Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

Den Haag

Mark Wotte, toekomstig trainer van FC Den Haag zegt tevreden dat zijn club weer op de rails staat, alleen ziet niemand het nog. Attenooie, wie moet dat zien dan? Wotte moet in de kroten geweest zijn, want als ik aan FC Den Haag denk, zie ik een roestig, vies en gedeukt treintje, uitgerangeerd op een doodlopend zijspoor van het station Hollands Spoor. O, o Den Haag, waar zijn de tijden gebleven waarover Harry Jekkers zo mooi zong? Martin van Vianen en Theo van den Burgh. Aadje Mansveld, Henkie Houwaart, Ton Thie, Lexie Schoenmaker en Dickie Advocaat. Enige weken geleden, thuis tegen RBC, hing op de lege Midden Noord-tribune een eenzaam spandoek: "Is dit de toekomst?" De makers van dit laken, de laatste overgebleven supporters, arriveerden een kwartiertje na de aftrap. Ze hadden eerst nog een stapel linke faxen verzonden. Net als met het spel op de grasmat is het ook met de inventiviteit van de supporters bergafwaarts gegaan. Vroeger staken ze nog eens een tribune in de fik. Nu pleit ik er niet voor dat het Zuiderpark weer in de hens gestoken wordt, maar destijds werd er tenminste met ontzag over Den Haag gesproken en geschreven.
"De trein staat weer op de rails." Wat bazelt die Wotte toch? Zie ik zo bleek? Vroeger denderde diezelfde trein door de eredivisie en was er bij Den Haag altijd wat te beleven. Origineel waar! Bengaals vuurwerk, gave spreekkoren, vlaggen, naakte mokkels op het veld. Sfeer, spanning en sensatie. En er werd gewonnen! Een bezoekje aan het Zuiderpark was een belevenis, vergelijkbaar met de avonturen van Indiana Jones. Nu bevolkt nog slechts een handjevol bejaarde mannetjes de tribune, nostalgisch lispelend over de gouden jaren van het grote ADO.
Want daarmee is het natuurlijk allemaal begonnen: de fusie met Holland Sport en het verkwanselen van de schitterende voetbalnaam ADO, Alles Door Oefening. Een heel regiment bestuursleden heeft zich de afgelopen decennia bemoeid met de Haagse trots en allemaal hadden ze schitterende plannen en nog betere ideeën. Het enige tastbare resultaat was slechts het inruilen van het trotse ADO-shirt voor een afgrijselijk Zeeman-textieltje en het afstoten van voetballers als Valk, Van Eijkeren, Lankhaar, Vriesde, Talan, Koning, Gentile, De Romijn en Hoogendorp. En straks is ook Grünholz pleiten.
Aadsje Mansveld wordt geëerd middels een naar hem vernoemde tribune met gedenksteen, maar de monumentale verdediger moet zich grommend in het graf omdraaien bij het aanschouwen van alle huidige ellende. FC Den Haag in de kelder van het betaalde voetbal, je zou je voor minder afwenden. Andere clubs bezitten spelers, die uit wijken komen, waar nog dag-in dag-uit op straat gevoetbald wordt. Davids, Sion, Reiziger, Kluivert, Van Bronckhorst, Hoekstra; zij leerden de kneepjes van het vak op achterafpleintjes en werden bij hun clubs gekneed tot de spelers die ze nu zijn. Waar zijn de Tsjeu la-Lings, de Johnny Dusbaba's en de Karel Bouwensen? Mij maak je niet wijs dat ze er niet meer zijn. Ook in Den Haag moeten twinkelende straatvoetballertjes nog bij bosjes van de pleintjes en grasveldjes te plukken zijn. Maar wie wil er in hemelsnaam nog bij FC Den Haag gaan voetballen, waar spelers zich voor een grijpstuiver in het zweet lopen en verliezen van Haarlem, Telstar, VVV en Helmond Sport? En volgend jaar alweer onder een andere naam: HFC ADO Den Haag. Hoe verzinnen ze het! Zelfs meubelstuk René Stam is er gestoord van geworden en nokt gedesillusioneerd af. Topamateurs uit het Westland gaan de selectie bevolken: de club gaat naar de gallemiese.
"Is dit de toekomst".
De laatste, hondstrouwe aanhangers hebben groot gelijk, zo kan het niet langer. Van op deze plek vraag ik daarom aan al die gasten een laatste actie op touw te zetten. Ga met de pet rond, verkoop rondslingerende autowrakken, troggel de Haagse middenstand een joetje of drie, vier per zaak af, vraag Kees van Kooten en Wim de Bie een bijdrage en schaf van de verzamelde flappen een paar geelgroen gespoten scooters met ingebouwde gettoblaster aan. Schenk deze tweewielers aan het bestuur, ruk Piet de Zoete, John van Ringelestein en al die andere kerels van achter de vergadertafel vandaan en zie er op toe dat ze elke avond jullie wijken intrekken op zoek naar Haags talent. Nu de dagen opnieuw gaan lengen en het avondzonnetje terugkeert, zullen de plantsoentjes in de Jacob Catsstraat, de Jan Luykenlaan en aan het Jacob van Campenplein weer volstromen.
Daar komt Piet de Zoete op zijn scootertje aanscheuren, keiharde discomuziek schalt uit de boxen. Hij parkeert het ding aan de rand van het veldje en pulkt omstandig een schrijfbloc uit de binnenzak. "Jongens, als jullie bij Den Haag komen voetballen, krijgen jullie van ons zo'n scooter, gratis".
Die avond wordt er gespeeld als nooit tevoren en is FC Den Haag een hoop talenten rijker. En de volgende avond weer en weer. Mannen, spoedig zullen wij de dag beleven dat overal in Den Haag geelgroene scootertjes rondkarren en dat er bij de FC weer echt gevoetbald wordt, door Haagse jongens, jullie maatjes. De tribunes puilen uit, het Zuiderpark bruist weer. De bejaarden zullen trots hun gekromde ruggen rechten: "Dat we dit nog mee mogen maken". Dan is ook de tijd gekomen de naam ADO weer in te voeren. ADO: Allemaal Dankzij Ons.

