Ervaringen met Depressies? Ik namelijk niet

ik heb geen depressie gehad of iets dergelijks, maar kan wel uit ervaring spreken door te zeggen dat je veel moet praten, heel veel.

en dan eigenlijk alleen maar over jezelf, gooi een grote spiegel figuurlijk voor je neer en kijk eens naar jezelf wat er anders kan etc

suc6 man!

Totaal geen ervaring . Ik wens je wel veel sterkte,

Wat mij indertijd heeft geholpen (en nu nog als ik eens een dipje heb) is vooral acceptatie. Accepteer dat je momenteel in een rottige periode zit. Vechten tegen je depressie werkt vaak averechts, het frustreert.

Verder probeerde ik elke dag een afspraak te hebben. Al was het maar met de fysiotherapeut. Dan had ik die dag een reden om op te staan. Met vriendinnen had ik afgesproken dat ze me zouden melden als ze genoeg hadden van mijn 'geklaag': daardoor voelde ik me niet belemmerd mijn gevoelens te uiten. Bovendien probeerde ik elke dag iets in het huishouden te doen, al was het maar een minimaal afwasje.

En verder heb ik heel veel tijd 'verneuzeld'. Beetje internetten, veel TV kijken, enorm veel in bed gelegen. Maar door mijn acceptatie heb ik me daar niet zo heel erg schuldig over gevoeld.

Sterkte!

Hoi,

Veel praten erover kan inderdaad opluchten. Ook de achterliggende reden zoeken van de depressie want meestal komt een depressie niet zomaar en heeft het een of meerdere redenen.

Verder je gevoel accepteren ook en niet teveel ertegen verzetten. In mijn depressie bleef steeds hetzelfde gedachtenpatroon zich herhalen, ik werd er helemaal ziek van. Dit kwam omdat ik me teveel verzette en ik wilde te snel ervan af zijn.

Verder toch ontspanning zoeken. Wandelen in de buitenlucht kan goed doen, of tv kijken zonder je druk te maken. Ook een doel zoeken in je leven kan belangrijk zijn, daar heb ik net een topic over geopend. Maar bij mij lukte het niet echt om tijdens de depressie doelen te zoeken en uit te voeren.

Ik wil je veel sterkte wensen. En het komt allemaal wel goed weer. Dat moet je in je achterhoofd houden.

Danny

Helaas wel ervaring.

wat ik probeer is elke dag, ook als ik me echt super slecht voel, naar buiten te gaan, even wandelen, een uurtje het liefst. buitenlucht is ook erg belangrijk voor je.

afspreken met mensen kan helpen maar meestal heb ik daar zelf erge moeite mee en kost het enorm veel van me, toch probeer ik iedere week in het weekend iets te plannen en door de weeks het liefst ook (hoewel dit niet altijd haalbaar is door mensen die werken etc)

communiceren is moeilijk maar wel erg noodzakelijk, anders roest je helemaal vast in je isoloment. babbelen over niets kan ontspannend werken, even niet te veel in gaan op wat je voelt kan een welkome afleiding zijn dus vind ik het ook prima als mensen gewoon een boel te vertellen hebben.

ik vertel dat ik me niet goed voel als ik mensen zie, ik vertel dat ik stil kan zijn en ze accepteren het door mijn eerlijkheid.

ik lees veel, ga lekker in bad, ga slapen smiddags, doe iets in het huis, vermaak me met mijn huisdieren....

niet echt veel maar zolang ik mezelf daar niet al te veel voor op mijn kop geef is het genoeg en merk je vanzelf dat je ineens meer kan hebben op een dag.

succes

Ik heb eigenlijk weinig recht van spreken want zoals je in een ander topic op deze pagina kunt lezen, ben ik nog steeds depressief, en dat langdurig, en niet een klein beetje.
Maar ik heb jaren erop zitten waarin ik vaak depressief ben geweest maar ook goede tijden heb gekend.

