plaats je nieuwste geschreven werk

je zou eventueel ook op fokeiland kunnen posten... als je het leuk vindt om je verhalen te delen

Dit is een recente overpeinzing van mijn hand:

Ik denk dat de scheuringen van dynastie - en prominentiewil, van kerk - en paradigmawisseling, niet van invloed zijn op de drang deel te nemen aan de werkelijkheid. De pogingen die te becatachiseren - volgens welk stelsel dan ook - zijn als het met zeven snoeren vastleggen van een gave octopus.

het lijkt me autobiografisch... misschien de zinnen wat minder kort en beschrijvender maken, zodat het minder "houterig" is
het is niet slecht, maar kan naar mijn idee nog een stuk beter...

hier een stukje van mij (een paar maanden geleden geschreven:)

Het zoute vocht vermengd met zwarte kleurstof daalde af naar mijn mondhoek. Een glanzend vlak weerspiegelde mijn treurig gezicht meedogenloos.
Oorlog in mijn lichaam. Zwart vermengd met wit, een grijze massa als een regenboog.
Structuur was mijn verlangen, anarchie de werkelijkheid. Mijn gevoelens waren zo talrijk dat ik geen gevoelens meer had.
Vingers gekromd kraste ik met nagels in mijn arm, het rood een welkome afwisseling. De pijn werd opgenomen door de leegte, het bloed vormde een kunstwerk.
In mijn klauwen een glazen bol, symbool voor de schoonheid die ik niet bezat.
Zoete klanken deden mijn heupen bewegen en mij mijn ogen sluiten. De vergetelheid, de sterfelijkheid.
Als een perzik was ik mooi om naar te kijken en geschikt voor consumptie, maar uiteindelijk een plakkerig sap dat weggeveegd moest worden; hinderlijk.
Nabijheid was niet aan mij besteed. Een vrucht tussen mooiere vruchten. Een lied tussen prachtige sympfonieën.
De koele grond riep mijn verlangen, lokte mij met stilte. Ik zou mijn bloed vermengen en de aarde toevertrouwen wat ik te geven had. Vruchtbaarheid voor de toekomst.

en nog een uit dezelfde periode:

Haat mengt zich met bloed, stromend door mijn lichaam,
de aderen vullend. Hersenen registreren geweld, vingertoppen
proeven bloed, door nagels weggekrast. Stotende ademhaling
verzorgd het lichaam met zuurstof, adrenaline rondpompend.
Mijn vingers gekromt tot een vuist ben ik gereed voor de aanval,
een wervelstorm van woede gericht op een ondefinieerbare vijand.
Ogen turend door dichtgeknepen oogleden zoek ik naar mijn doelwit,
spieren aangespannen, zenuwen op alarmfase rood afgesteld.
Tanden schuren over elkaar heen, voeten sluipen over het tapijt.

En dan slaat de vermoeidheid toe. Slapen is het enige dat ik nog wil.
Woede wordt weggestopt, bewaard voor de volgende keer. Dan zal ik
toeslaan met alle kracht en een leven nemen;wraak voor al de keren
dat het mijne is gebroken.

quote:

---

Op vrijdag 22 augustus 2003 20:09 schreef ellufie het volgende:

Het zoute vocht vermengd met zwarte kleurstof daalde af naar mijn mondhoek. Een glanzend vlak weerspiegelde mijn treurig gezicht meedogenloos.
Oorlog in mijn lichaam. Zwart vermengd met wit, een grijze massa als een regenboog.
Structuur was mijn verlangen, anarchie de werkelijkheid. Mijn gevoelens waren zo talrijk dat ik geen gevoelens meer had.
Vingers gekromd kraste ik met nagels in mijn arm, het rood een welkome afwisseling. De pijn werd opgenomen door de leegte, het bloed vormde een kunstwerk.
In mijn klauwen een glazen bol, symbool voor de schoonheid die ik niet bezat.
Zoete klanken deden mijn heupen bewegen en mij mijn ogen sluiten. De vergetelheid, de sterfelijkheid.
Als een perzik was ik mooi om naar te kijken en geschikt voor consumptie, maar uiteindelijk een plakkerig sap dat weggeveegd moest worden; hinderlijk.
Nabijheid was niet aan mij besteed. Een vrucht tussen mooiere vruchten. Een lied tussen prachtige sympfonieën.
De koele grond riep mijn verlangen, lokte mij met stilte. Ik zou mijn bloed vermengen en de aarde toevertrouwen wat ik te geven had. Vruchtbaarheid voor de toekomst.

en nog een uit dezelfde periode:

Haat mengt zich met bloed, stromend door mijn lichaam,
de aderen vullend. Hersenen registreren geweld, vingertoppen
proeven bloed, door nagels weggekrast. Stotende ademhaling
verzorgd het lichaam met zuurstof, adrenaline rondpompend.
Mijn vingers gekromt tot een vuist ben ik gereed voor de aanval,
een wervelstorm van woede gericht op een ondefinieerbare vijand.
Ogen turend door dichtgeknepen oogleden zoek ik naar mijn doelwit,
spieren aangespannen, zenuwen op alarmfase rood afgesteld.
Tanden schuren over elkaar heen, voeten sluipen over het tapijt.

En dan slaat de vermoeidheid toe. Slapen is het enige dat ik nog wil.
Woede wordt weggestopt, bewaard voor de volgende keer. Dan zal ik
toeslaan met alle kracht en een leven nemen;wraak voor al de keren
dat het mijne is gebroken.

---

Ben ik erg vervelend als ik u vertel dat ik uw teksten eigenlijk veel beter vind als uw tekeningen/schilderijen ? .

Begrijp me niet verkeerd hoor, u kunt erg goed tekenen, daar bestaat geen twijfel over. .
Maar ik mis een beetje de persoon achter uw tekeningen.

Dit, daarintegen, vind ik wel persoonlijk.
Dit gaat duidelijk over u.

Wat ik eigenlijk maar wil zeggen is dat u op mij de indruk achterlaat meer schrijver dan schilder te zijn.
Maar u denkt daar zelf misschien heel anders over. .

quote:

---

Op vrijdag 22 augustus 2003 22:14 schreef De-oneven-2 het volgende:

[..]

Erg mooi geschreven hoor. .

Ben ik erg vervelend als ik u vertel dat ik uw teksten eigenlijk veel beter vind als uw tekeningen/schilderijen ? .

Begrijp me niet verkeerd hoor, u kunt erg goed tekenen, daar bestaat geen twijfel over. .
Maar ik mis een beetje de persoon achter uw tekeningen.

Dit, daarintegen, vind ik wel persoonlijk.
Dit gaat duidelijk over u.

Wat ik eigenlijk maar wil zeggen is dat u op mij de indruk achterlaat meer schrijver dan schilder te zijn.
Maar u denkt daar zelf misschien heel anders over. .

---

in ieder geval bedankt voor het strelen van mijn ego

quote:

---

Op vrijdag 22 augustus 2003 22:32 schreef ellufie het volgende:

[..]

ik ben gewoon een "jij" hoor, geen "u"
enne, we leven in een vrij land, dus je (u?) mag vinden wat je (u) wilt
ik heb nu 3 jaar universiteit er op zitten, waarvan 1 jaar Engels... misschien dat dat mijn taalvaardigheid verklaart...
maar nu ga ik aan de kunstacademie beginnen, dus stort ik me toch grotendeels op het tekenvlak mijn potloodschetsen zijn meestal erg persoonlijk, maar daarom zet ik die ook niet op mijn website

in ieder geval bedankt voor het strelen van mijn ego

---

Ah.De kunstacademie.
Die heb ik ook nog een tijdje "geprobeert".

Succes daarmee. .

quote:

---

Op donderdag 21 augustus 2003 21:57 schreef Xilantof het volgende:
hier mijn beloofde stukje, ooit eens getypt:

*** knip ***

---

quote:

---

Op zaterdag 23 augustus 2003 14:05 schreef Wolfje het volgende:

[..]

