Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

GEKRAKEEL ROND JANUS

Dat diepe treurnis en uitzinnige vreugde in het voetbal goed naast elkaar kunnen leven, werd afgelopen zaterdag nog maar weer eens bevestigd op sportpark de Molenwei in Heerjansdam. Daar vierden de spelers en supporters van Rijnsburgse Boys na afloop van de wedstrijd een groot feest, terwijl iedereen wiens hart klopt voor de thuisploeg compleet stil viel. Heerjansdam degradeerde door de nederlaag namelijk uit de hoofdklasse en dus was het feit dat de Uien wegens de titelprolongatie voor een mooie baromzet zorgden slechts een zeer schrale troost. Zeker omdat dit gebeurde met wat voorzitter Janus van Peenen te pas en te onpas betitelde als “de beste selectie van de afgelopen tien jaar.”

Ach, Janus van Peenen. Flamboyante man, dictatoriaal voorzitter, creatieve duizendpoot, noem hem hoe u wilt. Zonder Van Peenen is er geen al jaren geen Heerjansdam. Dat er vaak wordt gerept van Heerjanusdam is veelzeggend. De man doet alles voor de club en verdient daarvoor respect, maar hij wil nu wel erg opzichtig de schuld voor de degradatie bij anderen leggen. Want zijn eigen aandeel moet toch niet worden onderschat. Zijn uitspraak over de selectie legde voor het seizoen al de nodige druk op de nieuwe trainer, Cees Lagendijk. Want is die selectie wel zo sterk? Natuurlijk, het feit dat de complete achterhoede inclusief keeper en het totale middenveld behouden bleven voor de club geeft aan dat er in ieder geval vastigheid was. Slechts de voorhoede moest compleet vervangen worden en daar leek men er niet op achteruit te gaan. Giovanni Klaverweide, die nog erg moest wennen aan het niveau, trok naar de zondagtak van Papendrecht. De tweeling Koremans nam de wijk naar TOGR. Hun voetbalkwaliteiten stonden buiten kijf, maar in hun tweede seizoen in het Waaldorp hadden de broers vooral voor problemen gezorgd. Met Anouar Hamdi en Indomar Valentijn kwamen er twee vleugelspitsen met mogelijkheden. De pijlsnelle Valentijn maakte al in de voorbereiding indruk als Romeo Castelen-achtige rechtsbuiten, terwijl men centraal in Erik de Kruijk een speler uit het profvoetbal haalde. Uiteindelijk had De Kruijk veel blessures en komt hij pas de laatste weken beter uit de verf, maar daarvoor had Marwin Richard hem goed vervangen en leek de lange spits voor de winterstop een revelatie te worden.

Toch bleek het niet voldoende. Voor de winterstop draaide Heerjansdam lekker mee, sindsdien gaat het vreselijk slecht. Dit leidde tot een onvermijdelijke degradatie. Heeft Lagendijk dan gefaald als trainer? Moeilijk te zeggen. Zijn voorganger Hans Maus haalde twee keer de doelstelling. Vorig seizoen klommen de groenzwarten na een dramatische start nog goed omhoog. Dat was echter wel in de hoofdklasse B, waarin nog ploegen als Deltasport en SDC Putten liepen. Zulke lelijke eendjes zijn er in de hoofdklasse A niet te vinden dit seizoen, zo bewees TOGR na de winterstop wel. Desondanks gaf Van Peenen zijn trainer diverse keren een veeg uit de pan. Hij liet zijn kritische noten maar wat graag optekenen in de lokale media, waardoor de relatie met Lagendijk tot het nulpunt daalde. Murw gebeukt verzuchtte de trainer na een nederlaag bij Kozakken Boys al eens dat hij wel weer zou lezen “dat hij slecht gewisseld had.” De wissels zijn altijd een stokpaardje van de voorzitter, die zich graag mengt in de technische zaken van het eerste elftal. Dit terwijl Lagendijk zijn contract tijdens het seizoen nog had mogen verlengen, zodat Van Peenen nu aan hem vast zit. Te pas en te onpas onderstreepte Van Peenen zijn eigen stelling over het falen van Lagendijk. Zo was de waardige wedstrijd tegen kampioen Rijnsburgse Boys een voorbeeld dat “Lagendijk er veel te weinig uit heeft gehaald.”