quote:

OOG VOOR KWALITEIT

Zoals veel clubs scout Ajax allang niet meer alleen binnen de landsgrenzen. De Amsterdammers zenden hun talentenspeurders de hele wereld over. Zij zoeken naar mogelijke versterkingen voor de club. Dat is een lastig proces, waarbij je moet wikken en wegen. De echte scout ziet de kwaliteiten van de speler en ziet in zijn hoofd onmiddellijk hoe die in de ploeg passen. Een kunst die lang niet iedereen even goed lijkt te beheersen. De Amsterdammers haalden daarom Hans van der Zee weg uit Eindhoven. Met het binnenhalen van de succesvolle scout van PSV hoopt men te voorkomen dat er dure miskopen worden gehaald.

Want wat was de scout van Ajax aan het doen toen hij de wedstrijden van Malmö FF in Zweden bekeek? Daar liepen twee spitsen. Ajax besloot om Markus Rosenberg aan te trekken. De Zweed, die niet eens een denderend doelpuntengemiddelde kon overleggen, bleek uiteindelijk niet echt in het systeem te passen en speelt inmiddels voor Werder Bremen. Zijn maatje voorin, de Braziliaan Afonso Alves, werd door de Amsterdammers over het hoofd gezien. De scouts van SC Heerenveen bleken wel overtuigd. Zij gingen ver om Alves te halen. De Friezen betaalden een recordbedrag voor hem. Nu blijkt dat het een schijntje was. Het voert te ver om de scouts van Ajax echt af te rekenen op de keuze voor Rosenberg, want er is geen garantie dat Afonso Alves het in Amsterdam net zo goed had gedaan als hij nu in Heerenveen doet. Maar toch, het geeft te denken.

