Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

ONTMOETING MET EEN SCHADUW

Soms kom ik hem ineens tegen. Laatst nog, zomaar in de supermarkt. Het blijft vreemd om hem te zien lopen. Wim Jansen is namelijk zo ongelooflijk gewoon. Hij is bijna de Frans Bauer onder de vaderlandse voetbalhelden. Misschien speelt hij wel een rol, al kan ik het me niet voorstellen. In dat geval verdient hij een kans als acteur. Wie Wim Jansen ziet, heeft nooit het gevoel dat daar een man loopt die geschaard wordt onder de beste voetballers die Nederland voortgebracht heeft. Hij miste natuurlijk de pure klasse van een Cruijff of het authentieke van een Van Hanegem. Wim Jansen was gewoon een goede voetballer.

Dat hij er weinig moeite voor doet om dit beeld te doorbreken blijkt uit zijn loopbaan na het voetbal. Jansen is volgens mensen die het kunnen weten één van de mensen met het meeste voetbalverstand. Johan Cruijff heeft hem hoog zitten, diens gevolg daarom ook en in Rotterdam lopen ze met hem weg. Of liepen, want dat is de laatste tijd niet zo duidelijk meer. Als trainer heeft hij het in de jaren negentig geweldig gedaan met Feyenoord, later kreeg hij als technisch directeur problemen met trainer Van Hanegem. Dat is altijd pijnlijk geweest, want beide heren zijn mateloos populair onder de supporters. In Schotland doorbrak hij met Celtic ooit de hegemonie van Glasgow Rangers, wellicht een aanzet tot de verhoudingen zoals die nu in dat land heersen. Dat was het wel ongeveer, verder bleef hij vooral op de achtergrond.

Wim Jansen lijkt me een saaie man. Niets mis mee, laat dat duidelijk zijn. Ik snap alleen zijn status niet. Toen Feyenoord bekend maakte dat Jansen een adviserende rol zou gaan spelen, werd dat met luid gejuich ontvangen. Hij werd nog net niet de Kuip binnen gereden in een met bloemen versierde limousine, maar het scheelde niet veel. Jansen moest de man zijn die op de achtergrond een stuwende factor richting de landstitel van 2008 zou gaan worden. Dat is volgend jaar, als de club honderd jaar bestaat. Die titel lijkt ver weg en daar heeft Jansen niets aan kunnen veranderen. Tenzij wij als buitenstaanders dingen missen, dat kan.

Maar wat doet Wim Jansen nu zoal? Rondwandelen in zijn woonplaats, dat staat vast. Zelden bij de voetbalvelden, ook dat is een feit. Hij kijkt altijd wat chagrijnig. Wim Jansen groet mij nooit. Hij groet niemand. Misschien bekenden ja, maar daar lijkt hij er verdraaid weinig van te hebben. Jansen is ook geen beleefdheidsgroeter. Zelfs als hij, in diepe gedachten verzonken, bijna een bloemkool uit de handen van je vriendin loopt zal hij niets zeggen. Wim Jansen merkt het niet of wil het niet merken. Alleen kinderen krijgen af en toe nog een murmelend groetje van hem terug. Dit gebeurt ook niet vaak, want er zijn bijna geen kinderen meer die hem kennen. Zoals de trotse vaders die hun kleine kameraadjes vertellen dat daar een echte held van het oude Feyenoord loopt, langzaam lijken uit te sterven. Wim Jansen wordt steeds meer, maar tegelijkertijd steeds minder geschiedenis.

Hij lijkt altijd te denken. Over voetbal? Ik zou het graag willen weten, maar vraag het hem nooit. Wim kijkt alsof hij niet lastig gevallen wil worden. Alsof hij, tussen die lastige winkelende medemensen doorlopend, bezig is met de toekomst van Feyenoord. Hij denkt de juiste poppetjes op de juiste plaats. Feyenoorders uit mijn vriendenkring hopen er althans op. Die twijfelen wel, maar hebben diep van binnen nog de hoop dat Jansen op zijn dagelijkse wandeling door Hendrik-Ido-Ambacht een ultiem ontsnappingsplan aan een sportieve dood bedenkt. Volgens mij loopt hij vooral te genieten van zijn heerlijke schaduwfunctie, waarin hij heerlijk kan adviseren zonder verantwoordelijkheid te dragen. Lekker baantje!

