraktijken in Europa. Meer dan 300.000 palmbomen geven Elche een exotische sfeer. De palmbomen mogen niet worden omgehakt. Deze Palmeral is eind 2000 tijdens de 24e sessie van de Commissie voor het Werelderfgoed door UNESCO tot werelderfgoed verklaard. Aldus Wikipedia. Tegenwoordig telt het stedelijke gebied van Elche een totaal van 97 verschillende boomgaarden met ongeveer 70.000 dadelpalmen, lees je als je wat verder klikt. Kom je vervolgens tegen dat de Carthagers waarschijnlijk al de dadelpalmen hebben geïntroduceerd, jemig. Wiki heeft nog meer schitterende informatie: In Elche wordt ieder jaar op 14 en 15 augustus Het Mysterie van Elche (Misterio de Elche) opgevoerd, een voorstelling over de laatste levensdagen, de ten hemelstijging en de kroning van de Heilige Maria en welke daar La Festa wordt genoemd. In deze Valenciaanse stad heeft het mysteriespel zijn oorspronkelijk vorm weten te behouden en is het tot op heden het enige middeleeuws spel in die vorm. De toelating kreeg men daarvoor van paus Urbanus VIII in 1632. De opvoering werd in 1931 erkend als nationaal erfgoed en in 2001 kwam het Misterio de Elche op de Lijst van Meesterwerken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid van UNESCO. Het vindt plaats in en om de Santa Mariabasiliek. Bijkomende traditie is een groot vuurwerkfestival op 14 augustus. Je zou het ook een mysterie kunnen noemen dat de Vuelta al 27 jaar niet meer in Elche is geweest. In 1995 was men hier voor het laatst, ook toen ging er een rit van start. Die zou eindigen in Valencia, waar Marcel Wüst won. Daarvoor was men alleen in 1984 ook al eens in Elche, toen wel meteen met een aankomst en een start. In de Vuelta van 1984 won Jozef Lieckens hier, een Belg. Noel Dejonckheere werd tweede, ook een Belg. Roger De Vlaeminck vervolledigde het podium. Guido Van Calster, jup, een Belg, werd ook nog vierde. En de dag erna fietsten we van Elche naar Valencia, deze rit leverde weer een volledig Belgische top vier op. Zelfde namen, andere volgorde. In die jaren domineerden de Belgen altijd in de Vuelta. En nu weer. Getsie. De Ronde van Valencia ging hier vorig jaar van start, maar verder is de wielergeschiedenis van deze stad vrij beperkt. Geschiedenis genoeg, maar het is meer een voetbalstad dan een wielerstad. Zo komt de familie Ñíguez uit Elche, al bakken die er al jaren niet veel meer van. Saul was ooit heel goed, niet veel meer van over. Geen onaardige stad verder. Flink wat oude gebouwen, flink wat musea en dus een hoop palmbomen.



