Even een korte (samengevatte) geschiedenis:
Ik ben voor zover ik weet altijd best wel vrolijk geweest van mezelf, ik had bijna nooit een slecht humeur, zag overal wel de positieve kanten van. Ik had wel vrienden die depressief waren, maar ik dacht dat zoiets mij nooit zou overkomen, en ik kon me eigenlijk niet goed voorstellen wat zij voelden.
Maar een half jaar geleden ofzo veranderde er iets. Ik werd steeds vaker verdrietig, ik kreeg huilbuien, en ik kreeg ook lichamelijke klachten. Ik was vaak moe, ik had hoofdpijn, en vooral vaak erge buikpijn. Omdat ik geen idee had waar dit vandaan kwam, ben ik na een tijdje naar de huisarts gegaan. Daar ben ik eerst getest op wat ziektes, o.a. Pfeiffer, maar lichamelijk was er niets aan de hand, dus ben ik daarna doorgestuurd naar een psycholoog, om erachter te komen waarom ik me steeds zo voelde. Ik heb het geluk dat ik nooit echt erge dingen heb meegemaakt, en er was ook niet echt iets mis in mijn leven. Ik had best leuke vrienden, leuk gezin, niks aan de hand... Hoe ik me voelde was dus behoorlijk verwarrend, want ik had geen idee hoe het kwam, dus ook geen idee hoe ik er iets aan moest doen.
Bij die psychologe ben ik inmiddels een aantal keren geweest. Eerst dachten we dat het te maken had met het feit dat ik vreselijk slecht ben in allerlei lichamelijke dingen (sporten, dansen), doordat ik een heel slechte motoriek heb (komt ook vaak voor bij hoogbegaafden). Daardoor had ik een heel slecht beeld van mijn lichaam, ik vond mezelf lelijk en log, dat laatste werd nog versterkt door sommige gymleraren die opmerkingen maakten als "je bent motorisch debiel" e.d. Ik had dus een erg lage eigendunk. Daar begin ik nu wat anders over te denken. Ik zal nooit tevreden zijn met mezelf, maar ik kan wel accepteren dat ik ben zoals ik ben, ik ben minder verlegen en ik durf mezelf te laten zien.
Ik heb ook sinds bijna 2 maanden een heel lieve vriend, die helpt me daar ook heel veel bij. Dus wat dat betreft gaat het steeds beter.
Maar een ander deel van mijn probleem, is school. Volgens mijn psychologe hangt samen met mijn hoogbegaafdheid (vroeg of laat krijgen veel mensen daar toch problemen mee), en het feit dat ik totaal niet in het systeem pas. Er zijn gewoon te veel nutteloze dingen die je daar moet doen, en ik kan er niet tegen dat zoiets nutteloos me al mijn vrijheid ontneemt. Daarnaast ga ik op school met mensen om die bijna het tegenovergestelde van mij zijn, en geestelijk op een ander niveau zitten (niet om arrogant te klinken
), en dan ben ik altijd degene die zich aanpast, en dat hou ik niet meer vol.En dat deel met school lijkt nou juist niet beter, maar steeds erger te worden. Ik ben zeker van plan om dit jaar eindexamen te doen, en te slagen, maar het wordt steeds moeilijker. Ik ben er voor mezelf wel achter dat die lichamelijke klachten van vorig jaar vooral door school kwamen. In het weekend had ik nergens last van, maar op zondagavond kreeg ik huilbuien, en elke ochtend als ik naar school moest had ik hoofdpijn of buikpijn, of was ik misselijk. Je zou het schoolziek kunnen noemen, maar de pijn was echt.
M'n ouders zeggen altijd alleen maar dat ik mezelf bij elkaar moet rapen, dat ik me aanstel, dat ik niet zo lui moet zijn, en dat soort dingen. Maar ik zou vaak echt liever doodgaan dan dat ik daarheen moest.
In de vakantie ben ik bijna constant vrolijk geweest, en voor dit schooljaar had ik echt het idee dat alles weer goed ging komen. Maar meteen de avond van de 1e lesdag was het alweer mis. En sindsdien is het alleen maar erger geworden. Het lijkt alsof de vakantie er helemaal niet tussen heeft gezeten, mijn buien zijn nog erger dan vlak voor de vakantie.