Ach, Janus. Hij heeft altijd mooie teksten. Maar tegelijkertijd is zijn handelswijze soms niet al te fijnzinnig. De openlijke kritiek op zijn trainers is al niet netjes, de manier waarop hij als een veredelde cowboy zaken doet op de spelersmarkt zijn dat ook niet. Diverse spelers bevestigen dat ze ooit door Janus zijn gebeld met het dringende verzoek nu meteen ja te zeggen voor een bedrag dat iets hoger zou liggen dan ze elders kregen of konden krijgen. Dat werkt lang niet bij alle voetballers. Zoals Van Peenen dit seizoen toch een probleem had met betalen. Het is een publiek geheim dat Lagendijk graag een derde training wilde, maar dat Janus geen zin had om de onkostenvergoedingen voor die derde avond te betalen. Die training kwam er dus nooit. Omdat Van Peenen ook wel eens wat laat was en plots betalingsafspraken negeerde, ontstond er onrust in de kleedkamer. Door diverse bronnen is dit inmiddels bevestigd. Van Peenen zorgde echter voor dekking, door bepaalde spelers altijd keurig te betalen. De jongens die minder hoog in aanzien staan, kregen dus nooit dekking van de volledige groep. Het zorgde voor een verziekte sfeer, waarin spelers meer bezig waren met de vraag waar ze volgend seizoen gaan spelen dan met Heerjansdam zelf. Tel daar blessures en pech bij op en de degradatie is verklaard.

Nu zit Van Peenen met de gebakken peren. Lagendijk zal uit principe niet opstappen, ondanks dat hij geen enkele basis meer ziet om door te gaan. Van Peenen wil Lagendijk op zijn beurt niet ontslaan, omdat hij de trainer dan moet betalen. Uit pure nood lanceerde Janus een plan om trainers voortaan contracten voor een half seizoen te geven. Weer een leuke proefballon van de man, die in de krant al zei dat hij reeds maanden aan het rouwen is. Volgend seizoen komen normaal gesproken GPC Vlissingen, Nieuw-Lekkerland en GJS naar de Molenwei. Leuke regionale derby’s, maar de enige streekkrakers die Janus wil zijn die tegen ASWH, Barendrecht en Kozakken Boys. Binnen een jaar willen ze terug. Het wordt tijd dat Van Peenen de hand in eigen boezem steekt, de degradatie ook deels bij zichzelf zoekt en met een plan komt. Het zou hem meer respect opleveren dan zijn huidige tirades richting Lagendijk en de spelers. Gé Krakeel kan de pen pakken.

quote:

SAM THE EAGLE

Wie is er niet opgegroeid met de populaire televisieserie The Muppet Show? We kennen toch allemaal Kermit de Kikker, Miss Piggy, Gonzo, Fozzie en de oude, chagrijnige mannetjes Statler en Waldorf, die vanuit hun loge voortdurend commentaar gaven op hetgeen er voor hun ogen afspeelde? Op de Nederlandse televisie zijn de creaties van Jim Henson helaas niet meer te bewonderen, uitgezonderd één: Sam the Eagle.



Sam leeft voort in de huid van Foeke Booy, de trainer van FC Utrecht. Als Foeke op televisie te zien is, gaan je gedachten onmiddellijk terug naar de adelaar, die The Muppets Show opluisterde met zedenpreken. Sam was een welgemanierde adelaar, een bewaker van de burgerlijke moraal. Altijd en eeuwig verontschuldigde hij zich bij de gasten van de show, die van ceremoniemeester Kermit allerlei ongein moesten uithalen. Hij deed dat met een vorsende, strenge blik. Zijn zwaar aangezette wenkbrauwen bedekten bijna helemaal zijn ogen, maar toch zagen we dat die ogen als speldenkoppen priemden, steeds speurend naar zaken waarover hij zijn beklag kon doen.

Het is niet zozeer het gedrag dat me bij het aanschouwen van Foeke Booy aan Sam the Eagle doet denken, maar de treffende gelaatstrekken. Foeke is Sam. Bij FC Utrecht zit Sam the Eagle in de dug-out. Er ontgaat hem niks. Scherp als een mes schieten de ogen heen en weer, op zoek naar voetballers die hun taak niet uitvoeren zoals hij het van te voren heeft uitgestippeld. Op zoek naar zwakke plekken bij de tegenstander, waar hij zijn manschappen kan laten toeslaan. Op zoek naar mogelijkheden om na negentig minuten als winnaar van het veld te stappen.

