Dub.

Je kan er niet meer om heen, dub is alomtegenwoordig in de hedendaagse dansmuziek. Al vanaf het begin in de jaren `70 heeft dub als een muterend virus elk genre waarmee het in contact kwam zwaar geïnfecteerd, zonder daarbij expliciet de erkenning te claimen.

Zo legde King Tubby 25 jaar geleden al de basis van de hedendaagse jungle met zijn bass & drum dubs.

En de invloeden op de mixes van hedendaagse populaire artiesten en DJ's is groot.

quote:

---

Op maandag 30 december 2002 04:01 schreef Zander het volgende:
Toevallig heb ik de afgelopen week weer veel naar oude dub-reggae zitten luisteren en inderdaad is het opvallend hoe ver mensen als King Tubby en Lee Scratch Perry hun tijd eigenlijk vooruit waren, vooral ook omdat ze eigenlijk maar hele simpele apparatuur gebruikten. In de Black Ark-studio gebruikte LSP tot laat in de jaren 70 zelfs nog een viersporen-recorder.

---

Yep, mr "scratch" build his own studio.

* kinda cloudy.

Dub blijft mij verbazen. Ik had 25 jaar geleden al het gevoel dat dub, misschien meer nog dan reggae, de tand des tijds zou doorstaan, ja zelfs nog decennia lang muziek voor de toekomst zou blijven. Vandaag is dub veruit de spannendste en meest creatieve dochteronderneming van de reggae. Downbeat wordt het tegenwoordig ook genoemd, chill out music, of zelfs lounge. En triphop, is dat dan geen dub? 'Smokers' Delight': de titel van de twee schitterende verzamelalbums op Mo' Wax zegt genoeg. Ambient is misschien alweer passé (iemand nog iets van The Orb gehoord?), maar what about drum'n'bass? Zo noemden wij dub toen toch ook al? Strictly drum'n'bass gonna wind up your waist, zong de MC toen Sly & Robbie destijds met Black Uhuru toerden.

Ook live krijgt dub stilaan inhoud. Een paar weken geleden zag ik in Amsterdam (De Melkweg) Thievery Corporation, twee Amerikaanse dj's die al een paar schitterende remix-cd's op hun naam hebben, vol dub- en reggae-samples, op ritmes die variëren van roots tot drum'n'bass. Op het podium verscheen het duo met twee percussionisten, een sitarspeler, drie zangeressen en twee toasters (niet de allerbeste, maar dat wisten we al van Thievery Corporation ­ ook in de studio komen niet altijd de meest begaafde Jamaicanen opdagen), een bezetting in elk geval die evenveel kleur en afwisseling verzekerde als in de studio. Het eerder wufte publiek had wellicht iets loungier verwacht, zo was het concert ook aangekondigd, als lounge, maar dit was natuurlijk gewoon dub, loodzwaar en overwegend reggae riddims. Zelden heb ik Stalag zo vet horen klinken. De zangeressen zweefden met hun stem etherisch over al die beats en drukte heen, als Julee Cruise in Twin Peaks. Misschien is dat wel het Amerikaanse accent dat Thievery Corporation legt, de bevreemdende vibes van Angelo Badalamenti, huiscomponist van David Lynch (de producer van Twin Peaks en enkele van de beste films aller tijden). Dat is in elk geval de sound die door mijn hoofd spookte toen ik de frêle zangeresjes bezig zag en (in de verte, als onweerstaanbare Sirenen) hoorde. Meer toch dan de Braziliaanse ritmes waar Thievery Corporation in interviews graag mee uitpakt, en die ook de selectie beheersten van de lounge-dj achteraf. Heerlijk concert dus, in de Melkweg, en dat geldt ook voor het nieuwe album van Thievery, 'The Richest man in Babylon'. Iets minder dubby dan de vorige producties, in het prachtige fotoboekje (zwartwitfoto's van armen en onderdrukten uit de hele wereld) staan zelfs een paar teksten afgedrukt, maar nog altijd zwanger van de reggae, al was het maar in samples van de U-Roy en de Rastafari Elders. Check it out, als u wil weten op welke muziek de mensen in de toekomst zullen dansen, en waarom dub nog altijd een grote toekomst wacht.