Ik heb vaak ruzie met mijn ouders, om de kleinste dingen. Zij vinden niet dat het aan school ligt. Als eerste gaven ze internet de schuld. Ze hebben dus behoorlijk vaak gewoon de stekker van het modem eruit getrokken en dat soort dingen. Dat maakte alles alleen maar erger, want hier kon ik tenminste nog over mijn problemen praten met mensen die luisterden. Maar mijn ouders vonden dat ik met hun moest praten. In de praktijk kwam dat er op neer dat zij mij vertelden wat ik moest doen, en dat ik me niet aan moest stellen. Die preek heb ik honderd keer gehad.
Nu was dat met internet een tijdje beter, want ze hebben een nieuwe zondebok gevonden: mijn vriend. Hij heeft ook problemen met school (zie Problemen op school :/), en ze vinden dat hij een slechte invloed op me heeft. Ze willen nu ook gaan verbieden dat we elkaar vaak zien. Maar ook dat maakt alles alleen maar erger. Want ik voel me juist beter als hij er is, en hij wil me ook helpen, hij wil juist geen slechte invloed op me hebben. Maar mijn ouders vinden hem lui, ze vinden hem een lapzwans, ze zeuren zelfs dat zijn ouders het helemaal verkeerd doen door hem soms thuis te laten blijven van school. Ik vraag me dan af waar ze zich mee bemoeien, maar goed
Als hij erbij is doen ze poeslief, maar als hij er niet is hebben ze geen goed woord voor hem over. Ze zouden toch minstens kunnen proberen om hem te accepteren, omdat ik van hem hou?De afgelopen dagen ging het weer wat beter, ik had zoiets van 'het is nog maar een jaartje, nog ff doorzetten'. Maar gisteravond was het erger dan ooit. Mijn moeder kwam thuis van een weekendje weg met een vriendin, en het eerste dat ze vroeg was of ik nog huiswerk had gemaakt. Nee dus. Ik had ook gistermiddag aan mijn vader gevraagd of ik dinsdag (prinsjesdag) naar Den Haag mocht, en toen mijn moeder dat hoorde werd ze helemaal kwaad. Hoe ik kon verwachten dat ze het feit dat ik geen huiswerk maakte en het hele weekend niks deed zouden belonen door me naar Den Haag te laten gaan, enz. Ik vond het nogal een overdreven reactie, maar daar kwam dus een enorme ruzie uit voort. Toen trokken ze mijn internet er dus weer uit, ze verboden me om mijn vriend nog vaak te zien, en mijn vader meldde ook nog even snel dat hij er toch al van baalde dat wij wat met elkaar hebben
Toen heb ik dus een hele tijd op bed liggen huilen, en met mijn vriend gebeld, ik was helemaal radeloos, en in de war... Ik wilde niet meer naar school, ik wilde niet eens meer leven.
Vanmorgen heb ik mijn tas ingepakt met boeken voor de belangrijkste vakken (in plaats van de vakken die ik vandaag heb), en ben gewoon van huis vertrokken zoals altijd.
Maar in het dorp ben ik de andere kant op gereden. Ik kon niet naar school gaan, ik kon niet doen wat zij wilden en me overgeven, ik moest vrijheid hebben. En het voelde heel erg goed
Eerst voelde ik me thuis best wel schuldig omdat ik daar over dacht, ik wilde zelfs toch naar school gaan, maar vlak voordat ik weg ging begonnen m'n ouders weer te zeuren, en m'n vriend af te kraken, en toen vond ik het wel goed geweest.
De enige plaats die ik kon bedenken om naartoe te rijden, was zijn huis, dus daar ben ik nu.
Vanmiddag heb ik een afspraak bij de psycholoog, maar ik ben toevallig vanmorgen daar geweest (om voor m'n vriend een afspraak te maken), en toen bleek dat ze de komende 1,5 maand geen tijd heeft, dus voorlopig zal ik het alleen moeten doen
Nu zit ik dus achter zijn pc dit verhaal te typen, ik heb geen idee wat ik mijn moeder moet gaan vertellen als ze straks belt (als ik weer thuis ben), geen idee hoe het nou verder moet...
