Zodiakk winnaar schrijfwedstrijd! (was stemtopic)

Enkele sportiviteitsregels:

De genomineerden voor de finale in willekeurige volgorde:

quote:

---

Een avond thuis

Zijn dochter sliep. Hij stond aan het hoofdeinde van het bed, zijn blik op
haar gevestigd. Hij wijdde enkele gedachten aan de jeugd en dacht: dít is
haar tijd. Nu deed hij wat hij wilde doen, ging zitten en keek naar de
haarband die glinsterde in het licht van de neergaande avondzon. Behoedzaam
schoof hij hem van haar hoofd af en legde hem naast zich neer.
Hij genoot van het moment. Zijn eigen vader had nooit zo naast hem gezeten,
terwijl hij sliep. En al had hij het wel gedaan, dan had hij het toch niet
zó gedaan, want zijn vader had zijn hele leven niet geweten wat liefde was.
Zachtjes streelde hij het haar van zijn dochter. Het was prettig haar weer
dichtbij hem te hebben. Ze had er vermoeid uitgezien, uitgeput door zorgen.
Nu kon ze tot rust komen.

Hij liep naar de woonkamer en zette de televisie aan.
Helikopters. Oerwoud. Wagner. Doodsbange kinderen, op de vlucht voor vuur en
bombardementen. Een vrouw die probeerde te ontsnappen over een brug, maar
werd doodgeschoten en in het water viel. Boven in de helikopters:
schreeuwende soldaten en een verdwaalde acteur. Ontreddering, chaos,
anarchie. Hij fronste. Dat had hij allemaal niet meer nodig.
Zijn blik dwaalde af naar de rij boeken boven de televisie. Hij zag
Blauwe maandagen, Bezonken rood, The Denial of Death,
Het stenen bruidsbed. Naar de laatste bleef hij wat langer kijken.
Hij had altijd gedacht dat het boek wit was geweest, of althans gelig, want
hij had het op een rommelmarkt gekocht. Maar tot zijn verbazing was het
pikzwart.
Dat kwam soms voor, zei hij bij zichzelf. Een kleine lapsus van het
verstand. Hierin lag bovendien een elegant argument tegen het mechanistische
mensbeeld besloten. Een mens kon zich vergissen in de kleur van een boek dat
hij ooit had aangeschaft, maar niet in de mate waarin hij van zijn vrouw
hield. De liefde was geen variabele die ergens in de fysiologie van de
hersenen was geprogrammeerd en die door een lapsus kon worden omgezet in de
allesverzengende haat van het slagveld. We zouden het in ieder geval geen
lapsus noemen, maar een psychiatrische stoornis, dacht hij tevreden.
Hij pakte Het stenen bruidsbed van de plank en sloeg het open. Tot
zijn grote ontzetting zag hij dat de bladzijden helemaal zwart waren
geworden. Vliegensvlug zette hij het boek weer terug op de plank. Hij rende
naar zijn werkkamertje en graaide wat met onvaste hand in de laatjes van
zijn bureau. Na enige tijd vond hij wat hij had gezocht. Zijn redding. Een
klein, wit doosje.

Na drie minuten kwam hij weer uit zijn werkkamer tevoorschijn. Zonder nog te
bibberen en enigszins gekalmeerd liep hij weer naar de televisie. Hij nam
het apparaat op en zette het op het tafeltje dat rechts van de bank stond.
Hij ging weer zitten en probeerde zich te ontspannen.
Bassie en Adriaan en de verdwenen kroon.
Hij was geamuseerd. Die gingen ook al even mee, dacht hij. Vast in de oorlog
geboren, of zelfs nog iets daarvoor. Zelf was hij van 1945. Op het moment
dat zijn ouders hem verwekten, had hij eens uitgerekend, maakten honderden
bommenwerpers van de RAF hun dodelijke opmars naar Dresden. Een dubbele
Walkürenritt.
Hij had zich nooit goed kunnen vereenzelvigen met de oppervlakkige
levensblijheid die van Bassie en Adriaan uitging. Hij was grofweg van
dezelfde leeftijd als zij. Maar de boodschap die ze leken uit te dragen was
er één van: trek je maar niets aan van wat de meester of juffrouw zegt over
zes miljoen Joden zus, of twintig miljoen Russen zo, en doe maar lekker mee
met ons. Bevrijd van de zware ketenen van de werkelijkheid, zweefden zij los
en zinloos door tijd en ruimte. Niet dat hij ze iets verweet. Hij vond het
jammer, dat was alles.
Bassie en Adriaan, het zijn de beste vrienden, die je maar kunt
vinden...
Je moest jezelf het leven tenslotte ook een beetje draaglijk maken. Stel dat
het leven in zijn ware gedaante een verschrikking is, en met deze
mogelijkheid hield hij rekening, dan is het een zeer gunstig toeval dat de
mens het vermogen bezit om ondanks de ellende te genieten en gelukkig te
zijn. Nu ja, de meeste mensen. Zijn vader, die van Engelse afkomst was en
met de geallieerden had meegevochten, had de oorlog nooit achter zich kunnen
laten. Zijn vader was de incarnatie van alle oorlogsverschrikkingen geweest
en had het gezin gedwongen een tweede strijd te doorstaan, die veel langer
had geduurd.
Wel - hij had per slot van rekening zegevierend uit deze strijd weten te
komen. Tevreden keek hij de kamer rond. Zijn grote huis lag aan de
Loosdrechtse plassen, niet ver van het kantoor van de Volkskrant waar hij
werkte op de kunstredactie. Hij was de scheiding van Linda zonder
kleerscheuren te boven gekomen, en dat was zeker niet haar verdienste
geweest. Maar zijn dochter, het grootste geluk van zijn leven, nam ze hem
niet ook nog eens af. Buiten lag een hagelwit sneeuwtapijt en de verwarming
stond hoog.
Op de televisie was inmiddels een science-fictionfilm bezig, of zo zag het
eruit. Op de voorgrond stond iemand die als een weerman naar de achtergrond
gebaarde, maar wiens lichaam vervormd was alsof je in een lachspiegel keek.
Op de achtergrond was voorts geen weerkaart te zien, maar een fontein van
gloeiende spetters, roze en geel tegen een zwarte achtergrond, alsof er
iemand bezig was de kosmos aan elkaar te lassen. Aan de rand van het beeld
waren vaag onderscheidbare groene cirkels te zien, die steeds kleiner werden
in omtrek, maar het midden nooit bereikten.
Hij voelde zich duizelig worden. In zijn oren klonk een onophoudelijkpiepen.
Hij haalde het witte doosje uit zijn broekzak en liep naar de slaapkamer. In
de deuropening bleef hij staan. Leunend tegen de deurpost keek hij naar het
levenloze lichaam van zijn dochter. Hij was te laat. De bijl waarmee hij
haar de schedel had ingeslagen stond in het hoekje. Het dekbed was al
donkerrood gekleurd en het bloed op de haarband glinsterde in het maanlicht.

