Kinderen en het nieuws uit Amerika..

Ben Doc weliswaar niet, maar heb ook (wat grotere) kinderen.

Topic heeft zeker bestaansrecht, maar dan in GC.

Ik move hem dus daar heen.

Op dit moment ben ik zelf nog te erg met m'n gevoelens bezig om goed te kunnen formuleren hoe ik het m'n kinderen uitleg..
De schok van de beelden is zo groot dat ik het nog niet goed kan verwoorden, we zitten dan ook met verbijstering te kijken
Vragen komen heus wel, maar eerst in totale verbijstering kijken

Ja, zit zeer zeker wat in.

Rampen zijn voor kinderen ontzettend moeilijk te begrijpen, en als volwassene is het natuurlijk ook super moeilijk om uit te leggen waarom rampen gebeuren. Ik vind het gewoon heel belangrijk om er open over te praten.. in kindertaal uitleggen wat je zelf denkt.

Morgen op m'n stage zal het eerste uur wel helemaal in het teken zijn van de ramp.

Ik herinner me nog dat de ik het kringgesprek zou doen de maandag na de ramp in Enschede, ik geloof dat we ruim twee uur in de kring hebben gezeten. De kinderen (6-7 jaar) raakten er niet over uitgepraat. Dat zal nu in mijn stageklas (7-8 jarigen) niet anders zijn.

Desnoods verander ik het hele dagprogramma, ik vind het erg belangrijk dat alle kinderen kunnen zeggen wat ze op hun hart hebben. Discussieren met kinderen heeft heel veel waarde.

ik ben zelf net geen kind meer (20) maar dit is eigenlijk de eerste grote ramp die ik meemaak na Enschede. En ik kan me nog herrineren van vroeger dat rampen me enorm aangrepen en echt heel veel indruk op me maakten. Zo kan ik me de herald of free enterprise nog herrineren buiten de haven van Brugge, de golfoorlog, excon valdez, Estonia, Yougoslavië. Hoe vreemd het ook klinkt dit zijn de dingen die ik me echt herriner van mijn jeugd ze hebben me mede gemaakt tot wie ik nu ben positief en negatief. Eigenlijk wil ik alleen maar hiermee zeggen dat ik nog goed van mezelf weet hoe ik me voelde als kind hoe geschokt ik was bij het zien en horen over doden of natuurrampen, het maakt echt een enorme indruk en ik hoop voor de kinderen van deze wereld dat ze begrepen worden door hun ouders in hun vragen en verdriet over onrecht, waar ik van de ouders hier op fok wel zeker van ben . Kinderen zijn de toekomst van deze wereld wees er zuinig op en koester ze.

Duck
Die zich vaak afvraagt waar het naar toe gaat met deze wereld

Ik denk dat dit de momenten in het leven zijn waarbij iedereen stil staat. Er "opeens" achterkomt dat er vreemde figuren op deze aarde rondlopen. Dat ook "dichtbij" dingen gebeuren (voor veel mensen is USA echt dichterbij als midden-oosten).

Het jammere van dit soort momenten is dat er iets "vreselijks" moet gebeuren wil de wereld bij bepaalde dingen stilstaan en maatregelen nemen. Het is altijd te laat. Al is er nog zo vaak voor gewaarschuwd, pas na het gebeuren van het feit volgen de voorzorgsmaatregelen. Ook is binnen een paar weken is het onderwerp grotendeels "vergeten" totdat er een nieuwe ramp gebeurd.
Dit is aan de ene kant goed, want je moet genieten van het leven en aan leuke dingen denken, in plaats van aan dingen in het leven die niet plezierig zijn. Maar tevens zorgt dit voor "massahisterie" als er (weer) eens wat gebeurd.

Ik vind zelf dat op zo'n moment dat iedereen er over praat ook iedereen het moet weten. Dus ook kinderen. Als jij het hen niet verteld, krijgen ze het tegenwoordig toch te horen. Via school, vriendjes/vriendinnetjes die het wel te horen hebben gekregen, of gewoon als ze de TV aanzetten.

Daarom moeten Ouders het hun kinderen zelf vertellen en goed uitleggen, om verwarring/verkeerde gedachten, die door anderen verteld zijn, bij kinderen te voorkomen.

