Zieke ouder, heeft iemand ervaring?

Mijn vader heeft toen ik heel jong was een hartinfarct gehad en als gevolg daarvan een hersen-beschadiging overgehouden. Bij revalidatie is het op een gegeven moment niet meer beter gegaan en daarna eigenlijk alleen maar slechter. Effectief ben ik daardoor eigenlijk opgevoed door moeder en voor een deel oudere broers en zussen zolang die thuis woonden.

Een echt probleem was het en is het voor mijn moeder. Die is een echtgenoot kwijtgeraakt en zit nu nog steeds met een man die qua gedrag erg autistisch is en niet lang alleen gelaten kan worden.

Het ligt er maar aan hoe ziek je ouders zijn en wat ze hebben, in hoeverre ze beperkt zijn en zo... Mijn ouders zijn allebei chronisch ziek... Qua huishouding e.d. is het geen probleem, maar het geeft eerder veel stress omdat ze allebei zo lekker vrolijk zijn.

Verder is het wel lastig dat mensen dingen soms gewoon niet snappen. M'n moeder kan niet tegen zonlicht, daar gaat ze van dood. Dat wil er bij veel mensen gewoon niet in, zelfs artsen knippen rustig een halogeenspotje aan terwijl dan binnen tien minuten de gaten in haar lijf vallen.

Ook weet ik gewoon al sinds ik klein ben dat ze dood kan gaan aan die ziekte, en dat dat in een paar dagen tot weken kan. Andere mensen maken daar dan zo'n heisa van, terwijl ik niet beter weet. Da's ook lastig. Ik snap best dat m'n moeder ondertussen dingen doet die slecht voor haar zijn; ze is volwassen, als zij het risico wil nemen omdat ze zich anders opgesloten voelt moet ze het vooral doen. Dat komt bij andere mensen ook niet echt over.

Mijn moeder heeft zolang ik weet gekwakkeld met haar gezondheid. Eerst waren dat vervelende, maar niet gruwelijke kwalen. Hernia, verzakking, problemen met de galblaas, trombose, dat soort dingen. Uiteindelijk kreeg ze een veel ernstiger ziekt. Al met al hebben de gezondheidsproblemen van mijn moeder wel een stempel gedrukt op mijn puberteit. Mijn moeder kreeg geen thuiszorg, omdat ze een dochter van dertien had die ze wel een dagje van school thuis kon houden, dat soort dingen. Zag en zie ook altijd moeders en dochters met zijn tweetjes door de stad heen banjeren - dat steekt wel, nog steeds.

Op een gegeven moment ging ik echt supererg puberen, en toen was het hek van de dam. Ik schaam me kapot als ik terugdenk aan die periode. Tsjezus, wat ben ik egoistisch geweest. Ik heb zelfs een keer tegen mijn moeder gezegd dat ik haar zo in zou ruilen voor een gezond exemplaar, en nog meer van dat soort kreten. Toen had ze al darmkanker. Toen ik na haar dood haar dagboek las, zag ik dat het allerlaatste wat ze geschreven had over mijn onhandelbaarheid ging: als ik nog erger werd, moest ik het huis maar uit.

Het heeft er al met al wel voor gezorgd dat ik nu wel stukken respectvoller omga met zieke mensen.

Mijn moeder werd ernstig ziek toen ik ongeveer 10 was en zij is uiteindelijk overleden toen ik 12 was. Ik kan me nog goed de vreemde sfeer herinneren die er in huis hing als zij weer uit het ziekenhuis was gekomen van een kuur. Ik hoop van harte dat er bij jouw moeder kans op genezing is, want je hebt haar nog zo nodig. Het is overigens heel fijn dat je ook een broer en zus hebt om samen erover te praten. Sterkte met de situatie.

quote:

Op zondag 4 maart 2007 20:26 schreef _Arual_ het volgende:
Mijn moeder heeft zolang ik weet gekwakkeld met haar gezondheid. Eerst waren dat vervelende, maar niet gruwelijke kwalen. Hernia, verzakking, problemen met de galblaas, trombose, dat soort dingen. Uiteindelijk kreeg ze een veel ernstiger ziekt. Al met al hebben de gezondheidsproblemen van mijn moeder wel een stempel gedrukt op mijn puberteit. Mijn moeder kreeg geen thuiszorg, omdat ze een dochter van dertien had die ze wel een dagje van school thuis kon houden, dat soort dingen. Zag en zie ook altijd moeders en dochters met zijn tweetjes door de stad heen banjeren - dat steekt wel, nog steeds.

