Hieronder de gecopy-paste text:
Psychologische zelfanalyse
(huis-, tuin- en keuken psychologie betreffende Gyurka Jansen)
Ter Inleiding
Eigenlijk ben ik niet zon voorstander van conclusies trekken uit feiten en vooral gevoelens op het psychologische vlak. Meestal gaat het hier niet om goed meetbare feiten, vaak niet eens om eenduidig te defenieren grootheden. Als mensen zonder enige voorkennis of gegronde opleiding conclusies trekken uit de gegevens die men uit psychologisch onderzoek verkrijgt leidt dit vaak tot wat ik zelf huis- tuin- en keuken psychologie noem. Aangezien dit toch steeds vaker voorkomt en ook psychologen met een opleiding zich hier toch fijn schuldig aan maken heb ik gemeend dit toch te kunnen wagen. Een van mijn ergernissen is vaak dat je steeds weer dezelfde dingen aan het uitleggen bent, de volgende uiteenzetting heeft dan ook tot doel een en ander duidelijk te maken over wat ik in een psycologische zelfanalyse te weten ben gekomen. (Of in ieder geval waarvan ik denk dat het relevante en goede informatie is.)
Situatieschets en algemene informatie
Al enige tijd doe ik weinig meer. Weinig studie, weinig aan mijn hobbies, weinig aan mijn andere verplichtingen, weinig is eigenlijk een goede samenvattingen van mij activiteiten.
Kort (studie) verloop
Op de middelbare school al deed ik eigenlijk weinig aan mijn studie, hetgeen dan ook niet tot verbluffende resultaten leidde. Niettemin heb ik toch gewoon in 6 jaar netjes het VWO afgemaakt en ben ik geslaagd voor de vakken Nederlands, Engels, Wiskunde A, Wiskunde B, Natuurkunde, Scheikunde, Economie I en Economie II. Opvallend genoeg waren er nog vele mensen en medeleerlingen die mij een echt studiebol vonden, meestal waren dit echter degenen met wie ik weinig omging, wat het des te opvallender maakt dat ze een zo specifieke mening over je hebben. (Ik vermoed dat dit dezelfde mensen zijn die meedoen aan stille tochten voor vermoorde mensen die ze niet kennen omdat ze het zogenaamd erg vinden.)
Zoals bovenstaande alinea al wel illustreert dwaal ik nogal gauw af, maar goed; Na de middelbare school ging ik Technische Informatica in Delft studeren, reden: Daar weet ik nog niet zo veel van, en computers vind ik wel interessant.. (Eenzelfde reden zorgt voor het opmerkelijke feit dat ik geen geschiedenis heb gekozen als eindexamenvak; daar wist ik namelijk al zoveel van dat ik zonder leren proefwerken kon maken en dan nog bovengemiddeld scoorde. (Soms zelfs een 10)) Hoewel logisch doorredeneren misschien wel een sterke kant is bleek mijn geringe wiskundige-analytisch inzicht (of misschien mijn desinteresse in dit gebied.) toch een voedingsbodem voor het al direct niet halen van vakken. Na 2,5 jaar zo doorgestudeerd te hebben, leek mij het vooruitzicht op nog 5 jaar zo doorgaan en dan niet afstuderen mij redelijk vervelend. Ik heb toen besloten met de studie te stoppen en heb na lang wikken en wegen voor de studie bedrijfskunde aan de Erasmusuniversiteit gekozen. (Reden: lijkt me interessant, en wel haalbaar binnen een termijn van 4 tot 5 jaar.)
In de tijd tot deze studie begon heb ik gewerkt bij verschillende firmas, onder andere unilever en de Milieudienst, dit ging eigenlijk allemaal wel goed en in septmber voelde ik me klaar voor de nieuwe studie. (Geld genoeg gespaard, een nieuw begin, nieuwe kansen.) Hoewel ik in het begin enthousiast aan de gang ging, werd al na enkele weken duidelijk dat deze studie toch echt veel rustiger was als Informatica in Delft. (Om maar een understatement te gebruiken.) Ik ben niet zo voor beeldspraak, maar rustig en Gyurka Jansen is vaak een dodelijke combinatie wat betreft de kwaliteit van de output.
Vreemd denkpatroon; oorzaak van eenzaamheid?
