Gevoelde poezie of pretentieuze onzin?

IJdel als ik ben heb ik nu toch wat feedback nodig.
Ik zelf vind de rijm en zinsvorm best aardig, maar als ik de gedichten teruglees, vind ik de inhoud nogal hoogdravend en afstandelijk lijken. Het is net een tikkie te wollig om echt over te komen, heb ik het idee, wat heel anders leek toen ik het neerzette.
Maar zelf beoordelen is moeilijk, dus misschien is wat feedback wel handig.
Ik wil graag gedichtjes blijven schrijven, maar ik heb toch het idee dat het een stuk minder afstandelijk en emotioneler moet overkomen om enige impact te maken..

Misschien zijn er ook anderen die graag dichten en kunnen vertellen wat volgens hen ontbreekt of juist zou moeten ontbreken.

De Grens

Waar dronkemannen lallen,
en helden zich verweren,
Waar nieuwe muren vallen,
En onwetenden beleren.
Waar de toekomst is beklonken,
Een mooie toekomst is geschonken,
En de lach verder gaat zonder traan.
Daar maakt men zich geen illusies,
Want dat leidt slechts tot conclusies,
En weerhoudt ons van bestaan.

Waar gezapigheid zich roert,
En ferm door idealen snijdt,
Waar oprechtheid zich verhoert,
Aan de geest van deze tijd.

Waar het hoogste goed zich vertaalt,
In de meest treurige verdraagzaamheid,
Waar een mens al heeft gefaald,
Wanneer hij tot offers is bereid.

Daar wil ik mijn hoofd neerleggen,
En zonder nog een woord te zeggen,
Mijzelf omringen met verloren dagen,
En gedachtes die enkel mij behagen,
Wanneer iemand mij dan toch zal vragen;
Was er niet een andere weg?

Zal mijn antwoord niets meer zijn,
Dan een roep in de woestijn,
'Waar alle hoop reeds is verloren,
Is een nieuw bestaan geboren,
Waar geen plaats meer is voor pijn,
En waar geen blinde mij wil horen,
En geen dag mij kan bekoren,
Daar trek ik de lijn.'

Verloren

Een duizend doden zou ik sterven,
Als het doel de nobelheid,
Van mijn offer niet zou bederven,
En ik zou geloven in mijn strijd.

Maar mijn vruchten zijn geplukt,
Door wie onwaardig voor de taak,
Onterecht vertrouwen, en nu mislukt,
Schuldigen slapen, terwijl ik waak.

Wraakzucht is te klein een goed,
Voor de gaten in mijn hart,
Welke vroeger vol met heldenbloed,
Maar met de dagen zijn gehard.

Gestold zijn nu die laatste delen,
Ooit gevuld met een ideaal,
Wat overblijft zal nooit meer helen,
Nu ik ben geworden, als zo velen,
Een boek zonder een verhaal.

Eindeloos

Waar ik zocht naar de vervlogenheid,
Die mij ooit was beloofd,
Nooit gehavend door de tijd,
Altijd met opgeheven hoofd.

Waar gevolgen niet bestonden,
En geen grens werd aangegeven,
Daar zou niemand mij doorgronden,
En mocht ik in vrijheid leven.

Ik schreeuw nu angstig van verraad,
En mijn muren zijn vergruisd,
Geen zorgeloosheid, maar enkel kwaad,
Heeft zich in mijn ziel gehuisd.

De belofte bleek enkel maar een wens,
Welke niet eens bestaansrecht had,
Een fictieve haven voor een mens,
Dat nu heel nederig bekent,
Dat hij voor een kort moment,
Zijn plaats in het geheel vergat.

quote:

---

Op vrijdag 18 april 2003 01:14 schreef Saboa het volgende:
te oubollig

---

Maar het laatste commentaar ben ik het wel mee eens, ja. Het is idd alsof het dwangmatig op rijm gegooid is, terwijl ik dat gevoel zelf niet had toen ik het schreef. Schrijf je ook gedichten? Misschien kun je dan eentje posten, om de verschillen te analiseren.

quote:

---

Op vrijdag 18 april 2003 01:39 schreef AngelWings het volgende:
Komt me zeer bekend voor..

---

quote:

---

Op vrijdag 18 april 2003 02:18 schreef AngelWings het volgende:

[..]

Kwenie schrijfstijl?
denk dat ik je in een vorig leven al us gelezen heb ofzo?

---

Of ben je een kloon?

quote:

---

Op vrijdag 18 april 2003 02:30 schreef -Wepeel2- het volgende:
Gooi er eens een op www.poetryalive.nl.
Denk dat je daar meer nuttige reacties krijgt.

---

quote:

---

maar soms wat te hoogdravend en teveel dwangrijm.

---

quote:

---

Op vrijdag 18 april 2003 02:38 schreef -Wepeel2- het volgende:
Oja, omdat het makkelijk is om alleen wat kritiek te geven zal ik ook wel even een van mijn probeersels online gooien:

Banaan

als ik je pel...
oh als ik je pel...
voor-
spel
ik al een climax

en dan
tijd voor mond
oh god eindelijk
mijn genot
zwaait in het rond

jij gele rakker
met blauwe plakker
de zin van
mijn bestaan

klein krom stukje
Godperfectie
verlaat mij nooit
jij...jij...Banaan!

Toekomstmuziek

inwendig gaar
staar morgen fijn
tot gisterenzicht

toekomstmuziek zeg je?

enkel schijntutopie
in verdwaald ritme
van wat was

Oja, en speciaal voor Lamon een over Frank Boeijen uiteraard.
Maar die is bijna proza.

Verboden dichters

Het was buiten koud
maar ik droeg een jas
en een muts

Op mijn discman:
Frank Boeijen
met verhalen van verboden dichters

Ik keek wat om me heen
of ik ze ergens kon ontwaren
zittend in een hoekje
met een schrijfblokje
masturberend op hun eigen woorden
- Hoewel ik natuurlijk wist
dat hij het zo niet bedoelde -

Ik kon een glimlach niet onderdrukken
trok mn kraag wat verder omhoog
en de muts over mijn oren

Frank, ik en de hond
we liepen verder
En ik zou toch zweren dat ik daar in dat hoekje
toch een verboden dichter zag

Ooit komt het samen

Ooit
dans ik twee werelden
tezamen

Walsen zal ik
het verleden
En de toekomst
tango ik roes

Utopiadyllisch geheel
van alles op één hoopvol
begrijpen:

Wil jij
Samen met mij
Eeuwig duren?

---

(Maar het feit dat de naam Frank Boeijen valt waarborgt natuurlijk sowieso een plaatsje in een verzamelde gedichten bundel. )