De renners gaan van start voor het Palau dels Altamira, oftewel het Palacio de Altimira, of gewoon het paleis van Altamira. Het paleis heeft veel weg van een kasteel, je zou het een kasteelpaleis kunnen noemen. Met dit kasteelpaleis op de achtergrond beginnen de renners aan hun individuele opdracht. Als ik het goed begrijp gaan ze letterlijk voor de deur van het paleis van start en rijden ze over een pleintje waar plaveien liggen vooraleer ze een paar meter verder linksaf slaan, de grote weg op. Direct in de eerste kilometer van de tijdrit komen de coureurs de nodige bochten tegen, al zijn het bijna allemaal flauwe bochten. Na een meter of 800 ligt er een iets scherpere naar rechts op de heertjes te wachten, terwijl we meteen kunnen zien dat Wikipedia niet heeft gelogen over al die palmbomen. Meteen in de eerste straat van deze tijdrit zien we ze overal staan, terwijl we in het begin van de tijdrit ook nog een aantal fraaie gebouwtjes aantreffen. Na een kilometer slaan de renners linksaf en dan rijden ze een tijd over een gigantisch brede weg richting het eind van Elx. Deze weg is vooral omgeven door flatjes en net wat minder boeiend, het gaat anderhalve kilometer volledig rechtdoor over een vlakke weg. Aan het eind van deze weg komen de renners uit bij een brede rotonde, waar ze rechtsaf mogen slaan. Direct daarna komen ze nog eens twee rotondes tegen. Bij de eerste gaan ze rechtdoor, bij de tweede slaan ze linksaf. Allemaal brede rotondes, en dus ook flinke bochten. Na de bocht naar links rijden we langs het stadion van de lokale voetbalclub, Elche CF. Deze club werd ooit teruggezet van de Primera naar de Segunda Division omdat ze niet netjes hun belasting hadden betaald. Inmiddels zijn ze weer terug in La Liga, maar de fans zijn nog steeds salty. Eibar mocht in La Liga blijven dankzij het terugzetten van Elche en dat zit ze hier nog steeds niet lekker. Kutclub, dus. Met je Estadio Manu Martinez Valero, opdoeken die handel. Voorbij het stadion rijden de renners over een viaduct, aan de andere kant van het viaduct gaat het eerst naar links en dan volgt een bocht van 180 graden naar rechts. Link, maar gelukkig wordt het daarna een stuk makkelijker. Na een flauwe bocht naar links gaat het even rechtdoor langs de snelweg, een kleine kilometer later slaat men na een voorzichtige chicane bij een nieuwe rotonde linksaf waarna we tot aan het eerste tussenpunt 5,5 kilometer over dezelfde weg gaan fietsen. Deze brede weg schijnt heel lichtjes naar beneden te lopen, maar dat zie je niet. De weg kent wat flauwe bochten, maar omdat het zo breed is gaan de renners daar niet veel van merken. Eigenlijk gaat het dus buiten de stad Elche gewoon continu rechtdoor, lichtjes naar beneden. De omgeving is buiten de stad behoorlijk open, dus de wind zou hier nog wel zo z'n rol kunnen spelen. Op wat olijfbomen na nemen we hier verder niet veel waar, het is niet direct de meest inspirerende omgeving dan wel route voor een tijdrit. Het zal geen tijdrit zijn van veel tempowisselingen, dit is het terrein waar je het allerzwaarste verzet dat je hebt rond moet draaien om zoveel mogelijk meters te maken. Parcourskennis is hier niet nodig, gewoon stampen met die handel. Na 10,4 kilometer bereiken we het eerste tussenpunt in het midden van het niets, in de buurt van het dorpje Torre Azul.