Naast de weinig doen kwam nog een ander probleem naar boven, om dit wat beter te illustreren gaan we weer even terug naar de middelbare school. Hoewel ik zeker niet een van de populairsten ben geweest op de basisschool, was er toch wel een zekere waardering en respect voor mij. Op de middelbare school leek dit echter allemaal snel verdwenen, en vooral na het eerste jaar mondde dit zelf uit in kleine of wat ergere pesterijen. Zelfs op de basisschool voelde ik me al niet fijn, hetgeen waarschijlijk te maken heeft met het feit dat ik op mijn 7de in Zevenbergen kwam wonen, nadat ik voordien in Dordrecht had gewoon. (Boven de rivieren tegen onder de rivieren, hoewel Dordrecht mijns inziens tussen de rivieren ligt.) Toch heb ik me niet vaak echt ongewenst gevoeld, ik kan ook goed alleen zijn, en heb een meestal aardig broertje waarmee ik vaak speelde. (Met LEGO, natuurlijk en verder vooral met LEGO, LEGO en soms playmobil.) Op de middelbare school voelde ik me vaak niet thuis, en soms ook echt een buitenstaander. (En dat terwijl ik toch tot mijn, ik schat, 16de jaar nog met LEGO aan de slag was...(Of ben ik nu te sarcastisch tegenover mezelf?)) Achteraf denk ik dat dit ligt aan een geestelijke ontwikkeling, hoewel ik op sommige vlakken veel meer wist dan anderen en ook verder was in mijn denken was ik op psychologisch vlak toch soms wat achter. (Hoewel sommige al in de brugklas een vriendin hadden, kan ik mij niet herinneren dat ik voor de 6e ooit serieus die behoefte heb gehad, om maar een voorbeeld te nemen.) Er zijn niet heel veel mensen die op de misschien wat vreemde manier denken zoals ik dat doe, en pas in het laatste jaar, misschien 2 jaar, kwam ik erachter dat er wel degelijk meerdere mensen zijn die eenzelfde denkpatroon hebben.
Nee, dan de TUDelft, daar waren veel meer mensen die even raar waren als ik, deze;lfde dingen bedachten, dezelfde dingen leuk vonden, en als dit niet zo was; ach zo erg is dat niet we zijn allemaal mensen en iedereen mag doen wat hij zelf leuk vind. Als je iets anders deed als anderen, maakte niemand zich daar echt druk om, en vaak vond je zelfs nog wel iemand die toevallig hetzelfde idee had. Hoewel de studie niet altijd even voortvaren verliep ging het op sociaal vlak toch een stuk beter als op de middelbare school. Gratis snel internet op de TU zorgde er nog eens voor dat ik in contact kwam met nog meer mensen, met eenzelfde interesses en ideeen. Uren heb ik doorgebracht in chatrooms, en dan niet een TMFchat waar allerlei hooligans en Britney Spears fans komen, maar chatrooms waar mensen kwamen, met dezelfde interesses en zelfde denkwijze als ik. (Opvallend genoeg kwam dit in mijn geval neer op de StarTrek chatroom.)
Nu zijn we weer waar ik was; de Erasmus Universiteit. Toen ik daar in het eerste jaar begon (reden; ik wil alles vanaf het begin oppakken, echt een hele nieuwe start.) voelde het bijna direct al anders. Rotterdam is minder studentikoos als Delft, en hoewel ik op zich niet echt een stereotiepe corpsbal ben vind ik een beetje studentengedrag wel aardig. Maar goed, daar stap je wel overheen, als dat het enige verschil was. Helaas had het ook voor de rest niet echt eenzelfde feel als mijn eerdere studie, natuurlijk waren mijn meeste medestudenten een stuk jonger, en eigenlijk nog geen echte student, maar ook verder leken ze heel anders tegen de dingen aan te kijken. Misschien maar een gevoel, maar echt contact kwam er net veel, behalve door de werkgroepjes. (Ik geef toe dat ik verder ook niet zoveel moeite meer heb gedaan, hoewel ik wel mee ben geweest naar het introductieweekend en de EUREKA-week.)
Dit veranderde gevoel en het feit dat ik de studie druk zeeeeer vond meevallen zorgde ervoor dat ik ook niet meer leerde. Op zich heel fijn, maar verder deed ik ook niet veel meer. Mijn soort van hobby, tekenen, kwam bijvoorbeeld ook nauwlijks meer tot uiting. Hoewel de studie stukken makkelijker was, was hij nu ook weer niet zo makkelijk dat ik Wiskunde en Statistiek kon halen zonder te leren. (Op zich allemaal VWO stof, alleen, ja dat was al wel 3-4 jaar geleden voor mij.) Het feit dat ik 2 andere vakken wel haalde zonder te leren, 1 zelfs nog met ontzettende hoofdpijn van de feestavond ervoor met goedkoop en veel bier, steunde mij in mijn mening dat dat bedrijfskunde wel zou gaan werken met betrekking tot het halen van bijvoorbeeld mijn propeadeuse.
