Met ieder stap die hij neemt, komt hij dichter bij zijn doel. Hoe dieper hij afdaalt, hoe sneller en harder zijn hart gaat kloppen. Bloed stroomt razendsnel door zijn aderen.
Een ziekelijk geluid vult de hal waarin hij zich bevindt. Een kleine man verschijnt uit het niets. Het wezen verteld waar hij zich op dit moment bevindt en welke keuzes hij ter beschikking heeft. PhalanX luistert aandachtig naar de instructies. Het wezen is een gids, niet van vlees en bloed, maar van licht. Het beeld is een redelijk simpele hologram, het geluid komt uit een luidspreker die aan de rechterwand is bevestigd.
Precies zoals Leto had voorspelt.
De hologram verdwijnt nadat het PhalanX heeft uitgelegd dat hij zes kanten op kan. In het Oosten liggen een aantal kamers die zijn gemaakt voor het plezier van de voormalige bewoners. In het Westen en Zuiden liggen woonvertrekken, in het Noorden kan men trainen en zich inschrijven voor de defensie, Omhoog daar ligt de buitenwereld en Omlaag daar draaien verschillende projecten.
De hologram scheen niet bepaald onder de indruk te zijn van wat zich daarboven bevond. De manier waarop het eiland werd beschreven was allerminst aanmoedigend. Barbaren, gevaarlijk, verboden waren in de korte beschrijving sleutelwoorden. De beschrijving van wat er in het Noorden bevond was gericht op het gevoel van veiligheid, loyaliteit en het eergevoel van de bewoners.
Wat zich Omlaag bevond bleef mysterieus. De hologram maakte het duidelijk dat de projecten van tijd tot tijd veranderden en gaf toe, met een humoristische inslag, dat hij hij er niet veel over mocht zeggen.
PhalanX kijkt om en ziet dat het hologram-programma zich nogmaals afspeelt. Wat eens erg grappig leek, was nu overgegaan in iets dat irritatie opwekte. PhalanX vervloekte het mechaniek dat hij activeerde toen hij binnenstapte.
Eenmaal aangekomen in Omlaag, begon er weer een charmant wezen te ratelen, ditmaal wees het onding erop dat PhalanX toch echt wel uit moest kijken, want niet alles was toegankelijk voor het grote publiek. Overtreders konden op een fikse boete rekenen en zelfs "disciplinaire straffen afhankelijk van de overtreding en het gedrag bij aanhouding" volgens de glimlachende hologram.
Na een aantal minuten na het gezever van het wezen te hebben aangehoord besluit PhalanX om verder te gaan. De hologram maakt zijn verhaaltje netjes af, en begint daarna weer opnieuw.
Alles is precies zoals het moet zijn. Zelfs de enorme deur, die tussen PhalanX en de tijdmachine staat. Hij begrijpt niet waarom het ding niet op slot is, met redelijk wat fysieke inspanning weet hij de deur open te duwen en kan hij naar binnen glippen.
Alweer een hologram, ditmaal is het een jonge vrouw. Helaas is de luidspreker defect en maakt het geen geluid. PhalanX kan slechts gissen naar wat ze hem probeert uit te leggen. Ze ziet er vriendelijk uit, ze geeft de indruk dat ze het geheel presenteert. Met haar armen maakt ze het gebaar dat hij door kan lopen. PhalanX glimlacht en denkt de gedachten die zijn heer en meester had verteld dat hij op dit moment zou denken.
Het duurt een tijdje maar uiteindelijk weet PhalanX precies hoe alles werkt. Hij loopt de grote ronde kamer uit en pakt een lange metalen buis van de muur.
Met alle geweld slaat hij op een kale wand in de ronde kamer. En dat is precies wat hij moest doen.
Met een aantal razendsnelle bewegingen weet hij de juiste code in te toetsen op een paneel dat achter een wand verborgen lag, een wand die hij zojuist heeft verbrijzeld met de lange metalen buis.
Een venijnige streek, dat moet PhalanX wel toegeven, omdat de luidsprekers het niet doen, kan hij niet horen hoe een vriendelijke stem aftelt. Hij zegt een gebed op ter ere van Leto. Zijn woorden hebben zijn leven gered en dat van dit hele eiland, en waarschijnlijk ook de hele mensheid.
Het verbaast hem dat het zo makkelijk gaat. Er is geen enkel systeem dat hem tegenhoud, geen deuren die dichtslaan, geen verrasingen die hem om de hoek opwachten. De hologrammen die hem de weg wezen ratelen nog steeds door alsof er niets aan de hand is.