Ik kan zeggen dat de tijden dat het met mij beter ging meestal tijden waren waarin ik
- veel sportte
- veel buiten in het zonlicht liep en genoot van de natuur
- veel praatte met goede vrienden/vriendinnen
- hard werkte
- veel schoonmaakte en ander huishoudelijk/vrouwenwerk deed
(excusez le mot)

Ik weet niet of het een het gevolg was van het ander (of je dit soort dingen juist gaat doen als het goed met je gaat, of dat het goed met je gaat als je dit soort dingen gaat doen,) maar het verband is er in elk geval.
Met mij gaat het op dit moment slecht, maar ik probeer hier op dit moment mijn voordeel mee te doen. Misschien heb jij er ook wat aan.

Een tip waar jij misschien niks aan hebt, maar die voor mij erg waardevol was geweest: medicijnen helpen je niks verder. Voor zover ze al "werken", "helpen" ze meestal niet en voorzover ze al "helpen" doen ze dat alleen als ondersteunende factor, medicijnen op zich helpen je niks verder, tenzij je depressie een puur biologische oorzaak heeft, wat erg zeldzaam is.
Je hebt veel meer aan het voor de hand liggende, banale rijtje dingen dat ik eerder noemde.

Het is heel belangrijk dat je je ziekte serieus neemt, en goed aanpakt. Een groot gevaar bij depressie is dat je het onbehandeld of slecht behandeld laat; dan komt het later dubbel zo hard terug en kun je het veel moeilijker behandelen.
Ik heb de pech gehad dat het bij mij als kind nooit is onderkend en grondig is aangepakt en sukkel daarom al vanaf mijn 14e tot nu (25) met depressie. Achteraf bezien had het makkelijk behandeld kunnen worden toen ik jong was, maar na de tweede en de derde en de vierde keer wordt het knap lastig - en dat alles in een belangrijke levensfase, namelijk mijn puberteit en adolescentie.

Voor de rest zou ik zeggen, vertrouw sterk op je eigen intuitie! Onbewust weet je zelf vaak het best welke stappen je moet nemen om beter te worden.
Vertrouw zeer zeker niet zomaar op een dokter of therapeut, er zitten de grootste kneuzen tussen, waar je je achteraf van af zult vragen hoe ze ooit hun beroep gekozen hebben. Hang bij het minste of geringste aan de bel.

Over vragen als "wat is de zin van het leven" en "wat ben ik eigenlijk waard" hoef je je weinig zorgen te maken, als je daarover piekert.
Dat zijn typisch dingen die depressieve mensen zich afvragen maar waar gezonde mensen zonder het te beseffen en vaak zonder het te kunnen verwoorden, het antwoord op weten. Dus pieker niet teveel, en richt je vooral op het lichamelijk gezond worden. Dit is een horde die ik gelukkig zelf al genomen heb en waar ik niet meer over in zit, daarom kan ik dit zeggen.

Nooit zelfmoord plegen! Daar bereik je niks mee en daar doe je alleen de mensen om je heen heel veel pijn mee. Je kunt altijd beter worden.

Veel sterkte gewenst.

Praten helpt zeker. Al is het maar een betrouwbare chatvriend(in). Ik was ooit ook depri voor lange tijd, zag het allemaal ook een keer niet meer zitten, maar ik kwam iemand (met veel geluk trouwens) 2 jaar geleden tegen op internet en je wilt niet weten wat ze me allemaal heeft aangedaan. We praatten veel en, ook over mijn depritiviteit, en zij ook die van haar etc. Ik ben nu ver weg van mijn depri periode, kan weer een redelijk "normaal" leven leiden (soms dan).

quote:

---

Op zaterdag 1 februari 2003 19:43 schreef Graaljager het volgende:

Over vragen als "wat is de zin van het leven" en "wat ben ik eigenlijk waard" hoef je je weinig zorgen te maken, als je daarover piekert.

---

Ik dacht echt veel over dat soort vragen na in de depriperiode. En onder het nadenken ga je jezelf afzeiken en zo, wat je nog depressiever maakt. het is idd beter dat je niet over die vragen nadenkt, ik ben er zelfs nu nog steeds niet uit, net als vele mensen.