Op een gegeven moment ging ik echt supererg puberen, en toen was het hek van de dam. Ik schaam me kapot als ik terugdenk aan die periode. Tsjezus, wat ben ik egoistisch geweest. Ik heb zelfs een keer tegen mijn moeder gezegd dat ik haar zo in zou ruilen voor een gezond exemplaar, en nog meer van dat soort kreten. Toen had ze al darmkanker. Toen ik na haar dood haar dagboek las, zag ik dat het allerlaatste wat ze geschreven had over mijn onhandelbaarheid ging: als ik nog erger werd, moest ik het huis maar uit.

Het heeft er al met al wel voor gezorgd dat ik nu wel stukken respectvoller omga met zieke mensen.

Arual, ik herken heel goed die periode van de puberteit. Hetzelfde heb ik ook gehad.Voel jezelf niet schuldig, het is gewoon een logische uiting van jaren ellende. Je wilt het liefst net zo zijn als andere pubers en vooral niet opvallen omdat je een zieke moeder hebt. Het is jammer dat je moeder dit gedrag van jou niet kon plaatsen, ze was waarschijnlijk ook te ziek om daar ook nog over te moeten nadenken.

Mijn moeder heeft nu inmiddels alweer ruim 25 jaar MS. Ik ken haar iig niet zonder, wat best vreemd is. Als je kijkt naar andere moeders+dochters, die gaan lekker effe winkelen, spontaan ergens wat eten, dat soort dingen. Wij winkelen eigenlijk nooit samen, altijd maar dat gekluns met de rolstoel enzo..

M'n moeder heeft een langzame vorm van MS, maar inmiddels loopt ze toch constant met een stok, slaapt 's middags, heeft een rolstoel en een scootmobiel, en ze is ook nog eens blind uit dr linkeroog. Ze rijdt dus ook geen auto meer, wat nog wel wat..vervelend is . Gelukkig hebben we ge-wel-di-ge buren die gerust effe heen en weer rijden, of met haar gaan winkelen enzo

We zouden het echt niet zonder ze redden.

Iig, ik denk dat, zolang je er maar over praat, het vanzelf wel weer beter zal gaan.

Mijn vader lijdt aan de klootzakeritis. Niets aan te doen helaas.

quote:

Op zondag 4 maart 2007 21:38 schreef ikke1507 het volgende:

[..]

dankjewel woniya

ja morgen horen we de uitslag wat er en aan gedaan ( kan ) worden.. dus spannend

hoe gaat het nu met je
?

Het gaat goed dank je wel, ik praat over een hele tijd geleden hoor, dus het verlies heb ik inmiddels verwerkt en ik ben zelf al moeder. Ik kan me nog wel alle gevoelens voor de geest halen van de tijd toen ik jouw leeftijd had vandaar dat ik reageerde.

quote:

Op maandag 5 maart 2007 00:50 schreef cerror het volgende:
Mijn vader lijdt aan de klootzakeritis. Niets aan te doen helaas.

En het blijkt nog erfelijk te zijn ook.

quote:

Op zondag 4 maart 2007 16:20 schreef ikke1507 het volgende:
dankjee voor je berichtje:)

ik hoop dat ik ook iemand vind.. die me begrijpt het selfde mee maakt enzo

Mijn vader heeft prostaatkanker, ben bang dat hij niet heel lang meer heeft. Gaat best hard achteruit.
Het veranderd best wel je kijk op het leven vind ik, emotioneel doet het echt wat met je.
stekte iig.