Mooie voetballer, die Afonso Alves. Kwam binnen als duurste transfer ooit, maar maakte razend snel indruk. Trainer Verbeek, scheidend voorzitter Van der Velde en diverse supporters wisten het al na een paar oefenduels: Afonso Alves wordt een sensatie. De Braziliaan verkondigde doodleuk dat hij wel mikte op een doelpunt of vijfentwintig, mogelijk dertig. Een mooi staaltje Zuid-Amerikaans zelfvertrouwen in het nuchtere Friesland. Er werd al snel gedacht aan bluf. De gedachten gingen terug naar de Australiër Aurelio Vidmar, die bij zijn entree bij Feyenoord repte over wekelijkse hattricks. Naar Wesley Sonck, de Belgische topschutter die namens Ajax het antwoord op Mateja Kezman van PSV moest worden. Dat werd niks, zoals er nog meer voorbeelden zijn. Afwachten dus maar, met die grootspraak.

Wilde Afonso Alves bluffen? Misschien, maar nu het seizoen bijna voorbij is, lijkt het er steeds meer op dat hij een goede inschatting heeft gemaakt. In Zweden scoorde hij minder dan hier, maar verderop in datzelfde interview legde hij zijn uitspraak uit. De Nederlandse competitie staat bekend als een walhalla voor spitsen. De meeste clubs spelen aanvallend en geven dus ruimte weg. De eredivisie is het huis van de één tegen één spelende defensies. Ideaal voor een aanvaller, dat had Alves al snel in de gaten.

Dus scoort hij aan de lopende band. Dertig zijn het er al, uit even zoveel optredens. Afonso Alves sluit aan bij landgenoten als Romário en Ronaldo, die in ons land ook vele goals mochten bejubelen. De man oogt niet als een typische Braziliaan. Afonso Alves is meer een krachtmens, met een onstuitbare dadendrang richting het vijandelijke doel. Hij voetbalt mee, al heeft hij dagen dat hij onzichtbaar is en vooral op een kansje loert. Om dan toe te slaan. De aanvoer is prima, dat moet gezegd. Lasse Nilsson, de op een transfer naar Italië azende Pippi Langkous Zweed, en de met een fantastisch linkerbeen gezegende Kroaat Danijel Pranjic bedienen hem regelmatig op maat. Dan was de afgebroken international Ugur Yildirim, ooit assistkoning in de eredivisie, nog lange tijd geblesseerd. Zonder hulp rooide Alves het echter ook prima. Zijn befaamde schoten van afstand, waarbij de bal verraderlijk gaat zwabberen, dreven menig keeper tot wanhoop.

Afonso Alves werd al snel opgepikt als fenomeen. Zeker nu hij blijft scoren is de aandacht maximaal. Gaat hij weg na dit seizoen? Blijft hij, om te bewijzen dat hij geen eendagsvlieg is? Is hij echt onverkoopbaar voor de voorzitter of zal die een miljoenenbod alsnog dankbaar incasseren? Hadden we Harry Vermeegen nog maar op de buis, dan hadden we het wel geweten. Die was allang een keer naar Friesland afgereisd, met een potje appelmoes of een portie zoute haring. Alves had kennis gemaakt met de Nederlandse cultuur, klompen gedragen, het Friese volkslied uit het hoofd geleerd, meegedaan aan een wedstrijdje kaatsen of fierljeppen. Vermeegen had hem langs alle plaatsen van de elfstedentocht gereden en gevraagd wat Alves zou gaan doen.

Het fenomeen zelf zal best een stap omhoog willen maken. Piet de Visser zou namens Chelsea op de tribune gezeten hebben, Ajax zou nu ineens wel geïnteresseerd zijn. Terwijl Afonso Alves de krant leest, glimlacht zijn Zweedse vriendin. Londen ziet ze wel zitten. Die scouts met hun zogenaamde oog voor kwaliteit zijn toch mooi allemaal te laat geweest. Zij had het als eerste in de gaten, dit is een speler op weg naar de top. Binnenkort hoort ze wel wat de volgende bestemming zal worden. Eerst wil Afonso Alves er nog een paar in knallen in de play-offs. Scouten blijft een vak apart.

quote:

Ze krijgen nu De Graafschap uit. Ook een belevenis, maar toch anders.

quote:

