De grens Noord-Korea/China per trein, en dan vooral aan de kant van de Koreanen.
De grens is een rivier. Eerst stop je aan de Chinese kant en komt de douane in de trein. Die neemt je paspoort mee en verdwijnt in hun kantoortje. Vervolgens wordt er veel gerangeerd, wagens worden aan- en afgekoppeld (maar een paar gaan er door naar Korea), locomotieven verwisseld, etc. Ondertussen worden je paspoort en visum dus bekeken.
Daarna gaat de trein naar de overkant van de rivier en komen de Koreanen in de trein die het nog eens grondig overdoen. Weer je paspoort en visum inleveren, weer wachten, weer de spanning.
Al met al kan het al gauw vier uur duren.
Op de heenweg had ik geluk. Wij reisden met z'n drietjes in een vierpersoons slaapcoupé. Als vierde passagier bleken we de consul van Laos te hebben. Die had dus een diplomatiek paspoort, wat betekende dat niet alleen zijn, maar ook onze bagage met rust werd gelaten.
Op de terugweg was het vooral voor mij echt spannend. Dit keer geen diplomaat als medepassagier dus de Koreanen graaiden volop in de bagage. Ik had pas een nieuwe camera en voor de zekerheid de oude ook nog meegenomen; in totaal twee body's en vijf lenzen. Wat me op een onderzoekende blik van de douanier kwam te staan. Noord-Korea wil namelijk absoluut geen journalisten of (professionele) fotografen binnen hebben en voor zo'n Koreaan is een hobby-camera van hier al iets van een andere wereld. Hij keek me alleen streng aan, maar gaf er verder geen commentaar op.
Daarbij kwam nog dat ik tijdens de reis de indruk had gekregen dat de twee staatsgidsen mij niet helemaal vertrouwden. Ze hadden mij zien lezen in de Lonely Planet van Korea (terwijl buitenlandse informatie over Korea meenemen eigenlijk verboden is), werden er zenuwachtig van als ik af en toe eens honderd meter van ze vandaan liep om een mooiere foto te kunnen maken en begonnen op een volkomen onlogisch moment 'terloops' over mijn bezigheden in Nederland. Wat deed ik nou eigenlijk voor werk? Hoe heette het bedrijf en waarom heette het zo? Ze checkten duidelijk de informatie die ik op mijn visumaanvraag had ingevuld. Kennelijk vertrouwden ze me niet erg.
Dat alles bij elkaar maakte de uren die ik aan de grens in de coupé zat te wachten om Noord-Korea weer uit te mogen wel heel erg spannend. Dat ik zonder problemen door mocht was echt een opluchting. De formaliteiten om China weer in te mogen waren daarna (relatief) een makkie.
De enige keer dat het bij mij in de buurt van spannend kwam was toen ik de VS binnenkwam (NY), een maand of vier voor de aanslagen in 2001 dus nog niet zo streng als nu. Gewoon een aantal vragen (onder andere over het recentelijk bezoeken van boerderijen ivm BSE), grondige paspoortcontrole en ik mocht voor een week naar binnen. Verder ben ik alleen nog in Europa op reis geweest, en aangezien ik niet zo oud ben is dat nooit spannend geweest.
Mijn vader wordt wel regelmatig aangehouden bij de grensovergang in Frankrijk, hij reist vaak alleen, rookt shag en heeft wel eens een stoppelbaardje. Een keer is zelfs zn hele auto ongeveer uit elkaar gehaald in het bijzijn van hashhonden, stoelen en banken eruit e.d. om te zoeken naar drugs. Niks gevonden uiteraard 
.
quote:goed verhaal! Mooi ook dat alles goed terrecht is gekomen!
Op dinsdag 2 september 2003 01:23 schreef k_man het volgende:<knip>
Spannendste grensovergang die ik heb gehad, was in 2000.
Met een vriend van mij naar Praag geweest met de nachttrein vanuit Nederland (is dus echt superrelaxed). Door de hostess werden we gelijk al 'gewaarschuwd' om de paspoorten onder handbereikt te houden... 's Ochtends dus om een uurtje of 8 ofzo paspoorrtcontrole in de trein. Dan heb je er rekening mee gehouden, paspoorten klaar, maar dan is het toch wel min of meer indrukwekkend als je behalve de hostess nog 2 Tsjechische douanebeambten met zichtbare wapens (okee, ze waren geholsterd, maar toch...) aan je coupé hebt staan.
Terug trouwens helemaal nergens last van gehad, was een dag-trein 
- Ik ben de reden voor wie voor zijn lijden reden zoekt!
- Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life is about.
De eerste spannende grensovergang was toen ik voor het eerst ging interrailen, al dik tien jaar terug, op de grens tussen Oostenrijk en Italië. Blijkbaar had iemand die Koreaanse meisjes in de coupé waarvoor ik op de grond lag te slapen verteld dat Italiaanse mannen niet te vertrouwen zijn, want die mutsen weigerden de deur open te doen (sterker nog: ze hadden deze afgesloten met spanbanden!) voor de douaniers. Ze hielden alleen hun paspoort tegen het raam, maar de douaniers moesten ergens heen met hun stempeltje. Dat werd dus een boel lawaai van gillende Koreaanse meisjes en Italiaanse douaniers die met wapenstokken tegen de ramen aan het rammen waren. En ik lag vanaf de gang de hele match te volgen! 
Een hele bekende is natuurlijk Griekenland-Turkije met de trein. Hoop loopgraven, hoop chaos, hoop chagerijnige douaniers en heel veel vertraging omdat de Griekse trein niet Turkije in mag en vise versa. Om het allemaal nog beter te maken had de vriend waarmee ik reisde alleen een laissez passer (tijdelijk paspoort) en dat werd door de Turkse douane niet geaccepteerd. Veel verder dan de Turkse grens (en het legendarische plaatsje Üzunköpru) kwamen we dus niet. Dik 24 uur vastgezeten daar (want de trein terug kwam pas de volgende dag) en ons vermaakt met de plaatselijke jeugd met beachballen (op de treinrails), vissen vangen en Turks leren. Het halve dorp liep uit om ons te zien, want zoveel spannends gebeurde er daar natuurlijk niet. Achteraf was het wel zo'n beetje het hoogtepunt van die vakantie.
Van de laatste reizen kan ik qua memorabele momenten nog de bus op de boot op de Peruaans-Boliviaanse grens melden en de prachtige grensovergang bij Mendoza tussen Argentinië en Chili, dwars door de Andes, door de sneeuw en bergtoppen.... Helaas was mijn interesse minimaal toen im even de bus uit kon, ik wilde sláápen (ok, het was ook 5 uur 's ochtends) ! Oeps... 
Het allerspannendste was de overgang tussen Tsjechië en Polen, daar was ik met een bus. Alle paspoorten werden gecontroleerd. Mijn broertje en zusje stonden nog bij mijn moeder bijgeschreven, dus ze wezen naar mijn moeder toen de douaniers bij hen kwamen. Die begrepen dan niet en zeiden nog boos iets. Pas toen mijn moeder haar paspoort onder hun neus hield, snapten ze het.
En een keer gecontroleerd in de trein tussen Luik en Maastricht maar ik had geen paspoort bij. 
Gelukkig deden ze niet moeilijk verder.
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
.En later wederom in die buurt, maar toen tussen Duitsland en Polen. Lekker 3 uur wachten en honden onder je auto en zo.
Een keertje gingen we ook met school naar Praag en toen scheen een meisje uit onze klas oorspronkelijk uit Macedonië te komen en die had dus geen goed paspoort. Na heel lang wachten en gesanik, mocht ze toch Tjechië in.
wat deet je trouwens in korea en china? gewoon op vakantie?sorry maar zelf heb ik nog niet veel boeiends meegemaakt vergeleken met jullie, alleen ook in tsjechie jah..die mensen lopen echt jaren achter..zijn die wel ingelicht dat WOII al afgelopen is?
bijna bij de grens bedacht m'n collega zich dat hij z'n paspoort niet bijhad
de baas besloot toen om een alternatieve weg te "zoeken" ...
dwars door bossen en over een bevroren meer (!!!) ... dat vond ik echt niet normaal ... maar veel keuze was er niet ...
zo zijn we de Poolse grens overgegaan ... als een bende smokkelaars ...
Oleee
quote:wow niet normaal man!
Op dinsdag 2 september 2003 11:41 schreef realist_ik het volgende:
een keer met de baas en een andere collega naar een leverancier in Polen gereden ...
bijna bij de grens bedacht m'n collega zich dat hij z'n paspoort niet bijhadde baas besloot toen om een alternatieve weg te "zoeken" ...
dwars door bossen en over een bevroren meer (!!!) ... dat vond ik echt niet normaal ... maar veel keuze was er niet ...zo zijn we de Poolse grens overgegaan ... als een bende smokkelaars ...
vertel is wat meer over dat meer..jullie hadden er net zo goed zo doorheen kunnen zakken..
quote:hij (de baas) vertelde pas dat het een meer was toen we er eenmaal over waren ...