Sterkte

Ik ben zelf nooit officieel depressief geweest, met psychologen en medicijnen enzo, wel heb ik me een tijd lang, eeuh, kut gevoeld zeg maar. Uiteindelijk ben ik gewoon weer dingen gaan doen die ik eerst niet meer wilde of kon. Gewoon vrienden opzoeken en lol maken. Van de natuur genieten. Tom&Jerry en Roadrunner. Proberen in te zien dat je met al dat negatieve gedoe gewoon geen ene fuck opschiet. Omdat je gebrek aan zelfvertrouwen geen reden tot bestaan heeft, en jijzelf des te meer!

Ik ben nu bijna 2,5 jaar depressief en dit is ook niet mijn eerste depressie. Het gaat op en af nu, maar dat is in ieder geval een stuk beter sinds ik in psychotherapie ben (Cognitieve schemagerichte therapie). Inderdaad is veel praten heel belangrijk, maar dan liefst wel met mensen die er verstand van hebben (professionals).
Ondersteuning door medicatie kan een (grote) steun in de rug zijn en ervoor zorgen dat je niet teveel overspoeld wordt waardoor je niet aan jezelf kunt werken.

Het scheelt veel als je weet hoe het komt komt dat je depressief bent geworden, als je weet hoe je in elkaar steekt en weet waarom je op een bepaalde manier waarneemt en dingen oploopt.

Ik leer in therapie (therapeutische dagbehandeling, 3 dagen per week) anders te denken, automatische gedachten als 'Ik ben een waardeloos mens' te vervangen door alternatieve gedachten, bijvoorbeeld 'Ik ben goed zoals ik ben'. Er wordt nagegaan hoe die automatische gedachten ooit ontstaan zijn, vaak zijn het overlevings- of beschermingsmechanismen die je in een bepaalde periode in je leven nodig hebt gehad. Vaak komen hierbij pijnlijke dingen naar boven; maar het is noodzakelijk om ze te verwerken en ermee te leren omgaan.

Ik voel mezelf vaak net een puzzel; steeds weer valt er een stukje op zijn plaats en wordt het makkelijker om te leven met mezelf en de depressie te boven te komen.

Ik denk overigens dat er geen eenduidige manier is waarop je uit je depressie kunt raken, bij de een helpt die methode, bij de ander weer een andere methode of combinaties ervan. Je moet voor jezelf zien uit te vinden waar jij het meest mee gebaat bent en waar jij je het prettigs bij voelt. Dat kan een enorm zware zoektocht zijn maar geloof me als je gevonden hebt wat bij jou past, kun je echt uit dat dal klimmen.

Ik wens je heel erg veel sterkte en hoop dat jij ook een manier zult vinden om te leren omgaan met je depressie en er uiteindelijk helemaal uit zult komen.

Hoi duchessx ,

Wat jij beschrijft herken ik super goed. Ikzelf volg dan geen therapie maar ben zelf bezig om mijn hele verleden te verwerken zodat die zogenaamde "prullenbak" die ik het noem, (die prullenbak waar allemaal onverwerkte situaties, gebeurtenissen en gedachtes in terecht komen) helemaal leeg te maken. Zodat mijn hoofd verlost is van al het negatieve dat vast is blijven zitten.

Het heeft me veel tijd en moeite gekost om een manier te vinden om alles los te laten en te verwerken maar het komt nu toch in de goede richting.

Ze wilden mij ook een aparte therapeut geven, ik weet niet de naam die die therapeut krijgt maar die therapeut was bedoeld om mijn hele leven door te spitten en zo mij alles te laten verwerken. Ik had daar geen behoefte aan eigenlijk, ik wilde niet dat iemand mij helemaal ging doorgronden en mijn hele leven te horen kreeg. Daarvoor vertrouw ik iemand niet goed genoeg voor, vooral niet een super nieuwe persoon.

Mijn prullenbak is ver leeg nu. Ik heb al het negatieve bijna verwerkt nu. Het voelt als een opluchting.

Ik hoop dat jij ook ooit van het negatieve afkomt en niet meer depressief zult zijn. Dat je een verlichting voelt en je los kunt maken van alle slechte emoties en herinneringen. Je bent volgens mij een echte vechter en je zult het zeker gaan redden. En tijd genoeg ook. Alles op zijn tijd. Dit wens ik Darkelf ook heel erg toe. Een gelukkig en goed leven dat meer leefbaarder is.