Vermoeidheid
Het is bijna niet te geloven, maar we komen toe aan een volgend deelonderwerp. Al op de middelbare school had ik vaak last van vermoeidheid, een reden waardoor ik soms gewoon weinig deed. Deels was dit misschien te wijten aan de vermoeidheid die over je komt als je gewoon al weinig doet, maar er is ook een keer een vorm van de ziekte van pfeiffer (Of hoe schrijf je dat?) vastgesteld, nadat deze al weer uit mij lichaam was verdwenen. (Gewoon hard doorgaan heeft blijkbaar toch nut?) Naast deze vermoeidheid, kamen nog eens pesterijen af en toe, een lichte faalangst (volkomen niet nodig, ik haalde toch alles net wel.) maar ook een enorme verlegenheid. Dit alles zorgde ervoor dat ik niet echt makkelijk met anderen omging. Na veel gesprekken met leraren op school ben ik uiteindelijk toch bij een psycholoog terechtgekomen, deze heeft een aardig aantal gesprekken gehad en een aantal tests gedaan. (Multiple gok, zoals deze blijkbaar veel gebruikt worden.) (Een opvallen voorbeeld van een andere test betreft het tekenen van een boom, en... nou laat ik maar niet uitwijden over de hieraan verbonden huis-, tuin- en keukenprutspsychologie.) Uiteindelijk ben ik na een aardig aantal sessies weer gestopt, er was een soort einde van de behandeling. (Ik weet echt niet meer of dat dit echt zo was, of dat de betreffende psycholoog ook geen nieuwe verbeteringen meer in het vooruitzicht had.) Echt veel heeft de behandeling niet geholpen. (Ik had nog wel zo tegen mijn ouders gezegd dat ze er geen geld aan hoefden uit te geven, maar ze wilden toch, om mij te helpen... en.. nou ja ik ging dus toch.)
Op de TU, leek alles toch ineens weer goed te gaan, maar na zon 1,5 jaar kwam hier toch ook wel een beetje de klad in en mijn altijd aanwezige lusteloosheid kwam weer heviger terug. Na een kleine opleving aan de start van de studie in Rotterdam kwam alles nog weer erger terug, tot het niveau waar ik nu ben aanbeland.
Deelanalyse lusteloosheid
Na een lang verhaal koppen met spijkers slaan, en andere nutteloze spreekwoorden
Kwam het niets doen in eerste instantie misschien uit gemakszucht, inmiddels is dit uitgegroeid tot een gewoonte. Gewoontes zijn er om te doorbreken, maar het nadeel is dat ik inmiddels ook eigenlijk geen reden meer zie om wat te gaan doen. Ik weet eenvoudig niet wat ik wil, er zijn zoveel opties, en geen is eigenlijk boven de ander te verkiezen. Alles lijkt ook totaal nuttelloos, doelloos. Ik heb echt elk doel verloren, ik leef, maar een reden waarvoor heb ik eigenlijk niet, dus waarom zou ik nog wat doen. Ik leef meer van dag tot dag, ik doe wat ik moet doen om ook morgen weer door te kunnen leven.
Je moet een doel in je leven hebben., is een inmiddels veelgehoord advies. Het lijkt eenvoudig, maar een levensdoel, zelfs al is het maar voor de komende 5 jaar kan ik echt niet bedenken. Ik weet eenvoudigweg niet meer wat ik wil. En, uiteindelijk, dood gaan we toch, dus wat heeft het allemaal eigenlijk voor zin? (Daar moet je niet te veel over nadenken., is een oplossing die alleen maar weggelegt lijkt voor mensen die toch al niet te veel nadenken bij hun acties.)
Gewoon doen! Gewoon ergens mee beginnen! Het lukt me echt niet, en het is nog wel zo eenvoudig; je pakt, bijvoorbeeld, een boek en gaat leren, maar op een of andere manier kan ik me er niet toe zetten. Laatst bedacht ik me dat ik me eigenlijk voel alsof ik in 1 stand ben vastgezet. Je kent dat wel, dat gevoel van nog even 5 minuten niks doen, en dan begin ik, alleen, dat gevoel houdt ik gewoon eeuwig lijkt het, ik kom er bijna niet toe ook daadwerkelijk met iets te beginnen. Dit nog bovenop al genoemde feit dat ik er eigenlijk ook gewoon het doel niet van inzie.
