[REPORTAGE] Aanschouw, de grootste waterval van Nederland

Nadat ik deze zomer met enkele kameraden de grootste waterval van Europa gezien heb werd het mij duidelijk. Dit smaakt naar meer.
Afgelopen weekend heb ik toegegeven aan mijn drang en de grootste waterval van Nederland in al haar schoonheid vastgelegd. Vanaf de bron heb ik haar ontstaan gevolgd tot aan het kanaal waar zij vredig haar einde vond. Hieronder het eerste deel van mijn verslag. Van de bron tot aan de zogenaamde kleine waterval.

Waar anders dan aan de rand van de Veluwe nabij het woeste Loenen kon mijn tocht beginnen. Dit heuvelachtige gebied biedt alle factoren die een waterval van deze grootte kunnen produceren. Na een tocht diep de bossen in bereikte ik 1 van de vele (2) bronnen die samen, zoveel honderden meters verderop, de waterval zouden vormen.

1.


Hier verscholen tussen heuvels en bos vind ik de bron die mijn middag vullen zou. Dit is het begin van de Vrijenbergerspreng en mijn route om te volgen.

2.


Al snel voegen meer stromen zich samen. Ik sta aan het begin maar de spanning is al duidelijk te voelen. Dit is niet zomaar een waterval die ik bezoeken wil. Dit is de hoogste van Nederland.

3.


4.


Even verder stuit ik op de eerste van vele kleinere watervallen. Het hoogteverschil in dit gebied is te groot om met 1 waterval te overbruggen. Duidelijk onder de indruk vervolg ik mijn tocht.

5.


Meerdere kleinere watervallen flankeren mijn pad maar als een roofvogel gefixeerd op zijn prooi blijf ik mij richten op dat wat voor mij ligt.

6.


7.


8.


Met oprechte verbazing aanschouw ik een hekwerk dat mijn pad kruist. Niet zo zeer vanwege het bord "Gevaarlijke constructie", ik wist dat mijn weg niet de makkelijkste zou zijn, maar vanwege de enorme waterval die er achter ligt. Dan te bedenken dat deze waterval slechts de zogenaamde "kleine waterval" is. Even knikken de knieen en kijk ik achterom, geneigd om terug te keren. Wetende echter dat dit mijn journalistieke doorbraak kan zijn stap ik over en langs het hekwerk, mijn internationale glorie tegemoet.

9.


De waarschuwing was niet voor niks. Onderaan de 2 trappen van deze kleinere waterval sijpelt het water langs de door mensen opgelegde weg. Als deze waterval al zo krachtig is, hoe zal de grote waterval dan moeten bulderen? Ik schud wederom de angst van me af.

10.


Wijselijk op enige afstand gebleven kijken enige mensen mij hoofdschuddend toe. Mijn missie is hachelijk maar diep in hun blikken zie ik een blijk van goedkeuring. Ze geven mij de kracht om verder te gaan.


Later meer.

Alvast mijn dank voor steunbetuigingen en kritische noten. Mijn reaktie daarop later, allereerst heb ik nog een reportage te voltooien. Hier volgend het tweede deel. Hoe ik de waterval vond, afdaalde en verder trok.

11.


Als een mes door warme boter snijdt de spreng door het Veluwse heuvellandshap. De sporen van verwoesting hier en daar duidelijk te zien. De bomen staan als aan de grond genageld en duidelijk op een veilige afstand.

12.


Desondanks claimt de natuur soms zijn slachtoffers. Voorzichtigheid is een waardvolle karaktertrek in omgevingen als deze. Een karaktertrek die ik echt overduidelijk niet bezit.

13.


Alle waarschuwingen negerend bereik ik de waterval. Hoewel het gebulder al van afstand de val aankondigde, hoewel ik op mijn weg al meerdere malen geconfronteerd ben met de krachten van de natuur... nu ik de waterval aanschouw sta ik alsnog perplex. De gapende diepte van 15m voor mij, ookal is zij verdeeld over 4 stappen, slaat een krater in mijn jonge bestaan. Ik voel mij nietig en heb moeite dit spektakel in zijn volle glorie vast te leggen.

14.


Half verdoofd en vastgeklemd aan de houten balustrade daal ik af. Even sta ik stil en kijken ik terug, zoals ik dat bij alle 4 afdalingen zal doen. Van binnen ben ik een kookpot van emoties. De euforie van wat ik bereikt heb mengt zich met een serene rust. Dit zijn de momenten die een man vormen. Die een man richting geven in zijn leven.

15.


Net als bij de kleine waterval passeer ik ijzeren hekken en dreigende waarschuwingsborden om mijn reportage te voltooien. Hier, onderaan de waterval, toont de natuur de paradox die ik van binnen voel. Het razende geweld huist zich wederom in een ogenschijnlijk onschuldig stroompje. Met enige moeite probeer ik de rust te fotograferen terwijl het water naast mij dondert.

16.


17.


Na een periode van meditatie besluit ik verder te trekken. Het gebied wordt duidelijk onherbergzamer maar zoals bij vele mensen wint de nieuwsgierigheid het. Dit wordt nog duidelijker als ik de gecompliceerde bouwwerken zie die men in de loop van de tijd gemaakt heeft om de stroom toch te kunnen volgen.

Tot zover deel twee. Morgen deel drie en tevens slot, waar ik de stroom tot haar einde volg en nog enige merkwaardige dingen tegenkom.

Na zoveel hoogtepunten kan er niks anders dan een dieptepunt komen. Dit gaat over afscheid.

18.


Het was de hele dag al grijs en grauw. In eerste instantie was dit vooral een toepasselijke achtergrond voor het gevaar in mijn avontuur. Nu het einde in zicht komt wordt vooral de band met mijn emoties duidelijk. Met het naderende afscheid voor ogen pink ik een traantje weg en als een natuurlijke echo begint het langzaam te regenen. Niet dramatisch genoeg om een echte bui te vormen maar zeker genoeg om de stemming te drukken.

19.


20.


21.


Even verderop wacht mij nog 1 verrassing. Een mysterieuze constructie die nog 1 keer herinnert aan het natuurgeweld van eerder op de dag. Deze dam voorzien van apparatuur geeft duidelijk aan hoe de krachten van het water getemd moeten worden voor ieders veiligheid.

22.


Nog eenmaal blik ik terug in een poging de indrukken van een innemende dag te verwerken. Er is zoveel gebeurd in zo'n korte tijd. Wie had dit kunnen denken toen ik vanochted opstond? Ik zal het je zeggen. Niemand, niemand had dit kunnen denken.

23.


24.


Bij het einde aangekomen overzie ik het kanaal. Het woeste water weer anoniem geworden. Onderdeel van de grote cyclus, de massa, de eenheidsworst..
Dit is dan wel het einde van een rit. Het is misschien ook wel het begin van mijn leven.