Heeft iemand wel eens serieus zelfmoord overwogen?

Nee, zou ik mijn nabestaanden niet aan kunnen doen, en er is altijd wel een gezonde oplossing voor je problemen.

eeuhmm jah.... ik heb meerdere keren over gedacht om er een einde aan te maken.
veel dierbaren verloren en veel tegenslagen gehad waardoor ik weleens in een dip terecht kwam en me echt stond af te vragen wat ik hier nog deed op deze wereld, maar ik heb nooit echt met een scheermesje in me handen gestaan om echt me polsen door te snijden ofzo... zover is het niet gekomen, maar de gedachte heb ik wel gehad.

ik doe het niet, omdat ik het niet als oplossing zie, maar als opgeven.
ik heb voor mezelf ook gewoon een doel die ik wil bereiken en daar leef ik gewoon naar toe en als ik eenmaal heb bereikt ga ik ervan genieten totdat ik sterf van ouderdom.

Zelf heb ik het weleens overwogen, geprobeert zelfs. het is niet gelukt. bij nader inzien wel goed dat het niet gelukt is. eraan denken doe ik nog weleens. maar echt een poging, nee dat nietmeer.

Er gebeurde veel, mensen welke dichtbij mij stonden zaten ook met zelfmoord. de angst om deze mensen te verliezen dreef mij ook tot een poging.

Al heb ik er geen spijt van, nooit gehad ook. Wat mij heeft tegengehouden, de mislukte poging, het zien van de littekens.. de verse snee, de pillen in mijn hand..ik schrok ervan.

Op het moment is het de liefde van mijn vriendin wat mij tegenhoud iets te doen wat haar pijn kan doen. ik ben blij met haar. dat helpt me. Het gaat ook weer redelijk goed met de mensen die dichtbij mij stonden welke ook zelfmoord pogingen ondernamen.

Verder blijven er natuurlijk altijd tegenslagen. al zijn ze op het moment een stuk minder. gelukkig maar. al kan ik niet genieten van het leven.. want elke keer als er een probleem weg is.. komt er een 3x zo groot probleem bij.

We blijven hopen op betere tijden, meer is er niet te doen.

De 1ste keer was een beetje dom, ik fiets elke dag naar school langs een erg drukke weg, op dat moment wilde ik zoooo graag dood dat ik gewoon op dat moment de weg op ben gereden voor een auto. Ben toen erg geschrokken en het enige wat ik has was een paar schrammetjes.
De 2e en tot nu toe de laatste keer heb ik geprobeerd mijn polsen door te snijden. Alleen het nadeel toen was dat het wel best pijn deed en het mes dat ik gebruiikte niet erg scherp was, het ging dus nogal moeilijk. Ik ben toen steeds dieper en dieper gaan snijden net zolang tot ik uiteindelijk mijn slagader zou raken. Alleen werd ik op dat moment gebeld door mijn vriend, ik eerst een paar keer afgedrukt maar uiteindelijk toch opgenomen (als ik dat niet deed zou hij langskomen ) Toen hoorde hij me huilen en ik uiteindelijk verteld wat er allemaal aan de hand was, we hebben een heel lang gesprek gehad en uiteindelijk ben ik toen maar van de gedachte van zelfmoord afgestapt. Daarna ben ik wel een aantal weken door gegaan met snijden in mezelf, het gaf me een goed gevoel waardoor ik er niet mee kon stoppen. Pas toen het op ging vallen voor de buitenwereld ben ik ermee gestopt. Nu een paar weken...het erge is dat ik me nu weeeeer ontzettend kut voel (dit heeft allerlei redenen maar is nogal persoonlijk) en ik weer vaak aan zelfmoord denk. Ik heb het de laatste dagen vooral 's ochtend ff overwogen om toch een overdosis aan pillen te nemen. Dit niet om aandacht te trekken, maar de laatste maanden zegt mijn gevoel DOOD, maar mijn verstand zegt daar nee tegen en af en toe als het echt niet meer gaat zegt mijn verstand jah, en dan of onderneem je actie of sta je op het punt het te doen

Ik ga nu trouwens wel hulp krijgen, denk dat dat het beste is.