Deelanalyse eenzaamheid
Misschien wel het moeilijkste om over te praten
Hoewel ik goed, en misschien wel het beste alleen werk heb ik wel graag mensen om me heen, of dicht bij, of toch in ieder geval prive. Helaas ben ik misschien niet altijd zo eenvoudig te doorgronden of spraakzaam (en soms ook juist te spraakzaam.) en dit lijkt soms een belemmering om met mij om te gaan. Zelf moet ik wel toegeven dat ik ook niet altijd elke kans aangrijp om bijvoorbeeld gezellig met mn huisgenoten te eten.
Mensen die op eenzelfde manier denken als ik en op eenzelfde manier tegen dingen aankijk zijn er niet veel, op zich niet erg, maar degene die ik ken zie ook ook (te) weinig. Alleen is maar alleen en dus zit ik vaak dan maar een beetje alleen te zijn, tv kijkend of radio luisterend, of achter de computer, of een combinatie van voorgaande. (Opvallend: niet studerend dus, ik kan me er niet toe zetten, om wanhopig van te worden soms.)
Hoewel al in de situatieschets naar voren is gekomen dat ik pas laat de behoefte aan iets had als een meisje of vriendin of hoe men het wil duiden is dit vanaf ongeveer mijn 18de toch wel ingehaald. Relatieve onervarenheid plus mijn verlegenheid zorgen ervoor dat ik eigenlijk ook niet zou weten hoe ik er aan een kom. (Ik geef toe dat ik het nu uitdruk alsof het een product in een supermarkt betreft, maar ik bedoel dit toch zeker niet zo.) Onzekerheid over mezelf doet ook een duit in het zakje, immers, ik ken al mijn zwakke punten, vind mezelf vaak saai, suf, niet uitermate leuk etc. en hoe zou dan iemand anders mij dan op mij kunnen vallen? (Ik kan het me gewoonweg niet voorstellen, om eerlijk te zijn.)
Steeds vaker, en vooral tegen vrienden en vage bekenden op internet, uit ik, soms bijna jammerend, dat ik zelfs nog nooit een zoen van een meisje/vrouw gehad heb, laat staan meer. Ik ben nu ruim 22 jaar oud, en ik kan er echt niet meer omheen dat ik dit toch wel frustrerend vind, hoewel ik weet dat het allemaal veel erger kan, voel ik me echt alsof ik toch heel erg een vriendin mis. Erger nog is misschien wel het idee dat ik het ook niet in de toekomst, laat staan de nabije toekomst zie gebeuren dat ik iets krijg met een meisje. Ik ben nu eenmaal niet echt een uitgaanstiep, bijvoorbeeld, en ach er zijn wel zoveel redenen waarom ik het niet zie gebeuren dat ik ooit een vriendin krijg. Redelijk jammer, omdat ik volgens mij toch wel iemand ben die bijvoorbeeld graag knuffelt, ik lig soms gewoon heerlijk in mijn bed te woelen, bij mijn ouders thuis lees ik op het perische tapijt de krant en ik slaap nog steeds met een knuffelhaas.
Dit vriendinloze voel ik wel heel erg, maar ik denk toch dat het eigenlijk maar een deelprobleem is, ondergeschikt aan een ander, veel erger probleem, namelijk het al eerder genoemde feit dat ik gewoon weinig meer uitvoer. Ik heb gewoon niets waar ik voor leef, lijkt het wel. Heb ik dit wel, dan is dat alleen voelen ook niet meer zo erg (Dan ben ik immers toch fijn met iets bezigs) en kom ik vanzelf wel weer vrienden tegen etc. (Hoopik.)
Slot
Geen conlusie, wel een soort van nawoord
Hoewel steeds meer mensen mij aanraadden toch eens hulp te gaan zoeken, had ik zelf het idee; ik moet het zelf doen, als ik stug doorleef houdt dat suffe gevoel vanzelf wel op. Het is ook soort van vanzelf gekomen dus houdt het ook wel op. En dan nog; wat zou zon psycholoog nou gaan doe, die vraagt wat, trekt conclusies en dan? Dan iks, lijkt me? Dan moet ik weet suf verder.
