Vanaf het "Fokplein" loopt Anthraxx over een veel bereden/belopen pad richting de bergweg. Ondertussen geniet Anthraxx van de natuur om zich heen. Grote bomen staan langs het pad, die op hun beurt weer een groot bos vormen.
Na zo'n 3 kwartier wandelen komt Anthraxx aan bij de splitsing van het pad. Rechts van hem gaat het pad over tot de bergweg, en links van hem vervolgd dit pad zijn weg. Anthraxx slaat hier rechtsaf (de bergweg op) waarna hij na een kwartier wandelen linksom slaat, het pad wat naar het uitzichtpunt leid. Ondertussen stijgt het pad flink en weldra komt Anthraxx bij het punt waar amper geen bomen meer groeien en de grond is bezaaid met rotsen en gras.
Het is nog een klein stuk omhoog en dan is hij bij het uitzichtpunt. Het is inmiddels middag en Anthraxx staat op de top van deze berg. Je kan hier 360 Graden om je heen kijken en je ziet alles. Anthraxx blijft even staan om zich te verbazen over het prachtige uitzicht en gaat daarna op een rots, half bezaaid met mos, zitten om te rusten.
Voor hem in het dal ziet hij Atrimars smederij en daarachter de grote zee. Dan draait hij zijn hoofd en zijn ogen vallen op het donkere bos van bosgod Herne_the_hunter. Ver weg ziet hij een kasteel maar hij kan niet ontdekken of die van Lord Dreamer is of van LWaS is. Heel ver in het westen staat de toren van Equilan, maar nu is het maar een klein stipje op de horizon.
Anthraxx draait zich om, om de zuidkant te bekijken en kijkt recht op de meer "Bewoonde" wereld. Voor hem in het dal ziet hij het Fokplein met zijn eigen postkantoor en Jojogirls supermarkt met helemaal daarachter de haven en de open zee. Rechts ervan ziet hij de tuinen van Fok! die prachtig in bloei zijn. Anthraxx zucht diep en geniet van het uitzicht, en verzinkt weer in zijn gedachten.
Kijk lieffie, hier kan je kijken over het hele eiland. Mooi he
* Dagobert legt een stukje plastic op de grond en gaat erop zitten.
Kom er lekekr bij zitten 
ze strekt zich uit en knijpt haar ogen tot spleetjes tot ze de kleine bootjes aan de horizon kan zien.
dan gooit ze haar hoofd in haar nek en draait in het rond.
wauw het is hier prachtig dagobert, ik wist helemaal niet dat dit er was
de hemel is kraakhelder zodat alle sterren goed te zien zijn, de wassende maan doet hard haar best de kleine open plek van het uitzichtspunt de verlichten maar eigenlijk hoeft dat niet, de lampjes in de bomen van de eilandbewoners en alle verlichte ramen zijn goed te zien vanaf hier en het lijkt wel of het eiland zelf een sterrenhemel is geworden.
rebel gaat naast dagobert op het plastic zitten en slaat een arm om hem heen.
samen genieten ze van elkaar en van het wonderlijke uitzicht dat ze hebben op het kleine eilandje op die enorme oceaan.
zachtjes begint het te sneeuwen en rebel moet lachen om de witte vlokjes in dagobert's haar.
een moment van volkomen gelukzaligheid overmand de twee en enkele momenten zitten ze zwijgend naast elkaar.
dan begint rebel_girl te babbelen over een haast vergeten verleden op het vasteland, over de exposities die ze daar had, de mensen die ze daar kende en hoe blij ze is dat ze nu op dit mooie eiland woont.
ik wist niet dat ik ooit zo gelukkig kon wezen
* Dagobert ziet de wereld nog witter worden dan dattie was.
Ik ben zo blij dat ik jou ontmoet heb.
Ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten
same here* rebel_girl pakt ongezien een hand vol sneeuw, kneed er een bal van en kwakt hem midden in dagobert's gezicht, dan rent ze gauw weg en gaat schuilen achter een boom.
Rebel....ow Rebel..... 
* Dagobert rent de berg af, de bossen in. Na even zoeken vindt hij Rebel. Hij gaat achter haar staan en stopt een sneeuwbal in haar nek.