Foeke doet dat emotieloos, zo te zien, met een zuinig mondje en een strak gezicht, waarbij de wenkbrauwen overheersen. Het zijn de wenkbrauwen van Sam. Als een strakke streep zijn ze getrokken over het voorhoofd en staan ze lager dan bij menig ander schepsel. En evenals bij Sam leiden ze ook bij Foeke de aandacht af van de ogen, de priemende ogen die niets ontgaan.

Mooi zijn de momenten waarop de camera’s van Tien inzoomen op het gelaat van Foeke Booy. Dan valt plots het litteken op onder het linkeroog en het spiertje daar vlakbij, dat een beetje trilt. Blijkbaar is Foeke toch niet zo emotieloos als je op het eerste gezicht zou denken. Het is de spanning van de wedstrijd, die het spiertje doet trillen. Met FC Utrecht ging het lange tijd niet zo best dit seizoen. Haast onopgemerkt figureerde de ploeg van Booy in de competitie. De resultaten stemden Foeke niet tevreden en week in, week uit zagen we een adelaar in de dug out zitten, die knorrig en wrevelig de bewegingen van zijn voetballers aanschouwde, met de mondhoeken naar beneden. Want lachen kon Foeke niet. Daarvoor werd er in zijn ogen iets te veel gestumperd door zijn spelers.

Maar zie, aan het einde van de competitie begon het boeltje ineens te marcheren. De mondhoeken gingen een klein beetje naar boven en de ogen van Foeke schenen steeds vrolijker door de volle wenkbrauwen heen. Er zat weer vuur in die ogen en het gezicht was iets minder strak, hoewel Foeke nooit het toonbeeld van vreugde werd. Dat zit niet in hem. Alert bleef hij, scherp en veeleisend naar zijn voetballers, die in de slotfase van de competitie toch nog een plaats in de nacompetitie om een ticket voor de UEFA Cup wisten te bemachtigen.

Mooi. Zo kunnen we nog een paar weken langer genieten van Sam the Eagle.

Ondertussen wordt de naam van Foeke Booy genoemd bij Feyenoord, als opvolger van de opgestapte Erwin Koeman. Of hij de nieuwe trainer van de Stadionclub wordt is nog niet bekend, maar dat zijn naam in Rotterdam rond zingt, is terecht. In de jaren dat Foeke bij FC Utrecht in de weer is, is het clubje vooral dankzij zijn arbeid uitgegroeid tot een bolwerk. Feitelijk is zijn werk klaar in Nieuw Galgenwaard. Het wordt tijd om de machtige vleugels uit te slaan. Foeke is toe aan een nieuwe club.

Als Foeke Utrecht dan toch gaat verlaten, laat het dan Feyenoord maar zijn waar hij gaat neerstrijken. Bij die club is van alles mis en kunnen de wenkbrauwen om de haverklap gefronst worden. Niemand die dat mooier kan dan Foeke Booy. En omdat Feyenoord veel meer dan FC Utrecht in het middelpunt van de belangstelling staat van de landelijke pers, zal het gezicht van Foeke nog veel vaker dan nu op televisie te zien zijn. Als Sam the Eagle dus.

quote:

ALTIJD VOOROP

Nu het reguliere seizoen voorbij is, blikt men bij de uitgespeelde hoofdklassers uiteraard weer graag terug. Daarbij is de blik ook op de toekomst gericht. Wat moet er beter, waar zaten dit seizoen de pijnpunten? De meest uiteenlopende statistische tabellen komen langs. Daar zit het aantal speelminuten in de competitie per club eigenlijk altijd wel bij. Kijkend naar het staatje van ASWH zie ik de vertrouwde namen van Johan Sturrus en Izaäk Verhoeven. Beide spelers ontbraken één keer wegens een schorsing, maar maakten in de overige vijfentwintig wedstrijden de negentig minuten vol. Petje af, want de heren zijn de veteranen in de selectie. Verhoeven is met zijn 36 jaar voor een veldspeler haast een voetbalbejaarde. Let op, dit zeg ik met eerbied. Vorig seizoen miste hij in de competitie geen minuut en dat was in zijn laatste seizoen dus bijna net zo.