De voormalige bewoners moeten wel erg zeker zijn geweest van hun veilige positie dat ze zo'n slechte beveiliging hebben. Misschien is de beveiliging met de rest van hen vertrokken? De gedachte komt bij hem op, dat de afwezigheid van geluid in de ronde kamer, de kamer waar de tijdmachine zich bevond, waaschijnlijk zo bedoeld was. Degene die probeerde om de kamer te gebruiken zonder de juiste code zou zichzelf opblazen en waarschijnlijk de rest van het complex. Eigenlijk was het logisch, als er iemand al zo diep kon komen zonder tegen te worden gehouden dan was de rest waarschijnlijk niet meer aanwezig, als er wel mensen aanwezig waren dan zouden ze ongetwijfelt weten dat het complex ten onder zou gaan... alleen PhalanX ziet nog niet hoe.
Er gaan nog een tweetal andere theorieen door zijn geest en ze zijn, net als de eerste, redelijk logisch, maar met een aantal overduidelijke gaten die hij bij een gebrek aan informatie niet kan opvullen.
Eenmaal buiten in het zonlicht beland zet hij het op een lopen. Volgens Leto heeft hij nu nog maar bar weinig tijd om te ontsnappen aan wat er zo direkt zal gebeuren.
Diep onder het aardoppervlak smelt het metaal door een verzengende hitte die afkomstig is van een onbekende krachtbron. Gitzwarte rook ontsnapt uit de uitgang van het complex, de enige uitgang. Als er iemand daar beneden zat dan zou deze nu niets meer zijn dan... dan... PalanX wil niet eens denken aan wat er zou zijn gebeurd als hij zich nu daar beneden bevond. De grond trilt niet, brandt niet, maar lijkt van een dikke soort stroop te zijn gemaakt.
Eenmaal op een veilige plaats te zijn aangekomen, komt PhalanX tot rust. Hij haalt moeizaam adem door zijn mond en zet vervolgens een koers terug naar de Kerk van de Universele Waarheid.
Op de terugweg neemt hij rustig de tijd om na te denken over wat zich daar beneden bevond, over wat Leto hem vertelde, over wat zou kunnen zijn geweest.
Hij voelt zich niet slecht en niet goed, hij voelt zich emotieloos, koud en slaafs aan de grillen van Tijd. PhalanX reflecteert kort op zijn wezen en zijn leven en neemt de tijd om te filosoferen over zijn God en zijn Noodlot.
Is it alive, or is it Phalanx?
--- Cameron Hodge ---
Ik moet maar eens wat aan mijn sociale leven gaan doen.
* Icarusje loopt op het meisje af en begroet haar.
Goeieavond, wat sta jij hier stil en alleen midden op de vlakte. Gaat het wel een beetje?
Huh, ja, het gaat wel.
* Maar eigenlijk was ze even kwijt waar ze nou ook alweer was en wat ze hier deed. Kent ze deze persoon eigenlijk al?
Ik heet Tamea en ik woonde bij Equilan, maar zwerf nu in het rond.
Weet jij wat er hier gebeurd is? Waardoor de grond er hier zo gek uitziet?
Maar het is wel vreemd, het lijkt niet verbrand ofzo, maar wat het wel is? Het is zo 'vloeibaar' 
Dit is heel vreemd spul, ik zou zeggen dat het geen aarde is maar iets buitenaards ofzo. Het is echt heel vreemd
* Tamea trekt haar schoen los uit de blubber
Maar wat kan het veroorzaakt hebben? We hebben hier toch geen buitenaardse wezens?
* Icarusje loopt een eindje weg en komt dan snel weer terug.
Wil je even meekomen Tamea, er zit daar iets nog veel vreemders, een stevig zwart blokje zomaar ertussen.
* Tamea loopt mee en ziet dan wat Icarusje bedoeld. Het blokje is net zo in en in zwart als de rest van de plek, maar is het enige dat overeind staat.
Het lijkt steviger dan de rest van de grond, niet zo soppig. Maar waarom staat dit overeind en verder niks? Het is ook volledig onherkenbaar... Wat zou het geweest kunnen zijn?
Lijkt me wel een leuk plekje om te wonen hierzo 
Als het niet zo zwart zou zijn geweest.
Maar ik denk dat het nu gevaarlijk is om hier op te bouwen. Volgensmij zak je dan weg.
Maar jij hebt hier dus niks bijzonders zien gebeuren?
Waar in het bos woon je eigenlijk?