Het is een beetje een lang verhaal geworden, ik weet niet of iemand er iets mee kan, ik heb heel lang getwijfeld of ik überhaupt wel iets zou posten. Misschien denkt iedereen nu 'och, alweer zo'n pubertje dat komt zeuren terwijl ze helemaal niks heeft meegemaakt'
Ik hoopte alleen dat iemand misschien wat advies kan geven over hoe het nou verder moet... Ik moest het gewoon ff kwijt.
Wat betreft je vriend: jij houdt van hem en het is jouw relatie. Vervelend dat je oudesr (net als de mijne indertijd) er lullig overdoen, maar als je zeker van hem bent laat je je daardoor niet klein krijgen.
Wat betreft die hoogbegaafdheid en omgaan met anderen: ik denk dat je je over bepaalde gevoelens heen moet zetten. Mensen die een minder hoog IQ hebben kunnen ook heel waardevol zijn, ook al zijn tegengesteld aan jou. Ik heb veel vrienden en vriendjes gehad die een stuk lager opgeleid waren als ik en zij hebben mij evenveel te vertellen gehad als ik hen. Met mensen omgaan gaat verder dan IQ of hoogbegaafdheid, het gaat ook om straatwijsheid, mensenkennis, inlevingsvermogen en je niet beter voelen dan anderen.
quote:Juist! Hup pubertje
Op maandag 16 september 2002 10:34 schreef Ripley het volgende:
En nu geef je jezelf een flinke schop onder je hol. Ik begrijp hoe rot je je voelt, veel dingen herken ik ook: de afgekeurde vriend, de diagnose van hoogbegaafdheid etc. etc. Maar bij de pakken neer gaan zitten maakt deze situaties alleen maar erger.
aan de slag!!quote:En ook hier ben ik het vandaag wel mee eens
Wat betreft die hoogbegaafdheid en omgaan met anderen: ik denk dat je je over bepaalde gevoelens heen moet zetten. Mensen die een minder hoog IQ hebben kunnen ook heel waardevol zijn, ook al zijn tegengesteld aan jou. Ik heb veel vrienden en vriendjes gehad die een stuk lager opgeleid waren als ik en zij hebben mij evenveel te vertellen gehad als ik hen. Met mensen omgaan gaat verder dan IQ of hoogbegaafdheid, het gaat ook om straatwijsheid, mensenkennis, inlevingsvermogen en je niet beter voelen dan anderen.
Als je nu als eerste je zelf ff ziekmeld. Bellen met je moeders naam. 
Dan mot je de volgende keer dat je ouders zeiken over je vriend gewoon zeggen van val kapot hij is goed voor me, en jullie niet als jullie dit niet accepteren. Ik hou van die jongen en het interreseert me niet wat jullie van hem denken. Ik vind dat ie goed voor me is en dat is het belangrijkste en dat jullie hem niet mogen is jullie zorg. En dan derbij jullie zouden juist blij moeten zijn voor mij. School is nu ff een tweede zet eerst alles bij jezelf eens op een rijtje en dan ga je gewoon voor je school slagen. komt wel weer goed Groetjes Chamilan.
quote:Helemaal mee eens!
Op maandag 16 september 2002 10:34 schreef Ripley het volgende:
--- goede tekst! ---
Johnny Depp snapt het tenminste
Inside Hippy
quote:Ik ga ook niet bij de pakken neerzitten, ik wil er iets aan doen en ik blijf gewoon naar school gaan, alleen vandaag ging het ff niet. Ik wil absoluut dit jaar slagen!
Op maandag 16 september 2002 10:34 schreef Ripley het volgende:
En nu geef je jezelf een flinke schop onder je hol. Ik begrijp hoe rot je je voelt, veel dingen herken ik ook: de afgekeurde vriend, de diagnose van hoogbegaafdheid etc. etc. Maar bij de pakken neer gaan zitten maakt deze situaties alleen maar erger.Wat betreft je vriend: jij houdt van hem en het is jouw relatie. Vervelend dat je oudesr (net als de mijne indertijd) er lullig overdoen, maar als je zeker van hem bent laat je je daardoor niet klein krijgen.