Izaäk Verhoeven is met recht een topamateur. Hij speelde nooit in het betaalde voetbal en kwam uit voor diverse clubs in zijn woonplaats Zwijndrecht, Heerjansdam, ASWH, Strijen en vervolgens weer ASWH. In totaal droeg hij negen seizoenen het zwart met witte tricot van de Ambachtse hoofdklasser, waarvan de laatste acht een aaneengesloten periode vormden. Een periode waarin Verhoeven drie afdelingstitels mocht vieren, waarvan die uit 2005 uitmondde in een zaterdagkampioenschap en uiteindelijk zelfs een landstitel. Om zijn erelijst compleet te maken vierde Verhoeven met ASWH nog het winnen van de Supercup, de districtsbeker en de landelijke amateurbeker. Hij was vooral een liefhebber van het spel, minder van alles om het voetbal heen. Voor hem geen lange nazit in kantines. Het maakte hem voor mij een wat onderschatte speler.

Mogelijk komt dit wel doordat Verhoeven niet echt een bijzonder spectaculaire voetballer is. Hij is niet de man van de dribbel of de geniale actie. Verhoeven is een teamspeler pur sang. Altijd daar waar het team hem nodig heeft, gaten dichtend die anderen laten vallen en altijd strijd leverend. Dat maakte hem zelfs in mindere wedstrijden een uiterst bruikbare kracht. In zijn laatste seizoenen was zijn ervaring ook een pluspunt. Daarnaast kon hij door zijn goede traptechniek corners en vrije trappen gevaarlijk voor de goal brengen en had hij zelf een behoorlijke pegel in huis. Die knallen van afstand vlogen wel eens over of naast, maar regelmatig kwamen ze pas tegen het vijandelijke net tot stilstand. Bollenclubs als Katwijk en FC Lisse maakten bijvoorbeeld al eens kennis met Verhoevens afstandsschot. Toch was zijn belangrijkste goal natuurlijk de benutte strafschop tegen Argon, in de verlenging tijdens de finale om het landskampioenschap.

Maar denkend aan Verhoeven komt toch altijd het woord conditie bij me op. Hij was ongekend fit. Kilometervreter, marathonman, loopwonder. Longen als een paard. Altijd voorop. Het waren termen die vielen als zijn naam werd genoemd. De mare wil dat menig wandelaar of fietser in Hendrik-Ido-Ambacht en Zwijndrecht hem al joggend tegen kon komen. In de zomerstop, in de winterstop, wanneer dan ook. Het resultaat zagen we de laatste jaren. Weinig veldspelers in de hoofdklasse zullen op zijn leeftijd nog zo veel minuten gemaakt hebben. Zuchtend en kreunend holde de selectie bij trainingen achter hem aan, want Izaäk hield wel tempo. Een strak tempo, zonder te verslappen. Na de wedstrijd bij Excelsior ’31 in 2005 om de zaterdagtitel, merkte een neutrale kijker op dat die aanvoerder overal was. Die dag was dat Izaäk Verhoeven. Het is een uitspraak die ik niet snel zal vergeten, omdat deze zo kenmerkend is voor de voetballer Verhoeven.

Nooit kozen ze hem als speler van het jaar, wat wellicht toch een beetje een schande is. Maar zo gaat dat, als supporters mogen bepalen. Omdat Izaäk zich zelden, zeg maar gerust nooit, in de kantine tussen de supporters mengde, zal men hem onbewust wel eens over het hoofd hebben gezien. Mogelijk is hij ook te regelmatig en zijn de mensen daaraan gewend geraakt. Dan miste hij de uitschieters naar boven in het klassement. Niet dat het Izaäk veel zal schelen. Voor hem hoeft het niet eens zo, daar is hij te bescheiden voor.

Zaterdag krijgt hij een afscheidswedstrijd. Dan is hij wel even het middelpunt, of hij nou wil of niet. Want dat verdient hij. Het huidige ASWH zal spelen tegen een team met oude ploegmaats van Verhoeven. Hij zal nog één keer zijn kunsten vertonen en zoals altijd voorop gaan in de strijd. Dan is hij weer overal. Hoe het moet eindigen spreekt eigenlijk voor zich. Met een strafschop in de laatste minuut, richting het doel aan de Reeweg. Hij zal hem benutten, om nog één keer de omgekeerde gang naar de eigen helft te maken. Pas dan zal iedereen echt gaan beseffen dat we Izaäk Verhoeven gaan missen. Weer een stukje 2005 minder, maar een geschiedenis rijker.

quote:

BONK, BONK

Ajax-supporters lachen zich een deuk. Tot twee maal toe stak Ryan Donk, de verdediger van AZ, hun ploeg een helpend handje toe. In de finale om de KNVB-beker miste hij een penalty en zondag, in de finale van de play-offs om een plaats in de voorronde van de Champions League, werkte hij een bal in eigen doel.