---

quote:

---

Zonder Titel

"Of all melancholy topics, what, according to the universal understanding of mankind, is the most melancholy?" Death--was the obvious reply. "And when," I said, "is the most melancholy of topics most poetical?" From what I have already explained at some length, the answer, here also, is obvious-- "When it most closely allies itself to beauty: the death, then, of a beautiful woman is, unquestionably, the most poetical topic in the world--and equally is it beyond doubt that the lips best suited for such a topic are those of a bereaved lover." Edgar Allan Poe

Zelfs nu was haar schoonheid verbazingwekkend. Er was iets poëtisch geweest aan de manier waarop ze liep, hoe ze sprak, haar lach. Ze voelde koud aan. Ik sloot haar ogen en gaf een laatste kus, alvorens de flacon aan mijn lippen te zetten. De bittere smaak plantte zich voort in mijn slokdarm, mijn maag. Oh, het werkte snel. Mijn ogen zagen niet langer de realiteit, maar de verschrikkelijke werkelijkheid was al doorgedrongen tot mijn geest. In een angstaanjagend verstoorde manier zag ik de maanden voorafgaand aan deze verschrikkelijke dag aan mijn ogen voorbij flitsen. Kleuren liepen in elkaar over, mensen die lang geleden waren overleden om me heen, pratend over niks. Of daar leek het op, want in de chaos die ontstond kon ik niemand verstaan, laat staan mijn eigen gedachten.

Ik had haar ontmoet op het feest dat haar vader had gegeven. Een freakshow van travestieten en clowns waarvan ik niet weet hoe ik er terecht was gekomen. Ze zweefde naar me toe en langs me zonder me op te merken. Mijn beste vriend. Hij was er ook, of was hij al dood? Nee, hij sprak tegen me en ik herinner me wat hij zei. "Je zult haar wel vergeten". Maar dat kon niet over de schone engel gaan die net langs vloog. De grip op de realiteit had me volkomen verlaten en dus kon ik niet begrijpen waar hij over sprak. Ik had alleen nog maar oog voor de engel. Ik sprak een onverstaanbaar gesprek met haar, ik kuste haar, en we waren verliefd. Fragmenten zag ik enkel en de liefde die ik voor haar voelde verwarmde me. Mijn gedachten dwaalden af, naar planeten ver weg. Mijn geest had het lichaam verlaten en keek toe hoe dat lichaam werd opgeslokt door mijn eigen verbeelding.

Wekenlang was er geen eten geweest. Maar hij was dan ook in de woestijn, alleen. Hij, dat was ik. Maar ik was de controle over hem kwijt, en nu keek ik toe als naar een toneelstuk. De rode zon vulde de hemel en perste elke druppel water uit zijn inmiddels uitgedroogde lichaam. Sinds hij zijn hachelijke tocht door de zandlanden was begonnen was hij niets en niemand tegengekomen. Zand. Alles wat hij zag was zand en rotsen. De mensen waren er gewend aan geraakt; het hele aardoppervlak was een grote zandvlakte geworden toen de zon rood was geworden. Sindsdien was het de belichaming geworden van alles dat slecht was op de wereld. Binnen enkele duizenden jaren zou het ontploffen en daarmee het hele stelsel. Enkel in de schemering en de nacht, die nog maar enkele uren duurde, kon men leven. Overdag moest hij in de beschutting zitten anders zou er binnen enkele uren slechts een waterloos karkas over zijn. Hij was eraan gewend geraakt, ermee opgegroeid. De trance kwam snel en plotseling opzetten. In een paar ogenblikken zou hij buiten westen raken en de zon zou al zijn lichaamssappen opeisen. De rotsen links van hem waren de enige beschutting in de buurt. Vallend en struikelend probeerde hij zich er naar toe te krijgen, maar hij verloor zijn gezichtsvermogen en viel op zijn knieën. Hij voelde hoe de hitte over hem heen kroop, en verloor zijn bewustzijn. Zijn huid zou verbranden maar dat was zijn minste probleem. Huid. De hitte was weg, en hij voelde zich weer goed. Hij deed zijn ogen open en voelde de grond. Er was geen zand, en langzaam kwam zijn zicht weer terug. Enkel een menselijke huid op de grond. Hier en daar groeide er een haar uit en grote druppels zweet kwamen uit de poriën. Hij zat aan de binnenkant van een grote bol van huid. De zwaartekracht leek te veranderen en hij viel achterover, rollend daalde hij de bol af tot het laagste punt. Hij kreeg geen lucht meer! Hij inhaleerde sterk, zoekend naar de zuurstof die er niet was. Hij moest hier weg, hij moest uit de bol zien te komen. Zijn mes. Waar was zijn mes? Grijpend in zijn gewaad, zocht hij zijn mes. Op de plek waar eerst een klein mes had gezeten was niks meer. Een natte sensatie in zijn voeten maakte dat hij naar de grond keek. Hij stond in een plas bloed. Waar komt dat nou vandaan? Heftig keek hij om zich heen, zich afvragend waar hij was, wie hij was en of hij was. Op de plek waar hij aanvankelijk was ontwaakt uit de woestijn-nachtmerrie stak zijn mes in de huid die de grond was. Uit de wond liep een straaltje bloed naar beneden, naar hem. Ongemakkelijk grijpend in de zwetende natte huid klom hij naar het mes toe, en probeerde het te grijpen. Hij duwde het verder in de huid een steeds groter wordend gat creërend. Bloed spoot uit het niets. Het liep ineens weg door de wond en een klein gat in de huid bleef achter. Een sterke zuigende kracht kwam erdoorheen en al snel werd mijn lichaam erdoor tegen het gat getrokken. Het gat was te klein om doorheen te kunnen. Een scheurend geluid was het laatste wat ik hoorde. Hij werd door het gat getrokken en belande op de ijzeren grond. IJskoud voelde hij aan, zijn huid was temperaturen van ver boven de 50 graden gewend. Maar hij was krachteloos en viel in een diepe slaap. Wat was er gebeurd? Waar was hij nu en hoe kwam hij daar. Zijn gedachten dwaalden af naar een ver paradijs waarna alles zwart werd.

