afscheid van een lady........

Vandaag is het zover: ik moet afscheid nemen van mijn allerliefste, trouwste vriendin....Lady.
Lady is een labrador retriever van 11 jaar, een schat,de liefste hond die er maar bestaat!
Samen hebben we zoveel meegemaakt, zoveel leuke dingen gedaan, we hebben gespeeld, gestoeid, geknuffeld, samen geslapen, enden gewandeld,gezwommen, alles was een genot om te doen met haar..en na vandaag is dat over, helemaal over, nooit meer.....
Lady is al een poosje ziek. Het begon met een onschuldig lijkend abces in haar lies. Totdat deze begon te ontsteken en de ontsteking maar niet over wilde gaan.
Er werd een stukje weggehaald en op kweek gezet en de uitslag was verpletterend: kanker, en wel in een zeer agressieve vorm...kanker..niet MIJN hondje toch?????
De eerste behandelingen leken aan te slaan, Lady werd weer wat levendiger, at wat beter, maar ooooh, wat kan schijn bedriegen! De rottige, ellendige kwaadaardige cellen bleven zich vermenigvuldigen en zich een weg vreten in het lijfje van mijn arm gabbertje..
Lang leek ze zich nog redelijk goed te voelen, had geen pijn, maar de laatste week ging het snel bergafwaarts met haar.
Al een poos geleden had ik me voorgenomen niet tot het uiterste te gaan met haar. Als ik zou merken dat ze erg veel pijn kreeg zou ik haar laten inslapen, volkomen genezing was immers al uitgesloten..
Toch stel je het steeds weer uit, van dag tot dag..elke dag dacht ik (hoopte ik): ze lijkt wat beter, nog één dag aankijken. Maar nu gaat het niet meer. Nog steeds heeft ze geen ondraaglijke pijn, maar in haar mooie oogjes kan ik lezen dat het genoeg is geweest. De strijd tegen de kanker heeft haar uitgeput, ze kán en wil niet meer.
Dus vandaag is het echt zover: vanmorgen kan ik haar nog lekker verwennen en knuffelen, vanmiddag ga ik met haar naar de dierenarts en geef haar de rust die ze zo veridend heeft.
Oh God wat doet dat pijn! Ik kan het niet eens beschrijven wat ik van binnen voel, zo'n pijn en zo'n verdriet.
Mijn strot zit potdicht, de tranen biggelen al vanaf vanmorgen vroeg over mijn wangen en ik weet me bijna geen raad met mezelf. En toch moet ik doen wat ik ga doen: voor mijn schat, mijn ladietje.
Ik voel me werkelijk ziék bij de gedachte dat ik hier vanavond moet zitten zónder haar.
Mensen zonder huisdier zullen wellicht denken dat ik nu zwaar zit te overdrijven, boeien...ik móest het gewoon even van me afschrijven. Dacht dat het zou helpen, maar nee...
Zo dadelijk ga ik op de bank zitten en neem Lady bij me, haar koppie op mijn schoot en ik ga haar vertellen over alles wat er geweest is, en dat het mooi en goed geweest is en dat het heus voor haar bestwil is wat ik ga doen, ik hoop dat ze me begrijpt.

Lieve Lady, schát van me: dank voor je onvoorwaardelijke vriendschap, je gezelligheid, je trouw. Dank voor je ontelbare knuffels van blijdschap als je me gemist had, dank voor je eveneens ontelbare knuffels als ik verdriet had en jij me kwam troosten, dank, dank voor alles lieverd!!
Ik zal je nooit, NOOIT vergeten!!!!!

The day after:

Gistermiddag om 14.30 zat ik bij mijn dierenarts. De lieverd had rond die tijd verder geen afspraken staan zodat hij alle tijd voor mij en Lady had.De man was werkelijk aangedaan, hij kent Lady toch ook al vanaf dat ik voor het eerst bij hem kwam, ze was toen nog maar een pup van een maand of drie..
Hij knuffelde haar uitgebreid en stelde haar op haar gemak terwijl hij ondertussen zijn voorbereidingen trof.
Ik zat te trillen als een rietje, niet normaal meer en voelde me alsof ik elk moment van mijn stokje kon gaan.
We legden Lady op de tafel en ik ben op mijn knieën naast haar gaan zitten en heb haar koppie in mijn armen genomen, mijn wang op de hare en liet mijn tranen de vrije loop. Lady likte ze weg en keek me constant aan alsof ze zeggen wou: "Ik weet het, je wilt niet, maar het moet..."
Terwijl de arts het eerste spuitje klaarmaakte heb ik de meest waanzinnige dingen in Lady's oor gefluisterd, hoe lief ik haar heb, hoe ik haar zal missen, hoe haar maatje, mijn andere hond, haar zal missen, ach...ik weet niet precies meer wat ik zei.
En toen was het zover: de arts spoot een narcosemiddel in en langzaam viel Lady in een diepe slaap. De arts verzekerde mij ervan dat Lady niets zou merken van de tweede, dodelijke, spuit. Alle pijngevoel was weg bij haar, zo zei hij.
De tweede spuit kreeg Lady in haar borstkas, en langzaam klopte haar hartje zachter en zachter totdat het stopte, definitief. Ze haalde, gek genoeg, na het stoppen van haar hart, nog een paar keer diep adem en toen was dat ook over..
De arts nam me even in zijn armen, knuffelde me en verliet toen de behandelkamer om me de tijd te geven afscheid te nemen van Lady. Hoe lang dat geduurd heeft, geen idee, lang..
Ik had Lady's eigen dekentje meegenomen en heb dat lekker over haar heen gelegd, haar een laatste dikke kus gegeven en ben toen weggegaan.
De arts zat me in de wachtkamer op te wachten, er moesten immers nog de noodzakelijke dingen zoals crematie, rekeningen e.d. besproken worden.
Maar de lieverd zei dat ik nu naar huis moest gaan, hij zou vandaag wel contact met me opnemen over het hoe en wat nu verder. Dat vond ik echt een zeer symphatiek gebaar van hem, mijn hoofd stond ook echt niet naar zakelijke beslommeringen op dat moment.
Toen ik thuis kwam stonden mijn andere hond en de twee katten op me te wachten. Saar en Moos gaven als vanouds hun aandoenlijke koppies, maar Jewel liep maar steeds naar de voordeur alsof ze zeggen wilde: waar blijft Lady? Ging steeds op de bank voor het raam staan en keek verwachtingsvol naar buiten. Arme Jewel...ook zij heeft haar beste vriendinnetje verloren.
Tja, en nu moeten we verder zonder haar. Momenteel lijkt dat haast niet te doen