Voorbij het eerste tussenpunt rijden de renners ongeveer 3,5 kilometer verder over dezelfde weg. Het blijft breed, het loopt steeds licht naar beneden en op wat olijfbomen na komen we helemaal niets tegen. Een aantal bochten, maar dankzij die brede weg stelt dat nog steeds niet voor. Hetzelfde verhaal als de kilometers ervoor, blijven stampen op het allergrootste verzet dat er te vinden valt. Zeker gezien het feit dat het heel lichtjes naar beneden loopt zal de snelheid hier krankzinnig hoog liggen, tenzij er tegenwind is. Lijkt niet zo te zijn, dus vlammen. Eén keer een wat scherpere bocht naar links, maar ik denk zelfs niet dat ze in die bocht gaan remmen. Dat zal pas gaan gebeuren aan het eind van deze weg, als we een rotonde tegenkomen. Bij deze rotonde slaan we rechtsaf, dit is wel weer een echte bocht. We fietsen nu ter hoogte van het vliegveld van Alicante, maar gaan op weg naar het plaatsje El Alted. In de komende vier kilometer komen we vier rotondes tegen, terwijl we nog wat verder afdalen richting zeeniveau. Dat dalen is met het blote oog niet te zien, maar we komen toch echt een stuk lager uit. Na de rotonde waarbij we rechtsaf slaan gaat het bijna twee kilometer rechtdoor tot aan de buitenrand van El Alted, waar we dan weer de eerste van vier rotondes aantreffen. Richting deze rotonde loopt het zowaar even omhoog, hij ligt eigenlijk op een viaduct. Vervolgens rijden we het centrum van El Alted binnen, waar de renners toch ook moeten opletten voor een paar drempels. Even later komen ze uit bij de volgende rotonde, een brede rotonde met een hoop palmbomen in het midden. Hier slaan ze schuin rechtsaf, om vervolgens rechtdoor te fietsen naar de volgende rotonde en bij die rotonde dan ook weer rechtdoor te gaan. Weer een brede rotonde, dus noterenswaardige bochten. Paar druppels regen erbij en iedereen gaat op z'n bek, zoals traditie is in dit deel van Spanje, maar het lijkt droog te blijven. Alsnog gevaarlijke rotondes, het kan hier zomaar heel glad zijn. Na de derde rotonde rijden we voor een keer in merkbaar dalende lijn naar de vierde toe, terwijl we aan de rechterkant van de weg een leuk torentje zien liggen. Torre de la Senieta, lachen hoor. We komen uit bij de vierde rotonde en hier gaat het naar links, waarna we ons bijna op het strand van Alted/Altet bevinden. Ze hebben hier zelfs duinen, jeetje zeg. De renners moeten ook even over zo'n duin heen, waardoor het na de bocht naar links zelfs een paar meter omhoog zal lopen. Daarna dalen we verder af naar zeeniveau, terwijl we de kustlijn volgen. Deze weg brengt ons naar het tweede tussenpunt, een kleine vier kilometer verderop. In eerste instantie gaat het een kilometer rechtdoor, tot we uitkomen in Urbanova. Hier komen we een nieuwe rotonde tegen, waar het schuin naar links gaat. Geen al te moeilijke bocht ditmaal. De naam Urbanova is niet geheel onterecht gekozen overigens, het dorp is een verzameling relatief nieuwe appartementencomplexen aan het strand, meer niet. We rijden langs al die appartementen en komen niet veel later uit bij de volgende rotonde, waar het weer schuin naar links gaat. We zien nu aan de rechterkant van de weg de zee liggen, terwijl aan de linkerkant van de weg oude zoutmeren liggen. Met de zee in beeld rijden we door een duinenlandschap op een rechte manier naar het tweede tussenpunt toe. Dit tussenpunt volgt na precies 21 kilometer, op 10 kilometer van het eind.



