Geboren en getogen in een Brabants boerengehucht(dorp), heb je je eerste 18 levensjaren vertoeft. Voelde je prima thuis in het dorp, maar d'r heeft altijd een gevoel in je gezeten dat je meer van de wereld wilt zien dan alleen je "saaie" dorp, dus je was al vroeg vanaf je 16e gaan studeren in plaatsen ver buiten je eigen dorp.
(Tot m'n 18e jaar heb ik nog wel in het dorp gewoont, maar de laatste jaren werden eigenlijk alleen gebruikt voor slaapplaats en voedselvoorziening. Nog een frappant detail overigens, want volgens mij ken ik bijna niemand van m'n klas van weleer, die mij dat nagedaan heeft.)
Je gaat op kamers, maakt nieuwe vrienden/innen, gaat naar het buitenland en weer terug. Het "gevoel" begint langzaam aan weg te sijpelen...En op een gegeven moment ga je denken: "Je hebt het prima naar je zin hiero, wat moet je nu eigenlijk nog in je dorp?" "Heb je het nog wel nodig?" En steeds en steeds verder ga je de wereld verkennen en andere uitdagingen aan.
Eigenlijk wat er nu gebeurd is, is dat er een kloof van 8 jaar ontstaan is tussen je levensjaren in het dorp en je leven van tegenwoordig.
De laatste tijd begint het dan toch weer een beetje aan je te knagen dat je nog zo weinig onder de mensen kwam in je eigen dorp. (Om eerlijk te zijn heb ik nog maar 2 vrienden overgehouden aan het dorp, waar ik nog wel wekelijks mee spreek) Gezien de omstandigheden, had je er waarschijnlijk ook weinig aan kunnen doen. Maar toch blijf je je afvragen, hoe het nou weer zou zijn om onder de mensen te komen die je 8 jaar geleden voor het laatst gezien hebt.
Na lange tijd, besluit je om de stoute schoenen aan te trekken om maar weer eens in het "uitgaansleven" van je oude dorp te kunnen treden.
Resultaat: Gewoon totale cultuurshock...
Het verbouwereerde centrum wat je niet meer terug herkende, de stamkroegen van toen, die er compleet niet meer zijn, boeit je eigenlijk nog helemaal niet zoveel. Maar dan de mensen...
Je denkt 8 jaar, wat is dat nou? Maar het is een lange tijd. Vrienden van weleer veranderen, terwijl je zelf nog het gevoel hebt dat je hetzelfde gebleven bent en dat de tijd stilgestaan heeft. Gewoon het idee, dat vrienden van weleer zijn "blijven hangen" in hun dorp wat ze zogenaamd altijd maar saai vonden, maar niks beter konden vinden. Het verbaast je nog steeds waarom ze zijn "blijven hangen"
Ze wonen samen, zijn getrouwd of hebben kinderen en de meesten werken al. Het kippevel gaat je al in de kleren zitten, als je dat allemaal hoort van de mensen waarmee je vroeger nog "samen speelde". Andersom gezien hebben ze ook moeite om je nog te herkennen, terwijl jezelf toch iets hebt van dat je eigenlijk niks veranderd bent.
Ook de communicatie loopt ineens stroef, alsof je het gevoel hebt dat ze niet op gelijke niveau praten met jou. Je bent wel blij om de mensen van weleer weer te zien, maar tis niet zoals je het verwacht had. Je vindt het maar raar en het "Ons-kent-Ons" gevoel is in één keer verdwenen 
Akelig is het bijna om te horen, maar je denkt gewoon niet meer tussen die mensen te horen...
quote:spijker op de kop. Je hoort daar niet meer.
Op zaterdag 10 januari 2004 04:35 schreef Mr.Noodle het volgende:
Dit keer niet een topic over liefdesverdriet, verliefdheid en "ik zit in de put" die hier zo vaak verschijnen.[knip]
Akelig is het bijna om te horen, maar je denkt gewoon niet meer tussen die mensen te horen...