Een beetje ouder gaat zijn/haar kind niet bangmaken met enge verhalen hoe dit weleens een aanloop kan zijn tot een oorlog. En waarom zou je voor dit soort incidenten, ja incidenten want zo vaak worden er geen aanslagen gepleegd op Amerika, je kinderen extra moeten waarschuwen en hard nadenken wat ze te vertellen als je niet eens normaal de straat op kan gaan zonder in elkaar gemept te worden.
In Nederland kun je niet eens normaal zwemmen zonder aangerand of bedreigd te worden, in Amerika schiet elke week een looney wel een paar mensen neer (laatst nog in Sacremento). Als je een beetje rationeel nadenkt hoef je echt niet bang te zijn dat ineens overal vliegtuigen uit de lucht komen vallen. Want terwijl jij naar de lucht tuurt op zoek naar verdwaalde Boeings halen de niet zo paranoide mensen je zakken leeg.

Maar ik zal beloven dat ik morgen een keertje extra naar links en rechts kijk als ik oversteek. Er gebeuren ook zoveel ongelukken op de weg.

Hier moet ik even op reageren! Vroeg vanavond aan m'n oudste dochter (6 jaar) of ze wist wat er gebeurd was. Woordelijk, exact! Maar ze begon daarna snel over iets anders om na een paar minuten toch ineens te komen met een ander voorbeeld van een eerder sterfgeval wat ze van redelijk dichtbij heeft meebeleefd.
Kinderen verwerken wat ze kunnen verwerken en daarna sluiten ze zich er voor af. Dat is goed, en het gaat helemaal vanzelf. Ik verwacht dat er op school ook aandacht aan zal worden besteed dus ik pas er voor om ze informatie te onthouden. Opdringen is natuurlijk ook niet goed.
Tevens: ja, ook ik ben zelf eigenlijk nog bezig om het te verwerken. Wie zit er nou te wachten op WO3?

Mijn kinderen zijn 2 en 3, en rampen als deze dringen nog niet echt tot ze door, althans niet op een "rationeel niveau" waardoor uitleggen moeilijk is -de oudste vind dood wel iets aparts, maar nog niet iets wat helemaal doordringt (we hadden afgelopen jaar twee sterfgevallen redelijk in de omgeving)- en ik val ze er ook niet mee lastig, met deze ellende. De avond was wat rommelig, dat wel, maar we hebben de televisie slechts kort aangehad terwijl de kinderen wakker waren.

Ik kan me van vroeger nog herinneren dat ik als kind compleet geschokkeerd was dat er zoiets als een guillotine bestond (was toen een jaar of 5 rn had een boek over Napoleon in handen gekregen waar dat in voor kwam), of, later, het fenomeen "martelen" en de tweede wereldoorlog. Met name met mijn vader het ik het over die zaken gehad. En die gesprekken hebben veel invloed gehad over hoe ik tegen de wereld aankijk. Hoe ik ben -en bijvoorbeeld hoe ik hier post en moderate- heeft daar veel mee te maken. Ik vind mijn vader -zeker tegenwoordig- een zeer wijs persoon en toen ik laatst zijn website eens langs ging en wat zaken op las, was ik zeer trots op hem, aangaande hoe hij over veel zaken denkt. Als ik maar half de wijsheid heb als ik mijn kinderen over deze zaken spreek ben ik al tevreden...

In 1991 liep ik stage op een basisschool, groep 4. Toen was er ook iets ergs gebeurd (weet even niet meer wat) en het verbaasde met dat die 4/5 jarigen heel goed konden verwoorden wat er gebeurd was.

hmmm... 'k had meer moeite om uit te leggen waarom de palestijnen feest vierden...

Niet alle kinderen reageren hetzelfde.
Het hangt in grote mate af van het kind zelf en ook van de opvoedingsomgeving van het kind.

Op het moment dat kinderen vragen stellen, vind ik dat je als ouder altijd een eerlijk antwoord moet geven in voor het kind gebruikelijke taal.

En om ook maar even een voorbeeld uit mijn directe omgeving te geven: toen ik als klein jochie er achter kwam dat mijn familie (of eigenlijk het gebrek er aan) door weer een andere rampzalige ontwikkeling (WO2) nogal klein was uitgevallen t.o.v. van mijn leeftijdsgenoten (geen grootouders, ooms en tantes) en daar vragen over stelde aan mijn ouders, hebben ze dat mij, zonder alle gruwelijke details die later wel zijn ingevuld, in voor mij begrijpbare kindertaal uitgelegd.