Ik denk dat zoiets ook een beetje 'in' je moet zitten.

Ik heb het nooit overwogen, zelfs bij behoorlijke psychische klappen in m'n leven, het is simpelweg geen optie voor mij.

Ik kijk altijd vooruit,
en al kan ik soms zwelgen in m'n verdriet,
ik blijf altijd vertrouwen dat alles weer goed komt.
Ben gewoon koppig, denk ik.

Wel over gedacht, maar nog nooit overwogen omdat het leven (hoe pijnlijk het ook kan zijn) mij te dierbaar is, ent als de mensen waar ik van hou en mijn beestjes.

nooit overwogen, maar dat maakt de ellende die ik heb gehad en nu nog heb nie minder om! ik kan het gewoon niet doen ten opzichte van mezelf, me vrinden, me familie....

3,5 jaar terug , een half jaar terug en nu heb ik het ook niet makkelijk, tenminste ik maak het mezelf niet makkelijk

Slechts 1 keer en hopelijk ook de laatste keer.
Was vlak nadat mijn relatie was stuk gelopen na bijna 8 jaar. Het kwam zo plots en onverwachts dat het leek alsof de wereld gewoon onder me weg viel.
Ik heb het niet gedaan om dat ik mijn naasten niet wilde kwetsen. Hoewel ik op dat moment niet veel beter werd van het feit dat er echt nog wel mensen waren die van mij hielden, ben ik trouw in mijn gevoelens naar anderen toe.
Nu weet ik wel beter. Hoewel de herinnering aan mijn eerste liefde nog steeds veel pijn doet, ben ik weer gelukkig met iemand anders.
Ik heb veel geleerd hierdoor en heb het idee dat ik zelf een stuk sterker eruit ben gekomen.

Heb een keer met 80 een boom geramd, moedwillig. Ben nu wel weer blij dat het mislukt is, maar toen leek het een goeie (de enige) beslissing.

Weet je wat het is?

Er zitten op dit forum relatief veel jongeren,
en in die leeftijdscategorie is het leven, of liever gezegd vóelt het leven gewoon zwaar.

Je bent zoekende, naar wie je bent, wat je bent, je plek in het leven, en hebt nog weinig referentie-kader om op terug te vallen.
Dan lijken dingen al gauw uitzichtloos.

Een eerste verliefdheid, de pijn als het uit is vóelt ook knalhard omdat je op dat moment nog niet (echt) weet hoe je ermee om moet gaan en dat het ook echt over gaat, om maar een voorbeeld te noemen.

Hiermee wil ik juist niet de mensen met een langdurige depressie of andere psychische problemen bagatelliseren, maar ik denk dat je op jongere leeftijd de dingen dramatischer voelt dan ze later zullen zijn.
Juist door door te vechten leer je dat er een heleboel kracht in jezelf zit en dat het vaak een periode is.

Wel overwogen nooit geprobeerd.
En dat kwam door de financiele problemen waar ik in dreigde te komen na het overlijden van mijn vader in juni 2001, en omdat verschillende instantie's, zoals de sociale dienst waar ik een aanvraag had lopen voor bijzondere bijstand (om de kosten die ik wel had te verzachten)bijzonder lang op zich liet wachten en ik daardoor verder in een dip kwam. En daarbij met een WIW baan bij een bedrijf zat die mij niet begreep met mijn problemen ondanks uitleg en ik daardoor daar weg moest. Dus ik zat weer een stukje verder in de put. Maar de reden om het niet te doen was mijn hobby en de vrienden die ik erdoor heb. (ik sleutel graag aan de computers van familie en vrienden als ze er problemen mee hebben) En omdat ik op dit moment werk bij een bedrijf waar ik me wel op mijn gemak voel, en ze me begrijpen (Sociale werkplaats)

(excuses voor de soms idiote zinsbouw, ben niet zo''n held in het schrijven van lange teksten)

Heel vaak aan gedacht. De 1e keer is al zeker 7 jaar geleden, maar dat heb ik toen uiteindelijk uit m'n hoofd gezet. Daarna bleef het een jaar of zes rustig tot april 2002. Toen kwamen alle negatieve gedachten keihard terug. Vanaf september speelde er maar 1 ding door m'n hoofd: IK WIL DOOD! dit ging m'n leven zo erg beinvloeden dat ik in een isolement raakte wat de negatieve spiraal alleen maar sterker maakte.