Waar Feyenoord bijna veertig jaar geleden met Jansen in de ploeg Europa veroverde, daar is nu Almelo al een te zware reis. In gedachten hoor je Johan Cruijff analyseren op de BBC. Dan heeft de verlosser het in zijn eigen karakteristieke taaltje over someone who will walk as an elephant through the porcelain closet, wanneer de Engelsen hem vragen of die roemruchte club uit Rotterdam nog gered kan worden. Iemand die korte metten maakt met het wanbeleid. Een daadkrachtig persoon. Geen Wim Jansen dus. Sorry Wim. Want de grappen gaan niet voor niets. Een bevriende schilder was laatst vier dagen bezig met een klus in de straat waar Wim woont. Op vrijdag, na het trekken van de laatste banen verf, kwam Wim naar buiten met een contract als jeugdtrainer. Logisch, want iedereen die bij Wim in de buurt komt is ineens een kandidaat, ongeacht zijn kwaliteiten.

Mogelijk vergist iedereen zich. Het lijkt er echter angstvallig veel op dat Feyenoord jaren nodig heeft om weer mee te kunnen doen op het niveau dat de club past. Daarin is voor Wim Jansen vermoedelijk geen rol weggelegd, tenzij hij iedereen in de maling neemt. Ik geloof er niet in. Laatst zag ik hem nog, zomaar in de supermarkt. Oh ja, hij nam een pak snelkookrijst mee. Bij het naar buiten lopen meende ik zijn schaduw – of was het Wim zelf? - nog net te zien gaan. Een schaduw die zwaar over het beleid van de club Feyenoord hangt, zonder er op afgerekend te kunnen worden. Onbewust neuriede ik een Feyenoord-deuntje. Ga je mee naar het stadion? Zoek een plaatsje in de zon. Het regende die dag, besefte ik pas later.

quote:

BIG JOHN

John Metgod mag dus de boel bij Feyenoord overnemen, nu Erwin Koeman de pijp aan Maarten heeft gegeven. Zijn de spelers lekker mee, zo’n ouwehoer voor de groep. Big John noemden ze Metgod vroeger en die naam heeft hij niet alleen gekregen vanwege zijn voetbalkwaliteiten, hoewel hij in een ver verleden ook nog bij de Koninklijke in Madrid heeft gebald.

Een grote smoel, dat heeft hij en mijn vriend zal hij nooit worden. Ik zag John Metgod vorig jaar aan het werk, tijdens een voetbalwedstrijdje met Oud Feyenoord. Het was ter ere van het 75-jarig jubileum van Rozenburg, een amateurclub uit het gelijknamige dorp aan de Nieuwe Waterweg. Tijdenlang had de club uitgekeken naar deze wedstrijd en alle ingrediënten waren aanwezig om er een leuk middagje van te maken: een stralend zonnetje, een strakke blauwe lucht, het gras groen en van wind was nauwelijks sprake.

Metgod moest toen al een voorgevoel hebben gehad van het onheil dat hem dit seizoen als assistent-trainer bij Feyenoord te wachten stond. Met het gezicht op onweer sjokte hij het veld op, onderwijl een neerbuigende blik werpend op de clubvrijwilliger, die die middag als grensrechter op de Feyenoordhelft zou gaan fungeren.

De wedstrijd was nog geen drie minuten onderweg toen Rozenburg een doelpunt maakte. Metgod, die gerekend had op een makkie, staarde verbouwereerd naar de grensrechter. Hoewel van buitenspel absoluut geen sprake was, schoot hij finaal uit zijn slof. Hij ging vreselijk tekeer tegen de arme man aan de zijlijn. Louis van Gaal tegen Toine van Peperstraten was er niks bij vergeleken. Die middag zou het nooit meer goed komen tussen de grensjager en John Metgod.