Ik heb met die uitleg heel lang genoegen kunnen nemen en op het moment dat ik, weer wat ouder geworden, naar wat meer details ben gaan vragen kreeg ik ook de antwoorden op die vragen.

Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is: hou rekening met het bevattingsvermogen en het taalgebruik van je kinderen en doceer de informatie.

quote:

---

Op dinsdag 11 september 2001 23:37 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Maar, is dat net zo dichtbij als hetgeen vandaag gebeurde?

Ik denk van niet, het jochie waaraan ik het verhaaltje vertelde was niet mijn kind maar een knulletje die hier op 2 hoog woont en echt bijna smeekte om een antwoord. (of zijn ouders niet thuis waren of niet in staat waren om hem iets uit te leggen boeit mij op dit moment niet) alleen de angst die je op zo'n moment ziet in de ogen van zo'n kind, daar kun je niet omheen.

---

Ik voelde die tweede wereld oorlog als heel dichtbij. Het was rond de omwenteling in Iran, en ook de Rusland en Amerika betrekkingen waren niet al te best. Kernwapens werden neergezet, etcetera. Het voelde direct als dreigend aan. Met dan de WW2 als bewijs dat de mensheid blijkbaar tot dergelijke gruwelen in staat is...

[doemdenken]
"In the City of God there will be a great thunder, Two brothers torn apart by Chaos, while the fortress endures, the great leader will succumb" , "The third big war will begin when the big city is burning" - Nostradamus 1654
[/doemdenken]

Hoe leg je kinderen uit wat jezelf amper kan bevatten?

Herald heeft een punt.
Het uitleggen begint niet hier en nu; kinderen worden (op de journaals bijvoorbeeld) al met zoveel geweld en agressie gekonfronteerd. Hoe heb je dat uitgelegd?
Hoe heb je oorlog, kapotte huizen en wanhopige mensen op de vlucht uitgelegd?
Of zinloos geweld. Om maar wat konkrete dingen te noemen.
Hoe leer je ze in het dagelijks leven met ruzie en meningsverchillen om te gaan?
Pak maar terug, verlaag je gerust tot hetzelfde nivo? Tuurlijk, jij hebt altijd helemaal gelijk?
Of konfliktbeheersing voor beginners?

'Ma, heeft Nederland ook vijanden?' 'Nee jongen, niet echt.'
Dan probeer je uit te leggen hoe belangrijk het is met andere landen samen te werken.
Dat het niet erg is als landen eens ruzie hebben, zolang ze het maar met woorden oplossen.
Dat mensen graag in vrede leven, en dat de leiders van een land daarvoor moeten proberen te zorgen.
Dat er ook leiders zijn alleen aan hun eigen beurs of eer denken, en slecht voor hun volk zorgen.
Dat er helaas ook gewetenlozen zijn voor wie een mensenleven niet telt.
Dat bij deze aanval zoveel gewone mensen zomaar vermoord zijn, dat zelfs Amerika's tegenstanders niets met de daders te maken willen hebben.

Ik denk dat je ten opzichte van kinderen een zeker optimisme ten toon moet spreiden.
De sec feiten en beelden zijn al erg genoeg, en allom aanwezig.
Het waarom is niet te begrijpen, de vernieling en het leed enorm.
Als kinderen volwassenen dan ook nog met opgewonden stemmen over WO3 e.d. horen spekuleren, krijgen ze de impliciete boodschap dat zelfs volwassenen bang zijn.
Natuurlijk kun je je geschokt tonen, maar je moet ook tonen dat het niet het eind van de wereld is.
Dat je hoopt dat de daders gepakt zullen worden.
Dat je hoopt dat Amerika geen domme dingen doet in zijn woede.
Dat je hoopt dat al die slachtoffers en hun familie goed geholpen worden.
Dat zijn hele tastbare begrijpelijke zaken.
Kinderen horen al genoeg, laat ze lekker spelen.
Zet een kinderprogramma op, schotel ze niet teveel van die ellende voor.

Voor volwassenen ook wel een goed idee.
Als je alle feiten drie maal gehoord hebt, ben je even aan wat anders toe.
IMO