Misschien dat ik nog niet zoveel heb meegemaakt in mijn leven en dat het daardoor bij mij iets sneller gegaan is. Maar echt makkelijk heb ik het ook niet gehad. In de 25 jaar heb ik nooit echt mezelf geaccepteerd omdat ik me anders voelde dan anderen, en natuurlijk de afgelopen 3 jaar die veel impact hebben gemaakt.

Nu pas ben ik bijna 100 procent tevreden met wie ik ben. En nu pas weet ik mijn grenzen en wat me te doen staat.

Ik wil iedereen sterkte wensen die het nu rot heeft.

Groeten,

Danny

Lieve Danny,

bedankt voor de mooie woorden en je lieve wensen. Ik ben er helemaal stil van; ik vind het vreselijk lief van je.

Ik 'ken' je nu een jaar of iets langer en ik vind dat jij geweldig goed vooruit bent gegaan en heel veel inzicht in jezelf hebt. Jij bent ook een heel sterke en mooie persoonlijkheid en ik vind het heel fijn om te zien dat je weer zoveel zin in je leven hebt, allemaal plannen en doelen hebt.

Ga zo door, je doet het zo goed!!!

Ik ben nu 20 (bijna 21), mijn depressies begonnen rond mijn 17e en eindigden aan het eind van mn 19e jaar. Dit waren depressieve momenten op de manier dat ik aan het nut van mijn leven twijvelde, me op mn kamer opsloot om uren doelloos op bed te liggen en van allerlij problemen de revu te laten gaan. Denken aan zelfmoord, maar nooit de behoefte gehad het daadwerkelijk te doen. Eigenlijk als ik het me zo herinner had ik deze heftigere aanvallen alleen op mijn slaapkamer bij mijn ouders. Toen ik op een gegeven moment uit huis (studeren) was veranderde dit in tijdelijke isolementen, lege gevoelens, onzekerheid over mijn studie (ben 1 keer van studie verandert) en alles wat bij de pubertijd en overgang van het ouderlijk huis naar een andere stad + andere leefgewoontes hoorden.

Ik wist dat ik een probleem had, en op een gegeven moment heb ik via gesprekken met mn ouders (waar ik goed mee kan praten, maar niet altijd overeenkomsten mee heb), en door een vertrouwenspersoon op te zoeken (40+er met redelijk wat ervaring, gewoon een kennis) mijn gevoelens en gedachten redelijk op een rij gekregen. Verder heb ik via literatuur doorgekregen wat de reden was; pubertijd, grote veranderingen, misschien erfelijkheid of iets anders biologisch, maar ook dat ik niet de enige ben, en herkende ik mijn situatie in anderen.

Nu herken ik zelf mijn eigen situatie's die vroeger bij mij voor een depressief gevoel hebben gezorgd, en weet ik het startende gevoel te onderdrukken en de belangerijkheid van dat gevoel te verlagen zodat ik me er niet druk om maak. Ik heb geen "aanvallen" meer, wel menselijke gevoelens waarover ik misschien twijvel, maar net zo goed o.a. doodnormale verveling kan zijn .

Nog steeds ben ik bang voor herhaling van die depressieve periodes en hoop ik er volledig van af te zijn, vooral omdat ik me af en toe nog wel eens isoleer van de buitenwereld om van bepaalde problemen en verantwoordelijkheden af te zijn. Dit doe ik niet omdat ik me slecht voel, meer een uitvlucht voor het leven dat ik hoor te leiden... escapisme... ik droom ervan Nederland en zijn cultuur/levensgewoonten te verlaten en mn verdere leven in een zonnig land te vertoeven (dit gevoel was vroeger enorm sterk, nu een normaal streven)... Maar eerst mn opleiding waar ik me op het moment erg prettig bij voel afmaken

Voelt bevrijdend er iets over te vertellen, gelukkig had ik dit ook al eerder door en moet zeggen dat dat ook hetgene is waardoor ik ervan af kwam (hoop ik tenminste).

Nu hoop ik niet dat dit topic doodloopt zoals een andere waar ik een redelijk intiem verhaal inposte als reactie, dus mensen gogo .