"Ik geloof dat hij weer bij komt" hoorde ik ver weg. Mijn ogen openend richtte ik me op van de vloer. Er was niets dan een waas. Een woestijn, een planeet van mensenhuid binnenstebuiten gekeerd. En nu waren er mensen die ik niet kende. Ik wreef door mijn ogen maar de waas bleef. Ik was weer mezelf, maar wie was ikzelf? Ik draaide me om naar waar ik uit de bol was gevallen en zag een zilverkleurige bol met een doorsnede van 2 meter. Zo helder als wat. Al het andere was wazig maar deze bol was haarscherp. "De waas gaat weer weg maar het duurt even" hoorde ik een stem zeggen. De persoon die het zei kon hij echter niet ontdekken. "En hoe was je eerste trip?". "We kunnen je niet verplaatsen dat spijt me, anders zou je in de hallucinatie kunnen blijven geloven. Je schreeuwde het uit over hoe koud het was, maar dat zal nu wel weer meevallen, nietwaar?". Was het een hallucinatie geweest? Ik viel weer in een diepe slaap. Ik wilde de bol weer in. In mijn gedachten muteerde ik in een waterige substantie die terug werd gezogen in het gat. De ranzige gewaarwording daarbinnen was verslavend geweest, en het bloed dat ik had laten vloeien had mijn dorst ernaar aangewakkerd. Binnen de bol was alles anders geweest. Fysiek was ik er niet aanwezig en daardoor kon ik mijn gedachten vormgeven in een manier die ik nooit eerder had gekend. Als een droom maar veel krachtiger, alsof ik mijn eigen werkelijkheid creëerde. Op het balkon van een groot paleis keek ik uit over de enorme leegte die het heelal heette. Nergens was er iets anders, en toen zelfs het paleis verdween voelde ik me pas echt de keizer van het universum. Zwevend naar het niets was ik pas echt vrij. Ik was alleen en dat gevoel begon me steeds minder aan te staan. Mijn eigen vijand. Deze trip werd gevaarlijk. Ik werd gevaarlijk. Voor mezelf, voor anderen, voor alles om me heen. Het moet er vreemd uit hebben gezien aan de buitenkant, omdat de drugs een vreemde uitwerking hadden gehad. Wacht maar tot het was uitgewerkt. Hij ging in de kuipstoel zitten en verdween in zijn laatste nare droom.

Dat meisje dat schrijd als een eeuwige bruid, met die melancholische grote ogen. Ik ken haar naam niet eens, maar daar zal snel verandering in komen. "Paul, wie is dat daar bij die ridder?" vroeg ik aan mijn goede vriend. Het was een gemaskerd bal waarvoor we niet eens waren uitgenodigd. Gelukkig wist Paul altijd wel een manier om binnen te komen. "Die engel bedoel je? Daar kun je beter afblijven, ik geloof dat ze bezet is." Maar natuurlijk, dacht ik. Zo'n schoonheid is al eerder veroverd. Maar ik ga het niet zonder slag of stoot opgeven. "Je vermaakt je denk ik wel, ik ga erop af." Paul lachte begrijpend en knikte instemmend. Het feest raakte in een versnelling, terwijl ik langzaam naar de engel toeliep, totaal geen oog hebbend voor de dingen die om me heen gebeurden. Oogcontact. Een twinkeling in haar ontroerend mooie ogen moedigden me aan haar aan te spreken. "Ben ik in de hemel beland, of verbeeld ik het me dat hier een engel staat? Anders sta mij toe u te vertellen dat als de hemel nog een vacature voor engel open heeft staan, u daar zeker zult worden aangenomen." Zei ik als een clichématige openingszin. "Je maakt me aan het blozen" was het oprechte antwoord van deze oprechte schoonheid. "Het spijt me, maar ik kan niks anders zeggen dan de waarheid. Vergeef me voor mijn clichés, maar waarom is iets een cliché? Hoogstwaarschijnlijk omdat het waar is" Ze lachte. De ridder die de hele tijd met de oudere vrouw had staan praten, die verkleed was als clown, draaide zich om naar de engel. "Lisa, gun me nog een dans met je" zei hij voordat hij haar wegtrok naar de dansvloer. Lisa. Ze keek me bijna constant aan terwijl ze met de lompe boer danste, die de hele tijd zijn eigen voetenwerk bewonderde om te voorkomen dat hij op haar tenen ging staan. Ze lachte naar me, en ik wist dat ik deze engel voor me moest winnen.

Daarna had het feest een vreemde draai genomen. De sfeer was naar geworden en mensen waren met elkaar gaan vechten. De drugs en de alcohol begonnen hun werk te doen. Ik was met Lisa op de trap beland en we zoenden elkaar alsof het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien. Ze smaakte zoet, door de lipgloss. Een geluid om de hoek waarschuwde ons dat we ons moesten verplaatsen. "Snel hierin, straks ziet mijn vader ons" giebelde ze bijna in mijn oor. De kamer had een zachte lichtgloed over zich heen liggen, alsof ergens verborgen een open haard zat. "Laat me nooit meer los, Lisa" zei ik. "Nooit meer" antwoordde ze. We bedreven de liefde die avond, nee we maakten liefde is misschien een betere verwoording. De mate waarin we elkaar aanvoelden getuigde van het feit dat we elkaars "soulmate" waren. En toen we in slaap vielen voelde ik dat het goed was, ik was gelukkiger dan ik ooit geweest was. De leegte in mijn hart die ik nooit gevoeld had door gebrek aan ware liefde was opgevuld door het mooiste wezen dat ik ooit gezien en gevoeld had. Ik weet niet wat er fout is gegaan.