[Dit bericht is gewijzigd door ElisaB op 10-01-2004 11:21]
[Dit bericht is gewijzigd door ElisaB op 10-01-2004 11:21]
Voor mij ook erg herkenbaar alhoewel het in mijn geval een stad was.
Veel mensen blijven hangen in de omgeving waar ze grootgebracht worden.
Je leeft dan in die oude vertrouwde omgeving.
Er zijn ook mensen die zijn wat avontuurlijker van aard.
Daar ben jij er 1 van.
[Dit bericht is gewijzigd door ElisaB op 10-01-2004 11:22]
So very hard to die
Thou knowest and I know not
So much the happier I
quote:Ik vond de post heel herkenbaar, en deze reactie helemaal (ik kom ook uit Oldenzaal).
Op zaterdag 10 januari 2004 07:32 schreef Hooghoudt het volgende:
Ik ken echt niemand meer uit Oldenzaal, behalve mijn ouders en zus. Blij toe. Wat een domme, verwende en irritante mensen wonen daar zeg... Ik snap niet hoe mijn ouders het daar zo lang hebben uitgehouden.
De reunie een paar jaar geleden van de middelbare school maakte het al helemaal duidelijk...
Het is een schok, als je er achter komt dat je terugverlangd naar iets dat niet meer bestaat. In eerste instantie denk je dat het komt, omdat er in de oude woonplaats zoveel veranderd is. Langzaam komt dan het besef, dat dat niet zo is, maar dat je zelf veranderd bent- en daarmee het 'oude' definitief onbereikbaar is.
Would you like to watch tv? Or get between the sheets? Or contemplate a silent freeway?
The angle of the dangle is inversely proportional to the heat of the beat
Maar ik heb hier nu al geen mensen meer waar ik mee omga, op familie na. Ik heb ook helemaal geen behoefte om ze weer te zien. Heeeeeel soms zie ik nog wel eens mensen van de basisschool. Vreselijk vind ik dat. Ik mis niets. Ik zou er zo snel mogelijk afstand van willen doen. Als ik mensen net leerde kenden vroegen ze soms ook of ik uit een stad kwam, en keken dan vreemd dat ik uit een dorp kwam
Ik kan er niet echt over meepraten, maar ik ben net verhuisd van een klein veilig dorpje in Limburg naar het grote enge Rotterdam (vanwege een baan). Ik ben overigens 22 jr.
Ik heb het goed naar mijn zin, maar merk nu al dat het contact met mijn vriendengroep aan het minderen is. Op zich jammer, maar ik kan er zo weinig aan doen aangezien ik de hele week in R'dam zit. In het weekend ga ik terug naar het dorp, maar dan breng ik het liefste de meeste tijd door met mijn vriendin. Ze woont en studeert in Limburg.
Het zou dus zo kunnen zijn dat ik over 8 jaar precies dezelfde dingen ervaar zoals jij ze nu beschrijft.
Mijn vraag dus: zijn er dingen die je, achteraf gezien, beter had kunnen aanpakken als het gaat om de sociale contacten in je geboortedorp? Zo leer ik misschien wat wijze lessen.. Thanks!
Je zou het beste in je rol van 'groepsverlater' moeten blijven om van daaruit weer interessant te kunnen zijn voor je oude omgeving. Zo maak je een nieuwe relatievorm, welke een beetje doet denken aan de zogenaamde LAT-relatie: Jij brengt hun nieuws en zij brengen vervolgens nieuws voor jou en als beide partijen dit leuk blijven vinden dan heb je de band weer aangeknoopt. Het gaat om wederzijdse acceptatie voor elkaars acties.
Zo kunnen jullie gezond (zonder weemoed) tot oude herinneringen komen en nieuwe geschiedenis maken.