De reden dat ik nu toch maar hulp probeer te vinden ligt in het feit dat ik dit nu echt al laatste redmiddel zie. Omdat ik het nut van enige actie eigenlijk niet meer zie wordt ik steeds suicidaler, immers; Waar leef je eigelijk voor? En als ik door ben hoef ik lekkerniks meer te doen, en voelt niets meer vervelend.. Inmiddels heb ik wel door dat ik veel te zwak ben om mezelf bijvoorbeeld van een flatgebouw af te gooien, (Trein, lijkt me pijnlijk en niet 100% zeker succesvol.) en loop ik nu met de pijn van het idee dat ik tot ver in mijn 80e een rotleven moet leiden. (Zoals zoveel mensen in Nederland, maar ja, dat is hun probleem.) Ik wordt steeds onrustiger, zei dat ik mijn studie verkloot, dat ik dingen die ik doe op nog geen kwart van de kwaliteit aflever die ik zou kunnen. Ik zie dat ik niets meer wil, geen doel meer heb, geen vriendin heb en die waarschijnlijk ook nooit krijg. Ik zie dat ik veel kan, maar niks echt heel goed. (Hoewel veel mensen roepen dat ik goed kan tekenen, merk ik zelf dat dat toch wel heel hard tegenvalt.) Ik zie dat ik geen keuze kan maken om ueberhaupt iets te doen.
Hierdoor merkt ik dat ik steeds gefrustreerder, angstiger, nerveuzer, stressvoller (mooi scrabblewoord) en sarcastischer wordt. (Dat was ik al, maar nu wel heel erg soms.) Ik ben nooit meer rustig en ik merk de laatste dagen zelfs dat ik af en toe parkinson-achtige neigingen krijg. (Het lijkt soms wel een tic.) Ik krijg het schrikbeeld dat ik behalve dat ik een nutteloos leven leidt ook nog eens gek wordt en als laatste redmiddel ga ik dan toch maar misschien eens hulp zoeken zoals dat heet. Anders weet ik het ook niet meer.
Misschien nog meer inzichten in mijn rare (gevoels)leven kunnen tot stand komen door eens de verhaaltjes op mijn website te lezen. ( http://glas.its.tudelft.nl/~gyurka/ )
Ik heb eigenlijk 2 vragen he, no offence he, maar heb jij een par goede vrienden?
en ga je wel eens op stap?
Dat uitgaan, zou wat meer energie kunnen geven aan je leven, en zeker meer lust...
ik zou je graag willen helpen, if i would know how...
*maak maar een afspraak met een of andere hulpinstantie* 
Indrukwekkend verhaal ,met een aantal herkenbare punten overigens, vooral het eenzaamheid punt was voor mij heel herkenbaar .
Gelukkig is daar nu wat verbetering in gekomen door een vriendinnetje en de juiste vrienden 
Succes ermee
P.S. Als je de oplossing voor je probleem vindt, laat het me weten, misschien werkt het ook op mij.
P.P.S. Over het zelfmoordgebeuren... Denk alsjeblieft goed na, er zijn altijd gevolgen zelfs als alles "goed" gaat. Ik kan je helaas niet de ene of de andere richting op adviseren maar nogmaals; denk alsjeblieft goed na!
quote:Mja, nou ja sort of, maar niet dat ik die vaak zie.
Op dinsdag 07 mei 2002 14:14 schreef SolidArt het volgende:
Damn... het is een grandioos verhaal dude...Ik heb eigenlijk 2 vragen he, no offence he, maar heb jij een par goede vrienden?
Niet veel maar toch een paar.
quote:As said: ik ben niet echt een uitgaanstype, als ik op stap ga danmeestal alleen naar een cafe een beetje drinken en praten aan de bar of aan een tafeltje ofzo.
en ga je wel eens op stap?
Ten eerste maak je je studie niet af. Niet omdat je te dom zou zijn, maar gewoon omdat je een scriptie niet haalt met louter de feitjes die je onthouden hebt van die paar keer dat je toevallig naar college bent geweest.
Ten tweede krijg je nooit een vriendin. Je bent te verlegen en te weinig ondernemend. Verlegen zijn is nog niet zo erg, sommigen vinden 't zelfs schattig. Niet ondernemend zijn is echter rampzaliger. Als je de deur niet uitgaat, hoe kan je dan iemand tegenkomen?
Ten derde word je nooit gelukkig met jezelf als je blijft doormalen zonder feedback van buitenaf.
Natuurlijk kan ik Ed's toekomst niet voorspellen. De bovenstaande punten zijn afkomstig uit mijn eigen ervaringen en zijn bedoeld als een waarschuwing voor hoe het zou kunnen aflopen.
Wil jij zo worden? Nee? Dacht ik al. Goed dat je eindelijk hulp gaat zoeken. Ik heb het ook gedaan en heb nu enorme spijt dat ik het niet veel eerder heb gedaan. Ik moet overigens wel zeggen dat het lang kan duren voordat de therapie aanslaat, afhankelijk van je eigen geslotenheid. Bij mij begint het pas sinds een paar weken te werken, hoewel ik al anderhalf jaar therapie volg. Al die tijd heb ik gedacht dat de therapeut er was om mijn shit op te lossen. Ik bedoel, daar betaal ik toch voor? Ha, zo werkt het dus niet he.