Je gebruikt irritant vaak de woorden "hij" en "zijn".
Je kan beter iets als "De lamp werd aan gedaan." gebruiken in plaats van "Hij deed de lamp aan.".

---

quote:

---

Op donderdag 21 augustus 2003 18:15 schreef Xilantof het volgende:

collumn,

---

In de Trein

Hier zijn de duigen van een leven,
Aangetast door vuil en kou;
Een roes van bloed en spieren,
Vliezen die als schalen
Hersens droegen en
Hun idealen, zijn verdwenen in de grond.

Tuig waarin de tocht een liedje fluit;
Koets van been onder de zoden
Vastgereden, ooit geledigd
En vernietigd door de nacht;
Ribben klemmen als een deur.
Daar zat misschien een ziel
Die niet meer wist waarheen.

Peter Ghyssaert Het Skelet

STATION LEEUWARDEN 22.22 UUR

Het overkomt je hoogst zelden dat je s nachts droomt over een oude geliefde om die vervolgens de volgende dag tegen te komen. Het overkwam Alexander Huisman op woensdag 6 januari 1982 in het boemeltreintje Leeuwarden-Stavoren.
Op het koude station drongen de warme gedachten aan zijn droom van de afgelopen nacht zich aan hem op. Plaats nemend op het bankje buiten de gesloten restauratie drukte hij zn aktetas stevig tegen zijn buik. Terwijl zijn vrouw die nacht nietsvermoedend naast hem lag deelde hij voor de tweede maal in zijn leven de lakens met de vrouw die hem de rest van zijn leven onafwendbaar zou volgen. Kronkelend door zijn gedachten, spiegelend in het zweet op het lijf van zijn geile vrouw, haar naam op de gekste plekken opduikend, op de pui van een eethuis, als een merkje aan de binnenkant van een blouse, als kandidate in een quiz, als een nieuwe collega, als een patiënt, als een vermist persoon in een politiebericht. Ooit was Eva, een jaar jonger dan hij, zijn klasgenote. Maar sterker. Veel sterker. Haar blauwe ogen, rode haar, zoete geur, mooie tred, slanke benen en hese stem zette hem dagelijks terug in de hoek van de anonimiteit. Het oprapen van haar pen was in die tijd de grootste toenadering geweest die hij tot haar dorst te maken. Ze had hem hier niet bij aangekeken. De jongens stonden voor haar in de rij en hij stond achteraan. Maar het mysterieuze meisje zou met niemand meegaan. Ze bleef aan de zijde van haar vriendinnen, onder de rokken van haar moeder, aan de hand van haar vader. Klam was zijn bed in de dagen van zinloze zomervakantie waarin hij haar toevallig in het zwembad was tegengekomen en ze hem met een zacht hallo begroette. Het zaad in zijn hand opvangend om zn moeder de confrontatie met zijn gemiste liefde te besparen.
Vlokken sneeuw dwarrelden op zijn handen neer. Hij opende zn ogen en zag het boemeltje langzaam het station in glijden. Hij stond op, klopte wat sneeuw van zijn broek en liep naar de voor hem dichtstbijzijnde deur. Het was een gewoonte van hem om, net voor het instappen van de trein, altijd even in zijn binnenzakje te voelen of het kaartje op de juiste plaats zat. Als dit gebeurd was, kon hij zich in de warmte van de coupe terugtrekken. Hij deed dit snel, drukte zich stevig in de zitting bij het raam en sloot opnieuw zijn ogen. Een razende sneeuwstorm over in wit veranderende weilanden negerend. Terug naar het meisje, vanuit een donker plekje in zijn schedel, weer tevoorschijn gehaald door zijn droom van de laatste nacht.

Hij droomde in die tijd van de middelbare school. In de tijd voor zijn Ida en voor haar Jules. Terug naar de dag waarop hij haar naast zich had in de kerstnacht. In hun beider jeugd was het nooit voorgekomen dat ze naast elkaar zaten. Alleen die nacht waarin de heiland geboren zou worden schoof ze, enkele minuten voor de dienst beginnen zou, met haar ouders zijn bank in. Haar moeder naast zich en haar vader aan de buitenkant van de bank. Voor het eerst zag hij haar een rok met daaronder een panty dragen. Voor het eerst zag hij haar benen. Een kleine moedervlek, schuin naast haar rechterknie. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar verschijning maar dorst zijn blik niet van het altaar af te wenden. Toen de situatie geheel tot hem was doorgedrongen keek hij even naar zijn moeder. Die quasi serieus voor zich uit staarde, hem negerend, zich voorbereidde op de geboorte van Christus. Hij drukte zijn vingers, om een vorm van inwendige jeuk af te wenden, stevig in zijn misboekje. Toen keek hij, zo onverschillig mogelijk met een van angst kloppende keel, heel even opzij. Heel even. Ze sloeg haar haren zacht opzij en keek hem aan. Ze trok haar glanzende lippen in een welvende glimlach als begroeting. Met tintelend kippenvel op zijn armen knikte hij terug. Iedereen zweeg. Dus ook zij. En zeker Alexander Huisman wiens grootste nachtmerrie was nooit iets tegen haar te kunnen zeggen, zijn stem afgeknepen door angst en respect. Tussen het moment van begroeting en het begin van de nachtmis wist hij zeker dat hij nooit bij machte zou zijn haar te kunnen beminnen. Zelfs nu, opgesloten tussen zijn en haar ouders, overheerste de angst om iets tegen haar te zeggen, om op één of andere manier haar aandacht te trekken waarna ze, volledig in hem teleurgesteld, eeuwig haar blik van de zijne zou afwenden.
Volgzaam stond hij op, of knielde, wanneer het moment van de Heilige Mis daarom vroeg. Hij zat gevangen in haar leefruimte. Afwisselend met gesloten ogen of een mistige blik concentreerde hij zich op haar ademhaling, haar minieme bewegingen, het knikken van haar voeten in glanzende schoenen, de welving van haar wreef.
Pas bij het breken van Jezus lichaam nam het scenario een zoete wending. Het waren de slappe spieren in zijn vingers die het misboekje loslieten. Het kwam terecht naast haar rechtervoet. Een korte venijnige blik van zijn moeder gaf hem de moed om na enig aarzelen voor over te bukken om de tekst op te rapen. Van bovenaf kon ze zijn begerige blik niet zien dus schoven zijn ogen langs haar slanke benen, hij snoof met gesloten ogen toen hij het boekje beet had en kwam vlug overeind. Bij het rechten van zijn rug raakte zijn hand, geheel per ongeluk, één kort moment de buitenkant van haar onderbeen. Een poging de hand snel naar zijn knie te trekken, mislukte. Ze had hem beet. Haar zachte hand had de zijne teder maar dwingend vast. Haar fijne vingers streelden zijn hand. Zijn adem stokte, zijn hart bonsde, vocht kwam in zijn ogen. Opwinding en de angst dat zijn moeder dit zag, duelleerden om de eerste plaats. De tocht die hun handen inzetten, begon bij haar knie en schoof langzaam op naar boven. Hij sloot zijn ogen, zn hand kookte. Met zachte schokjes drukte zijn geslacht tegen de rits van zijn broek. Ze leidde zijn hand onder haar rok aan de binnenkant van haar dijen zachtjes hoger en hoger tot ze zijn vingers stevig tegen haar kruis drukte. De warmte en het vocht drongen door haar slipje en panty heen en nestelden zich in zijn bezwete hand. Een korte zucht ontsnapte hem toen ze iets onverstaanbaars fluisterde en de ceremonie van de Heilige Communie begon.