Niet alleen de aanhang van Ajax gilde het uit van de pret, ook spits Klaas Jan Huntelaar kon het niet nalaten uit leedvermaak even bij de treurende Donk voorlangs te glijden en hem een moment lachend in de donkere ogen te kijken. Ook Kenneth Perez deed een duit in het zakje.

Het lachen zullen ze wel afleren in Amsterdam, want Ryan Donk is een geweldig talent. Als hij zijn loopbaan voortzet met dezelfde rasse schreden die hij tot nu toe maakte, is hij over enige jaren een wereldtopper. Ajacieden, fans en spelers, zullen zich dan nog wel eens achter de oren krabben: “Hadden wij maar zulke voetballers in onze ploeg.” Over een paar jaar gaan ze zich bij Ajax intern de zwarte Piet toespelen over hoe het in vredesnaam mogelijk was Donk over het hoofd te zien.

Het was goed gezien van Marcel Brands om deze voetballer bij RKC Waalwijk vast te leggen. Afkomstig van Zeeburgia, een Amsterdamse amateurclub, toch om de hoek van de Arena. “Je bent de 24e man”, zeiden ze bij RKC tegen hem, maar in een noodgang speelde hij zich in het eerste elftal. “De andere 23 spelen nu in de hoofdklasse of in een tweede elftal”, vertelde Donk later over die beginperiode bij RKC.

Vijf wedstrijden speelde Ryan vorig seizoen bij de Waalwijkers in het eerste en toen werd Brands bij AZ de opvolger van Martin van Geel. Meteen wees hij zijn nieuwe werkgever op Donk, die in het begin van deze competitie in Waalwijk opnieuw in de basis stond. De Alkmaarders aarzelden niet en legde de jonge voetballer voor vijf jaar vast. Omdat zijn contract bij RKC nog doorliep, kostte het een paar centen. 2½ Miljoen wordt gefluisterd.

Na zijn overgang naar AZ speelde Donk nog niet vaak mee. Maar toen er door blessures en schorsingen een plekje in de verdediging vrijkwam, nam Louis van Gaal hem op in zijn elftal. Sindsdien is Donk vaste keus. Natuurlijk maakt hij nog wel eens fouten. Natuurlijk gaat hij wel eens de teil in, maar wat wil je? De knaap is nog maar koud 21. Van die fouten leert hij.

Ik zie hem graag voetballen. Met zijn lange benen is hij overal snel bij, tot frustratie van menige spits. Obafemi Martins had het nog waarderend over long leggs, tijdens de Europa Cupwedstrijd AZ-Newcastle United, maar toen AZ de in Engeland opgelopen achterstand goedmaakte, was het met de waardering gedaan. Martins’ ploeggenoot Butt trapte Donk bij een corner nog tegen het hoofd. Welkom in voetballand.

Het zijn acties zoals die van Butt en van Huntelaar, die Donk zullen doen groeien. Gehard zal hij worden door de tegenslagen. Investeren in de toekomst heet dat toch? Zijn tijd komt nog wel. In Alkmaar hebben ze een toptalent in huis. Het doet denken aan de grote jaren van AZ’67, toen de club mede door de financiële injecties van de gebroeders Klaas en Cees Molenaar furore maakte op de nationale en internationale voetbalvelden. In tegenstelling tot nu was AZ toen een patserige ploeg. Het geld vloeide rijkelijk. Zo kregen de spelersvrouwen destijds allemaal een bontjas en groeibriljantjes.

Tegenwoordig gaat het er wat minder brallerig aan toe in Alkmaar. Voorzitter Scheringa, toch een zeer vermogend man, draagt niet voor niets geitenwollen sokken. Maar een groeibriljant hebben ze nog steeds in huis. Donk, is de naam. Met grote passen timmert hij aan de weg. Bonk, Bonk, Ryan Donk. We zullen nog veel van hem horen.

quote:

MENEER WETZEL

Het was de nazomer van 2000. De competitie in de hoofdklasse was net weer begonnen en er ontstond toch wel een lichte paniek bij zaterdaghoofdklasser ASWH uit Hendrik-Ido-Ambacht. Het voorgaande seizoen had de ploeg, als promovendus, een mooie prestatie neergezet door als derde te eindigen. Dit seizoen moest die prestatie toch geëvenaard kunnen worden, was de algehele verwachting. De al eerder succesvolle trainer Arie van der Zouwen was immers teruggekeerd. Maar nu, nu ging hij alweer. Van der Zouwen kreeg een droomaanbod uit Hongkong. Daar kon hij bondscoach worden, hetgeen voor zijn portemonnee ongetwijfeld ook een fijne functie was. Wie moest hem opvolgen?