DE VERJAARSDAGSSPEECH VAN CRUIJFF

‘’Allereerst wil ik hier zeggen dat de aandacht voor mij goed doet. Waar hep ik dat aan verdiend, zou je kennen zeggen. Zoveel lovende woorden voor mij is als een warme douche. Zelf hield ik meer van een koude douche na het voetballen van een wedstrijd, maar wedstrijden spelen doe ik niet meer. Die tijd is voorbij. Af en toe denk ik trouwens nog wel eens terug daaraan. Met Ajax bereikten we grote hoogten. We stonden binnen een korte tijd vaak voor: 1-0, 2-0, 3-0, 4-0. Ik hep wel eens gezegd: als je met 4-0 voor staat en er zijn nog tien minuten te spelen, dan ken je beter twee ballen op de lat schieten, zodat de mensen oei en ai roepen, want als je 5-0 maakt, is dat alleen maar voor de stand.

Dat oei en ai roepen is nu ook. Ik ben 60 geworden en als je alle reacties wie dat heeft, bekijkt, is als een schot op de lat. Zelf ken ik ook nog goed op de lat schieten. Daar verleer je nooit. Dat hep je. Als trainer hep ik dat ook vaak gedaan, op de lat schieten. Zomaar een paar ballen wegleggen en die dan op de lat schieten. Je moest de gezichten van de spelers eens zien, op die momenten. Een plezier dat ze hebben toen. Dat is mooi. Plezier moet je hebben bij voetballen.

Dat is het eerste wat je voor moet zorgen, als trainer. Plezier. Dan komt de rest vanzelf. Je moet wel goede voetballers hebben natuurlijk, maar als je voor elke positie de beste speler kiest, hep je nog geen sterk elftal maar een team dat als los zand van elkaar valt. Dat brengt mij meteen bij nu. Veel mensen klagen over het Nederlands elftal. Dat de beste spelers in hun ogen niet mee mogen doen van Marco van Basten. Nou daar ken ik niks mee. Marco moet zijn gang blijven gaan. Mijn zegen hep ie. Het is noodzakelijk dat iedereen er is om het meeste uit zichzelf te halen wat dat dan ook mag zijn. Wat dat betreft slaagt Marco daar goed in.

“Ja, maar het voetbal is niet mooi”, zeggen mensen dan. In voetbal is het simpel: je bent op tijd of je bent te laat. Als je te laat bent, moet je zorgen dat je op tijd vertrekt. Marco vertrekt op tijd. Bij Marco van Basten weet je nooit wat hij doet, hij gaat links als je rechts verwacht en binnendoor als iedereen denkt dat je alleen buitenom kunt. Daar hou ik van. En het gaat goed. Kijk maar naar zijn resultaten.

Ik hep nog steeds de overtuiging dat zoals ik het doe je het moet doen, want anders zou ik het niet doen. Dat denkt Van Basten ook. Dat weet ik zeker, want Marco hep ik als kleine jongen bij Ajax gehad. Honderd keer, wel duizend, hep ik hem verteld dat als hij één-tegen-één komt zei ik altijd: "Laat het hem lekker uitzoeken." Dan zeggen de andere spelers: "We kunnen hem toch helpen?" Mijn antwoord is dan: ten eerste is de kans groot dat je in de weg loopt en bovendien trek je als tweede aanvaller een tweede verdediger mee en twee tegen twee is moeilijker dan één-tegen-één.

Dat zie ik wel terug nu. Andere mensen zien dat niet, maar je gaat het pas zien als je het doorhep. Voetbal is simpel. Maar het is moeilijk om simpel te voetballen. Voetbal is een spel van fouten. Wie de minste fouten maakt wint. En ik maak geen fouten. Voordat ik een fout maak, maak ik die fout niet. Of Marco van Basten fouten maakt? Ken je zelf wel invullen toch?