Door het piepen van de remmen ontwaakte hij uit zijn droom. Zijn blik viel op het besneeuwde stationsbordje van Mantgum. Hij voelde de drang van zijn geslacht, de drang om op te staan en naar het toilet te wandelen. Hij pakte zijn aktetas en ging

STATION MANTGUM 22.30 UUR

De trein zette zich weer in beweging toen hij de deur achter zich sloot en op zoek ging naar zijn stek bij het raam. De tijd na die bewuste kerstnacht vulde zijn herinnering op weg naar het station van Sneek Noord. Zijn lange, bange pubertijd waarin hij haar zelden tegenkwam. En als hij haar tegenkwam, op de dorpsbraderie of op een kermis, was ze gearmd aan een man.
In alle eenzaamheid voltooide hij zijn medische studie inwonend bij zijn ouders. Uitgelachen om zijn verlegenheid, bewonderd om zijn hoge cijfers. Toen hij Eva enkele jaren niet meer had ontmoet en elke illusie, was vervlogen door de verstreken tijd trouwde hij, aan het einde van zijn studie, met Ida. Ook een arts. Een vrouw als zijn moeder. Het leven liep georganiseerd verder. Zes uur eten, braaf sparen, geen schulden, ieder jaar Frankrijk, van tijd tot tijd nieuwe meubels, s avonds thuis op de bank kijkend naar televisie of lezend en studerend op weg naar de klok van halfelf om vervolgens het grote bed te gaan beslapen. Lakens waartussen niets bijzonders gebeurde behalve iedere dinsdag om 21.30 uur, lakens die elke week volledig schoon en wit uit een draaiende wasmachine kwamen. Zondagochtend na de kerk naar zijn ouders, zondagmiddag naar die van haar. Een enkel congres, verjaardag van een familielid of collega waren de enige uitstapjes.
De verbazing was bij hen beide dan ook groot toen er in het voorjaar van 1975 een uitnodiging voor het bruiloftsfeest van Eva in de bus viel. Ze ging trouwen met Jules Wagenmaker, een dichter met landelijk aanzien. Belachelijk vond Ida, uitgenodigd worden voor een bruiloft van een oud schoolvriendinnetje. En dan nog wel voor de hele dag! Zij ging niet. De angst van jaren terug drong bij hem binnen. Dagenlang wachtte hij tot hij eindelijk succes zou hebben met de smoes dat je zon uitnodiging niet kon negeren. Haar optie om het met een bosje bloemen af te doen, weerlegde hij met het feit dat het zijn klasgenoot was en een reünie wel interessant kon zijn. Er was Goddank geen sprake van achterdocht waar het Ida betrof. Eerder een vorm van afkeer tegen vals sentiment. Maar ze speelde uiteindelijk alsof ze hem begreep en hij ging naar het stadhuis van Workum. Alleen. Eva was eenvoudig gekleed. Wat overheerste was haar schoonheid. Onder het angstig naar haar staren, tuurde hij de kring rond op zoek naar bekenden. Niemand. Helemaal niemand die hij herkende. Hij begon zichzelf vragen te stellen. Zichzelf belachelijk makend door in stilte te opperen dat het een diepere betekenis had dat hij was uitgenodigd. Hartkloppingen en zweetaanvallen trotserend zat hij de receptie uit. Zich ophoudend in hoekjes waar andere eenlingen zwijgend een jus dorange dronken en een enkel handje zoutjes namen. Toen de rij wachtenden slonk drong hij naar voren en sloot aan. Haastig het zweet van zijn voorhoofd deppend met een servetje. Zijn hand ging in zijn binnenzak en greep de enveloppe met honderd gulden. De vrouw voor hem schoof door, het feliciteren van de schoonouders. Zijn stem was krassend, zn gehemelte droog. Hij stelde zich voor en liep door naar de ouders van Eva die hem nog herkenden. Hoe het met hem was? Wat hij nu deed? Waar hij woonde? Hoe het met zijn ouders ging. Zijn benen trilden en hij bad dat alles snel achter de rug zou zijn. Anders zou het misgaan. Hij zou moeten spugen of zijn evenwicht verliezen. Hij schuifelde verder en keek in de norse blik van Jules. Hij wenste hem oprecht geluk. Een knikje, het geven van de enveloppe en door Eva was voor hem komen staan, haar lippen in de glimlach van die eeuwige kerstnacht. Ze bedankte hem, greep zijn schouders, en hij kreeg door die aktie van haar de moed om naar voren te komen en zijn lippen langs haar wangen te drukken. Het was kort, maar hij rook. Rook haar geur en was even tevreden. Hij keek in haar ogen en vreesde dat ze geen jaar ouder was geworden. Daar waar de tijd en de verveling hem een buikje en een dikke kop had gegeven waren de jaren voor haar genadig geweest. Het sprookje had geen vervolg gekregen. Hij knikte wederom, voelde zich misselijk en verdween in één rechte lijn naar de toiletten. Daar liet hij het koele water uit de kraan en de deodorant uit zijn binnenzak het werk doen. Hersteld van zijn angst besloot hij zijn auto op te zoeken en naar huis te gaan. Op de gang was niemand te bekennen. Muziek uit de feestzaal kabbelde aan hem voorbij, op zoek naar zijn jas en op zoek naar de deur. Zijn hand reikte naar het hangertje toen haar koele hand langs zijn hals kwam en zijn schouder pakte: Kom eens mee. Verloren. Hartkloppingen en zweetaanvallen kwamen terug. Hij liet haar zijn hand pakken en liep achter haar aan de pantry binnen tegenover de garderobe. De vrouwen waarmee hij zijn leven tot dan toe gedeeld had, bezaten enkel logica. Zijn gedachten hielden dit mysterie niet meer bij. Wat was de rede, wat was het doel? Ze sloot de deur achter hen en kwam op hem af. Haar blauwe ogen bekeken hem en hij schaamde zich diep voor zijn verval. Je weet dat het niet kan Alex, je weet het toch? De vraag die hij wilde stellen smoorde ze met een kus. Twee keer kwamen haar lippen iets van elkaar wijkend op zijn mond. Ze opende hem met haar tong, maakte alles vochtig: zijn mond, zijn lippen, zijn wangen. Haar vingers maakten zijn broek los, schoven zijn onderbroek binnen, over buik en borst naar boven. Zijn handen deden wat hij zelfs niet bij Ida durfde. Hij voelde zich bevrijd en knoopte haar blouse los en liet deze over haar rug afglijden. Hij streelde haar haar, zijn hand gleed over haar rug en hij zag haar fijne blanke buik, haar navel, haar slanke taille. Zn handen stroopten haar rok af en ze drukte zich tegen hem aan. Ontsloot haar bh. Haar kruis wreef over zijn pik en haar borstjes brachten de rode tepels naar zijn mond. Hij sloot zijn ogen, kneep ze dicht. Om daarmee vragen en angst te verdringen. Met haar handen om zijn polsen schoof ze ritmisch over zijn lid. Haar ogen gesloten, het rode haar dansend langs pannen, schalen en bestek. Haar ontlading was een langgerekte zucht in zijn oor, gehijg, een natte tong tegen zijn wang.
Een half uur bleef hij op de parkeerplaats naar adem happen. Toen durfde hij terug naar huis te rijden.

STATION SNEEK NOORD 22.39 UUR

Binnenkomend op het station bonkten de vragen weer tegen het dak van zijn schedel. Wat had haar die dag bezield. Wat had haar al die jaren beziggehouden? Het bedankkaartje dat enkele weken later op de deurmat viel wist hij voor Ida verborgen te houden. Het bevatte een handgeschreven gedichtje waarmee Eva hem iets had willen duidelijk maken. Maar tot aan de dag van vandaag brak hij zijn nek erover. Het was een couplet van Vasalis Idioot in het bad:

En elke week wordt hij opnieuw geboren
En wreed gescheiden van het veilig water-leven,
En elke week is hem het lot beschoren
Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.
Daaronder was door haar zelf toegevoegd:
Alles wat onduidelijk is en onduidelijk blijft
heeft mijn interesse en mijn liefde,
doet me huiveren van genot en nieuwsgierigheid.
Liefde draagt de de dood in zich.