Lekker koud he
* rebel_girl probeerd de koude sneeuw uit haar jas en trui te wurmen maar erg goed wil dat niet, langzaam smelt de sneeuw op haar warme rug zodat er onder aan haar jas een straaltje water naar beneden glijd.
ik hou van je dagobert, ondanks dat je me bekogelt met sneeuwballen 
Ondanks dat ik een sneeuwbal in je nek gooide 
* Dagobert ritst zijn jas open en uit zijn binnenzak verschijnt een flesje wodka.
Trek in een slokje?
* rebel_girl neemt een grote teug van de wodka.
ik begin het wel een beetje koud te krijgen, zullen we weer naar huis gaan?
Lijkt me een goed idee.
* Dagobert neemt Rebel bij de arm en samen lopen ze richting het Atelier.
Ze neemt een slok cognac uit de fles in haar zadeltas en haalt diep adem. Op zich is het uitzicht al adembenemend maar de snijdende wind neemt letterlijk haar adem weg. Verkleumd en vereenzaamd kijkt ze voor zich uit. Wachtend op een ingeving.
De Parkeerplaats bij het oude Casino is duister, de Tuinen zijn duister, over de wegen rijden geen koplampen van auto's laat staan een oude zundapp...
Boven aangekomen ziet hij een paard staan met daarop een donker figuur, welke hij niet kan zien vanaf hier. Anthraxx loopt rustig verder en gaat op de rots zitten en zet zijn zwaard er tegenaan. De wind is koud en waait hard, waardoor zijn haar alle kanten uit wappert. Anthraxx is er helemaal niet op gekleed, en zit nog in zijn t-shirt, maar hij heeft het niet koud. Hij heeft andere dingen aan zijn hoofd. Dan verzinkt hij in diepe gedachten.
Opeens schrikt Anthraxx uit zijn gedachten, het duistere figuur staat er nog, maar hij ziet ZIJN bijl hangen aan de heup van het duistere figuur. Anthraxx staat op, pakt zijn zwaard, en loopt naar voren. "Gegroet, duistere ruiter!" zegt Anthraxx "Ik weet niet wie je bent, of wat je hier komt doen maar wat ik wel weet is dat je MIJN bijl in bezit hebt" vervolgd Anthraxx. "En wat ik ook weet is dat hij voor het laatst in mijn postkantoor lag." zegt Anthraxx fel "Maar ik zal me eerst even voorstellen, ik ben Anthraxx, postbode van beroep. En wie mag jij wezen, duistere ruiter? En wat komt jou hier brengen?"
De postbode? Dan is dit inderdaad uw bijl die ik hier bij mij draag. Ziet u, ik ben lang niet op Fokeiland geweest maar vroeger was ik hier mijn leven niet zeker...
* Het spreken en de aandacht verwarmen Lurky's stembanden. Langzaam wordt haar stem lichter en helderder. Ze vertelt welke gruwelijke mysteriën er vroeger op het eiland waren, hoe ze deze wetenschappelijk trachtte op te lossen, dat het leiddde tot aanslagen op haar leven en bedreiging van haar kinderen, dat ze eigenlijk ondanks alle geluk wat haar na wederopstand uit een schijndood ten deel was gevallen de spanningen niet meer aan kon en vertrok, hoe ze in Kongo werd opgeroepen naar de Mir te gaan met haar man, dat ze daar een kind kreeg en ze samen terug gingen naar Fok. Hoe alles veranderd is en ze niet meer kunnen wennen en dat ze haar man en jongste nu kwijt is en haar man toen ze hem voor het laatst zag in verwarde toestand verkeerde.
Pardon, ik praat maar door, blij dat ik eindelijk rustig mijn verhaal kwijt kan. Maar het is ook deze verstilde omgeving en U luistert ook zo geduldig. Ik had mij eerst moeten voorstellen:
Professor Lurky is de naam, hooglerares gedrag grote mensapen, bio-genetica, kosmonaute, drievoudig moeder, levensgezellin van Don Craziest en eigenaresse van de Tuinen van Fok maar zegt u maar gewoon je en Lurky.
* Ze schudden elkaar de hand. Die van Lurky is ijskoud. Ze pakt twee flessen cognac tevoorschijn en geeft een fles aan de postbode.