Kortom, het heeft me al klauwen met geld gekost en pas nu begint er resultaat te komen. Omdat ik nu eindelijk begin door te krijgen dat ik het zelf moet doen.
Beste Ed (en misschien anderen), probeer van mijn fouten te leren. Succes.
quote:misschien toch wel een goed idee, om eens wat vaker met je vrienden om te gaan.
Op dinsdag 07 mei 2002 14:30 schreef ThE_ED het volgende:[..]
Mja, nou ja sort of, maar niet dat ik die vaak zie.
Niet veel maar toch een paar.
[..]As said: ik ben niet echt een uitgaanstype, als ik op stap ga danmeestal alleen naar een cafe een beetje drinken en praten aan de bar of aan een tafeltje ofzo.
Als dit tenminste mensen zijn die jouw gedachtengang begrijpen en respecteren.
Ik wil niets aandringen enzo, maar ga eens een keer goed op stap, neem het ervan, en leef je uit.
Ik denk dat je je een stuk beter voelt. zeker de week die erna komt...
Doe gewoon eens gek, make some fun! i know you can.
Ne-wayz, laat ik je zeggen dat je je heil niet moet gaan zoeken in een vriendin. Dat zij je steun en toeverlaat wordt en jouw door de shit heen zal slaan.
1) Dat is gokken en vertrouwen op een zeer onzekere factor
2) Je moet de shit in je leven zelf zien op te lossen. Pas dan kun je echt gelukkig zijn.
Ook ik had voorheen de drang naar het hebben van een relatie, maar ben er door bepaalde voorvallen achter gekomen dat het min of meer een projectie van mijn eigen tekortkomingen is geweest. (volg je me nog?). Ik heb de conclusie getrokken dat het hebben van een vriendin geen oplossing of zelfs streven voor me leven moet/kan/mag zijn.
Die lamlendigheid, tjah, ik ben nu ferm bezig alles op een rij te zetten wat ik wil, wat ik niet wil, wie ik ben, wat ik niet ben, wat voor capaciteiten ik heb en welke niet. Ook dit netjes in een monoloog in Word op geschreven 
Ik moet zeggen dat het helpt, het lucht op. Ik ben alleen bang dat ik er dadelijk niet meer naar om kijk. Voila, punt een op mijn agenda, er wel naar om kijken
Ik volg je nu al een tijdje door het forum heen the_ed, en het valt me op dat je veel klaagt over je leven. Je hoopt dat iemand komt met de oplossing voor je, maar dat zal nooit gebeuren. DE oplossing ligt in je zelf, kijk in je hart wie je bent. Schat je zelf in ieder geval wat meer waard, denigreer je zelf niet en wees wat zekerder. Want anders... anders is er weinig om voor te leven, ik ken het gevoel.
Ook ik heb gedacht om hulp te zoeken, maar wanneer is die hulp nodig/gewenst en wanneer stel je je aan? Ik weet het niet, als je zelf denkt dat het niet meer voor je werkt en dat de problemen je zo boven de pet uitstijgen dat je er zelf geen vinger meer op kan leggen, dan moet je echt hulp gaan zoeken. Weet je alles nog redelijk op een rij te krijgen (zoals jij nu doet) dan is hulp van vrienden of een forumpje m.i. zeer waardevol.
Ehm, als je zo'n groot verhaal hebt moet je echt naar een instantie gaan die je kan helpen...
Everybody wants a box of chocolates"
~Leonard Cohen
(en ja, ook ik herken een hoop in je verhaal, helaas wel)
quote:Succes ermee...
Op woensdag 08 mei 2002 15:33 schreef ThE_ED het volgende:
Maar ja, nu moet ik zeker een maand wachten. Misschien eens iets via de huisarts proberen.
Everybody wants a box of chocolates"
~Leonard Cohen
Ik heb je vorige topic ook gevolgd en daar ook op gereageerd, in de hoop dat ik iets voor je kon betekenen. Nu ik je verhaal doorlees begrijp ik (met mijn huis-tuin-en-keuken-inzicht) dat de boel wat gecompliceerder ligt dat het in eerste instantie lijkt. Het advies "Ga gewoon wat doen" is dus absoluut niet meer op zijn plaats. Het kan wel werken, maar niet als je zo vast zit met jezelf als jij op dit moment ervaart.