Eva.

Het enige wat Alexander zich hier werkelijk over afvroeg was waarom ze hem daar niet mee had willen helpen. Direct daarna kwam dan de schaamte om zijn zwakheid. Vervolgens de verwarring omdat hij zonder die zwakheid nooit haar interesse zou hebben genoten.
Bij het naderen van Sneek gingen zijn gedachten naar de oorsprong van zijn laatste droom. In de Leeuwarder Courant had gelezen dat Eva Wagenmaker al enige jaren werd vermist en lang had hij de slaap niet kunnen vatten, zijn hersens pijnigend met de vraag of in haar gedicht, de oplossing lag besloten.

STATION SNEEK 22.42 UUR

Zijn gevoel deze afgelopen dag, maakte Alexander bang. De confrontatie met zijn gemiste kans was te schokkend voor hem. Voor het eerst sinds jaren was het een aantrekkelijk vooruitzicht om straks thuis te komen en naast Ida in bed te gaan liggen. Praten over de vergadering van deze avond. Medische kwesties bediscussiëren. Daar waren ze gelukkig goed in: Elkaar scherp houden waar het hun werk betrof. Het ontbijt dat ze morgen te samen op hun vrije dag zouden gebruiken. Zwijgzaam de korte wandeling door de sneeuw. Van hun huis naar de haven en terug. In alle stilte. Het kopje koffie en het lezen van de krant. Hij wist, deze veiligheid kon hem behoeden voor een sluimerende krankzinnigheid.

STATION IJLST 22.47 UUR

Kreunend en piepend kwam het boemeltje voor de vierde keer tot stilstand. Alexander keek naar de knipperende TL-balk van station IJlst. Nauwelijks ontsnapt aan zijn droom en de sprookjesachtige wens held te mogen zijn door het vinden van Eva stond hem een nieuwe confrontatie te wachten. Hij deed even zijn ogen stijf dicht, kneep in zijn vingers om wakker te worden. Maar wat hij zag was waar. Onder de knipperende TL-balk stond, met in iedere hand een koffer, niemand minder dan Jules Wagenmaker. Hij leek in Alexanders ogen te kijken, hem te betrappen op zn kinderlijke fantasieën. Alexander keek weg en dook in zijn aktetas op zoek naar niets. Alles schoot door zijn handen: notulen, pennen, agenda, een appel, dossiers van patiënten terwijl achter hem de schuifdeur open ging en Jules Wagenmaker hem naderde. De lange regenjas viel een moment op de leuning van Alexanders bank. Vanuit zijn ooghoeken loerde hij naar de dichter die zijn hoed afzette en beide koffers in het bagagerek legde alvorens hij ging zitten, een krant openvouwde en Alexander enkel zijn wenkbrauwen zag. Was hij betrapt of had Wagenmaker hem helemaal niet opgemerkt? Waar kwam de man van de vermiste echtgenote vandaan? Waar ging hij heen? Woonden ze dan nog steeds in Molkwerum? Er kwamen spoken en die spoken maakten Alexander Huisman bang. Een eindeloze film toverde fotos op zijn netvlies. De nachtmis, het huwelijk, de pantry, Ida in bed wachtend op hem, zijn praktijk, zijn berouw, de wastafels waarboven hij zich had afgetrokken. De conducteur onderbrak de voorstelling. Contact met de echte wereld betekende een moment van opluchting. Het gaf hem kracht. Zo gek was zijn sprookje toch immers niet? Wat ertussen hem en Eva had plaatsgevonden was toch een bevestiging vaniets? Haar gedicht een bekentenis? De conducteur liep achter hem naar de volgende coupe. Alexander observeerde Jules, nam zijn gestalte in zich op, vroeg zich af hoe hun huwelijk eruit moest zien Een druppel gesmolten sneeuw viel van de hoed in het bagagerek op de krant. Wagenmaker keek op en staarde in Alexanders ogen

STATION WORKUM 22.56 UUR

Onder de dikke golvende wenkbrauwen van Evas echtgenoot keek een strenge blik richting Huisman. Het was juist dit moment dat Evas vermissing hem moed gaf. Als hij nog één daad wilde stellen, de minimale kans om dichter bij haar te komen wilde benutten, moest hij contact maken. Alexander pakte zijn aktetas en begon tijdens zijn tocht naar de bank van Jules al te spreken: Jules Wagenmaker! Nu herken ik je pas, neem me niet kwalijk. Ik dacht je zo-even op het perron al te herkennen. Het spijt me.
- Kijk eens aan, Alexander
Huisman. Alexander Huisman. Een oud klasgenootje van Eva. Het spijt me maar Gisteren las ik over Evas vermissing. Als er iets is waarbij ik Ida en ik kunnen helpen dan Hij had al spijt gekregen van de hele onderneming. Zijn woordkeuze, zijn niet afwachten op de reactie van Jules Hij schaamde zich, maar kon niet meer terug en nam tegenover hem plaats.
Dank je wel Alexander maar ik vrees dat de situatie te ernstig is om iets te kunnen doen.
Natuurlijk, natuurlijk Het lijkt me vreselijk, die onzekerheid, de vragen die je zult hebben Alexander hield zijn mond, opnieuw in zichzelf teleurgesteld.
Woon je nog steeds in Stavoren?. De ietwat zakelijke en oppervlakkige vraag verraste hem. De monotone stem gaf hem het onaangename gevoel niet welkom te zijn op de plek waarnaar hij was verhuisd. Hij voelde het warm worden onder zijn oksels en keek naar buiten alsof hij op het station van Hindeloopen iets belangwekkends zag staan. Ondertussen bevestigde Alexander de aan hem gestelde vraag met een verontschuldigen- de glimlach.

STATION HINDELOOPEN 23.01

Voor hem begon de film weer te draaien. Zijn moeder die streng op hem neer keek, het been van Eva, de moedervlek, Ida tegenover hem in een even nutteloze als hopeloze discussie, hij zelf alleen op de hoek van het schoolplein, zijn nederige blik naar Jules Wagenmaker. Hij besloot de dialoog voort te zetten en voelde zich eindelijk een volwassen man toen hij de vraag stelde: Je moet radeloos zijn Ik zou gek worden van het zoeken naar het waarom
De blik van de dichter werd grimmiger. Zijn ademhaling klonk zwaar in de cadans van de rijdende trein. Zwetend probeerde hij de blik van zijn opponent te trotseren. Veinzend te rillen van de kou liet Alexander Huisman de rest van zijn blikveld onbenut en staarde in de zwarte ogen van de echtgenoot van zijn geliefde.
Ben je nou werkelijk zo onnozel of speel je hier een spelletje. Hoe kom je erop mij deze vragen te stellen. Denk je heus dat ik blind was voor de gevoelens die zij voor je had? Als ze werkelijk weg is dan komt dat doordat ze iets begeerd wat ik niet bezit. Misschien ben ik daar te sterk voor, misschien te zwak. Ik weet het niet, jij wel vrees ik. Ik hoop dat je er alle begrip voor hebt dat ik dit gesprek beëindig en hoop dat wanneer je me werkelijk iets te vertellen hebt je bij me terug zult komen. Maar ik denk dat je niet eens weet wat voor rol je speelt in het leven van mijn vrouw en in het huwelijk dat ik met haar heb. Hij stond op, zette zijn hoed op, trok zijn jas aan en keek nog éénmaal in het Alexanders gezicht, alsof hij hem een laatste kans wilde geven zichzelf voor iets te verdedigen. Toen de trein stil stond pakte Wagenmaker zijn bagage en vertrok. Huisman volkomen in de war achterlatend. Deze buitengewoon toevallige ontmoeting had hem compleet van streek gemaakt. Na jarenlang een rustig leven te hebben geleid, begon de angst weer te woekeren. Een, na het lezen van het vermissingsartikel, grotere, onoverzichtelijke angst. Een mogelijk veranderende angst. Met een rillend lijf keek Huisman Jules Wagenmaker vanuit zijn coupe na. De dichter liep schuin tegen de wind en de sneeuw in het perron van Koudum-Molkwerum af, op weg naar de telefooncel aan het begin van de parkeerplaats.