* Icarusje wijst naar het bos, vlak aan de rand in een boom. Ik heb er zelf een huisje gebouwd en woon er erg fijn. Heel wat beschutter dan diegene die hier ooit gewoond heeft
Maar wel leuk huisje.
De toren van Equilan is ook mooi, maar daar woon ik niet meer 
Zullen we er anders eens even gaan kijken? Dan begrijp je waar ik het over heb.
* Samen verlaten ze de vreemde zwarte plek en lopen ze naar het Icarusjes Boomhuis
Weet jij wat we nog meer kunnen doen? Of wie het zou kunnen onderzoeken?
Ik heb gehoord over ene Lurky, die wetenschapster was en hier woonde, maar die is er geloof ik niet meer.
Dan weet ik het ook niet, laten we maar naar dat lab gaan. Weet jij waar het is? Ik heb die Lurky helemaal niet gekend en weet ook niet waar haar Lab was eik...
* Tamea stopt het flesje diep in haar zak weg en samen lopen ze weer terug naar de boomhut van Icarusje.
Onee
Hier lijkt geen redden aan
* Icarusje pakt snel het potje en vult het met het zwarte spul
Snel snel, naar het Medisch Centrum Fok!eiland II
Terra Leviosa
* Niets verroert zich. Tamea probeert nog een aantal spreuken, maar ook die hebben geen effect.
Nou, magie werkt in elk geval niet hier. Gaan we terug naar het kasteel? Of hadden we die holtemeter al meegenomen?
* Icarusje draait aan wat knopjes en wat schakelaartjes en plots begint eht ding zacht te zoemen.
Ah, dat zal wel de ON knop zijn geweest. Nu is de vraag hoever boven de grond dat ding moet. Hij geeft hier grote holte aan, maar dat lijkt me de lucht.
Kan jij toevallig een touw toveren zodat we hem kunnen alten zakken?
* Tamea tovert een touw tevoorschijn en bindt het vast aan een lus op de meter.
Zakken Quantarianth
Owja, lekker, nu kunnen we hem dus niet aflezen. Wat heb ik dat weer handig bedacht al zeg ik het zelf
Euh, iemand een suggestie?
bewegend met z'n vleugeltoppen houd hij zich in de lucht, zodat z'n passagiers de meter nu wel af kunnen lezen.
* Icarusje pakt de hand van amea vast en probeert de meter af te lezen.
Hm, nu is er een probleem: Of we zitten neit laag genoeg of er zit inderdaad een holte onder. Laten we maar eerst terug gaan en het aan de wijze Lord vragen.
Uitgeput en verbaasd staan ze te kijken. Het zwarte spul lijkt weg, maar is het dat ook? Hoe het ook zij, het is zo diep in de aarde verzonken dat zij er niets meer aan kunnen doen.
Credits voor dit mooie icoontje gaan naar__Saviour__
Opgelost in het niets, dat kan toch niet
Of zou het zijn weggevloeid toen het complex instortte? Dan zou het nu onder de grond zitten en dan is het gevaa nog niet weken.
Dat lijkt me een latere zorg, het is eerst tijd voor een beetje rust.
Wat dachten we van een lekker hapje in het VTC?
ligt nog het een en het ander aan rotzooi , een van de Pretorian Guards rommelt wat in de zooi op zoek naar de mogelijke overblijfselen van Dr_tekno .
* Opeens vind hij een stukje papier , daar hij het niet interessnat vindt gooit hij het weg , een windvlaag pakt het op en gooit het recht in het gezicht van Tamea .
Die vind het wel raar dat in zo'n Techno-zooi papier te vinden is , het papiertje is gedeeltelijk afgescheurd .Ze begint te lezen .
. op een eiland genaamd :.................... dit metaal is zeer zeldzaam en waardevol , daarom is het van allergrootst belang ........... te waarborgen ........en troepen ......... doden .............. vrijbrief voor diplomatieke en tactische beslissingen ......... hebt tot u ...... Tactical Force en........ oopers ............
Heavy Ta.............
Doet u alles wat i........dat metaal te krijgen......
............bijpro........zwart spul........gevaarlijk........vreet overal doorheen Voorzicht is hier toepasselijk want als...........
was gete.........
Timo.........
Taemea snapt er niks van en besluit het briefje naar LD te laten brengen die er wellicht meer van zal snappen .
[Dit bericht is gewijzigd door Dr_Tekno op 12-05-2002 14:24]
Credits voor dit mooie icoontje gaan naar__Saviour__
* Helaas moeten de Guards meteen verslag van hun missie gaan uitbrengen bij Lord Dreamer. Tamea geeft het rare briefje dan ook aan hen mee.