Op dinsdag 2 september 2003 11:43 schreef hellmondunited het volgende:[..]
wow niet normaal man!
vertel is wat meer over dat meer..jullie hadden er net zo goed zo doorheen kunnen zakken..
we hadden het ook gewoon niet in de gaten...
kwamen een bos uit, ondergesneeuwde grasvlakte (dacht ik) ...
volgens hem was het 100% veilig ... hij had het al eerder gedaan en had die tip gekregen van onze leverancier ...
het is blijkbaar niet eens zo ongebruikelijk daar ...
Oleee
quote:haha geweldig
Op dinsdag 2 september 2003 11:49 schreef realist_ik het volgende:[..]
hij (de baas) vertelde pas dat het een meer was toen we er eenmaal over waren ...
we hadden het ook gewoon niet in de gaten...
kwamen een bos uit, ondergesneeuwde grasvlakte (dacht ik) ...volgens hem was het 100% veilig ... hij had het al eerder gedaan en had die tip gekregen van onze leverancier ...
het is blijkbaar niet eens zo ongebruikelijk daar ...
echt weer iets voor Nederlanders maar werd je toen hij dat vertelde niet onzettend pissig?
het ijs is namelijk nooit elk jaar op t zelfde plekje van dezelfde dikte..
quote:'t is een Belg
Op dinsdag 2 september 2003 11:59 schreef hellmondunited het volgende:[..]
haha geweldig
maar werd je toen hij dat vertelde niet onzettend pissig?
het ijs is namelijk nooit elk jaar op t zelfde plekje van dezelfde dikte..
ach ja pissig ... nee ... kzou het zelf ook gedaan hebben 
Oleee
quote:
Op dinsdag 2 september 2003 12:01 schreef realist_ik het volgende:[..]
't is een Belg
in één woord.. Geweldig!
Situatieschets: 4 nederlandse jongeren in een nederlandse auto op de grensovergang Zwitserland->Italie en 1 iemand blijkt zijn paspoort nog in de tent te hebben laten liggen.....
Natuurlijk worden wij niet gewoon doorgelaten, maar mochten we onze paspoorten laten zien. *oeps*. Toen mochten we de auto even aan de kant zetten.
De auto werd doorzocht, gelukkig nog niet zo heel uitgebreid, want er lag nogal veel spul in (omdat de tenten niet zo groot waren om alles in te stallen).
Vervolgens mochten we even naar binnen komen om al onze zakken te legen. De meest onmogelijke dingen kwamen uit onze zakken, tot aan een ping-pong balletje bij de laatste persoon. We moesten allemaal moeite doen om niet te lachen, maar het lukte de douanier om niet te lachen. Gelukkig had hij toen wel door dat we niks raars van plan waren, maar inderdaad gewoon (domme) toeristen waren.
we zijn toen maar omgedraaid en weer teruggegaan. Degene die z'n pasppoort niet bij zich had (ik niet gelukkig) heeft het de rest van de vakantie moeten aanhoren
We hebben dus best veel geluk gehad dat hij zo soepel reageerde, want ze hadden best moeilijk kunnen doen, en de Italiaanse douane is meestal ook niet de allervriendelijkste als je je spul niet in orde hebt...
Maar dat was dus wel een hele ervaring
)Vervolgens mijn koffer kunnen halen, en op weg naar transfer op vliegveld. Even door een metaaldetector *piep*, oh jee wat nu weer?
Horloge af, nogmaals *piep*, riem af, nogmaals *piep*
Hhmm inmiddels had ik volop aandacht van die militair in de hoek die zijn hand losjes op zijn automatisch wapen had hangen. Nu maar uit de rij gehaald en apart genomen, gefouilleerd en met zo'n kleie scanner nagelopen, bleken mijn schoenen te piepen.
Schoenen uit (lekker hoor, net 14 uur in vliegtuig gezeten met die dingen aan), en die veilgiheidsagent even alles navoelen.
Uiteindelijk waren ze ervan overtuigd dat ik toerist was en niet terrorist.
Op de terugweg maar meteen mijn riem en schoenen uit gedaan voor metaaldetector, scheelde een hoop
quote:owja nu schiet er mij ook weer iets te binnen!!!
