Het eerste overlijden was haar broertje Mink. Ze had er zelf meteen van gemaakt dat hij nu op de maan zit. Hier zijn wij mee verder gegaan.
Ik vertel haar niet dat hij lag te slapen, of zoals nu, dat mijn oma slaapt. Want als je slaapt wordt je weer wakker. Maar deze mensen worden niet meer wakker. Door te zeggen dat iemand slaapt ben ik ook bang dat ze zelf "na gaat denken" en ooit denkt dat ze niet meer wakker zal worden als we haar s'avonds naar bed zullen brengen.
Bij ons is dood zijn dus absoluut niet slapen.
Mijn oma is eerst nog een paar dagen ziek geweest, net als dat ze haar broertje aan slangetjes heeft gezien. Zij associeert slangetjes en pleisters met pijn. Aan René vertellen we dus ook dat als iemand dood is, dat diegene geen pijn meer heeft. Dat geeft haar een geruststelling.
Met het overlijden van mijn oma hebben we op het maan-verhaal ingespeeld. Oma is nu bij Mink op de maan. En dat vind ze goed zo. Nou heeft Mink ook iemand om mee te spelen en die kusjes geeft als hij gevallen is.
Maar hoe zou jij hier nou mee omgaan met je kind? Of hoe laat je je kind er eigenlijk mee om gaan.
Je moet volgens mij ook een beetje aftasten hoe je kind zelf is, voor je je kind met een overleden iemand confronteert. Wij hebben onze dochter dan gister ook meteen meegenomen naar het uitvaartcentrum, zodat het wat tastbaarder voor haar zou worden. Nou zei ze, dan moeten we oma van de week ook maar naar de maan brengen he (zo noemt zij een uitvaart) Ze had van te voren bloemetjes geplukt en die bij opoe in een beker water gezet en nu is het eigenlijk wel goed voor haar. Opoe is dood en die gaat naar de maan, klaar..... Nou ja klaar, ze zal het er nog wel vaak over hebben, maar dat komt ook wel goed.
[Dit bericht is gewijzigd door moussy op 26-04-2003 13:02]
Ook hoor ik vaak dat ouders hun kinderen dan vertellen : " opa zit nu bij de engeltjes " Sommige gaan nog verder en zeggen: "nu kijkt hij van boven naar jou". Maar dat gaat me iets te ver.
quote:Zelf vertel ik daar niets over, zulke dingen mag ze er zelf van maken. Maar dat doet ze niet, had ze dat wel gedaan weet ik niet wat ik daar weer van gemaakt had. Ze zwaait wel iedere avond even naar de maan, of als ze de maan ziet gilt ze ook meteen, kijijijijk, onze Minkie!! Ik laat dat lekker gaan, zij moet het ook allemaal maar verwerken.
Op zaterdag 26 april 2003 13:13 schreef Pearly het volgende:
Ja hoor! ... ben ik mee eens. Perfect opgelost.
Ook hoor ik vaak dat ouders hun kinderen dan vertellen : " opa zit nu bij de engeltjes " Sommige gaan nog verder en zeggen: "nu kijkt hij van boven naar jou". Maar dat gaat me iets te ver.
Ik heb van de week ook hard op in mijn eigen huis lopen vloeken tegen me oma dat we een deal gemaakt hadden samen. René doet dat richting de maan, ik in het wilde weg.
De eerste daarvan was een jongetje en na zijn overlijden hadden zijn ouders hem thuis opgebaard. Het jongetje had thuis een zee-kamer. Blauwe muren, golven bed, vissen en zeemeerminnen op de muren. Dat was zijn plekje, zijn wereld en ik besloot toen dat het daar was waar hij verder zou gaan. Dat hij dood was maar naar die wereld in de zee toe ging.
Mijn ouders hebben dit zo gelaten en ook de andere mensen die kwamen te overlijden gingen daar voor mij naar toe. En naarmate ik ouder werd is dat beeld van zelf over gegaan in zoals ik er nu over denk. Op een gewone manier, die persoon is overleden.
Dus ik denk dat het vanzelf wel loopt hoor, alleen inderdaad wat je soms hoort met dat ouders zeggen dat de overleden persoon in kwestie ligt te slapen dat lijkt me een beetje ongepast en ook een beetje eng ook voor zo'n kind.