De weg waar we nu overheen fietsen zou er over een paar jaar heel anders uit moeten zien, de lokale autoriteiten trekken liefst vier miljoen uit voor het aanleggen van een fietspad. Halen ze de Vuelta toch iets te vroeg binnen, als je het mij vraagt. Over een paar jaar kun je van Alicante naar Urbanova fietsen, iets wat de coureurs nu al kunnen doen. We komen nog een rotonde tegen, ditmaal gaat het schuin naar rechts en dan rijden we over zo'n beetje de snelweg naar Alicante toe. De komende vijf kilometer komen de renners geen bocht van belang tegen. Een paar flauwe bochten, maar ze hoeven nooit echt te sturen of te remmen. Een tijd rijden ze langs het water en daarna rijden ze Alicante binnen, maar ook in de finishplaats duurt het een tijd vooraleer de eerste échte bocht in beeld verschijnt. Met minder dan vijf kilometer te gaan komt die bocht pas, het gaat noterenswaardig naar rechts en bijna meteen daarna naar links. Dat was het dan voorlopig ook wel weer meteen, tot op 2,5 kilometer van de finish gaat het weer rechtdoor over brede en vlakke wegen. Paar flauwe bochtjes wel weer, op 3,5 kilometer van het eind gaat het eerst niet al te ingewikkeld naar links en dan buigen we weer flauw af naar rechts. Op ongeveer 2,5 kilometer van het eind volgt er een lange, lopende bocht naar links. In die bocht begint de weg wat omhoog te lopen, de organisatie heeft nog een leuk klimmetje verstopt aan het eind van deze tijdrit. Een explosief einde, jawel! We beginnen met een stukje vals plat en daarna loopt het 700 meter omhoog aan 5%, waarna we vlak voor het bereiken van de slotkilometer de top bereiken. We rijden met een boog om het lokale kasteel heen en aangezien dit kasteel op de top van een heuvel ligt pakken we dus zelf ook wat hoogtemeters mee. Na de lange, lopende bocht naar links komen we uit op een verkeersplein waar we wat scherper linksaf slaan, waarna de weg redelijk pittig omhoog blijft lopen. We komen nog een rotonde tegen waar we quasi rechtdoor gaan, maar dat is al minder interessant omdat het tempo hier toch lager zal liggen. Vooral in het eerste deel van deze klim loopt het vrij steil omhoog, voorbij deze rotonde vlakt het wel iets af. Vlak voor de slotkilometer zijn we dus boven, waarna er afgedaald mag worden richting de finish. De afdaling is niet heel boeiend, het gaat minder hard omlaag dan dat het omhoog ging. Veel bochten komen we ook niet direct tegen, behalve dan op 200 meter van het eind. Er ligt op dat punt nog een gigantisch grote rotonde op de renners te wachten, die langs de linkerkant genomen dient te worden. Daarna gaat het rechtdoor tot aan de finish. Lichtelijk technische aankomst, toch nog wel.



Finishen doen we in Alicante, na Valencia de grootste stad van de autonome regio Valencia. Uiteraard is Alicante de hoofdstad van de provincie Alicante. In deze stad, waar je van Alicante de slechte woordgrappen voorbij hoort komen, wonen ongeveer 320.000 mensen. Deze stad aan de Costa Blanca is al een paar honderd jaar een belangrijke havenstad. In 1858 werd de spoorlijn tussen Alicante en Madrid geopend, daardoor groeide de haven van Alicante uit tot uitvoerhaven van in het midden van Spanje geproduceerde goederen. Ook voor toeristen is Alicante een belangrijke stad, vanwege het internationale vliegveld van Alicante. Dit vliegveld ligt een aantal kilometer buiten de stad en de renners fietsen er tijdens deze tijdrit praktisch langs. Dit vliegveld zorgt ervoor dat Alicante een belangrijke toegangspoort tot de vakantieoorden aan de Costa Blanca is. Alicante is ook het toevluchtsoord van enkele bekende Basken. Wat te denken van de man, de legende, de enige echte: José Ibarguren Taus! Komt van origine uit het onovertroffen Eibar, maar streek neer in Alicante. Docky heeft een staat van dienst om U tegen te zeggen. Lotto, Banesto, Lampre, Euskaltel, Saunier Duval, Quick Step, noem maar op, net zoals de officiële website van Movistar zonder enige schroom doet. Een andere beruchte Bask: TerminAitor Gonzalez! Geboren in Zumarraga in het Baskenland, opgegroeid in Alicante. We zagen hem ooit schitteren in de Giro en in de Vuelta, die laatste koers won hij zelfs in 2002, maar al snel kwam het dopingspook voorbij. Na zijn carrière kwamen andere spoken voorbij, Aitor is ondertussen bij zo ongeveer elke denkbare ellende betrokken geweest. Random voorbeeldje: In 2016 werd TerminAitor aangehouden op verdenking van diefstal bij een telefoonwinkel in Alicante. Ruitje intikken bij zo'n winkeltje en wat mobieltjes meenemen, het is allemaal niet goed gegaan met Aitor na zijn carrière als wielrenner. Tijdens ook al niet echt, de glorietijd duurde niet lang. Stukje Fuentes en toen hij even een paar maanden bij Euskaltel reed kreeg hij toevallig vervuilde energietabletten van... José Ibarguren Taus! En zo is de cirkel weer rond. Eva Garcia Saenz de Urturi, oorspronkelijk afkomstig uit Vitoria-Gasteiz en schrijfster van een trilogie thrillers die zich afspelen in die stad is op haar 15e vertrokken naar Alicante, waar ze later les ging geven aan de universiteit. Aangezien we deze Vuelta al in Vitoria-Gasteiz zijn geweest heb ik haar naam al eens laten vallen en nu krijg ik de kans om mezelf te rectificeren. De trilogie is geen trilogie meer, want er is inmiddels zelfs een vierde boek in de reeks! Kwam ik recent pas achter, slechte fan. Meteen gekocht wel, natuurlijk. Zo'n toeristische detective is toch wel de ideale manier om meer informatie te vergaren. Enfin, terug naar Alicante. Daar is de Vuelta wel eens vaker geweest. In 2019 nog, toen in een rit in lijn die vertrok vanuit Ibi. Geen beste rit, het zou eindigen in een massasprint. De winst was voor Sam Bennett, toen ook al namens Bora-Hansgrohe. Hij klopte Edward Theuns en Luka Mezgec, ja, zo kan ik het ook. Daarvoor was het 25 jaar geleden dat er een rit aankwam in Alicante, in 1994 won Simone Biasci, wie kent hem niet, in deze stad. Tussendoor ging er hier in 2009 nog een keer van start, de vorige keer dat de Vuelta van start ging in Nederland. Alicante wordt ook wel Alacant genoemd, want het Valenciaans is ook een ding. De stad werd ooit gesticht door de Carthagers, in het bijzonder Hamilcar Barcas. Daarna kwamen de Romeinen en de Moren natuurlijk ook langs, zoals dat hier overal wel het geval is. De Moren besloten een verdedigingswerk te bouwen boven op een rots, de Monte Benacantil. Dat bouwwerk is later uitgegroeid tot het Castillo de Santa Barbara. In latere tijden werd het kasteel blijkbaar ooit nog gebruikt als gevangenis, nu ligt het er vooral gewoon heel mooi te zijn. Andere mooie dingen kom je tegen in het historische centrum van Alacant, of in de wijk Santa Cruz. Hier moet je blijkbaar een rondje komen lopen voor de mooie huisjes en de leuke kerkjes. Verder moet je gewoon een beetje over de boulevard flaneren, daar is ook weinig mis mee. Qua sport kennen we Alicante natuurlijk van Hercules CF, de club waar Royston Drenthe en Piet Velthuizen ooit schitterden. Broodje Piet schijnt nog steeds de bestlopende zaak van Alicante te zijn. Heel goed afgelopen is het niet met deze club, ze spelen tegenwoordig op het vierde niveau. Alicante is dus een havenstad. Een stad waar een bepaalde race nog wel eens van start wil gaan, de Volvo Ocean Race. Al schijnt dat tegenwoordig simpelweg The Ocean Race te heten. Er schijnt hier ook een pier te zijn die speciaal is ingericht voor deze grootste zeilwedstrijd van de wereld. In 2008, 2011, 2014 en 2017 ging deze zeilwedstrijd van start in Alacant en volgend jaar zou dat weer het geval moeten zijn. Waarvan akte.



