Nogal logisch dat de Israelische publieke opinie over het algemeen nauwelijks sympathie lijkt te hebben voor de Palestijnen: hun media besteedt er nauwelijks aandacht aan.
Laten we eens gaan kijken en na afloop erover discusseren?
(Voor de duidelijkheid: ik weet niet wat het karakter van die documentaire precies zal zijn. Ik hoop dat het in elk geval een eerlijke documentaire zal zijn.)
Vanavond dus op 22:00 op Discovery Channel. "Between the lines" heet het volgens mij of zo.
Ze bekijken het niet alleen vanuit de kant van de Israëliërs maar ook van de kant van de Palestijnen.
quote:Agreed. Ik heb vaak steengoede Belgische documentaires gezien. Ze belichten de situatie ook vaak gedetailleerder. Je zag zelfs hoe hun minister van Buitenlandse zaken in het bijzijn van de pers een ruine bezocht van een Palestijns huis dat door Israelische bombardementen was verwoest. Je zag hem praten met wanhopige vrouwen die in dat huis hadden gewoond en geen idee hadden wat ze aanmoesten. Hij was zichtbaar aangedaan. Dat zie ik minister van Aartsen niet zo gauw doen (hoewel hij voor Nederlandse maatstaven nog wel meevalt wat zijn standpunt t.o.v. Israel en de Palestijnen betreft, zei het nog steeds veel te slap).
Op zaterdag 16 februari 2002 19:56 schreef SiGNe het volgende:
Je zou eens naar het Belgische journaal moeten kijken, die zijn ook erg objectief (Zoals een journaal hoort te zijn).
Ze bekijken het niet alleen vanuit de kant van de Israëliërs maar ook van de kant van de Palestijnen.
Maar goed, eerst vanavond maar eens die Discovery documentaire bekijken.
In een woord: sprakeloos...
Wat sta ik nu te balen dat ik hem niet heb opgenomen.
De moed die ze opbrengt... Wat ze allemaal niet doormaakt... En hoe ze het allemaal desondanks (althans schijnbaar) gelaten meemaakt.
Wat ik bijvoorbeeld een van de smerigste voorvallen vond was het punt waarop ze naar een persconferentie in Ramallah wilde gaan waarbij Israelische journalisten specifiek waren uitgenodigd. Uitgerekend op weg daarheen werd ze aangehouden door Israelische soldaten bij een grenspost die "nadrukkelijke orders hadden gekregen om geen journalisten toe te laten". Dat laat precies die tactiek van het Israelische leger zien dat ze onder geen beding willen dat de Israelische bevolking in aanraking komt met het perspectief van Palestijnse zeide.
Wel grappig dat ze toen stiekem een zijstraatje inreed, terwijl ze zich hardop afvroeg: "hmm, zouden ze werkelijk op mijn gaan schieten?". Dapper. 
Toen ze uiteindelijk toch bij die persconferentie aankwam nam ze ook geen blad voor de mond: ze bekritiseerde de Palestijnse Authoriteit meteen vanwege hun ondemocratische beleid. Toen de PNA woordvoerder duidelijk geirriteerd opmerkte dat Israel of all countries wel het laatste was die de Palestijnen mochten beschuldigen van niet democratisch zijn, zei ze meteen namens de Palestijnse bevolking zelf te spreken en 10000 handtekeningen had verzameld.
Steengoed. Maar dat was slechts een van de gebeurtenissen tijdens die documentaire. Ook hoe ze zelf zo ongelooflijk boos wordt van het onrecht dat ze om zich heen ziet. Ze zit in een auto samen met een Palestijn die naar zijn bedrijf in Israel wil rijden. Jawel, weer een grenspost waar ze worden aangehouden. Israelische soldaat begint met een smoes van "je hebt geen vergunning", waarna ze duidelijk uit haar slof schiet. "Ik heb toch geen vergunning nodig? Waarom hij wel?"
Of wanneer ze in Hebron rondloopt, zich laat inlichten door een aantal Israelische soldaten die haar vertellen dat er een uitgaansverbod ingesteld. Vervolgens zie je een straat die nagenoeg verlaten is en ze beschrijft hoe verschrikkelijk ze zich voelt dat ze zelf als Joodse zijnde zonder problemen door Hebron kan lopen, terwijl de Palestijnen binnen in hun eigen huizen door de ramen waarschijnlijk zitten toe te kijken. Vervolgens komt ze een stel kolonisten tegen, die meteen haar (Palestijnse) assistent beginnen te intimideren. Op haar vraag waarom de kolonist de Palestijn in het Hebreeuws aanspreekt zegt hij: "ik ken geen Arabisch". Antwoord: "dan zou het wel zo slim zijn om het te leren als je hier woont." Waarna hij samen met wat familieleden continu tegen de Palestijn begint de zeggen: "wat doe jij hier?" "Er is een uitgaansverbod." "Jij mag hier helemaal niet zijn!" Terwijl dat snotjong zelf vrolijk over straat waggelde, zich lekker veilig voelende met dat handjevol soldaten die de hele Palestijnse buurt onder de duim houdt. Het was op dat moment dat mijn bloed zwaar begon te koken en ik zelfs geweldadige gedachtes begon te krijgen. Wat een onrecht...