Van Bommel ziet dat niet. Hij wil niet meer meedoen. Moord en brand wordt er dan geroepen door mensen. Maar die mensen snappen het niet. Als je een hoge balcirculatie nodig hep, ken het niet zo zijn dat er een speler met de bal gaat lopen. Dat ken niet. Je ken hooguit met een bal lopen om een ander de tijd te geven ergens te komen. Van Bommel komt nergens en laat spelers ook nergens komen. Nu wil hij niet meer meedoen. Elk voordeel hep z’n nadeel en ook andersom. Ken Marco andere spelers opstellen. Da’s logisch.

Mensen roepen ook om een ander systeem. Maar vier achter en vier op het middenveld ken nooit functioneren. Je driehoeken vallen dan weg. Je moet altijd driehoeken hebben, want alleen dan hep je constant twee afspeelmogelijkheden. Doet Marco ook goed dus.

Mooi vind ik het dat jongens die ik als kleine jongens bij Ajax hep gehad, het nu goed doen als trainer. Frank Rijkaard ook. Dat doet mij eigenlijk meer plezier dan alle aandacht voor mijn verjaardag. Volgend jaar hep ik weer een verjaardag. Verjaardagen zijn eigenlijk dingen wie voorbij gaan. Voetbal van Barcelona en van het elftal van Marco van Basten zal lang in herinneringen blijven. Hij hep nog tijd, Marco. Het EK is pas over een jaar. Alle vertrouwen hep ik er in. In zekere zin ben ik waarschijnlijk onsterfelijk. Dat is ook zo voor Marco van Basten. Alleen zien mensen dat niet. Maar dat leg aan die mensen.

Zo, mensen. Nu drinken we wat. Op een goede toekomst wie ongetwijfeld komt. Bedankt voor uw aandacht.”

quote:

ONTMOETING MET EEN SCHADUW

Soms kom ik hem ineens tegen. Laatst nog, zomaar in de supermarkt. Het blijft vreemd om hem te zien lopen. Wim Jansen is namelijk zo ongelooflijk gewoon. Hij is bijna de Frans Bauer onder de vaderlandse voetbalhelden. Misschien speelt hij wel een rol, al kan ik het me niet voorstellen. In dat geval verdient hij een kans als acteur. Wie Wim Jansen ziet, heeft nooit het gevoel dat daar een man loopt die geschaard wordt onder de beste voetballers die Nederland voortgebracht heeft. Hij miste natuurlijk de pure klasse van een Cruijff of het authentieke van een Van Hanegem. Wim Jansen was gewoon een goede voetballer.

Dat hij er weinig moeite voor doet om dit beeld te doorbreken blijkt uit zijn loopbaan na het voetbal. Jansen is volgens mensen die het kunnen weten één van de mensen met het meeste voetbalverstand. Johan Cruijff heeft hem hoog zitten, diens gevolg daarom ook en in Rotterdam lopen ze met hem weg. Of liepen, want dat is de laatste tijd niet zo duidelijk meer. Als trainer heeft hij het in de jaren negentig geweldig gedaan met Feyenoord, later kreeg hij als technisch directeur problemen met trainer Van Hanegem. Dat is altijd pijnlijk geweest, want beide heren zijn mateloos populair onder de supporters. In Schotland doorbrak hij met Celtic ooit de hegemonie van Glasgow Rangers, wellicht een aanzet tot de verhoudingen zoals die nu in dat land heersen. Dat was het wel ongeveer, verder bleef hij vooral op de achtergrond.

Wim Jansen lijkt me een saaie man. Niets mis mee, laat dat duidelijk zijn. Ik snap alleen zijn status niet. Toen Feyenoord bekend maakte dat Jansen een adviserende rol zou gaan spelen, werd dat met luid gejuich ontvangen. Hij werd nog net niet de Kuip binnen gereden in een met bloemen versierde limousine, maar het scheelde niet veel. Jansen moest de man zijn die op de achtergrond een stuwende factor richting de landstitel van 2008 zou gaan worden. Dat is volgend jaar, als de club honderd jaar bestaat. Die titel lijkt ver weg en daar heeft Jansen niets aan kunnen veranderen. Tenzij wij als buitenstaanders dingen missen, dat kan.