Wat betreft die hoogbegaafdheid en omgaan met anderen: ik denk dat je je over bepaalde gevoelens heen moet zetten. Mensen die een minder hoog IQ hebben kunnen ook heel waardevol zijn, ook al zijn tegengesteld aan jou. Ik heb veel vrienden en vriendjes gehad die een stuk lager opgeleid waren als ik en zij hebben mij evenveel te vertellen gehad als ik hen. Met mensen omgaan gaat verder dan IQ of hoogbegaafdheid, het gaat ook om straatwijsheid, mensenkennis, inlevingsvermogen en je niet beter voelen dan anderen.
Ik zal ook nooit m'n vriend opgeven, wat mijn ouders ook zeggen. Het is alleen jammer dat hij nou niet meer welkom is bij ons thuis. Naja, als ik hem meebreng doen mijn ouders hartstikke aardig, maar dat is alleen maar schijnheilig en fake, en daar kan ik ook niet tegen.
En ik vind helemaal niet dat mensen met een lager IQ minder zijn, waar heb ik dat gezegd 
Ik voel me niet beter dan anderen, eerder zelfs slechter, zoals ook ergens in mijn stukje staat. Daar gaat het wat meer om mijn uiterlijk, maar dat geldt ook voor m'n innerlijk.
Ik bedoelde met dat geestelijk niveau dat zij veel kinderachtiger zijn, en dat ze heel andere interesses hebben, niet dat ze dommer zijn, als je dat soms bedoelt 
En ik ga ook met verschillende mensen om, mijn beste vrienden zijn allemaal heel verschillend, en zitten ook niet allemaal op VWO ofzo hoor.
quote:Ik ben er over na aan het denken, en ook over of ik hier zal reageren of op een andere manier.
Op maandag 16 september 2002 13:20 schreef Mini_rulez het volgende:
Hmm er heeft blijkbaar niemand zin om zoveel tekst te lezen
.
Vooral hoe je tegenover school staat. En zoals ik al zei in Sorcerer's topic, als school niet gaat kun je beter stoppen.
Dat papiertje wat men een diploma noemt moet je niet al teveel waarde aan hechten. Wat wil je met een diploma doen als je je leven niet eens op orde hebt?
Het anders denken en doen dan jouw medeleerlingen ken ik ook heel goed. Ik ben niet hoogbegaafd, maar ik ben wel een stuk volwassener dan menig 18 jarige...
Ik trek me er stomweg niets van aan. Sterker nog, ik ben best trots dat ik zo ben. En ik vind dat jij dat ook zou moeten zijn.
En wat betreft je ouders en vriend... Je ouders kunnen je niet verbieden om iemand te zien! Dat zou de reinste onzin zijn. Ik bedoel wie denken ze wel dat ze zijn om te bepalen wie goed en wie niet goed voor jou is? Beetje kortzichtig, als ik dag mag zeggen...
Dit is natuurlijk allemaal makkelijker gezegt dan gedaan, maar als het mij lukt moet jij het ook kunnen!
Sterkte!
Mijn tweede gedachte is dat ik jou wel een beetje passief vind overkomen. Je laat het over je heen komen en je ervaart alleen dat je het allemaal maar niks vindt, maar zo werkt het niet. Ik ben ook anders - je zou kunnen zeggen dat ik ook niet goed in het middelbare school-systeem paste. Ik heb veel meer vrijheid nodig om de dingen op mijn eigen manier te doen (waardoor het me ook 1000 keer makkelijker afgaat op de universiteit). Toch zul je hier nou eenmaal doorheen moeten, hoe je het ook wendt of keert. Je ertegen verzetten maakt het alleen maar moeilijker. Tegen de wind ingaan is nog altijd zwaarder dan je mee laten waaien. Probeer het op een positieve manier over je heen te laten komen, zie het als een mijlpaal die je nu even moet halen, als een investering in later. En probeer ook om andere mensen wat meer op waarde te schatten. Veel mensen hebben de neiging om zichzelf toch als volwassener te zien dan de rest en zo alvast hun ideeën over de andere mensen in te vullen op een manier die misschien helemaal niet klopt. Probeer wat meer open te staan voor anderen, al is het moeilijk, het helpt echt.