Telkens wanneer de bal de middenlijn passeerde en op de Feyenoordhelft belandde, kafferde Big John de arme man uit. Wat een leuk potje voetbal moest worden, liep zo uit op een scheldpartij van meer dan een uur. Het is dat ik behoorlijk goed opgevoed ben, anders was ik het veld ingelopen en Metgod een knal voor zijn kanis gegeven. Wat een proleet.

Nu mag hij te keer gaan tegen de selectiespelers van Feyenoord. Arme jongens. Een heel seizoen lang zit alles tegen en dan worden ze voor de play-offs nog eens opgezadeld met een plebejer, die het schelden heeft uitgevonden. Goed voor het zelfvertrouwen, zo’n trainer. Als je een bal verkeerd aanneemt, een vrijstaande speler over het hoofd ziet of een metertje te ver van je man staat te verdedigen, allemaal dingen die Feyenoord al een heel seizoen doet, word je vanaf de kant stijf gevloekt. Het is te hopen dat het dak van de dug-out in De Kuip stevig vastgeschroefd is, want anders gaat het er geheid van af als Metgod zijn scheur opentrekt.

Het gaat met Feyenoord van kwaad tot erger. Geen cent te makke, opstandige supporters, de voorzitter weggebonjourd, de trainer afgetaaid en nu Metgod voor de groep. Leuk idee van technisch directeur Bosz en de onzichtbare Wim Jansen, maar niet heus.

Een trainer legt altijd iets van hemzelf in een spelersgroep, tenminste dat verklaart elke oefenmeester in een interview in de krant of in Voetbal International. Welnu, als ze bij Feyenoord Metgod zijn gang laten gaan, staan er straks elf vroegtijdig kaal geworden stramme voetballers in veld, zo langzaam als dikke stront, maar gezegend met een ontzettend grote muil.

Meelijwekkend is hetgeen er momenteel in Rotterdam gebeurt. De club is reddeloos verloren. Peter Bosz en Wim Jansen toveren iets uit hun hoge hoed, maar iedereen weet dat het alweer niks wordt. Bosz en Jansen hadden na het afnokken van Erwin Koeman maar één ding moeten doen: aftreden en zo de weg vrijmaken voor Wim van Hanegem. Dat is de enig juiste man voor de trainerspost van de Stadionclub. Al is het alleen maar voor de innerlijke beschaving en dus voor het imago van de club.

quote:

Ik zal nog wel columns blijven plaatsen in het VBL-columnhoekje op het forum, maar dan op de momenten dat ik de noodzaak voel / de zin heb om weer eens wat te schrijven.

quote:

GEKRAKEEL ROND JANUS

Dat diepe treurnis en uitzinnige vreugde in het voetbal goed naast elkaar kunnen leven, werd afgelopen zaterdag nog maar weer eens bevestigd op sportpark de Molenwei in Heerjansdam. Daar vierden de spelers en supporters van Rijnsburgse Boys na afloop van de wedstrijd een groot feest, terwijl iedereen wiens hart klopt voor de thuisploeg compleet stil viel. Heerjansdam degradeerde door de nederlaag namelijk uit de hoofdklasse en dus was het feit dat de Uien wegens de titelprolongatie voor een mooie baromzet zorgden slechts een zeer schrale troost. Zeker omdat dit gebeurde met wat voorzitter Janus van Peenen te pas en te onpas betitelde als “de beste selectie van de afgelopen tien jaar.”

