Motorpsycho - Roadwork vol 1. Heavey metall iz a poze, hardt rock iz a laifschteil. Live in Europe 1998
Achterop de cd valt te lezen dat Roadwork een serie opnames zijn alleen voor live-werk van Motorpsycho, en dat eraan wordt toegevoegd als er weer opnames zijn die interessant genoeg zijn. Dat spreekt al meteen aan. Kijk geen commercieel verantwoord release-schema, ter maximale uitnutting van de koopkracht van het publiek. Als er iets interessants is, pas dan brengen we het uit. Dit zijn muziekliefhebbers dus, geen marketingmanagers.
En ook direct een waarschuwing: "We will stress that if you arre nog familiar with thh band's 'proper' releases, you would be well advised to check some of that out before you go for this stuff. Since some of the equipment used in the recording of this album is below usual Motorpsycho-standards, and since the dB-level this was recorded at and the words 'high fidelity' are not compatbible, a thorough knowledge of the band's output is recommended for maximum immersion value."
Nou ben ik het daar niet mee eens. Zelfs voor onervaren oren zijn het geweldige opnamen. Wat er technisch niet optimaal is, wordt meer dan gecompenseerd door de geweldige dynamiek van de band zelf.
Wtf is Motorpsycho? Motorpsycho zijn drie rare Noren. Van errug harde gitaarmuziek tot accoustische countrydeuntjes. Zomaar een album uit de platenbak trekken, met de verwachting om een bepaalde sound te horen lukt bij deze heren dan ook niet.
Mijn eerste ervaring met Motorpsycho was dacht ik een interview bij het illustere duo Dellen/Van Splunteren op VPRO radio (inderdaad lang geleden), waarbij de bassist vroeg of iemand aub nog een bassversterker (was het nou Dynacord of Ampeg?) overhad, want hij had de zijne opgeblazen, en moest diezelfde avond toch spelen (was het nou Effenaar of Doornroosje?). Zegt genoeg, want als je de bas op dit album hoort, dan moet je constateren dat hij er niets van heeft geleerd. De 'grunt' van de bas is ongeëvenaard, dames en heren, eigenlijk had als waarschuwing op het album moeten staan, dat je eerst je boxen goed vast moet binden.
Wat verder direct opvalt is de dynamiek van hard naar zacht. Het maakt de muziek meeslepend. Het is een verhaal, fluisterend, schreeuwend, triest, boos, opgetogen (hoewel ik het album in de regel melancholisch vind klinken). Het klinkt ontzettend rauw en direct.
De tracks:
1. The other other fool
2. a. Un chien d'espace pt 1
b. Astral travelling
c. Sirius rising
d. The rounder we go, the faster we get
e. Un chien d'espace pt 2
3. Super/wheel
4. You lied
5. Black to comm
6. Words of wisdom
7. Vortex surfer
Beginnen bij het begin: The other other fool. Een ruim tien minuten durend nummer (!). Na het timide gitaarintro, druipt de bas uit de boxen 
. De zang komt er maar moeite overheen. Voor zover er zang is, want Motorpsycho is voor mij toch vooral veel gitaren! Zo mee en dan een flinke fluit door de feedback, maar da's onvermijdelijk denk ik. Het einde is grappig. Het publiek durft gewoon niet te gokken dat het nummer af is, er kan altijd wéér een explosie komen 
Haha, tien minuten? Muziek voor watjes, het tweede nummer A K9 suite heeft een lengte van maar liefst dertig minuten (!!). Als je cd beluistert, beloof me dan dat je het nummer in zijn geheel beluisterd, niet skippen svp. Volume vol open, en de ogen dicht. Een bijna klassiek uitgesponnen stuk, waarbij volume en tempo elkaar telkens afwisselen. Zo mooi! Een beetje Sonic Youth-achtig, maar dan gecombineerd met 'traditionele' gitaar.
Medley's komen alleen voor op lp's van James Last? Nope, track 3 is een combinatie van twee nummers: Super/The wheel. Het begin rockt de pan uit (o, o, die bas, die bas!). Daarna wisselt de intensiteit nog een aantal keren. Alweer een lang, dreunend nummer.
You lied is zowaar een vrolijk (?) uptempo poppy (alles is relatief, nietwaar?) nummertje van een minuutje of vier. Compleet met overslaande tweede stem.
En gaat naadloos over in Black to comm. Het deed me denken aan opnamen van Woodstock. (Ten years after - I'm coming home). Dezelfde opbouw, het uitnodigende tot samenzang. Wel een wat ander geluidje natuurlijk Raar nummer.
De titel Words of wisdom doet op voorhand vermoeden dat dit een erg bedeesd nummer zal zijn. Nou, nou, is dat zo? Zeg ut? Inderdaad, de hele 10 seconden...
Ook Vortex surfer begint rustig en beschouwend, maar om te eindigen in een heftige emotionele geluidsmuur. Melancholisch, beschouwend liedje.
Een terecht uitbundig applaus sluit de cd af.
Samenvattend:
Ik was Motorpsycho na 'Demon Box' uit het oog verloren (teveel gefreak dacht ik), geheel ten onrechte naar nu blijkt.
Het geluid is te omschrijven als ronkend, dreunend. Een bas-adept moet dit album zeker ooit gehoord hebben (in het boekje staat zelfs uitgetekend hoe de setup is: tweemaal HiWatt 100 Custom Apms, over twee 8 x 10inch Ampeg Cab's; need i say more over wat voor een band dit is? ). Het is een overweldigende donkere geluidsmuur, afgewisseld met prachtige gevoelige stukjes. Altijd intens, altijd onvoorspelbaar.
Het is een album om tranen in je ogen van te kringen. Van geluk vanzelfsprekend 
Liefhebbers van deze muziek kan ik trouwens ook 35007 aanraden. Wat meer electronisch getint, en kortere, wat meer puntige nummers, maar dezelfde feel.
[Dit bericht is gewijzigd door Dinosaur_Sr op 22-09-2001 13:25]
|
|