Proost! U vindt het hopelijk niet erg dat ik uw bijl heb geleend. Heeft u mijn vermissings-oproep gezien? Ze zijn hier ergens op het eiland, maar misschien zelfs voorbij de horizon over zee of hierboven ons in het heelal. Ik moet en zal ze vinden voor er iets ergs met Callista gebeurd.
Tsja, wat dat betreft verschil jij echt veel met mij. Ik ben een simpele ziel die hier aangespoelt is. Ik ben maar een postkantoor begonnen om mensen te leren kennen, maar heb nu al vijanden gemaakt.
* Anthraxx gromt even en vloekt.
Zie jij dit gezicht? Deze marteling is toegetakelt door de zoon van LWaS. Gelukkig heb ik hem nog geraakt met dit zwaard. Maar goed, dat zou jij ook niet echt boeien. Ik ben blij dat ik er 2 geliefde van elkaar mee heb kunnen helpen. Maar dat is ook echt alles waar ik blij mee ben.
* Dan staat Anthraxx weer op, en komt naast Lurky staan. Hij is even stil en verzinkt weer in gedachten. Opeens zegt hij "Hoe zou je het vinden als ik SAMEN met JOU je vermiste kinderen ga zoeken?" zegt Anthraxx bemoedigend "Ik heb hier toch geen geliefde en ik heb tijd zat.". Ver voor Anthraxx schitterd de maan voor hem, en verlicht Lurky. Anthraxx ziet dat het een vrouw is, en hij begint weer na te denken. "Zie de sterren, zo mooi zijn ze" zucht Anthraxx en vervolgd "Ze hebben geen zorgen, geen vijanden, geen leven. Ze staan er miljarden jaren op ons te loeren, zonder enig verdriet. Ze verschillen enorm met ons... *zucht*". Anthraxx loopt weer naar zijn rots toe, en gaat weer zitten. "Neem je mijn aanbod aan, Lurky?" vraagt Anthraxx nog eens...
* Even vergeet Lurky haar zorgen en zit weer op haar academische leerstoel.
Vlak buiten de dampkring krioelt het van de satelieten. Ook die reflecteren het zonlicht. En één zo'n lichtje staat maar een paar kilometer verder: dat is de Mir waarin mijn Callista is verwekt en geboren. Als het goed is zit mijn zoon Jezus daar nog steeds.
* door het noemen van haar kinderen komen haar zorgen terug. Ze kijkt de postbode aan, stapt van haar paard en loopt naar hem toe. Even legt ze voorzichtig een hand op zijn schouder.
Je eenzaamheid kan ik niet opheffen maar het zal fijn zijn als jij mij helpt zoeken. Misschien kan ik in ruil je helpen te bemiddelen bij LWaS. Hij is medewerker van de tuinen zoals je misschien weet. Helaas heeft hij zijn volwassen kinderen niet meer in de hand. Zo gaat dat. Bovendien zijn het boomwezens: sylfides. Elke goede tuinder weet dat snoeien doet groeien maar hun vader is meer een dierenman: hij zorgt voor de stallen. Ach mensen zeggen spaar de roe en verpest 't kind zoiets zal er wel gebeurd zijn. Daarom moet ik Callista ook vinden voor Craziest die regel al te hardhandig uitvoerd.
Ik hoopte dat ze naar de trouwerij waren maar ik kan dat feest nergens vinden. Jij, ik mag toch wel je zeggen?, bent de eerste op mijn zoektocht die een normaal gesprek met mij voert.
* Ze gaat naast hem zitten en klinkt met haar fles tegen de zijne.
Dit is een raar eiland Anthraxx: je moet uitkijken. Ik begon als gewone biologe met een grote tuin. Mijn plan was hier rustig te rentenieren maar van het een kwam het ander. De eilanders maakten me geliefd en vervolgens onmisbaar en toen raakte ik gehaat door anderen... Ik kwam hier simpelweg om te schoffelen in mijn kruidentuintje. Neem nou Pluisje die slechts een ranjastalletje had, of Vork die kluizenaar is en op zijn eigen eilandje leeft, we ontkomen niet aan gekonkel en intriges. Dus wees gewaarschuwd.