Ik snap dat je niet veel heil ziet in therapie door je vorige ervaringen. Ik denk persoonlijk dat die schooltherapeut de boel niet erg handig aanpakte en dat zijn/haar kennis niet veel verder strekt dan faalangst en duidelijk afgebakende problemen, maar ik bedenk mezelf ook dat ik met die uitspraak alleen maar uit ga van mijn intuïtie en jouw verhaal en ik kan dat niet beoordelen. Ik denk dat je zelf nu in een soort netwerk van opgestapelde dingen verstrikt zit en daar heb je echt heel veel kennis, ervaring en inlevingsvermogen voor nodig, al heb je 30 jaar gestudeerd als therapeut zijnde.
Weet je, ik wil niks impliceren, dat kan ik niet, ik studeer dan wel psych maar dat zegt nog zo weinig, helaas, maar ik denk ook dat jouw problemen een andere oorzaak kunnen hebben dan op het eerste gezicht logisch of aannemelijk lijkt. Bijvoorbeeld een biologische oorzaak. Als je een tekort hebt van een of ander stofje kun je al depressief worden, om maar wat te noemen. En bovendien kun je met therapie niet zorgen dat alles ineens wel gaat lopen, maar je kunt wel iets doen aan bijvoorbeeld je eigen gedachtenvorming en je handelingen daarnaar. Dan heb ik het even over de cognitieve therapie en ik weet natuurlijk niet of dit voor jou het beste zou werken.
Wat ik iig zou doen als ik jou was, nu je toch al besloten hebt om in therapie te gaan, is goed uitzoeken
wat voor jou het beste zou werken. Dat klinkt lastiger dan het is, of juist niet maar ik zou zeker de moeite doen. Dan heb je ook de grootste kans van slagen.
Ik kan je eventueel een adres geven van een therapeut die ik ken die heel goed te werk gaat. Het is een cognitief therapeut en bij mij werkt het iig echt overweldigend goed. Wonderlijk wat die man kan met gedachtenkronkels
Meel me maar als je dat wilt: pridemeid@hotmail.com
Ik weet niet hoe ver zijn wachtlijst strekt, volgens mij valt het wel mee momenteel
*knufje* als je dat wilt
prrrrr
Maar er zijn gewoon veel meer mensen die zich inleven in je situatie, erover praten is een ding... alleen het in praktijk brengen is iets anders.. op je bek gaan is niet verkeerd. Je moet ook niet verwachten dat alles gelijk op de rails staat.. alleen je kan wel meer gaan socializen.. wat ook weer zorgt voor aandacht en afleiding
.Maak er wat van !
Stifler
En ga aub geen gekke dingen doen, er komt een betere tijd, al wacht ik daar zelf ook nog steeds op.
Ik wens je heel veel sterkte!
quote:No offence, maar daar ging het volgens mij niet om
Op donderdag 09 mei 2002 15:10 schreef cenobite het volgende:
ga wat meer naar buiten de ervaring komt vanzelf
prrrrr
Het is op veel punten herkenbaar, en wat me erg opvalt is hoe je vervalt in diepe psychologische analyses en uitwijdingen, maar op het punt van de oplossing eigenlijk verwacht dat het vanzelf zal gaan.
Laat me je dit zeggen: het gaat niet vanzelf. Om verandering in jouw situatie te brengen zal je jezelf onder je reet moeten trappen, en hard ook. Iedereen lijkt hier veel heil te zien in het doorgaan/beginnen met therapie en dergelijke. Jouw probleem is niet zo ingewikkeld als het lijkt (vergeef me als ik te alwetend overkom, dat ben ik niet maar ik denk wel degelijk dat ik op dit punt gelijk heb).
Je hele probleem straalt uit je manier van schrijven, namelijk: je hebt de situatie geaccepteerd zoals hij is en verwacht dat je verdere levensloop hem vanzelf zal oplossen. Precies die mensen die jij noemt die hun leven lang ongelukkig blijven (en dat zijn er inderdaad veel denk ik) hebben ook hun situatie geaccepteerd en doen geen moeite hem te veranderen.
Stel jezelf eens de vraag: wat verwacht ik van een therapie bij een psycholoog?
Deze psycholoog zal ongetwijfeld jouw probleem onderkennen en analyseren want het is verre van uniek. Waar denk ik teveel vanuit wordt gegaan bij dit soort dingen is dat een therapie je probleem op zal lossen. Dat zal het namelijk niet doen. Uitgebreider dan wat je zelf hebt geschreven is jouw probleem niet te analyseren en dus heeft een psycholoog weinig nut, want hij kan je probleem niet oplossen, alleen maar analyseren en je helpen met de oplossing. Het analyseren is zo te zien al uitgebreid gebeurd door jouzelf en het oplossen zal je zelf moeten doen.