STATION KOUDUM-MOLKWERUM 23.06 UUR

Bij het op gang komen van de trein op weg naar het laatste station verloor Huisman Wagenmaker uit het oog. Een enorme stuiterbal kraakte zijn hoofd. Wat waren de gedachten van de dichter over het weglopen van zijn echtgenote? Wat had Eva hem over hun seksuele avontuur op de bruiloft verteld? In hoeverre wist Wagenmaker van de tekst die zij hem als dank voor zijn bezoek had toegestuurd? Het waren vragen die hem waarschijnlijk zn nachtrust zouden kosten. Waarom was zijn prettige herinnering niet sluimerend gebleven, enkel tevoorschijn komend in een jaarlijkse natte droom? Hoe was het mogelijk dat het toeval zo had toegeslagen dat het hem oog in oog met de verlaten echtgenoot had gebracht? Een ondoorgrondelijke man die hem verdacht maakte?
In de laatste bocht van het traject begon Huisman bibberend zn spullen bij elkaar te zoeken en zijn jas dicht te knopen. Hij keek naar buiten, zag de sneeuwstorm en haalde zijn handschoenen tevoorschijn.

STATION STAVOREN 23.11

Bij het aantrekken van zijn handschoenen viel zijn blik op het bagagerek boven hem. Één van de twee koffers die Wagenmaker bij zich had lag boven zijn hoofd. De trein minderde vaart en een krakerige stem vertelde dat men het laatste station bereikt had. Of eenieder bij het verlaten van de trein aan diens bagage wou denken. Was Wagenmaker nou echt de helft van zijn bagage vergeten? Wat moest hij doen? De koffer achterlaten, de trein verlaten en doen of hij die niet gezien had? Nieuwsgierigheid en angst worstelden voordat Huisman uiteindelijk de beslissing nam. Langzaam begon het boemeltje tot stilstand te komen. NU! Huismans linkerhand greep naar het handvat om de koffer in één ruk omlaag te trekken. Te laat, veel te laat ontdekte Alexander dat de twee sloten van de koffer open stonden. Bij het kantelen van de koffer duwde de inhoud het deksel wijd open. Met een gil viel Huisman terug in de bank, overspoeld door beenderen. Met een harde klap kwam de koffer op de grond en rolde de schedel in een kleine cirkel tot Huismans voeten voordat deze in tweeën brak. Rillend van angst schreeuwde Alexander om hulp, totdat zijn ogen de politiewagen ontwaarde die in een akelig kalm tempo het station op kwam rijden.

© Rik van Schaik
Utrecht maart 2000
www.rikvanschaik.nl

Het vernuftige plan was een week geleden ontstaan, toen hij er met een vriend min of meer per ongeluk op was gekomen tijdens een schoolfeest, die gehouden werd in een discotheek iets buiten de stad. De gezelligheid was te voelen, de muziek was goed en de gesprekken vloeiden over van serieus in de wat minder ernstige conversaties. Zo'n gesprek ontstond tussen Lars en zijn vriend Maurice op die avond, in de hal van de discotheek. Ze hadden het over hoe het zal zijn om te zoenen met elkaars vriendinnen. Lars was altijd al een tikje jaloers geweest op Maurice, vanwege zijn bloedmooie vriendin. Ze was in zijn ogen het perfecte meisje, maar nooit had hij het met een woord hierover, omdat zijn eigen vriendin ook beeldschoon was en Maurice vond haar ook prachtig. Dat wist hij. Dat kon je zien als hij naar haar keek. Een moeilijk te omschrijven blik, die verlangen uitstraalde, of hoogstwaarschijnlijk zelfs genot. Als Lars deze blik in zijn ogen bespeurde, was hij trots zo'n mooie vriendin te hebben. Ze was overigens ook nog eens aardig, lief en best wel intelligent.
Dus iets te klagen had hij niet, maar er was iets met de vriendin van Maurice. Ze had iets ondoorgrondelijk moois. Soms kon hij zijn gedachten aan haar niet loslaten en tuurde hij op zijn bed uren naar het plafond, denkend aan Dina. Ze zag eruit als een engel. Nee, meer dan een engel. Twee engelen ineen. Ze had felblauwe ogen die als ze je aankeken je compleet wegsmolt terwijl je stoer probeerde te blijven staan waar je stond.

Hoe zou het zijn om met haar...

"Laten we voor een avond ruilen."
"Pardon?"
"Ik zei, laten we voor een avond ruilen."
Voordat Lars het realiseerde, floepte het er al uit.
"Je bedoelt... jij Dina en ik Jennifer?"
"Voor een avondje. Lijkt je dat niet spannend?"
Lars zag dat Maurice er in het begin helemaal niets voor voelde. Verbazing maakte hem meester toen hij het voorstel te horen kreeg, waarna hij verviel in een schaterlach.
"Ik ben serieus, Maurice."
"Ja, en ik ben de paus uit Rome", was het antwoord.
"Het is heel makkelijk. Ik heb het eens in een boek van Roald Dahl gelezen."
Maurice hield op met lachen en een bedenkelijke blik verscheen in zijn gezicht.
"Volgens mij heb ik dat verhaal ook ooit gelezen, voor school. Is het niet zo dat twee mannen een partnerruil voor een nacht deden?" Zijn stem klonk ironisch.
"Zonder dat hun vrouwen erachter kwamen inderdaad. Ik heb er eens over nagedacht. Waarom zouden wij dit niet kunnen doen? Niet.. nou ja je weet wel, alles, maar gewoon zoenen en wat er dan bij komt, weet je wel?"
De bedenkelijke blik werd nog groter in de ogen van Maurice.
"Maar, maar dat is een boek Lars, dit is echt."
"Wat is het verschil?" Antwoordde hij. "Dat verhaal is zo echt geschreven, het zou waargebeurd kunnen zijn en wij hebben alles mee. We wonen tegenover elkaar, we kennen elkaar goed, mijn en jouw ouders zijn twee weken op vakantie. Het kan dus gewoon echt allemaal. Misschien heeft die Dahl dat ooit zelf ook geflikt!"
Maurice begon weer te lachen. "Rot op, zeg. Dat geloof je toch zelf niet? Die gozer had gewoon veel fantasie, meer niet."
Lars merkte dat zijn vriend moeilijk over te halen was, dus hij moest Maurice op een andere manier over de streep trekken. Hij kreeg altijd zijn zin. Zo ging het vaak in zijn leven, hij was een winnaar.
"Zou je niet graag met Jennifer willen zoenen?"
Maurice zweeg, maar de fonkeltjes in zijn ogen spraken boekdelen.
"Nou? Zou je niet met haar voor een avond plezier willen hebben?" Vervolgde Lars, terwijl hij zijn vriend een plagende por in zijn maag gaf.
"Je bent gek, man." Het klonk niet overtuigd, Maurice begon er vast en zeker meer voor te voelen.
"En het leuke van het plan is, dat Jennifer en Dina er niet eens achter zullen komen. Natuurlijk moeten we wel precies aan elkaar vertellen op welke manier we zoenen en wat de gewoontes zijn."
Maurice zweeg en dat was een goed teken. Hij begon het idee te accepteren.
"We doen het volgende week zaterdag. Spreek jij gewoon met Dina af bij jou thuis, dan doe ik dat met Jennifer."
"Ze hebben gelijk door dat ze met de verkeerde te maken hebben."
"Niet als we het goed voorbereiden."
"Wil jij dan zo graag met Dina..."
Lars knikte. "Wie niet? Het gaat niet speciaal om Dina, maar ik wil weleens wat anders. Gewoon, voor de spanning. En het gaat ook niet alleen maar om een meisje, ik vind het hele idee spannend."
Maurice knikte en bevestigde hiermee dat het hem eigenlijk ook wel spannend leek. Alsof ze met een top-secret plan voor de NASA bezig waren, keken de twee jongens zo nu en dan vluchtig, maar oplettend achterom om er zeker van te zijn dat niemand ze zou horen.
"Wel een beetje vreemd allemaal. Maar gaan we het echt doen?"
"Volgende week zaterdagavond. Deze week niet veel afspreken, we gaan elke avond bepaalde dingen doornemen, zodat ze er beslist niet achter zullen komen."
Maurice bleek overtuigd. "Wauw, ik met Jennifer voor een avond..."
Op het moment dat hij dit zei voelde Lars een hand op zijn schouder.
Met een ruk keek hij om.
"Hee lieverd, wat staan jullie hier al een uur te kletsen?"
Het was Jennifer, de vriendin van Lars. Zijn houding verstijfde en hij zag dat Maurice zo ongeveer hetzelfde moest hebben op dit moment.
"Hee Jennie, hoe bevalt het feest?" Hij gaf haar een ongemakkelijke omhelzing en een kus op de wang.
"Super leuk! Kom ook mee dansen, ik vind het hier ongezellig in de hal."
Een opluchting schoot door zijn lichaam heen toen hij bemerkte dat Jennifer niets van hun gesprek gehoord had.
"Kom!" Zei ze, al dartelend naar de danszaal. "Er is een supercoole plaat bezig nu!"
Lars glimlachte naar haar. "Ik kom zo schatje, ik kom eraan!"
Maurice keek in haar aanwezigheid naar de grond, waarschijnlijk schaamde hij zich.
"Dat scheelde niet veel." Zei Lars terwijl hij zijn voorhoofd afveegde met zijn rechterhand, waarna hij Maurice een knipoog gaf.
"Ik weet het nog niet hoor, Lars. Ik bedoel, eigenlijk is het gewoon niet te doen. Dit is niet iets voor in het echt."
"Wacht nou maar af jongetje. Jij en ik gaan de avond van ons leven krijgen."
Maurice keek wat verward uit zijn ogen, gaf een flauwe glimlach en knikte.