Toen ik weer wakker werd, duurde het even voor ik wist waar ik was. De radio speelde David Bowie, wat me een ongelooflijke angst aanjaagde. Ik opende langzaam mijn ogen, angstig voor de horror die ik verwachte te aanschouwen. Wazige vlekken voor mijn ogen waarschuwden me dat ik vooral niet op moest staan, en vertelden het hele verhaal van de avond ervoor. Ik lag op de grond, mijn hoofd naar het plafond gericht, en in mijn ooghoeken zag ik de chaos die ik aangericht moet hebben in de uren voorafgaand aan de totale black-out. Langzaam werd mijn zicht beter, ik schrok van wat ik zag. Een experiment met slechte afloop, en ik was zowel het experiment als de slechte afloop. Ik had gegokt met mijn leven en verloren. Het was op dit moment dat de gekte zich van mij meester maakte, en ik uit alle macht probeerde weg te komen van deze surrealistische droom. Op het bed lag mijn engel, verrassend kalm en vredig. Zich niet bewust van wat er de avond ervoor gebeurd was, en nu ik eraan dacht, ik wist het ook niet. Ik raakte haar gezicht aan en voelde de koelte van haar huid. Ik wist het meteen. "Lisa, word wakker" huilde ik. Maar ik wist dat ze haar ogen niet meer zou openen. Een windvlaag door de kamer jaagde me angst aan, alsof de dood zelf haar ziel had meegenomen. Ik vond een flacon in mijn broekzak. Ik wist niet precies wat het was, maar een bepaald gedeelte van mijn lichaam vertelde me dat het vergif was.

Zelfs nu was haar schoonheid verbazingwekkend. Er was iets poëtisch geweest aan de manier waarop ze liep, hoe ze sprak, haar lach. Ze voelde koud aan. Ik sloot mijn ogen en gaf een laatste kus, alvorens de flacon aan mijn lippen te zetten. De bittere smaak plantte zich voort in mijn slokdarm, mijn maag. Oh, het werkte snel. Ik viel op het bed naast Lisa. Mijn ogen zagen niet langer de realiteit, maar de verschrikkelijke werkelijkheid was al doorgedrongen tot mijn geest. In een angstaanjagend verstoorde manier zag ik de maanden voorafgaand aan deze verschrikkelijke dag aan mijn ogen voorbij flitsen. Kleuren liepen in elkaar over, mensen die lang geleden waren overleden om me heen, pratend over niks. Of daar leek het op, want in de chaos die ontstond kon ik niemand verstaan, laat staan mijn eigen gedachten.

Ik stond verrassend eenvoudig op, zonder zelfs mijn anders zo zwakke knieën al te zwaar te belasten. Het enige in de kamer dat nog heel was, was de oude vervallen radio die krakerig en piepend de psychedelische klanken van een "vintage" synthesizer voortbracht. De uitwerking van de drugs vertelde hier zijn verschrikkelijke relaas. Ik draaide me om, slaakte een gil. Mijn lichaam, als een door gieren aangevreten karkas, lag nog steeds op de plek naast Lisa vanwaar ik net was opgestaan. Het besef van de betekenis hiervan drong tergend langzaam tot me door, en toen het dat uiteindelijk had gedaan accepteerde ik het niet. "It's better to have loved and lost than never to have loved at all" Probeer het eens. De zoute tranen liepen over mijn gezicht en van mijn kin vielen ze als in slow motion naar de grond. Ze benamen me bijna volledig het zicht, totdat de duisternis weer overwon, mij meeslepend naar de volgende, schitterende nachtmerrie.

---

quote:

---

De edit

Het leek zo simpel. Even een videoband digitaal zetten zodat hij het makkelijker via het net kon verspreiden. We kennen elkaar van een forum, voor zover je van kennen kan spreken over het internet. We hadden niet altijd overal dezelfde mening, maar toch schenen we elkaars mening wel te respecteren. Hij had laatst in een nieuw topic verklaard dat hij wat belangrijks te pakken had gekregen en dat het belangrijk was om digitaal te verspreiden.

Aangezien Mu (zijn nickname) nogal mysterieus deed over de reden dat hij het niet zelf kon, bood ik aan dat ik het anders wel zou doen. Ik had dan ook gelijk de primeur van die heet stukje film. Na was heen en weer gemail hadden we afgesproken op een station om een uur of 8:00. Mijn eerste reactie was dat dat het wel lastiger maakte om elkaar te vinden, maar zijn reactie was dat dat ook een voordeel kon zijn. Aangezien ik zijn denken wel vaker niet kon volgen online, ben ik er ook maar niet verder op ingegaan. Hij zei dat hij me wel zou vinden en dat ik maar wat rond moest lopen in de stationshal tot hij er was.

Daar stond ik dus, 7:57, midden tussen de forenzen. Ik vroeg me eigenlijk af waarom ik het ook al weer aangeboden had, en ik denk dat het meer nieuwsgierigheid was dan karakter dat ik er zo vroeg al rondliep. Acht uur kwam en ging, maar geen Mu. Ik vervloekte mezelf dat ik erin was getrapt en vocht me een weg richting uitgang. Vlak voordat ik de schuifdeuren bereikte voelde ik iemand me naar de zijkant sturen.

"Doe gewoon net alsof je kleingeld zoekt voor me om te wisselen en loop dan met de plastic tas weg naast je voeten. Alles wat je nodig hebt zit erin." Verbouwereerd zocht ik naar twee keer 50 cent. Ik gaf het aan een niet echt opvallende jongen van ergens in de twintig met een buckethead op. Hij was iets kleiner en keek wat naar beneden zodat ik niet echt duidelijk kon zien hoe hij eruit zag. "Ben jij Mu? Waarom zo geheimzinnig man?" "Bedankt" zei Mu en liep weer weg zonder me te antwoorden. Binnen no time was hij opgenomen in de continue stroom forenzen.

Daar stond ik dan. Plastic tas in mijn hand me af te vragen wat ik hier nou van moest maken. Opeens bedacht ik me dat ik eigenlijk meer in die tas had dan alleen de video. Ja hoor, er zaten ook 2 cd's in en een dubbelgevouwen blaadje. Zonder laptop kon ik niet veel met de cdroms, dus bleef het briefje over. Ik vouwde het open en het bleken een soort instructies te zijn.