Ik denk dat de oplossing ligt in jouzelf veranderen op dit punt: jij schrijft 'ik ben geen uitgaanstype', je schrijft dat je jezelf raar vind, dat je zo vermoeid en lusteloos bent.
Jij gaat er bij alles al bij voorbaat vanuit dat het eindigt in negatieve zin, je overanalyseert jezelf en denkt dat je daarmee je probleem zichtbaar en concreet kan maken voor jezelf. Juist dat is jouw probleem. Je zit in een cirkel waar je uit moet stappen. Stop eens met nadenken en doe gewoon alles, ook dingen waar je in eerste instantie geen zin in hebt. Ga gewoon uit, en denk dan niet bij voorbaat dat het niets wordt want dan wordt het ook niets!. Je hebt de dingen zelf in de hand.
Ik moet overigens toegeven dat het moeilijk is om zo'n verandering te maken in een omgeving die de 'oude' jou gewend is, daarom is het aan te raden om dat eens met mensen te doen die je minder goed kent. Stel je eens open voor andere mensen en verwacht niet meteen dat ze jou niets vinden. Juist door dat te denken straal je dat uit. Ik weet dat het cliche klinkt maar het is simpelweg een waarheid.
Ik weet ook dat het erg moeilijk is om zo'n stap te zetten en dan heb ik het niet zozeer over het uitgaan maar over het 'jezelf openstellen'. Maar je zal het een keer moeten doen want het gebeurt niet vanzelf. Sterker nog, hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt. Dat heb je ongetwijfeld al eens eerder ondervonden.
Veel succes en trap jezelf onder je reet! (dit alles is goedbedoeld natuurlijk)
-edit- typo's
quote:weet ik maar hij twijfelt teveel dus moet hij gewoon dingen gaan doen die buitenshuis veel tijd kosten
Op donderdag 09 mei 2002 15:29 schreef Pridemeid het volgende:[..]
No offence, maar daar ging het volgens mij niet om
prrrrr
quote:Daar heb je een heel goed punt te pakken. Bij mij was / is dit ook een van de grootste problemen. Het veranderen naar een nieuwe 'ik' die meer openstaat. Ik ben jarenlang een heel gesloten persoon geweest en ben dat in mn oude omgeving grotendeels nog steeds. Ik heb nu sinds een half jaar twee mensen waartegenover ik alles vertel. Voor hen ben ik niet gesloten en ze weten alles van me. Ik moet zeggen dat voelt heel erg goed, maar het is inderdaad verdomd moeilijk om dat tegenover mensen te worden die de 'oude jij' gewend zijn.
Op donderdag 09 mei 2002 15:35 schreef de_belastingdienst het volgende:
Ik moet overigens toegeven dat het moeilijk is om zo'n verandering te maken in een omgeving die de 'oude' jou gewend is, daarom is het aan te raden om dat eens met mensen te doen die je minder goed kent. Stel je eens open voor andere mensen en verwacht niet meteen dat ze jou niets vinden. Juist door dat te denken straal je dat uit. Ik weet dat het cliche klinkt maar het is simpelweg een waarheid.
ga sporten voor meer energie en meer sociaal contact, stel jezelf korte termijn doelen. schrijf bijvoorbeeld op een papiertje: "16:00 t/m blz 50 lezen" etc. etc. grijp iedere kans aan om jezelf te stimuleren om iets te doen en wees er trots op als je je minidoeletjes bereikt. probeer het 'levensdoel' gevoel even van je af te zetten, probeer wat moois van je studie te maken etc.
het klinkt allemaal zo makkelijk en je zult voor jezelf vast wel honderd-en-één oplossingen verzonnen hebben om weer aan de slag te gaan, maar je zal er heel bewust mee bezig moeten zijn.
ik heb ook zo'n periode in mijn leven gehad en wat ik deed was voor het slapen gaan op een blocnote schrijven wat ik die dag bereikt had, niet bereikt had en wat mijn doelen voor de volgende dag waren.
wees creatief, verzin de gekste dingen om jezelf te stimuleren en om te veranderen. zorg dat je uit dat 'verveel' ritme komt ...
zomaar wat gedachtes die in mij opkomen als ik je verhaal lees. een babbel met de psycholoog kan wonderen doen, ik wens je veel succes!
|
|