En nu was het een week later, zaterdagavond, op de bank met Jennifer. Lars was enorm zenuwachtig nu en probeerde dit niet aan haar te laten blijken. Ook Maurice had het vanmiddag even niet meer. Het kwam toen zo akelig dichtbij dat hij er bijna besloot vanaf te zien. Na wat kalmerende woorden van Lars, ging het allemaal wel weer wat beter. Maurice moest nu ook met Dina thuis zitten. Het werd met de minuut onwezenlijker. Als het lukte, (en die kans was zeer groot) was het simpelweg briljant, maar natuurlijk bleven er factoren van onzekerheid. Er kon van alles misgaan. De nacht van vrijdag op zaterdag kon Lars de slaap moeilijk vatten. Elk detail van het plan maalde door in zijn hoofd en constant bedacht hij aan wat er allemaal zou kunnen mislukken, en er speelden voor zijn ogen tientallen verschillende filmpjes af, die gingen over hoe het plan verkeerd zou kunnen aflopen. Als Jennifer of Dina erachter zouden komen op welke manier dan ook, dan had je de poppen aan het dansen, dat mocht niet gebeuren.
Lars en Maurice spraken de laatste dingen met elkaar door. Ze hadden elke avond tot middernacht gepraat en gepraat over het wel en wee in hun relaties. De gewoontes namen ze tot in de kleinste details door. Zo nu en dan was het best wel genant om al die persoonlijke dingen elkaar te moeten vertellen en Lars kwam er meerdere malen achter hoe vreemd het was, al die kleine dingen in zijn relatie met Jennifer. Zo was het behoorlijk genant te moeten vertellen dat hij, als ze met z'n tweeën alleen waren, vaak de raarste koosnaampjes aan haar gaf.
'Limootje?' Had Maurice vol verbazing gezegd. Het was behoorlijk lastig dit te bevestigen en eigenlijk wist hij ook niet meer hoe hij daar ooit op was gekomen, het was er met de maanden ingeslopen, om er vervolgens nooit meer uit te gaan.
Ook het uitleggen van wat ze meestal deden tijdens zo'n avond was behoorlijk confronterend en zo nu en dan herkenden ze bepaalde situaties, zodat er een heel gesprek ontstond over een klein detail, vol herkenning. Eigenlijk waren ze niet zo heel erg verschillend. De meeste handelingen en kleinigheden in hun relaties waren alleen maar aan elkaar verteld om een globaal idee te krijgen, zodat ze zich beter zouden kunnen inleven. Eigenlijk hoefden de meeste zaken niet letterlijk uitgevoerd te worden.
Het meest lastige in de voorbereiding waren niet de gesprekken, maar het concreet uitwerken van het plan. Stemmen zouden bijvoorbeeld gelijk herkend worden door de twee meisjes, dus hadden ze allebei afzonderlijk van elkaar een middag lang gepraat met hun vriendinnen, over 'de kracht van de stilte', een ideetje bedacht door Lars. Op internet zocht hij naar mooie woorden en gedachten over dit onderwerp en werkte deze uit tot een klein verslag die ze uit hun hoofd moesten leren, om dit zo natuurlijk mogelijk op Dina en Jennifer over te brengen. Dit had wel weer wat neveneffecten, omdat Jennifer hierna aankondigde gemasseerd te willen worden op zaterdagavond.

'Limootje, weet je wat de stilte met je kan doen, enorm veel!' Zei Lars tijdens het misschien wel moeilijkste gesprek van de week. Als dit mis ging, kon het hele plan op z'n buik geschreven worden.
'Hoe bedoel je?' Zei Jennifer.
'Stilte kost niets, maar verhoogt de innerlijke rijkdom, echt waar!'
Er viel een ongemakkelijke stilte, ironisch gezegd niet geheel op zijn plaats.
'Vind je?' antwoordde ze na tien seconden.
'Oké, laten we eens wat gaan proberen zaterdagavond', zei Lars. Hij vond het lastig om over zaterdagavond te praten met Jennifer. Het was alsof hij zichzelf versprak. Jennifer's gezicht vertrok ook ietwat na de laatste zin. Maar dat was waarschijnlijk alleen omdat ze niet begreep wat Lars van plan was.
'Laten we dan eens een tijd lang met z'n tweeën niets zeggen'.
'Waarom dán, en niet nu gelijk?'
Die vraag had Lars niet verwacht, maar improviseren was voor hem wel weggelegd. Hij hoopte dat het ook zou lukken bij Maurice, die op dit ogenblik waarschijnlijk ook over het onderwerp zat te praten met Dina.
'Omdat we nu niet relaxed zijn. Zaterdagavond is de perfecte tijd om eens te kijken of het werkt.'
'Of wát werkt?' Jennifer keek verbaasd.
'Of de stilte daadwerkelijk de innerlijke rijkdom verhoogd natuurlijk. Het is toch prachtig hoe het beschreven staat in die boeken! Het schijnt te werken als een drievoudige massage!'
'Dan ga ik liever voor die massage.'
'... Dat kan, tijdens ons stilte-experiment.'
Jennifer keek naar boven. Dat deed ze altijd als ze nadacht.
'Oké, afgesproken. Maar dan wil ik wel een hele lange massage.' Zei ze.
'Beloofd, op mijn kamer, aankomende zaterdagavond.'