Maar wat doet Wim Jansen nu zoal? Rondwandelen in zijn woonplaats, dat staat vast. Zelden bij de voetbalvelden, ook dat is een feit. Hij kijkt altijd wat chagrijnig. Wim Jansen groet mij nooit. Hij groet niemand. Misschien bekenden ja, maar daar lijkt hij er verdraaid weinig van te hebben. Jansen is ook geen beleefdheidsgroeter. Zelfs als hij, in diepe gedachten verzonken, bijna een bloemkool uit de handen van je vriendin loopt zal hij niets zeggen. Wim Jansen merkt het niet of wil het niet merken. Alleen kinderen krijgen af en toe nog een murmelend groetje van hem terug. Dit gebeurt ook niet vaak, want er zijn bijna geen kinderen meer die hem kennen. Zoals de trotse vaders die hun kleine kameraadjes vertellen dat daar een echte held van het oude Feyenoord loopt, langzaam lijken uit te sterven. Wim Jansen wordt steeds meer, maar tegelijkertijd steeds minder geschiedenis.

Hij lijkt altijd te denken. Over voetbal? Ik zou het graag willen weten, maar vraag het hem nooit. Wim kijkt alsof hij niet lastig gevallen wil worden. Alsof hij, tussen die lastige winkelende medemensen doorlopend, bezig is met de toekomst van Feyenoord. Hij denkt de juiste poppetjes op de juiste plaats. Feyenoorders uit mijn vriendenkring hopen er althans op. Die twijfelen wel, maar hebben diep van binnen nog de hoop dat Jansen op zijn dagelijkse wandeling door Hendrik-Ido-Ambacht een ultiem ontsnappingsplan aan een sportieve dood bedenkt. Volgens mij loopt hij vooral te genieten van zijn heerlijke schaduwfunctie, waarin hij heerlijk kan adviseren zonder verantwoordelijkheid te dragen. Lekker baantje!

Waar Feyenoord bijna veertig jaar geleden met Jansen in de ploeg Europa veroverde, daar is nu Almelo al een te zware reis. In gedachten hoor je Johan Cruijff analyseren op de BBC. Dan heeft de verlosser het in zijn eigen karakteristieke taaltje over someone who will walk as an elephant through the porcelain closet, wanneer de Engelsen hem vragen of die roemruchte club uit Rotterdam nog gered kan worden. Iemand die korte metten maakt met het wanbeleid. Een daadkrachtig persoon. Geen Wim Jansen dus. Sorry Wim. Want de grappen gaan niet voor niets. Een bevriende schilder was laatst vier dagen bezig met een klus in de straat waar Wim woont. Op vrijdag, na het trekken van de laatste banen verf, kwam Wim naar buiten met een contract als jeugdtrainer. Logisch, want iedereen die bij Wim in de buurt komt is ineens een kandidaat, ongeacht zijn kwaliteiten.

Mogelijk vergist iedereen zich. Het lijkt er echter angstvallig veel op dat Feyenoord jaren nodig heeft om weer mee te kunnen doen op het niveau dat de club past. Daarin is voor Wim Jansen vermoedelijk geen rol weggelegd, tenzij hij iedereen in de maling neemt. Ik geloof er niet in. Laatst zag ik hem nog, zomaar in de supermarkt. Oh ja, hij nam een pak snelkookrijst mee. Bij het naar buiten lopen meende ik zijn schaduw – of was het Wim zelf? - nog net te zien gaan. Een schaduw die zwaar over het beleid van de club Feyenoord hangt, zonder er op afgerekend te kunnen worden. Onbewust neuriede ik een Feyenoord-deuntje. Ga je mee naar het stadion? Zoek een plaatsje in de zon. Het regende die dag, besefte ik pas later.

quote:

BIG JOHN

John Metgod mag dus de boel bij Feyenoord overnemen, nu Erwin Koeman de pijp aan Maarten heeft gegeven. Zijn de spelers lekker mee, zo’n ouwehoer voor de groep. Big John noemden ze Metgod vroeger en die naam heeft hij niet alleen gekregen vanwege zijn voetbalkwaliteiten, hoewel hij in een ver verleden ook nog bij de Koninklijke in Madrid heeft gebald.