Van der Zouwen, gentleman als hij is, regelde zelf een opvolger. Dit werd André Wetzel. Wetzel, geboren in Den Haag en tegen de vijftig lopend, was beschikbaar. Hij zou dat seizoen als assistent van zijn goede vriend Mark Wotte aan de slag gaan bij FC Den Bosch, maar Wotte gaf er al snel de brui aan. Wetzel vertrok ook, uit loyaliteit. Hij ging werkzaamheden doen voor de KNVB en die vielen te combineren met de trainersfunctie bij ASWH. In de regio was André Wetzel toen al een bekende naam, doordat hij jaren als docent lichamelijke opvoeding was verbonden aan een middelbare school in Dordrecht. Vele jonge Dordtenaren kregen gymles van meneer Wetzel, zoals hij toen genoemd werd. Zij prezen zijn afwisselende lessen en zijn benadering.

Als trainer bouwde Wetzel aan een naam bij de amateurs en daar paste zijn seizoen bij ASWH goed tussen. Wetzel loodste de Ambachters richting de eerste afdelingstitel op het hoogste niveau in de clubhistorie. Zijn tactisch inzicht was ongekend. Spelers uit die tijd roemen hem nog altijd. Ze verbazen zich nog steeds over de manier waarop Wetzel ogenschijnlijk kleine dingen kon wijzigen, die het wedstrijdverloop drastisch beïnvloedden. Zijn professionele werkwijze paste verder perfect in de stap richting de top die ASWH zou gaan zetten in de jaren na Wetzel. Overduidelijk is echter dat de oefenmeester hier een belangrijke bijdrage aan leverde.

In de jaren daarna heb ik me vaak verbaasd. Waarom had André Wetzel, toch een bewezen vakman, nooit eens ergens de leiding? Ja, hij nam het even over in Tilburg, toen Wotte daar vertrok. Hij coachte Oranje onder 19, werkte in de woestijn en was even de man aan het roer bij KV Mechelen. In België werd het niets met Wetzel. Of het aan zijn directe aanpak, voortkomend uit zijn karakter en werk en wonen in de Randstad, lag? Geen idee. Feit is dat de hoofdtrainer André Wetzel en het profvoetbal geen goede combinatie leken te vormen. Onderwijl mocht de ene na de andere coach ergens aan een klus beginnen. Afgelopen zomer bood VVV-Venlo hem dan eindelijk een herkansing.

Vol vertrouwen ging Wetzel in Limburg aan de slag. Hij liet in interviews duidelijk merken dat hij geloofde in zijn kwaliteiten, hetgeen zelfs een ingezonden brief richting Voetbal International opleverde van iemand die hem arrogantie verweet. Die persoon kent André Wetzel niet. Vraag het spelers die met hem hebben gewerkt, vraag het zijn voormalige leerlingen. Allemaal zullen ze ontkennen dat André Wetzel een arrogante man is. Toch begreep ik het wel. Wetzel is direct en overtuigd van zijn visie. Dat komt niet op iedereen goed over. Zo moest men in Venlo ook erg aan hem wennen. VVV begon lang niet zo goed en diverse supporters keerden zich af en toe tegen de trainer.

Wetzel bleef rustig, werkte op de manier die hem voor ogen stond en had lak aan meningen van fans of reputaties van spelers. Als Derksen op de bank moet, dan moet Derksen op de bank. Simpel zat. Omdat VVV al enkele jaren promotie had gemist en diverse sterkhouders de club de rug toekeerden, was de druk wel minder geworden. Dat speelde Wetzel in de kaart. Het gaf hem de rust om te werken aan de ploeg. Onlangs verscheen in Voetbal International nog een artikel, waarin stond dat het niet altijd even goed boterde tussen technisch directeur Mohammed Allach en Wetzel. Ook dat verbaast me niet. Zoals het volgend seizoen ook wel weer flink zal gaan botsen. Aan het vakmanschap van André Wetzel heb ik nooit getwijfeld en hij bewees nu ook bij de profs waarom. VVV-Venlo is op dit moment namelijk een eredivisieclub. Wetzel deed wat zijn voorgangers niet deden, namelijk promoveren. Via de play-offs, maar dat mag niet uitmaken.