Wat voor ziekte heeft je moeder..?

mijn moeder heeft een ongeluk gekregen doen ik 9 was (ben nu 21), waardoor ze toen half verlamd was.. dat is wel bijgetrokken, maar ze kan nog steeds veel dingen niet.. kan maximaal een uur per dag bezig zijn, kan niet tegen warmte, wind, muziek.. drukte.. heeft een evenwichtsstoornis.. valt nog regelmatig.. is al 12 jaar aan t vechten met instanties en uitkeringen.. en ook al 12 jaar aan het vechten om eindelijk eens een diagnose te krijgen..
Verder is het contact met de familie verbroken, vrienden heeft ze nog maar weinig, en ik ben enigskind.. dus ik ben zon beetje de enigste die het snapt en meemaakt

Hey Ikke...wat heeft je moeder? Ik heb namelijk ook een zieke vader. Hij heeft kanker, en we weten dat er niets aan te doen is behalve levensrekkende dingen. Heeft jouw moeder ook kanker..?

dus ze heeft een ongeluk gehad en en is verlamd geraakt en ze heeft ook nog een zeldzame darm ziekte... en kan niet eten en tegen wind, warmte, muziek etc.en heeft na 12 jaar nog geen diagnose..?

raar verhaal.. als enig kind in iedergeval een kut situatie maar wat doet je pa in dit verhaal..? de zorg valt toch niet voor jouw rekening..?

Ohw ja.. las verkeerd.. my bad.. dus je mams heeft een darmziekte waardoor ze niet kan eten..? het was vroeg en koffieloos *schaam* maar nu ben ik WEL wakker

quote:

Op dinsdag 6 maart 2007 10:19 schreef ikke1507 het volgende:
omdat ze 2 en half meter dunne darm mist en dat is net het stuk dat je eten verteerd.

hmm....dat is kut, en daar kunnen ze niets aan doen...? Waarom mist ze eigenlijk die 2,5 meter..?

quote:

Op zondag 4 maart 2007 19:36 schreef Maisnon het volgende:
Bij mijn vader is pasgeleden darmkanker geconstateerd.. in z'n endeldarm, dat wel. Hij heeft er zelf eigenlijk geen last van.

Scans laten doen, niks in de rest van z'n lichaam gelukkig, dat was wel even spannend.

Nu moet hij bestraald worden, een maand lang, in de eerste week een lichte chemokuur en in de laatste maar niks zwaars gelukkig, geen uitvallende haren ofzo.

Al met al best veel geluk gehad, dat het niet midden in z'n lichaam zit, of in z'n hoofd, maar op een vrij onschuldige plek...

Na de bestralingen volgt nog een operatie die wel redelijk zwaar is: de gewellen die overblijven, kleine bolletjes, 3 geloof ik, moeten dan weggehaald worden. En omdat ze er via de rugzijde niet bij kunnen moeten ze vanaf de voorkant opereren, wat best zwaar is. Nu kan ie de operatie wel aan, maar het zit er dik in dat ie een stoma moet...

Achja, liever leven met een stoma, dan dat het blijft zitten en uit de hand loopt.

Ik kijk er wel redelijk goed tegenaan ... hij heeft zelf geen klachten, hij was helemaal gezond (al rookt ie wel veel) en nu zit ie al een tijdje thuis, volgende week maandag begint de bestraling.

mijn vader had ook darmkanker. als het dezelfde operatie is als die mijn pa heeft gehad, moet je daar niet te licht over denken. hij heeft ook een stoma gehad en dat is best heftig.

ik wens je veel sterkte en duim voor een goede en volledig herstel voor je pa.

Hey,
kben zelf ook 16,en mijn zusje heeft een vorm van kanker gehad,je moet gewoon dag tot dag leven,en niet teveel hopen.
Ze is er na 3 hele lange operaties van geneze,en we waren er op tijd bij,maar de gevolgen zouden hersenvliesontsteking en verlamming kunnen zijn.
Het is moeilijk om er mee om te gaan,maar hop niet teveel op positieve dingen,als er dan iets kuts gebeurt is de klap alleen harder..

Mijn vader heeft ook een tijd kantje boord gelegen (coma),zichzelf bijna dood gezopen..
Er is toen aan mij gevraagt of ze de stekkers er moesten uittrekken,omdat hij waarschijnlijk de nacht niet zou halen.
Ik was er niet bij toen hij bijkwam uit z`n coma,maar hij heeft meteen gevraagt of ik er ook was.
Z`n gevoel voor humor had hij nog,want hij vroeg meteen om een peuk
Hij is er gelukkig met wat hersenletsel vanaf gekomen,maar zal nooit meer op zichzelf kunnen wonen.

Het enige wat ik kan zeggen is,hoop niet teveel en praat er met vrienden/vriendinnen over.
Verder heel erg veel sterkte