En zo was het geregeld op wat kleine dingen na. Bij Maurice was alles ook uitstekend gegaan, kreeg Lars die avond te horen. Dina tuinde er met open ogen in en vond het een apart idee om eens een tijd niets tegen elkaar te zeggen. Gelukkig kenden de twee meisjes elkaar niet goed. In ieder geval niet goed genoeg om met elkaar af te spreken. Stel je toch voor dat het stilte experiment ter sprake zou komen, dan zouden ze zeker argwaan krijgen.
Met de minuut kreeg Lars meer zin in Dina. Wat beloofde het een fantastische avond te worden. Het was heel wat regelwerk, maar het resultaat mocht er alvast zijn.
Lars had verteld over de massage en ook dit spraken ze nauwkeurig door. Ook een punt van moeilijkheid was wel het feit dat het donker moest zijn tijdens hun 'slippertje'. Ook hier vonden ze een perfecte oplossing voor. Eerst dachten ze nog rolluiken te moeten aanschaffen, om het zodoende aardedonker te krijgen, maar gordijnen volstonden ook wel, en tevens zou het nogal opvallen als ze allebei in een keer een rolluik hadden.
Het idee was om eerst met hun eigen vriendinnen afzonderlijk wat te drinken thuis. Dan zouden ze precies om half elf tegen de meisjes zeggen dat ze alvast naar boven moesten gaan, in bed te gaan liggen met het licht uit en de gordijnen dicht. Het was dan gelukkig zo donker in beide kamers, dat zelfs een kat geen ene moer voor ogen zou kunnen zien. Het zogenaamde stilte-experiment zal op deze manier het beste tot zijn recht komen, moesten ze Jennifer en Dina dan duidelijk maken. Op het moment dat de meisjes boven zouden zijn, zou de oversteek plaatsvinden.
De voordeur moest op een kier blijven staan zodat de twee jongens elkaars huis makkelijk in konden.
Ze spraken af, om bij de kapotte lantaarnpaal (het ding was al in geen eeuwen gerepareerd) voor het huis van Maurice op elkaar te wachten, want het kon bij de een natuurlijk iets langer gaan duren.
Ook besloten ze elkaars luchtje op te doen, zodat ze vertrouwd zouden ruiken. Ze hadden allebei standaard een andere aftershave en deze gebruikten ze al jaren.

Lars deed zijn uiterste best om rustig te blijven, maar zijn hart ging als een razende tekeer. Jennifer en hij keken TV, maar er was niet veel soeps op. Een of andere film uit waarschijnlijk de jaren tachtig werd uitgezonden, maar Lars was er logischerwijs niet met zijn gedachten bij. Ook Jennifer leek er niet veel aan te vinden, omdat ze bijna op elke scène wel iets aan te merken had.
...Drie voor half elf. Het was tijd om aan haar te vragen vast naar boven te gaan. Op het moment dat hij dit dacht keek Jennifer op.
'Gaan we dat stilte-experiment nog doen, Larsie?' Zei ze droog.
Lars schrok, maar verdoezelde deze plotselinge reactie door rustig te knikken.
'Lijkt me een goed idee.'
'Nu?'
Dit is het moment.
'Weet je wat? Ga jij nu alvast naar boven toe, ga in bed liggen met het licht uit en doe de gordijnen dicht. Als het donker is, dan komt de stilte het best tot zijn recht. Over vijf minuten kom ik naar boven, en we gaan... liggen en zwijgen.'
Het klonk ineens belachelijk. Allemachtig, wat krankzinnig. -Als het donker is, komt de stilte het best tot zijn recht-, wat een absurde onzin. Waarom zal ze dit in hemelsnaam voor zoete koek slikken? Wat heeft het voor nut dat zij als eerst naar boven gaat? Hij wist nu zeker dat het plan zou gaan falen, maar alsof het zevende wereldwonder plaatsvond, deed Jennifer met de afstandsbediending de TV uit en stond op. Ze gaf hem een kus op zijn voorhoofd en fluisterde in zijn oor.
'Als de massage maar lekker wordt'.
Lars wist niet wat ie moest zeggen, en stamelde er een wat ongemakkelijke 'ja' uit. Het ging goed, precies zoals hij eerder had gehoopt. Jennifer liep naar de kamerdeur.
'Vanaf nu zeggen we vanavond niets meer, Larsie. Blijf hier een minuut of acht zitten en kom dan naar boven.' Zei ze.
Ze liep de kamerdeur uit en hij hoorde haar de trap op lopen. Hij was alleen en het was één minuut over half elf. Jennifer was boven en zou op hem wachten.
Perfect! Zo behoorde het te gaan, wat werkte ze goed mee. Alles verliep zoals het zou moeten verlopen. Langzaam stond hij op, liep naar de kamerdeur, opende deze muisstil om vervolgens naar de voordeur te gaan, en deze nog stiller te openen. Even bleef hij staan en keek naar boven in de richting van het trapgat. Hij hoorde hoe de gordijnen dichtgingen, en enig gestommel klonk daarna. Nog een volle minuut bleef hij wachten, de deurknop in zijn hand houdend, verstijfd als een wassenbeeld.
Er was niets meer te horen. Niets dan stilte. Mooi zo. Ze deed alles wat hij haar gevraagd had.

Lars glipte naar buiten en liet de deur zoals afgesproken op een kier. Het was koud buiten. Wolkjes adem glooiden uit zijn mond. Er was niemand te bekennen. De maan scheen links van hem helder, en de lantaarns brandden fel, de verlaten straat met hier en daar een auto verlichtend. Het was een aparte straat met een wel zeer bijzondere architectuur. De rijtjeshuizen stonden tegenover elkaar in verbinding door brede, ronde koepels. Deze koepels deden historisch aan. Als je in de straat stond, leken het net allemaal middeleeuwse poorten waar je doorheen liep. In de verte hoorde hij de grote weg, waar auto's dag en nacht onafgebroken reden. Even deed een kat op de stoep hem schrikken en klaarblijkelijk was dit wederzijds, want de ogen van het beest lichtten op, en de kat keek lars onafgebroken aan om vervolgens weg te vluchten naar 'veiliger' oorden.
Het was vijf over half elf en Maurice was er nog niet. Onder de afgesproken kapotte lantaarnpaal groeiden een aantal verwilderde brandnetels, maar dat was het dan ook. Maurice was in geen velden of wegen te bekennen. Gelijk voelde Lars de moed in de schoenen zakken. Schichtig keek hij naar het huis van Maurice, om te zien of er wat gebeurde. Hij kon de kamer waarin Dina nou zo'n beetje moest zijn goed zien. Het raam stond op een kier en de donkere gordijnen waren wel dicht. Dat was een goed teken. Maurice deed dat zelden dus het moest nu wel gedaan zijn
door Dina, sprak Lars zichzelf hoopgevend toe.
Trillend van de kou en zenuwen wachtte Lars om precies te zijn zes minuten op zijn vriend, totdat de voordeur zachtjes openging en er iemand naar buiten kwam. Het was Maurice.
'Hoi', zei hij.
'En?' Fluisterde Lars. 'Ging het goed?'
'Ja, het ging formidabel. Bij jou?'
'Goed. Jennifer is boven. Dina ook?'
'Ja ja, ze is naar boven gegaan, ze ligt denk ik nou in bed. Het ging perfect' Zei Maurice fluisterend, doch opgewonden.
'Mooi zo. Geen problemen dus.'
'Nee, helemaal niet. Ik heb even een minuut of vijf gewacht voor de zekerheid.'
'Heb je de aftershave bij je?'
'Hier.'
Ook Lars gaf hem zijn aftershave, die hij aan het begin van de avond in zijn broekzak had gestopt.
'Zenuwachtig?' Vroeg hij.
'... Beetje wel.' De luchtjes werden vluchtig opgedaan, waarna ze de flesjes weer in hun broekzakken deden.
'Oké, doe rustig aan en ga naar binnen. Zeg geen woord, ze weet waarom.'
'Ja, voor jou hetzelfde.'
'Om ongeveer half één spreken we hier weer af.'
'Dit is wel een hele aparte manier van vreemdgaan, hè.'
'Ja, maar ik voel me niet schuldig.'
'Nee, ik ook niet. Het is wel spannend.'
'Succes.'
'Succes.'
Ze gaven elkaar een bemoedigende schouderklop.
Dit is het moment, nu ging het gebeuren. Hij wist niet of hij nou zenuwachtig of opgewonden was. Waarschijnlijk een beetje van allebei.
Maurice stak de straat over, liep onder de brede koepel door de voortuin van Lars in, waarna hij zachtjes naar binnen glipte en de deur sloot.
Toen Lars langzaam en op zijn hoede naar binnen sloop in het andere huis en de deur zacht achter hem dicht deed, luisterde hij of hij boven wat hoorde. Nee. Het was werkelijk waar doodstil en hij hoorde zijn oren piepen. Wetende dat Dina daar op 'hem' lag te wachten, maakte opgewondenheid hem meester en hij besefte hoe dichtbij hij nou was. Het plan ging daadwerkelijk lukken. Zij was op de hoogte dat ze niets tegen elkaar zouden zeggen en het zal donker zijn.