Ach, Janus van Peenen. Flamboyante man, dictatoriaal voorzitter, creatieve duizendpoot, noem hem hoe u wilt. Zonder Van Peenen is er geen al jaren geen Heerjansdam. Dat er vaak wordt gerept van Heerjanusdam is veelzeggend. De man doet alles voor de club en verdient daarvoor respect, maar hij wil nu wel erg opzichtig de schuld voor de degradatie bij anderen leggen. Want zijn eigen aandeel moet toch niet worden onderschat. Zijn uitspraak over de selectie legde voor het seizoen al de nodige druk op de nieuwe trainer, Cees Lagendijk. Want is die selectie wel zo sterk? Natuurlijk, het feit dat de complete achterhoede inclusief keeper en het totale middenveld behouden bleven voor de club geeft aan dat er in ieder geval vastigheid was. Slechts de voorhoede moest compleet vervangen worden en daar leek men er niet op achteruit te gaan. Giovanni Klaverweide, die nog erg moest wennen aan het niveau, trok naar de zondagtak van Papendrecht. De tweeling Koremans nam de wijk naar TOGR. Hun voetbalkwaliteiten stonden buiten kijf, maar in hun tweede seizoen in het Waaldorp hadden de broers vooral voor problemen gezorgd. Met Anouar Hamdi en Indomar Valentijn kwamen er twee vleugelspitsen met mogelijkheden. De pijlsnelle Valentijn maakte al in de voorbereiding indruk als Romeo Castelen-achtige rechtsbuiten, terwijl men centraal in Erik de Kruijk een speler uit het profvoetbal haalde. Uiteindelijk had De Kruijk veel blessures en komt hij pas de laatste weken beter uit de verf, maar daarvoor had Marwin Richard hem goed vervangen en leek de lange spits voor de winterstop een revelatie te worden.

Toch bleek het niet voldoende. Voor de winterstop draaide Heerjansdam lekker mee, sindsdien gaat het vreselijk slecht. Dit leidde tot een onvermijdelijke degradatie. Heeft Lagendijk dan gefaald als trainer? Moeilijk te zeggen. Zijn voorganger Hans Maus haalde twee keer de doelstelling. Vorig seizoen klommen de groenzwarten na een dramatische start nog goed omhoog. Dat was echter wel in de hoofdklasse B, waarin nog ploegen als Deltasport en SDC Putten liepen. Zulke lelijke eendjes zijn er in de hoofdklasse A niet te vinden dit seizoen, zo bewees TOGR na de winterstop wel. Desondanks gaf Van Peenen zijn trainer diverse keren een veeg uit de pan. Hij liet zijn kritische noten maar wat graag optekenen in de lokale media, waardoor de relatie met Lagendijk tot het nulpunt daalde. Murw gebeukt verzuchtte de trainer na een nederlaag bij Kozakken Boys al eens dat hij wel weer zou lezen “dat hij slecht gewisseld had.” De wissels zijn altijd een stokpaardje van de voorzitter, die zich graag mengt in de technische zaken van het eerste elftal. Dit terwijl Lagendijk zijn contract tijdens het seizoen nog had mogen verlengen, zodat Van Peenen nu aan hem vast zit. Te pas en te onpas onderstreepte Van Peenen zijn eigen stelling over het falen van Lagendijk. Zo was de waardige wedstrijd tegen kampioen Rijnsburgse Boys een voorbeeld dat “Lagendijk er veel te weinig uit heeft gehaald.”

Ach, Janus. Hij heeft altijd mooie teksten. Maar tegelijkertijd is zijn handelswijze soms niet al te fijnzinnig. De openlijke kritiek op zijn trainers is al niet netjes, de manier waarop hij als een veredelde cowboy zaken doet op de spelersmarkt zijn dat ook niet. Diverse spelers bevestigen dat ze ooit door Janus zijn gebeld met het dringende verzoek nu meteen ja te zeggen voor een bedrag dat iets hoger zou liggen dan ze elders kregen of konden krijgen. Dat werkt lang niet bij alle voetballers. Zoals Van Peenen dit seizoen toch een probleem had met betalen. Het is een publiek geheim dat Lagendijk graag een derde training wilde, maar dat Janus geen zin had om de onkostenvergoedingen voor die derde avond te betalen. Die training kwam er dus nooit. Omdat Van Peenen ook wel eens wat laat was en plots betalingsafspraken negeerde, ontstond er onrust in de kleedkamer. Door diverse bronnen is dit inmiddels bevestigd. Van Peenen zorgde echter voor dekking, door bepaalde spelers altijd keurig te betalen. De jongens die minder hoog in aanzien staan, kregen dus nooit dekking van de volledige groep. Het zorgde voor een verziekte sfeer, waarin spelers meer bezig waren met de vraag waar ze volgend seizoen gaan spelen dan met Heerjansdam zelf. Tel daar blessures en pech bij op en de degradatie is verklaard.