"Laat ik beginnen met sorry. Je weet het nog niet, maar dit kan je een hele ander kijk geven op de wereld. Deze band heb ik in mijn bezit gekregen en kan wel eens het bewijs zijn dat Atlantis heeft bestaan. Het is een stuk digitale video die door een amateur satellietwatcher toevallig opgevangen is. Degene van wie ik de tape heeft, reageert niet meer op mailtjes, en ik heb het idee dat ik ook in de gaten wordt gehouden.

Ik heb jou uitgekozen, omdat je vanwege je IT opleiding en je voorliefde voor techno thriller boeken een kans maakt om ze voor te blijven. Ik ben er bijna zeker van dat ze niet weten wie je bent, wie kan je volgen op zo'n druk station? Probeer op het forum ook geen extra aandacht op je te vestigen, ze weten namelijk van het forum. Je kan me via hotmail bereiken. Als je de video digitaal hebt, spreken we af om de cd uit te wisselen.

Succes, en probeer dit even tussen ons te houden, ik zal het allemaal uitleggen als ik de video openbaar heb gemaakt op het internet.

Mu."

Wow... Iemand loopt tegen me aan en ik draai me verschrikt om. De man die tegen me opliep kijkt om en weer snel weg. Ik kijk naar de tas, maar alles zit er nog in. Shit zeg, van dit soort zaken wordt je paranoide. De drang om naar de tram te rennen was groot, maar op een of andere manier kon ik me inhouden. De hele thuisreis leek het of iedereen me volgde of me apart aankeek. Eenmaal thuis aangekomen kon ik niet wachten de band te bekijken.

Het beeld begon met wat storing. Opeens begon er wat zichtbaar te worden, maar het was een of andere spaanse soap. De storing kwam terug, maar al klaarde het beeld weer op. Het leek op een documentaire van een poolreis, veel stuifsneeuw en mannen in dikke pakken. Wat me opviel was dat de mannen geen oranje day-glo pakken aanhadden, maar volledig witte met witte bontkraag. Het enige niet witte waren de sneeuwbrillen en de schoenen.

Het leek erop alsof de cameraman achter de mannen aanliep richting een sneeuwwand die sterk verlicht werd. Bij de wand aangekomen, blijkt dat het een grot is waarbij de eerste paar meter met ijs is bedekt. Binnen aangekomen staan er kisten langs de muur. De grot wordt al snel breder en de muren vertonen sporen die me het idee geven dat er aardig wat is weggegraven. Na een flauwe bocht komt de cameraman aan in een fel verlichte ruimte. In het midden van de ruimte is duidelijk een soort voertuig te zien. Het doet een beetje denken aan een miniatuurduikboot voor 1 persoon.

Eenmaal dichterbij is duidelijk te zien dat de tekens op het voertuig niet van een mij bekende taal zijn. Aangezien ik bankbiljetten spaar, kan ik de meeste standaard tekensets wel herkennen, maar deze tekens kan ik absoluut niet thuisbrengen. Ik hoor een van de mannen plots roepen vanachter een laptop "Dit kan niet! Net als die andere minstens 32.000 jaar!". De camera beweegt met een ruk naar het voertuig. Het valt me op dat het licht van de camera niet reflexteerd. Het lijkt een soort dof metaal te zijn, zoals het titanium van mijn horloge.

Sneeuw. Niet de sneeuw van de polen, maar digitale ruis. Einde opnames. Ik spoel de band terug naar het begin. Ik zet mijn pc aan en controleer de koppeling met de video. Alles is klaar om op te nemen. De opname is maar 13 minuten en 12 seconden, dus moet het makkelijk op een cd kunnen. Ik start de tape en leun achterover om het in de gaten te houden. Als de cameraman voor de tweede keer de grot inloopt valt me ineens een teller op in de rechteronderhoek. Dankzij de resolutie van de monitor is het hier goed te lezen, op de tv valt het weg tegen de achtergrond. Hmmm, 030615.1544, waarschijnlijk is de tape dus van 6 maart 2003, 15:44 in de middag. Het lijkt me niet waarschijnlijk dat het 3 juni is, want dan is om 15:44 de zon niet te zien op de zuidpool, terwijl er duidelijk zonlicht is op de film.

Na een uurtje knutselen is de film naar wens digitaal gemaakt. Het is een bestand van 150 Mb geworden. Pfff, hoe noem ik het... Aangezien het voor Mu is, maar ik zijn naam er niet aan wil geven om de bron niet te verraden kan het geen Mu worden. Dan maar Atlantis.avi. Mu is het teken voor Atlantis, en er gaan speculaties dat Antarctica ooit het door Plato omschreven continent is. Ook het feit dat de 'scooter' zo oud geschat werd, zet me nu aan het denken. Een beschaving die zulke voertuigen had, toen we volgens de geschiedenisboekjes nog net met stenen leerde werken was iets waar wel wat aanwijzingen voor waren, maar een dergelijk vondst zou de wetenschap op z'n kop zetten.

Ik open mijn browser om Mu te mailen, maar bedenk me zijn waarschuwing. Als ik vanaf thuis mail, kunnen ze achterhalen wie ik ben. Ik brand het filmpje op drie cd's. Eentje gaat in mijn tas, eentje laat ik op mjin bureau liggen. Ik sta met de derde kopie in mijn handen. Waar kan je een cd goed verstoppen... Mijn oog valt op de spindel blanco cd's. Hide in plain view! Ik leg de cd onderop, niet herkenbaar als zijnde beschreven.

Ik heb een anonieme plek nodig om te internetten. Op school moet ik ook inloggen en is er terug te vinden wie wat verstuurd heeft. Die optie valt dus af. De bieb! Daar kan je ook internetten en daar leggen ze niets vast! Bij de bieb aangekomen betaal ik netjes voor een uur, erg ruim om even te mailen. Snel maak ik een vers hotmail account aan en mail Mu dat het klaar is. Morgen zal ik weer in de stationshal zijn. Ik koop bij de knakenshop een goedkope rugzak en doe daar de band in en de cd.

Thuis aangekomen log ik weer in op mijn pc. Even kijken op het forum of Mu nog gepost heeft. Ik zie dat hij een topic heeft geopend over de oorlog in Irak. Zijn stelling is, dat het helemaal niet over de olie gaat, maar dat de amerikanen Irak afzoeken naar iets. Na wat grappen over het zoeken naar chemische wapens, geeft hij toe dat ze zoeken naar de stad van een verloren beschaving, de legendarische stad van de Annunaki.