Maar misschien ben ik ook wel niet zo'n goeie ouder en moet ik per direct optiefen uit dit foruk 
deed het licht uit
en genoot bij de gedachte dat ik de enige mens ter wereld ben met een schaduw in volstrekte duisternis
quote:welnee.... je hoeft niet op te tiefuh ... er moet ook niet omheengeluld worden. Waarschijnlijk was jij gewoon makkelijk hier in .. ontving je dat gewoon als kind. Er zijn er daarintegen genoeg die er niet mee om kunnen gaan waardoor het verhaaltje wat aangepast moet worden. En idd. ik denk dat als je ouder wordt, de gedachten en evt. beelden over dood vanzelf veranderen naar hoe het werkelijk is.
Op zaterdag 26 april 2003 13:29 schreef Oosthoek het volgende:
Is het niet beter om gewoon to the point te zijn ipv er omheen te draaien? De dood is een heel normaal deel van het leven, mijn ouders hebben daar nooit omheen geluld.Maar misschien ben ik ook wel niet zo'n goeie ouder en moet ik per direct optiefen uit dit foruk
quote:Mijn dochter is 3, ik probeer er zo weinig mogelijk om heen te draaien, maar "dood" is zo moeilijk uit te leggen aan een kind.
Op zaterdag 26 april 2003 13:29 schreef Oosthoek het volgende:
Is het niet beter om gewoon to the point te zijn ipv er omheen te draaien? De dood is een heel normaal deel van het leven, mijn ouders hebben daar nooit omheen geluld.Maar misschien ben ik ook wel niet zo'n goeie ouder en moet ik per direct optiefen uit dit foruk
Net zoals cremeren. Als ik het recht voor zn raap zou moeten zeggen had ik moeten vertellen dat we dr broertje in de fik hebben laten steken 
en ik vind dat je het goed heb opgelost 
dat schijnheilige gedoe van engeltjes en dat hij/zij van boven hierheen kijkt vind ik maar niks 
het ligt er ook maar net aan hoe oud je kind is. Als het nog een peuter/kleuter is, is het best moeilijk om uit te leggen wat de dood is, maar als het kind al ouder is denk ik dat je het wel kunt uitleggen
Onze kinderen hebben daar vrede mee, hoewel ze uiteraard ook verdriet hebben, omdat ze dan die persoon niet meer kunnen zien, of er op bezoek kunnen. (bijvoorbeeld een oma)
Toen onze hond dood ging vroegen de kids of er ook een hondehemel was. Wij hebben ze daarop geantwoord dat er maar één hemel is en dat alle mensen en dieren daar na hun dood naar toe gaan. Dit vonden ze wel prettig, want dan was Luna fijn bij ouwe opa en oma.
Ik zie werkelijk niet in wat daar mis mee is.
Vind dat mensen die niet geloven, mensen die wel geloven in hun waarde moeten laten en verkondigen dat verhalen over de hemel schijnheilig is, vind ik nogal kortzichtig.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
) en het is heus niet zo dat René op haar 21e nog steeds zal denken dat Mink en oma samen op de maan zitten. Voor haar is het nu zo te begrijpen, en later wordt dat begrip vanzelf groter en aangepast aan de werkelijkheid. Het belangrijkste is volgens mij dat ze begrijpt dat oma en Mink weg zijn. En ik vind het heel goed dat je niet zegt dat oma "slaapt", want dan kan ze zelf bang worden om te gaan slapen, en bovendien wek je dan de verwachting dat oma ook weer wakker kan worden.
Ik ga het ook zeker op jouw manier aanpakken als we hier met een overlijden te maken krijgen (hopelijk duurt dat nog erg lang...)
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
mijn zoontje net geen 4 toen mijn zus op 36 jarige leeftijd stierf aan CF, de volgende dag moest hij naar het KDV , en ik heb daar gevraagd hoe ik dat het beste kon vertellen. De leidster vertelde me dat zij HAAR kinderen verteld had dat iedereen die dood gaat een sterretje wordt, omdat je dan meteen een antwoord hebt op de vraag : wanneer gaan we er naar toe ?
Ik heb Pascal dus die middag verteld dat tante Dymphy dood was en dat ze nu niet meer hoefde te hoesten, maar dat ze nu een sterretje was geworden
en inderdaad (eigenlijk hetzelfde als met Rene) soms kijkt pascal savonds de hemel in en ziet een mooie fonkelende ster en steevast is de mooiste ster Tante Dymphy
een half jaar daarna is de hond van Papa in geslapen en (je raad het al) die is nu met Tante Dymphy aan het spelen
kinderen zoeken toch hun eigen weg daarin, ze zoeken iets wat voor henzelf te "happen" is
er zal een dag komen dat ze meer willen weten en dan zal ik ook proberen het uit te leggen, maar voorlopig is dit voor ons de perfecte oplossing
quote:Wat liev...