Nu zit Van Peenen met de gebakken peren. Lagendijk zal uit principe niet opstappen, ondanks dat hij geen enkele basis meer ziet om door te gaan. Van Peenen wil Lagendijk op zijn beurt niet ontslaan, omdat hij de trainer dan moet betalen. Uit pure nood lanceerde Janus een plan om trainers voortaan contracten voor een half seizoen te geven. Weer een leuke proefballon van de man, die in de krant al zei dat hij reeds maanden aan het rouwen is. Volgend seizoen komen normaal gesproken GPC Vlissingen, Nieuw-Lekkerland en GJS naar de Molenwei. Leuke regionale derby’s, maar de enige streekkrakers die Janus wil zijn die tegen ASWH, Barendrecht en Kozakken Boys. Binnen een jaar willen ze terug. Het wordt tijd dat Van Peenen de hand in eigen boezem steekt, de degradatie ook deels bij zichzelf zoekt en met een plan komt. Het zou hem meer respect opleveren dan zijn huidige tirades richting Lagendijk en de spelers. Gé Krakeel kan de pen pakken.

quote:

SAM THE EAGLE

Wie is er niet opgegroeid met de populaire televisieserie The Muppet Show? We kennen toch allemaal Kermit de Kikker, Miss Piggy, Gonzo, Fozzie en de oude, chagrijnige mannetjes Statler en Waldorf, die vanuit hun loge voortdurend commentaar gaven op hetgeen er voor hun ogen afspeelde? Op de Nederlandse televisie zijn de creaties van Jim Henson helaas niet meer te bewonderen, uitgezonderd één: Sam the Eagle.



Sam leeft voort in de huid van Foeke Booy, de trainer van FC Utrecht. Als Foeke op televisie te zien is, gaan je gedachten onmiddellijk terug naar de adelaar, die The Muppets Show opluisterde met zedenpreken. Sam was een welgemanierde adelaar, een bewaker van de burgerlijke moraal. Altijd en eeuwig verontschuldigde hij zich bij de gasten van de show, die van ceremoniemeester Kermit allerlei ongein moesten uithalen. Hij deed dat met een vorsende, strenge blik. Zijn zwaar aangezette wenkbrauwen bedekten bijna helemaal zijn ogen, maar toch zagen we dat die ogen als speldenkoppen priemden, steeds speurend naar zaken waarover hij zijn beklag kon doen.

Het is niet zozeer het gedrag dat me bij het aanschouwen van Foeke Booy aan Sam the Eagle doet denken, maar de treffende gelaatstrekken. Foeke is Sam. Bij FC Utrecht zit Sam the Eagle in de dug-out. Er ontgaat hem niks. Scherp als een mes schieten de ogen heen en weer, op zoek naar voetballers die hun taak niet uitvoeren zoals hij het van te voren heeft uitgestippeld. Op zoek naar zwakke plekken bij de tegenstander, waar hij zijn manschappen kan laten toeslaan. Op zoek naar mogelijkheden om na negentig minuten als winnaar van het veld te stappen.

Foeke doet dat emotieloos, zo te zien, met een zuinig mondje en een strak gezicht, waarbij de wenkbrauwen overheersen. Het zijn de wenkbrauwen van Sam. Als een strakke streep zijn ze getrokken over het voorhoofd en staan ze lager dan bij menig ander schepsel. En evenals bij Sam leiden ze ook bij Foeke de aandacht af van de ogen, de priemende ogen die niets ontgaan.