Op dinsdag 2 september 2003 12:02 schreef DTM het volgende:
met de bus naar Frankrijk...stonden allemaal van die mannetjes met grote machinegeweren en tanks en zo...was geloof ik vlak na 11-9...maar best wel freaky om te zien
mijn vakantie naar kreta een paar jaar terug..we landen op de hoofdstad heraklion, en toen werden we met een bus opgepikt bij het vliegtuig om naar de aankomsthal te rijden..t was best gezellig..tot dat we de 'politie' zagen..waren allemaal tanks en eerder militairen dan agenten, t werd doodstil in de bus..mja dat bleek daar normaal te zijn..tis daar een strenger (misschien ook wel beter) beleid..mja dat vind je ook terug onder de bevolking daar..ze zijn allemaal heel relaxed en vertrouwd
In Europa heb ik dan ook de goede kleur. Bij grensovergangen die ik met de trein passeer, heb ik gemerkt dat er een duidelijk verband is met de nauwgezetheid van de controle en je huidskleur.
Na een kilometerslange busrit langs bergen, gras en schapen verscheen er vanuit het niets een hek met bijbehorende gebouwtjes.
Om 4 uur 's middags moest de stempel nog op de juiste dag worden gezet. Tijdens het controleren van onze papieren door de man van de immigratie moest de douanier worden opgezocht.
In Chili zijn ze erg bang voor ziektes die vee danwel gewassen aantasten en bij andere grensovergangen werd daar uitgebreid over doorgevraagd en werden tassen opengemaakt.
Hier slechts de vraag of we vers voedsel bij ons hadden. Nadat alle (3) reizigers deze vraag in koor ontkennend hadden beantwoord liep de douanier met ons mee om het hangslot van het hek te verwijderen.
De enige keer dat ik echt flink gecontroleerd werd was de grensovergang tsjechië - duitsland. De controles waren toen (in de trein) echt heel erg streng, de trein werd stil gezet, op het perron van de douane stonden bij elke deur gasten met machinegeweren, elke coupé werd doorzocht met hashhonden, en de amerikanen in de coupé naast ons konden al hun koffers etc. open maken en laten zien. Daar kwam ook nog eens bij dat bij iemand van ons de stempel van het verlaten van de EU ontbrak waar de duitse douanier over begon te zeiken, zowieso chagerijnige gasten die douaniers, lig je lekker te pitten, komt er zo;n kerel met zo'n wiethond de coupé binnen vallen en allemaal schreeuwen van AUSWEIS AUSWEIS.
Ik moet zeggen dat ik dat wel een hele ervaring vond, zeker omdat het eigenlijk zo dicht bij huis is, en tsjechië eigenlijk een heel normale vakantiebestemming is. Later heb ik ook van andere mensen gehoord dat de grensovergang die wij hadden (Bad Schandau/Decin) behoorlijk streng is omdat deze ook zo dicht bij de poolse grens ligt.
Grens Rusland - Letland. We sloten met de bus achteraan in een rij van zo'n vijftien auto's en wachtten af wat er zou gebeuren. En wachtten. En wachtten. Er gebeurde namelijk helemaal niks. Geen enkele activiteit te bespeuren. Pas na drie kwartier werd er een groepje van vijf auto's door de Russische douane door de (eerste) slagboom gelaten.
Gelukkig waren er twee keten met een winkeltje, waar we even koffie konden kopen en de laatste roebels opmaken aan spotgoedkope wodka van bedenkelijke kwaliteit, Russische sigaretten, chocolade, etc., etc.
Na dik twee uur mocht onze bus dan ook door de slagboom. De bus moest stoppen, en wij er uit met al onze bagage. Die bagage moest door een scanner, wij door zo'n poortje. Vervolgens nog de paspoort en visumcontrole. Stempel in het paspoort en wegwezen.
Dan eindelijk de bus weer in en verder rijden. De paar honderd meter naar de volgende grens althans. Want het voorgaande waren alleen de formaliteiten om Rusland uit te mogen, Letland moesten we nog in zien te komen...
quote:Nou toen de Sovjet-Unie nog bestond zei huidskleur niets hoor....
Op dinsdag 2 september 2003 12:23 schreef Halinalle het volgende:In Europa heb ik dan ook de goede kleur. Bij grensovergangen die ik met de trein passeer, heb ik gemerkt dat er een duidelijk verband is met de nauwgezetheid van de controle en je huidskleur.
quote:Nee, maar toen kwam ik daar dankzij mijn lidmaatschapspasje van de CPN ook zonder problemen binnen.
Op dinsdag 2 september 2003 16:19 schreef Jeukaanmenaat het volgende:[..]
Nou toen de Sovjet-Unie nog bestond zei huidskleur niets hoor....
|
|