[Dit bericht is gewijzigd door Colour op 10-01-2004 12:24]
Mijn ouders zijn hier komen wonen toen ik 1 was, maar mijn grootouders zijn hier wel opgegroeid (en dus later verhuisd).
Mijn ouders zijn bekende mensen in het dorp (moeder is juf op de basisschool, vader doet het een en ander bij de kerk), maar we horen niet tot de "incrowd" en ik moet zeggen dat ik dat ook nooit zou kunnen. We zijn gewoon anders, maar hoe precies weet ik niet. We praten niet dorps, we gaan zelden naar de zomerse boerenfeesten met bier en polderdisco en in de kroeg komen we ook niet.
Al met al voelde ik me dus geen echte dorpsbewoner. Tot ik ging studeren in Rotterdam. Dat was toch ff andere koek. Ik bleek toch een accent te hebben (hoorde ik zelf niet) en maakte andere dingen mee (ontsnapte koeien op de weg ipv een ontspoorde tram). Ik snapte de metro in eerste instantie niet helemaal en keek mijn ogen uit in Toko's en bij turkse bakkers.
Na drie jaar kende ik ook de stad wel, maar ik was geen stadsmens.
Eigenlijk voelde ik me meer een Nederlander. Met mijn OV kwam ik overal en ik heb vrienden verspreid over het hele land.
Ik woon nog steeds in het dorp, maar wil verhuizen naar de stad. Ik ben erg benieuwd hoe dat zal gaan...
. Toch heeft het dorp wel een paar nadelen. Ons dorp heeft 7 kerken op 6000 inwoners, en dat wil er nog wel es voor zorgen dat de tijd af en toe stil blijft staan hier. Maar over het algemeen heb ik hier niet zoveel moeite mee.
En als er wat te doen is dan zijn het van die gabberfeesten in de discoteek
ik ga later bij Eindhoven wonene ofzo
There are no set territories and no rules of engagement.
Waarop een kerk een kar met paard
Een slagerij J. van der Ven
Een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets
Maar het is waar ik geboren ben
Dit dorp, ik weet nog hoe het was
De boerenkind'ren in de klas
Een kar die ratelt op de keien
Het raadhuis met een pomp ervoor
Een zandweg tussen koren door
Het vee, de boerderijen
En langs het tuinpad van m'n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat 't nooit voorbij zou gaan
Wat leefden ze eenvoudig toen
In simp'le huizen tussen groen
Met boerenbloemen en een heg
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd
Het dorp is gemoderniseerd
En nou zijn ze op de goeie weg
Want ziet, hoe rijk het leven is
Ze zien de televisiequiz
En wonen in betonnen dozen
Met flink veel glas, dan kun je zien
Hoe of het bankstel staat bij Mien
En d'r dressoir met plastic rozen
De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
In minirok en beatle-haar
En joelt wat mee met beat-muziek
Ik weet wel het is hun goeie recht
De nieuwe tijd, net wat u zegt
Maar het maakt me wat melancholiek
Ik heb hun vaders nog gekend
Ze kochten zoethout voor een cent
Ik zag hun moeders touwtjespringen
Dat dorp van toen, het is voorbij
Dit is al wat er bleef voor mij
Een ansicht en herinneringen
En langs het tuinpad van m'n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind, hoe kon ik weten
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan
quote:Mooi nummer inderdaad
Op zaterdag 10 januari 2004 16:37 schreef Ender_Wiggin het volgende:=snip veel lyrics=
[...]
En langs het tuinpad van m'n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind, hoe kon ik weten
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan
Heeeel erg veel kwam ik wel achter. Ik ben na de havo een jaartje naar Alaska gegaan. Toen ik thuiskwam paste ik niet meer in het dorp. Ik was zeg maar een wereldreiziger geworden. Mijn oude vrienden van toen waren nogsteeds thuis blijven wonen, en gewoon in de stad dichtbij gaan studeren etc. Die waren geen steek veranderd, terwijl ik toch een hoop volwassener was geworden. Ook de mensen in het dorp kwamen zo ontzettend burgerlijk op me over. Ik was ook zeer blij dat ik weg kon.