Een grote smoel, dat heeft hij en mijn vriend zal hij nooit worden. Ik zag John Metgod vorig jaar aan het werk, tijdens een voetbalwedstrijdje met Oud Feyenoord. Het was ter ere van het 75-jarig jubileum van Rozenburg, een amateurclub uit het gelijknamige dorp aan de Nieuwe Waterweg. Tijdenlang had de club uitgekeken naar deze wedstrijd en alle ingrediënten waren aanwezig om er een leuk middagje van te maken: een stralend zonnetje, een strakke blauwe lucht, het gras groen en van wind was nauwelijks sprake.

Metgod moest toen al een voorgevoel hebben gehad van het onheil dat hem dit seizoen als assistent-trainer bij Feyenoord te wachten stond. Met het gezicht op onweer sjokte hij het veld op, onderwijl een neerbuigende blik werpend op de clubvrijwilliger, die die middag als grensrechter op de Feyenoordhelft zou gaan fungeren.

De wedstrijd was nog geen drie minuten onderweg toen Rozenburg een doelpunt maakte. Metgod, die gerekend had op een makkie, staarde verbouwereerd naar de grensrechter. Hoewel van buitenspel absoluut geen sprake was, schoot hij finaal uit zijn slof. Hij ging vreselijk tekeer tegen de arme man aan de zijlijn. Louis van Gaal tegen Toine van Peperstraten was er niks bij vergeleken. Die middag zou het nooit meer goed komen tussen de grensjager en John Metgod.

Telkens wanneer de bal de middenlijn passeerde en op de Feyenoordhelft belandde, kafferde Big John de arme man uit. Wat een leuk potje voetbal moest worden, liep zo uit op een scheldpartij van meer dan een uur. Het is dat ik behoorlijk goed opgevoed ben, anders was ik het veld ingelopen en Metgod een knal voor zijn kanis gegeven. Wat een proleet.

Nu mag hij te keer gaan tegen de selectiespelers van Feyenoord. Arme jongens. Een heel seizoen lang zit alles tegen en dan worden ze voor de play-offs nog eens opgezadeld met een plebejer, die het schelden heeft uitgevonden. Goed voor het zelfvertrouwen, zo’n trainer. Als je een bal verkeerd aanneemt, een vrijstaande speler over het hoofd ziet of een metertje te ver van je man staat te verdedigen, allemaal dingen die Feyenoord al een heel seizoen doet, word je vanaf de kant stijf gevloekt. Het is te hopen dat het dak van de dug-out in De Kuip stevig vastgeschroefd is, want anders gaat het er geheid van af als Metgod zijn scheur opentrekt.

Het gaat met Feyenoord van kwaad tot erger. Geen cent te makke, opstandige supporters, de voorzitter weggebonjourd, de trainer afgetaaid en nu Metgod voor de groep. Leuk idee van technisch directeur Bosz en de onzichtbare Wim Jansen, maar niet heus.

Een trainer legt altijd iets van hemzelf in een spelersgroep, tenminste dat verklaart elke oefenmeester in een interview in de krant of in Voetbal International. Welnu, als ze bij Feyenoord Metgod zijn gang laten gaan, staan er straks elf vroegtijdig kaal geworden stramme voetballers in veld, zo langzaam als dikke stront, maar gezegend met een ontzettend grote muil.

Meelijwekkend is hetgeen er momenteel in Rotterdam gebeurt. De club is reddeloos verloren. Peter Bosz en Wim Jansen toveren iets uit hun hoge hoed, maar iedereen weet dat het alweer niks wordt. Bosz en Jansen hadden na het afnokken van Erwin Koeman maar één ding moeten doen: aftreden en zo de weg vrijmaken voor Wim van Hanegem. Dat is de enig juiste man voor de trainerspost van de Stadionclub. Al is het alleen maar voor de innerlijke beschaving en dus voor het imago van de club.

quote:

Ik zal nog wel columns blijven plaatsen in het VBL-columnhoekje op het forum, maar dan op de momenten dat ik de noodzaak voel / de zin heb om weer eens wat te schrijven.