En ik begrijp je wel, en ik begrijp ook hoe moeilijk het is om anders te zijn dan anderen, maar je kunt de buitenwereld nou eenmaal niet veranderen, alleen je eigen houding. Jij bent degene die het moet doen.
quote:Toevallig heeft mijn psychologe nu gevraagd of mijn moeder de volgende keer meekomt. Dat heb ik net ook tegen m'n moeder gezegd.
Op maandag 16 september 2002 17:27 schreef Angeles het volgende:
Ik moet zeggen dat ik nogal een dubbel gevoel heb bij dit verhaal. Aan de ene kant vind ik dat jouw ouders dit alles niet op een slimme manier aanpakken. Zeg maar gerust tactloos. Ik zeg niet dat ze in alles ongelijk hebben, daar kan ik niet over oordelen, maar de manier waarop ze het zeggen drijft jou alleen maar verder in een richting die zij niet voor ogen hebben. Is er geen mogelijkheid om jouw ouders wat meer te betrekken bij de therapie die je krijgt? Misschien kunnen zij ook eens een gesprek aangaan met jouw psycholoog of kunnen ze een keer mee. Jouw ouders zijn ook een deel van jou, en een belangrijk deel van je leven, dus het is helemaal niet zo onlogisch dat zij ook deel hebben in je therapie. Misschien dat ze je dan beter gaan begrijpen. Ze moeten er dan wel voor open staan en ik hoop dat ze dat dan ook doen, of misschien kan jouw psycholoog ze daarvan overtuigen in een brief.
Zij vindt dus ook dat mijn ouders het verkeerd aanpakken, van wat ze van mij hoort, en dat ze me zo niet helpen, misschien zelfs in de verkeerde richting duwen. Maar ze wil eerst mijn moeder's kant van het verhaal horen, en dan met mijn moeder er over praten wat ze misschien anders zouden kunnen doen.
Ik merk bijvoorbeeld dat ik best huiswerk zou maken als er iets leuks tegenover stond. Bijvoorbeeld als ik morgen naar Den Haag zou mogen, zou ik daar best wel iets voor over hebben. Ik heb aangeboden om m'n huiswerk voor de rest van de week vandaag te maken als ik dan mocht gaan. Maar zij vinden dat alleen maar vanzelfsprekend, ze snappen niet dat dat voor mij een opoffering is. En dat is best teleurstellend.
quote:Jah ik probeer ook mijn houding te verbeteren. Het lukte ook al aardig. Als het probleem alleen op school was, zou alles best te doen zijn. Het probleem is nu alleen dat ze het thuis alleen maar erger lijken te maken, en zo wordt het te veel.
Mijn tweede gedachte is dat ik jou wel een beetje passief vind overkomen. Je laat het over je heen komen en je ervaart alleen dat je het allemaal maar niks vindt, maar zo werkt het niet. Ik ben ook anders - je zou kunnen zeggen dat ik ook niet goed in het middelbare school-systeem paste. Ik heb veel meer vrijheid nodig om de dingen op mijn eigen manier te doen (waardoor het me ook 1000 keer makkelijker afgaat op de universiteit). Toch zul je hier nou eenmaal doorheen moeten, hoe je het ook wendt of keert. Je ertegen verzetten maakt het alleen maar moeilijker. Tegen de wind ingaan is nog altijd zwaarder dan je mee laten waaien. Probeer het op een positieve manier over je heen te laten komen, zie het als een mijlpaal die je nu even moet halen, als een investering in later. En probeer ook om andere mensen wat meer op waarde te schatten. Veel mensen hebben de neiging om zichzelf toch als volwassener te zien dan de rest en zo alvast hun ideeën over de andere mensen in te vullen op een manier die misschien helemaal niet klopt. Probeer wat meer open te staan voor anderen, al is het moeilijk, het helpt echt.En ik begrijp je wel, en ik begrijp ook hoe moeilijk het is om anders te zijn dan anderen, maar je kunt de buitenwereld nou eenmaal niet veranderen, alleen je eigen houding. Jij bent degene die het moet doen.