Toch zal het me niets verbazen als André Wetzel de eerste trainer is die volgend jaar, al dan niet gedwongen, opstapt. VVV-Venlo zal minder gaan winnen, als degradatiekandidaat nummer één. Dan raken bestuurders en fans vaak snel in paniek. De vraag is of ze Wetzel dan nog de rust en de vrijheid geven om zijn visie te volgen. Juist dat is een voorwaarde om hem te laten functioneren. Gebeurt dit niet, dan is André Wetzel niet meer de warme man die hij doorgaans is. Ze zullen last met hem krijgen. Ik hoop dat het niet gebeurt, maar vrees wel al. Het past wel bij hem. Als gymleraar was meneer Wetzel al anders en liet hij de theorie links liggen. Als trainer is het niet anders. Hopelijk houdt het bestuur van VVV het hoofd koel. Waar dat toe kan leiden, heeft Wetzel genoeg laten zien. Daarbij lijkt hij me hoe dan ook een aanwinst qua teksten. Van Gaal? Hij lust hem rauw!

quote:

Toen ik nog amateurclubs trainde gebeurde het al eens dat er een vader op me toestapte en botweg vroeg: 'Mijn zoon staat niet in het elftal. Je mag 'm zeker niet?'. Waarop ik steevast repliceerde: 'Al was uw zoon de grootste droplul die op deze aarde rondholt, dan nog zal hij erin staan als hij mijn elftal beter maakt'.

quote:

SCHANDE

Zondagavond start het Europees kampioenschap voor voetballers onder de 21 jaar met de wedstrijd Nederland-Israël. De spelers die Foppe de Haan heeft geselecteerd kennen we allemaal wel, maar het leuke aan zo’n toernooi is dat er bij andere landen spelers in het veld zullen staan, die we nog niet veel aan het werk gezien hebben. Van sommigen hebben we zelfs nog nooit gehoord. Mogelijk worden we verrast door een enorm talent, een talent dat in onze ogen een glansrijke carrière staat te wachten. Lionel Messi hadden we nog nooit van zo dichtbij aan het werk gezien voordat hij twee jaar geleden bij het WK onder 20 de pannen van het dak speelde. Zal er een nieuwe Messi opstaan? We zullen het zien. Een toernooi als het EK onder 21 is bij uitstek een gelegenheid om je aangenaam te laten verrassen.

Iemand die niet verrast zal worden, is Piet de Visser, scout voor Chelsea en PSV. Althans, dat doet hij voorkomen. Als je deze voormalige trainer van onder meer Sparta, De Graafschap en Willem II mag geloven, kent hij alle spelers van de acht deelnemende landen van haver tot gort. Piet, die een groot deel van het jaar doorbrengt op de boot van Roman Abramovich of in het vliegtuig, op weg naar verre uithoeken van onze aardkloot, mag op tv voor de wedstrijden en in de rust weer een aantal open deuren in trappen en het volk zal opnieuw aan zijn voeten liggen.

Normaal gesproken verlies ik niet zo snel mij goede humeur, maar als ik Piet de Visser hoor vertellen over zijn ontdekkingen op de internationale voetbalvelden, krijg ik rode vlekken in mijn nek. Enthousiast is Piet wel, dat moet ik hem nageven. Maar als hij weer eens uitgebreid uit de doeken doet dat hij tijdens een van zijn verre reizen door donker Afrika of door de slopenwijken van Zuid-Amerikaanse wereldsteden een rits talentjes heeft ontdekt, scheelt het niet veel of ik kots mijn televisie onder.

Piet de Visser is namelijk helemaal niet de kenner die hij voordoet te zijn. Piet de Visser gaat altijd strijken met de veren van een ander. Hij heeft het eeuwig en altijd over voetballers die zelfs Jules de Corte of Stevie Wonder opvallen zouden zijn. Want wat doet Piet de Visser? Hij struint toernooien af waar nationale jeugdselecties aan het werk zijn. Selecties die dus bol staan van spelertjes, die in hun land van herkomst al gescout zijn. Anders zouden ze toch niet uitkomen voor zulke jeugdploegen, nietwaar?

