Lotte was van plan er over te gaan schrijven hier, maar ze kon het niet...dus vandaar dat ik probeer een kleine weergave te geven van hetgeen zij hebben meegemaakt...en van hetgeen ik van hen gehoord heb:
Lotte zei letterlijk: "Het is met geen pen te beschrijven, dus ik probeer het al niet eens via een toetsenbord....mensen die het wel goed kunnen, kunnen onmogelijk gevoeld hebben wat ik heb gevoeld...."
Onderstaande is wat ik van Tess gehoord heb:
Het was indrukwekkend, emotioneel en heel aangrijpend...
Het bloemenmonument....zoveel lieve briefjes van mensen die zo onwijs meeleven...het waarom...waarvoor....onuitgesproken wanhoopskreten door het neerleggen van een knuffel....een fc twente sjaaltje...een tekening van een kind....
De tocht zelf...een massa mensen...wezenloos voor zich uitstarend....natregenend....stil.....
vooral stil.....
Dan het Volkspark....de toespraken en die ene minuut stilte.....waarin Lot Marjolein in haar armen klemde en aan Tess vroeg: "Tess.....waarom zingen die vogels zo....?"
Zo stil was het.....alleen de vogels en het ruisen van de bomen hoorde je...
Het huilen van de mensen rondom hen...het prevelen van niet verstaanbare woorden...bidden...zuchten....niet voor te stellen, zoveel leed...
En dan het je realiseren.....zoveel mensen...naar Enschede gekomen om mee te leven....mee te huilen...zo "mooi"...
Dit...ondanks alle ellende....maakt je weer trots Nederlander te zijn....
Lot slaapt nu de slaap der onschuldigen...lekker naast mijn mams...en kan gelukkig even vergeten..
Tess...ach lieve lieve Tess....zo sterk kom je over en nu zit je daar...als een gebroken vogeltje....murw geslagen door deze week en ik weet niet hoe ik je helpen moet.....
En dan Marjolein, Josje en Lotte.....
zo verschrikkelijk allemaal...
en Dig...sorry van vanavond Dig...het werd me allemaal veel te veel....
Het is ook gewoon te veel....
niet te dragen gewoon......
Keer op keer heb ik je post gelezen en nog kan ik geen woorden vinden, anders dan "Sterkte!". Heel, heel veel sterkte voor jou, Lot, Tess en je moeder, de vrienden om je heen die zoveel verloren hebben, en al die anderen die getroffen zijn.
_____________________________
.....er zijn voor elkaar, dat is nu belangrijk.
[Dit bericht is gewijzigd door Quenda® (Datum 20 Mei 2000).]
Veel sterkte de komende tijd... Het is (ben ik bang) nog lang niet voorbij. De nasleep zal waarschijnlijk heel lang duren.
Take care
Tazz
Er zijn geen woorden voor geen woorden voor
Er in niets wat ik kan zeggen wat jullie ECHTE steun geeft, dat gaat niet via een forum. Ik kan jullie alleen maar zeggen dat mijn gedachten gister en de komende tijd naar jullie en anderen uitgaan/gingen. Gellukig hebben jullie iig in de familie niemand verloren want dat lijkt me helemaal bijna ondragelijk en onbeschrijfelijk. Zo plotseling iemand verliezen moet ik niet aan denken gewoon
Er zijn geen woorden voor geen woorden voor
..............
De mensen in Enschede en de omgeving daarvan, heeeell veeeell sterkte en we leven met jullie mee......
Wat kan ik nog aan het al eerder geschreven toevoegen..........
Behalve dan, dat als je een (semi-anonieme) uitlaatklep zoekt........
Het is erg moeilijk, maar Roos heel goed gedaan.
Lotte, Tess, Roos en moeder, heel veel sterkte!
Liefs,
Yvette
I always feel I must be wrong.
(Oscar Wilde)
Isabeau was hier al vroeg, later kwam TARAraboemdijee ook, en mijn huisgenoten waren er ook allemaal.