Nog even een update: ik heb net toen ik terugkwam van de psycholoog mijn moeder gebeld om te vertellen dat ik niet naar school ben geweest. Het eerste dat ze vroeg was waar ik dan was geweest, bij mijn vriend dus. En dat ik toch zeker zelf niet geloofde dat het dan niet zijn schuld was. Ze wil gewoon niet geloven dat het mijn eigen keuze is, en dat hij me er absoluut niet in heeft beïnvloed. Het enige dat hij deed was me opvangen toen ik sms'te dat ik weg was gegaan en dat ik vlak bij zijn huis was. Maar zij geven hem bij voorbaat al de schuld 
Ze wilde ook dat ik thuis bleef om er over te praten, maar ik ben nu dus weer bij hem. Ik heb een bos bloemen voor ze op tafel gezet, en m'n vriend en ik hebben er allebei een brief bij gelegd.
In die van hem staat uitgelegd dat hij ook niks slechts voor me wil, dat hij ook het beste met me voor heeft, net als zij, en dat hij me niet negatief wil beïnvloeden. Verder nog dat ik ook vind dat hij geen slechte invloed op me heeft. Als ik iets fouts doe, dan is dat nog altijd mijn eigen keuze, en daar moeten ze mij op aanspreken, niet hem.
In mijn brief staat ook kort dat dat van vanmorgen niet zijn schuld is, verder nog dat ik geen ruzie met ze wil, en dat ik van ze hou. En later heb ik er nog bij gezet dat ik wil dat ze eerst rustig nadenken over wat er gebeurd is, en over het feit dat er iets moet veranderen, voordat ik naar huis kom om erover te praten. Want als ze kwaad zijn valt toch niet met ze te praten.
Maar nu weet ik het ff helemaal niet meer... heb ik het goed gedaan, of pak ik het helemaal fout aan?
Ik denk dat het heel goed is als jouw ouders inderdaad betrokken worden bij jouw therapie. Zij leren dan meer van jou te begrijpen, jij leert meer van hun te begrijpen en de psychologe is een onafhankelijke persoon die zou kunnen bemiddelen en jullie kan helpen om een oplossing te vinden die voor jullie allebei aanvaardbaar is. Ik hoop dat dat wat uithaalt.
En over dat huiswerk... tja, veel ouders zijn geneigd om goed gedrag van hun kinderen te zien als iets vanzelfsprekends, terwijl een beetje motivatie juist heel goed is. Misschien kun je dat ook ter sprake brengen bij de psychologe. Maak anders een lijst met alles wat je dwarszit, op school, thuis, met betrekking tot je vriend, alles, zodat je dat dan kunt bespreken.
Wacht nu eerst even af hoe dat zal gaan. Het is voor een groot deel ook inleving: jij bekijkt de dingen van een heel ander perspectief als je ouders. Als jullie de dingen meer gaan zien vanuit elkaar's perspectief zal het misschien ook beter lukken om er samen uit te komen. Succes.
quote:Thanks, dat moest ik ff horen
Op maandag 16 september 2002 18:15 schreef micha het volgende:
Wat je in het laatste stukje zegt vind ik een goeie aanpak.
Ik ben altijd zo bang dat ik net het verkeerde doe, zodat ik alles alleen maar erger maak
quote:Vertrouw in jezelf!
Op maandag 16 september 2002 18:19 schreef Mini_rulez het volgende:[..]
Thanks, dat moest ik ff horen
), de vader van mijn vriend heeft dus net naar mijn ouders gebeld, ik had nog niks van ze gehoord. Hij had gevraagd of de ouders er eens samen over konden praten. Tegen hem was mijn moeder de vrolijkheid zelve 
Beetje hypocriet maarja Vanavond rond half 10 gaan zijn ouders dus naar mij thuis, wij gaan ook mee, en dan gaan ze het over ons hebben
Ben es benieuwd
quote:Het enige wat ik kan zeggen is dat ik hoop dat hier misschien iets uitkomt, misschien niet gelijk vanavond, maar wellicht in stappen. Zoals je vandaag gehandeld hebt, geeft iig aan dat je bereid bent moeite te doen om het op te lossen. Ik denk dat het een zeer goede stap is.
Op maandag 16 september 2002 20:11 schreef Mini_rulez het volgende:
Nou, als iemand dit nog leest (
Vanavond rond half 10 gaan zijn ouders dus naar mij thuis, wij gaan ook mee, en dan gaan ze het over ons hebben
Ben es benieuwd
Heeft je moeder ook ingestemd om met die psych te gaan praten?