Nu woon ik in Zwolle, het boerendorp onder de steden, en het bevalt me best! Niet een al te grote stad, maar toch, een leuke stad. Niet het ons kent ons, in iedergeval niet het ons kent ons van ons dorp. Als ik nu soms bij mijn ouders kom kan ik me zo ergeren aan de buurvrouw die verhalen vertelt over dat die en die ruzie heeft met zus en zo etc. Zo gaat het geloof ik wel in ieder dorp. Ik ben er gewoon niet meer thuis! en, daar ben ik blij om!
quote:Allereerst, ik vind m'n leven tot nu prima zo.
Op zaterdag 10 januari 2004 11:53 schreef Huta het volgende:Mijn vraag dus: zijn er dingen die je, achteraf gezien, beter had kunnen aanpakken als het gaat om de sociale contacten in je geboortedorp? Zo leer ik misschien wat wijze lessen.. Thanks!
Tja, wat ik misschien had kunnen doen is ieder weekend nog uitgaan in je eigen dorp. Maja ik heb toch m'n leven ergens anders liggen nu. Ik heb in die 8 jaar tijd nooit echt een behoefte gehad om terug te keren naar de oude "dorpscultuur", m'n leven is gewoon anders dat weet ik gewoon. Enige keren dat ik thuiskwam was in het weekend en dan alleen voor contact met m'n ouders en m'n 2 beste vrienden. Overigens moet ik erbij vermeldden dat de andere mensen gewoon geen contact meer met me opnamen, dus die beschouwde ik zowieso niet meer tot m'n "hechte" vriendenkring. Je kan niet iedereen tevreden stellen.
M'n studie loopt nu tegen het einde, dus ik zat eigenlijk te twijfelen of ik terug zou verhuizen naar m'n oude woonplaats of niet. Ik denk dat daardoor ineens ook het gevoel kwam opspelen dat ik opeens wilde weten "hoe het nou eigenlijk weer was". Als ik nu gewoon eerlijk zou antwoorden op de vraag, of ik terug zou gaan naar m'n oude woonplaats, zou ik nee zeggen. Maar ik wil eigenlijk nog wel even kijken of d'r nog misschien nog iets terug te halen valt, voordat ik te voorbarig al m'n conclusie ga trekken, tenslotte was het eigenlijk ook wel te verwachten na zo'n lange periode van afwezigheid. Alles krijg je ineens over je heen en je hoofd raakt een beetje op tilt..zeg maar...
Om het een beetje recht te trekken heb ik nog met een oude jeugdvriend afgesproken om het een en ander te bespreken, we zien wel wat daar uit komt...
Er is veel verandert. En ergens is dat maar goed ook, ik zou me anders behoorlijk vervreemd voelen denk ik als de tijd daar stil zou hebben gestaan.
Best wel jammer ja, van mijn oude vriendengroep is iedereen getrouwd/samenwonend/thuiswonend. Ik ben heel erg blij voor iedereen dat ze gelukkig zijn, en ben bovenal heel blij dat ik zo niet hoef te leven. Ik zou gek worden
Er is verder alleen niet zoveel aan toe te voegen denk ik. Voor alle jongeren die de wereld (soms niet verder dan de Randstad) willen verkennen geldt dat de kleine plaats waar je vandaan komt net als jij ook veranderd met de loop van de tijd.
Mijn eigen kleine stekkie wordt inmiddels compleet volgebouwd met allerlei in mijn ogen overbodige winkels scholen e.d. Uiteraard allemaal op plekjes waar ik mijn betere jeugdherinneringen had. Het zal wel iets te maken hebben met ouder worden van zowel jijzelf als de plaats van herkomst...
|
|