Mooi zijn de momenten waarop de camera’s van Tien inzoomen op het gelaat van Foeke Booy. Dan valt plots het litteken op onder het linkeroog en het spiertje daar vlakbij, dat een beetje trilt. Blijkbaar is Foeke toch niet zo emotieloos als je op het eerste gezicht zou denken. Het is de spanning van de wedstrijd, die het spiertje doet trillen. Met FC Utrecht ging het lange tijd niet zo best dit seizoen. Haast onopgemerkt figureerde de ploeg van Booy in de competitie. De resultaten stemden Foeke niet tevreden en week in, week uit zagen we een adelaar in de dug out zitten, die knorrig en wrevelig de bewegingen van zijn voetballers aanschouwde, met de mondhoeken naar beneden. Want lachen kon Foeke niet. Daarvoor werd er in zijn ogen iets te veel gestumperd door zijn spelers.

Maar zie, aan het einde van de competitie begon het boeltje ineens te marcheren. De mondhoeken gingen een klein beetje naar boven en de ogen van Foeke schenen steeds vrolijker door de volle wenkbrauwen heen. Er zat weer vuur in die ogen en het gezicht was iets minder strak, hoewel Foeke nooit het toonbeeld van vreugde werd. Dat zit niet in hem. Alert bleef hij, scherp en veeleisend naar zijn voetballers, die in de slotfase van de competitie toch nog een plaats in de nacompetitie om een ticket voor de UEFA Cup wisten te bemachtigen.

Mooi. Zo kunnen we nog een paar weken langer genieten van Sam the Eagle.

Ondertussen wordt de naam van Foeke Booy genoemd bij Feyenoord, als opvolger van de opgestapte Erwin Koeman. Of hij de nieuwe trainer van de Stadionclub wordt is nog niet bekend, maar dat zijn naam in Rotterdam rond zingt, is terecht. In de jaren dat Foeke bij FC Utrecht in de weer is, is het clubje vooral dankzij zijn arbeid uitgegroeid tot een bolwerk. Feitelijk is zijn werk klaar in Nieuw Galgenwaard. Het wordt tijd om de machtige vleugels uit te slaan. Foeke is toe aan een nieuwe club.

Als Foeke Utrecht dan toch gaat verlaten, laat het dan Feyenoord maar zijn waar hij gaat neerstrijken. Bij die club is van alles mis en kunnen de wenkbrauwen om de haverklap gefronst worden. Niemand die dat mooier kan dan Foeke Booy. En omdat Feyenoord veel meer dan FC Utrecht in het middelpunt van de belangstelling staat van de landelijke pers, zal het gezicht van Foeke nog veel vaker dan nu op televisie te zien zijn. Als Sam the Eagle dus.

quote:

ALTIJD VOOROP

Nu het reguliere seizoen voorbij is, blikt men bij de uitgespeelde hoofdklassers uiteraard weer graag terug. Daarbij is de blik ook op de toekomst gericht. Wat moet er beter, waar zaten dit seizoen de pijnpunten? De meest uiteenlopende statistische tabellen komen langs. Daar zit het aantal speelminuten in de competitie per club eigenlijk altijd wel bij. Kijkend naar het staatje van ASWH zie ik de vertrouwde namen van Johan Sturrus en Izaäk Verhoeven. Beide spelers ontbraken één keer wegens een schorsing, maar maakten in de overige vijfentwintig wedstrijden de negentig minuten vol. Petje af, want de heren zijn de veteranen in de selectie. Verhoeven is met zijn 36 jaar voor een veldspeler haast een voetbalbejaarde. Let op, dit zeg ik met eerbied. Vorig seizoen miste hij in de competitie geen minuut en dat was in zijn laatste seizoen dus bijna net zo.

Izaäk Verhoeven is met recht een topamateur. Hij speelde nooit in het betaalde voetbal en kwam uit voor diverse clubs in zijn woonplaats Zwijndrecht, Heerjansdam, ASWH, Strijen en vervolgens weer ASWH. In totaal droeg hij negen seizoenen het zwart met witte tricot van de Ambachtse hoofdklasser, waarvan de laatste acht een aaneengesloten periode vormden. Een periode waarin Verhoeven drie afdelingstitels mocht vieren, waarvan die uit 2005 uitmondde in een zaterdagkampioenschap en uiteindelijk zelfs een landstitel. Om zijn erelijst compleet te maken vierde Verhoeven met ASWH nog het winnen van de Supercup, de districtsbeker en de landelijke amateurbeker. Hij was vooral een liefhebber van het spel, minder van alles om het voetbal heen. Voor hem geen lange nazit in kantines. Het maakte hem voor mij een wat onderschatte speler.