Dus nogmaals, succes vanavond en daarna ook natuurlijk. Ik heb vandaag lopen denken wat ik anders nog voor 'raad' zou kunnen geven, maar ik weet het niet.
Ik vind het heel klote voor je, maar je komt er wel uit uiteindelijk, daar twijfel ik geen seconde aan, aan jou zal het iig niet liggen.
.
Matthijn
Ten eerste harstikke leuk dat je een vriend hebt.
'k kan me nog van je herinderen hoe vervelend je het vond dat je niet 'aan de man' was, en hoe vooral je familie erover aan het zeiken was.Juist daarom vind ik het zo raar dat je ouders daar zo moeilijk over doen.
'k zou eigenlijk een hoop willen neerzetten hier, maar 'k zou ff niet weten wat. Als je weer eens lekker tegen iemand wil aanlullen, 'k heb nog steeds hetzelfde ICQ#. Veel succes meid.
quote:Sja, of je daar nu blij mee moet zijn...
Op maandag 16 september 2002 20:11 schreef Mini_rulez het volgende:
Vanavond rond half 10 gaan zijn ouders dus naar mij thuis, wij gaan ook mee, en dan gaan ze het over ons hebben
Maar ja dat zie je dan wel weer
quote:Thanks voor het aanbod
Op maandag 16 september 2002 20:27 schreef TumTum het volgende:
'k heb alleen je verhaal gelezen, de meeste reacties niet.
Ten eerste harstikke leuk dat je een vriend hebt.Juist daarom vind ik het zo raar dat je ouders daar zo moeilijk over doen.
'k zou eigenlijk een hoop willen neerzetten hier, maar 'k zou ff niet weten wat. Als je weer eens lekker tegen iemand wil aanlullen, 'k heb nog steeds hetzelfde ICQ#. Veel succes meid.
Als ik weer op ICQ kan moeten we weer es chatten...Maar ik ben bang dat ik thuis geen internet heb, ik ben nu nog bij m'n vriend en we gaan zo naar mijn huis. Zijn ouders vertrekken nu, wij gaan op de fiets.
Voor degenen die het willen lezen moet hij straks maar ff een update typen ofzo...
quote:Och, misschien kunnen die ouders elkaar een iets andere kijk op de zaak geven... ze kunnen elkaar in elk geval niet die preek geven die ze ons altijd geven, dus ze zullen nu toch echt moeten nadenken om iets nieuws te verzinnen om te zeggen
Op maandag 16 september 2002 20:33 schreef Aernout het volgende:[..]
Sja, of je daar nu blij mee moet zijn...
Maar ja dat zie je dan wel weer
Wat je misschien ook kunt doen is je ouders dit verhaal laten lezen. Misschien dat ze je dan beter begrijpen. Zoals ik het lees vind ik het een heel helder verhaal en het kan dan ook zo zijn dat je ouders meer begrip voor je hebben (begrijpen is natuurlijk iets anders). Ik ken je ouders verder helemaal niet dus daar kan ik ook niet veel over zeggen.
Verder weet ik ook niet zo goed wat ik ervan moet zeggen. Het is natuurlijk vreselijk als je motivatie helemaal weg is, maar als je sfeer in een school niet goed is dan heb je er ook geen zin meer in, dat weet ik zelf ook.
Ik vind het ook zo vreemd dat ouders hun kinderen niet begrijpen. Ze zijn zelf toch ook puber geweest? Maar goed.
Veel succes met je gesprek zodadelijk (of nu). En je mag je ei ook altijd kwijt bij mij
Mijn ouders snappen er dus helemaal niks van, het lijkt wel of ze zich voorgenomen hebben om gewoon op elk klein dingetje lijnrecht tegen mij in te gaan
Ik zei dat ik het dit jaar gewoon af wil maken, en dat ik m'n diploma haal, maar dat ik het dan fijn zou vinden als ze het thuis wat draaglijker voor me maakten, door me ook eens wat leuke dingen te gunnen en niet zo over huiswerk te zeuren. Lijkt me best redelijk... Maar zij deden of ik iets belachelijks zei
|
|