* Anthraxx luistert aandachtig. Het mag dan een vrouw zijn die als een oude zigeunermamma gruwelijke geschiedenisverhalen vertelt, ondanks haar feestelijke uitdossing spreekt ze bezwerend als een duistere ruiter voor wie hij haar aanvankelijk hield.
Of je me echt wilt helpen is jou keuze. De man die ik zoek is op zich ook een verhaal apart en beslist niet mis om het zacht uit te drukken.
* Een vage glimlach verschijnt op haar maanbelichte lippen. Ze staart weer in de verte kijkend voor zich uit.
[Dit bericht is gewijzigd door Lurky op 27-12-2001 00:44]
Lurky merkt dat Anthraxx nu een beetje woedend begint te worden. "Heej, doe ff rustig, wat is er aan de hand?" vraagt ze. "Ik weet het niet" antwoordt Anthraxx "Dit is begonnen toen ik aankwam op het eiland, en het is nooit meer overgegaan. Ik ben wat dat betreft ook een raar persoon, misschien wel een goed persoon, maar wel raar.". Anthraxx loopt weer naar de steen toe en zegt dan "Hier kom ik altijd naar toe om na te denken, en ik verzink dan in gedachtes, die ik niet begrijp." zucht Anthraxx en staart vooruit. Hij zegt "Meeste personen hebben hier LOL, ze denken dat het zo'n pretje is, maar dat is het niet. Niet dat ik hier weg wil, maar ik wil gewoon dingen leren. Onbegrijpelijke dingen...". Anthraxx staat weer op, steunend op zijn zwaard. Hij komt weer naast Lurky staan en denkt weer na. "Dat mensen je raar vinden boeit mij niet. Ik zal je helpen" mompelt Anthraxx "WE zullen je kinderen vinden..."
[Dit bericht is gewijzigd door Anthraxx op 27-12-2001 00:52]
Heb je er bezwaar tegen om bij mij achterop te rijden? Ik ga zowieso liever via het dorp naar de Tuinen terug. In dat bos krioelt het van de mutanten, cyborgs, oerfiguren en noem maar op, al komt men ze zelden tegen.
Ergens heb ik de stille hoop dat Craziest en Callista alweer thuis zijn. Maar mocht dat niet zo zijn, dan kom ik zeker terug. In elk geval moet dan hun vermissing verspreid worden.
Stap je op?
* Dagobert herinnert zich de avond dat hij hier samen met Rebel zat, midden in de sneeuw. Nu is het landschap weer zoals vanouds, de bomen en het gras zijn groen het waer is blauw en de daken rood. Dit is nou net het moment waarvoor Dagobert gevreesd heeft, hij twijfeld. Rebel is er niet, ze is weg gegaan en Dagobert heeft er geen idee van wanneer ze terug komt. Was het wel een goede beslissing om zo snel met haar te trouwen? Is het niet allemaal veel te vlug gegaan? Is ze wel de ware?
* Een traan rolt over dagoberts wang en valt op het gras. Dagobert staat op en loopt naar het atelier.
Dagobert is diep in gedachten. Hij probeerd zich te herinneren om wie het gaat. Hij tuurt zijn leven door. Vele vrouwen komen voorbij. Maar ze zijn allen uit zijn leven verdwenen. Dat kan niet. Er moet iemand zijn die hij vergeten is. Er lijkt wat te ontbreken. De eerste jaren herinnerd hij zich nog en ook tijd dat hij in het Hotel werkte komt nog helder naar voren. Na de brand lijkt het echter allemaal wat vervaagd. Hij ziet de arme Marlo de zee in drijven. Verder herinnerd hij zich een theehuis. Even later ziet hij Rebel in zijn gedachten naar voren komen. Het huwelijks aanzoek. Een een moment voor zichzelf, hier, op dezelfde pelk. Zo'n jaar geleden. Daarna volgt het niet doorgaan van de trouwerij en een zoektocht naat Anthraxx. Het volgende dat in hem op komt is van kort geleden. Hij ligt in de grotten en wordt verward wakker.
'Er is wat dat ik mis. 11 Maanden uit mijn leven. Geheel op zwart.'
Dagobert staat op en loopt richting het theehuis. Een van de latere dingen in zijn geheugen. Misschien dat daar wat te vinden valt.