[Dit bericht is gewijzigd door VendoR op 02-02-2003 00:39]

"Helaas, je bericht is al gewijzigd door een moderator. Je kunt dit bericht niet meer wijzigen."

Hehe wou mijn verhaal oneindig duidelijker maken maar het mag niet meer .

Overigens zijn buiten de redenen die ik genoemd heb ook andere redenen die ervoor zorgden dat ik depressief werd. Vanuit het geloof (nee niet de islam) van mijn ouders werd en wordt er veel van mij verwacht, het had en heeft zoveel invloed op mij dat het mijn hele leven bepaald, hoewel ik zelf niet in het geloof zit (officieel). Op het moment kan ik er nuchterder tegenaankijken, en kan meer inzien dat het mijn keuze is hoe ik mijn leven indeel, ookal kan ik er mijn ouders een ENORM verdriet mee doen. Die druk die ik dan ook voel in dit opzicht is moeilijk te dragen, en maakt mij monddood omdat mijn mening over bepaalde dingen binnen het geloofskader niet hoort. etc etc etc

Maar Tony, succes ik leef met je mee, maar zoals je misschien gemerkt hebt ga je je sterker voelen naarmate je merkt dat je echt niet de enige bent met problemen, en vooral het uitzicht op herstel kan je sterker maken .

Advies kan ik niet geven, maar wel vertellen hoe ik ermee ben omgegaan:
Ik heb een reeks gesprekken gevoerd met een psychiater, dus een poliklinische behandeling, die na een paar maanden ook ondersteund werd met medicatie (zoloft). De therapie heeft 13 maanden geduurd, maar goed geholpen.
Wat ik deed om mezelf niet te diep terug te laten zinken:
-een boek lezen (ik kon prima meeleven meteen verhaal, dus dat verzette mijn gedachten een beetje, ik kon even al mijn zorgen vergeten en meegaan in een wereld waarvan ik al wist dat het een happy end had)
- ik bouwde heel duidelijk mijn rustmomenten in, (en nog steeds, het gaat al jaren goed en dat wil ik graag zo houden) waarin ik graag alleen wilde zijn om op mijn gemakje van mooie muziek ofzo te genieten.
- ik bouwde voor mezelf dagelijks momenten in waarin ik probeerde van de meest kleine dingetjes te genieten. Dan ging ik naar buiten om bv. het mooiste blaadje van een struik te zoeken, of een mooie wolk ofzo. Klinkt misschien een beetje dom, maar mij heeft het erg geholpen, het verzette mijn gedachten en in het begin kon ik maar moeilijk iets vinden wat ik mooi vond, maar op een zeker moment ging ik steeds meer de schoonheid van iets zien en dat had goede effecten op mijn stemming
- ik gaf mezelf medelijden. Ik had die depressie en dat was me overkomen, geen keuze. En dat vond ik zielig voor mezelf (terecht ook wel denk ik, het is zielig voor iedereen). Doordat ik toe durfde te geven aan dat zelfmedelijden kreeg ik ook wat meer zelfspot en zag ik daarna alles weer wat helderder. Ik hoefde er dan van mezelf minder tegen te knokken, ik was niet slap, ik had pech!
- Ik dwong mezelf in een ritme, ik ben een nachtmens maar dat ging van kwaad tot erger. Dus iedere dag om 10.00 wakker worden en om 11.00 mijn bed uit (uiterlijk, als ik eerder afspraken had kwam ik er eerder uit, maar als ik de kans kreeg lag ik er om 11.00 nog steeds niet in en kwam ik er pas uit als het weer donker was)
-ik probeerde ook af te spreken met mensen, maar dat viel me erg zwaar, toch zijn het de vrienden die me niet hebben laten vallen die ervoor gezorgd hebben dat ik er ged uitgekomen ben, ze waren een stok achter de deur die ik niet had kunnen missen.
-en ik heb veel paardgereden, dieren accepteren je onvoorwaardelijk, en dat voelde zo fijn! Waar mensen me niet veel meer te bieden hadden hadden dieren dat wel.