Overdag was het muisstil op straat, in de stad, heel erg rustig. Rond 17.45, toen er al heel veel mensen met bloemen etc langs mijn huis liepen (ik woon 50 meter bij het volkapark vandaan) zijn we naar de stad gelopen. Er was een ware volksverhuizng richting stad, zo druk, de bussen die we langs zagen komen zaten mudjevol, kortom iedereen stond.
Bij de rand centrum stond alles vast, mensen hadden al bezit genomen van de straat en we zijn even naar mijn Studentenvereniging gelopen. Even op elkaar gewacht daar en met een man of 25 richting achterkant van de stoet gegaan alwaar steeds meer mensen van mijn vereniging erbij kwamen.
In eerste instantie stonden we vast in een zijstraat, het plein konden we niet eens op, zo druk. Ook raakten we elkaar wat kwijt in de grote drukte, maar dat maakte niet uit.
Alles was stil, alleen wat gefluister was hoorbaar, en een paar peutertjes nu en dan. Geen mobiel horen afgaan iig. We hebben denk ik wel anderhalf uur op het plein gestaan alvorens we konden lopen echt. Op dat moment was dus zelfs het gebeuren in het volkspark afgelopen en wij moesten nog beginnen, zo druk.....
Langzaam aan een stuk route gelopen, tot aan het bloemenmonument. het was inmiddels al bijna 21 uur, al 2 en een half uur na het begin van de tocht. Bij de kop van dat bloemenmonument gaan staan en wat je bij de beelden van bovenaf niet zo goed kon zien....het is een kleine anderhalve meter hoog, zo'n rij bloemen. Het was loeidruk dus maar ff kunnen kijken en vervolgens hebben we de rest van de route, ivm de tijd, maar niet meer gelopen. In plaats daarvan ben ik met Isabeau en TARAraboemdijee door de Lasonderstraat gelopen (Waar Marloes woont, gelukkig relatief weinig schade) richting Lasondersingel, waar de hekken staan om de kern van het rampgebied heen. Die Lasonderstraat ligt oerigens in het verlengde van de Tollenstraat, die aan de andere kant van de Lasondersingel ligt en dat was merkbaar ook.
De kerk op de hoek Lasonderstraat/Lasondersingel is zwaar beschadigd, als dat al te restaureren valt gaat het jaren duren, zo erg ziet het eruit. Daarna even langs de Lasondersingel gelopen en gekeken......
En wat je ziet, tis nog veel erger als op TV. TV of Krant is 2 dimensionaal en je ziet het geheel, maar niet de details..... maar in het echt zie je dat dus wel...
Een bedrijf, hoek Tollenstraat/Lasondersingel ligt bijna geheel in puin. Om het bedrijf staan grote stalen hekken en die zijn zo krom als een rietje. Ook kan je door grote gaten in de huizen (ramen zijn met kozijn en stukken muur en al eruit geblazen) in de huizen kijken. Tafels die nog gedekt staan, tuinmeubulair met de kussens erop, kinderfietsen midden op straat.....allemaal stille getuigen van de plotselingheid van de ramp en de paniek waarin iedereen het gebied ontvlucht is. En de schade, de details die je ziet, is zo enorm.... Daken van rijtjeshuizen, inmiddels dus zonder dakpannen en zo, die zo krom zijn als maar kan, gewoon helemaal bol staan door de druk van de explosie....
Eigenlijk zit aan alles wat je ziet een verhaal, een persoonlijk verhaal waar eigenlijk geen woorden voor nodig zijn om het te vertellen.....echter te begrijpen is het nog steeds niet.
Daarna via de Singel doorgelopen naar het Volkspark. Grote drukte nog daar, terwijl er al lang niks meer te doen was. En nog immer stroomden mensen binnen die de route helemaal gelopen hadden. Ik ben toen naar huis gelopen, volle bak hier met bezoek en we hebben ff wat gegeten.
Om even voor 23 uur TARAraboemdijee op de trein gezet, Isabeau en ik zijn toen even naar Taste gegaan, mijn studentenvereniging. Even bijkomen, biertje erbij en wat bijkleppen, echter toch nagenoeg alleen maar over de ramp, de tocht etc. Het was trouwens muis en muis stil toen weer in de stad, de cafe's waren nagenoeg leeg en de terrassen ook. heel apart.