7 Januari ben ik op weg gegaan naar een spoorlijn vlakbij Breda om er een eind aan te maken. De trein had vertraging en dat is denk ik mijn redding geweest. Dacht toen aan m'n broertje, ouders en m'n vrienden die het niet zouden begrijpen. Uiteindelijk ben ik jankend thuis gekomen en heb ik alles verteld

Inmiddels loop ik bij de psycholoog en krijg ik medicijnen en ben ik blij dat ik 't niet heb gedaan. Die zelfmoord gedachten heb ik nu voor een groot deel onder controle. De komende tijd is gewoon erg zwaar, maar ik heb er vertrouwen in dat 't weer goed komt, mede dankzij de steun van goede vrienden, die mij helemaal niet zagen zoals ik mezelf zag.

1 advies doe het vooral niet, er zijn altijd mensen die om je geven, ook al lijkt het soms niet zo. Wees niet bang om hulp te vragen. Zorg dat je er sterker uit komt

.

[Dit bericht is gewijzigd door DuchessX op 04-02-2003 23:02]

Iedereen heeft er wel eens aan gedacht, maar daadwerkelijk proberen is een tweede.

Ja...toen ik 10 was ofzo. Overwogen dus...geen poging gewaagd. Voelde mij niet echt begrepen door veel mensen...dacht toen al heel veel na over al het leed in de wereld en doodgaan en andere belangrijke levenszaken. Kan iemand van 10 niet echt aan.

Maar goed...ik ben er helemaal overeen en wat ik toen te veel nadacht is het nu mooi in balans

1x, was met Carnaval 2001.... Flipte helemaal de pan uit na een valpartij... (was volkomen nuchter!) Was de hele week al depresief vanwege diverse voorvallen...

Men heeft me toen met 3 man van de weg af moeten slepen... Pas na een uur kwam ik tot rust en was nog steeds compleet over de zeik...

Zoiets ging me niet in de koude kleren zitten en hoop zoiets niet nogmaals mee te moeten maken...

ik heb het 3 kwart jaar geleden enkele malen geprobeerd ja de reden was dat ook ik in een dip zat en eigenlijk geen andere uitweg zat heb enkele malen met de mes op de pols gezeten dat me vader de deur in trapte en een keer in het ziekenhuis gelegen vanwege de combinatie alcohol met een behoorlijke dosis xtc

weleens tijdens een depressie na drugs te hebben gehad, daar heb ik mezelf uitgeluld, zegmaar. fijn==anders, maar dat was ffe een dieptepuntje

Ja en nu speel ik gelukkig niet meer met de gedachte, want je moet het leven koesteren en uiteindelijk kom je erachter dat er nog fucking veel te ontdekken valt buiten jouw eigen kleine wereldje.

nee nooit

ja

ik heb niets meer om voor te leven, heb bewezen wat ik wou bewijzen in mijn leven, ik word niet gemist

ik heb geen voldoening meer in dit leven en zie zelfmoord als een waardige afsluiting

....gelukkig ben ik er bijna altijd veel te bang voor
en het probleem is dat je altijd zoveel shit achterlaat

*steekt hand op*
Ben nu alleen te moe om een lulverhaal neer te zetten, het is in ieder geval al zeker 3 jaar terug ofzo

Ja, regelmatig, maar dan heb ik uiteindelijk toch het lef niet, omdat alle ellende zich in de toekomst afspeeld, en meestal niet in het heden, als je denkt het nog even vol te kunnen houden, doe je het ook niet, zelfmoord is een laatste redmiddel, dus pas als de toekomst tegen je aanloopt, dan is het een uitweg. Dat ik nu al jaren niets doe met mijn leven, alles alleen nog maar meer vergal en uitwegen blokkeer heeft allemaal alleen maar met de toekomst te maken, en die was toch al verpest. Als het heden voorbij is en de toekomst onvermijdbaar is, denk ik dat ik het ook wel zou durven.