Dit alles is voor mij nu zo'n 7 jaar geleden afgerond. Ik besef nog altijd dat ik er kennelijk gevoelig voor ben en hou hier rekening mee in mijn dagelijks leven. Ik neem nog steeds bewust mijn rust, spreek niet met meer mensen af dan waar ik zin in heb, geniet bewust van alle goeds en heb een grondige hekel aan wat me niet bevalt. Ik geloof eht als mensen me complimenten maken, kritiek geef ik ook een realistische plaats. Ik leef mijn leven zoals ik het het leukst vind, en als dat mensen soms niet bevalt hebben ze pech. (ik heb bv een hekel aan stappen, wat veel mensen zich niet kunnen voorstellen, maar ik peins er neit over om mee te gaan)

Iedereen die ermee te maken heeft: succes en sterkte in deze enorm zware tijd. Als het goed is komt het allemaal goed, probeer eht in ieder geval te herkennen als het zover is!
Geniet van hetgeen mooi is, maar vooral: wewes lief voor jezelf, je hebt het al moeilijk genoeg door die rotdepressie!

hei man..

ik ben siinds kort net uit een depressie....wat te danken had aan de huizelijkeproblen enzo....na 6 jara ankutten met me gezondeheid....en heel veel tegenslag qua opledingen en sporten..

ik heb stuen gezongd bij veel mensen maarheb het uiteindelijk zelf overwonnen door heel veel tegen mzelf te praten zegmaar....
ik had nu juist weer alles wat mijn hartje begeerde....en dan voeld eik me zo kut.....

ik ben niet aande medicijnen gegaan..en ook geen psycholoog bezocht..omdat ik dat toen de rtijd onzin vond...
maar ik heb geleerd dat je het beter op die mannier kwijt kan raken dan om het zelf op te lossen...

niemand kan je in zon situatie helpen...het beste is om naar je gevoel te luisteren....en het beste prberen!

suc6

Nog wat nuttige links:

http://www.antidepressiva.cjb.net/
http://www.mds-forum.nl
http://www.psychologie.nl

quote:

---

Op zondag 2 februari 2003 17:54 schreef Tony_Montana67 een positief stukje

---

Nou, goed te lezen. En goed dat je je realiseert dat deze situatie een poos kan duren. Laat het maar over je heen komen. En probeer ondertussen zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen. Maar daar ben je al mee bezig .

Ik voel me wel depressief maar gedraag me daar niet naar. Ik gedraag me als ieder ander maar voel me wel zo. Ik voel me al jaren zo maar ik heb nog wel de hoop dat ik mezelf eruit kan halen.
Ik wens iedereen sterkte

Heel toevallig heb ik net zelf een hele zware maand achter de rug. Ik was voorheen altijd gezellig , vrolijk en immer aanwezig. Iemand die opviel omdat ik altijd vrolijk was , lustig en onbekommerd. Tot 1 Januari toen de bom insloeg. Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe het gekomen is, maar ik heb me echt ontzettend slecht gevoeld. Als ik er nu over praat (wat in het begin ondenkbaar was) voel ik me hart al iets sneller kloppen. Een depressie is een ontzettend belangrijk iets, tenminste voor mij wel. Ik denk dat ik van deze maand ontzettend veel geleerd heb en ik heb mezelf leren kennen. Wat wil ik nou eigenlijk met mijn leven etc.

Ik heb uiteraard hulp gezocht omdat ik bang was dat ik er zelf niet uit kwam. Ik denk dat ik uren en uren met mensen gepraat hebt en alle mogelijke oorzaken heb doorgenomen. Dezelfde gedachte kwam telkens weer naar boven , iedere seconde was het raak. Totdat ik op een gegeven moment met een psycholoog ben gaan praten. Hij heeft me geleerd dat je niet tegen het gevoel moet vechten omdat je lichaam dan juist meer angsten oproept. Ik heb geleerd ermee om te gaan in een bijzonder korte tijd. Er is alleen nog puur 1 ding waar mee ik me soms bezig houdt en dat is:

Komt het nog terug? Of heb ik nu geleerd ermee om te gaan?

Ligt aan de manier hoe je het verwerkt hebt of het terug komt...

Wist ik het maar.