Zachtjes liep hij de trap op. Het was aardedonker.
Dit was zo enorm spannend, het leek wel een film. Hij bedacht zich op dit moment dat veel meer verhalen in het echt zouden moeten kunnen, als dit relatief zo eenvoudig ging.
Ook boven was er bijna geen hand voor ogen te zien. De badkamerdeur stond open. Het raampje liet wat maanlicht door en gaf een spookachtig effect aan de sfeer in de hal. De slaapkamerdeur van Maurice was dicht. Hierachter lag ze te wachten op hem. Heel even aarzelde Lars, maar opende hem na een aantal seconden. Het was maar goed dat Lars exact wist waar het bed zich in de kamer bevond en de rest van het interieur,
want door de duisternis was er inderdaad helemaal niets te zien. Hij hoorde iemand langzaam ademhalen. Dat was Dina die niets zei, omdat ze dit zo had afgesproken met Maurice. Zijn hart bonsde in de keel, en even was hij bang dat ze dit zou horen. Vurig hoopte hij dat Dina niets door zou hebben, of dat ze ineens zou beginnen te praten. Misschien had Maurice het wel verkeerd uitgelegd. Nee, dat was niet zo, Maurice had het perfect gedaan, er was geen vuiltje aan de hemel te bespeuren. Hij kleedde zich uit, op zijn boxershort na en pakte een T-Shirt uit de kast, zoals Maurice dat zou doen.
Daar stond hij dan. In de kamer van Maurice, al zwijgend, klaar om in bed te gaan liggen naast Dina.
Hij deed het. Op het moment dat zijn gewicht in aanraking kwam met het matras kraakte het aan alle kanten. Lars hield zijn adem in, bang om door de mand te vallen. Stel je voor dat ze het door heeft. Spookte het door zijn hoofd. Hij bleef roerloos liggen en Dina ook. Hij voelde haar warme lichaam aan zijn rechterkant. Minuten verstreken, zonder dat er iets gebeurde. Lars begon zich ongerust te maken. Wat moest hij in vredesnaam doen. Kom op! Het mooiste meisje die je kent ligt naast je. Dit is je kans! Haar gezicht lag naar hem toe gericht, want hij voelde haar ademhaling tegen zijn wang aan komen. Nog steeds bleef hij zonder beweging liggen. Je kunt nu niet meer terug. Je moet verder gaan nu. Dina denkt dat ik Maurice ben. Ik ben nu Maurice.
Het was doodstil en nog steeds aardedonker. Gelukkig maar, anders had ze hem allang herkend. Hij dacht heel even aan hoe het zal zijn met Maurice op dit ogenblik. Op dat moment sprong er iets in hem, wat al zijn zenuwen weg deed drijven en begon Dina te zoenen, die dit gebaar hartelijk in ontvangst nam. Ze slaakte een kreet van genot, Lars bleef stil. Onvoorstelbaar, hij deed het op dit moment echt. Hij lag in bed met Dina te zoenen, hun lichamen tegen elkaar aan. Het voelde vertrouwd. De zoen werd steeds vuriger en Lars voelde hoe haar hand onder zijn T-Shirt terecht kwam. Ze zoende zo enorm hevig, hij was er aan overgeleverd. Lars kon niets anders doen dan zich laten gaan. Volkomen hulpeloos liet hij haar het initiatief nemen.
Zo ging het meer dan anderhalf uur door. Details zullen je als lezer bespaard blijven, maar er kan verzekerd worden, dat er een en ander gebeurde, daar op dat bed, op die avond, in die kamer, met de vriendin van Maurice.
Compleet tevreden, maar met enige spanning voor een goede afloop keerde Lars zich na anderhalf uur om en probeerde wat te rusten. Dina lag half tegen hem aan. Hij hoopte dat ze niets zou gaan zeggen, en dat ze maar beter zou gaan slapen, zodat hij ongemerkt de kamer kon verlaten, op het afgesproken tijdstip.
Ze zei gelukkig geen woord meer en aan haar ademhaling te horen sliep ze na ongeveer een kwartier. Het moest nu zo'n beetje half één zijn. Voorzichtig kroop Lars het bed uit, kleedde zich aan en sloop de slaapkamer uit de trap af en opende de voordeur. Dina had niets gemerkt. Ze moest nog steeds slapen. Lars voelde zich superieur, het was gelukt. Tenminste, wat hem betrof. Hoe zou het met Maurice zijn gegaan.
Tot zijn grote verassing stond hij al bij de lantaarnpaal, zijn haren door de war en zijn vest over zijn arm heen dragend. Hij glimlachtte zuur.
'Altijd meiden die weer slimmer moeten zijn, hè.' Zei hij. Zijn stem klonk duidelijk teleurgesteld.
'Mijn god Maurice. Wat... is het niet gelukt? '
Maurice zei niets, maar de trieste blik bleef zichtbaar.
'Is Jennifer erachter gekomen? Was het de massage?' Vroeg Lars. Hij was doodsbenauwd en voelde zichzelf door de grond heen zakken. 'Mijn grote goedheden Maurice, wat is er?'
'Zo te zien zijn onze vriendinnen beter in de boel "bedriegen" als wij zijn.' Zei hij. Lars begreep er compleet niets meer van. Hij stond daar, vastgenageld aan de straatstenen.
'Heb je het niet van Jennifer gehoord dan?' Vroeg Maurice verbaasd.
'Van Jennifer?... Wanneer?'
'Net, op mijn kamer.'
'Wat?'
Lars vatte het niet meer.
'Je gaat me toch niet vertellen dat je niet doorhad dat je daarstraks met je bloedeigen vriendin in bed lag, toch?' Zei Maurice. De glimlach maakte plaats voor een diepe frons.
Lars was stomverbaasd en kon geen zinnig woord uitbrengen op dit moment.
'Je vriendin had alles gehoord in de discotheek. Ze besloot daarna samen met Dina het spel mee te spelen en ook zij zijn van huis gewisseld, via het raam. Dina heeft het me net allemaal verteld.' Lars keek naar boven, naar de ramen op de eerste verdieping en de verbindende koepel.

De meisjes kwamen de huizen uitgelopen, waarna ze tevreden elkaar de handen schudden. Hij zag hoe ze op de fiets stapten en wegreden, de straat door, tot ze uit het zicht waren verdwenen.

Ik heb wel het vak Creative Writing gevolgd waarvoor we een kort verhaal tussen de 3000-5000 woorden moesten schrijven. Best wel loos vak trouwens. Ik heb er niet echt iets van opgestoken, het was alleen even studiepuntjes binnenschuiven.
Anyhoo, dit is de verkorte versie die ik ooit nog ergens voor wilde insturen maar niet durfde:
http://www.geocities.com/linnuhlinnuhlinnuh/TheSoftParade.doc

Behoorlijk veel onzin, eigenlijk...