Alle mensen die gereageerd hebben hier bij fok: hartelijk bedankt! Het doet me goed te lezen dat er zoveel mensen meeleven.

Oh jongens! JONGENS!!!! Jullie raden nooit wat er hier achter me in een mandje ligt!
Bij het begin beginnen maar: gisteren belde ik mijn broer, helemaal in tranen. Natuurlijk wist hij hoe moeilijk die dag voor me zou zijn, maar gezien de afstand tussen zijn en mijn woonplaats kon hij niet bij me zijn.
Hij troostte me zo goed hij kon, we hebben echt wel anderhalf uur aan de telefoon gezeten totdat ik wegmoest met Lady.
Hij beloofde me aanstaand weekend te komen om wat leuks met me te ondernemen om zo mijn zinnen wat te verzetten.
En wat denk je? Een uurtje geleden stond hij voor mijn neus! Ik superblij natuurlijk, want ik heb met deze broer een onwijs goede band.
Na de nodige traantjes weer geplengd te hebben en veel troost van hem te mogen ontvangen zei hij:"Ik moet even een dringend telefoontje plegen lieverd, haal jij ondertussen mijn spullen even uit de auto, ik heb ook wat als troost bij me voor je..."
Dus ik naar die auto, doe de deur open en....staat daar een doos op de achterbank met daarin een allerliefst schattig puppietje!!
Ik geloof dat ik 5 minuten alleen maar stil heb staan kijken eerst, heb het beestje voorzichtig uit haar doos gehaald en ben weer naar binnen gegaan.
Bij de deur bleef ik stilstaan en zag mijn broer (die overigens helemáál niet aan het bellen was) verlegen met zijn figuur naar me kijken.
De tranen schoten in mijn ogen toen hij zei: Tja, ik wist niet hoe ik je anders het beste kon troosten door het geven van dit beestje. Ik wéét dat het geen vervanging is voor Lady, maar dit beestje kan je wel als geen ander die troost bieden die je nu zo nodig hebt. En een zusje die zo gek is met dieren heeft nou eénmaal een dierenstapel om zich heen nodig.
Echt, ik schoot helemaal vol en liep gewoon over! Zo'n lief gebaar! Zelf had ik er nog geen seconde bij nagedacht een andere hond aan te schaffen en nu dit...zo mooi!
Mijn broer is een week bezig geweest met zoeken naar het juiste hondje en ik ben nu al helemaal absoluut verliefd op haar!
Het is een Fries Stabijtje, niet helemaal raszuiver, maar dat kan me niet schelen.
Deze pup neemt mijn verdriet om Lady natuurlijk niet weg, maar oh wat ben ik blij met haar!
Ik moet nog een naam verzinnen en roep daarbij graag jullie hulp in lieve meelevende fokmensjes!

Een zich raar voelende (verdrietige, blije)

DC

[quote]Op woensdag 05 september 2001 16:25 schreef Kielef het volgende:
En weer net als de bovenstaande post:No words.
Wat een toffe broer!(zwak uitgedrukt)

heel zwak uitgedrukt mijn broer is er één uit duizenden!

voor Lady en voor de rest van het vee en voor jou.

dank je Kielef

Naam: Prinses?
Of de vervrouwelijkte naam van je broer?

Uh, mijn broer heet Paul, dus Pauline? Paula? nee, das niks....

quote:

---

Op woensdag 05 september 2001 16:35 schreef Kielef het volgende:
Ik was het woord troost aan het zoeken in verschillende talen, maar dacht ineens aan vreugde.

Joy!

---

* Destinies_Child zet deze naam bovenaan op haar nog lege lijstje en hoopt dat er nog een aantal namen bijkomen

Klinkt erg leuk wel Kielef!