Ik voel geen gevaar, de verhalen doe ik af als vage verzinsels en rare hersenkronkels. Toch zorgt het wel voor een soort eerbied wat ik heb voor het bos. Toch voel ik geen angst, door het veilige gevoel van mijn boog en pijlenkoker die op mijn rug hangen. De prachtige strakgespannen boog laat zich soepel bespelen en geeft de geoefende gebruiker een magische preciezie. In de koker zitter 24 pijlen, versierd met donkergroene veren. Slechts 6 pijlen steken af tegen de rest, met hun gitzwarte veren zien ze er vervaarlijk uit. Deze speciale pijlen hebben in de punt een gifsoort die binnen luttele seconden verlamd. Ik mag de verhalen dan niet geloven, toch voel ik me veiliger met deze pijlen.
Als ik de top heb bereikt strek ik me uit en ga ik op een rots zitten. Ik staar in de verte en verzink ik gedachtes over hoe ik hier kwam. De boot waarin ik rondvoer flitste aan me voorbij. Ik herinner me de vreselijke storm waarin ik ten onder ging en hier aanspoelde en het moment dat ik op het strand lag. Doodmoe, ernstig verzwakt en op zoek naar hulp.
Alles is redelijk goedgekomen, ik heb nu een mooi huisje en een café waar ik een aardige duit mee kan verdienen. Toch mis ik het leven wat ik had. Het vasteland waar mijn sociale leven zich voltrok. Missen zullen ze me nog niet, ik ging op trektocht met mijn boot, op zoek naar avontuur. Ik had de dag voor de storm nog een bericht gestuurd naar het thuisfront dat alles rustig was.
Ik sta op en kijk om me heen, zie de zee en het strand. In de verte beweegt een stipje wat waarschijnlijk een schip is. Ik draai me om en zie het dorp onder me liggen. Het is nog licht, maar de afstand is te groot om te zien of er veel mensen op straat zijn.
Ik probeer mijn café te onderscheiden, maar de afstand is te groot en mijn kennis van het eiland schiet te kort waardoor ik een vage gok moet doen waar het zal liggen.
Als ik terugdraai kijk ik naar mijn huis, half verscholen in het bos, aan de rand, dicht bij het dorp. De open plek waar mijn huis zich bevind steekt af tegen de groene vloer van bomen eromheen. Één moment kijk ik tevreden naar mijn huis, tevreden met waar ik terecht ben gekomen, maar toch besluipt mij het verlangen naar het vasteland.
Ik wordt langzaam wakker uit mijn gedachtes en besluit terug te gaan naar het dorp om wat inkopen te doen. Ik moet eerst nog langs mijn huis, dus zal ik ook de terugweg door het bos moeten volgen. Een soort twijfel maakt zich van mij meester, maar ik schud het direct van mij af, wetend dat de verhalen slechts fabels zijn, verteld bij een glas cognac of een andere alcoholische versnapering op een donkere dag bij mensen die er vatbaar voor zijn.
Ik loop langzaam naar beneden en loop het bos weer in. Ik sta even stil om aan de duisternis te wennen. De overhangende bomen zorgen ervoor dat het zonlicht gefilterd wordt tot een vaag licht. Het pad is duidelijk te onderscheiden, maar de rest van het bos is vrijwel donker en hult zich in onzichtbaarheid.
Snel wandel ik naar mijn huis en leg mijn pijl en boog veilig weg. Ik vervolg mijn weg naar het dorp, waar ik enkele inkopen ga doen...
Als je je doelen hebt bereikt heb je de lat te laag gelegd.
If a butterfly flaps its wings on one side of the world, the ripple effect could cause a tempest on the other --Chaos theory
De wilde plannen rijzen op in zijn hoofd. Hij ziet de steigers al staan hier, een hoge cathedraal verschijnt voor zijn ogen. Het hoogte punt op het eiland. Een baken. Een rustpunt.
Een plotse windvlaag doet hem zijn droom beseffen. Hij kijkt verschrikt op, het is niemand. Rustig gaat hij weer zitten. Genietend van de zon. Kijkend over het eiland. In het dorp is al de nodige actieviteit bezig.
Wat een heerlijk vreedzaam eiland is dit toch.
|
|