Voor de tweede rustdag op rij hebben de renners en de ploegen een lange verplaatsing moeten zien te overleven. Eerst 1300 kilometer en nu 900 kilometer, in deze tijden kan dat natuurlijk helemaal niet meer. Waanzin, maar gelukkig voert de Vuelta wel altijd de act met het prullenbakje en het flesje op. Recyclen is belangrijk, jongons. Het vliegtuig pakken voor de koers ook, blijkbaar. Maar goed, deze hypocrisie terzijde bevinden we ons nu wat meer richting het zuiden van Spanje, en na de rustdag gaan we ons steeds verder naar dat zuiden bewegen. En dus wordt het een stuk warmer. In startplaats Elche wordt het overdag 34 graden, er is geen kans op regen en er staat een beetje wind uit het zuidoosten. Als de voorspellingen kloppen hebben we tijdens de tijdrit steeds dezelfde omstandigheden voor iedereen, dat zou wel chill zijn. Wind lichtelijk schuin tegen in het eerste deel van de rit, maar zodra we de kust bereiken wind in de rug naar de finish toe. Finishplaats Alicante ligt aan de kust en daar zou het net een paar graden koeler moeten zijn, 31 graden overdag. Nog steeds te warm, maar goed. Ook daar geen kans op regen en bijna de hele dag dezelfde magere hoeveelheid wind. De tijdrit begint om 13:52. De op het allerlaatste moment opgeroepen Floris De Tier rijdt al een dikke week volledig achter de feiten aan en als rode lantaarn mag hij het spits afbijten. Al zou dat ook best een paar minuten later kunnen worden uiteindelijk, want ik zie wat jongens in de lijst staan die op de rustdag al hebben laten weten na de rustdag niet meer van start te gaan. Een Norsgaard, een Drizners, een Affini, noem ze maar op. Corona is nog altijd een ding. Of de boel schuift op of we hebben wat gaten, dat zien we morgen. Spannend. Remi Cavagna gaat om 14:35 van start, dat is een interessante om in de gaten te houden. Raul Garcia Pierna begint er om 15:00 aan, wordt dat de eerste keer deze Vuelta dat we hem in beeld gaan zien? Vanaf 15:17 wordt het pas echt leuk, dan starten achter elkaar Ethan Hayter, Bob Jungels, Brandon McNulty, Rohan Dennis en Fredje Wright. Vooral benieuwd naar Dennis, al kan die vreemde patriot ook zomaar 105e worden. Om 16:37 gaat Pavel Sivakov als nummer 10 van het klassement van start. Tegen die tijd starten ze om de twee minuten en om 16:55 begint de ajrokogel van Schiphol aan zijn vliegles. De organisatie zegt finish om 17:30, wat mij ernstige onderschatting van de ajrokogel lijkt, die is om 17:25 al binnen natuurlijk. Eurosport 1 gaat live om 14:30, Sporza is er om 15:50 bij en de NOS geeft geen fuck. Same as it ever was.





Dit gaat een bijzonder snelle tijdrit worden. Een groot deel van de tijd in dalende lijn, ontzettend lange stukken rechtdoor. In de laatste kilometers ook nog eens wind in de rit. Ik voel een record aankomen. Floptijdrit verder wel, dit gaat echt een gaapfestijn worden. Met de allergrootste versnelling die je hebt kilometers rechtdoor beuken zonder te schakelen, te remmen, te sturen, je had ze net zo goed in een windtunnel kunnen zeggen. Een kort klimmetje aan het eind om nog enig spektakel te zorgen, maar nee, dit is niet veel. Had iets meer reliëf en bochten mogen kennen, als je het mij vraagt. Klein beetje meer het binnenland in, wellicht een paar kilometer erbij. Alhoewel, als we kijken naar de ontwikkelingen vorige week is het maar goed ook dat deze tijdrit niet te lang is. Dit wordt echt helemaal niet leuk, namelijk.
1. Evenepoel. De ajrokogel van Schiphol stijgt op en komt zelfs met een totaal overbodige tussenstop nog vijf minuten eerder neer dan de rest. Boeken toe, einde tijdperk koers.
2. Roglic. De topvorm is er overduidelijk niet, maar zelfs met mindere benen krijgt hij het meestal wel voor elkaar om een aardige tijdrit in elkaar te flansen. Weet als enige de schade te beperken, waar je verder ook niks voor koopt.
3. Dennis. Lijkt mij een perfecte tijdrit voor Dennis, ik heb alleen geen idee of hij een beetje benen heeft. En of het mentaal een beetje draait, ook altijd maar de vraag bij Dennis. Als het draait zeker een kandidaat om minder dan zes minuten te verliezen ten opzichte van de ajrokogel.
4. Hayter. Al heel wat goede tijdritten afgewerkt dit jaar, al heb ik niet direct het idee dat hij momenteel heel erg in vorm is. Maakt niet uit, het deelnemersveld qua tijdrijders is hier zo ontzettend treurig dat we weinig mensen kunnen verzinnen die het beter gaan doen.
5. Wright. Fredje!!!