Op zaterdag 26 april 2003 12:59 schreef moussy het volgende:
Met het overlijden van mijn oma hebben we op het maan-verhaal ingespeeld. Oma is nu bij Mink op de maan. En dat vind ze goed zo. Nou heeft Mink ook iemand om mee te spelen en die kusjes geeft als hij gevallen is.
quote:Nou heb ik er zelf als ouder dus geen ervaring mee, maar ik geloof dat mijn opa doodging toen ik 10 was ofzo. Ik wou niet mee naar de begrafenis en wou em ook niet zien. Dat vond ik eng. Maar voor de rest ben ik er nooit zo mee bezig geweest.
Maar hoe zou jij hier nou mee omgaan met je kind? Of hoe laat je je kind er eigenlijk mee om gaan.
Aan mijn kinderen zou ik vertellen dat alle dode mensen in de hemel zijn en dat het daar een fijne plek is. Al is het de bedoeling dat ze dat dan al wel weten
quote:Lijkt me niet echt de goede optie... Daar krijg ik als volwassene al geen fijne gedachten bij...
Als ik het recht voor zn raap zou moeten zeggen had ik moeten vertellen dat we dr broertje in de fik hebben laten steken
Wesley is op 3 jarige leeftijd voor het eerst met dood in aanraking gekomen. Zijn opa is toen overleden. Onze kat is een aantal maanden later overleden, dus het kwam in korte tijd heel dichtbij.
We hebben hem zo goed en zo kwaad als het ging proberen uit te leggen wat de dood inhoud.
Sinds die tijd, zelfs nu nog maar gelukkig in mindere mate, is hij vreselijk bang voor de dood. Soms komt hij huilend uit zijn bed, om te vertellen dat hij het zo vreselijk vind dat mensen dood gaan.
De uitleg dat oude mensen dood gaan, ging maar kort op....nu krijg ik dan als antwoord :"dat weet je niet, je hoeft niet oud te zijn om dood te gaan"
Hij zit nu op een christelijke school, en de uitleg dat als je dood gaat je naar de hemel gaat doet hem goed, ook al kunnen allebei zijn ouders zich niet vinden in de christelijke leer van die dingen. Dat maakt hem een stuk rustiger, en gelukkig want wij werden er soms moedeloos van...we wisten niet meer wat we moesten vertellen als hij weer overstuur was.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Vandaag ging ze met de juf een schilderij maken op de psz. Net is ze weer opgehaald, dus ze mocht het schilderwerkje meenemen om straks bij opoe te leggen. Ach zei ze in de auto. ik hou hem lekker zelf, ze kan er toch niet naar kijken 
Toen onze hond dood ging, was ik net zwanger van ons tweede manneke. Sindsdien schijnt Tim ook geboorte met de dood te associeren. Toen Mattie uiteindelijk geboren was, zei Tim: "Nou Mam, nu is het niet zo erg als ik dood ga, want je hebt nu Matias".
Dat was best even slikken en met tranen in m'n ogen heb ik hem verteld dat het zo dus niet werkt. Stel je voor: Mamma zonder haar Timmie! Ik word al gek als ik er aan denk.
Hij vraagt ook steeds of Opa Willem en Stony (hond) nu botjes zijn geworden. Ik vertel hem ook maar niet dat Stony gecremeerd is, dat zou iets te hard zijn denk ik, het idee dat ie verbrand is.
Mijn zwangerschappen lijken wel gepaard te gaan met de dood. Met de eerste zwangerschap overleed mijn opa en nu, weer zwanger, overlijd mijn oma
René kijkt er een beetje naar uit om opoe vanmiddag naar de maan te brengen... Dát is ook weer niet helemaal de bedoeling.
Mijn zoon loopt ook altijd te springen en zingen om en soms zelfs op het graf van mijn opa. Volgens mijn oma zou opa dat helemaal niet erg gevonden hebben, hij zou er zelfs blij om zijn. Ook groeten we opa altijd uitgebreid als we bij het graf komen of gaan. Dat is zo gegroeid en dat laten we dan ook maar zo.
Veel sterkte vanmiddag!
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
quote:
Op donderdag 1 mei 2003 11:38 schreef moussy het volgende:
Ik geloof dat het dood zijn goed over gekomen is bij Toosie.Vandaag ging ze met de juf een schilderij maken op de psz. Net is ze weer opgehaald, dus ze mocht het schilderwerkje meenemen om straks bij opoe te leggen. Ach zei ze in de auto. ik hou hem lekker zelf, ze kan er toch niet naar kijken
Typisch Toosie hè
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
|
|