De Annunaki worden gezien als een godenras met fantastische technologieen, die als voorbeeld heeft gedient voor de godenlegende. Er is een stroming die beweert dat de Annunaki bases hadden over de hele wereld en de oermens als slaaf gebruikte om grondstoffen te winnen. De technologieen die toegeschreven worden aan dit ras zouden een hedendaags land oneindig veel voordeel geven. Volgens sommigen zelfs genoeg reden om een oorlog over te beginnen.

De theorie klinkt op eerste gezicht ver gezocht, maar steeds meer stukjes vallen op z'n plaats. De oorlog zonder duidelijke reden, het intensieve zoeken zonder dat er maar één wapen is gevonden, de gigantisch kosten aan geld en levens om een stuk woestijn in handen te houden... Denkende aan dit alles probeer ik maar wat te slapen, wat me na vier uur peinzen eindelijk lukt.

De volgende ochtend ben ik al vroeg op pad. Ik wil wat eerder zijn, zodat ik er zeker van kan zijn dat geen mensen me in de gaten houden. Paranoide of niet, het geeft me wel een wat veiliger idee. Ik zie niets verdachts, al heb ik niet de illusie dat ik een echte pro zou herkennen. Ik loop wat rond en rond het afgesproken tijdstip koop ik een kaartje aan de automaat. De rugzak zet ik naast me neer. "Is de trein naar het zuiden op tijd?" Ik kijk me geirriteerd om, ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd!

Mu kijkt me lachend aan. "Ja, alles goed" mompel ik, "alles is achter de rug". Ik geef mijn rugzak aan hem en ga verder met mijn kaartje. "Ik mail je nog met uitleg, ik moet snel weg." Als ik me omdraai met mijn kaartje zie ik Mu al niet meer. Met een leeg gevoel van deze anti-climax ga ik maar naar college.

Eenmaal thuis gekomen zet ik snel mijn pc aan om te kijken of er mail is van Mu, ik ben alleen maar nieuwsgieriger geworden. Yes, mail van MU. Snel lees ik zijn uitgebreide mail. Tien minuten later zak ik verbaasd achterover. Dit kan toch niet! De video die ik digitaal heb gezet, blijkt maar een klein deel van het verhaal. Over de hele wereld zijn er stukken verspreid en digitaal gezet. Daarna zijn de video's razendsnel via allerlei kazaa achtige fileshare programma's verspreid, zodat er niet enkele kopieen zijn die onderschept kunnen worden.

Een snelle check op kazaa leert me dat er onderhand al tientallen mensen zijn die het via dit programma alleen al verspreid hebben. Mu verteld me dat de delen afgevangen zijn van een satelliet. Over de loop van enkele weken heeft de amateur uren aan materiaal bij elkaar kunnen krijgen. Het betreft een zoektocht van de amerikanen naar technologieen van verloren beschavinden, en met name die van Atlantis.

Na de tweede wereldoorlog vertelden overgelopen geleerden over de vondsten van Hitlers expedities. Op Antarctica zijn in grotten, duidelijke bewijzen gevonden van een beschaving van minstens 15.000 jaar oud. De VS houden dit alles streng geheim, omdat ze van mening zijn dat dit ze een enorme voorsprong kan geven op China en Europa. Helaas zijn de gevonden technologieen moeilijk te bergen en erg slecht vanwege het klimaat daar. Maar er werd begin 90'er jaren een ontdekking gedaan.

Er bleek in het midden oosten een andere grote stad geweest te zijn, de legendarische godenstad van Mesopotamië. Het klimaat daar zou veel minder impact gehad hebben op de technologie. Het kwam de amerikanen dus goed uit dat Saddam zo aggresief deed richting Koeweit. Er was weinig nodig om Saddam zo te pushen dat hij Koeweit binnenviel. Powell kreeg opdracht van Bush om Saddam weg te jagen, en om met speciale eenheden ook in Irak te kijken of de legendarische stad gevonden kon worden.

Helaas moest het leger zich onder druk van andere arabische landen terugtrekken. Toen Bush Jr. echter aan de macht kwam, zag hij de kans schoon om vaders werk af te maken. Powell, nu minister van buitenlandse zaken, was ook in een goede positie om ervoor te zorgen dat de missie niet spaak kon lopen door buitenlandse druk. De reden van massavernietigingswapens was gekozen, omdat op die manier makkelijk speciale zoekacties verklaard konden worden.
De tapes zijn nu verspreid en zijn niet meer te stoppen volgens Mu. Het nieuws is nu openbaar en enkele nieuwsdiensten hebben al interesse in de banden. Mu voorspelt dat snel er een enorme rel zal onstaan op een groot aantal punten. Religie, globale macht en geschiedenis zijn maar een paar punten die door deze vondsten hun fundamenten verliezen.

Peinzend kijk ik naar buiten naar de grijze wolken. Het regent hard, tja, nederlands weertje. Op een of andere manier lijkt het natregenen straks op weg naar mijn vriendin triviaal in het licht van komende gebeurtenissen. Dit is zo groot, dit kunnen ze niet ontkennen, niet met dit bewijs.

De geschiedenis en alles wat zo vast stond is ineens onzeker, net zo onzeker als de toekomst...

---

quote:

---

Petrus en de Messias

"Nou. Dat heb je weer lekker aangepakt, kerel."
"Sorry"
Petrus zuchtte en ging even zitten op het krukje dat naast de ontzaglijke hemelpoort stond. Dit was nou dé poort, dacht de Messias.
"Je snapt natuurlijk wel dat ik dit door moet geven. Als ik dat niet doe dan kan ik net zo goed de boel hier inpakken."
"Dat snap ik," stemde de Messias nerveus in. Uit verveling pakte hij een plukje van de Goddelijke wolk, begon ermee te spelen als met een stressballetje en vervolgde: "Ik weet niet wat ik moet zeggen. De mensheid heeft gewoon niet goed opgelet."
"Ja, schuif de schuld maar af op de mensheid. Dat doen ze allemaal. Maar ik weet het nog net zo niet. Als ik door de wolkbreuken op het Aardse kijk zie ik toch een hoop geklungel van onze mensen daar. Maar de beslissing is niet aan mij, die is nooit aan mij, meestal omdat iedereen toch meteen door naar beneden gaat. Ik zit hier soms de eeuwigheid te verdoen, denk ik dan. Het zijn enkel die zeldzame gevallen die voor mij in ontzag op hun knieën kunnen vallen. Ik heb er tot nu toe maar een paar kunnen doorlaten. En soms heb je gedonder, allemaal gewauwel 'het was haar schuld', 'ik was onbegrepen', 'ik was in het verkeerde tijdsvak geplaatst', enzovoort Maar goed, ik vind dat je wel een vroom voorkomen hebt; de totale weerloosheid in je helderblauwe ogen doen een oude man als ik voor je smelten. Ik wil wel een goed woordje voor je doen."
"Echt waar," de ogen van de Messias schoten vol van blijdschap.
"Ik zou je ontzettend dankbaar zijn, ik heb echt mijn best gedaan om mijn goddelijke zelf over het wereldse aardoppervlak heen te leggen. Maar niemand luisterde naar me."
Petrus knikte begrijpend.
"Ja, ja ik ben allang blij dat iemand hier weer eens staat. Het is alweer vele jaren geleden dat iemand aan deze poort stond. En er is al millennia lang niemand meer uitgetrapt. Vertel me nu maar wat er is gebeurd. Je bent nog vrij jong, dat is normaliter een goed teken. Als ik een oude man hier heb die niks anders in zijn leven heeft gedaan dan met zijn slofjes voor de open haard een groots dialectisch systeem uitdenken, dan valt het te betwijfelen of ik hem wel binnen zou laten."

"Goed. Waar zal ik beginnen? Het ging allemaal zo snel." De Messias ging zitten op het voetenkrukje van Petrus.
"Ik heb alle tijd, ik heb net de poorten nog opgepoetst en ik verwacht voorlopig geen nieuwelingen."
"Welnu, dan zal ik beginnen met te zeggen dat ik onbegrepen was. Ik zeg het nu maar, want dan is dat cliché ook weer de wereld uit. Maar hoe dan ook: in mijn jonge jaren was ik een vlijtig student, gevat in een niet onaantrekkelijk lichaam. Ik walste door het leven heen alsof het nooit tot een eind zou komen. Op een gegeven moment kwam er een vrouw in mijn leven. Ik legde in die tijd de laatste hand aan een epistel dat mijn ware identiteit kenbaar zou maken aan de wereld. Ik dacht, dit wordt een eitje: nu meer dan ooit verlangt de mens naar een Verlosser en hier, hier was ik dan zomaar! Ik was de redder der mensheid en niemand die het wist! Mijn hart was vol vreugde bij de gedachte dat het Lijden van de Mens bijna ten einde zou zijn."
"Ho, wat ga je weer snel! Kom even wat dichter bij me zitten en spreek rustig en duidelijk."
De Messias hief zijn armen theatraal op en voelde de bewonderende blik van Petrus op zijn borstkast. Hij voelde zich op dat moment weer even almachtig als hij zich op aarde had gevoeld. Hij gooide het tot pulp geknede propje Goddelijke wolk terzijde en ging half liggen aan de voeten van Petrus. Het deed hem geen plezier, maar hij moest en zou de hemel inkomen, hij was niet voor niets bezig geweest voor de Mensheid. Hij vervolgde zijn verhaal.
"Maar het mocht allemaal niet zo zijn want, zoals ik eerder aangaf, er kwam een vrouw in mijn leven. Zij was een zacht schepsel dat de lente om haar schouders droeg. Ik kwam haar terloops en onverwacht tegen. Hoewel, onverwacht kan het niet geweest zijn: men kan natuurlijk bedenken dat de Heer een morbide grap met me uithaalde."
"Stilte! Stilte," siste Petrus, "Laat je insinuaties achterwege!"
De Messias schrok.
"Mijn excuses Petrus, mag ik vergiffenis voor mijn dwaze woorden?
"Vooruit," fluisterde Petrus vaderlijk na een korte aarzeling,"maar alleen maar omdat je van die mooie blanke dijen hebt."
"Laat ik verder gaan dan, Petrus." De Messias streek zijn handen door zijn haar en keek verleidelijk naar Petrus die een lichte blos op zijn wangen begon te krijgen.
"Ja, spreek."

"Ik had dus mijn muze ontmoet. En voor een korte tijd was het heel fijn; we beminden elkaar, dompelden elkaar onder in de aardse liefde, streelden elkaar wanneer we maar konden Maar mijn doel op aarde vergat ik. Langzaam schoof het geschrift uit mijn geest en kwamen in de vrijgekomen plaats de vlammen van de hartstocht."
"Wat een duivels wezen," sprak Petrus boos.
"Ik weet het. In die tijd verdwaasde ik: de stralenkrans die ik altijd om mijn hoofd had voorgesteld leek zijn glans te verliezen en ik begon te twijfelen -Petrus mompelde hoofdschuddend- of ik wel hier was om de mensheid te verlossen. Ik was toch de Verlosser? Toch? En in mijn bescheiden appartement, dat uitkeek op een met onkruid omrande tuin, kreeg de twijfel meer en meer houvast. Ik kon er niet aan ontsnappen. Mijn goddelijke inborst leek te verdwijnen."
"De twijfel." Petrus schudde weer met zijn hoofd. "Dat is een duivels werktuig. Als iemand de kiem van twijfel in zich heeft dan zal zijn aardse leven enkel ongelukkige momenten kennen. Ikzelf heb ook wat afgetwijfeld in mijn leven. Over mijn geaardheid in de bijbelse zin van het woord natuurlijk."
"Natuurlijk. Hoe dan ook: ik vrees dat je gelijk hebt, Petrus. Ik denk ook dat dat mij uiteindelijk alles gekost heeft. Iemand die twijfelt aan zichzelf kan geen Messias zijn. De uitkomst van mijn leven was eigenlijk toen al bekend. Maar dat wist ik toen nog niet: ik dacht dat ik geen averij had opgelopen met mijn aardse escapades. Ik ging verder met het Handvest. En op een herfstavond was het dan zover. Het was alsof een deur zich met een doffe klap sloot. De inhoud stond vast. De beweeglijkheid van de wereld had er geen vat meer op. Het was klaar."
"En, toen?"
"Toen ben ik gaan slapen."
"Hm, je wilde zeker vast al een voorschot nemen op de Goddelijke rust. Jammer, het aardse leven behoort gevuld te zijn met noeste arbeid, zodat de mens met opgeheven hoofd naar de Hel kan afdalen."
"Ik wil eigenlijk niet verder vertellen," zei de Messias en hij ijsbeerde voor de poort heen en weer.
"Waarom niet! Als je wilt dat ik wat voor je doe, dan zul je het verhaal moeten afmaken."
"Ik schaam me er een beetje voor."
"Er niets beschamends aan de dood!"
"Wel aan de mijne."
"Vertel het me maar." Petrus aaide het blonde haar van de jongen. De