1 van de personen die ik sprak bij Taste, zit bij hetzelfde genootschap als Danny de Vries. Hij vertelde dat hij en nog een andere jongen Danny 13 mei om even over 15 uur gebeld hadden, gezegd hadden dat ze rook zagen en dat Danny maar eens moest gaan kijken. Ze hebben hem als het ware erheen gestuurd dus. Nog immer was hij erdoor ontdaan dat Danny daar dankzij hem stond.
Danny kwam later zelf ook, heel even gesproken maar (want iedereen wil hem wel spreken natuurlijk) maar hij oogde redelijk. Hij heeft iig de mensen weer gesproken met wie hij door de knal dat betreffende huis was ingeblazen. Hij is tot dinsdag ondergedoken geweest vanwege alle media-aandacht en is dinsdagavond met die jongen die hem dus getipt had dat er een brandje was naar het bloemenmonument gegaan om bloemen te leggen.
Daar stond een groep mensen naast hem welke hem niet herkenden en een man sprak: "Die camarajongen van TV Oost heeft mijn oom nog gefilmd, na die 1e knal, ik heb hem nog zien lopen.....maar nu is hij er niet meer. Die camerabeelden zijn het allerlaatste wat ik van hem gezien heb...". Je begrijpt wat dit soort dingen doen als je ernaast staat, hoewel die man dat dus niet in de gaten had.
Enfin later op de avond, uurtje of 0.30 weer naar het bloemenmonument gegaan. Nog immer mensen daar, passanten die stoppen, afstappen of de auto aan de kant zetten om te kijken, te lezen....
De geur die van die bloemen afkomt is enorm, het ruikt er zoet.... Ook brandden er overal kaarsen en waxinelichtjes. Ik ben toen gaan lezen en je komt van alles tegen. Van kleuter, ouderen, Ex-Enschedeers, mensen uit heel het land. Ik kwam langs een tekening van Nijntje, waarop een kind van 2 geschreven had: "Nijntje is verdrietig, Nijntje heeft geen huis meer". Ook zag ik een stukje van een jongetje die een klasgenootje van hem verloren had. "Jammer dat je dood bent, je kon zo goed zingen....". Volwassenen zouden het nooit zo zeggen, en het staat misschien wat gek maar het is toch ook zo mooi.....
"1000 maal dank (onbekende) redders" staat er op een groot bord, er liggen 10 tallen Twente sjaals en shirtjes voor een overleden Twente fan (die Nicky Azink, waar ook dat spandoek voor hing) en nog zo vele foto's, plaatjes, gedichtjes, knuffelberen etc en vooral bloemen, heel veel bloemen.
Ook nog even naar de brandweer kazerne geweest waar ook zo een bloem(boeket) of 1000 lagen, inclusief vele gedichtjes ook, woorden, teksten, foto's etc. Heel indrukwekkend allemaal.
Daarna naar huis gegaan en maar snel gaan slapen, kwas moe en leeg na zo'n dag. Maar wel 'voldaan', blij dat ik meegelopen heb, het gevoel dat je iets goeds gedaan hebt, iets wat simpelweg moest. En gelukkig dachten heel veel Enschedeers (en ook mensen uit andere plaatsen) er zo over, want het was druk, druk en nog eens druk.
En terecht.
En Roos, dank voor je post/woorden, en de rest heb ik daarnet al met je besproken.
Zo, dit was dan mijn verhaal even over de dag van gisteren hier.....en dag waarop Enschede eigenlijk helemaal niks deed, behalve tussen 17 en 22 uur zeg maar, toen stond alles en iedereen ineens op straat.
Indrukwekkend......
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Het heeft zo'n diepe indruk op me achter gelaten, heel onwerkelijk was het allemaal.
En als je daar over de Lasondersingel loopt en die kleine dingen ziet die Digger beschreef dan pas dringt het echt tot je door wat voor een verschrikkelijke hel dat moet zijn geweest op 13 mei.
Toen ik vanmiddag de beelden weer op TV zag (van de ramp, van de stille tocht) had ik opeens een heel vreemd gevoel, een soort van onvolledige herkenbaarheid, je bent daar geweest, je was daar, je weet hoe het in werkelijkheid is, en dat is toch nog indrukwekkender dan op TV.