Gisteren ruimde De Telegraaf een halve pagina in voor voetballers, die in de ogen van Piet de Visser aankomende wereldsterren zullen worden. Het vormt de opmaat voor de komende weken. De Visser zal niet weg te slaan zijn in de studio en in de kranten. Onbegrijpelijk dat hij in de voetbalwereld beschouwd wordt als de man die de kennis in huis heeft. Hij beweert Alex ontdekt te hebben, Messi en John Obi Mikel. Ja, ja, het zal wel. Hij heeft Alex, Messi en Mikel aan het werk gezien toen zij al lang en breed door anderen ontdekt waren. Messi is nota bene al op 13-jarige leeftijd door Barcelona ingelijfd. Piet de Visser heeft Messi jaren later voor het eerst aan het werk gezien, op een jeugdtoernooi misschien, dat Messi met Barcelona afwerkte in Mexico of in Argentinië. Maar hij doet het voorkoen alsof Messi zelf bij Barcelona heeft binnengebracht.

Piet de Visser wordt door clubs als Chelsea en PSV in de gelegenheid internationale toernooien te bezoeken. Mooi is dat en ik gun het de man van harte. Maar hij moet niet, net zoals ten tijde van het WK onder de 20, in kranten of op de televisie beweren dat hij spelers als Fernando Gago, Artem Milevski of Graziano Pellè heeft ontdekt. Die jongens waren namelijk al ontdekt, speelden al bij grote clubs.

Het is aan die gebakken lucht verhalen van Piet de Visser dat ik me groen en geel erger. Laat Piet de Visser eens dichter bij huis gaan kijken. In België bijvoorbeeld. Pas wanneer hij met een jong, fabelachtig voetballertje aan komt zetten van ploegen als de Koninklijke Vlug Op Steenokkerzeel, KFC Markzonen Tollembeek, Voorwaarts Hakendover of FC Negenmanneke zal hij van mij een beetje respect krijgen. Maar als hij blijft strijken met de eer die scouts van clubs als Boca Juniors, Barcelona, Atlético Mineiro of Dynamo Kiev toekomt, zal ik me blijven opwinden. Piet de Visser profiteert al jaren van het werk van anderen. Een schande is dat.

quote:

VERRASSENDE MOVE

Al maanden zijn de beleidmakers van Feyenoord bezig geldschieters te interesseren voor hun club. Ondanks hoopvolle verwachtingen loopt het nog niet storm; grote sponsors laten het vooralsnog afweten.

Het is het nijpend gebrek aan liquide middelen dat Feyenoord in een wurggreep houdt. Trainers als Co Adriaanse en Bert van Marwijk, die door de club benaderd worden, eisen een spelersgroep met potentie, maar door gebrek aan financiële middelen is Feyenoord niet in staat die spelers aan te trekken die de club verder kunnen helpen. Waardoor een handtekening van een nieuwe trainer dus uitblijft.

En dan is er nog het stadion, dat niet in eigen beheer is, hoewel de nieuwe bestuursvorm van Feyenoord ook het stadion overkoepelt. Om gebruik te kunnen maken van De Kuip is Feyenoord jaarlijks een huurbedrag verschuldigd, een huurprijs die in de miljoenen loopt.

Geld voor spelers is er niet en straks moet weer een fiks bedrag aan huur overgemaakt worden. Geld dat er niet is. En als het er wel zou zijn, besteedt men dat bij Feyenoord veel liever aan nieuwe spelers, zodat een gewenste trainer als Van Marwijk wel toehapt..

Het Feyenoordbestuur heeft een ingrijpende en zeer verrassende beslissing genomen om uit deze vicieuze cirkel te komen. De club zal in het komend seizoen zijn thuiswedstrijden spelen in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Dat stadion wordt door de Rotterdammers voor het symbolische bedrag van 1 euro per thuisduel gehuurd, zo maakten financieel directeur Onno Jacobs en technisch directeur Peter Bosz een half uur geleden bekend op een inderhaast ingelaste persconferentie.

“Het is een eerste stap van de wederopbouw van ons geliefde Feyenoord”, zeiden Jacobs en Bosz. Ze waren nog niet uitgesproken of de eerste boze supporters verzamelden zich al bij het Maasgebouw.