Maar er is nog meer postmoderne, extravagante dub op de markt. Het derde deel van 'Selected Cuts' bijvoorbeeld, de nu al klassieke reeks van Blood & Fire, geniale compilaties van oude rootshits in een eigentijdse dance version, gecreëerd door de beste dj's en remixers van het moment. Vier tracks van Big Youth op de wijze van Groove Corporation, Smith & Mighty, Small Axe en Disciples, acts waar ik op zich al iedere release van wil kopen. Horace Andy ('Do you love my music') à la Black Star Liner (niet alleen de scheepvaartmaatschappij die de zwarte Amerikanen terug naar Afrika zou brengen, maar ook de naam van een UK dj), Jah Stitch door de oren van Pressure Drop, en Cornell Campbell in de stijl van Walkner.Möstl uit Wenen. Prince Allah ging door het mengpaneel van Don Letts en Dreadzone, en de Blood & Fire Megamix is een werkstuk van Fila Brazilia. Nobele onbekenden misschien voor wie alleen naar roots en/of dancehall luistert, maar dit zijn stuk voor stuk geluidstovenaars, en wat mij betreft de beste dj's ter wereld. Ieder nummer spat uit de speakers, in al zijn kracht en rijkdom, fantastische cocktails van oud en nieuw. Had ik Gregory Isaacs al vernoemd ('Get ready', met een virtuoze nieuwe saxsolo)? En Keith Hudson (voor de 1000ste keer Sata, en toch weer een surprise)? Laat maar komen, volume 4!
De toekomst ligt helemaal aan je voeten met het nieuwe album van Gorillaz. Spacemonkeys versus Gorillaz ­ Laika Come Home ­ Brand New Dub Re-Working Of The Gorillaz Album Featuring Terry Hall, U Brown, Earl 16 and 2D meldt de sticker en daar hebben we eigenlijk maar weinig aan te voegen. Dit zou inderdaad wel eens de meest spaced out dub van dit decennium kunnen zijn, de originele songs nog nauwelijks maar toch net genoeg herkenbaar. En ja, op Lil' Dub Chefin' zingt het voormalige opperhoofd van The Specials mee, Terry Hall. U Brown doet de rub-a-dub, Earl 16 is altijd te vinden voor een experiment en 2Dtja, die ken ik eigenlijk niet, maar hij (?) schuift wel op alle nummers mee aan tafel. Opmerkelijk is ook de bijdrage van Tina Weymouth (ex-Talking Heads), en het sporadische gebruik van blazers, castagnetten, clavinet (met een v), melodica, stilofoon (?), fluit en strijkers.

U kunt zich niet voorstellen hoe blij dit soort nieuwe dubs mij maakt. Mijn eerste tien reggaeplaten waren dub-lp's en ik had me een tiental jaar geleden eerlijk gezegd al verzoend met het einde. In Jamaica zou wel nooit meer goede dub gemaakt worden, dacht ik toen. Maar dus wel daarbuiten, en nog veel beter ook. Dub is en blijft de soundtrack van de future.

King Tubby is dé dubpionier, die tijdens de jaren '70 zowat half Jamaica over de vloer heeft gehad om remixen op te nemen. Hij groeide op in hartje Kingston, waar hij in de lokale electroshop de ganse dag radio's, tv's, speakers en stofzuigers repareerde. (vandaar zijn artiestennaam: tube->tubby) Hij bleek een genie met al die electronische apparatuur en startte zijn eigen sound system op, "Tubby's Home Town Hi-Fi". Binnen de kortste keren was hij de heetste deejay van Jamaica, en mocht hij in de Treasure Isle studio van Duke Reid gaan werken. Daar ontdekte hij dat je, door met faders te schuiven en aan knoppen te draaien, bepaalde instrumenten of stemmen weg kon laten, en zo nieuwe versies van liedjes kon maken. Hij kocht zich meteen zelf een 4-track opnamemodule en een echokamer en ging met zijn soldeerbout aan de slag: de legendarische "King Tubby's Studio of Dub" was het resultaat.

Van dan af gingen alle producers die een plaat opnamen, met de aparte tracks eens langs bij King Tubby, die er op magische wijze dubversies van maakte. Die werden dan op de B-kant van het originele singeltje gezet. (vinyl, weet je nog)

Augustus Pablo, geboren in 1954 te St. Andrew, Jamaica, en overleden in 1999. Speelde een blauwe maandag toetsen bij Bob Marley, ontdekte toen de melodica, en vond in de harmonica-met-klavier het mystieke geluid waarmee hij rastakoning Jah de decennia daarop zou vereren. Samen met King Tubby verhief Pablo in de jaren zeventig mengpaneel en effectapparatuur tot muzikale expressiemiddelen, en stond daarmee aan de wieg van de dub. Gestripte' reggae-riddims', loom op de afterbeat hangend, met daarboven de echoende 'far east sound' van Augustus' melodica.

quote:

---

Op maandag 30 december 2002 07:04 schreef Momfert het volgende:
Blijft lekker die dub ja. Tijdloos. Mis Scientist in het verhaal. Kwam dat veel later dan het hele King Tubby gebeuren?? Kan me nog een leuk nummer van Scientist herinneren. King Tubby's HI-FI

---

Een leerling van Tubby was Jammy en die kwam Scientist weer tegen, dan zitten we begin jaren 80.

quote:

---

Heb vorig jaar nog een bezoek gebracht aan de Congo's die in Nederland waren. 1 van hun toppers is Row fisherman row.... Die zou ik nog wel eens in de dubversie willen horen. Heeft Augustus trouwens ook niet een nummer gehad die zo heette???

---

Er zijn verschillende "fisherman" versions. Volgens mij de eerste uit Studio One van de Wailing Souls incl. Dub. en Pablo heeft ook een Dub version.

* btw The Congo's version heeft ook een Perry Dub.

quote:

---

Op maandag 30 december 2002 07:18 schreef Zander het volgende:
Volgens mij heb ik ergens een dub-versie van Fisherman in de Congos / Perry - uitvoering, ik zal eens kijken waar 'ie precies opstaat. Helaas is de Scratch - discografie een grote onoverzichtelijke jungle.

Sowieso een geweldig nummer, natuurlijk. Die hele 'Heart of the Congos'-cd mag ik graag horen: "Sodom and Gomorrah were destroyed by fire"...

---

Yeah man, die dub is een veelgezochte 12" die ook bij de UK CD version zit.