Veel intenser.
Na een paar keer lezen van jullie verslagen en de beelden op T.V. zit ik met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen.
Weinig woorden zullen troost kunnen bieden, maar hoop dat jullie de kracht kunnen vinden de komende weken om weer een weg te vinden uit deze hel.
Weet dat ik (wij allemaal denk ik) in gedachten bij jullie ben, met een machteloos gevoel van niets kunnen doen.
Ik wens jullie heel veel sterkte en moed toe de komende tijd.
Jacqueline.
Ik kom hier ook iedere dag even lezen, alle reacties zijn zo geweldig mooi.
Het is een lul gezegde, maar hier wel van toepassing...waarin een klein landje groot kan zijn.!!!!!!
Alle hulp en hartverwarmende reacties....
Als jullie ooit hulp nodig hebben, weet je me te vinden.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Dit stelletje van een jaar of 18 denk ik, kwam uit Almelo en waren gaan kijken bij de brand. Ze stonden aan de verkeerde kant van het lint omdat de politie dacht dat ze bij de bewoners hoorden.
Om dan van die twee te horen hoe de verschrikking daar was, dat is onbeschrijfelijk. Ze mogen blij zijn dat ze nog leven en er best goed vanaf zijn gekomen (de jongen had een baksteen op z'n hoofd gekregen en het meisje had een paar kleine brandwondjes)
Het meisje haalde even door haar haar en haalde er nog een klein stukje teer uit, na een week zat er nog altijd een beetje in, het ging er maar niet uit, na al dat douchen.
Het muurtje waarachter ze schuilden (bij de 1e explosie) en later het huis waar ze naar binnen renden (net voor de 2e explosie) zijn er gewoon niet meer.
Ze beschreven het gevoel en de emoties van dat moment, wat eigenlijk niet meer inhoud dan schrik, verstand op nul en rennen.
Pas later kwam het besef.
Na Almelo heb ik de rest van de treinreis doorgebracht nadekend over hun verhaal en de stille tocht, en ik denk er nog steeds aan. Dit staat voor altijd in je geheugen gegrift.
quote:
op 05-20-2000 om 10:51 PM schreef Wolk het volgende:Ik wilde iets zeggen, maar alles zou onzinnig klinken..
Dit vind ik een hele mooie en gepaste quote, en in stiltesluit ik me daar bij aan.
Zit alweer te janken achter de pjoeter...
In stilte via tv de stille tocht gevolgt, maar nu nog veel meer onder de indruk.
Bedankt.
"Je kunt alles doorstaan en overleven als je maar een vriend hebt....
al kan die niet veel meer doen dan een enkel woord te zeggen of zijn hand uit te steken..
Een vriend in je leven is de grootste troost in elke nood....."
(Phil Bosmans)
Bart......tnx...
[Dit bericht is gewijzigd door Lot (Datum 22 Mei 2000).]
quote:
op 05-20-2000 om 10:51 PM schreef Wolk het volgende:
Ik wilde iets zeggen, maar alles zou onzinnig klinken..
idd
Sterkte!
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
* §erum leeft mee.
[Dit bericht is gewijzigd door §erum (Datum 24 Mei 2000).]
Vijftienduizend ?
Vijftienduizend zouden komen
Om te herdenken in stille tocht
Te herdenken, stil, protesteren
Dat dit, nooit meer gebeuren mocht
Dertigduizend zouden komen
Om met z'n allen stil te gaan
Niemand had dit kunnen dromen
Alleen, met z'n allen, stil blijven staan
Vijftigduizend zouden komen
Demonstratie, in stil verdriet
Om die ander die niet kon komen
Die ander die men nooit meer ziet
Honderdduizend zijn gekomen
Zij konden er eigenlijk niet meer bij
De menigte bleef maar stromen
Stil, in verdriet zij aan zij
Honderdvijftigduizend zijn gekomen
Liepen samen in de stoet
In de stilte, onder de bomen
Brachten zij een laatste groet
(Dick Schneider)
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
|
|