Sorry jongens, ik zou het wel zelf willen gaan brengen, maar ik moet nu echt eerst wat gaan eten, val zowat om.
* De Guards vertrekken naar het Kasteel van LD, Icarusje en Tamea gaan naar het VTC.
De dieren die in de buurt van de krater woonde waren zoiezo al op de hoede na het gedoe met het zwarte spul. Maar nu werden ze nerveus, ze begonnen raar gedrag te vertonen. Sommige dieren verlieten hun verblijven op zoek naar een beter leefgebied. Andere dieren begonnen spontaan soort-en leefgenoten aan te vallen en op te eten.
Er was iets goed mis met deze plek, een sfeer van duister en zwarte magie lag over deze plek heen.
Credits voor dit mooie icoontje gaan naar__Saviour__
Aangekomen bij de rand van de krater bleef de ruiter een tijdje in het zadel zitten. Zachtjes begon hij te zingen, de woorden lifte mee op de wind. Een huivering doorvoer het woud toen het gezang luider begon te worden. Woorden in een taal die nog nooit door een mensenoor gehoord waren, woorden nog zwarter als de nacht gingen op zoek naar bondgenoten.
Credits voor dit mooie icoontje gaan naar__Saviour__
"Dr_tekno....Eindelijk ben je gekomen......in al die decenia dat ik hier al zit.....heb ik gewacht op een zwarte magiër die me......zou bevrijden.......Ik zal de poorten van Hador openen dan moet jij......me vrijlaten"
Rillende ontwaakt Dr_tekno uit zijn trance. Dit zou hij voor geen goud weer doen. Zo koud en kil, zo vervuld van haat en nijd kon toch geen levende wezen zijn. Ik hoop maar dat Timothay weet wat hij hier mee ontketend.
Dr_tekno plaatst zijn vingertoppen tegen zijn hoofd en zend een mentaal berichtje naar Timothay dat de poort van Hador binnen een paar minuten geopend zal worden.
Credits voor dit mooie icoontje gaan naar__Saviour__
Huiverend schrikt hij wakker. Het vuurtje waar hij gisteren een konijn boven heeft klaargemaakt gloeide alleen nog maar. Zijn Mitrhas ligt rustig ademend een eindje van het vuur weg te slapen, dan pas ziet hij haar. Ze stond een eindje van hem af naar hem te kijken met ogen die zacht leken te gloeien. Ze was naakt op een pikzwarte boog en pijlenkokerdie om haar schouders hingen na. Ravenzwart haar hing in strengen tot op haar heupen, ogen als kooltjes zo zwart lagen tussen haar grappig gevormde kleine neusje.
Haar borsten waren niet echt klein te noemen, ze hingen niet naar beneden maar stonden strak naar voren gericht. De kleine tepels stonden fier overeind, mischien van de kou maar mischien ook van iets anders, slank als ze was had ze toch brede heupen en een mooi gevormde buik. Toen hij de vage zwarte driehoek tussen haar benen zag begon hij ongemerkt zwaarder adem te halen. Haar slanke gespierde benen en voeten stonden stevig op de grond. Net of ze wouden zeggen 'Hier ben ik, en ik zal voor niemand wijken.'
'Wie, wie ben jij' Vroeg hij aarzelend, helemaal verrast door zoveel vrouwelijk schoon.
Helder klonk haar gelach door de frisse ochtend lucht. 'Je hebt me gisteren bevrijd en nu al herken je me niet meer?'
'Maar, maar...je bent een vrouw'
'Technisch gezien ben ik onzijdig, maar ik kan elke gestalte aannemen die ik wil.'
'Dus ik heb jou bevrijd, en wat nu' mompelde Dr_tekno zachtjes nog steeds niet helemaal wakker.
'Nou ik heb eigenlijk wel zin in wat eten, na duizende jaren gevangen gezeten te hebben krijg je honger.' En met die woorden nam ze plaats aan de andere kant van het vuur. Zwijgend reikte Dr_tekno haar een stuk koude overgebleven konijnebout aan , toen hij per ongeluk haar hand aanraakte voelde hij een tinteling door zijn arm gaan.
Credits voor dit mooie icoontje gaan naar__Saviour__
"We kunnen ons dit nog voor de geest halen. Al was het iets dat zich gisteren op deze plaats voltrok, of langer geleden. Het is niet zo belangrijk. Niet meer. Niet op dit moment."
"We kunnen het hier laten beginnen. Als we dat willen. Wat is jullie oordeel?"