Wel triest hoe aan het einde de moeder van die journaliste doodging. Voor de rest had ze zover ik had begrepen van de documentaire geen (directe) familie meer.
Weinig mensen kunnen zoveel moed opbrengen als zij.
[Dit bericht is gewijzigd door motown op 16-02-2002 23:36]
quote:Jammer dat ik die reportage gemist heb
Op zaterdag 16 februari 2002 23:20 schreef motown het volgende:
Ik begin nu al met typen terwijl de aftiteling nog over het scherm een rolt...In een woord: sprakeloos...
Wat sta ik nu te balen dat ik hem niet heb opgenomen.
De moed die ze opbrengt... Wat ze allemaal niet doormaakt... En hoe ze het allemaal desondanks (althans schijnbaar) gelaten meemaakt.
Wat ik bijvoorbeeld een van de smerigste voorvallen vond was het punt waarop ze naar een persconferentie in Ramallah wilde gaan waarbij Israelische journalisten specifiek waren uitgenodigd. Uitgerekend op weg daarheen werd ze aangehouden door Israelische soldaten bij een grenspost die "nadrukkelijke orders hadden gekregen om geen journalisten toe te laten". Dat laat precies die tactiek van het Israelische leger zien dat ze onder geen beding willen dat de Israelische bevolking in aanraking komt met het perspectief van Palestijnse zeide.
Wel grappig dat ze toen stiekem een zijstraatje inreed, terwijl ze zich hardop afvroeg: "hmm, zouden ze werkelijk op mijn gaan schieten?". Dapper.
Toen ze uiteindelijk toch bij die persconferentie aankwam nam ze ook geen blad voor de mond: ze bekritiseerde de Palestijnse Authoriteit meteen vanwege hun ondemocratische beleid. Toen de PNA woordvoerder duidelijk geirriteerd opmerkte dat Israel of all countries wel het laatste was die de Palestijnen mochten beschuldigen van niet democratisch zijn, zei ze meteen namens de Palestijnse bevolking zelf te spreken en 10000 handtekeningen had verzameld.
Steengoed. Maar dat was slechts een van de gebeurtenissen tijdens die documentaire. Ook hoe ze zelf zo ongelooflijk boos wordt van het onrecht dat ze om zich heen ziet. Ze zit in een auto samen met een Palestijn die naar zijn bedrijf in Israel wil rijden. Jawel, weer een grenspost waar ze worden aangehouden. Israelische soldaat begint met een smoes van "je hebt geen vergunning", waarna ze duidelijk uit haar slof schiet. "Ik heb toch geen vergunning nodig? Waarom hij wel?"
Of wanneer ze in Hebron rondloopt, zich laat inlichten door een aantal Israelische soldaten die haar vertellen dat er een uitgaansverbod ingesteld. Vervolgens zie je een straat die nagenoeg verlaten is en ze beschrijft hoe verschrikkelijk ze zich voelt dat ze zelf als Joodse zijnde zonder problemen door Hebron kan lopen, terwijl de Palestijnen binnen in hun eigen huizen door de ramen waarschijnlijk zitten toe te kijken. Vervolgens komt ze een stel kolonisten tegen, die meteen haar (Palestijnse) assistent beginnen te intimideren. Op haar vraag waarom de kolonist de Palestijn in het Hebreeuws aanspreekt zegt hij: "ik ken geen Arabisch". Antwoord: "dan zou het wel zo slim zijn om het te leren als je hier woont." Waarna hij samen met wat familieleden continu tegen de Palestijn begint de zeggen: "wat doe jij hier?" "Er is een uitgaansverbod." "Jij mag hier helemaal niet zijn!" Terwijl dat snotjong zelf vrolijk over straat waggelde, zich lekker veilig voelende met dat handjevol soldaten die de hele Palestijnse buurt onder de duim houdt. Het was op dat moment dat mijn bloed zwaar begon te koken en ik zelfs geweldadige gedachtes begon te krijgen. Wat een onrecht...
Wel triest hoe aan het einde de moeder van die journaliste doodging. Voor de rest had ze zover ik had begrepen van de documentaire geen (directe) familie meer.
Weinig mensen kunnen zoveel moed opbrengen als zij.
Zo te horen is er eindelijk s een reportage gemaakt die de waarheid laat zien! 
op de Israelische kolonisten na het lezen van bovenstaande stukje van Motown.
|
|