Messias aarzelde even, maar ging verder.
"Nouvoordat ik de boel bekend wilde maken wilde ik altijd zoals Mozes - "
"Mozes!" gilde Petrus, "Dát is lang geleden, die is hier ook langs gekomen! Als ik goed luister hoor ik hem nog wel eens schateren achter de poort. Een mooie man, al zeg ik het zelf."
De Messias tuurde even naar de poort. "Ik zie, Heer, dat u mij nog eenmaal beproeft," mompelde hij onhoorbaar.
"- Mozes dus," de Messias vervolgde ogenschijnlijk onverstoorbaar zijn verhaal.
"Ik wilde altijd zoals hem neerdalen van een berg met mijn eigen geschriften in de hand. Maar goed, in het kleine land waar ik mij bevond was er geen berg of heuvel te bekennen! Ik moest dus wat anders verzinnen."
"En snel."
"Juist. Ik besloot dan maar om een nieuw medium te gebruiken. Een medium waar jonge, vormbare geesten zich ophouden."
"Ach. Daar ging je al de mist in. Als je hier al een paar millennia zit dan is er weinig plaats voor rare media. Geef mij maar perkament, niks mis mee."
"Wilt u mij even aan het woord laten. Met al die terechtwijzingen en oordelen kom ik natuurlijk nooit tot een eind! Enfin, ik besloot om mij op een forum te registreren, een redelijk groot forum zelfs. En druk begon ik mijn 'inleidingen' zoals ik ze noemde te plaatsen. Maar parels voor de zwijnen waren het. Ik werd bespot, gehaat, ja zelfs geweerd op momenten. Maar ik hield stug vol; met een gebroken hart volhardde ik in mijn missie om de mensheid ervan te overtuigen dat ik hun Verlosser was."
"Doorzetten is een pluspunt, daar is de Inquisitie ook groot mee geworden."
"En Napoleon Bonaparte ook. Maar die zag ik altijd al als een evenknie."
"Een ietwat pedante figuur, die Napoleon," mijmerde Petrus zachtjes.
"En geheel terecht mag ik hopen. Hoe dan ook, ik plaatste het ene na het andere stuk en kreeg zowaar wat volgers. Wat mensen die geloofden wat ik te vertellen had. Toen, exact 1 jaar na de voltooiing van mijn epistel was de tijd daar."
Petrus wachtte ademloos af, terwijl hij de gespierde armen van de Messias bewonderde.
"Maar er gebeurde niets. Men geloofde het niet."
"Schandalig, hoe heeft dat kunnen gebeuren!"
"Ik ben gevallen voor de zonde van de ijdelheid. Ik plaatste het stuk, maar alles waar ik op hoopte bleef uit. Geen demonstraties, niemand die daklozen in huis nam, niemand die de wapens neerlegde en een zonnebloem langs zijn of haar oor stak. Het bleef allemaal hetzelfde. En ik kon niets meer doen. Wellicht dat na mijn dood het grootse aan mijn geschriften herkend zal worden, maar ik zie het niet gebeuren. Het kwam natuurlijk door mijn enige liefde. Ze heeft me onttoverd en de goddelijke adem in mij ontnomen. Alles wat ik daarna zou schrijven zou die onaardse aura van grootsheid missen. Vrouwen"

Petrus' blik doorboorde de Messias. Hij wreef aan zijn sik en leunde tegen de Hemelpilaar aan. Zachtjes drukt hij zijn vuist tegen zijn voorhoofd en keek verwijtend naar boven, naar Het Licht. Na een korte pauze sprak hij plechtstatig en formeel.
"Ik zie dat je geen enkele blaam treft in deze. Het is overduidelijk de schuld van de vrouw. Het zal je daarom ook niet verrassen als ik zeg dat ik nog nooit een vrouw door de hemelpoort heb laten gaan... jouw plaats aan De Grote Pokertafel is echter vrij. Het is duidelijk dat je in een verkeerd tijdvak bent geplaatst, veel te vroeg. De engelen Gods kunnen ook niets goed doen. Maar hoe komt het toch dat je hier nu voor mij staat?"
"Omdat niemand mijn teksten aanzag voor wat ze werkelijk waren, zag ik geen zin meer in het leven en maakte er een eind aan. Er waren genoeg tips te vinden."
"Zelfmoord. Vandaar dat je dat niet wilde vertellen. Als er iets zondig is dan is het wel het wegnemen van het grootste geschenk van de Heer. Heb je berouw?"
"Ik heb berouw van mijn aardse liefde, berouw van het feit dat ik mij overgaf aan competitie, berouw van mijn zelfmoord en ik heb nog het meest van alles berouw van mijn forumkeuze."
"Welnu, mijn zoon. De poorten zijn open. Loop naar binnen, en ontvang de beloning voor je diensten."
"Dank je Petrus."
En terwijl de Messias langs Petrus liep mepte deze hem met vlakke hand op het achterwerk.
"Wat ben je toch een lekker ding."

---

Stemmen worden geteld op maandag 24 november. Mogelijkheid tot stemmen sluit op zondag 23 november om 24:00 Hierna wordt zo snel mogelijk de winnaar bekend gemaakt (maar jullie kunnen vast ook wel tellen) en wordt contact met de winnaar opgenomen voor het in ontvangst nemen van de prijs.

Een eervolle vermelding verder voor het volgende verhaal: Hoe een verhaal te schrijven. Qua concept stelden wij de hoge mate van originaliteit erg op prijs. Nog even oefenen volgens eigen regels en we verwelkomen je in de top van de volgende schrijfwedstrijd.

[Dit bericht is gewijzigd door Isabeau op 17-11-2003 08:45]

Zover ik weet had de jury (en ik spreek vooral namens mijzelf nu) geen enkele voorkennis.