Mogelijk komt dit wel doordat Verhoeven niet echt een bijzonder spectaculaire voetballer is. Hij is niet de man van de dribbel of de geniale actie. Verhoeven is een teamspeler pur sang. Altijd daar waar het team hem nodig heeft, gaten dichtend die anderen laten vallen en altijd strijd leverend. Dat maakte hem zelfs in mindere wedstrijden een uiterst bruikbare kracht. In zijn laatste seizoenen was zijn ervaring ook een pluspunt. Daarnaast kon hij door zijn goede traptechniek corners en vrije trappen gevaarlijk voor de goal brengen en had hij zelf een behoorlijke pegel in huis. Die knallen van afstand vlogen wel eens over of naast, maar regelmatig kwamen ze pas tegen het vijandelijke net tot stilstand. Bollenclubs als Katwijk en FC Lisse maakten bijvoorbeeld al eens kennis met Verhoevens afstandsschot. Toch was zijn belangrijkste goal natuurlijk de benutte strafschop tegen Argon, in de verlenging tijdens de finale om het landskampioenschap.

Maar denkend aan Verhoeven komt toch altijd het woord conditie bij me op. Hij was ongekend fit. Kilometervreter, marathonman, loopwonder. Longen als een paard. Altijd voorop. Het waren termen die vielen als zijn naam werd genoemd. De mare wil dat menig wandelaar of fietser in Hendrik-Ido-Ambacht en Zwijndrecht hem al joggend tegen kon komen. In de zomerstop, in de winterstop, wanneer dan ook. Het resultaat zagen we de laatste jaren. Weinig veldspelers in de hoofdklasse zullen op zijn leeftijd nog zo veel minuten gemaakt hebben. Zuchtend en kreunend holde de selectie bij trainingen achter hem aan, want Izaäk hield wel tempo. Een strak tempo, zonder te verslappen. Na de wedstrijd bij Excelsior ’31 in 2005 om de zaterdagtitel, merkte een neutrale kijker op dat die aanvoerder overal was. Die dag was dat Izaäk Verhoeven. Het is een uitspraak die ik niet snel zal vergeten, omdat deze zo kenmerkend is voor de voetballer Verhoeven.

Nooit kozen ze hem als speler van het jaar, wat wellicht toch een beetje een schande is. Maar zo gaat dat, als supporters mogen bepalen. Omdat Izaäk zich zelden, zeg maar gerust nooit, in de kantine tussen de supporters mengde, zal men hem onbewust wel eens over het hoofd hebben gezien. Mogelijk is hij ook te regelmatig en zijn de mensen daaraan gewend geraakt. Dan miste hij de uitschieters naar boven in het klassement. Niet dat het Izaäk veel zal schelen. Voor hem hoeft het niet eens zo, daar is hij te bescheiden voor.

Zaterdag krijgt hij een afscheidswedstrijd. Dan is hij wel even het middelpunt, of hij nou wil of niet. Want dat verdient hij. Het huidige ASWH zal spelen tegen een team met oude ploegmaats van Verhoeven. Hij zal nog één keer zijn kunsten vertonen en zoals altijd voorop gaan in de strijd. Dan is hij weer overal. Hoe het moet eindigen spreekt eigenlijk voor zich. Met een strafschop in de laatste minuut, richting het doel aan de Reeweg. Hij zal hem benutten, om nog één keer de omgekeerde gang naar de eigen helft te maken. Pas dan zal iedereen echt gaan beseffen dat we Izaäk Verhoeven gaan missen. Weer een stukje 2005 minder, maar een geschiedenis rijker.