"Het maakt ons niet veel uit, we kunnen overal heen. We zijn vrij om te gaan en te staan waar we ook willen. Om ons eigen pad te kiezen op deze zoektocht. Voor ons is er geen voorkeur op dit moment. We zullen moeten kijken naar de meest strategische gekozen lokatie. Geen overbodige drama. Het heeft geen zin om iets op te zetten als kiezen voor de optie die falen als grootste mogelijkheid heeft. We gaan voor hetgeen op dat moment het beste uitkomt."
Credits voor dit mooie icoontje gaan naar__Saviour__
"Dit is een magische samensmelting, hiermee zal de macht van de Chaos bewezen worden. Ik zal je hiervoor belonen door je tot mijn generaal te benoemen. Ik geef je de oneindige macht in handen."
Verbaasd keek hij haar aan."Maar waarom ik?" vroeg hij. "Jij bent een van de enigste overgeblevenen van het oude volk, als ik met jou samensmelt zal mijn en jouw kracht oneindig stijgen. De macht van het oude volk die diep in jouw verborgen ligt zal ontwaken, duisternis en chaos zal over dit land komen. Een moment dacht hij na over wat ze hem gezegd had. "Oneindige macht past wel in mijn plan, Timothay zou me zoiets nooit gegeven." Toen gaf hj zich helemaal over aan haar, en in beide lichamen ontwaakte de dierlijke instincten die diep verborgen lagen. En op het moment van de samensmelting werd de hemel rood boven hun hoofden.
Duisternis kwam over het land, vogels vlogen geschrokken op en dieren raakten van slag. Mensen en andere wezens keken omhoog, bang dat de tijd van vrede maar van korte duur was.
In de verschillende geesten van de magiers en magische wezens die over het eiland zwierven werd een grote magische kracht merkbaar.
[Dit bericht is gewijzigd door Loth op 10-05-2003 16:51]
Faat: *zucht* zoals gewoonlijk hoor Sitethief weer in de bocht >:)
Meteen nadat hij in slaap was gevallen kwam hij in een droom terecht, in tegenstelling tot al zijn andere dromen was deze droom levensecht. Hij kon de bloemen ruiken en voelde de wind door zijn haar waaien, zelfs de ene tinteling langs zijn rug voelde zo echt dat hij onwillekeurig moest huiveren . De droom stelde hem gerust, zorgde ervoor dat hij langzamer ging ademhalen, zijn hart ging langzamer steeds langzamer tot dat het stopte. Hij verstijfde in paniek en wachtte totdat het weer begonnen te kloppen. Hij bedacht zich dat als dat wat je je hele leven normaal en gewoon vindt en waar je verder niet bij stil staat opeens ophoudt je opeens diep in je ziel een stilte voelt. Zijn ademheling haperde toen hij zich langzaam aan realiseerde dat zijn hart niet meer zou gaan kloppen. Tegelijkertijd bedacht hij dat hij nou al een paar minuten op iets zat te wachten dat maar niet kwam maar ondertussen gewoon bleef leven.
Langzaam aan ontspande hij zich weer en keek omzich heen, hij bevond zich in een witte ruimte, nou jah ruimte, het was meer een leegte, hoever hij ook keek hij zag alleen maar wit. Zijn hersens vertelde hem dat dit niet klopte, hij stond ergens maar er was geen bodem noch plafond. Toch sweefde hij niet, hij stampte een paar keer met zijn voet maar stopte daarmee toen hij voelde dat hij zijn evenwicht begon te verliezen en een stukje omhoog (voorzover men in zo een omgeving kon bepalen wat onder en boven was) vloog. Opeens bedacht hij zich dat de omgeving waar hij zich in het begin van de droom van bewust was eigenlijk langzaam aan verdwenen was, de geur van de bloemen en de wind door zijn haar waren ongemerkt verdwenen toen hij op zijn hart lette. Ook merkte hij dat hij niks kon ruiken. Op dat moment ging zijn ademhaling raar doen, het haperde en piepte aan alle kanten. Het was net of hij in een vacuum terecht was gekomen. En toen stopte ook zijn ademhaling ermee.
Dit keer raakte hij niet meer zo erg in paniek, als je meemaakt dat je zonder het kloppen van je hart kunt overleven kijk je nergens meer van op.
Credits voor dit mooie icoontje gaan naar__Saviour__
Wat Loth betreft, die ging gewoon weer terug waar ze vandaan kwam, tot dat ze weer gewekt zou worden zoor iemand van het oude volk.
The End
Credits voor dit mooie icoontje gaan naar__Saviour__
|
|
